Κρύο αρκετό και πολλές μέρες συνεχόμενης βροχής εδώ στα βορειοδυτικά. Συνεπώς οι συνθήκες ευνοούν τις εξόδους στον καναπέ του σαλονιού και στο dvd player μία καλή ταινία. Σε συνέχεια του ξεσκονίσματος της ταινιοθήκης και της συμπλήρωσης κενών, είδα μερικές ακόμα ταινίες τον τελευταίο καιρό όχι πολύ πρόσφατες αρκετά αρκετά γνωστές.
Επίσης αν έχετε να διαθέσετε δύο λεπτά (ακριβώς), μπορείτε να δείτε την πιο πρόσφατη προσπάθεια μικρού μήκους που κάναμε ως random artwork. Η σκηνοθεσία είναι δικιά μου και του Έραστου Κρεμμύδα και θα ταξιδέψει στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ Θερμαϊκού. Πάμε τώρα στο τι να δείτε και τι να μην δείτε.
Expendables **
Ο Σταλόνε ποτέ δεν ησυχάζει και καλά κάνει. Αυτή τη φορά κάλεσε φίλους και γνωστούς για να δημιουργήσουν ένα all star game με κλασικούς ήρωες δράσης από το '80 και το '90. Ρουρκ, Τζετ Λι, Τζέισον Στάθαμ και ο Ρώσος από το Ρόκυ είναι οι κύριοι χαρακτήρες, ενώ σε cameo εμφανίσεις βλέπουμε και Μπρους Γουίλις, Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ. Δυστυχώς τη συγκεκριμένη ταινία την περίμενα καλύτερη, αλλά τελικά δεν πέρασε τη βάση. Στην πραγματικότητα τα δύο αστέρια μάλλον το βάζω χαριστικά, έτσι για χάρη των παλιών και των πρωταγωνιστών.
Πατώντας το play στους Expendables γνωρίζεις ότι θα δεις πιστολίδι, εκρήξεις, τρελές καταδιώξεις και πυροβολισμούς- προφανώς δεν περιμένεις την Καζαμπλάνκα. Ως εδώ καλά.
Σύμφωνα με το σενάριο οι Expendables (Αναλλώσιμοι) είναι μια ομάδα μισθοφόρων που θα πάνε σε ένα νησί της Καραϊβικής για να ανατινάξουν τα πάντα και να σκοτώσουν τον πολύ evil δικτάτορα. Επίσης να γλυτώσουν την πολύ καλή -πλην ατίθαση- κόρη του δικτάτορα, η οποία όλως τυχαίως είναι πανέμορφη. Όντως οι expendables εκστρατεύουν με πολυβόλα και μαχαίρια και όντως εξαϋλώνουν το στρατό των κακών. Και ως εδώ, όλα καλά και αναμενόμενα.
Όμως στην πλειονότητα των σκηνών τα εφέ ήταν πολύ μέτρια, οι πρωταγωνιστές δεν φάνηκε να δένουν ιδιαίτερα μεταξύ τους και οι διάλογοι όχι τόσο cool όσο θα ήθελαν να είναι. Το μόνο σχετικά αστείο ήταν ότι στις σκηνές που μοιράζονταν ο Στάθαμ με τον Λούγκρεν (ο Ρώσος), ο Στάθαμ φαινόταν να δίνει οσκαρική ερμηνεία. (ίσως θα έπρεπε να θεσπιστεί ένα τέτοιο βραβείο, για καλή ηθοποιία σε σχέση με συμπρωταγωνιστή).
Σε γενικές γραμμές αν θέλετε πραγματική δράση, τότε καλύτερα να δοκιμάσετε το τελευταίο Ράμπο του 2008, όπου ο Σταλόνε τα πήγε πολύ καλύτερα σε όλους τους τομείς και κυρίως σκηνοθετικά. Στα θετικά πιστώνεται η παρουσία του Μίκυ Ρουρκ (παίζει με κεκτημένη ταχύτητα απ’ το Wrestler) και ότι οι Αναλώσιμοι δεν προσποιούνται ότι είναι σοβαρή ταινία, όπως το ανεκδιήγητο «Salt» με την Τζολί. Είναι ταινία χαβαλέ και αν τη δείτε μόνο για αυτό, ίσως αξίζει, απλώς μην περιμένετε πάρα πολλά. Σημειώνω ότι από πολλούς έχω ακούσει ότι το επίσης πρόσφατο και σε ίδιο στυλ «A-Team» ήταν καλύτερο. Γενικά στην Αμερική πήγε πολύ καλά σε εισπράξεις (και έχει βαθμολογία 7,0 στα 10 στο imdb), άλλωστε είχε δημιουργηθεί μεγάλο hype με την παρουσία τόσων ονομάτων δράσης. Φοβάμαι όμως ότι το μεγαλύτερο μέρος της ουσίας αναλώθηκε εκεί.
