Δεκέμβριος 17 - Avatar

Λίστες και προτεινόμενα

Του Γιάννη Πλιώτα

Μία ακόμα εβδομάδα αλλάζει σελίδα, λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος. Πολύ κρύο εδώ εις τη δυτική πύλη της Ελλάδας (Πάτρα) δεν κάνει, ευελπιστούμε ο χειμώνας να συνεχίσει να μας ξεχνάει. Ο Αϊ-Βασίλης πάντως μπορεί να μας θυμηθεί και ελπίζουμε να μας φέρει κάτι από τα εξής για το 2010: α) ανακοίνωση νέου sequel για τον Ιντιάνα Τζόουνς, β) να κάνουν επιτέλους ταινία από την τριλογία της Λίαν Χέρν, οι Μύθοι των Οτόρι (πρώτο βιβλίο η «Παγίδα των αηδονιών»), γ) μια ευλογημένη ελληνική εταιρεία παραγωγής να ανακοινώσει ότι θα γυρίσει ένα ιστορικό μυθιστόρημα με θέμα το βυζάντιο- δεν χρειάζονται πολλά λεφτά, είναι καλύτεροι όλοι οι Ρουμάνοι, Πολωνοί, Φινλανδοί, Σουηδοί κ.λπ. που αξιοποιούν εμπορικά τη μεσαιωνική ιστορία τους; δ) να επισπευσθούν τα γυρίσματα για τους Πειρατές της Καραϊβικής 4, ε) να δούμε καμιά σκηνή από τα γυρίσματα των δύο ταινιών Χόμπιτ στ) Να μη δούμε στο Χόμπιτ πάλι τα ίδια τέρατα που βάζει σε όλες τις ταινίες του ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο ζ) η νέα ταινία του Νόλαν με τον Ντι Κάπριο να είναι ακόμα καλύτερη από τις προηγούμενες (είναι δύσκολο να τις ξεπεράσει, αλλά γιατί όχι;) η) να σταματήσουν να γυρίζουν μόνο sequels και remakes- βαρεθήκαμε και θ) να δούμε καλές ταινίες γενικά.
Στο επόμενο φύλλο της Μπρίζας, μάλλον θα κάνω μία αναδρομή στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Υποκειμενική θα είναι η λίστα φυσικά, αλλά αν θέλετε να πάρετε και εσείς μέρος μπορείτε να στείλετε τις επιλογές σας στο johnpliotas@gmail.com ώστε να σχηματίσουμε μαζί το άτυπο τοπ-10. Όλες οι ταινίες χωράνε στη λίστα (εκτός από το Inglorious Basterds, δεν το βάζω αυτό).
Στα υπόλοιπα δικά μας, παίζεται στις αίθουσες η νέα ταινία του Σάκη Ρουβά. Δεν την έχω δει, αλλά με μια γρήγορη ματιά στο ίντερνετ, οι κριτικοί στην Ελλάδα δεν την φτυάρισαν. Ούτε την αποθέωσαν φυσικά, αλλά οι περισσότεροι της έδωσαν δύο προς δυόμιση αστεράκια στα πέντε. Υπενθυμίζω ότι ταινία είναι αγγλόφωνη, ονομάζεται «Duress» και έκανε πρεμιέρα στη χώρα μας στις 3 Δεκεμβρίου. Η σκηνοθεσία είναι του άγνωστου Τζόρνταν Μπέρκερ και η υπόθεση έχει ως εξής: ο πρωταγωνιστής (δεν είναι ο Σάκης) είναι στοιχειωμένος από την πρόσφατη αυτοκτονία της γυναίκας του και αγωνίζεται να διατηρήσει την τραυματισμένη σχέση με τη μοναχοκόρη του. Ξαφνικά, όπως συμβαίνει συνήθως, γίνεται αυτόπτης μάρτυρας σε ένα έγκλημα και βρίσκει τον εαυτό του στο έλεος ενός ευφυούς ανθρώπου (Άμπνερ Σόλβι- ναι, ο Σάκης) που τρομοκρατεί την πόλη του με μία σειρά δολοφονιών. Ο πρωταγωνιστής (Ρίτσαρντ) πρέπει ν’ αποφασίσει αν είναι ικανός να σκοτώσει συμπολίτες του προκειμένου να προστατέψει τη ζωή της κόρης του. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με ένα κλασικό αστυνομικό θρίλερ αγωνίας, από αυτά που παράγονται σωρηδόν στο Χόλυγουντ και καταλήγουν στην πλειονότητα των περιπτώσεων στα βίντεο-κλαμπ. Μαντεύω ότι ο Ρουβάς δεν θα είναι και τόσο άσχημος στο ρόλο του παρανοϊκού δολοφόνου, αλλά αυτό μένει σε εσάς να το διαπιστώσετε με μία απλή δοκιμή. Στους κινηματογράφους όλης της χώρας.
Συνεχίζοντας, υπάρχει και το «Άβαταρ» του Κάμερον, όπου παίζουν διάφοροι άσημοι και μαζί τους η Σιγκούρνι Γουίβερ. Ο Κάμερον (σκηνοθέτης του «Τιτανικού») έκανε πολλά χρόνια να βγάλει καινούργια ταινία και επέστρεψε με ένα παράξενο κράμα επιστημονικής φαντασίας, το οποίο διαφημίζεται ως πολύ πρωτοποριακό. Σύμφωνα με την υπόθεση στο απώτερο μέλλον, ο ανάπηρος πολέμου Τζέικ μετατρέπεται σε υβριδικό πειραματόζωο για να σταλεί σε μια μυστική αποστολή στο μακρινό πλανήτη Πανδώρα, ο οποίος κατοικείται από κυανού χρώματος ανθρωποειδή (από το τρέιλερ δεν μου άφησαν καλές εντυπώσεις το ψηφιακό μακιγιάζ, η μορφή και οι ενδυμασίες τους). Εκεί ο Τζέικ θα βρεθεί παγιδευμένος ανάμεσα στην ανθρώπινη φύση του και την αγάπη του για τη γοητευτική Νιτίρι. Όλα αυτά τα ωραία λαμβάνουν χώρα σε σκηνικό ενός εντελώς άγνωστου και αφιλόξενου πολιτισμού. Προφανώς θα έχει μπόλικη εφετζίδικη περιπέτεια και έναν άνθρωπο που μάλλον θα σκέφτεται να προδώσει το είδος του για να βοηθήσει τους γηγενείς στην Πανδώρα εξωγήινους. Και προφανώς οι υπόλοιποι «κακοί» άνθρωποι θα θέλουν να εκμεταλλευτούν τις πρώτες ύλες του πλανήτη καταπιέζοντας τα μπλε ανθρωποειδή. Το θέμα το έχουμε ξαναδεί σε χίλιες παραλλαγές, χωρίς αυτό να είναι αποτρεπτικό. Συνολικά το «Άβαταρ» φαντάζει ως μία επιλογή ερωτηματικό.
Τελευταία, αλλά όχι λιγότερη σημαντική, είναι η επιλογή του «Κυνόδοντα». Είναι μια ελληνική, ποιοτική ταινία, για την οποία φαντάζομαι έχετε ακούσει, αλλά όπως και όλοι οι υπόλοιποι μετά τον έπαινο που απέσπασε στο φετινό φεστιβάλ των Καννών. Η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Λάνθιμου και παίζουν η Αγγελική Παπούλια, η Μαίρη Τσώνη, ο Χρήστος Στέργιογλου και ο Χρήστος Πασσαλής. Σε μια απομονωμένη μονοκατοικία έξω από την Αθήνα ζει μια πενταμελής οικογένεια. Τα τρία παιδιά δεν έχουν βγει ποτέ απ’ το σπίτι και μεγαλώνουν χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα. Ο μόνος άνθρωπος που τους επισκέπτεται είναι η Χριστίνα, υπάλληλος στο εργοστάσιο του πατέρα, με σκοπό να κατευνάζει τις σεξουαλικές ορμές του μεγάλου γιου. Για μένα είναι η αξιολογότερη επιλογή της εβδομάδας.
Αυτά για την ώρα. Ραντεβού μετά τις γιορτές!

