Λογικά και αν δεν έχω μπερδέψει τελείως τις ημερομηνίες, πρέπει να είναι τσικνοπέμπτη σήμερα που διαβάζετε την Epirus Press, άρα λίγοι από εσάς θα σκέφτεστε να τη συνδυάσετε με κινηματογραφική έξοδο. Από αύριο, όμως και μιας και η τελετή ανακοίνωσης των όσκαρ είναι προγραμματισμένη για τις 22 του μηνός, επιβάλλεται λίγη προπόνηση προκειμένου να μην πιάνεστε αδιάβαστοι σε σχετικές συζητήσεις που θα προκύψουν στην παρέα. Εντάξει δεν χρειάζεται να έχετε δει όλες τις ταινίες που είναι προτεινόμενες, αλλά υποθέτω στα βασικά θα πρέπει να έχετε ρίξει μια ματιά. Εκτός βέβαια αν δεν έχετε πολύ χρόνο, οπότε για ορισμένες μπορείτε να αντιγράφετε (με δικά σας λόγια) όσα γράφω εδώ και στο ιστολόγιο της στήλης και θα είναι σαν περίπου να την έχετε δει την ταινία. Τώρα, δε, που το σκέφτομαι ίσως θα ήταν καλή ιδέα να γράψω έναν κατατοπιστικό οδηγό για το «Πώς να μιλάτε για ταινίες που δεν έχετε δει», στο πνεύμα του σχετικού βιβλίου που είχα παρουσιάσει παλιότερα στην άλλη στήλη, το «Πώς να μιλάτε για βιβλία που δεν έχετε διαβάσει».
Αφήνοντας κατά μέρους τη φλυαρία, περνάω σε λίγα λόγια για μερικές ταινίες που παίζονται αυτόν τον καιρό στους κινηματογράφους και αν είστε (και είμαι) τυχερός θα τις συναντήσετε και στο πρόγραμμα των Cineplex της Odeon. Πρώτα απ’ όλα υπάρχει η «Απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον» (το οποίο δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το μετέφρασαν ως «Η Μυστηριώδης υπόθεση του Μπέντζαμιν Μπάτον») με Μπραντ Πιτ και Κέιτ Μπλάνσετ, που θα την έχετε ακούσει μερικές χιλιάδες φορές και δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες. Υπάρχει το «Reader» ή «Σφραγισμένα Χείλη» στα ελληνικά, που δεν το έχω δει, αλλά έχω ακούσει εγκωμιαστικά σχόλια και είναι βέβαιο ότι η Κέιτ Γουίνσλετ δίνει εξαίσια ερμηνεία χωρίς να γίνεται τόσο βαρετή όσο στο «Revolutionary Road». Αν έχετε διάθεση για κωμωδία στα όρια της φάρσας, ρίξτε μια ματιά για τη συνέχεια του «Ροζ Πάνθηρα» με τον Στιβ Μάρτιν, που αν έχει τα μισά αστεία από την πρώτη ταινία, θα μείνετε ικανοποιημένοι (ή μάλλον ξεκαρδισμένοι), ενώ αν πραγματικά σας έχουν λείψει οι ταινίες με ναζί που ισοπεδώνουν τα πάντα, σκεφτείτε το «Defiance» με τον Ντάνιελ Κραιγκ.
Αν έχετε παιδάκια ή ανιψάκια μπορείτε να τα πάτε στο animation «Bolt» (δηλαδή «κεραυνός»), που έχει να κάνει με ένα χαριτωμένο και δυναμικό σκυλάκι το οποίο πρωταγωνιστεί σε ταινίες δράσης, κάνοντας τον υπερήρωα. Κάποια στιγμή το σκυλάκι χάνεται από αυτούς που το φροντίζουν και αρχίζει σιγά σιγά ν’ ανακαλύπτει ότι ο κόσμος δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τον έχει στο μυαλό του και ότι οι υπερδυνάμεις του δεν λειτουργούν στην πραγματική ζωή. Πακέτο δηλαδή. Σε ένα τρελό οδοιπορικό θα συναντήσει κι άλλα ζωάκια και είμαι σίγουρος ότι θα περάσουν αυτοί καλοί κι εμείς καλύτερα. Χωρίς να είναι στο ίδιο επίπεδο με τα φετινά «Kung-Fu Panda» και «Wall-e», δεν θα σας απογοητεύσει και αν υπάρχουν προβολές μη μεταγλωττισμένες θα το πρότεινα και για μεγάλους. Πέρα, όμως από το «Bolt», υπάρχει ένα άλλο animation, που ανήκει στην κατηγορία όσων δεν πρέπει να χάσετε.
Αν θυμάστε έχω αναφερθεί ξανά για το «Βαλς με τον Μπασίρ» («Vals Im Bashir»), την έκπληξη της χρονιάς στο χώρο του animation και γενικότερα στα κινηματογραφικά δεδομένα μιας χώρας που δεν φημίζεται για την εξαγωγή τέχνης, το Ισραήλ. Δυστυχώς μιας και δεν είναι αυτό που θα χαρακτήριζα mainstream παραγωγή, δεν ξέρω αν θα έχετε την τύχη να το δείτε σε μεγάλη κινηματογραφική αίθουσα όπως αξίζει (αν και εδώ στην Πάτρα προβάλλεται στα Ster Cinemas), αλλά όπως και να ‘χει, θα ήταν καλό να το αναζητήσετε. Αφηγείται με γλαφυρό τρόπο την ιστορία μιας σφαγής κατά τη διάρκεια της εισβολής του Ισραήλ στο Λίβανο το 1982 και με έναν από τους στρατιώτες που έχει καταπιέσει μέσα στη μνήμη του ορισμένα απ’ τα φρικιαστικότερα γεγονότα. Όλα ξεκινούν στο Τελ Αβίβ του σήμερα, από τη συζήτηση που έχει ο ίδιος ο σκηνοθέτης με έναν συμπολεμιστή του, ο οποίος βλέπει συνέχεια στο όνειρό του να τον κυνηγούν είκοσι έξι σκυλιά. Προκειμένου ο σκηνοθέτης να θυμηθεί τι ακριβώς είχε διαπράξει κατά τη διάρκεια της σφαγής, αναζητεί και αρχίζει να συναντά πρόσωπα που σχετίζονταν μαζί του την εποχή του πολέμου. Συγκεντρώνει τις σκόρπιες ψηφίδες και τις ενώνει, ώσπου καταλήγει ν’ αντικρίσει την αλήθεια, που είναι σοκαριστική. Αντιπολεμικά μηνύματα, εξαιρετική εικόνα, υποβλητική μουσική, ασύλληπτες λεπτομέρειες αποτυπωμένες σε έντονα φορτισμένο συναισθηματικό φόντο και μια πολύ ιδιαίτερη τεχνοτροπία, εντελώς διαφορετική από την αντίστοιχη των αμερικανικών στούντιο. Πέντε αστέρια στα πέντε και νομίζω δύσκολα θα χάσει το όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας για το οποίο έχει προταθεί. Κυριότερος αντίπαλός του είναι το γαλλικό «Ανάμεσα στους τοίχους», το οποίο ήταν επίσης καλό, αλλά κατά διαστήματα υποτονικό και συνολικά χωρίς διακυμάνσεις και κορυφώσεις.
Ραντεβού την άλλη εβδομάδα, καλή τύχη και καλές προβολές ως τότε.
