Σεπτέμβριος 17- Ο δρόμος/ 9

Τι καλό (δηλαδή μέτριο) περιμένουμε από το Χόλυγουντ

Του Γιάννη Πλιώτα

Πλησιάζουμε ολοταχώς στα μέσα Σεπτεμβρίου και ως συνήθως αυτές οι εβδομάδες συνιστούν μια περίοδο κινηματογραφικής νηνεμίας. Μας έρχονται από Αμερική όσα θερινά block busters δεν πρόλαβαν να προβληθούν στη χώρα μας και μερικές ταινίες όχι πρώτης γραμμής, αλλά με αμυδρά οικείους τίτλους ή συντελεστές. Τουλάχιστον με αυτή τη διαφορά φάσης, για τα περισσότερα θα έχετε ακούσει θετικές ή αρνητικές γνώμες από όσους «φίλους» σας υποπίπτουν στην αμαρτία του παράνομου download. Αν πάντως το ζήτημα σας ενδιαφέρει στην ουσία του, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στη συνέντευξη ενός αμερικάνου συγγραφέα (Scott Sigler) που φιλοξενώ σήμερα στη βιβλιοκριτική στήλη. Η συζήτηση που κάνουμε έχει ενδιαφέρον.

Τι καλό (δηλαδή μέτριο) περιμένουμε λοιπόν μέσα στον επόμενο μήνα από το Χόλυγουντ; Ξεκινάμε με το «The Final Destination», δηλαδή στα ελληνικά ένα ακόμα «Βλέπω το θάνατό σου». Αν θυμάστε είναι η κλασική σειρά νεανικών θρίλερ, όπου ένας από την παρέα έβλεπε οράματα για το πώς θα πεθάνουν όλοι και τελευταία στιγμή προειδοποιούσε τους φίλους του για να τη γλυτώσουν. Ομως ο Χάρος δεν χάνει τόσο εύκολα όσο νομίζουν τα αμερικανάκια και αρχίζει να σχεδιάζει τους πιο εξωφρενικούς τρόπους για να ρίξει αμόνια στα κεφάλια κακόμοιρων. Πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα στη χώρα μας και 5,5 στα 10 βαθμολογία στο imdb.com. Αν σας έχουν λείψει αυτά τα ωραία με τους τεμαχισμούς και τις κονιορτοποιήσεις, αυτή είναι η ταινία για σας, όπως και το «Halloween II» που σκηνοθετεί ξανά ο εκκεντρικός Ρομπ Ζόμπι και για κάποιον σατανικό λόγο έχει επίσης βαθμολογία 5,5 στα 10. Πάντως με λίγη υπομονή το πρόγραμμά σας προβλέπεται φορτωμένο, μιας και έρχεται σύντομα και το «Saw VI», στο οποίο ένας θεός ξέρει τι ακόμα έχουν να δείξουν.

In other news περιμένουμε το επιστημονικής φαντασίας «District 9» σε παραγωγή Πίτερ Τζάκσον και σκηνοθεσία Νιλ Μπλόμκαμπ, που έχει αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Εχει να κάνει με ένα γκέτο φιλοξενίας εξωγήινων (!) που έχει δημιουργηθεί στην Αφρική και τα προβλήματα που συνεπάγονται από αυτό. Προφανώς στο «District 9» οι εξωγήινοι δεν είναι οι κλασικοί overpowered τύποι που πατώντας ένα κουμπί διαλύουν τα πάντα (αλλά στο τέλος χάνουν επειδή ο πρόεδρος των ΗΠΑ μπαίνει σε ένα F 16 και καταρρίπτει το τεράστιο mothership τους). Ενα κυβερνητικό στέλεχος τους συμπαραστέκεται και φτάνουν σε βαθμολογία 8,6 στα 10, αλλά εδώ θα τους δούμε από 22 Οκτωβρίου. Το επόμενο project του Πίτερ Τζάκσον που περιμένουμε με ανυπομονησία, είναι η συνεργασία του με Στίβεν Σπίλμπεργκ στη μεταφορά του Τεν Τεν.

Σε όσους θέλουν να θυμηθούν τα παιδικά τους παιχνίδια απευθύνεται το «G.I. Joe: The rise of Cobra», μια μεγάλη παραγωγή που επιχειρεί να ανοίξει το δρόμο για ένα ακόμα δημοφιλές franchise. Μέτριες κριτικές, αρκετά εισιτήρια. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη ο φασαριόζος Στίβεν Σόμερς, εμπνευστής της «Μούμιας» με τον Μπρένταν Φρέιζερ και δημιουργός του εντυπωσιακού, πλην απλοϊκού «Βαν Χέλσινγκ». Αν και εσείς παίζατε με τους G.I. Joe και θέλετε να τους δείτε ζωντανούς, έρχονται στις οθόνες μας την άλλη εβδομάδα. Παίζει η Σιένα Μίλερ και φυσικά ο σκληρός Ντένις Κουέιντ στο ρόλο του Στρατηγού Χοκ. Σχέση με παιχνίδια έχει και το φουτουριστικό «Gamer», στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Τζεράρντ Μπάτλερ και βλέπω ότι το διαφημίζουν πολύ στην τηλεόραση. Κατά πάσα πιθανότατα δεν πρόκειται για κάτι σπουδαίο και όπως φαίνεται από το trailer, απευθύνεται σε πολύ νεανικό κοινό. Το tagline της ταινίας είναι ότι «στο κοντινό μέλλον δεν ζεις για να παίζεις, αλλά παίζεις για να ζεις». Πολύ φιλοσοφημένο για να το αναλύσω, το συμπέρασμα δικό σας. Το σκηνοθετικό δίδυμο του «Gamer» έχει ξανασυνεργαστεί για να μας δώσει το «Crank» με τον Τζέισον Στάθαμ και το «Crank 2» επίσης με τον Τζέισον Στάθαμ.