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

Δεκέμβριος 3 - Imaginarium of doctor Parnassus

Ο Δεκέμβρης εισέρχεται με βήμα ταχύ στην καθημερινότητά μας και κάπου τώρα θα έπρεπε να στολίζονται οι βιτρίνες των καταστημάτων και οι δρόμοι. Φυσικά είμαστε υπέρ του δέοντας βιαστικοί και όλοι έσπευσαν να ξεσκονίσουν τις χριστουγεννιάτικες μπάλες και τα αγγελάκια από τα τέλη Οκτώβρη, περιμένοντας με ανυπομονησία τις μέρες των εορτών. Φαντάζομαι και τα σπίτια θα έχουν στολιστεί, τα δέντρα θα έχουν κοπεί, οι κουραμπιέδες θα ζυμώνονται άρα -γιατί όχι;- ας γιορτάσουμε κι εμείς! Είναι και οι γιορτές μια κάποια λύσις.

Σε ό,τι σχετίζεται με τη θεματολογία της στήλης, ακόμα ένα έντονο κινηματογραφικό δεκαπενθήμερο βρίσκεται ante portas, μιας και αυτή η περίοδος ενδείκνυται για εξόδους στις σκοτεινές αίθουσες. Για το «District 9» που το έφεραν στην Ελλάδα αυτές τις μέρες με κάτι μήνες καθυστέρηση δεν ξαναγράφω. Είναι καλή ταινία επιστημονικής φαντασίας, αξίζει τα 8 ευρώ του εισιτηρίου, δείτε την. Πάμε και σε μερικά ακόμα που παίζονται.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η δεύτερη ταινία του έπους του «Λυκόφωτος» έκανε παγκόσμια εμπορική επιτυχία, αλλά οι περισσότεροι δεν είχαν συνειδητοποιήσει το μέγεθος της δυναμικής του συγκεκριμένου franchise. Το «New Moon» («Νέα Σελήνη») κατάφερε όχι μόνο να κόψει 143 (!) εκατομμύρια δολάρια το πρώτο τριήμερο προβολής της στην Αμερική, αλλά συνέτριψε και το αστρονομικό περσινό ρεκόρ του «Σκοτεινού Ιππότη», καταφέρνοντας να γίνει η ταινία με τις μεγαλύτερες εισπράξεις όλων των εποχών, κατά την πρώτη μέρα προβολής. Ανάλογη επιτυχία σημείωσε και στη χώρα μας. Είναι προφανές ότι ο θόρυβος που έχει γίνει γύρω απ’ την ταινία θα επισύρει και καταιγίδα αρνητικών κριτικών για το «ανάλαφρο» περιεχόμενό της, αλλά έχω την εντύπωση ότι η «Νέα Σελήνη» είναι μια πολύ καλή επιλογή για όσους θέλουν να δουν ένα έργο με αμιγώς συναισθηματικό περιεχόμενο. Έχοντας διαβάσει και τα δύο πρώτα βιβλία της τετραλογίας (κυκλοφορούν στη χώρα μας από τις εκδόσεις Πλατύπους) και έχοντας δει την πολύ συμπαθητική πρώτη ταινία, πιστεύω ότι και η δεύτερη ταινία δεν θα απογοητεύσει τους πολυπληθείς πιστούς οπαδούς του αταίριαστου ζευγαριού, που έπλασε η συγγραφέας Stephenie Meyer. Υπενθυμίζω ότι το «Λυκόφως» αφηγούταν τον έρωτα που αναπτύσσεται ανάμεσα σε μία μαθήτρια λυκείου της εποχής μας και έναν παράξενο, χλομό νεαρό, που αποδεικνύεται ότι είναι βρικόλακας. Στη «Νέα Σελήνη», έρχονται δύο αντίπαλες δυνάμεις στο προσκήνιο, απειλώντας την ευτυχία του ζευγαριού, αλλά και τις ζωές του περίγυρού τους. Ο σκηνοθέτης έχει αλλάξει, το πρωταγωνιστικό δίδυμο ακλόνητο, η Κρίστεν Στούαρτ και ο Ρόμπερτ Πάτισον. Θα παίζεται για αρκετές εβδομάδες ακόμα.

Σε άλλα νέα, καλές γνώμες συγκέντρωσα γενικά για το «Imaginarium of doctor Parnassus». Μολαταύτα επειδή πάντα φοβάμαι τον εκκεντρικό Τέρι Γκίλιαμ, θα διστάσω να το προτείνω χωρίς να το έχω δει. Είναι μία ταινία η οποία αρχικά έδειχνε να οδηγείται προς ναυάγιο μετά το θάνατο του Χιθ Λέτζερ (και δεν είναι το πρώτο project του Γκίλιαμ το οποίο έχει την ίδια τύχη), αλλά τελικά το σενάριο πήρε διαφορετική τροπή, δίνοντας με απρόβλεπτο τρόπο άπλετη δημοσιότητα για την ταινία. Τρεις διάσημοι ηθοποιοί προσφέρθηκαν να συνεχίσουν τον ρόλο του Λέτζερ (του Tony στην ταινία), ο οποίος παραδόξως υφίσταται μεταμορφώσεις. Έτσι κατά σειρά εμφανίζονται ως Tony μετά τον Λέτζερ, ο Τζόνυ Ντεπ, ο Τζουντ Λο και ο Κόλιν Φάρελ, ενώ το ρόλο του Doctor Parnassus υποδύεται ο Κρίστοφερ Πλάμερ. Το κάστ είναι αρκούντως πλούσιο και η υπόθεση υπόσχεται άφθονες δόσεις στυλιζαρισμένου μυστηρίου. Στη σύγχρονη εποχή ο Doctor Parnassus έχει δημιουργήσει ένα ψυχαγωγικό περιοδεύον θέαμα (μοιάζει με τσίρκο), το οποίο υπόσχεται στους θεατές πρωτόγνωρες εμπειρίες. Σε αυτό βοηθάνε οι υπερφυσικές -κατά τα φαινόμενα- ικανότητες του ίδιου του καθηγητή, ικανότητες που του επιτρέπουν να επηρεάζει τη φαντασία των ανθρώπων που συναντά.

Δεν θα γράψω πολύ ακόμα. Ο χρόνος πιέζει. Αν θέλετε να δείτε ταινία ολικής καταστροφής υπάρχει το «2012» του Έμεριχ, ενώ αν θέλετε να μπείτε στο κλίμα των εορτών, υπομονή ως τις 24 Δεκεμβρίου για το animation «Christmas Carol» του Ζεμέκις, που μεταφέρει για ακόμα μία φορά στις μεγάλες οθόνες το κλασικό έργο του Κάρολου Ντίκενς. Για όλα τα υπόλοιπα που παίζονται, θα πρέπει να εμπιστευτείτε το ένστικτό σας ώστε να αποφύγετε τις κακοτοπιές που πάντα καιροφυλακτούν.

Νοέμβριος 19- Moon/ New Moon

Θορυβώδεις επιλογές!