2012 *1/2
Την είδα πριν λίγο καιρό και απλώς τη συμπεριλαμβάνω στη σημερινή ανάρτηση για να γλυτώσω όσους τυχόν δεν την έχουν δει ακόμα. Διαφημίστηκε πολύ, έκοψε και πολλά εισιτήρια, αλλά δεν παύει να είναι μία ατελείωτη επίδειξη εφέ και τίποτα παραπάνω. Χαρακτηριστικά κακό κάστινγκ, κάκιστο σενάριο γεμάτο απιθανότητες, τα πιο κλισέ των κλισέ, όλα ένα μάτσο χάλια. Κάπου ανέφερε στην υπόθεση κάτι για τους Μάγιας, κάπου ανέφερε κάτι για έργα τέχνης, αλλά μετά το ξέχασε και μας έδειξε για ακόμα μια φορά το μαύρο Πρόεδρο των ΗΠΑ να αποδεικνύεται ηρωικότερος των περιστάσεων.
Ο Ρόναλντ Έμεριχ είναι επίπεδος σκηνοθέτης που αδυνατεί να προχωρήσει λίγο παραπέρα από την πομπώδη καταστροφολογία. Το «2012» μοιάζει με κακέκτυπο του «The day after tomorrow», το οποίο μου είχε αρέσει πολύ περισσότερο. Μάλλον οι παραγωγοί βιάστηκαν για να προλάβουν να είναι η πρώτη ταινία με θέμα το υποτιθέμενο τέλος του κόσμου το 2012.
Δεν νομίζω ότι αξίζει να δείτε αυτή την ταινία για κάποιο λόγο, εκτός απ’ το να γελάσετε με τις συμπαντικές συμπτώσεις και με το γεγονός ότι επί δύο ώρες όλα γίνονται στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Άνετα το 2012 διεκδικεί τον τίτλο του ορισμού της αμερικανιάς και νομίζω έχει διαγραφεί ήδη από τις μνήμες όσων την είδαν. Βρίσκω το 5,9 που έχει στο imdb και το 39% στο rotten tomatoes, υπερβολικά.
Cell 211 **
Όχι, δεν είναι η ταινία με την Τζένιφερ Λόπεζ. Το «Κελί 211» ήταν μια καλή ευρωπαϊκή ταινία, αλλά ομολογώ ότι σύμφωνα με όσα θετικά είχα ακούσει την περίμενα και αυτή αρκετά καλύτερη. Η ταινία έχει δράση και αγωνία, αλλά σε αρκετά σημεία το σενάριο παίρνει τροπές ανεξέλεγκτες, αφήνοντας υπερμεγέθεις τρύπες όχι μόνο στην υπόθεση, αλλά και στα κίνητρα των χαρακτήρων.
Κατά τη διάρκεια μιας εξέγερσης σε πτέρυγα βαρυποινιτών, στο εσωτερικό της φυλακής εγλκωβίζεται και ένας νεοδιορισμένος σοφρωνιστικός υπάλληλος. Προκειμένου να γλυτώσει από το μένος των φυλακισμένων προσποιείται ότι είναι και αυτός "συνάδελφος," που μόλις μετακόμισε στο κελί 211. Δεν είναι καθόλου άσχημο ως υπόθεση, αλλά παράλληλα ο σκηνοθέτης Daniel Monzon είχε να χειριστεί καταστάσεις ομηρίας, διαδηλώσεις, πολιτικό σπασπένς, τρομοκρατία, διαφθορά, βία, ψυχολογία μάζας, πολλά και δύσκολα.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι Ισπανοί έδειξαν ότι... σχεδόν μπορούν να χειριστούν μία ταινία τέτοιου μεγέθους και τόσων επιπέδων. Αν σας αρέσουν οι εξεγέρσεις στις φυλακές δείτε την, αλλά αν θέλετε απλώς να δείτε μια καλή ταινία καλύτερα να προτιμήσετε το αμερικανικό κοινωνικό δράμα «Felon», που χωρίς να είναι καμιά υπερπαραγωγή, υπερτερεί του Κελιού 211.
Μην ξεχνάτε βέβαια ότι για το θέμα των φυλακών σε συνδυασμό με βραδυφλεγή δράση, οφείλετε να δείτε το γαλλικό «Ο Προφήτης» που πέρσι ήταν υποψήφιο για όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Κάτι που μας φέρνει και στην επόμενη ταινία, αυτήν που απέσπασε το όσκαρ ξενόγλωσσης.
El secreto de sus ojos ***1/2
Συμπαραγωγή Αργεντινής και Ισπανίας, ένα δυνατό δικαστικό - αστυνομικό δράμα, που ξεκινά ως μια αναδρομή στο παρελθόν και καταλήγει να μεταφέρει τη δράση στο παρόν. Το «Μυστικό στα μάτια τους» διερευνά μια ξεχασμένη υπόθεση δολοφονίας που άργησε να εξιχνιαστεί, και αφού εξιχνιάστηκε προκάλεσε ανεξίτηλα τραύματα σε όσους είχαν σχετιστεί μαζί της. Παράλληλα οι πρωταγωνιστές ανοικοδομούν σχέσεις που είχαν καταστραφεί πριν από δυόμιση δεκαετίες.
Ο εξαιρετικός Ρικάρντο Νταρίν (θα τον θυμάστε από τις «Εννιά Βασίλισσες») σηκώνει στους ώμους του ένα μεγάλο μέρος της ταινίας και σε συνδυασμό με το πολύ καλό σενάριο, παραδίδουν ένα έργο που αξίζει να τιμήσετε. Το επίπεδο της παραγωγής εντυπωσιακό, βάζει τα γυαλιά σε ταινίες που ξοδεύουν δεκάδες εκατομμύρια προκειμένου να παράξουν μέτρια αποτελέσματα. Η ταινία βγάζει συναίσθημα, έχει και μυστήριο, έχει πικρό χιούμορ, ανακατεύει σε σωστές δόσεις κάθε είδους ερεθίσματα.
Η μόνη μου ένσταση είναι ότι μετά τους τίτλους τέλους έμεινα με την εντύπωση ότι άξιζε περισσότερο το όσκαρ ή το γαλλικό «Προφήτης» ή το γερμανικό έπος του Χάνεκε «Λευκή Κορδέλα». Όμως όπως συνήθως συμβαίνει με την αμερικανική ακαδημία και τις παραξενιές της, προτίμησαν να αναδείξουν και να προτείνουν μία σχετικά άγνωστη ταινία, παρά να δώσουν το όσκαρ σε κάποιο από τα σίγουρα χαρτιά, τα οποία είχαν ακουστεί και περισσότερο. Δεν θα με εκπλήξει αν το "Secreto" γίνει σύντομα remake στο Χόλυγουντ- έχει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται.
Notebook ***
Το αισθηματικό δράμα "Notebook" του Νικ Κασαβέτη από το 2004, θα το έχετε ακούσει. Είναι η ιστορία αγάπης δύο νέων από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, οι οποίοι γνωρίζονται λίγο πριν το ξέσπασμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Ίσως η πιο παλιά και χιλιοειπωμένη ιστορία στον κόσμο, αλλά έχει και σημασία ο τρόπος που θα την αφηγηθείς. Στο γλυκόπικρο «notebook» όλα κυλάνε όμορφα, χωρίς φιοριτούρες και χωρίς περιττές εξάρσεις. Νομίζω θα σας αρέσει και σίγουρα κάποια φίλη σας σάς έχει πει ότι συγκαταλέγεται στις πέντε αγαπημένες της ταινίες.
Ακαδημαϊκή σκηνοθέσια (θα φέρει στο μυαλό σας ταινίες όπως ο «Κύκλος των χαμένων ποιητών» και το «Φόρεστ Γκάμπ»), αλλά καλύτερα το Notebook, παρά ο Μπέντζαμιν Μπάτον που δεν τελείωνε ποτέ… Πρωταγωνιστούν ο Ryan Gosling (έπαιξε και στο Half Nelson) και η Rachel McAdams. Γενικά καλή ταινία και έχει βαθμολογία 7,8 στα 10 στο imdb.
Αν τώρα δεν σας ικανοποίησε τίποτα απ' όλα αυτά, προτείνω να ανατρέξετε στην προηγούμενη ανάρτηση μου και να αναζητήστε οπωσδήποτε το ρηξικέλευθο Sherlock, στην άψογη μίνι σειρά του bbc.
Επίσης αν έχετε να διαθέσετε δύο λεπτά (ακριβώς), μπορείτε να δείτε την πιο πρόσφατη προσπάθεια μικρού μήκους που κάναμε ως random artwork. Η σκηνοθεσία είναι δικιά μου και του Έραστου Κρεμμύδα και θα ταξιδέψει στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ Θερμαϊκού. Πάμε τώρα στο τι να δείτε και τι να μην δείτε.
Expendables **Ο Σταλόνε ποτέ δεν ησυχάζει και καλά κάνει. Αυτή τη φορά κάλεσε φίλους και γνωστούς για να δημιουργήσουν ένα all star game με κλασικούς ήρωες δράσης από το '80 και το '90. Ρουρκ, Τζετ Λι, Τζέισον Στάθαμ και ο Ρώσος από το Ρόκυ είναι οι κύριοι χαρακτήρες, ενώ σε cameo εμφανίσεις βλέπουμε και Μπρους Γουίλις, Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ. Δυστυχώς τη συγκεκριμένη ταινία την περίμενα καλύτερη, αλλά τελικά δεν πέρασε τη βάση. Στην πραγματικότητα τα δύο αστέρια μάλλον το βάζω χαριστικά, έτσι για χάρη των παλιών και των πρωταγωνιστών.
Πατώντας το play στους Expendables γνωρίζεις ότι θα δεις πιστολίδι, εκρήξεις, τρελές καταδιώξεις και πυροβολισμούς- προφανώς δεν περιμένεις την Καζαμπλάνκα. Ως εδώ καλά.
Σύμφωνα με το σενάριο οι Expendables (Αναλλώσιμοι) είναι μια ομάδα μισθοφόρων που θα πάνε σε ένα νησί της Καραϊβικής για να ανατινάξουν τα πάντα και να σκοτώσουν τον πολύ evil δικτάτορα. Επίσης να γλυτώσουν την πολύ καλή -πλην ατίθαση- κόρη του δικτάτορα, η οποία όλως τυχαίως είναι πανέμορφη. Όντως οι expendables εκστρατεύουν με πολυβόλα και μαχαίρια και όντως εξαϋλώνουν το στρατό των κακών. Και ως εδώ, όλα καλά και αναμενόμενα.
Όμως στην πλειονότητα των σκηνών τα εφέ ήταν πολύ μέτρια, οι πρωταγωνιστές δεν φάνηκε να δένουν ιδιαίτερα μεταξύ τους και οι διάλογοι όχι τόσο cool όσο θα ήθελαν να είναι. Το μόνο σχετικά αστείο ήταν ότι στις σκηνές που μοιράζονταν ο Στάθαμ με τον Λούγκρεν (ο Ρώσος), ο Στάθαμ φαινόταν να δίνει οσκαρική ερμηνεία. (ίσως θα έπρεπε να θεσπιστεί ένα τέτοιο βραβείο, για καλή ηθοποιία σε σχέση με συμπρωταγωνιστή).
Σε γενικές γραμμές αν θέλετε πραγματική δράση, τότε καλύτερα να δοκιμάσετε το τελευταίο Ράμπο του 2008, όπου ο Σταλόνε τα πήγε πολύ καλύτερα σε όλους τους τομείς και κυρίως σκηνοθετικά. Στα θετικά πιστώνεται η παρουσία του Μίκυ Ρουρκ (παίζει με κεκτημένη ταχύτητα απ’ το Wrestler) και ότι οι Αναλώσιμοι δεν προσποιούνται ότι είναι σοβαρή ταινία, όπως το ανεκδιήγητο «Salt» με την Τζολί. Είναι ταινία χαβαλέ και αν τη δείτε μόνο για αυτό, ίσως αξίζει, απλώς μην περιμένετε πάρα πολλά. Σημειώνω ότι από πολλούς έχω ακούσει ότι το επίσης πρόσφατο και σε ίδιο στυλ «A-Team» ήταν καλύτερο. Γενικά στην Αμερική πήγε πολύ καλά σε εισπράξεις (και έχει βαθμολογία 7,0 στα 10 στο imdb), άλλωστε είχε δημιουργηθεί μεγάλο hype με την παρουσία τόσων ονομάτων δράσης. Φοβάμαι όμως ότι το μεγαλύτερο μέρος της ουσίας αναλώθηκε εκεί.
