Μας ψεκάζουν!

Οι αποδείξεις έχουν βρεθεί. Από σήμερα "Μας Ψεκάζουν!", ένα θεατρικό του Γιώργου Τσαντίκου στο Πολυθέαμα (Ιωάννινα). Όποιος έχει παρακολουθήσει παραστάσεις στο Πολυθέαμα γνωρίζει πολύ καλά ότι θα παρακολουθήσει ένα εξαιρετικό έργο.

Prometheus

Αναμένεται να είναι μία από τις τρεις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. (μαζί με Dark Knight και Hobbit)

Μικρός Έγιολφ, Σέρλοκ Χολμς και άλλες ιστορίες

Έχω καιρό να γράψω εδώ. Μεσολάβησαν οι Επικίνδυνες Αποστολές με τον Τομ Κρουζ σε καλή φόρμα (άψογη ταινία για το είδος της) και τον Σέρλοκ Χολμς παραδόξως να προσπαθεί να συναγωνιστεί σε δράση τις Επικίνδυνες Αποστολές, αφήνοντας κατά μέρους τη βικτωριανή ατμόσφαιρα μυστηρίου. Αρκετά καλό, αλλά απέχει απ' το να ενθουσιάσει. Αν σας έλειψε κι εσάς ο παλιός, καλός ντετέκτιβ που προσπαθεί να λύσει μυστήρια και όχι να αποφύγει δέκα κανονιοβολισμούς ανά λεπτό, τότε αξίζει να διαβάσετε την ανάρτηση του Κυρίου Καρπούζη για το Sherlock, τη μίνι-σειρά του BBC που κερδίζει τις εντυπώσεις. 

Αύριο νομίζω κάνει πρεμιέρα το Tinker Tailor Soldier Spy, το κατασκοπευτικό έργο με τον Γκάρυ Όλντμαν, που έχει τρεις υποψηφιότητες για όσκαρ και βασίζεται σε βιβλίο του πράκτορα Τζον Λε Καρέ. Έχω ακούσει τα καλύτερα και νομίζω ότι αξίζει για κινηματογράφο.

Η σημερινή πρόταση πάντως, είναι για μια θεατρική παράσταση που παίζεται στα Γιάννενα από το ΔΗΠΕΘΕ της πόλης. Είδα την Κυριακή που μας πέρασε τον Μικρό Έγιολφ του Ίψεν, σε σκηνοθεσία Νίκου Καμόντου, και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Συνοπτικά, ένα δυνατό οικογενειακό δράμα, που ξεχωρίζει για την αμεσότητά του και τις σκηνοθετικές / σκηνογραφικές εμπνεύσεις του. Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Anonymous

Ποιος έγραψε τα έργα του Σαίξπηρ, αν όχι ο ίδιος ο Σαίξπηρ;

Εντάξει, δεν θα σας κρατήσω σε αγωνία. Σύμφωνα με το πολιτικό θρίλερ εποχής “Anonymous”, πίσω από το σπουδαιότερο δημιουργό της τελευταίας χιλιετίας βρισκόταν ο Δούκας της Οξφόρδης, κάποιος Edward de Vere. Θα αναρωτιέστε τότε γιατί να έχει ενδιαφέρον η ταινία, αν γνωρίζετε το πιο σημαντικό μυστικό της. Λοιπόν, κατ' αρχάς η υπόθεση περιλαμβάνει πολύ περισσότερα. Ίντριγκες, μονομαχίες, απαγγελίες, τη διαδοχή της πρώτης βασίλισσας Ελισσάβετ και την εξέγερση του Έσεξ εναντίον της. (Το τελευταίο αυτόματα σημαίνει ότι θα δούμε και κανονιοβολισμούς.)

Κατά δεύτερον, κεντρίζει έντονα την περιέργεια το όνομα του σκηνοθέτη. Ο Γερμανός Ρόλαντ Έμεριχ δεν έχει διεκδικήσει δάφνες ποιότητας στη μέχρι τώρα καριέρα του: Ημέρα Ανεξαρτησίας, The day after tomorrow, ένας Γκοτζίλα, το 10.000 π.Χ. και πέρσι το υπερκαταστροφικό 2012. Ό,τι κινείται σκοτώνεται, ό,τι δεν κινείται ανατινάζεται και ό,τι δεν ανατινάζεται κονιορτοποιείται από σεισμό δεκαπέντε ρίχτερ. Πάνω κάτω σε αυτά συνοψιζόταν η σκηνοθετική άποψη του Έμεριχ, όμως έχω την παράλογη πίστη ότι στο Anonymous θα δούμε κάτι εντυπωσιακό μεν, άξιο λόγου δε.

Η μεταστροφή του Έμεριχ, θυμίζει την πορεία του Γκάι Ρίτσι, που εντυπωσίασε όταν εγκατέλειψε τη φόρμα της “Αρπαχτής” και ασχολήθηκε με το βικτωριανό Λονδίνο και τον Σέρλοκ Χολμς. Θυμίζω ότι η επιτυχία του εγχειρήματος έχει αφήσει πολλές υποσχέσεις, που περιμένουμε να εκπληρωθούν με το “A Game of Shadows”, το πολυαναμενόμενο σίκουελ που θα βγει στους κινηματογράφους φέτος το Δεκέμβριο, με τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ να αναλαμβάνει και πάλι το ρόλο του διάσημου ντετέκτιβ. Ως τότε, ας προσπαθήσουμε να ξεσκεπάσουμε την απάτη πίσω από το όνομα.

Στις αίθουσες: 28 Οκτωβρίου (στις ΗΠΑ), 17 Νοεμβρίου (στην Ελλάδα)
Βαθμολογίες: 6,5 στο IMDB, 45% στο Rotten Tomatoes
Γνωστή γιατί; Είναι μεγάλη παραγωγή.
Τι δεν θα δούμε στο Anonymous; Τους γνωστούς χάκερς που θα καταστρέψουν το facebook.
Τι δεν θα μας αποκαλύψουν: Ότι ο Σαίξπηρ ήταν Έλληνας. (αν και θα έπρεπε)
Πρόβλεψη καρέκλας του σκηνοθέτη: καλή, μία φορά την εβδομάδα*
Με μία φράση: Was Shakespeare a Fraud?
Εναλλακτικά: Όχι, δεν θα προτείνω το Ερωτευμένος Σαίξπηρ (που είναι καλό). Θα συνιστούσα υπομονή για τον Νοέμβριο, όταν και κυκλοφορεί το “Dangerous Method” του Κρόνεμπεργκ.

*αξίζει να τη δείτε στον κινηματογράφο αν πηγαίνετε μία φορά την εβδομάδα

Το φιλί ανάποδα

Αν βρίσκεστε στην Πάτρα μέχρι τις 24 Οκτωβρίου, πρέπει να παρακολουθήσετε στο θέατρο act τη μουσική μαύρη κωμωδία του Τηλέμαχου Τσαρδάκα, Το φιλί ανάποδα. Πρόκειται για μια παράσταση με ζωντανή μουσική και τραγούδια, όπου το μαύρο χιούμορ εναλλάσσεται με τη συγκίνηση και ο παραλογισμός με την αισιοδοξία. Παίζουν και τραγουδούν οι: Κατερίνα Τασσύ, Δημήτρης Τζαβάρας, Τηλέμαχος Τσαρδάκας, Μάρια Φλωράτου και Παλαιολόγος Χαλίδας.

Γίνεται να μην αργήσεις στο σημαντικότερο ραντεβού της ζωής σου; Υπάρχουν άνθρωποι που τραγουδούνε στο φεγγάρι; Ποιο είναι το καλύτερο δώρο για τον πατέρα; Μιλάς ποτέ στους νυν για τους πρώην; Μπορεί ένα πόδι να ξεγελάσει το θάνατο; Κολλάει ξανά ένας σπασμένος γάμος;

Colombiana

Ταινία δράσης που αν και διαφημίστηκε αρκετά, δεν άφησε ιδιαίτερα καλές εντυπώσεις στην Αμερική, κάτι που αντικατοπτρίστηκε και στην πορεία της στα ταμεία. Η πρωταγωνίστρια του Avatar επιστρέφει για να πρωταγωνιστήσει σε μια κοινότοπη ιστορία με πιστολίδι, αδίστακτα εγκληματικά καρτέλ και γλυκιά εκδίκηση.

Ένα κοριτσάκι που βλέπει τους γονείς της να δολοφονούνται στην πιο βίαιη πρωτεύουσα του κόσμου (Μπογκοτά), μεγαλώνει και γίνεται ψυχρή δολοφόνος που αναλαμβάνει συμβόλαια εκτελέσεων. Παράλληλα, στον ελεύθερο χρόνο της σκοτώνει κι άλλους ανθρώπους, προκειμένου να εκδικηθεί τον μαφιόζο που είναι υπεύθυνος για τα παιδικά της τραύματα. Το ηθικό δίδαγμα που προκύπτει είναι ότι είναι ωραίο να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα.

