Οκτώβριος 8- Αντίχριστος/ Το κακό στην εποχή των ηρώων

Από τον Αντίχριστο στο Κακό

Του Γιάννη Πλιώτα

Οι μέρες περνούν, ο κόσμος γυρίζει, όλα αλλάζουν κι όμως τα ίδια μένουν. Σύννεφα διαλύονται στον ορίζοντα και μετά ξαναμαζεύονται για να μας κυνηγήσουν. Επίσης έγιναν κάποιες εκλογές και ο κόσμος συνεχίζει να παίζει ποδόσφαιρο νυχθημερόν. Ας πάμε σε τίποτα κινηματογραφικό.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα για την πολυσυζητημένη ταινία του εκκεντρικού Δανού Λαρς Φον Τρίερ, με τίτλο «Αντίχριστος». Προβλήθηκε στο φεστιβάλ των Καννών και προκάλεσε (κλασικά) σάλο, μάλλον όχι άδικα και ούτε τυχαία. Η υπόθεση δεν προϊδεάζει τους ανυποψίαστους για όσα ακολουθήσουν. Ενας ψυχαναλυτής και η σύζυγός του, οι οποίοι έχουν χάσει πρόσφατα τον μικρό τους γιο, προσπαθούν να ξεπεράσουν τη θλίψη και τα προσωπικά τους τραύματα. Καταφεύγουν στην Εδέμ, μια απομονωμένη καλύβα μέσα στο δάσος, όπου πρέπει πλέον να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλον κι ο καθένας τον εαυτό του.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα ξεφεύγουν μιας και όσοι αντέξετε να τη δείτε μέχρι το τέλος θα παρακολουθήσετε κάθε είδους διαστροφικές, σεξουαλικές ωμότητες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Γουίλεμ Νταφόε και Σαρλότ Γκενσμπούρ. Γενικά ο «Αντίχριστος» έχει πάρει μερικές καλές κριτικές στη Δανία και μερικές πολύ κακές στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ενδεικτικό είναι ότι στις Κάννες κατάφερε να βραβευθεί από την κριτική επιτροπή με ένα «αντιβραβείο», γιατί όπως δήλωσαν σύσσωμα τα μέλη της, πρόκειται για την πιο μισογυνιστική ταινία ενός σκηνοθέτη που δηλώνει ως ο καλύτερος του κόσμου. Για το τέλος κράτησα την κριτική του Χρήστου Μήτση (Αθηνόραμα): «Μ’ ένα ανορθόδοξο ψυχολογικό θρίλερ, ο Λαρς Φον Τρίερ δοκιμάζει να σοκάρει για μία ακόμα φορά. Αμετροεπής, υπερφιλόδοξος και δωρεάν προκλητικός, παρασύρεται από τη βιρτουοζιτέ του σε μια ρηχή ιδεολογικά και απωθητική οπτικά κινηματογραφική φάρσα.» Δεν παίρνω όρκο ότι είναι για τα σκουπίδια, μιας και δεν την έχω δει. Δεν ξεχνάω ότι το «Dogville» του Τρίερ είναι αγαπημένη ταινία, αλλά μάλλον δεν αξίζει να πληρώσετε το 8ευρω.

Στα ενδιαφέροντα που βγαίνουν αυτή την περίοδο είναι το νέο ντοκιμαντέρ του ριζοσπαστικού δημιουργού Μάικλ Μουρ με τίτλο «Capitalism: A love story» («Καπιταλισμός: Μια ιστορία αγάπης»). Ο βραβευμένος με Οσκαρ Μουρ μετά την οπλοφορία, την τρομοκρατία και το σύστημα υγείας και μετά τα πολλά εκατομμύρια εισπράξεων για τα ντοκιμαντέρ του, επιστρέφει με το θέμα ακριβώς που περιμέναμε από αυτόν: την πολύπαθη οικονομία. Ακούμε παντού για την κρίση, απολύσεις, περικοπές και μερικές κακόμοιρες χώρες που φαλίρισαν. Ηρθε η ώρα να προσεγγίσουμε το ζήτημα από μία εναλλακτική σκοπιά. Ο Μουρ με τη γνωστή καταγγελτική του διάθεση θα προσπαθήσει να αφυπνίσει για ακόμα μία φορά τους Αμερικάνους (και όχι μόνο), δείχνοντας ποιοι πραγματικά ευθύνονται. Επίσης θα πάρει ένα άδειο σακί, θα στηθεί έξω από ουρανοξύστες και θα ζητήσει τα χρήματα των πολιτών πίσω. Στη χώρα μας δεν έχει πάρει ακόμα ημερομηνία εξόδου στους κινηματογράφους, αλλά ίσως μπορέσετε να το βρείτε μέσω αλλότριων οδών «διαμοίρασης». Νομίζω ότι ο δημιουργός του δεν θα είχε κανένα πρόβλημα.

Την προηγούμενη εβδομάδα ανέφερα την ηλεκτρονική σελίδα «Αθηνόραμα» στην οποία μπορείτε να ανατρέξετε για πληροφορίες σχετικές με τον κινηματογράφο, σήμερα προτείνω για ενημέρωση και ένα σχετικό ιστολόγιο, το «Movies for the Masses». Στη διεύθυνση mftm.blogspot.com θα βρείτε ανάλυση των κινηματογραφικών ειδήσεων, κριτικές των ταινιών της εβδομάδας και παρουσίαση των τελευταίων trailer, από ανθρώπους που γνωρίζουν πολλά από το χώρο. Δεν χρειάζεται να συμφωνείτε σε όλα μαζί τους, εσείς διαλέγετε τι θα κρατήσετε. Για να πάρετε μία γεύση, αντιγράφω την κριτική τους για την ελληνική ταινία «Το Κακό στην εποχή των ηρώων» (φωτ.), που μόλις έκανε πρεμιέρα.