Του Γιάννη Πλιώτα

Κυριακή τώρα που γράφω όσα διαβάζετε και σε λίγη ώρα θα πάω στη συναυλία του Yann Tiersen, ενός από τους αξιολογότερους σύγχρονους συνθέτες. Θυμίζω ότι έγινε παγκοσμίως γνωστός από το soundtrack της «Αμελί» (2001), αλλά έχει γράψει επίσης μουσική για το «Goodbye Lenin» (2003 - πολύ καλή ταινία) και το σχετικά άγνωστο ντοκιμαντέρ «Tabalry» (2008). Αυτά για να τον συνδέσω με τη θεματολογία μας.
Στα υπόλοιπα σίγουρα έχετε δει κάποιες από τις ταινίες που παίζονταν αυτόν τον καιρό στους κινηματογράφους και προσπάθησαν να προκαλέσουν θόρυβο με την παρουσία τους. Πρώτο το «Paranormal Activity» για το οποίο μου είπαν ότι είναι καλό προς μέτριο, αλλά μετά το marketing που έχει υποστεί δεν νομίζω ότι αξίζει να ασχοληθούμε παραπάνω. Υπάρχει το αιμόφυρτο «Saw» (δεν θυμάμαι ακριβώς ποιο sequel είναι και αν το χάσετε δεν πειράζει γιατί του χρόνου θα βγει το επόμενο) και φυσικά το ντοκιμαντέρ «This is It» με τον μακαρίτη Μάικλ Τζάκσον. Υπάρχει και το διαφημισμένο «2012» που απειλεί να καταστρέψει τα πάντα και είναι προάγγελος κι άλλων παρόμοιων ταινιών που θα ακολουθήσουν μέχρι να φτάσει η ημερομηνία που υποτίθεται ότι προέβλεψαν οι Μάγιας. Στην πρεμιέρα της Αμερικής πήγε να το δει κόσμος και κοσμάκης (65 εκατομμύρια εισπράξεις πρώτου τριημέρου), όπως φαντάζομαι ένας παρόμοιος συνωστισμός προκλήθηκε και εδώ. Το όνομα του πολύπειρου σκηνοθέτη ταινιών του είδους Ρόλαντ Έμεριχ, αποτελεί εγγύηση ότι θα παρακολουθήσετε 158 λεπτά απόλυτης καταστροφής. Δεν συμβαίνουν τέτοια κοσμοϊστορικά φαινόμενα κάθε μέρα άλλωστε.

Moon
Παρ’ όλα αυτά μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό έκαναν την εμφάνισή τους στις αίθουσες και ορισμένες πολύ αξιόλογες ταινίες, οι οποίες δυστυχώς δεν έγιναν τόσο γνωστές όσο έπρεπε. Μία από αυτές είναι το «Moon» (φωτ), μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με στοιχεία δράματος και μυστηρίου. Σκηνοθέτησε ο πρωτοεμφανιζόμενος Ντάνκαν Τζόουνς και απέσπασε πολύ καλές κριτικές, ενώ τιμήθηκε με βαθμολογία 8 στα 10 στο imdb.com. Σύμφωνα με το σενάριο ο Σαμ Μπελ είναι ένας αστροναύτης που για τρία χρόνια βρίσκεται απομονωμένος σε έναν σεληνιακό σταθμό, έχοντας ως μόνη επαφή ένα ευφυές πρόγραμμα υπολογιστή, τη GERTY. Καθώς το τέλος της θητείας του στο σταθμό πλησιάζει γνωρίζει ότι το λογικό του έχει επηρεαστεί, δημιουργώντας ίσως παραισθήσεις.

The men who stare at goats
Υπάρχει ακόμα και το «The men who stare at goats», μία αντιπολεμική κωμωδία με τον Τζορτζ Κλούνει, τον Τζεφ Μπρίτζες και τον Κέβιν Σπέισι. Παρ’ ότι το trailer δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, όσοι φίλοι την είδαν στον κινηματογράφο είπαν ότι είναι μια αξιοπρεπής επιλογή. Η ταινία ανακατεύει τον πόλεμο στο Ιράκ με μία ομάδα που είχε οργανώσει ο αμερικανικός στρατός για να εκμεταλλευτεί παραφυσικές ικανότητες ορισμένων ατόμων.

Και προσεχώς
Πέρα από αυτά ας δούμε τι καλό/ ενδιαφέρον έρχεται το επόμενο διάστημα στις αίθουσες της χώρας μας. Υπάρχει το «Forth Kind», δηλαδή κάτι σαν στενές επαφές τέταρτου τύπου για το οποίο έχω ξαναγράψει. Είναι μια ταινία που υποστηρίζει ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που έχουν συμβεί στην Αλάσκα και από τον τίτλο εύκολα καταλαβαίνετε ότι έχει να κάνει με εξωγήινους και απαγωγές και συνωμοσίες στις οποίες εμπλέκεται το FBI. Από την πρώτη στιγμή μου κέντρισε την περιέργεια η υπόθεση του «The Box» («Το κουτί»). Ένα ζευγάρι που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες βρίσκει ένα πρωί στο κατώφλι του σπιτιού του ένα ξύλινο κουτί από ανώνυμο αποστολέα. Μέσα στο κουτί υπάρχει ένα κουμπί και ένας μυστηριώδης επισκέπτης τους εξηγεί ότι αν το πατήσουν θα αποκτήσουν ακαριαία ένα εκατομμύριο δολάρια. Το τίμημα είναι ότι τυχαία ένας άνθρωπος κάπου στον κόσμο θα πεθάνει. Καθώς το κουτί θα μείνει στην κατοχή τους για 24 ώρες μόνο, καλούνται να αποφασίσουν τι θα κάνουν και ακολούθως να αντιμετωπίσουν τις ηθικές συνέπειες της πράξης τους. Στο φιλοσοφικό αυτό δράμα πρωταγωνιστεί η Κάμερον Ντίαζ και ο Τζέιμς Μάρσντεν. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη είναι ο Ρίτσαρντ Κέλι που το 2001 είχε κάνει το Ντόνι Ντάρκο, αλλά έκτοτε τα ίχνη του αναζητούνται.

Γιορτινά
Στα επετειακά υπάρχει το animation «Christmas Carol» του Ρόμπερτ Ζεμέκις, που όπως αρμόζει θα κάνει πρεμιέρα στη χώρα μας παραμονή Χριστουγέννων. Το «Christmas Carol» είναι η κλασική χριστουγεννιάτικη ιστορία του Κάρολου Ντίκενς και ο σαρανταοχτάχρονος Αμερικάνος σκηνοθέτης αποφάσισε να τη μεταφέρει στον κινηματογράφο. Τα τελευταία χρόνια ο κάτοχος Όσκαρ Ζεμέκις έχει ασχοληθεί πολύ με τα animation, μιας και οι δύο τελευταίες του ταινίες ήταν το μέτριο «Beowulf» και το πολύ παιδικό «Polar Express». Πολλοί γνωστοί ηθοποιοί στις φωνές του «Christmas Carol» (Γκάρυ Όλντμαν, Κόλιν Φέρθ, Μπομπ Χόσκινς), ενώ τον πρωταγωνιστή Εμπενίζερ Σκρουτζ και τα φαντάσματά του έχει αναλάβει να υποδυθεί ο Τζιμ Κάρει. Σύμφωνα με το παραμύθι ένας μίζερος γέρος πρέπει να αντιμετωπίσει τρία φαντάσματα των δικών του Χριστουγέννων. Του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Τα φαντάσματα του θυμίζουν ποιος ήταν, τη σκληρή αλήθεια για το ποιος έχει γίνει και το δυσοίωνο που πρόκειται να ακολουθήσει αν δεν αλλάξει τη ζωή του. Σχετικά καλές εισπράξεις την πρώτη εβδομάδα προβολής στην Αμερική και βαθμολογία 7,2 στα 10 στο imdb.com, από έναν σκηνοθέτη που θα τον προτιμούσα να επιστρέψει σε κανονικές ταινίες, όπως το «Ένοχο μυστικό» με τον Χάρισον Φορντ.

Πολυαναμενόμενα βαμπίρ
Τέλος μεγάλη πρεμιέρα σήμερα για το «Twilight: New Moon» («Λυκόφως: Νέα Σελήνη») τη συνέχεια του δημοφιλούς έπους των βαμπίρ. Στον απόηχο της παγκόσμιας επιτυχίας της τετραλογίας των βιβλίων της Stephenie Meyer, η δεύτερη ταινία φιλοδοξεί να ξεπεράσει τη μεγάλη επιτυχία της πρώτης. Νέος σκηνοθέτης (ανέλαβε ο Κρις Γουέιτζ που είχε κάνει το φάνταζυ «Αστέρι του Βορρά»), υψηλό κόστος παραγωγής. Η πρώτη ταινία μου άρεσε πολύ, ήταν καλογυρισμένη και δεν υποκρινόταν ότι ήταν κάτι διαφορετικό από μια ρομαντική ιστορία έρωτα μεταξύ δύο συμμαθητών. Στο δεύτερο βιβλίο υπάρχει μια ανισομερής κατανομή της δράσης, αλλά είμαι σίγουρος ότι στην κινηματογραφική μεταφορά θα δώσουν περισσότερη βαρύτητα στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, όπου η περιπέτεια μεταφέρεται στην Ιταλία και έρχεται στο προσκήνιο μία ομάδα βαμπίρ απόλυτων απόψεων. Πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνουν φυσικά και οι προαιώνιοι εχθροί των βαμπίρ, για τους οποίους είχαν αφεθεί υπόνοιες στο πρώτο μέρος.

Για το σπίτι
Κλείνω με προτάσεις για «dvd» και συγκεκριμένα δύο ταινίες άγνωστες στο ευρύ κοινό. Η πρώτη είναι το «Ink», μια ανεξάρτητη φετινή παραγωγή που δεν νομίζω να προβληθεί στις ελληνικές αίθουσες, άρα ίσως πρέπει να την αναζητήσετε μέσα σε καταρρακτώδεις βροχές (torrential rains). Είναι επιστημονικής φαντασίας και καλό είναι να μην γνωρίζετε παραπάνω για την υπόθεση. Η δεύτερη είναι μία παλαβή κωμωδία από το Βέλγιο, το «99 Francs». Ναι, ξέρω ότι οι Βέλγοι δεν είναι γνωστοί για οτιδήποτε έχει σχέση με τέχνη (μόνο τους πίνακες του Μαγκρίτ μπορώ να σκεφτώ) και αυτή η ταινία δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας, αλλά θα βοηθήσει να περάσει ευχάριστα η ώρα.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

Νοέμβριος 5- Λευκή Κορδέλα/ Paranormal Activity

Ζουν ανάμεσά μας, στις σκοτεινές αίθουσες

Του Γιάννη Πλιώτα

Νοέμβριος ξαφνικά και όχι μόνο ήρθε ακάλεστος, αλλά έφερε και κρύο μαζί. Μερικοί δεν έχουν καθόλου τρόπους.

Σκεφτόμουν σήμερα να ξεκινήσω με ένα κινηματογραφικό απόφθεγμα, έτσι για να παρουσιάσω ένα άλφα επίπεδο. Το πρώτο που μου ήρθε είναι χρήσιμο για πολλές περιστάσεις: «Δεν έχει σημασία πόσο δυνατά μπορείς να χτυπήσεις. Σημασία έχει πόσο δυνατά μπορεί να σε χτυπήσουν και να συνεχίσεις να προχωράς». Καλό ε; Το είχε πει ο Σταλόνε στο τελευταίο «Ρόκυ». Το δεύτερο που μου ήρθε νομίζω το είχε πει ο Μίλαν Κούντερα και επίσης μπορεί να σας βοηθήσει σε μια δύσκολη ώρα που έχει στερέψει το μυαλό από ιδέες: «Δεν υπάρχουν μικροί ρόλοι, υπάρχουν μικροί ηθοποιοί». Αυτά με την εισαγωγή, πάμε στο κυρίως πιάτο.

