Σεπτέμβριος 3- Άδωξοι Μπάσταρδη/ Hangover

Οι καλοκαιρινές διακοπές είναι εποχή που κατ’ εξοχήν προσφέρεται για ψυχαγωγικές δραστηριότητες, όπως η θέαση πολλών (και συχνά) ανάλαφρων ταινιών. Επίσης για σερφ, μακροβούτια, ψαροντούφεκο (πάντα με ψαροντουφεκοστολή κατά το γνωστό ανέκδοτο), ρακέτες, μπιτς-βόλευ, μπιτσόμπαρο κλπ κλπ

Στην πρώτη μας συνάντηση για την τρέχουσα σεζόν, θα γράψω κυρίως για δύο ταινίες που είδα στις διακοπές και θα παραλείψω τις λεπτομέρειες απ’ όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητές μου. Είναι λοιπόν μία που μου άρεσε πολύ και μία που δεν μου άρεσε. Και αφού γράψω γι’ αυτές, θα πάρουμε μια γεύση από μερικές που δεν έχω δει ακόμα, αλλά υποψιάζομαι ότι αξίζει να τραβήξουν την προσοχή μας.

Πρώτα έχουμε ουσιαστικά τη μεγαλύτερη έκπληξη του φετινού καλοκαιριού, την κωμωδία «Hangover». Παρ’ ότι κινείται σε κλασικούς αμερικανικούς ρυθμούς, παρ’ ότι οι καταστάσεις δεν διεκδικούν όσκαρ πρωτοτυπίας και παρ’ ότι το στόρυ θα σας ακουστεί στα όρια του κοινότυπου, το «Hangover» είναι μία πολύ καλή κωμωδία, υποδειγματικά φτιαγμένη. Χωρίς να καταφεύγει σε αηδίες με το κιλό και ηλίθιες σεξιστικές σκηνές, προσφέρει μιάμιση ώρα γέλιου και ίσως ακόμα περισσότερο, όταν πολλά περιστατικά θα επιστρέφουν στο μυαλό σας. Τρεις φίλοι και ένας παρείσακτος (ως odd man ο Ζακ Γαλιφιανάκης) πριν ο ένας τους παντρευτεί, αποφασίζουν να πάνε για ένα αξέχαστο bachelor party στο μυθικό Λας Βέγκας. Ξυπνούν το επόμενο πρωινό με απίστευτο hangover (προφανώς), για να διαπιστώσουν ότι ο γαμπρός έχει εξαφανιστεί και ότι δεν θυμούνται απολύτως τίποτα από τα εξωφρενικά που έχουν συμβεί. Καθώς οι ώρες περνούν και αυτοί απεγνωσμένα ψάχνουν το φίλο τους, ξετυλίγεται ένα απίστευτο κουβάρι περιστατικών που περιλαμβάνει κλεμμένα περιπολικά, τζόγο, τραυματισμούς, ξεδοντιάσματα, απαγωγές, καταδιώξεις, τίγρεις, τον Μάικ Τάισον και ένα στρώμα καρφωμένο στο κεφάλι ενός ρωμαϊκού αγάλματος. Η επιτυχία στην Αμερική δεν ήταν τυχαία, μιας και κατάφερε πολύ γρήγορα να διαδοθεί στόμα με στόμα και να μαζέψει το ιλιγγιώδες (σήμερα έχω μία ροπή προς τις τετριμμένες εκφράσεις ομολογώ) ποσό των 268 εκατομμυρίων δολαρίων, μόνο στην Αμερική. Η βαθμολογία του δε, είναι 8,1 στα 10 στο imdb. Δεν είναι τόσο έξυπνο όσο ο «Μεγάλος Λεμπόφσκι», αλλά αξίζει να τη δείτε αν έχετε καιρό να απολαύσετε μία γνήσια κωμωδία.

Η δεύτερη ταινία έχει διαφημιστεί πολύ και έχω ακούσει ακόμα και πολύ καλές απόψεις από φίλους που την είδαν, αλλά εμένα δεν μου άρεσε και θα εξηγήσω αναλυτικά το γιατί. Πρόκειται για το «Άδωξοι Μπάσταρδη» («Inglourious Basterds» ο εξίσου ανορθόγραφος αγγλικός τίτλος), την καινούργια δημιουργία του Κουεντίν Ταραντίνο, με διάφορους πρωταγωνιστές και ανάμεσά τους και ο Μπράντ Πιτ (δεν παίζει πάρα πολύ πάντως). Είναι ένα υβρίδιο ανάμεσα σε γουέστερν και πολεμική ταινία, με λίγες ξεκαρδιστικές στιγμές και κατά τη γνώμη μου σαφή δραματικό προσανατολισμό. Από την αρχή λοιπόν, αφού το είδος της ήταν τόσο μπερδεμένο, με δυσκόλεψε ως προς την οπτική γωνία απ’ όπου θα έπρεπε να την παρακολουθήσω. Σύντομα τα πράγματα έγιναν χειρότερα, εξ’ αιτίας της ηθικής που πρότεινε ο σκηνοθέτης. Εντάξει, ωραίες οι καφρίλες και οι σπλατεριές του (κατά τη γνώμη μου υπερεκτιμημένου) Ταραντίνο και πολύ cool, αλλά δεν θέλω να πληρώσω 8 ευρώ για να δω σε μια τεράστια οθόνη να λιώνουν το κεφάλι ενός πολύ αξιοπρεπούς και γενναίου αιχμαλώτου πολέμου με μπαστούνι του μπέιζμπολ. Και ακόμα περισσότερο όταν αυτό δεν το κάνουν οι στερεότυπα διαβολικοί ναζί, αλλά το κάνει ένας αμερικάνος στρατιώτης, δηλαδή ένας που ανήκει στους good guys. Γενικά νομίζω έχει και ένα μικρό πρόβλημα στο ρυθμό, ενώ δεν με έπεισαν καθόλου τα σκηνικά, τα κοστούμια και όσα άπτονταν των ιστορικών στοιχείων που θέλησε ο σκηνοθέτης να προσθέσει. Καλή ερμηνεία απ’ τον Μπραντ Πιτ και φυσικά εξαιρετικός στο ρόλο του ο πολυπράγμων Γερμανός ηθοποιός (και αξιωματικός των ες-ες στην ταινία) Κρίστοφερ Βαλτζ, που με άνεση κλέβει την παράσταση. Νομίζω έγραψα αρκετά αρνητικά, αλλά αυτή απλά είναι η άποψή μου. Αν θέλετε να σχηματίσετε σφαιρικότερη άποψη, μπορείτε να διαβάσετε και την κριτική του έγκυρου Παναγιώτη Τιμογιαννάκη, στην παρακάτω διεύθυνση: http://www.yupi.gr/cinema/c11938/%CE%86dwxoi_Mpastardh.html. Αντιγράφω μόνο ένα μικρό απόσπασμα: «Το έργο που έκα¬νε είναι μια πανέξυπνη -κυριολεκτικά πανέξυπνη- και άλλο τόσο ευρηματική παρωδία πάνω στα φιλμ περί Β' Παγκο¬σμίου Πολέμου και περί ναζισμού και αντίστασης που έχουν παράγει ο αμε¬ρικανικός, ο γαλλικός αλλά και ο γερ¬μανικός κινηματογράφος - ο τελευταί¬ος από την άλλη πλευρά, εννοείται! Και πάνω σε αυτή τη σινεφίλ αλλά και κα¬νιβαλίστικη ειρωνική διάθεση έχουμε ένα σενάριο πανέξυπνο, με πολλή πλο¬κή αλλά και άφθονο γέλιο.» Το «Άδωξοι Μπάσταρδη» πυροβόλησε μέχρι στιγμής 38 εκατομμύρια δολάρια, μέτρια προς καλή επίδοση, αν λάβουμε υπ’ όψιν και την αδρή διαφημιστική προβολή του.

Αυτά για δύο ταινίες που ακούστηκαν πολύ το τελευταίο διάστημα. Αν θέλετε κάτι διαφορετικό υπάρχουν λύσεις, πάντα υπάρχουν. Προφανώς η ταινία της εβδομάδας είναι ο έκτος Χάρυ Πότερ, ο «Ημίαιμος Πρίγκιπας». Σίγουρα πρόκειται για ώριμη και αξιόλογη ταινία, περισσότερα θα έχω να γράψω όταν τη δω. Πάντως λογικά αξίζει να τη δουν φίλοι του νεαρού Μάγου, αλλά και όλοι οι πιστοί του φάνταζυ. Αν τώρα πιστεύετε ότι ο χειμώνας είναι ante portas και συνεπώς πρέπει να εναρμονιστείτε με την επερχόμενη αλλαγή κλίματος, υπάρχει μία δραματική ταινία που ίσως σας ταιριάσει. Το «Πέντε Λεπτά πριν τον Παράδεισο» είναι μια δραματική, κοινωνική ταινία με τον Λίαμ Νίσον και θέμα την Ιρλανδία. Ένας πιτσιρικάς καθολικός, ο Τζο, γίνεται μάρτυρας της δολο¬φονίας του αδελφού του από αντίπαλη συμμορία προτεσταντών. Εκτελεστής είναι ένας έφηβος, ο Άλιστερ. Έπειτα από 33 χρόνια, ο εκτελεστής και το ψυχολογικό θύμα θα ξανασυναντηθούν με αφορμή μια τηλεοπτική εκπομπή.

Αυτά για την ώρα. Καλό υπόλοιπο φθινοπωροκαλόκαιρο.