Ιούλιος 30- Joker

Πλησιάζουν σιγά-σιγά οι Ολυμπιακοί αγώνες, που αναμένεται να διεξαχθούν μέσα σε ειδυλλιακό κλίμα στη Δημοκρατία της Κίνας. Διάφορα πράγματα καίγονται γύρω μας. Εδώ στα Γιάννενα δεν κάνει και πολύ ζέστη. Πάμε παρακάτω.
Υποθέτω θυμάστε τι είχα πει την προηγούμενη εβδομάδα για τον «Σκοτεινό Ιππότη». Ε λοιπόν μάλλον υπήρξα κάπως φειδωλός και χαίρομαι που έχω την ίδια άποψη με όλους όσους είδαν την ταινία, αλλά και με τους κριτικούς. Είναι πραγματικά μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει και νομίζω αξίζει κάθε ένα από τα 8 ευρώ του εισιτηρίου. Υπάρχει βέβαια η μεγάλη συζήτηση για το αν οι χρήστες του ίντερνετ δικαιούνται να κατεβάζουν παράνομα ταινίες, ότι το αντίτιμο είναι αναίτια υψηλό, ότι δεν εισπράττουν οι δημιουργοί, αλλά τα στούντιο κλπ κλπ Θεωρώ πως ακόμα κι αν είστε φανατικοί υπέρμαχοι του παράνομου download, αυτή τη συγκεκριμένη ταινία οφείλετε να τη δείτε σε κινηματογραφική αίθουσα. Πρώτον γιατί θα χάσετε ένα σημαντικό μέρος του οπτικού θεάματος που έχει εμπνευστεί ο Κρίστοφερ Νόλαν. Δεύτερον για να συνεχίζουν να γυρίζουν ταινίες σαν κι αυτή.
Μπορεί ειδικά στην Αμερική το marketing της ταινίας να ήταν άνευ προηγουμένου και οι συγκυρίες να αποδείχθηκαν διαβολικά ευνοϊκές, αλλά μάλλον το αξίζει. Και όσα έχετε ακούσει για τον Λέτζερ στο ρόλο του Τζόκερ, ισχύουν- ακόμα και οι υπερβολές. Ήταν πολύ καλός ηθοποιός και με αυτή την ερμηνεία νομίζω δύσκολα δεν θα είναι τουλάχιστον υποψήφιος για όσκαρ.
Αρκετά, όμως με τους δικούς μου διθυράμβους. Ας ρίξουμε μια ματιά στην συνολικότερη εικόνα για να δούμε τι έχει πετύχει έπειτα από μόλις δέκα ημέρες προβολής στους κινηματογράφους (είναι Δευτέρα τώρα που γράφω το άρθρο). Στο imdb.com παραμένει με άνεση στην πρώτη θέση του top-250 των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών με βαθμολογία 9,4 στα 10, μετά την ψήφο 155 χιλιάδων χρηστών. Είναι μια πρωτιά που συζητήθηκε πάρα πολύ και απ’ ότι φαίνεται εδραιώνεται για τα καλά. Επίσης για κριτικές που έχει δεχτεί μπορείτε να ανατρέξετε και στο σχετικό, πολύ ενημερωμένο άρθρο της Wikipedia (όπως και για κάθε ταινία το άρθρο της wiki είναι η καλύτερη δεξαμενή άντλησης εντυπώσεων). Τέλος έχει μαζέψει μέχρι στιγμής παγκοσμίως 442 εκατομμύρια δολάρια, ανοίγοντας φτερά για μεγάλα ρεκόρ.
Υπάρχουν εναλλακτικές; Στο multiplex της Πάτρας παιζόταν σε 5 αίθουσες ο «Σκοτεινός Ιππότης», σε δύο το «Μάμα μία» και αυτό ήταν. Δύο blockbuster και οι υπεύθυνοι καθάρισαν. Εδώ υπάρχουν περισσότερες επιλογές, αλλά αξίζουν πραγματικά; Στο μιούζικαλ «Μάμα Μία» έχω αναφερθεί πριν δύο εβδομάδες. Μιούζικαλ είναι. Αν σας αρέσει το είδος θα το βρείτε από συμπαθητικό έως καλό. Άλλωστε και στα ταμεία στην Αμερική και την Αγγλία μια χαρά πήγε.
Υπάρχει και κάτι ακόμα, που σε άλλη περίοδο ίσως έκανε μεγαλύτερο θόρυβο, αλλά τελικά όπως φαίνεται δεν στάθηκε αντάξιο των προσδοκιών. Είναι η συνέχεια της ταινίας (και σειράς) «X-Files», η οποία επέστρεψε μετά από πολλά χρόνια προκειμένου να δώσει απαντήσεις (και να μαζέψει λεφτά). Αποδείχθηκε ότι μάλλον περί αρπαχτής πρόκειται, απ’ την οποία αξίζει να συγκρατήσουμε μόνο την επιστροφή του θρυλικού διδύμου Μόλντερ και Σκάλυ. Μαντεύω ότι το διαφήμισαν αρκετά στην τηλεόραση, μα αυτό δεν ήταν αρκετό για κάνει εντύπωση. Απόδειξη αυτού, είναι το απογοητευτικό άνοιγμα των δέκα μόλις εκατομμυρίων που έκανε στην από εκεί πλευρά του Ατλαντικού. Το κάλεσμα προς τους θεατές για να πιστέψουν ξανά δεν βρήκε την αναμενόμενη ανταπόκριση.
Κλείνω με όσα είδα τον τελευταίο καιρό. Καλή βρετανική κωμωδία ήταν το «Run fatboy Run», που έχει σκηνοθετήσει ο Ρος από τα Φιλαράκια και είχε να κάνει με έναν βαριεστημένο, καπνιστή, loser που αποφασίζει να τρέξει στο μαραθώνιο για να αποδείξει στην πρώην γυναίκα του ότι έχει αλλάξει. Στο animated «Beowulf» του Ζεμέκις βρήκα εντελώς ασαφή τα κίνητρα των χαρακτήρων, ενώ και η εικόνα εδικά στην αρχή παρέπεμπε σε πολύ παιδικό animation. Για το τέλος άφησα μία από τις χειρότερες απατεωνιές ever. Τα «Πορφυρά Ποτάμια» είναι μια από τις αγαπημένες μου και με βαριά καρδιά έβαλα στο dvd το sequel της, που είχε ως υπότιτλο το «Άγγελοι της Αποκάλυψης». Ο σκηνοθέτης και οι παραγωγοί κατάφεραν να κάνουν τη χειρότερη δυνατή δουλειά σε όλους τους τομείς. Κάπως διασωζόταν η φιγούρα του Ζαν Ρενό, ανάμεσα σε μια σειρά γελοίων περιστατικών και ανελέητου παρκούρ. Το αποκορύφωμα ήταν ότι στο σενάριο εμπλέκονταν και Ναζί. Είχα να δω Ναζί σε σύγχρονη ταινία από το «Σκληρός σαν Διαμάντι» με τον Τσακ Νόρις.
Αλλά εκεί ήταν ο Τσακ.

Ιούλιος 24- Dark Knight

Όπως περιμέναμε, συνεχίζεται το καλοκαίρι και δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε μείνει εντός των τειχών για να διαβάσετε την Epirus Press. Πιθανότατα υπάρχουν ακόμα αρκετοί, ενώ μερικοί θα μας έχουν πάρει μαζί στην παραλία για τα διαλείμματα ανάμεσα στις βουτιές και για σκίαστρο.
Όσο για τις κινηματογραφικές προβολές στην πόλη μας, δεν έχουμε να πούμε πολλά ή μάλλον δεν έχουμε να πούμε για πολλές ταινίες. Η επιλογή είναι προφανής και δεν απευθύνεται μόνο στους κλασικούς θεατές της «θερινής σεζόν δράσης». Υπάρχει μία ταινία που δεν πρέπει να χάσετε.
Ήταν το 1989 όταν ο Τιμ Μπάρτον έδωσε σάρκα και οστά σε έναν απ’ τους δημοφιλέστερους ήρωες κόμικ όλων των εποχών, τον άνθρωπο νυχτερίδα ή αλλιώς Batman. Τότε είχε χαιρετιστεί από κοινό και κριτικούς για τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που πλανιόταν στην ατμόσφαιρα της Γκόθαμ Σίτυ και για την ερμηνεία του Τζακ Νίκολσον στο ρόλο του Τζόκερ, του ψυχοπαθή κακού με τη στρεβλωμένη οπτική γωνία και το κατεστραμμένο πρόσωπο. Πήγε πολύ καλά στα ταμεία και κέρδισε ένα όσκαρ για την καλλιτεχνική της διεύθυνση. Αργότερα η σειρά εκφυλλίστηκε και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που έπεσε σε επίπεδο b-movie και έγινε συνώνυμο του κιτς (αν το έχετε σβήσει απ’ το μυαλό σας, αρκεί να θυμηθείτε την ταινία με τον Κλούνει και τον Σβαρτζενέγκερ- κλείνει η δυσάρεστη παρένθεση).
Το 2005, όμως το franchise αναβαπτίστηκε από τον εξαιρετικό σκηνοθέτη Κρίστοφερ Νόλαν («Memento», «Insomnia» και φυσικά «Prestige»), ο οποίος μας έδωσε μία πάρα πολύ καλή ταινία, το «Batman Begins». Ενώ όλοι περίμεναν στη γωνία με τα φτυάρια την νέα εκδοχή του υπερήρωα, αναγκάστηκαν να υποκλιθούν στο ταλέντο του σκηνοθέτη και του ιδανικού καστ, που πλαισίωσε το νέο πρωταγωνιστή Κρίστιαν Μπέιλ. Ο Μπέιλ είχε αποδείξει σε όσους ρόλους κι αν δοκιμάστηκε ότι είναι ένας από τους καλύτερους σύγχρονους ηθοποιούς, γεγονός που επιβεβαίωσε με χαρακτηριστική άνεση και σαν τιμωρός, άνθρωπος νυχτερίδα.
Και όπως ήταν αναμενόμενο, σχεδόν αφού ολοκληρώθηκε το «Batman Begins», οι δημιουργοί ξεκίνησαν να δουλεύουν στην νέα ταινία, η οποία ονομάστηκε τελικά «Dark Knight». Το hype ήταν μεγάλο εδώ και μήνες, από τη στιγμή που κυκλοφόρησε στο internet το πρώτο trailer της ταινίας. Όλοι περίμεναν ότι θα είναι μια από τις πιο πετυχημένες ταινίες του φετινού καλοκαιριού. Και τότε... Συνέβη κάτι τραγικό. Που με τον τρόπο του εκτόξευσε την αναμονή του κοινού στα ύψη και έστω και στα κρυφά έκανε τους παραγωγούς να τρίβουν τα χέρια τους.
Ο συμπρωταγωνιστής του Μπέιλ στην ταινία, ο νεαρός Χιθ Λέτζερ, που υποδυόταν τον Τζόκερ, βρέθηκε νεκρός στα διαμερισμά του. Η αλήθεια είναι ότι από νωρίτερα είχαν κυκλοφορήσει νέα για την τρομακτικά τέλεια ερμηνεία του, όμως τα πάντα μεγεθύνθηκαν υπό το πρίσμα του θανάτου του. Ήδη ακούστηκαν πολλές φωνές για δίκαιη μετά θάνατον υποψηφιότητά του στα ερχόμενα Όσκαρ και όσο πλησιάζει εκείνη η εποχή θα το ακούμε όλο και περισσότερο.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα την προηγούμενη εβδομάδα σε όλο τον κόσμο και όχι απλώς επαλήθευσε τις προσδοκίες ακόμα και των πιο αισιόδοξων, αλλά κατάφερε να σπάσει το ρεκόρ εισπράξεων πρώτης μέρας στην Αμερική. Κατάφερε, δε, στο πρώτο της τριήμερο να συγκεντρώσει το αστρονομικό ποσό των 155 εκατομμυρίων δολαρίων και να βάλει πλώρη για δυσθεώρητα ύψη. Είναι τόσο αναμφισβήτητη η αποδοχή της από τους θεατές, που στη μεγαλύτερη κινηματογραφική βάση δεδομένων του πλανήτη, το imdb.com ο «Dark Knight» βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην πρώτη θέση των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών με βαθμολογία 9,6 στα δέκα, μετά από 70.000 ψήφους επισκεπτών.
Τελικά όντως ο Χιθ Λέτζερ παίζει τόσο καλά; Πιθανότατα ναι- μια ματιά στις σκηνές του Τζόκερ στα trailer νομίζω είναι η καλύτερη απόδειξη. Παίζει καλύτερα κι απ’ τον Νίκολσον; Ε μάλλον. Εκείνος ο ρόλος ήταν μια καρικατούρα. Αυτός ο Τζόκερ είναι πολύ πιο ρεαλιστικός, άρα και τρομακτικότερος και πιο τσαλακωμένος και πιο ολοκληρωμένος.
Αξίζει να τη δούμε; Σίγουρα. Ο Μπάτμαν είναι απ’ τους ελάχιστους ήρωες κόμικ που δεν διαθέτει σούπερ δυνάμεις και μία λεπτομέρεια που ίσως σας διαφεύγει: είναι ο μοναδικός υπερ-ήρωας που δεν έχει σκοτώσει ποτέ. Όπως λέει και στο κόμικ, η δουλειά του δεν είναι να εκτελεί ή να δικάζει. Συλλαμβάνει τους εγκληματίες και τους παραδίδει με τα στοιχεία στη δικαιοσύνη για να αποφασίσουν αυτοί. Επίσης νομίζω θα κάνετε αρκετό καιρό για δείτε τόσο εμπνευσμένα οτπικά εφέ κατά τη διάρκεια της μονομαχίας μεταξύ της παράνοιας και της τρέλας, που κουβαλούν και οι δύο ήρωες.
Όπως λέει και ο Τζόκερ χτυπώντας τα χέρια του: «And Here We… Go!»

Ιούλιος 10- Μάμα Μία

Πάμε με το καλημέρα μάλλον στην πιο σημαντική ή μάλλον στην πιο διαφημισμένη προβολή αυτού του διαστήματος. Είχαμε πάει σινεμά να δούμε το γερο-Ντόκτορ Τζόουνς και τα Κρυστάλλινα Κρανία του και πριν ξεκινήσει είχαμε δει trailer από το «Μάμα Μία». Η αλήθεια είναι ότι κανείς μας δεν είχε ακούσει για αυτή την ταινία, αλλά βλέποντας πλάνα όλοι είπαμε πόσο μοιάζουν με ελληνικό νησί τα σκηνικά στα οποία έχει γυριστεί. Τελικά πρόσφατα έμαθα ότι όντως έχει γυριστεί σε διάφορα νησιά των Κυκλάδων, άρα συμπέρανα ότι όσοι έχετε τηλεόραση θα έχετε βομβαρδιστεί αρκούντως με ρεπορτάζ την περίοδο που όλοι αυτοί οι αστέρες είχαν καταπλεύσει στα μέρη μας για τα γυρίσματα.
Προφανώς είναι πολύ καλό που γυρίζονται ταινίες στη χώρα μας από πολλές απόψεις και ελπίζω να συνεχιστεί και στο μέλλον. Το μιούζικαλ είναι πασίγνωστο (χωρίς υποθέτω να σημαίνει ότι το έχουμε δει όλοι) και η μουσική του χαρακτηριστική. Το σενάριο λίγο-πολύ αν θυμάμαι καλά έχει ως εξής: Κόρη παντρεύεται. Στους γάμους προσκαλεί τους τρεις φίλους της ανεξάρτητης-cool μάνας, τους οποίους υποψιάζεται περισσότερο για πιθανούς πατέρες της. Περνάνε διάφορες μέρες ευχάριστα ανάμεσα σε μακροβούτια και greek souvlaki, μέχρι να ανακύψει ποιος είναι ο πατέρας (ή να μην το ανακαλύψει καθόλου). Στην Αγγλία έκανε πρεμιέρα και γενικά μάζεψε σχετικά καλά σχόλια, όπως και στα μέρη μας. Δηλαδή υπολογίστε περίπου δυόμιση με τρία αστέρια στα πέντε. Ειδικά αν σας αρέσουν τα μιούζικαλ, μάλλον πρέπει να πάτε, γιατί δεν βγαίνουν και με το τσουβάλι στις μέρες μας και πόσες φορές να δείτε Λάσκαρη, Βλαχοπούλου, Βουτσά, Βοσκόπουλο, Τζανετάκο και τους υπόλοιπους να κάνουν βόλτες με κότερα;
Τι άλλο μένει; Προφανώς ή να δείτε κάποια ταινία από αυτές που τυλίγονται στα σελοφάν των κυριακάτικων εφημερίδων ή να νοικιάσετε καμία. Στην πρώτη περίπτωση θα πρέπει να παίξετε με την τύχη σας. Ποιος ξέρει; Μπορεί αν ανακαλύψετε έναν ξεχασμένο θησαυρό στο συρτάρι που παραχώνετε όλες αυτές τις προσφορές, αν και το πιθανότερο είναι να έχετε να διαλέξετε ανάμεσα στα Πάθη του Χριστού (Γ’ μέρος), τη Συναρπαστική ζωή των Σκαθαριών, κάτι που παρουσιάζει ο Χίτσκοκ, το Γεράκι της Μάλτας και τα Εκατό καλύτερα γκολ του Χατζηπαναγή. Άντε και καμία Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα.
Αν δε, έχετε διάθεση να πάτε μέχρι το videoclub (μη στραβοκοιτάτε, υπάρχουν ακόμα- αλήθεια) τότε έχω δυο-τρεις ταινίες να προτείνω για αυτή την εβδομάδα. Το ένα είναι από αυτά που σου αφήνουν άσχημη γεύση στο στόμα. Από Ρουμανία, είχε πάρει το Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες και είναι το «Τέσσερις Μήνες, Τρεις Εβδομάδες και Δύο μέρες.» Αμιγώς πολιτική ταινία και όπως μου είχε πει και μία φίλη μου από εκεί, οι περισσότερες ταινίες στη χώρα της έτσι είναι. Νομίζω αυτή ξεχώρισε εξαιτίας της σκηνοθεσίας, που νομίζω ορισμένες φορές ακροβατεί πολύ πετυχημένα ανάμεσα στο επαγγελματικό και το ερασιτεχνικό. Δυνατές ερμηνείες και μία αριστοτεχνική αλυσίδα από μονοπλάνα. Διαδραματίζεται την εποχή του Τσαουσέσκου, όταν κυκλοφορούσε και το εξής ανέκδοτο: «-Τι είναι πιο κρύο από το κρύο νερό στο Βουκουρέστι; -Το ζεστό νερό.»
Αν τώρα δεν είστε σε διάθεση για επίθεση κουλτούρας υπάρχει κάτι άλλο. Τους τελευταίους μήνες κυκλοφόρησαν δύο ταινίες που βασίζονται στο ίδιο εύρημα, αλλά είναι διαφορετικής φιλοσοφίας και απευθύνονται σε κάπως διαφορετικό κοινό. Πρώτο και σαφώς πιο γνωστό είναι το «Cloverfield». Αν δεν είχατε την ευκαιρία να το δείτε στους κινηματογράφους, τότε αναζητήστε το έστω και τώρα, έχοντας βέβαια κατά νου ότι χωρίς το dolby-surround και τη μεγάλη οθόνη θα χάνει ένα ποσοστό από το τελικό αποτέλεσμα. Κλασική ταινία καταστροφής στη Νέα Υόρκη, που όμως έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι παρακολουθούμε τα γεγονότα μέσα από τα πλάνα που τραβάνε στην κάμερά τους μία παρέα νεαρών. Στο δρόμο δηλαδή που χάραξε το «Blair Witch Project». Σίγουρα έχει κάτι να πει και φέρει τη βαριά υπογραφή του J.J. Abrahams, ενός εκ των δημιουργών του δημοφιλούς και εξαιρετικά πετυχημένου Lost.
Χρησιμοποιώντας το ίδιο εύρημα έχει γυριστεί και το «Rec», ένα ισπανικό θρίλερ τρόμου. Ένα τηλεοπτικό συνεργείο βρίσκεται σε έναν πυροσβεστικό σταθμό για ρεπορτάζ, όταν ηχεί ο συναγερμός και οι πυροσβέστες πρέπει να σπεύσουν για να σβήσουν μια πυρκαγιά. Μαζί τους ακολουθεί και το συνεργείο. Δεν αποκαλύπτω τι θα συναντήσουν εκεί, αλλά όσοι την έχουν δει έχουν μιλήσει για μια εξαιρετικά τρομακτική και ατμοσφαιρική ταινία. Είναι αυτό που έγραφαν παλιά στις αφίσες των ταινιών: «Ρωτήστε όσους την είδαν». (Νομίζω κακώς το σταμάτησαν. Ειδικά τώρα με τα torrents, είμαι σίγουρος ότι πολλοί φίλοι σας θα έχουν δει μια ταινία πριν βγει.)
Αρκετά είπαμε. Όταν φεύγετε για διακοπές μην ξεχάσετε να πάρετε την κάμερά σας- πολλά μπορούν να συμβούν.
Για τέλος ένα επίκαιρο σύνθημα: Φονιάδες των Ψαριών, Πελεκάνοι.

Ιούλιος 3- Before Sunrise

Αργά και νωχελικά το καλοκαίρι συνεχίζεται και όπως είναι αναμενόμενο στα κινηματογραφικά επικρατεί μία σχετική ραστώνη. Είναι η συνηθισμένη αγρανάπαυση κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, κατά την οποία απουσιάζουν παντελώς οι –ας πούμε- ποιοτικές ταινίες, ενώ και τα blockbusters φτάνουν στη χώρα μας με το σταγονόμετρο. Στην Αθήνα όπου υπάρχουν περισσότερες επιλογές, διάφορες επανεκδόσεις παρελάζουν απ’ τις αίθουσες, αλλά ποιος αλήθεια ενδιαφέρεται να δει το τάδε αριστούργημα του ’60; Ίσως, λοιπόν είναι μια καλή ευκαιρία να αναζητήσετε σε dvd κάποια απ’ τις ταινίες του χειμώνα που χάσατε ή να πάτε σινεμά χωρίς ιδιαίτερο προγραμματισμό και να δείτε κάποια στην τύχη. (στην πόλη μας δεν προβλέπεται να σκοντάψετε στο τάδε αριστούργημα του ’60)

Εγώ την τελευταία εβδομάδα ήμουν αρκετά τυχερός να δω το «Before Sunrise» με τον Ίθαν Χοκ και τη Τζούλι Ντέλπι, ένα τέλειο παράδειγμα για το πώς φτιάχνεται μια καλή ταινία με σχεδόν μηδενικό budget. Το μόνο που χρειάζεται είναι έμπνευση και διάθεση για δημιουργία. Πολύ καλοί διάλογοι και τρυφερή ιστορία, που διαδραματίζεται για μερικές ώρες στη Βιέννη, ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα που γνωρίζονται τυχαία στο τραίνο. Η ταινία είναι του 1995 και η φυσική της συνέχεια, το βραβευμένο «Before Sunset», βγήκε στις αίθουσες εννιά χρόνια μετά, το 2004. Επίσης είδα το «Be kind Rewind» με τον Τζακ Μπλακ, το οποίο ήταν επίσης πολύ καλή ταινία. Ο εξαιρετικός Αμερικανός κωμικός παίζει ένα ρόλο που του πηγαίνει γάντι και σπέρνει την καταστροφή, καθώς απομαγνητίζει όλες τις βιντεοκασέτες στο συνοικιακό, ρομαντικό κατάστημα ενός φίλου του κοντά στη Νέα Υόρκη. Προκειμένου να γλυτώσει τον ιδιοκτήτη από την καταστροφή, αποφασίζει μαζί με τον υπάλληλο του μαγαζιού και φίλο του Μος Ντεφ να ξαναγυρίσουν με μηδενικά μέσα μερικές από τις πιο δημοφιλείς ταινίες. Με μία κάμερα και τρελές ιδέες για να αποδώσουν τα ειδικά εφέ, κινηματογραφούν μέσα σε λίγες μέρες απίστευτες εκδοχές από το Ρόμποκοπ, τους Γκοστμπάστερς, το Rush Hour 2, το Σοφέρ της κυρίας Ντέζυ και πολλές ακόμα. Όπως καταλαβαίνετε το αποτέλεσμα είναι από καταστροφικό έως εξωφρενικό. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, γιατί εκτός από τις ατάκες και τις γελοίες σκηνές, έχει και αρκετό νοσταλγικό συναίσθημα. Τέλος είδα και τη νέα ταινία που έχει βγει από το animation «Futurama», το οποίο για μένα είναι η πιο αγαπημένη σειρά. Θα το έχει πάρει το μάτι σας στο Μακεδονία TV, αλλά αν έχετε τη δυνατότητα να βρείτε όλα τα επεισόδια και να τα δείτε από την αρχή, τότε νομίζω θα διαπιστώσετε πόσο αστεία μπορεί να είναι μια σειρά. Η ταινία πάντως έχει τίτλο «The Beast with a Billion Backs» και είναι αρκετά καλή.

Καθώς ανέφερα το «Rush Hour 2» νωρίτερα, στο μυαλό μου συνειρμικά ήρθε η θρυλική ταινία «Σε κατάσταση Πολιορκίας 2» και ελπίζω μία απ’ τις επόμενες εβδομάδες να θυμηθώ να κάνω ένα αφιέρωμα στη βιβλική μορφή του Στίβεν Σιγκάλ, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.

Τώρα σχετικά με αυτά που προβάλλονται στη πόλη μας. Υπάρχει κάτι αξιόλογο; Ας πούμε ότι κάτι υπάρχει. Πάνω κάτι είχα γράψει για αυτά που παίζονταν από καιρό και από τα οποία μπορείτε να διαλέξετε κάτι ανάμεσα σε «Hulk», «Sex and the City» και «Get Smart». Υπάρχει και ένα φιλμ που έκανε πρεμιέρα την προηγούμενη εβδομάδα και η αλήθεια είναι ότι το περίμενα καλύτερο απ’ ότι στην πραγματικότητα είναι. Πρόκειται για το «Αψηφώντας το Θάνατο», μία ταινία που επιχειρεί να βαδίσει στα χνάρια των εξαιρετικών «Prestige» και «Illusionist» και έχει σαν tagline τη φράση: «δεν υπάρχει διαφυγή». Διαδραματίζεται τη δεκαετία του ’20 και έχει σαν θέμα ένα κομμάτι της ζωής του διασημότερου μάγου όλων των εποχών, του Χουντίνι. Φυσικά υπάρχει και love story, με την Κάθριν Ζέτα Τζόουνς να στέκεται στο πλευρό του πολύ καλού ηθοποιού Γκάι Πιρς («Μεμέντο» και «Λος Άντζελες Εμπιστευτικό»). Είναι ταινία του 2007 η οποία ακόμα δεν έχει προβληθεί στην Αμερική και οι φήμες λένε ότι θα κάνει πρεμιέρα εκεί το Δεκέμβριο. Αυτό από μόνο του λέει αρκετά, μιας και στη Βρετανία πήρε μάλλον κακές κριτικές, ενώ και στα ταμεία δεν πήγε καλά. Πάντως έχει ατμόσφαιρα και είναι μια λύση για ταινία εποχής, αλλά αν είστε σε τέτοια διάθεση, καλύτερα θα ήταν να νοικιάσετε το «Painted Veil» με Έντουαρτ Νόρτον και Ναόμι Γουότς.

Ιούνιος 26- King of California

Μακριά από το γαλαξία Γιάννενα. Αστρική ημερομηνία Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008.

Με μία γρήγορη ματιά στο πρόγραμμα του cineplex Odeon στο Παραλίμνιο, οι επιλογές για μία καλοκαιρινή, κινηματογραφική έξοδο μοιάζουν κάπως περιορισμένες, αλλά αν κρατήσετε κάπως χαμηλά τον πήχη των αξιώσεών σας, τότε λογικά θα βρείτε κάτι που να σας ταιριάζει. Την προηγούμενη εβδομάδα τρεις ταινίες έκαναν πρεμιέρα, αλλά με εξαίρεση το «King of California», νομίζω ότι κινούνται λίγο χαμηλότερα από τη βάση.

Στο «King of California», πάντως πρωταγωνιστεί ο Michael Douglas, είναι ταινία που θα την περιγράφαμε ως «αστεία και γλυκιά» και έχει να κάνει με έναν πατέρα που ζει στον δικό του κόσμο, στεναχωρώντας με τα καμώματά του τους οικείους του. Όταν βγαίνει από ένα ίδρυμα ψυχικών ασθενειών στο οποίο νοσηλευόταν, προσπαθεί να πείσει την κόρη του, ότι σε ένα σημείο που μόνο αυτός γνωρίζει, υπάρχει θαμμένος ισπανικός χρυσός. Κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας είναι η κόρη του, η Μιράντα την οποία υποδύεται πειστικότατα η Evan Rachel Wood). Στα δεκαέξι της είναι αναγκασμένη να δουλεύει στα MacDonald’s, η μητέρα της την έχει παρατήσει και παράλληλα πρέπει να φροντίζει και τον ασταθή πατέρα της. Όπως υποψιάζεστε ο σκηνοθέτης Mike Cahill, δεν πηγαίνει την ιστορία σε καθαρό happy ending, αλλά τουλάχιστον μέσα από το ταξίδι πατέρας και κόρη θα επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους. Στο imdb έχει βαθμολογηθεί με 6,9 στα 10, δεν είναι αριστούργημα, αλλά δεν είναι και του σωρού.

Μιας και αναφέρθηκε το όνομα Μιράντα, εξακολουθώ να συστήνω το «Sex and the City» για όσες έχουν κουραστεί από τον βομβαρδισμό μπάλας των τελευταίων εβδομάδων. Νομίζω απευθύνεται αυστηρά στο γυναικείο κοινό, ανεξάρτητα από το αν βλέπατε ή όχι τη σειρά, απλά ο μόνος μου φόβος είναι ότι ίσως λίγο κουράσει, λόγω της μεγάλης σχετικά διάρκειας (148 λεπτά) και της σύγκρισης με τις γρήγορες εναλλαγές σκηνών, με τις οποίες είχε συνηθίσει τους θεατές ως τηλεοπτική σειρά. Μια χαρά πήγε στα ταμεία, συγκεντρώνοντας στην Αμερική 132 εκατομμύρια δολάρια μέχρι τώρα, άρα δεν θα ήταν απίθανο να δούμε και κάποιο sequel, αν και θα πρέπει να το ονομάσουν «Sex, Marriage and the City» (αυτό ήταν spoiler).

Οι άλλες δύο ταινίες είναι το «Made of Honor», το οποίο στα ελληνικά μεταφράστηκε ως «Θα κλέψω τη νύφη» αν και ίσως θα έπρεπε να το πούνε «Η νύφη το έσκασε», μιας και έχει πολλές εξόφθαλμες ομοιότητες με εκείνη την ταινία της Τζούλια Ρόμπερτς. Δεν πρέπει να είναι και πολύ ρομαντική, ενώ δεν λείπουν και πολλά σεξιστικά αστεία. Δεν θα τη συνιστούσα εκτός αν πραγματικά δεν έχετε τίποτα άλλο να κάνετε, που σε αυτή την περίπτωση θα νοικιάσετε σε βιντεοκασέτα τα «100 καλύτερα γκολ του Φαν Μπάστεν και του Κρόιφ» (Αχ, αυτοί ήταν παίχτες. Όχι σαν κάτι Τόρες και Τόνι, που δεν μπορούν ούτε μια ντρίμπλα να κάνουν. Αυτές ήταν εποχές. Τότε έπαιζαν μπάλα. Τώρα, τίποτα. Μηδέν.)

Τελευταίο έρχεται το «Get Smart». Remake παλιότερων ταινιών είναι και αποπνέει ατμόσφαιρα seventies, άρα ένα το κρατούμενο: απευθύνεται στο αμερικανικό κοινό. Μοιάζει με παρωδία James Bond, αφού οι στυλάτοι πρωταγωνιστές είναι μυστικοί πράκτορες, έχουν cool ονόματα όπως Agent 23 και προσπαθούν να σώσουν τον κόσμο από τα χέρια μιας σατανικής, τρομοκρατική οργάνωσης που ονομάζεται KAOS. Έχουν και πανέξυπνα gadgets. Γιατί να πάτε να τη δείτε; Δεν ξέρω. Έχω την εντύπωση ότι την πλασάρουν ως καλή κωμωδία και μπλα μπλα μπλα. Μπα ξεχάστε το. Καλύτερα να νοικιάσετε τον «Ροζ Πάνθηρα» με τον Στιβ Μάρτιν.

Τι άλλο απομένει; Το «The Happening», το οποίο το περίμεναν με τα φτυάρια στη γωνία και το έθαψαν με θρησκευτική αυταπάρνηση ακόμα κι όσοι το άκουσαν να διαφημίζεται στο ραδιόφωνο ή όσοι έτυχε να περνάνε έξω από τον κινηματογράφο και είδαν την αφίσα της ταινίας. Στο imdb έφτασε αισίως το 5,5 σε δεκαέξι χιλιάδες ψήφους χρηστών, εκ των οποίων οι τρεις χιλιάδες σχεδόν ήταν άσσοι. Δεν έχω ιδέα αν αξίζει να τη δείτε. Πιθανότατα θα έχει ενδιαφέρων, αλλά δεν θέλω να σας πάρω στο λαιμό μου. Καταφύγετε σε πεπατημένες λύσεις: αν διαβάζετε κόμικ της Marvel, δείτε το «Hulk» και αν είστε λάτρεις των περιπετειών το «Indiana Jones».

Και για ενδέκατη εβδομάδα, αν διψάτε για animation, συνεχίζει να προβάλλεται το «Horton hears a Who». Χμ…

Ιούνιος 19- Arizona Dream

Και μετά από πολύ καιρό, επιτέλους έβρεξε. Μπορεί εκεί στα Γιάννενα να είχατε και μερικές βροχές στο πρόγραμμά σας, αλλά εδώ Πάτρα, πρέπει να είμαστε είτε πολύ τυχεροί, είτε πολύ άτυχοι για να μας θυμηθούν τα σύννεφα. Ευτυχώς ακόμα δεν έχει κάνει πολύ ζέστη, αλλά είμαι σίγουρος ότι το μέλλον ύπουλα μας επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις. Σαν αντίδραση, λοιπόν στην επίθεση του καλοκαιριού έψαξα μια ταινία που να αρχίζει τουλάχιστον κάπως δροσερά.

Για αυτόν το λόγο ανέσυρα απ’ τις εφεδρείες πριν λίγες μέρες το «Arizona Dream» του Εμίρ Κουστουρίτσα, το οποίο ξεκινάει στην Αλάσκα, σε μια απέραντη παγωμένη πεδιάδα, με ιγκλού και άλλα τέτοια ανεπίκαιρα. Όσοι βέβαια την έχουν δει, γνωρίζουν ότι σύντομα η δράση μεταφέρεται σε κάτι αμερικάνικες, άνυδρες στέπες με κλασικούς θάμνους να περνούν κυλώντας απ’ την οθόνη, όμως αυτό είναι άλλη ιστορία. Αναρωτιόμουν ποια είναι τα κατάλληλα συστατικά που χρειάζεται κάποιος για να φτιάξει μια καλή ταινία. Στην εποχή της η συγκεκριμένη είχε θεωρηθεί αριστούργημα, σήμερα όμως; Κάποιος που δεν την έχει μέσα του σαν βίωμα, πόσο ψηλά θα την τοποθετήσει; Γενικά καλή ταινία, με διάφορα σουρεαλιστικά, παύλα συμβολικά σημεία, τα οποία καταλαβαίνω ότι θα κουράσουν όποιον δεν έχει καλή διάθεση και υπομονή. Διαρκεί πολύ, αλλά το τέλος αποζημιώνει. Νομίζω δηλαδή, γιατί δύσκολα θα της έβαζα πάνω από εφτάμιση στα δέκα, θεωρώντας σαφώς καλύτερες κατοπινές, πολιτικοποιημένες δουλειές του σκηνοθέτη, όπως το «Ο μπαμπάς λείπει ταξίδι για δουλειές» και το εξαίσιο «Underground» (όχι το Underworld με τους βρικόλακες και τους λυκανθρώπους).

Επιστρέφοντας στο ερώτημα για τα συστατικά, υποθέτω ότι γενικότερα μία δημιουργία δεν είναι πιθανό/ εφικτό να αρέσει σε όλους, αλλά μια καλή ιστορία για παράδειγμα είναι φυσιολογικό να αρέσει στους περισσότερους (με εξαίρεση τους προκατειλημμένους ε;). Η σκηνοθεσία; Τι σας λέει; Χρειάζεται να έχεις εμπειρία για να την κρίνεις ή η άποψή σου αντικατοπτρίζεται στο αν γενικότερα σας άρεσε η ταινία ή όχι; Άλλωστε ο σκηνοθέτης δεν είναι υπεύθυνος συνολικά για το αποτέλεσμα;

Μιλώντας παλιότερα με το φίλο μου τον Ιάσονα, καταλήξαμε ότι ένα από τα σημαντικότερα –υποκειμενικά φυσικά- κριτήρια είναι η μουσική μιας ταινίας. Ειδικά, δε, για εμάς τους δύο, φτάνει να μετρήσει έως και 50%. Στο «Arizona Dream», όταν ακούστηκε για πρώτη φορά το «In the death car» του Μπρέγκοβιτς, ένα από το πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια στην ιστορία του κινηματογράφου, η διάθεσή μου ανέβηκε κατακόρυφα και η ταινία, έστω και ασυνείδητα κέρδισε πόντους μέσα μου. Θα την ξαναέβλεπα ευχαρίστως, μόνο και μόνο για να ακούσω πάλι το τραγούδι.

Ξεκινώντας, λοιπόν από αυτό και αφού έχω παραδεχτεί ότι για μένα η μουσική είναι ένα από τα πλέον ουσιαστικά χαρακτηριστικά μιας ταινίας, θα γράψω για ένα soundtracks που πιστεύω όχι απλά ότι αξίζει να το ακούσετε, αλλά και ότι προσέδωσε καλλιτεχνικό όγκο στην ταινία που χρησιμοποιήθηκε. Νομίζω το έχω αναφέρει και παλιότερα: είναι μια απ’ τις αγαπημένες μου μουσικές, το soundtrack από το περσινό «Fountain», που είχε σκηνοθετήσει ο Ντάρεν Αρονόφσκι. Συνθέτης είναι ο Κλιντ Μάνσελ, που συστήθηκε στο ευρύ κοινό με το μάλλον γνωστότερο μουσικό θέμα στην ιστορία του κινηματογράφου, αυτό που είχε γράψει για το «Requiem for a dream». Αν τώρα είστε και εσείς στους οπαδούς της ταινίας, αναζητήστε το ομώνυμο εξαιρετικό graphic novel, το οποίο εκδόθηκε το 2005 για να τη συνοδεύσει και δίνει ακόμα περισσότερες διαστάσεις στα μηνύματα που περνάει. Το υπογράφει ο βραβευμένος εικονογράφος Κεντ Γουίλιαμς μαζί με το σκηνοθέτη και το διάβασα πρόσφατα μαζί με το αντίστοιχο graphic novel του Φρανκ Μίλερ, πάνω στο οποίο είχαν βασιστεί οι τριακόσιοι και τα συστήνω αμφότερα ανεπιφύλακτα. Βέβαια, το «300» θα μπορέσετε να το βρείτε σχεδόν σε όλα τα βιβλιοπωλεία, ενώ για το «Fountain», μάλλον θα πρέπει να καταφύγετε σε παραγγελία μέσω internet (ή να περιμένετε για τυχόν καταρρακτώδεις βροχές* μέσα στις επόμενες εβδομάδες).

Δεν μένει πολύς χώρος για άλλες προτάσεις. Θερινοί κινηματογράφοι δε ξέρω αν έχουν ανοίξει εκεί, αλλά αν ναι να τους τιμήσετε, ακόμα και χωρίς να ξέρετε τι ταινία πρόκειται να δείτε. Εναλλακτικά σε όσους προτιμούν κάτι λιγότερο πεσιμιστικό σε εικόνα και μελωδία από το «Fountain» και για όσους προτιμούν το μπαλκόνι τους σπιτιού τους, θα έλεγα να διαλέξουν σε dvd κάτι ανάμεσα σε «High Fidelity» και «Χαμένοι στη Μετάφραση».

Ή ξεχάστε όλα τα παραπάνω και νοικιάστε το lost σε τελική ανάλυση.

*torrential rains στα αγγλικά, για τους φιλομαθείς

Ιούνιος 12- Hulk

Αυτές τις μέρες στον ελεύθερο χρόνο των ανδρών υποθέτω ότι κυριαρχεί το Euro και τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τη μπάλα, που περιστρέφεται γύρω απ’ τον εαυτό της. Υποθέτω, όμως ότι έχετε χρόνο και διάθεση για ένα μικρό διάλειμμα και κάπου θα μπορέσετε να στριμώξετε στο πρόγραμμά σας μία κινηματογραφική έξοδο. Αν ανήκετε στο γυναικείο φύλλο, τότε είναι μια καλή ευκαιρία για να δείτε –αν δεν έχετε προλάβει ακόμα- το «Sex and the City» και να παρασυρθείτε απ’ τη γοητεία της Κάρυ, όπως προτρέπει και το tagline-λογοπαίγνιο της ταινίας (carried away). Για τους άνδρες και τις υπόλοιπες γυναίκες υπάρχουν αξιόλογες επιλογές, οι οποίες περιλαμβάνουν το «21» για όσους τζογάρουν και το «Horton hears a Who», για όσους ψηφίζουν animations. (λίγο υπομονή μέχρι να έρθει και στην Ελλάδα το εγγυημένα ξεκαρδιστικό «Kung-fu Panda»). Πρώτη επιλογή πάντως, παραμένει ο Ιντιάνα Τζόουνς έχοντας μαστιγώσει 600 εκατομμύρια παγκοσμίως και με τέσσερα αστέρια στα πέντε, ως κλασική περιπέτεια, πιστή στο πνεύμα των προηγούμενων ταινιών της σειράς.

Στα υπόλοιπα η κινηματογραφική εβδομάδα έχει τρεις πρεμιέρες στην πόλη μας, εκ των οποίων οι δύο σημαντικές από τον χώρο του φανταστικού και με σοβαρές προοπτικές να εξελιχθούν σε blockbuster του καλοκαιριού.

Πρώτη είναι μία γνώριμη, πράσινη φάτσα, που έχει ξεπηδήσει απ’ τις σελίδες ενός κόμικ με πολυάριθμους φανατικούς οπαδούς ανά τον κόσμο. Πρόκειται φυσικά για τον Hulk, ο οποίος κάνει επίδειξη δύναμης και επιτίθεται στις μεγάλες οθόνες, πέντε χρόνια μετά την προηγούμενη εκδοχή του Ανγκ Λι, η οποία είχε συγκεντρώσει αν θυμάστε πυρά από κριτικούς και κοινό. Στο imdb.com η βαθμολογία εκείνης της ταινίας είναι 5,8 στα δέκα, δεν συνάντησα κανέναν που να του είχε αρέσει, ενώ και οι συνολικές της εισπράξεις είχαν καταφέρει απλώς να ισοσκελίσουν το δυσθεώρητο budget της. Τώρα ο Hulk αλλάζει σκηνοθέτη και εγκαταλείπει το δόγμα της καλλιτεχνικής πινελιάς για χάρη της εμπορικότητας ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται με την πρώτη ματιά. Επιλέγει, όμως Edward Norton (ο οποίος δέχτηκε το ρόλο υπό την προϋπόθεση ότι θα μπορούσε να κάνει ορισμένες επεμβάσεις στο σενάριο) και Liv Tyler στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, φιλοδοξώντας να πραγματοποιήσει μια καλύτερη πορεία. Το ερώτημα είναι αν το «Incredible Hulk», θα καταφέρει να βγει απ’ τη σκιά ενός άλλου υπερήρωα της Marvel, του Iron man, ο οποίος ένα μόνο μήνα πριν, κατάφερε να αναδειχθεί στο πρώτο μεγάλο blockbuster της φετινής θερινής σεζόν και συνεχίζει απτόητος να παραμένει στην πρώτη δεκάδα του box office. Η υπόθεση του Hulk είναι κλασική, καθώς ο καθηγητής Bruce Banner, προσπαθεί να κατανοήσει και εν συνεχεία να θεραπεύσει την «ασθένεια» που τον μετατρέπει σε τέρας. Δεν είναι και «Transformers», αλλά θα χορτάσουμε με τόνους τσαλακωμένης λαμαρίνας, καθώς ο ήρωας θα κληθεί να αντιμετωπίσει ένα αντίστοιχης δύναμης σκοτεινό alter ego του.

Τι ακολουθεί; Μια ταινία η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί πολυαναμενόμενη, εξίσου από οπαδούς και πολέμιους του σκηνοθέτη. Ο Ινδός Night Syamalan (πολύ κλισέ να αναγράφεται σε παρένθεση δίπλα στο όνομά του, «ο σκηνοθέτης της Έκτης Αίσθησης»), μετά το αστικό παραμύθι «Lady in the Water», αποφασίζει να επιστρέψει σε ένα είδος με το οποίο αισθάνεται πιο άνετα, το θρίλερ- επιστημονικής φαντασίας (;). Και βάζω ένα ερωτηματικό, μιας και δεν έχουν αποκαλυφθεί πολλά πράγματα σχετικά με την υπόθεση. Όσο κι αν επικρίθηκε ο «Οιωνός» με τον Μελ Γκίμπσον, για μένα ήταν μια από τις καλύτερες ταινίες του 2002 και απ’ όσα μπορούμε να μαντέψουμε απ’ το δυσερμήνευτο trailer του «Happening», ο Syamalan επιχειρεί να δημιουργήσει αντίστοιχη ατμόσφαιρα και να επενδύσει στα πολλά εισιτήρια που είχε κόψει εκείνη η ταινία. Άλλωστε και στο επίσημο site της ταινίας, αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι «πρώτα διαβάσαμε τους οιωνούς και τώρα αυτό άρχισε να συμβαίνει». Σύμφωνα με την ιστορία, μία οικογένεια προσπαθεί να ξεφύγει από μία φυσική (;) καταστροφή, που αποτελεί μεγάλης κλίμακας απειλή για την ανθρωπότητα. Ίσως δηλαδή να πρόκειται και για επίκαιρο οικολογικό-θρίλερ, αλλά αυτό μάλλον θα το διαπιστώσουμε όταν το δούμε. Πρωταγωνιστεί ο υποψήφιος για όσκαρ στον «Πληροφοριοδότη» Mark Wahlberg και είμαι σίγουρος ότι σε κάποιο μικρό ρόλο θα εμφανίζεται κι ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Θα πρότεινα να πάτε να τη δείτε, αλλά χωρίς να είστε προκατειλημμένοι (θετικά ή αρνητικά) και χωρίς να έχετε προσδοκίες σχετικά με τη θεματολογία.

Τρίτη, είναι το «La misma luna» («Κάτω από το ίδιο φεγγάρι»), που δεν είναι καθόλου άσχημη επιλογή για όσους η κατηγορία τους είναι οι δραματικές. Έρχεται από Μεξικό, καταπιάνεται με τους μετανάστες και θα ικανοποιήσει απόλυτα, όσους την επιλέξουν για μια χαμηλή τόνων βραδιά.

Ιούνιος 5- Sex and the City

Τελικά, εκεί που σχεδόν κανένας δεν το περίμενε και σχεδόν από το πουθενά, ήρθε το καλοκαίρι. Και δεν μιλάω για ένα απλό, καθημερινό, συνηθισμένο καλοκαίρι, αλλά για ένα ύπουλο και κακόψυχο καλοκαίρι, που έχει αποφασίσει να μας ψήσει ζωντανούς ή τουλάχιστον να το προσπαθήσει. Απέναντι σε ένα ανελέητο καλοκαίρι σαν κι αυτό δεν έχουμε και πολλά πράγματα να παρατάξουμε. Εκτός απ’ το θάρρος και τη γενναιότητα των καρδιών μας, υπάρχουν τα κλιματιστικά, οι ανεμιστήρες σε καπέλο (έσχατη λύση) και οι διακοπές κάπου ψηλά και Βόρεια.

Και εκτός από αυτό το επικείμενο πλήγμα, δυστυχώς ο ΠΑΣ έμεινε και φέτος στη Β’ Εθνική. Τι να πει κανείς;

Περνώντας σε θέματα σχετικότερα με τη θεματολογία της στήλης, τις δύο προηγούμενες εβδομάδες κυριάρχησε ο Ιντιάνα Τζόουνς, που αναποδογύρισε τις ζούγκλες του Αμαζονίου και αναγκάστηκε να παλέψει με μυρμήγκια και σοβιετικούς, προκειμένου να βρει ένα χαμένο κρυστάλλινο κρανίο, αινιγματικής προέλευσης και πανίσχυρων δυνάμεων. Ξέρω ότι η ταινία δέχτηκε πολλές επικρίσεις σε εσωτερικό και εξωτερικό, αλλά είμαι σίγουρος ότι και όταν προβλήθηκε η «Τελευταία Σταυροφορία» όλο και κάποιοι περίεργοι θα μουρμούρισαν διάφορα. Λοιπόν, εντάξει με βαριά καρδιά οφείλω να παραδεχτώ ότι περίμενα κάτι παραπάνω από την τέταρτη ταινία του Ιντιάνα Τζόουνς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν απογοητεύτηκα και ούτε φυσικά έκλαψα τα 8 ευρώ της πρεμιέρας.

Τι θα δείτε; Μια καθαρή περιπέτεια απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, με έναν εξαιρετικό και σε φόρμα Χάρισον Φορντ, που είναι πραγματικά πολύ άνετος με το ρόλο του. Οι δεύτεροι ρόλοι που περιστρέφονταν γύρω του είναι επίσης καλοί, ενώ σε αρκετές στιγμές η φαντασία και η ικανότητα του Στίβεν Σπίλμπεργκ, πραγματικά δημιουργούν υποβλητικές σκηνές. Τι απομένει για να χαλάσει κάπως τη συνταγή; Ορισμένες ατέλειες στο σενάριο, που παρ’ ότι καταπιανόταν με ένα εξαιρετικά ενδιαφέρων θέμα, ανά σκηνές παρουσίαζε ανεξήγητα σκαμπανεβάσματα. Δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα. Σκηνές, που απλά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.

Ο Τιμογιαννάκης του έδωσε τρία αστέρια στα πέντε, αλλά εγώ θα είμαι λίγο πιο γενναιόδωρος και θα δώσω τέσσερα στον παλιόφιλο τον Ιντιάνα. Στο imdb έχει βαθμολογία 7,2 σύμφωνα με την ψήφο περίπου εξήντα χιλιάδων θεατών, ενώ το σημαντικό είναι ότι πήγε πολύ καλά εισπρακτικά, καθώς ο γερο-Ιντιάνα κατάφερε να δρέψει με το μαστίγιό του σχεδόν 500 εκατομμύρια δολάρια μέσα σε μόλις δύο εβδομάδες προβολής σε όλον τον κόσμο. Καθόλου άσχημα και προβλέπω να ξεπερνάει την τρίτη ταινία των «Πειρατών της Καραϊβικής.» Η εισπρακτική του επιτυχία ήταν αναμενόμενη και δεν θα μου φαινόταν καθόλου παράξενο αν οι συντελεστές αποφάσιζαν να σκεφτούν το γύρισμα μίας πέμπτης ταινίας, στην οποία είτε θα υπάρχε οριστική κατάληξη του χαρακτήρα, είτε ο Χάρισον Φορντ θα κληροδοτήσει το ρόλο στον τωρινό συμπρωταγωνιστή του, τον Σία Λε Μπεφ. (έχει γίνει μεγάλη συζήτηση γύρω απ’ το θέμα) Ποια είναι η τελική ετυμηγορία; Να το δείτε και να μην ξεχάσετε το ποπ-κορν.

Αφήνω, όμως τις περιπέτειες του πιο διάσημου αρχαιολόγου όλων των εποχών για τη χάρη μίας διάσημης αρθρογράφου, που τουλάχιστον στην Αμερική δημιούργησε μόδα και μορφοποίησε έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης για πολλές γυναίκες. Είναι φυσικά ο χαρακτήρας της ανεξάρτητης Κάρυ Μπράντσο, που υποδύεται η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ στην κινηματογραφική μεταφορά της επιτυχημένης τηλεοπτικής σειράς «Sex and the City». Την προηγούμενη εβδομάδα λοιπόν έκανε πανηγυρική θα έλεγα πρεμιέρα, καταφέρνοντας να εκτοπίσει το «Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου» από την πρώτη θέση του box office, με εισπράξεις της τάξεως των 57 εκατομμυρίων δολαρίων. Πού οφείλεται αυτή η αναμφισβήτητη επιτυχία και σε ποιους απευθύνεται το «Sex and the City»; Πρωτίστως στη μερίδα του γυναικείου κοινού, που παρακολουθούσε ανελλιπώς τις περιπέτειες της Κάρυ στη Νέα Υόρκη και ακολουθούσε πιστά τις συμβουλές της, σε θέματα σχέσεων και όχι μόνο.

Ίσως να αναρωτιέστε αν η ταινία έχει ενδιαφέρων και για τους άντρες. Πιθανότατα ναι, αν και μάλλον δεν αξίζει να χάσετε κάποιον αγώνα της Εθνικής, για να δείτε στο σινεμά το “Sex and the City». Βέβαια το ότι μπορεί να αφορά και τους άνδρες, είναι κάτι που δύσκολα παραδεχόμαστε και αυτό αντικατοπτρίζεται εύγλωττα και στη μέχρι σήμερα βαθμολογία της ταινίας στο imdb, όπου έχει ένα ωραιότατο 4,6 στα δέκα- κυρίως υποψιάζομαι από ψήφους ανδρών που δεν είδαν καν την ταινία. Αν σας άρεσε η σειρά, τότε δείτε και την ταινία, αλλά χωρίς να έχετε ιδιαίτερα μεγάλες προσδοκίες- περισσότερο θα είναι τέσσερα-πέντε καλά επεισόδια συραμμένα μεταξύ τους. Σε κάθε περίπτωση η χημεία των πρωταγωνιστριών θα έχει τον πρώτο ρόλο.