Αύγουστος 9- Uranya

Μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού και εν μέσω της επιβεβλημένης κινηματογραφική αγρανάπαυσης, η τηλεόραση έχει κατακλυστεί από trailer του πέμπτου Χάρυ Πότερ και τα μικρά παιδιά ίσως μπερδευτούν νομίζοντας ότι ο νεαρός μάγος κατεβαίνει υποψήφιος στις προσεχείς εκλογές. Πάντως το διαφημιστικό spot κλέβει όντως ιδέες από πολιτικές τακτικές και διατείνεται για ρεκόρ εισιτηρίων που έχει πετύχει ο Χάρυ, ρεκόρ που δεν κατάφερα να ανακαλύψω σε τι ακριβώς αντικατοπτρίζεται. Στην Αμερική μέσα σε δύο εβδομάδες αποκαθηλώθηκε απ’ την κορυφή του box-office, ενώ έχασε οριστικά και τη μάχη των εισπράξεων απέναντι στην εξωγήινη τεχνολογία των «Transformers». Βέβαια συγκέντρωσε το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 265 εκατομμύριων δολαρίων, αλλά αυτό το νούμερο είναι σαφώς χαμηλότερο από τις προηγούμενες ταινίες του franchise, που φαίνεται να έχουν κουράσει ειδικά όσους δεν είναι φαν των βιβλίων. Ακόμα κι έτσι, όμως οι γνώμες όσων είδαν το «Τάγμα του Φοίνικα» μιλάνε για μία πολύ καλή μεταφορά, σαφώς βελτιωμένη σε σχέση με το «Κύπελο της Φωτιάς», που είχε αναλώσει δυόμιση ώρες ταινίες για να περιγράψει έναν διαγωνισμό μαγείας.
Πριν από λίγο καιρό είδα την νοσταλγική «Uranya» του Κώστα Καπάκα, μία από τις ταινίες που ξεχώρισαν από την περσινή εγχώρια παραγωγή. Η ταινία αδικήθηκε από την διαφημιστική προβολή της, που είχε βάλει σκοπό να μας πείσει ότι πρόκειται για την ελληνική διασκευή της «Μαλένα», στηριζόμενη στην δευτερεύουσα παρουσία της γνωστής Ιταλίδας ηθοποιού Maria Cucinotta. Φυσικά έχουμε να κάνουμε με κάτι εντελώς διαφορετικό, που αφηγείται την, σε αρκετά σημεία συγκινητική, ιστορία μίας παρέας παιδιών σε ένα απομονωμένο χωριό το 1969. Ο Καπάκας αποφεύγει να χρωματίσει με έντονα πολιτικά στοιχεία την ταινία, χρησιμοποιεί εύστοχα τον Δημήτρη Πιατά στον ρόλο του καλόγνωμου χωροφύλακα και προτιμά να επικεντρωθεί στο σχέδιο των παιδιών να συγκεντρώσουν λεφτά για να επισκεφτούν την χυμώδη εταίρα, που έχει αναστατώσει την τοπική κοινωνία. Άλλες όμως προτεραιότητες εισβάλουν στη ζωή τους, καθώς η κατάκτηση της σελήνης θα μεταδοθεί από την τηλεόραση και το χωριό δεν διαθέτει συσκευή.
Μένοντας σε ελληνικές παραγωγές υπάρχει το «Straight Story» της Έφης Μουρίκη και του Βλαδίμηρου Κυριακίδη, που έκοψε πολλά εισιτήρια και απέσπασε συμπαθητικές κριτικές. Ομολογώ πως την είχα σνομπάρει όταν προβαλλόταν στους κινηματογράφους, αλλά βλέποντάς την σε dvd διαπίστωσα ότι είναι μία καλή λύση για βράδυ με παρέα. Οι δημιουργοί έπλασαν ένα εναλλακτικό σύμπαν όπου οι σχέσεις μεταξύ ατόμων διαφορετικού φύλλου αντιμετωπίζονται σαν το μεγαλύτερο όνειδος. Δεν είναι η φαρσοκωμωδία που υπόσχεται η κεντρική σεναριακή ιδέα και οι πρωταγωνιστές φορτίζονται με ανεκπλήρωτους ερωτικούς πόθους, αφήνοντας στο τέλος μία γλυκόπικρη αίσθηση στον θεατή. Σκηνοθεσία, φωτογραφία, μοντάζ σε ρυθμούς βιντεοκλίπ και ταιριαστή μουσική επένδυση από τους c-real.
Σε παλιότερες ταινίες που ίσως έχουν διαφύγει της προσοχής σας θα πρότεινα το «Χαμένοι στη Μετάφραση» (2003) της Σοφίας Κόπολα με τον Μπιλ Μάρευ και την Σκάρλετ Γιόχανσον σε έναν απ’ τους πρώτους ρόλους της. Λιτή, τρυφερή και μία σπουδή πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και τους δεσμούς που αναπτύσσονται ανάμεσα σε αγνώστους, ενώ τα πάντα γύρω απ’ τους ήρωες στροβιλίζονται στους ξέφρενους ρυθμούς του Τόκυο.
Τέλος μία ισπανική παραγωγή που κέρδισε οχτώ βραβεία Goya το 2001, ενώ ήταν υποψήφια και για ακόμα εφτά. Είναι το σκοτεινό θρίλερ «Οι Άλλοι» του Αλεχάντρο Αμεναμπάρ με την πολύ καλή Νικόλ Κίντμαν. Δεν μπορώ να σας αποκαλύψω πολλά για την υπόθεση, μόνο ότι ξεκινάει σε μία αχανή Βικτωριανή έπαυλη, όπου διαμένει μία γυναίκα με τα δύο φωτοευαίσθητα παιδιά της. Τρεις υπηρέτες φτάνουν για να αναλάβουν την διαχείριση του σπιτιού, όπου δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους μία σειρά ανεξήγητων φαινόμενων.