Δεν χρειάζεται κανείς να έχει ιδιαίτερες γνώσεις κινηματογράφου για να παρατηρήσει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ταινιών που παράγονται αυτή τη στιγμή απ’ τη βαριά αμερικάνικη κινηματογραφική βιομηχανία, είναι sequels γνωστών τίτλων. Η σχετική ασφάλεια που προσφέρουν και η τραγική έλλειψη πρωτότυπων ιδεών, έχουν κάνει τους πάντες να στραφούν προς τα εκεί. Δεν λέω, αγαπημένη ταινία το «Dark Knight» και περιμένουμε με ανυπομονησία τους «Πειρατές της Καραϊβικής 4», αλλά δεν είναι δυνατόν όλες οι ταινίες να βασίζονται σε ξαναζεσταμένο υλικό. Σε αυτή την καταιγίδα έλλειψης πρωτοτυπίας ίσως μια αχτίδα ελπίδας μπορούν να προσφέρουν ανεξάρτητες εταιρείες παραγωγής και οι ευρωπαίοι σκηνοθέτες.

Ενα καλό παράδειγμα είναι το «9». Αγγλόφωνο animation (δεν είναι της βασίλισσας pixar), που προβάλλεται αυτή την εβδομάδα στη χώρα μας, αλλά υποθέτω θα δυσκολευτείτε εκτός Αθηνών να το πετύχετε. Παράξενο σχέδιο και ένα σενάριο στημένο σε post apocalyptic (μετά την καταστροφή) σκηνικό. Ακούγονται και οι φωνές των Κρίστοφερ Πλάμερ και της Τζένιφερ Κόνελι. Η διάρκειά του είναι κάπως μικρή (79 λεπτά) και νομίζω δεν απευθύνεται σε πιτσιρίκια, μιας και δεν του λείπουν χρώματα βίας.

Αυτή την εποχή γίνεται και το φημισμένο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βενετίας, που σύμφωνα με δήλωση του φετινού προέδρου του Ανγκ Λι, είναι το καλύτερο φεστιβάλ στον κόσμο. Πολύ καλές εντυπώσεις άφησε η (επίσης) post-apocalyptic ταινία «The Road» (φωτ.) με πρωταγωνιστή τον Βίγκο Μόρτενσεν. Η ιστορία βασίζεται στο ομώνυμο πασίγνωστο βιβλίο του Κόρμακ Μακάρθυ (2007 βραβείο Πούλιτζερ, κυκλοφορεί στα ελληνικά από εκδ. Καστανιώτη), ο οποίος είχε γράψει και το βιβλίο «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους». Σε έναν κόσμο που έχει ολοκληρωτικά καταστραφεί από πυρηνικά (δεν είμαι σίγουρος για αυτό, αλλά τέλος πάντως η καταστροφή είναι σαρωτική), ένας πατέρας με το γιο του διανύουν ερημικές εκτάσεις προκειμένου να σωθούν όχι μόνο από το αφιλόξενο περιβάλλον, αλλά και από τους υπόλοιπους ανθρώπους που έχουν μετατραπεί σε θηρία για να επιβιώσουν. Το «The road» έχει καλό καστ μιας και εκτός από τον Μόρτενσεν παίζουν οι Σαρλίζ Θέρον, Γκάι Πιρς και Ρόμπερτ Ντυβάλ. Επίσημη ημερομηνία πάντως για πρεμιέρα στην Ελλάδα δεν έχει ανακοινωθεί. Αν θυμάστε και από άρθρα μου πέρσι, οι ταινίες μαζικής καταστροφής θα έχουν την τιμητική τους αυτή τη χρονιά, γεγονός που αποδίδεται στον τρόμο των θεατών για την οικονομική κρίση. Σύντομα θα υποδεχθούμε το εσχατολογικό «2012», ενώ στις αρχές του 2010 κάτι που σεναριακά ακούγεται καλό, το «Book of Eli» με τον Ντένζελ Ουάσινγκτον.

Αρκετά προτρέξαμε, όμως και νομίζω αρκετά σας βομβάρδισα με πληροφορίες. Ραντεβού σε μία εβδομάδα. Ως τότε, καλές προβολές.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη