Ιούνιος 25- Transformers

Transformers, δύο γλυκόπικρες ιστορίες και μια απίστευτη θεωρία

Του Γιάννη Πλιώτα

Φτάνουμε σχεδόν στην κορύφωση της κινηματογραφικής summer action season, και κάνει πρεμιέρα στη χώρα μας αυτή την εβδομάδα ίσως η ηχηρότερη ταινία του καλοκαιριού, με μεγαλύτερες φιλοδοξίες και από το «Star Trek» και από το «Terminator Salvation». Οπως θα σας έχουν υπενθυμίσει τα αλλεπάλληλα διαφημιστικά στην τηλεόραση, από χθες μπορείτε να χορτάσετε θέαμα στη νέα δημιουργία του μετρ των εκκωφαντικών υπερεκρήξεων Μάικλ Μπέι, το sequel της προ διετίας άκρως επιτυχημένης ταινίας «Transformers», με γενικό τίτλο «Revenge of the fallen». Η πρώτη ταινία ήταν πολύ καλή σε όλους τους αμιγώς ψυχαγωγικούς τομείς και προφανώς δεν απευθυνόταν μόνο σε όσους έπαιζαν μικροί με τα συμπαθή ρομπότ, που μετατρέπονταν σε μπουλντόζες, περιπολικά, ασθενοφόρα και τούμπαλιν. Οι προσδοκίες για τη νέα ταινία είναι πολύ υψηλές και σίγουρα συστήνεται στους φίλους της δράσης και των ειδικών εφέ· στο trailer φαίνεται ότι τα 200 (τουλάχιστον) εκατομμύρια του προϋπολογισμού έχουν κατά κύριο λόγο ξοδευτεί σε αυτόν τον τομέα και το αποτέλεσμα συνιστά τον ορισμό του eye-candy. Στο τιμόνι της παραγωγής είναι πάλι ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και πρωταγωνιστούν ο γκαφατζής Σία Λε Μπουφ και η από μόνη της εκρηκτική και ταχύτατα ανερχόμενη Μέγκαν Φοξ. Αρα όσοι πιστοί προσέλθετε να κλείστε τώρα τα εισιτήριά σας, για να απολαύσετε τόνους τσαλακωμένης λαμαρίνας στην τιτανομαχία μεταξύ Μέγκατρον (the bad guy) και Όπτιμους Πράιμ (the good guy).

Σίγουρα θα παίζονται και άλλες ωραίες ταινίες στους κινηματογράφους, αλλά θα κάνω ένα διάλειμμα απ’ την επικαιρότητα για να γράψω για δύο ξεχωριστές ταινίες, που έτυχε να δω αυτές τις μέρες. Είναι φιλμ σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος με τις φαντεζί υπερπαραγωγές του Χόλυγουντ, αλλά είναι πολύ αξιόλογες και αξίζουν την προσοχή κάθε συνειδητοποιημένου κινηματογραφόφιλου. Οχι, μην τρομάζετε, δεν είναι τίποτα ακατανόητες ψαγμενιές. Είναι απλές, αληθινές και γήινες ιστορίες, από αυτές που αφήνουν γλυκόπικρη γεύση στο στόμα και αναμνήσεις για καιρό.

Gadjo Dilo
Σε κάθε ανθρώπινη ψυχή κρύβεται ένας τσιγγάνος, όπως υποστηρίζει το μότο της τρελής αυτής ταινίας. Το «Gadjo Dilo» σημαίνει «Τρελός άνθρωπος» και είναι μια ρουμανο-γαλλική παραγωγή του 2007. Ενας νεαρός Γάλλος αφήνει πίσω του για λίγο τον δυτικό πολιτισμό και ξεκινάει πεζή ένα οδοιπορικό σε τσιγγάνικα χωριά της Ρουμανίας, προκειμένου να βρει τη Νόρα Λούκα, την αγαπημένη τραγουδίστρια του μακαρίτη πατέρα του. Με μόνο οδηγό μερικές σπάνιες ηχογραφήσεις σε κασέτα, καταλήγει στο κονάκι του Ισιντόρ, ενός ανέμελου γερο-τσιγγάνου βιολιστή, που ζει σε ένταση κάθε χαρούμενη και θλιμμένη στιγμή της ζωής του. Αν και δεν μιλούν την ίδια γλώσσα και αν και προέρχονται από δύο διαφορετικούς κόσμους, οι δύο άνδρες συνδέονται με μια δυνατή φιλία και για λίγες εβδομάδες μοιράζονται τα πάντα. Η ταινία ισορροπεί ανάμεσα στη μυθοπλασία και το λαογραφικό ντοκιμαντέρ και σκοπεύει να σας παρασύρει σε ένα σύμπαν γεμάτο χρώματα και μουσικές.