Αν θυμάστε το «Κακό» είχε βγει το 2005 και ακούστηκε αρκετά ως η πρώτη ελληνική ταινία με ζόμπι. Ηταν cult παραγωγή, στα όρια του c-movie, αλλά αυτή τη φορά οι δημιουργοί επιστρέφουν με παχυλό budget και έχοντας αναβαθμιστεί σε όλα τα επίπεδα. Σύμφωνα με τη λίγο ασαφή υπόθεση, «τρεις μέρες πριν, μια αρχαία δύναμη μετέτρεψε τους Αθηναίους σε ζόμπι, όμως δεν ήταν η πρώτη φορά. Πριν 2800 χρόνια η κατάσταση ήταν η ίδια. Τότε, το Κακό νικήθηκε. Θα μπορέσουν οι ήρωές μας να κάνουν το ίδιο και σήμερα;» Η σκηνοθεσία και το σενάριο είναι του Γιώργου Νούσια, ενώ παίζουν διάφοροι γνωστοί Ελληνες και ανάμεσά τους ο b-μουβάς Billy Zane (ο κακός του Τιτανικού).

Σύμφωνα λοιπόν με την αναλυτική κριτική του Movies for the Masses «Ανοίγοντας με μια δυναμική σεκάνς, ο Γιώργος Νούσιας, ο Πέτρος Νούσιας κι ο Κλαούντιο Μπολίβαρ (ισότιμοι δημιουργοί του Κακού ΙΙ, όπως θυμίζει με κάθε ευκαιρία ο πρώτος) καταφέρνουν μέσα σε λίγα λεπτά και να σε εντυπωσιάσουν και να σε προϊδεάσουν για τα προβλήματα που θα ακολουθήσουν. Για ταινία με δεδομένο πιεστικό χρονοδιάγραμμα, ασυνήθιστο για τους ανθρώπους που είχαν αναστατώσει κοινό και κριτικούς πριν καμιά πενταετία με το Κακό (2005), με δυναμωμένο budget που τους άνοιγε περισσότερες ορέξεις για μεγαλύτερες σκοτούρες απ’ αυτές που τους βοηθούσε να αντιμετωπίσουν και με περιορισμένο προηγούμενο εντός των συνόρων μας για να ‘χουν κάπου να ανατρέξουν και να υπολογίσουν, το Κακό στην Εποχή των Ηρώων κάνει όλα αυτά που υπόσχεται, προσφέροντας με διάθεση ανοιχτοχέρη, καφρίλικο χιούμορ της ποικιλίας του απενοχοποιημένου, προσωπικές εκδοχές αγαπημένων εφετζίδικων εικόνων και μερικές προχωρημένες για τα (ελληνικά) μέτρα μας συλλήψεις, στη διαχείριση των ψηφιακών εφέ, που και θα ζόρισαν ευπρόσδεκτα το post-production της Graal και θα δικαιολογούσαν και μια αντίστοιχη κατηγορία στα τοπικά βραβεία, αν υπήρχε από πουθενά ανταγωνισμός. Εχοντας αποκτήσει την τελική της μορφή, μόλις μερικά 24ωρα πριν την πρώτη της προβολή (σύμφωνα με παραδοχή του Γιώργου Νούσια) και δεδομένου του αδύναμου σεναρίου με τις ελλείψεις στα πεδία του δράματος και του σασπένς (σε σημείο που η αποσπασματική ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας να παίζει ρόλο φιμωμένου πρωταγωνιστή) και την απωθητική τάση για επαναληπτικότητα τόσο στην πλοκή όσο και στο χιούμορ, η ταινία θα είχε ωφεληθεί τα μέγιστα από μερικές βδομάδες ακόμα στο μοντάζ, για να τριμαριστεί η σποραδική χαλαρότητα και να τονιστούν οι κάπως φλατ εξάρσεις. Αν πέσεις και στη λάθος αίθουσα, μπορεί ακόμα και να σοκαριστείς απ’ την αφοπλιστική αδυναμία της στον ήχο, με την εγκληματική αμέλεια σε ορισμένες σκηνές δράσης που μοιάζουν σχεδόν αμιξάριστες (η μονομαχία στην ταράτσα, για παράδειγμα) και τη γενικότερη ανεπάρκεια στην ηχοληψία των διαλόγων, να κάνουν τις ερμηνείες ν’ ακούγονται πιο φάλτσες απ’ όσο επιτρέπουν οι φιλοδοξίες τεχνικού επιπέδου της ταινίας. Ωστόσο, μέσα στην ταινία αυτή που βγαίνει στις αίθουσες, υπάρχει μια πολύ καλύτερη, με χαβαλετζίδικη διάθεση, θαρραλέα οπτική και σκηνοθετική ευχέρεια, στις εκρήξεις της, αποστομωτική, που δε θα ‘ταν άσχημο εν τέλει να τη δεις να σου ’ρχεται σε DVD, αρκεί, φαντάζομαι, η ανταπόκρισή σου στα ταμεία να ‘ναι κι αυτή κάπως ενθαρρυντική.»

Αυτά τα χορταστικά και αιματηρά για την ώρα. Μην ξεχνάτε ότι παλαιότερα άρθρα, καθώς και προτάσεις για dvd μπορείτε πάντα να αναζητείται στο ομώνυμο ιστολόγιο της στήλης και συγκεκριμένα στη διεύθυνση john-pliotas.blogspot.com.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη