Σεπτέμβριος 24- Surrogates/ Solomon Kane

Πλούσιο κινηματογραφικό φθινόπωρο

Του Γιάννη Πλιώτα

Μία ακόμα εβδομάδα πιο κοντά στον Οκτώβριο και πολλές κινηματογραφικές επιλογές απλώνονται μπροστά μας. Μην περιμένετε να πετύχετε την Καζαμπλάνκα στην αίθουσα κανενός multiplex, αλλά όλο και κάτι θα βρεθεί που να σας αρέσει. «Διαφθορά στη Νέα Ορλεάνη» (δραματική, remake παλιότερης ταινίας), «Up» (animation της pixar, πρώτη επιλογή εξακολουθεί), «G. I. Joe» (πολύ εφέ, αλλά αν σας έλειψαν τα κουκλάκια, γιατί όχι;), «Η αγάπη θέλει το χρόνο της» («Love Happens» ο αγγλικός τίτλος, κομεντί).

Αν πάντως περάσατε από Αθήνα θα είχατε την ευκαιρία να δείτε πλούσιο υλικό στις Νύχτες Πρεμιέρας 2009, που ολοκληρώθηκαν χθες με ταινίες που διακρίθηκαν σε σημαντικά φεστιβάλ του εξωτερικού. Ξεχώρισαν οι συμμετοχές από Αλμοδοβάρ και Ανγκ Λι. Σε περίπτωση που τα φεστιβάλ γενικότερα, συγκαταλέγονται στα ενδιαφέροντά σας, ξεκινάει την επόμενη εβδομάδα ένα πολύ αξιόλογο στην Πάτρα. Πρόκειται για το 11ο Διεθνές Πανόραμα Ανεξάρτητων Δημιουργών, που διεξάγεται στις αίθουσες του κινηματογράφου Ιντεάλ από τις 2 έως τις 10 Οκτωβρίου. Θα έχετε την ευκαιρία να δείτε 232 ταινίες και ντοκιμαντέρ μικρού και μεγάλου μήκους, από 62 χώρες. Μια πανδαισία εικόνας, που αν είστε στην Πάτρα στριμώξτε την κάπου στο πρόγραμμά σας, εγγυημένα αξίζει. Ολες οι προβολές φυσικά είναι χωρίς εισιτήριο, το πρόγραμμα και αναλυτικές λεπτομέρειες για το φεστιβάλ μπορείτε να τα δείτε στη σελίδα του φεστιβάλ www.independent.gr.

Αυτά είδαμε και θα δούμε εμείς. Τι βλέπουν αυτή την περίοδο στην Αμερική; Πολλά και παράξενα. Πρώτη θέση την προηγούμενη εβδομάδα στο box office είχε το «I can do bad all by myself», μια αδιάφορη ταινία, αδιάφορων συντελεστών, που έχει βαθμολογία 1,9 στα 10 στο imdb. Δεν νομίζω να τη φέρουν στους κινηματογράφους εδώ, αλλά καλού κακού κρατήστε το όνομα για να μην την πατήσετε νοικιάζοντας dvd. Στην τρίτη θέση το μέτριο κατά τη γνώμη μου «Inglorious Basterds» του Ταραντίνο έχοντας μαζέψει 100 εκατομμύρια δολάρια, όσα δηλαδή και το πολύ ενδιαφέρον «District 9» (θέση 9).

Συμπτωματικά στη δεύτερη θέση βρίσκεται ένα άλλο «εννιά», το animation «9» για το οποίο έγραψα αναλυτικά την προηγούμενη εβδομάδα. Από τις 9 του μηνός παίζεται και στις δικές μας αίθουσες, όσοι πιστοί τιμήστε το, έχοντας κατά νου τη μικρή του διάρκεια (79 λεπτά). Η σκηνοθεσία είναι του Σέιν Ακερ και στην παραγωγή έχει μπλεχτεί ο Τιμ Μπάρτον. Πολλή φαντασία με φόντο ένα ζοφερό, εσχατολογικό σκηνικό και πολλές γνωστές φωνές πίσω απ’ τους ψηφιακούς πρωταγωνιστές. Υπενθυμίζω ότι δεν είναι ένα έργο για πολύ μικρά παιδάκια, λόγω ορισμών σκηνών βίας που περιλαμβάνει. Αν δεν χωράει στα άμεσα σχέδιά σας, μπορείτε να αναζητήσετε στο youtube τη βραβευμένη μικρού μήκους ταινία στην οποία έχει βασιστεί.

Σε ταινίες που αναμένουμε με ανυπομονησία, υπάρχουν δύο ακόμα φαντασίας, που θα κινήσουν έντονα το ενδιαφέρον μας. Πρώτη μία μεγάλη αμερικανική παραγωγή με πρωταγωνιστή τον σκληρό Μπρους Γουίλις. Ονομάζεται «Surrogates» (στη φωτ.) και είναι θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Εχει βασιστεί σ’ ένα κόμικ και η ιδέα θυμίζει έντονα την «ολική Επαναφορά», το «Μάτριξ», αλλά και το ιαπωνικό anime «Ghost in the sell» (απ’ όπου είχαν ξεπατικωθεί διάφορες σκηνές του «Μάτριξ»). Μπορεί να αναρωτιέστε για το αν κάνει ο Μπρους για έναν τέτοιο ρόλο, αλλά μην ξεχνάτε ότι έγινε πολύ δημοφιλής στο νεανικό κοινό με ταινίες όπως το «Πέμπτο Στοιχείο» του Λυκ Μπεσόν και τους «12 Πιθήκους» του εκκεντρικού Τέρι Γκίλιαμ (απ’ τον οποίο σύντομα περιμένουμε νέα ταινία, με τη συμμετοχή και του Χιθ Λέτζερ). Στο «Surrogates» όλοι οι άνθρωποι με τις ευλογίες της κυβέρνησης, έχουν αποσυρθεί στα σπίτια τους και συνδέονται μέσω ενός ηλεκτρονικού συστήματος με ένα ρομπότ-άβαταρ (το surrogate). Στο ρομπότ μπορούν να δώσουν οποιαδήποτε μορφή και ιδιότητα επιθυμούν και ουσιαστικά ζούνε μέσω αυτού. Τα ρομπότ βγαίνουν από το σπίτι στη θέση των ανθρώπων, κάνουν βόλτες, πίνουν ποτά, κάνουν καμάκι, παίζουν football κ.λπ. Ολα καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση (περίπου) με τους ανθρώπους που τα έχουν αγοράσει και οι οποίοι αισθάνονται τα πάντα. Ομως όπως γίνεται κάθε φορά που η καημένη η ανθρωπότητα νομίζει ότι έχει δημιουργήσει μια ουτοπία, έρχεται ένας ανόητος-ψυχοπαθής να τα… διαλύσει όλα. Κάποιος αρχίζει να δολοφονεί ανθρώπους συνδεδεμένους με τα ρομπότ και το μυστήριο αναλαμβάνει να εξιχνιάσει ο πράκτορας του FBI Γουίλις. Είναι, όμως σχεδόν βέβαιο ότι θα ανακαλύψει πολλά περισσότερα απ’ όσα αρχικά περίμενε. Μια συνωμοσία υπάρχει πίσω απ’ όλα αυτά. Πρεμιέρα 5 Νοεμβρίου στη χώρα μας και ως τότε θα έχουμε πάρει γεύση απ’ την υποδοχή που συνάντησε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το trailer αφήνει πολλές υποσχέσεις, ενώ το tagline ρωτάει «πώς είναι δυνατόν να σώσεις την ανθρωπότητα αν το μόνο αληθινό πράγμα στον κόσμο είσαι εσύ;».

Πάμε παρακάτω σε μία γαλλο-τσεχική μεγάλης εμβέλειας παραγωγή, το «Solomon Kane». Κάποτε ζούσε ένας συγγραφέας, ο Ρον Χάουαρντ (1906-1936), που όχι μόνο άνοιξε λογοτεχνικούς δρόμους, αλλά ουσιαστικά έβαλε τα θεμέλια για το λογοτεχνικό είδος «sword and sorcery»- ξέρετε σπαθιά, μάγοι, ξωτικά, βάρβαροι πολεμιστές, όλα αυτά τα ωραία. Η απήχηση του έργου του συγκρίνεται μόνο με αυτό του Τόλκιν, ενώ ο πιο διάσημος ήρωας του ήταν ο Κόναν. Δημιούργησε, όμως και πολλούς ακόμα χαρακτήρες, ανάμεσά τους ο Solomon Kane, ένας πουριτανός του 16ου αιώνα, που γυρίζει στον κόσμο με κανέναν άλλο σκοπό παρά να εξολοθρεύσει το κακό- μια δύσκολη δουλειά οπωσδήποτε. Αυτόν τον ήρωα επέλεξαν να κάνουν ταινία, μιας και έχει όλες τις προϋποθέσεις να γίνει επιτυχία. Το trailer που κυκλοφόρησε είναι εντυπωσιακό, δείχνει ότι οι δημιουργοί έχουν υιοθετήσει ένα αμάλγαμα αισθητικής από «Van Helsing» και «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» και αφήνει υποσχέσεις για κάτι καλό. Πρεμιέρα στην Ευρώπη αρχίζει να κάνει στις 31 Δεκεμβρίου.

Αν πάλι όσα έγραψα για τον Χάουαρντ σας ξύπνησαν μνήμες για τον παλιό, καλό, κλασικό «Κόναν», τότε έχετε δύο επιλογές. Πρώτη και εύκολη: να δείτε ξανά τις δύο ταινίες με τον Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ. «Κόναν ο Βάρβαρος» (1982) και «Κόναν ο Καταστροφέας» (1984). Είδα σχετικά πρόσφατα την πρώτη και την απόλαυσα. Δεύτερη επιλογή: Να περιμένετε ως το 2011 (προλαβαίνετε, ο κόσμος είναι στάνταρ ότι δεν θα καταστραφεί πριν τα τέλη του 2012). Εκείνη τη χρονιά θα βγει στις αίθουσες η νέα ταινία του «Κόναν». Οπως είπαμε, το Χόλυγουντ δεν θα αφήσει τίποτα χωρίς remake. Ελπίζω μόνο να μην κάνουν και τον «Μπάτσο του Μπέβερλυ Χιλς».

(Φυσικά αστειεύομαι. Ηδη έχει ανακοινωθεί νέα ταινία με τον «Μπάτσο του Μπέβερλυ Χιλς». Αυτό έλειπε

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

Σεπτέμβριος 17- Ο δρόμος/ 9

Τι καλό (δηλαδή μέτριο) περιμένουμε από το Χόλυγουντ

Του Γιάννη Πλιώτα

Πλησιάζουμε ολοταχώς στα μέσα Σεπτεμβρίου και ως συνήθως αυτές οι εβδομάδες συνιστούν μια περίοδο κινηματογραφικής νηνεμίας. Μας έρχονται από Αμερική όσα θερινά block busters δεν πρόλαβαν να προβληθούν στη χώρα μας και μερικές ταινίες όχι πρώτης γραμμής, αλλά με αμυδρά οικείους τίτλους ή συντελεστές. Τουλάχιστον με αυτή τη διαφορά φάσης, για τα περισσότερα θα έχετε ακούσει θετικές ή αρνητικές γνώμες από όσους «φίλους» σας υποπίπτουν στην αμαρτία του παράνομου download. Αν πάντως το ζήτημα σας ενδιαφέρει στην ουσία του, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στη συνέντευξη ενός αμερικάνου συγγραφέα (Scott Sigler) που φιλοξενώ σήμερα στη βιβλιοκριτική στήλη. Η συζήτηση που κάνουμε έχει ενδιαφέρον.

Τι καλό (δηλαδή μέτριο) περιμένουμε λοιπόν μέσα στον επόμενο μήνα από το Χόλυγουντ; Ξεκινάμε με το «The Final Destination», δηλαδή στα ελληνικά ένα ακόμα «Βλέπω το θάνατό σου». Αν θυμάστε είναι η κλασική σειρά νεανικών θρίλερ, όπου ένας από την παρέα έβλεπε οράματα για το πώς θα πεθάνουν όλοι και τελευταία στιγμή προειδοποιούσε τους φίλους του για να τη γλυτώσουν. Ομως ο Χάρος δεν χάνει τόσο εύκολα όσο νομίζουν τα αμερικανάκια και αρχίζει να σχεδιάζει τους πιο εξωφρενικούς τρόπους για να ρίξει αμόνια στα κεφάλια κακόμοιρων. Πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα στη χώρα μας και 5,5 στα 10 βαθμολογία στο imdb.com. Αν σας έχουν λείψει αυτά τα ωραία με τους τεμαχισμούς και τις κονιορτοποιήσεις, αυτή είναι η ταινία για σας, όπως και το «Halloween II» που σκηνοθετεί ξανά ο εκκεντρικός Ρομπ Ζόμπι και για κάποιον σατανικό λόγο έχει επίσης βαθμολογία 5,5 στα 10. Πάντως με λίγη υπομονή το πρόγραμμά σας προβλέπεται φορτωμένο, μιας και έρχεται σύντομα και το «Saw VI», στο οποίο ένας θεός ξέρει τι ακόμα έχουν να δείξουν.

In other news περιμένουμε το επιστημονικής φαντασίας «District 9» σε παραγωγή Πίτερ Τζάκσον και σκηνοθεσία Νιλ Μπλόμκαμπ, που έχει αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Εχει να κάνει με ένα γκέτο φιλοξενίας εξωγήινων (!) που έχει δημιουργηθεί στην Αφρική και τα προβλήματα που συνεπάγονται από αυτό. Προφανώς στο «District 9» οι εξωγήινοι δεν είναι οι κλασικοί overpowered τύποι που πατώντας ένα κουμπί διαλύουν τα πάντα (αλλά στο τέλος χάνουν επειδή ο πρόεδρος των ΗΠΑ μπαίνει σε ένα F 16 και καταρρίπτει το τεράστιο mothership τους). Ενα κυβερνητικό στέλεχος τους συμπαραστέκεται και φτάνουν σε βαθμολογία 8,6 στα 10, αλλά εδώ θα τους δούμε από 22 Οκτωβρίου. Το επόμενο project του Πίτερ Τζάκσον που περιμένουμε με ανυπομονησία, είναι η συνεργασία του με Στίβεν Σπίλμπεργκ στη μεταφορά του Τεν Τεν.

Σε όσους θέλουν να θυμηθούν τα παιδικά τους παιχνίδια απευθύνεται το «G.I. Joe: The rise of Cobra», μια μεγάλη παραγωγή που επιχειρεί να ανοίξει το δρόμο για ένα ακόμα δημοφιλές franchise. Μέτριες κριτικές, αρκετά εισιτήρια. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη ο φασαριόζος Στίβεν Σόμερς, εμπνευστής της «Μούμιας» με τον Μπρένταν Φρέιζερ και δημιουργός του εντυπωσιακού, πλην απλοϊκού «Βαν Χέλσινγκ». Αν και εσείς παίζατε με τους G.I. Joe και θέλετε να τους δείτε ζωντανούς, έρχονται στις οθόνες μας την άλλη εβδομάδα. Παίζει η Σιένα Μίλερ και φυσικά ο σκληρός Ντένις Κουέιντ στο ρόλο του Στρατηγού Χοκ. Σχέση με παιχνίδια έχει και το φουτουριστικό «Gamer», στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Τζεράρντ Μπάτλερ και βλέπω ότι το διαφημίζουν πολύ στην τηλεόραση. Κατά πάσα πιθανότατα δεν πρόκειται για κάτι σπουδαίο και όπως φαίνεται από το trailer, απευθύνεται σε πολύ νεανικό κοινό. Το tagline της ταινίας είναι ότι «στο κοντινό μέλλον δεν ζεις για να παίζεις, αλλά παίζεις για να ζεις». Πολύ φιλοσοφημένο για να το αναλύσω, το συμπέρασμα δικό σας. Το σκηνοθετικό δίδυμο του «Gamer» έχει ξανασυνεργαστεί για να μας δώσει το «Crank» με τον Τζέισον Στάθαμ και το «Crank 2» επίσης με τον Τζέισον Στάθαμ.

Δεν χρειάζεται κανείς να έχει ιδιαίτερες γνώσεις κινηματογράφου για να παρατηρήσει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ταινιών που παράγονται αυτή τη στιγμή απ’ τη βαριά αμερικάνικη κινηματογραφική βιομηχανία, είναι sequels γνωστών τίτλων. Η σχετική ασφάλεια που προσφέρουν και η τραγική έλλειψη πρωτότυπων ιδεών, έχουν κάνει τους πάντες να στραφούν προς τα εκεί. Δεν λέω, αγαπημένη ταινία το «Dark Knight» και περιμένουμε με ανυπομονησία τους «Πειρατές της Καραϊβικής 4», αλλά δεν είναι δυνατόν όλες οι ταινίες να βασίζονται σε ξαναζεσταμένο υλικό. Σε αυτή την καταιγίδα έλλειψης πρωτοτυπίας ίσως μια αχτίδα ελπίδας μπορούν να προσφέρουν ανεξάρτητες εταιρείες παραγωγής και οι ευρωπαίοι σκηνοθέτες.

Ενα καλό παράδειγμα είναι το «9». Αγγλόφωνο animation (δεν είναι της βασίλισσας pixar), που προβάλλεται αυτή την εβδομάδα στη χώρα μας, αλλά υποθέτω θα δυσκολευτείτε εκτός Αθηνών να το πετύχετε. Παράξενο σχέδιο και ένα σενάριο στημένο σε post apocalyptic (μετά την καταστροφή) σκηνικό. Ακούγονται και οι φωνές των Κρίστοφερ Πλάμερ και της Τζένιφερ Κόνελι. Η διάρκειά του είναι κάπως μικρή (79 λεπτά) και νομίζω δεν απευθύνεται σε πιτσιρίκια, μιας και δεν του λείπουν χρώματα βίας.

Αυτή την εποχή γίνεται και το φημισμένο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βενετίας, που σύμφωνα με δήλωση του φετινού προέδρου του Ανγκ Λι, είναι το καλύτερο φεστιβάλ στον κόσμο. Πολύ καλές εντυπώσεις άφησε η (επίσης) post-apocalyptic ταινία «The Road» (φωτ.) με πρωταγωνιστή τον Βίγκο Μόρτενσεν. Η ιστορία βασίζεται στο ομώνυμο πασίγνωστο βιβλίο του Κόρμακ Μακάρθυ (2007 βραβείο Πούλιτζερ, κυκλοφορεί στα ελληνικά από εκδ. Καστανιώτη), ο οποίος είχε γράψει και το βιβλίο «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους». Σε έναν κόσμο που έχει ολοκληρωτικά καταστραφεί από πυρηνικά (δεν είμαι σίγουρος για αυτό, αλλά τέλος πάντως η καταστροφή είναι σαρωτική), ένας πατέρας με το γιο του διανύουν ερημικές εκτάσεις προκειμένου να σωθούν όχι μόνο από το αφιλόξενο περιβάλλον, αλλά και από τους υπόλοιπους ανθρώπους που έχουν μετατραπεί σε θηρία για να επιβιώσουν. Το «The road» έχει καλό καστ μιας και εκτός από τον Μόρτενσεν παίζουν οι Σαρλίζ Θέρον, Γκάι Πιρς και Ρόμπερτ Ντυβάλ. Επίσημη ημερομηνία πάντως για πρεμιέρα στην Ελλάδα δεν έχει ανακοινωθεί. Αν θυμάστε και από άρθρα μου πέρσι, οι ταινίες μαζικής καταστροφής θα έχουν την τιμητική τους αυτή τη χρονιά, γεγονός που αποδίδεται στον τρόμο των θεατών για την οικονομική κρίση. Σύντομα θα υποδεχθούμε το εσχατολογικό «2012», ενώ στις αρχές του 2010 κάτι που σεναριακά ακούγεται καλό, το «Book of Eli» με τον Ντένζελ Ουάσινγκτον.

Αρκετά προτρέξαμε, όμως και νομίζω αρκετά σας βομβάρδισα με πληροφορίες. Ραντεβού σε μία εβδομάδα. Ως τότε, καλές προβολές.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

Σεπτέμβριος 3- Άδωξοι Μπάσταρδη/ Hangover

Οι καλοκαιρινές διακοπές είναι εποχή που κατ’ εξοχήν προσφέρεται για ψυχαγωγικές δραστηριότητες, όπως η θέαση πολλών (και συχνά) ανάλαφρων ταινιών. Επίσης για σερφ, μακροβούτια, ψαροντούφεκο (πάντα με ψαροντουφεκοστολή κατά το γνωστό ανέκδοτο), ρακέτες, μπιτς-βόλευ, μπιτσόμπαρο κλπ κλπ

Στην πρώτη μας συνάντηση για την τρέχουσα σεζόν, θα γράψω κυρίως για δύο ταινίες που είδα στις διακοπές και θα παραλείψω τις λεπτομέρειες απ’ όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητές μου. Είναι λοιπόν μία που μου άρεσε πολύ και μία που δεν μου άρεσε. Και αφού γράψω γι’ αυτές, θα πάρουμε μια γεύση από μερικές που δεν έχω δει ακόμα, αλλά υποψιάζομαι ότι αξίζει να τραβήξουν την προσοχή μας.

Πρώτα έχουμε ουσιαστικά τη μεγαλύτερη έκπληξη του φετινού καλοκαιριού, την κωμωδία «Hangover». Παρ’ ότι κινείται σε κλασικούς αμερικανικούς ρυθμούς, παρ’ ότι οι καταστάσεις δεν διεκδικούν όσκαρ πρωτοτυπίας και παρ’ ότι το στόρυ θα σας ακουστεί στα όρια του κοινότυπου, το «Hangover» είναι μία πολύ καλή κωμωδία, υποδειγματικά φτιαγμένη. Χωρίς να καταφεύγει σε αηδίες με το κιλό και ηλίθιες σεξιστικές σκηνές, προσφέρει μιάμιση ώρα γέλιου και ίσως ακόμα περισσότερο, όταν πολλά περιστατικά θα επιστρέφουν στο μυαλό σας. Τρεις φίλοι και ένας παρείσακτος (ως odd man ο Ζακ Γαλιφιανάκης) πριν ο ένας τους παντρευτεί, αποφασίζουν να πάνε για ένα αξέχαστο bachelor party στο μυθικό Λας Βέγκας. Ξυπνούν το επόμενο πρωινό με απίστευτο hangover (προφανώς), για να διαπιστώσουν ότι ο γαμπρός έχει εξαφανιστεί και ότι δεν θυμούνται απολύτως τίποτα από τα εξωφρενικά που έχουν συμβεί. Καθώς οι ώρες περνούν και αυτοί απεγνωσμένα ψάχνουν το φίλο τους, ξετυλίγεται ένα απίστευτο κουβάρι περιστατικών που περιλαμβάνει κλεμμένα περιπολικά, τζόγο, τραυματισμούς, ξεδοντιάσματα, απαγωγές, καταδιώξεις, τίγρεις, τον Μάικ Τάισον και ένα στρώμα καρφωμένο στο κεφάλι ενός ρωμαϊκού αγάλματος. Η επιτυχία στην Αμερική δεν ήταν τυχαία, μιας και κατάφερε πολύ γρήγορα να διαδοθεί στόμα με στόμα και να μαζέψει το ιλιγγιώδες (σήμερα έχω μία ροπή προς τις τετριμμένες εκφράσεις ομολογώ) ποσό των 268 εκατομμυρίων δολαρίων, μόνο στην Αμερική. Η βαθμολογία του δε, είναι 8,1 στα 10 στο imdb. Δεν είναι τόσο έξυπνο όσο ο «Μεγάλος Λεμπόφσκι», αλλά αξίζει να τη δείτε αν έχετε καιρό να απολαύσετε μία γνήσια κωμωδία.

Η δεύτερη ταινία έχει διαφημιστεί πολύ και έχω ακούσει ακόμα και πολύ καλές απόψεις από φίλους που την είδαν, αλλά εμένα δεν μου άρεσε και θα εξηγήσω αναλυτικά το γιατί. Πρόκειται για το «Άδωξοι Μπάσταρδη» («Inglourious Basterds» ο εξίσου ανορθόγραφος αγγλικός τίτλος), την καινούργια δημιουργία του Κουεντίν Ταραντίνο, με διάφορους πρωταγωνιστές και ανάμεσά τους και ο Μπράντ Πιτ (δεν παίζει πάρα πολύ πάντως). Είναι ένα υβρίδιο ανάμεσα σε γουέστερν και πολεμική ταινία, με λίγες ξεκαρδιστικές στιγμές και κατά τη γνώμη μου σαφή δραματικό προσανατολισμό. Από την αρχή λοιπόν, αφού το είδος της ήταν τόσο μπερδεμένο, με δυσκόλεψε ως προς την οπτική γωνία απ’ όπου θα έπρεπε να την παρακολουθήσω. Σύντομα τα πράγματα έγιναν χειρότερα, εξ’ αιτίας της ηθικής που πρότεινε ο σκηνοθέτης. Εντάξει, ωραίες οι καφρίλες και οι σπλατεριές του (κατά τη γνώμη μου υπερεκτιμημένου) Ταραντίνο και πολύ cool, αλλά δεν θέλω να πληρώσω 8 ευρώ για να δω σε μια τεράστια οθόνη να λιώνουν το κεφάλι ενός πολύ αξιοπρεπούς και γενναίου αιχμαλώτου πολέμου με μπαστούνι του μπέιζμπολ. Και ακόμα περισσότερο όταν αυτό δεν το κάνουν οι στερεότυπα διαβολικοί ναζί, αλλά το κάνει ένας αμερικάνος στρατιώτης, δηλαδή ένας που ανήκει στους good guys. Γενικά νομίζω έχει και ένα μικρό πρόβλημα στο ρυθμό, ενώ δεν με έπεισαν καθόλου τα σκηνικά, τα κοστούμια και όσα άπτονταν των ιστορικών στοιχείων που θέλησε ο σκηνοθέτης να προσθέσει. Καλή ερμηνεία απ’ τον Μπραντ Πιτ και φυσικά εξαιρετικός στο ρόλο του ο πολυπράγμων Γερμανός ηθοποιός (και αξιωματικός των ες-ες στην ταινία) Κρίστοφερ Βαλτζ, που με άνεση κλέβει την παράσταση. Νομίζω έγραψα αρκετά αρνητικά, αλλά αυτή απλά είναι η άποψή μου. Αν θέλετε να σχηματίσετε σφαιρικότερη άποψη, μπορείτε να διαβάσετε και την κριτική του έγκυρου Παναγιώτη Τιμογιαννάκη, στην παρακάτω διεύθυνση: http://www.yupi.gr/cinema/c11938/%CE%86dwxoi_Mpastardh.html. Αντιγράφω μόνο ένα μικρό απόσπασμα: «Το έργο που έκα¬νε είναι μια πανέξυπνη -κυριολεκτικά πανέξυπνη- και άλλο τόσο ευρηματική παρωδία πάνω στα φιλμ περί Β' Παγκο¬σμίου Πολέμου και περί ναζισμού και αντίστασης που έχουν παράγει ο αμε¬ρικανικός, ο γαλλικός αλλά και ο γερ¬μανικός κινηματογράφος - ο τελευταί¬ος από την άλλη πλευρά, εννοείται! Και πάνω σε αυτή τη σινεφίλ αλλά και κα¬νιβαλίστικη ειρωνική διάθεση έχουμε ένα σενάριο πανέξυπνο, με πολλή πλο¬κή αλλά και άφθονο γέλιο.» Το «Άδωξοι Μπάσταρδη» πυροβόλησε μέχρι στιγμής 38 εκατομμύρια δολάρια, μέτρια προς καλή επίδοση, αν λάβουμε υπ’ όψιν και την αδρή διαφημιστική προβολή του.

Αυτά για δύο ταινίες που ακούστηκαν πολύ το τελευταίο διάστημα. Αν θέλετε κάτι διαφορετικό υπάρχουν λύσεις, πάντα υπάρχουν. Προφανώς η ταινία της εβδομάδας είναι ο έκτος Χάρυ Πότερ, ο «Ημίαιμος Πρίγκιπας». Σίγουρα πρόκειται για ώριμη και αξιόλογη ταινία, περισσότερα θα έχω να γράψω όταν τη δω. Πάντως λογικά αξίζει να τη δουν φίλοι του νεαρού Μάγου, αλλά και όλοι οι πιστοί του φάνταζυ. Αν τώρα πιστεύετε ότι ο χειμώνας είναι ante portas και συνεπώς πρέπει να εναρμονιστείτε με την επερχόμενη αλλαγή κλίματος, υπάρχει μία δραματική ταινία που ίσως σας ταιριάσει. Το «Πέντε Λεπτά πριν τον Παράδεισο» είναι μια δραματική, κοινωνική ταινία με τον Λίαμ Νίσον και θέμα την Ιρλανδία. Ένας πιτσιρικάς καθολικός, ο Τζο, γίνεται μάρτυρας της δολο¬φονίας του αδελφού του από αντίπαλη συμμορία προτεσταντών. Εκτελεστής είναι ένας έφηβος, ο Άλιστερ. Έπειτα από 33 χρόνια, ο εκτελεστής και το ψυχολογικό θύμα θα ξανασυναντηθούν με αφορμή μια τηλεοπτική εκπομπή.

Αυτά για την ώρα. Καλό υπόλοιπο φθινοπωροκαλόκαιρο.