Στις αίθουσες: 29 Σεπτεμβρίου

Βαθμολογίες: imdb 5,9 / rottentomatoes 28%

Γνωστή γιατί; Παίζει η Zoe Saldana.

Πρόβλεψη καρέκλας του σκηνοθέτη: μέτρια, τρεις φορές την εβδομάδα*

Τι (θα) μας θυμίσει το πόστερ: την Kate Beckinsale στο καινούργιο Underworld (Ιανουάριο έρχεται στη χώρα μας)

Εναλλακτικά: σε dvd το Transporter με τον Τζέισον Στάθαμ ή το Batman Begins

*αξίζει να τη δείτε στον κινηματογράφο μόνο αν πηγαίνετε τρεις φορές την εβδομάδα

Να δω τον καινούργιο Κόναν;

Όχι.

Τέρατα και λογοτεχνικά free press

Το περιοδικό αντί x λόγου είναι ένα τριμηνιαίο λογοτεχνικό free press που εκδίδεται στα Γιάννενα και έχει διευθυντή τον Βαγγέλη Ευθυμίου. Χθες κυκλοφόρησε το ενδέκατο τεύχος σε όλα τα βιβλιοπωλεία- όσοι βρίσκεστε στην πόλη μας και το συναντήσετε πάρτε το μαζί σας για παρέα, διαβάστε το και φυλάξτε το στη βιβλιοθήκη σας (από το δέκατο τεύχος το αντί x λόγου διανέμεται και στην Αθήνα). Επίσης επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του περιοδικού για να διαβάσετε και να κατεβάσετε δωρεάν όλα τα τεύχη ή γίνετε μέλη στην αντίστοιχη σελίδα στο facebook.

Όπως και σε κάθε editorial, υπάρχει κάλεσμα για νέους συνεργάτες που μπορούν να στείλουν άρθρα και έργα τους. Σε αυτό το τεύχος δημοσιεύεται και μια παρουσίαση που ετοίμασα για την ταινία επιστημονικής φαντασίας Monsters (αν θυμάστε την είχα προτείνει και παλιότερα από την καρέκλα του σκηνοθέτη). Σημειώστε ότι από το επόμενο τεύχος του περιοδικού αναμένουμε σημαντικές αλλαγές.

Open publication - Free publishing - More antiepilogou

Immortals

Ο Tarsem Singh είναι ένας οραματιστής Ινδός σκηνοθέτης. Μερικές φορές στις διαφημίσεις του Χόλυγουντ κάνουν κατάχρηση του όρου "οραματιστής", αλλά θεωρώ ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση ταιριάζει απόλυτα. Κάνει σπάνια ταινίες και μεσολάβησαν έξι χρόνια ανάμεσα στο παράδοξο The Cell (του 2000, με την Τζένιφερ Λόπεζ) και στο φανταστικό The Fall.

Φέτος επιστρέφει με το Immortals που φαίνεται να είναι μίξη αρχαιοελληνικού μυθολογικού έπους και ταινίας καταστροφής. Εγγυημένα, όμως, θα έχει μια ιδιαίτερη καλλιτεχνική πινελιά που θα το κάνει να ξεχωρίσει από ταινίες στιλ Τιτανομαχίας. Κάνει πρεμιέρα στις 10 Νοεμβρίου στη χώρα μας και ως τότε μπορείτε να απολαύσετε το άκρως εντυπωσιακό trailer.

«Det sjunde inseglet» και άλλες ιστορίες

Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου ο τίτλος δεν θα σας θυμίζει κάτι. Πρόκειται για μια σουηδική ταινία του 1957, την οποία σκηνοθέτησε ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και είναι γνωστή στη χώρα μας ως η «Έβδομη Σφραγίδα». Λογικά ο ελληνικός τίτλος είναι αρκετά οικείος, ενώ ακόμα κι αν δεν την έχετε δει, κάπου θα έχει πάρει το μάτι σας την εμβληματική σκηνή στην οποία ο Θάνατος παίζει σκάκι με τον Ιππότη. Καλή ταινία σίγουρα, αλλά δεν είναι για όλες τις ώρες και μέρες, μάλλον θα σας φανεί βαριά αν επιχειρήσετε να τη δείτε με ipad στην παραλία.

Βλέποντας πριν λίγους μήνες την Έβδομη Σφραγίδα σε μια προβολή της κινηματογραφικής ομάδας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, συνειδητοποίησα ότι ορισμένες προσωπικότητες μπορούν να αψηφήσουν το χρόνο. Το ρόλο του Ιππότη υποδυόταν μία γνώριμη φιγούρα, ο Μαξ Φον Σίντοφ, ένας ηθοποιός που έχει αφήσει -και παραδόξως εξακολουθεί να αφήνει- το στίγμα του στην ιστορία της έβδομης τέχνης. Την ίδια χρονιά τον είχα δει να παίζει ρόλους σε δύο πρόσφατες, μεγάλες ταινίες, το «Robin Hood» και το «Solomon Kane», δηλαδή τουλάχιστον μισό αιώνα μετά την Έβδομη Σφραγίδα.

Το Robin Hood του Ridley Scott είναι μάλλον πολυδιαφημισμένο για να το περιγράψω, αλλά το Solomon Kane, παρότι αξιοπρεπής επιλογή, πέρασε αρκετά απαρατήρητο ακόμα και από τους οπαδούς του φάνταζυ. Καλή περιπέτεια, εντυπωσιακές μάχες, ευρωπαϊκή μεσαιωνική ατμόσφαιρα, εύστοχο καστ και εξαιρετική μουσική. Ο Solomon Kane είναι ένας θρησκευόμενος, πουριτανός ήρωας του 16^ου αιώνα που αποφασίζει να αναμετρηθεί ολοκληρωτικά με το κακό. Αποτελεί κλασικό δημιούργημα του Robert E. Howard, του συγγραφέα που εμπνεύστηκε και τον Κόναν, ο οποίος αυτόν τον καιρό επέστρεψε πάλι στις σκοτεινές αίθουσες για να κάνει επίδειξη των μυών του σε 3d.

Περνώντας την ίδια περίοδο μια κρίση αναζήτησης καλών έργων του φανταστικού (το Χόμπιτ κάνει πρεμιέρα στις 14 Δεκεμβρίου 2012), είδα το «Season of the Witch» με τον άνευρο Nicolas Cage. Αποδείχθηκε σχετικά καλό, αλλά αρκετά κλισέ για να ξεχωρίσει. Με λίγες ώρες διαφορά έπιασα στα χέρια μου το στιβαρό «Black Death», ταινία του 2010 που κινείται ακριβώς στην ίδια θεματολογία (πανούκλα, εκκλησία, δαίμονες κλπ κλπ), αλλά είναι ανώτερη. Στο Black Death πρωταγωνιστεί ένας κλασικός ιππότης της γενιάς μας, ο Sean Bean, που αγαπήθηκε πολύ φέτος στη σειρά Game of Thrones (προφανώς και το έχετε δει). Όμως το Black Death έχει υποπέσει σε ένα σφάλμα. Έχει “δανειστεί” ένα κομμάτι της πλοκής του από μία άλλη, άγνωστη ταινία. Στον κινηματογράφο αυτή η πρακτική δεν είναι εξ ορισμού καταδικαστέα, αλλά είναι πάντα καλό να αναγνωρίζεται όποιος καταφέρνει να κάνει ένα βήμα πέρα από το τετριμμένο. Και έτσι ο κύκλος μας ολοκληρώνεται με μια επιστροφή στη Σκανδιναβία.

Το «Sauna» είναι μια φινλανδική ταινία εποχής του 2008, γυρισμένη με φυσιολογικό budget, ακόμα και για τα δεδομένα της χώρας μας. Καθώς ολοκληρώνεται ένας μακροχρόνιος πόλεμος μεταξύ Σουηδίας και Ρωσίας, δύο αδέρφια, που είναι μέλη μιας ομάδας που χαράζει τα νέα σύνορα προς το βορρά, έρχονται αντιμέτωποι με τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει στο παρελθόν. Άκρως σκοτεινή ατμόσφαιρα, δόσεις μεταφυσικού και κατάληξη ανοιχτή σε ερμηνείες, συνθέτουν μια ταινία μακριά από την τυπική αμερικάνικη αισθητική. Με ατέλειες μεν, άξια προσοχής δε. Το μόνο δυσάρεστο συναίσθημα που αφήνει είναι ότι στη δημιουργία ταινιών είμαστε πολύ (μα πολύ) πίσω, καθώς σε μεγάλο βαθμό περιοριζόμαστε σε τηλεοπτικής λογικής προϊόντα του στιλ «Αγαπημένα Τρίκαλα», «Σεξ θα πει αγάπη» και «Σούλα σ’ αγαπάω».