In search of a midnight kiss
Η δεύτερη πολύ καλή ταινία, έπεσε στα χέρια μου μετά από σύσταση φίλων και ήταν το «In search of a midnight kiss», μια αμερικανική ανεξάρτητη παραγωγή επίσης του 2007. Για την ακρίβεια είναι μία ασπρόμαυρη ταινία με παντελώς άγνωστους συντελεστές, φτιαγμένη με ελάχιστα μέσα και budget κοντά στο μηδέν. Παρ’ όλα αυτά γρήγορα έγινε γνωστή σε σινεφίλ κύκλους και τελικά βρήκε διανομή σε πολλές χώρες, όπου το κοινό αποκεντρωμένων αιθουσών το υποδέχτηκε με δυνατά χειροκροτήματα. Είναι μια σύγχρονη ιστορία ανθρώπινων σχέσεων, που διαδραματίζεται μερικές ώρες πριν την αλλαγή του χρόνου στο Λος Αντζελες. Ο Γουίλσον είναι loser, άφραγκος, μίζερος και μόνος, αλλά έχει την τύχη να συναντήσει μέσω ενός site γνωριμιών την Βικ, μία αλλόκοτη κοπέλα, η οποία έχει μόλις χωρίσει. Στις λίγες ώρες που περνούν μαζί κάνουν βόλτες, ανεβαίνουν στη σκηνή ενός θεάτρου, φωτογραφίζουν χαμένα παπούτσια, τρώνε σε ένα ιταλικό εστιατόριο, συζητούν για προφυλακτικά, σώζουν απ’ τη φωτιά μερικά κάδρα και τελικά καταλήγουν να περάσουν την αλλαγή του χρόνου κολλημένοι μαζί με άλλους συμπολίτες τους στην κίνηση. Μέχρι το επόμενο πρωί αγαπιούνται και χωρίζουν, αλλά ίσως ήταν μια από τις καλύτερες μέρες της ζωής τους και θα τη θυμούνται για πάντα. Το «In search of a midnight kiss» μοιράζεται πολλά κοινά στοιχεία με τη φιλοσοφία του κλασικού «Before Sunrise», μα το έξυπνο σενάριο και η πολύ φρέσκια σκηνοθετική ματιά της δίνουν κάτι ανεκτίμητα ιδιαίτερο.

NPN
Ας πάμε και σε κάτι πιο αστείο. Την προηγούμενη εβδομάδα, κλείνοντας σας είχα υποσχεθεί ότι θα εξηγούσα γιατί ορισμένες πασίγνωστες ταινίες, που αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι διαφέρουν στα πάντα, στην πραγματικότητα ο λόγος που έγιναν επιτυχίες είναι κοινός. Για παράδειγμα ποιος θα φανταζόταν ότι οι «Πειρατές της Καραϊβικής» και ο «Πόλεμος των Αστρων» στηρίχτηκαν στην ίδια θεμελιώδη αρχή για να προσελκύσουν το κοινό στα ταμεία; Σήμερα έρχομαι να σας αποκαλύψω ότι η ευφάνταστη εξήγηση βρίσκεται στην NPN theory. Σύμφωνα λοιπόν με τη θεωρία NPN, μία ταινία γίνεται αυτόματα πολύ πιο διασκεδαστική, αν περιλαμβάνει ένα (ή και περισσότερα) από τα παρακάτω τρία στοιχεία: Νίντζα, Πειρατές ή Ναζί.

Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα και βαθιά μέσα σας, μόλις το συνειδητοποιήσατε κι εσείς. Σε όλους αρέσει να βλέπουν περιστρεφόμενους Νίντζα που πηδούν απ’ τις στέγες και σκοτώνουν με μια γροθιά στο στήθος τους εχθρούς τους, ανέμελους πειρατές που σκάβουν για χαμένους θησαυρούς και κάνουν ρεσάλτο σε κακόμοιρα μπάρκα, και τέλος βλοσυρούς ναζί που ως μόνο σκοπό της ζωής τους έχουν βάλει να καταστρέψουν τον κόσμο (ανακαλύπτοντας ξεχασμένες τεχνολογίες των αρχαίων). Γενικά οι ταινίες του Τζορτζ Λούκας και του Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι τα καλύτερα παραδείγματα. Ο «Πόλεμος των Αστρων» κατάφερε να γίνει μια απ’ τις δημοφιλέστερες ταινίες όλων των εποχών, χτίζοντας πάνω στην ΝΡΝ: είχε νίντζα (τους Τζεντάι), ναζί (η αδίστακτη αυτοκρατορία- μέχρι και οι στολές τους ίδιες με των SS ήταν) και φυσικά έναν πειρατή (τον λαθρέμπορο Χαν Σόλο). Το ίδιο ισχύει και για τον Ιντιάνα Τζόουνς. Σταματήστε για ένα δευτερόλεπτο την ανάγνωση και αναλογιστείτε: θα ήταν το ίδιο επιτυχημένη ταινία αν δεν κυνηγούσαν τον Χάρισον Φορντ οι μισητοί εχθροί του, οι ναζί; Και τέλος ο Τζακ Σπάροου, θα ήταν το ίδιο επιτυχημένος ήρωας, αν ο Τζόνι Ντεπ υποδυόταν τον καπετάνιο μιας ψαρότρατας; Ειλικρινά δεν το νομίζω.

Μην αναρωτιέστε πλέον γιατί το παρκούρ είναι της μόδας (θυμηθείτε: πήδημα από στέγες – σήμα κατατεθέν των νίντζα), γιατί οι ληστές τραίνων στις ταινίες του Τζον Γουέιν ήταν τόσο ελκυστικοί (τι άλλο ήταν εκτός από πειρατές;) και γιατί ο Κώστας Καρράς αγαπήθηκε τόσο πολύ στο «Υπολοχαγός Νατάσα». Τέλος είναι αποδεδειγμένο ότι εκτός από τον κινηματογράφο η θεωρία NPN βρίσκει εφαρμογή και σε άλλες μορφές τέχνης, όπως τα βιβλία, τη μουσική και τα κόμικ. Περισσότερα για αυτή τη διασκεδαστική θεωρία μπορείτε να δείτε στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα στη διεύθυνση vimeo.com/927451, όπου υπάρχει και το σχετικό δεκάλεπτο ντοκιμαντέρ.

Πάνω κάτω αυτά συμβαίνουν και αυτά παίζονται, ενώ διανύουμε τις τελευταίες μέρες του Ιουνίου. Ραντεβού την επόμενη εβδομάδα!

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

Ιούνιος 18- Έρωτας αλά ελληνικά

Ζήσε το μύθο σου στα… θερινά

Του Γιάννη Πλιώτα

Περάσαμε πλέον στο δεύτερο μισό του Ιουνίου, ο οποίος μας επιτίθεται ύπουλα τις τελευταίες μέρες με αλλεπάλληλα κύματα ζέστης. Ο λίβας που καίει τα σπαρτά σαρώνει και κάθε είδους διάθεση για πνευματικές και χειρωνακτικές διεργασίες εξίσου, αφήνοντας στο προσκήνιο μόνο τις επιλογές για σχεδιασμό διακοπών και εξόδων στις κοντινές παραλίες (ο συνδυασμός των δύο παραπάνω θεωρείται ότι αγγίζει την υπερβολή, αλλά τον επικροτούμε).

Φυσικά τις υπόλοιπες ώρες βρίσκουμε καταφύγιο στην ψυχρή αγκαλιά των κλιματιστικών (αγαπημένες συσκευές), που χωρίς αυτά απλά θα παρέλυαν τα πάντα στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του θερινού τριμήνου (όχι ότι αυτό δεν γίνεται σε μεγάλο βαθμό ούτως ή άλλως). Και έρχομαι τώρα να καταθέσω τον εύλογο προβληματισμό μου, επηρεασμένος ίσως και από τον τέταρτο Εξολοθρευτή που δίνει μάχες αυτή την περίοδο στους κινηματογράφους όλης της επικράτειας: Μήπως δεν πρέπει να φοβόμαστε ως ανθρώπινο είδος την εξέλιξη των ευφυών μηχανών, αλλά πρέπει να αναλύσουμε μεθοδικά και τις συμπεριφορές των κλιματιστικών; Τα κατά τα άλλα εξόχως συμπαθή, λευκά, ραβδωτά, ορθογώνια, ευάερα κατασκευάσματα, μήπως στο μέλλον συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της επίδρασής τους στους πληθυσμούς των θερμών χωρών και αποφασίσουν να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους, όπως έκανε το πρόγραμμα Skynet; (στον «Εξολοθρευτή», μην ξεχνιόμαστε) Ξέρω ότι είναι ανόητη η εικόνα του Κρίστιαν Μπέιλ να ανατινάζει στρατιές από Inverter, αλλά απλά σταματήστε για λίγο και αναλογιστείτε την εξάρτησή μας από την τεχνητή δροσούλα (εσύ αναγνώστη που κάνεις διακοπές στο Ντουμπάι αναλογίσου το δέκα φορές περισσότερο, μαζί με την ύβρη του χιονοδρομικού κέντρου στο μέσο της ερήμου).

Πατώντας βιαστικά το next chapter στο μενού της στήλης, θα ρίξουμε μια ματιά στις περισσότερες ταινίες που προβάλλονται αυτή την εβδομάδα σε έναν κλιματιζόμενο κινηματογράφο κάπου κοντά μας ή σε ένα θερινό σινεμά για τους θαρραλέους, ρομαντικούς ψυχρόαιμους. Και ας ξεκινήσουμε με άρωμα ελληνικών διακοπών, ώστε να εναρμονιστούμε με το κλίμα.

Ερωτας αλά Ελληνικά
Τη Νία Βαρντάλος όλοι τη θυμόμαστε από το πολύ πετυχημένο «Γάμος αλά Ελληνικά», που έκανε εντυπωσιακή πορεία στα αμερικανικά ταμεία και υπενθύμισε ότι το ελληνικό στοιχείο εξακολουθεί να προκαλεί ενδιαφέρον. Τώρα η ηθοποιός επιστρέφει με τη «ζωή της σε ερείπια» στην ταινία «Ερωτας αλά Ελληνικά» (ο αγγλικός τίτλος «My life in Ruins» κάνει λογοπαίγνιο με τα αρχαιολογικά αξιοθέατα). Εχει στο πλευρό της κάποιον Ρίτσαρντ Ντρέυφους και το «δικό μας» παιδί, τον Αλέξη Γεωργούλη, που μάλλον τον μίσησαν οι φροντιστές της ταινίας και τον ανάγκασαν να φοράει ένα απαίσιο ‘80s μαλλί βιντεοκασέτας. Η ταινία προβλέπεται συμπαθητική, όχι το στυλ που θα επέλεγα να δω εγώ, αλλά λίγο tzaziki, souvlaki, filotimo και greek kamaki ποτέ δεν έβλαψε (την προβολή της Ελλάδας ως τουριστικό αξιοθέατο). Μικρό άνοιγμα στην Αμερική (3 εκατομμύρια δολάρια στο πρώτο τριήμερο προβολής) και μέτριες κριτικές, συνηγορούν τελεσίδικα ότι αποκλείεται να κάνει επιτυχία. Αν δεν έχετε πειστεί ακόμα ότι έχουμε ωραία μέρη, μπορείτε να τη δείτε, αλλιώς προτιμήστε -γιατί όχι;- σε dvd το μιούζικαλ «Μάμα Μία».

Το τελευταίο σπίτι στα αριστερά
Πέρα από τις κλασικές υπερπαραγωγές σαν το «Illuminati» που παίζεται και θα παίζεται και θα παίζεται (οι παραγωγοί κολυμπάνε στα 410 εκατομμύρια των έως σήμερα εισπράξεων), υπάρχει μία ακόμα ταινία «χόλυγουντ» με ελληνικό άρωμα, το θρίλερ «Το τελευταίο σπίτι στα αριστερά», που σκηνοθέτησε ο Ντένης Ηλιάδης. Είναι remake παλιότερης ταινίας, έχει αφήσει γενικά καλές εντυπώσεις και σύμφωνα με την υπόθεση «...δύο γυναίκες απάγονται από τον ψυχοπαθή, δραπέτη Κρουγκ (όχι, όχι Κρούγκερ, κι εγώ μπερδεύτηκα) και τη συμμορία του. Δυστυχώς όμως γι’ αυτές, οι απαγωγείς αναζητούν καταφύγιο στο μόνο σπίτι που θα ήσαν ασφαλείς. Οταν οι οικογένειά τους θα πληροφορηθεί την τραγική ιστορία, θα κάνει τους ξένους να καταριούνται τη μέρα που μπήκαν στο τελευταίο σπίτι στα αριστερά». Δεν ξέρω αν βγάλατε νόημα από την περίληψη που μόλις διαβάσατε, εγώ κανένα, αλλά την παραθέτω για εκείνους που έχουν φαντασία και θέλουν να συμπληρώσουν τα κενά μόνοι τους.

Coraline, Σπίτι στην ομίχλη
Υπάρχει ακόμα ένα animation, το «Coraline, Σπίτι στην ομίχλη», που είναι του σκηνοθέτη του πασίγνωστου «Εφιάλτη των Χριστουγέννων», του Χένρι Σέλικ. Αφηγείται την ιστορία ενός εντεκάχρονου κοριτσιού, το οποίο μετακομίζει μαζί με τους κλασικά πολυάσχολους γονείς της σε ένα καινούργιο σπίτι. Ο μόνος φίλος που αποκτά είναι ένα αινιγματικό αγόρι, ενώ οι ιδιόρρυθμοι γείτονες δίνουν μια γλυκόπικρη νότα στη μοναξιά της. Σ’ ένα δωμάτιο, όμως, του νέου σπιτιού της Coraline, υπάρχει μία μυστική πόρτα, που δεν πρέπει να ανοίξει κανείς. Ολοι ξέρουμε ότι το περίεργο (και πιθανώς δίχως τρόπους) κοριτσάκι θα ανοίξει την πόρτα και θα βρεθεί σε έναν άλλο κόσμο, που μοιάζει με τον δικό της, αλλά είναι διαφορετικός. Το σεναριακό μοτίβο ακούγεται κάπως τετριμμένο γιατί χρησιμοποιείται χωρίς υπερβολή εδώ και χιλιάδες χρόνια, αλλά ίσως η ταινία έχει κάτι να πει.

Σε παρόμοιο μήκος κύματος πάντως, θα πρότεινα ανεπιφύλακτα την εξαιρετική «Γέφυρα για την Τεραμπίθια», ένα σπουδαίο σύγχρονο παραμύθι για μικρούς και μεγάλους.

Πληγές του Φθινοπώρου
Επίσης υπάρχει μία ταινία που ανήκει σε ειδική κατηγορία και κακώς δεν την έχω προτείνει τις προηγούμενες εβδομάδες. Είναι ένα πολύ αξιόλογο φιλμ από την Τουρκία, για το οποίο σίγουρα θα έχετε ακούσει να γίνεται λόγος. Πρόκειται για τις «Πληγές του Φθινοπώρου» («Guz Sancisi») του Τομρίς Γκιριτλίογλου, που μετά τη μεγάλη (και ίσως απρόσμενη λόγω θέματος) επιτυχία που γνώρισε στη γείτονα, έκανε πρεμιέρα και στην από εδώ μεριά του Αιγαίου. Περιγράφει μία μαύρη σελίδα της ιστορίας μας, τα Σεπτεμβριανά του 1955, όταν εξαπολύθηκε ένα πογκρόμ διώξεων εναντίον Ελλήνων και των περιουσιών τους στην Κωνσταντινούπολη, με αφορμή μια επίθεση-προβοκάτσια ενάντια στο σπίτι που είχε γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη ο Κεμάλ. Υπάρχει και έντονο το στοιχείο του έρωτα, ενώ έκπληξη αποτέλεσε η ρεαλιστική περιγραφή των γεγονότων και μάλιστα από την πλευρά των «κακών». Το ότι πλήθη συνέρευσαν στους κινηματογράφους της Τουρκίας να δουν τις «Πληγές του Φθινοπώρου», χαρακτηρίστηκε ως σιωπηλή συγνώμη προς τα θύματα των βιαιοτήτων, αλλά πέρα από το ιστορικό πλαίσιο της και τον συναισθηματικό φορτισμό του θέματος, είναι αντικειμενικά μια πάρα πολύ καλή ταινία. Το σενάριο έχει βασιστεί στο ομώνυμο βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λιβάνη, ενώ αν σας ενδιαφέρει το θέμα θα πρότεινα να διαβάσετε και το παλιότερο «Θαύμα», του Λεωνίδα Κουμάκη (εκδ. One).

Κάπου εδώ φτάνουμε στο τέλος, γιατί δεν υπάρχουν πολλά περισσότερα να δείτε, εκτός αν σας κάνει κλικ, η ταινία με τίτλο «Ξενοδοχείο για σκύλους» (θα πρότεινα το sequel της να ονομαστεί «Ξενοδοχείο για σκύλους χωρίς ψύλλους»). Ραντεβού την επόμενη εβδομάδα που ανάμεσα σε άλλα θα ρίξουμε φως σε μια κινηματογραφική θεωρία, που παρότι είναι ακόμα ευρέως άγνωστη, ο αντίκτυπός της είναι μεγάλος. Αν αναρωτηθήκατε ποτέ, γιατί ταινίες όπως «Οι πειρατές της Καραϊβικής», «Ιντιάνα Τζόουνς» και «Πόλεμος των Αστρων» έκαναν τόσο μεγάλη επιτυχία και διαχρονικά έχουν τόσους πολλούς πιστούς οπαδούς, η απάντηση θα σας εκπλήξει (και θα σας διασκεδάσει ελπίζω). Over and out.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Στη φωτογραφία: Ερωτας αλά Ελληνικά

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ιούνιος 11- Sauna

Ταινιοθήκη με τροφή για το μυαλό

Του Γιάννη Πλιώτα

Καλημέρα! Είναι Κυριακή πρωί τώρα που γράφω τη στήλη και πριν λίγο έκανα το καθήκον μου ως συνειδητοποιημένος πολίτης, ψηφίζοντας για ανάδειξη Ελλήνων ευρωβουλευτών. Αρκετά, όμως αφιερώσαμε σε αυτό. Εχει ωραίο καιρό, ο ήλιος δεν μοιάζει πολύ θυμωμένος και βρίσκομαι στο πέτρινο μπαλκόνι του χωριού μου (Σταυροδρόμι – ορεινή Γορτυνία) παρέα με φορητό υπολογιστή και φορητό φραπέ (σπουδαίες εφευρέσεις αμφότερες). Η θέα είναι μαγευτική και εύχομαι να παραμείνει όπως είναι για μερικούς αιώνες ακόμα. Μέχρι το μεσημέρι θα έχω επιστρέψει στην τρέλα της Πάτρας (που αν και δεν συγκρίνεται με την τρέλα της Αθήνας, παραμένει τρέλα), αλλά τουλάχιστον εκεί όλο και κάποια παραλία θα περιμένει βράζοντας καρτερικά, για να με υποδεχτεί και να μοιραστούμε λίγες ρομαντικές, απογευματινές ώρες.

Ομως τώρα που διαβάζετε τους πλατιασμούς μου, είναι τουλάχιστον Πέμπτη, οι περιβόητες εκλογές θα έχουν ήδη μισοξεχαστεί και εσείς θα θέλετε ίσως να πάρετε ιδέες για καλές ταινίες, οι οποίες θα μπορούσαν να σας κρατήσουν συντροφιά μες στο Σαββατοκύριακο. Είχα υποσχεθεί την προηγούμενη εβδομάδα προτάσεις όχι πολύ τρανταχτές και ας πούμε όχι και τόσο «mainstream», άρα θα ανατρέξω στη σκονισμένη ταινιοθήκη μου, γιατί έτσι κι αλλιώς είμαι σίγουρος ότι στους περισσότερους κινηματογράφους, αυτή την περίοδο μπορείτε να δείτε σχεδόν αποκλειστικά θορυβώδη blockbusters, με εντυπωσιακές εκρήξεις που καταλαμβάνουν με πάταγο όλο το μήκος και το πλάτος της οθόνης. Ακόμα και αν είστε αρκετά τυχεροί ώστε να έχετε ένα θερινό σινεμά κοντά στη γειτονιά σας, θα διαπιστώσετε ότι το ρεπερτόριό του μάλλον δεν θα είναι πολύ διαφορετικό από αυτό των δαιδαλωδών multiplex. Στην Πάτρα τουλάχιστον, ακόμα και τα θερινά το «Illuminati» παίζουν.

Sauna

Την πρώτη επιλογή πρέπει να την αναζητήσετε σε ενημερωμένο dvd-άδικο ή να προσευχηθείτε να το δώσει δώρο καμιά εφημερίδα (ή φυσικά να περιμένετε να βρέξει καταρρακτωδώς – δηλαδή να ρίξει «torrential rains»). Είναι μια ταινία εποχής με το αστείο όνομα «Sauna» και πρόκειται για φινλανδική παραγωγή του 2008. Κατά τη διάρκεια του εικοσιπενταετή Σουηδο-ρωσικού πολέμου του 16ου αιώνα, μία ανεξάρτητη ομάδα πολεμιστών, στην οποία συμμετέχουν δύο αδέρφια, διαπράττει ειδεχθή εγκλήματα. Υπάρχει, όμως, ένα μέρος το οποίο μπορεί ως άλλο Καθαρτήριο να ξεπλύνει τις αμαρτίες τους. Σύντομα τα δύο αδέρφια διαπιστώνουν ότι η σωτηρία δεν επαρκεί για όλους. Είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ / δράμα, που ρίχνει το βάρος στους χαρακτήρες και στο πώς οι φρικαλεότητες του πολέμου έχουν επηρεάσει την ψυχή τους. Παράλληλα δημιουργεί βαριά, αινιγματική ατμόσφαιρα αυστηρά στα πρότυπα του «Stalker», του Ταρκόφσκυ. Συστήνω το «Sauna» ανεπιφύλακτα σε όσους ψάχνουν ένα εγκεφαλικό έργο μυστηρίου.

Εννιά Βασίλισσες

Την επόμενη ταινία μπορείτε να τη βρείτε πολύ πιο εύκολα, γιατί είναι αρκετά γνωστή και έχει προβληθεί ακόμα και στην τηλεόραση. Πρόκειται για τις «Εννιά Βασίλισσες» («Nueva Reinas»), αργεντίνικη παραγωγή του 2000, την οποία έχει σκηνοθετήσει ο Φαμπιάν Μπιελίνσκι και γνώρισε μεγάλη επιτυχία στη χώρα της, αλλά και στο εξωτερικό. Σύμφωνα με την υπόθεση δύο άγνωστοι μεταξύ τους μικροαπατεώνες, αποφασίζουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να οργανώσουν το κόλπο της ζωής τους. Με φόντο το ρημαγμένο από την τότε τοπική οικονομική κρίση Μπουένος Αϊρες, ο Ρικάρντο Νταρίν και ο Γκαστόν Πάουλς δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας πάνω σε ένα υποδειγματικά γραμμένο σενάριο. Αγαπημένη ταινία, από αυτές που «πρέπει» να έχετε δει.

Αξίζουν επίσης

Μόνιμα πολύ ψηλά στις επιλογές σας πρέπει να είναι και τα αριστουργηματικά animation του Χαγιάο Μιγιαζάκι. Πέρα από το πασίγνωστο «Spirited Away» (2001), που έχει βαθμολογία 8,5 στα 10 στο imdb.com, υπάρχουν το φανταστικό «Princess Mononoke» (1997) και το «Nausicaa» (1984), που αξίζει να τα αναζητήσετε και να τα δείτε είτε έχετε παιδιά, είτε όχι. Θα σας φανεί παράξενη η αντίθεση με τις φανταχτερές υπερπαραγωγές της αμερικάνικης Pixar, αλλά και θα σας δώσουν εγγυημένα τροφή για σκέψη και το μάτι θα χορτάσει από την πανδαισία ευφυών εικόνων.

Περίπου αυτά σκέφτηκα για σήμερα. Αν δεν έχετε δει κάποια από τις πιο πρόσφατες γνωστές «ποιοτικές» παραγωγές θα είναι κρίμα να συνεχίσετε να τις αγνοείτε. Δεν δικαιολογείστε να κλείσετε την κινηματογραφική σεζόν 2008-2009 χωρίς να έχετε δει το γερμανικό «Κύμα», το σουηδικό «Ασε το κακό να μπει», το γαλλικό «Ανάμεσα στους τοίχους» και το δικό μας «Σκόνη του χρόνου». Δεν χρειάζεται φυσικά να λατρέψετε όλες τις παραπάνω, αλλά θα σας βοηθήσουν να σχηματίσετε μία πολύ καλή εικόνα για τον σύγχρονο ευρωπαϊκό κινηματογράφο, που μπορεί να είναι ποιοτικός και εμπορικός ταυτόχρονα.

Αυτές ήταν οι δόσεις ποιότητας για σήμερα. Αν τίποτα δεν σας φάνηκε αρκετά ελκυστικό για τα γούστα σας ή αν απλά μόλις επιστρέψατε από τις Κάννες και έχετε πάρει αρκετή δόση κουλτούρας ή αν έχετε την κατανοητή ανθρώπινη ανάγκη να ακούσετε πολυβόλα να κροταλίζουν και να δείτε άρματα μάχης να ανατινάζονται, τότε δεν χρειάζεται να ανησυχείτε. Παντού θα βρείτε προβολές του «Terminator: Salvation», της τέταρτης ταινίας Εξολοθρευτών με πρωταγωνιστή τον στιβαρό Κρίστιαν Μπέιλ.

Ο οποίος Κρίστιαν (και κάπου εδώ κλείνουμε) έρχεται να πρωταγωνιστήσει σε λίγες εβδομάδες σε μία ακόμα μεγάλη παραγωγή, που θα διεκδικήσει δάφνες ποιότητας και αποδοχή απ’ το φιλοθεάμον κοινό, εξίσου. Ερχεται, λοιπόν αντιμέτωπος με τον Τζόνι Ντεπ στη νέα ταινία του μετρ σκηνοθέτη Μάικλ Μαν (πάρα πολλές πασίγνωστες ταινίες για να τις αναφέρω μέσα σε μία παρένθεση), με τίτλο «Public Enemies». Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία και έχει να κάνει με τον «πόλεμο» μεταξύ κράτους και του διαβόητου μαφιόζου Ντίλινγκερ, κάπου κοντά στη δεκαετία του ’20 στην Αμερική. Από το περιπετειώδες trailer διακρίνεται η ψηφιακή ματιά του Μαν, πολλή δράση και τα κλασικά σκηνικά με παλτά, καπέλα, tommy gun και ford αντίκες, που έχουμε δει σε αμέτρητες γκανκστερικές ταινίες.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Στη φωτογραφία: Sauna
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ιούνιος 4- Terminator Salvation

Καλοκαιρινός… εξολοθρευτής

Του Γιάννη Πλιώτα

Με αυτά και μ’ αυτά μόνο τρεις μέρες μείνανε μέχρι τις ευρωεκλογές αν και φαντάζομαι ότι οι φανατικοί κινηματογραφόφιλοι περίμεναν εδώ και εβδομάδες με ανυπομονησία όχι την ευκαιρία να ψηφίσουν, αλλά μία νέα εκδοχή της καταστροφής του κόσμου. Θυμάστε ότι είμαστε στη μέση μίας κάποιας οικονομικής κρίσης, άρα υποσυνείδητα στρεφόμαστε σε όλο και πιο εσχατολογικές επιλογές.

Πρεμιέρα λοιπόν σήμερα στη χώρα μας για την πολυαναμενόμενη ταινία επιστημονικής φαντασίας «Terminator Salvation», την τέταρτη της σειράς των εξολοθρευτών, η οποία όμως δεν πατάει πάνω σε όσα προηγήθηκαν. Το εξαιρετικά δημοφιλές franchise που δημιούργησε ο Τζέιμς Κάμερον το 1984 και εκτίναξε την καριέρα του Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ, εμβαπτίζεται εκ νέου στην κολυμβήθρα των ειδικών εφέ, η δράση μεταφέρεται στο μέλλον και θα προσπαθήσει να πείσει ακόμα και τους πιο σκεπτικιστές ότι αποτελεί μια ευχάριστη, ποιοτική, ψυχαγωγική επιλογή (απόλυτης καταστροφής).

Terminator Salvation
Το ευχάριστο κατ’ αρχάς είναι η επιλογή του πρωταγωνιστή. Χωρίς τον μονοσυλλαβικό κυβερνήτη της Καλιφόρνια στο προσκήνιο, οι παραγωγοί αποφάσισαν να επενδύσουν στην παρουσία ενός πραγματικού ηθοποιού και μάλιστα ενός από τα πιο τρανταχτά ονόματα. Στο ρόλο του αρχηγού της Αντίστασης Τζον Κόνορ, θα δούμε τον πολύ Κρίστιαν Μπέιλ, στην πρώτη του ταινία μετά την περσινή αστρονομική επιτυχία του «Σκοτεινού Ιππότη». Επίσης ευχάριστο είναι και ότι η ταινία εξελίσσεται σε post-apocalyptic σκηνικό το 2018 (όχι πολύ μακριά απ’ το σήμερα δηλαδή), όταν το ραδιούργο υπολογιστικό σύστημα Skynet έχει καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας μέσα σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. Εχουν απομείνει μόνο ελάχιστες εστίες αντίστασης και ηγέτης τους είναι ο ιδεαλιστής Τζον Κόνορ, που θα πρέπει να εξοντώσει στρατιές κακών -πλην ευφυέστατων- ρομπότ, προκειμένου να σωθεί το ανθρώπινο είδος. (Hint: Λογικά τα καταφέρνει, μιας και ήδη η εταιρεία παραγωγής Warner Bros ετοιμάζει σίκουελ.) Βέβαια ακόμα κι αν καταφέρουν οι άνθρωποι να νικήσουν στον πόλεμο ενάντια στις μηχανές και επικρατήσουν ξανά στον πλανήτη, τότε και πάλι θα χρειάζονται την υπηρεσία των μηχανών για να φτιάξουν καφέ, να πλένουν τα ρούχα, να περπατούν σε κυλιόμενους διαδρόμους, άρα αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα καταλήξουμε στο ίδιο σημείο, όπου γίνονται πιο έξυπνες από εμάς και αποφασίζουν να μας καταστρέψουν για πάντα και πάει λέγοντας.