2012 *1/2Την είδα πριν λίγο καιρό και απλώς τη συμπεριλαμβάνω στη σημερινή ανάρτηση για να γλυτώσω όσους τυχόν δεν την έχουν δει ακόμα. Διαφημίστηκε πολύ, έκοψε και πολλά εισιτήρια, αλλά δεν παύει να είναι μία ατελείωτη επίδειξη εφέ και τίποτα παραπάνω. Χαρακτηριστικά κακό κάστινγκ, κάκιστο σενάριο γεμάτο απιθανότητες, τα πιο κλισέ των κλισέ, όλα ένα μάτσο χάλια. Κάπου ανέφερε στην υπόθεση κάτι για τους Μάγιας, κάπου ανέφερε κάτι για έργα τέχνης, αλλά μετά το ξέχασε και μας έδειξε για ακόμα μια φορά το μαύρο Πρόεδρο των ΗΠΑ να αποδεικνύεται ηρωικότερος των περιστάσεων.
Ο Ρόναλντ Έμεριχ είναι επίπεδος σκηνοθέτης που αδυνατεί να προχωρήσει λίγο παραπέρα από την πομπώδη καταστροφολογία. Το «2012» μοιάζει με κακέκτυπο του «The day after tomorrow», το οποίο μου είχε αρέσει πολύ περισσότερο. Μάλλον οι παραγωγοί βιάστηκαν για να προλάβουν να είναι η πρώτη ταινία με θέμα το υποτιθέμενο τέλος του κόσμου το 2012.
Δεν νομίζω ότι αξίζει να δείτε αυτή την ταινία για κάποιο λόγο, εκτός απ’ το να γελάσετε με τις συμπαντικές συμπτώσεις και με το γεγονός ότι επί δύο ώρες όλα γίνονται στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Άνετα το 2012 διεκδικεί τον τίτλο του ορισμού της αμερικανιάς και νομίζω έχει διαγραφεί ήδη από τις μνήμες όσων την είδαν. Βρίσκω το 5,9 που έχει στο imdb και το 39% στο rotten tomatoes, υπερβολικά.
Cell 211 **Όχι, δεν είναι η ταινία με την Τζένιφερ Λόπεζ. Το «Κελί 211» ήταν μια καλή ευρωπαϊκή ταινία, αλλά ομολογώ ότι σύμφωνα με όσα θετικά είχα ακούσει την περίμενα και αυτή αρκετά καλύτερη. Η ταινία έχει δράση και αγωνία, αλλά σε αρκετά σημεία το σενάριο παίρνει τροπές ανεξέλεγκτες, αφήνοντας υπερμεγέθεις τρύπες όχι μόνο στην υπόθεση, αλλά και στα κίνητρα των χαρακτήρων.
Κατά τη διάρκεια μιας εξέγερσης σε πτέρυγα βαρυποινιτών, στο εσωτερικό της φυλακής εγλκωβίζεται και ένας νεοδιορισμένος σοφρωνιστικός υπάλληλος. Προκειμένου να γλυτώσει από το μένος των φυλακισμένων προσποιείται ότι είναι και αυτός "συνάδελφος," που μόλις μετακόμισε στο κελί 211. Δεν είναι καθόλου άσχημο ως υπόθεση, αλλά παράλληλα ο σκηνοθέτης Daniel Monzon είχε να χειριστεί καταστάσεις ομηρίας, διαδηλώσεις, πολιτικό σπασπένς, τρομοκρατία, διαφθορά, βία, ψυχολογία μάζας, πολλά και δύσκολα.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι Ισπανοί έδειξαν ότι... σχεδόν μπορούν να χειριστούν μία ταινία τέτοιου μεγέθους και τόσων επιπέδων. Αν σας αρέσουν οι εξεγέρσεις στις φυλακές δείτε την, αλλά αν θέλετε απλώς να δείτε μια καλή ταινία καλύτερα να προτιμήσετε το αμερικανικό κοινωνικό δράμα «Felon», που χωρίς να είναι καμιά υπερπαραγωγή, υπερτερεί του Κελιού 211.
Μην ξεχνάτε βέβαια ότι για το θέμα των φυλακών σε συνδυασμό με βραδυφλεγή δράση, οφείλετε να δείτε το γαλλικό «Ο Προφήτης» που πέρσι ήταν υποψήφιο για όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Κάτι που μας φέρνει και στην επόμενη ταινία, αυτήν που απέσπασε το όσκαρ ξενόγλωσσης.
El secreto de sus ojos ***1/2Συμπαραγωγή Αργεντινής και Ισπανίας, ένα δυνατό δικαστικό - αστυνομικό δράμα, που ξεκινά ως μια αναδρομή στο παρελθόν και καταλήγει να μεταφέρει τη δράση στο παρόν. Το «Μυστικό στα μάτια τους» διερευνά μια ξεχασμένη υπόθεση δολοφονίας που άργησε να εξιχνιαστεί, και αφού εξιχνιάστηκε προκάλεσε ανεξίτηλα τραύματα σε όσους είχαν σχετιστεί μαζί της. Παράλληλα οι πρωταγωνιστές ανοικοδομούν σχέσεις που είχαν καταστραφεί πριν από δυόμιση δεκαετίες.
Ο εξαιρετικός Ρικάρντο Νταρίν (θα τον θυμάστε από τις «Εννιά Βασίλισσες») σηκώνει στους ώμους του ένα μεγάλο μέρος της ταινίας και σε συνδυασμό με το πολύ καλό σενάριο, παραδίδουν ένα έργο που αξίζει να τιμήσετε. Το επίπεδο της παραγωγής εντυπωσιακό, βάζει τα γυαλιά σε ταινίες που ξοδεύουν δεκάδες εκατομμύρια προκειμένου να παράξουν μέτρια αποτελέσματα. Η ταινία βγάζει συναίσθημα, έχει και μυστήριο, έχει πικρό χιούμορ, ανακατεύει σε σωστές δόσεις κάθε είδους ερεθίσματα.
Η μόνη μου ένσταση είναι ότι μετά τους τίτλους τέλους έμεινα με την εντύπωση ότι άξιζε περισσότερο το όσκαρ ή το γαλλικό «Προφήτης» ή το γερμανικό έπος του Χάνεκε «Λευκή Κορδέλα». Όμως όπως συνήθως συμβαίνει με την αμερικανική ακαδημία και τις παραξενιές της, προτίμησαν να αναδείξουν και να προτείνουν μία σχετικά άγνωστη ταινία, παρά να δώσουν το όσκαρ σε κάποιο από τα σίγουρα χαρτιά, τα οποία είχαν ακουστεί και περισσότερο. Δεν θα με εκπλήξει αν το "Secreto" γίνει σύντομα remake στο Χόλυγουντ- έχει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται.
Notebook ***Το αισθηματικό δράμα "Notebook" του Νικ Κασαβέτη από το 2004, θα το έχετε ακούσει. Είναι η ιστορία αγάπης δύο νέων από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, οι οποίοι γνωρίζονται λίγο πριν το ξέσπασμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Ίσως η πιο παλιά και χιλιοειπωμένη ιστορία στον κόσμο, αλλά έχει και σημασία ο τρόπος που θα την αφηγηθείς. Στο γλυκόπικρο «notebook» όλα κυλάνε όμορφα, χωρίς φιοριτούρες και χωρίς περιττές εξάρσεις. Νομίζω θα σας αρέσει και σίγουρα κάποια φίλη σας σάς έχει πει ότι συγκαταλέγεται στις πέντε αγαπημένες της ταινίες.
Ακαδημαϊκή σκηνοθέσια (θα φέρει στο μυαλό σας ταινίες όπως ο «Κύκλος των χαμένων ποιητών» και το «Φόρεστ Γκάμπ»), αλλά καλύτερα το Notebook, παρά ο Μπέντζαμιν Μπάτον που δεν τελείωνε ποτέ… Πρωταγωνιστούν ο Ryan Gosling (έπαιξε και στο Half Nelson) και η Rachel McAdams. Γενικά καλή ταινία και έχει βαθμολογία 7,8 στα 10 στο imdb.
Αν τώρα δεν σας ικανοποίησε τίποτα απ' όλα αυτά, προτείνω να ανατρέξετε στην προηγούμενη ανάρτηση μου και να αναζητήστε οπωσδήποτε το ρηξικέλευθο Sherlock, στην άψογη μίνι σειρά του bbc.