Ισως το μόνο αποθαρρυντικό είναι η επιλογή του σκηνοθέτη, του εντελώς άπειρου McG (κι όμως έτσι λέγεται), που στο βιογραφικό του έχει να επιδείξει μόνο τους «Αγγελους του Τσάρλι» το 2000 και τους «Αγγελους του Τσάρλι 2» το 2003. Πάντως το στούντιο μοιάζει να τον εμπιστεύεται, μιας και για το 2011 του έχει αναθέσει να σκηνοθετήσει ένα έργο φαντασίας σχετικά με τη ζωή του Πλοίαρχου Νέμο από το «Είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα». Γενικά το «Terminator Salvation» έχει πάει σχετικά καλά στην Αμερική, με 65 εκατομμύρια εισπράξεις πρώτης εβδομάδας και βαθμολογία 7,4 στα 10 στο imdb.com και βαθμολογία «Β» στο boxofficemojo.com ένα δημοφιλές site, όπου μπορείτε να βλέπετε αναλυτικά στοιχεία για τις εισπράξεις των ταινιών. Τα 65 εκατομμύρια μπορεί να ακούγονται πολλά για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, αλλά έχετε κατά νου, ότι εξαιτίας της υπερπληθώρας σκηνών με ειδικά εφέ, το budget είχε εκτιναχθεί περίπου στα 200 (!) εκατομμύρια.

Night at the museum: Battle of the Smithsonian
Τι άλλο έχουμε πέρα από τον εξολοθρευτή; Φυσικά τη νέα «χαριτωμένη» ταινία του Μπεν Στίλερ, που επιστρέφει ως φύλακας μουσείου στο «Night at the museum: Battle of the Smithsonian», που παίζεται και στη χώρα μας από την προηγούμενη εβδομάδα. Οπως φάνηκε ο Στίλερ δεν είχε δώσει όσα ήθελε στο ρόλο κι έτσι επέστρεψε για (ας μην κρυβόμαστε) αρπαχτή, μιας και είναι εξαιρετικά δημοφιλής στην από εκεί πλευρά του Ατλαντικού και το κοινό επιβραβεύει συνήθως τις ταινίες του. Ετσι έκανε και τώρα χαρίζοντάς του μεγάλη πρωτιά στο αμερικανικό box office με εισπράξεις 70 εκατομμυρίων, για μια ταινία που θεωρήθηκε μέτρια στις περισσότερες κριτικές.

Drag me to hell
Σε τι προσμένουμε την επόμενη μέρα των εκλογών; Η απάντηση είναι εύκολη. Πρεμιέρα σε μια εβδομάδα για την ταινία τρόμου «Drag me to hell» από τον πετυχημένο σκηνοθέτη του «Spiderman» Σαμ Ραίμι, ο οποίος έχει μακρά παράδοση σε έργα του είδους, μιας και στην αρχή της καριέρας του έγινε γνωστός με cult b-movies όπως τα «Evil Dead» και το ανεπανάληπτο «Army of Darkness».

Taking of Pelham 1 2 3
Μεγάλες προσδοκίες υπάρχουν και για ένα remake, την περιπέτεια αγωνίας «Taking of Pelham 1 2 3», του μετρ των εκρήξεων και των κυνηγητών Τόνι Σκοτ («Top Gun», «Μέρες κεραυνού», «Ο τελευταίος πρόσκοπος», «Crimson Tide», «Domino», «Deja vu» και πολλές άλλες ακόμα). Πρωταγωνιστούν ο συμπαθής Τζον Τραβόλτα σε ρόλο παρανοϊκού τρομοκράτη που καταλαμβάνει έναν συρμό μετρό, και ο Ντέντζελ Ουάσινγκτον στον συνήθη ρόλο του, αυτό του διαπραγματευτή.

Dead Snow
Κάνει επίσης έξοδο μέσα στον Ιούνιο και μια φινλανδική ταινία τρόμου, αν και για τη συγκεκριμένη αμφιβάλω ότι θα την φέρει κάποιος διανομέας σε έναν κινηματογράφο κοντά στο σπίτι σας. Λέγεται «Dead Snow» και έχει να κάνει με μια παρέα αμέριμνων -κλασικά- φίλων που θα αντιμετωπίσει έναν θανάσιμο κίνδυνο κατά τη διάρκεια των χειμερινών της διακοπών. Βέβαια όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, έξω θα έχει γύρω στους 35 βαθμούς κελσίου, αλλά μην σας πτοεί ιδιαίτερα αυτό. Το αίμα σίγουρα θα παγώσει στις φλέβες σας, όταν μάθετε ποιος τρομακτικός κίνδυνος παραμονεύει στο χιόνι: πρόκειται για ζόμπι ναζί (!).

Και προσεχώς
Τελεία κάπου εδώ. Στις 24 του μήνα είναι προγραμματισμένη η πρεμιέρα των νέων «Transformers», που υπόσχονται τα πιο συγκλονιστικά εφέ όλων των εποχών (αλλά κυρίως του καλοκαιριού) και αρχές Ιουλίου θα δούμε ένα ακόμα «Ice Age» από την Pixar. Οπως καταλαβαίνετε, δεν ονομάζεται τυχαία «summer action season» η σεζόν που διανύουμε. Την επόμενη εβδομάδα θα προσπαθήσω να αντεπιτεθώ με ταινίες λιγότερο μαζικής κατανάλωσης. Ως τότε, καλή τύχη.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Στη φωτογραφία: Terminator Salvation
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~