Τελικά δεν πρόλαβα να δω ακόμα την «Ψυχή Βαθιά» του Βούλγαρη και απλά κατάφεραν να με μπερδέψουν όλες οι κριτικές που διάβασα και όλες οι γνώμες φίλων που άκουσα. Αμφότερες κινούνταν από μέτριες προς καλές, ενώ δεν έλειψαν και τα κλάματα από τις περιγραφές της υπόθεσης. Πολλοί στάθηκαν στο δραματικό κομμάτι του έργου και ίσως στο ότι η υπόθεση δεν ήταν τόσο στιβαρή όσο θα έπρεπε. Πάντως αξίζει να την τιμήσετε, πρέπει ήδη να την είδαν πολλοί, μιας και οι προβολές ήταν σχεδόν γεμάτες. Αυτό από μόνο του φυσικά είναι θετικό για τον ελληνικό κινηματογράφο, αφού τα τελευταία χρόνια οι διανομείς μας έχουν συνηθίσει αποκλειστικά σχεδόν σε σαχλές κωμωδίες, που μοιάζουν με ξεχειλωμένα επεισόδια τηλεοπτικής σειράς.

Paranormal Activity

Εν τω μεταξύ στην Αμερική από το πουθενά έπαθαν μια μικρή παράκρουση με το «Paranormal Activity» (το είχα ξαναναφέρει αν θυμάστε πριν μερικές εβδομάδες). Οι ραδιούργοι παραγωγοί της ταινίας την περιτύλιξαν με μερικά συμπαθητικά κόλπα μάρκετινγκ, τα οποία είχαν χρησιμοποιηθεί αυτούσια και για το «Blair Witch Project» αν θυμάστε. Πάλι είναι μια ταινία που φαίνεται ότι είναι τραβηγμένη με ερασιτεχνική κάμερα, η ιστορία επαναλαμβάνεται και πολλοί πίστεψαν όλα όσα διάβασαν στο ίντερνετ: ότι πρόκειται δηλαδή για μία ακόμα «τρομακτικότερη» ταινία όλων των εποχών. Έτσι παρ’ ότι είναι σχετικά μικρή παραγωγή, κατάφερε να κινήσει ενδιαφέρον και να μαζέψει 60 στρογγυλά εκατομμύρια δολάρια. Πρώτη θέση στο αμερικανικό box office την εβδομάδα που μας πέρασε.

Saw VI

Επίσης βγήκε και το «Saw VI», καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση με 14 εκατομμύρια. Ξέρω, οι περισσότεροι θα έχετε εκπλαγεί. Απορημένοι θα σκέφτεστε για το ποιος τα βλέπει ακόμα. Κι όμως! Υπάρχουν οπαδοί, ζούνε ανάμεσά μας και μοιάζουν με φυσιολογικούς ανθρώπους. Για μένα είναι περίεργο να μιλάω για το «Saw» γιατί αισθάνομαι σαν να βιώνω déjà vu. Μάλλον από εδώ και πέρα θα μετράω τις χρονιές τις οποίες κάνω παρουσιάσεις ταινιών με τα «Saw» που βγαίνουν. Μάλιστα αντί να ψάξω στοιχεία για την έκτη ταινία της σειράς, απλώς θα ανατρέξω στο αρχείο μου και θα αντιγράψω όσα είχα γράψει δύο χρόνια πριν (1η Νοεμβρίου 2007!) για το «Saw 4»: «Πρεμιέρα κάνει η τρίτη συνέχεια του θρίλερ «Saw», με πιστούς οπαδούς που θα το ακολουθήσουν στις αίθουσες αν και σίγουρα φιλοδοξεί να κάνει αποδοτικότερη καριέρα στις ενοικιάσεις dvd. Δεν βρίσκω πολλούς λόγους για να θέλει κάποιος να δει τόσο αίματα και τόση βία, βασισμένα σε αφελέστατες σεναριακές ιδέες. Ο σκηνοθέτης είναι ο ίδιος που έχει κάνει το απαράδεκτο «Saw 2» και το «Saw 3» και αναμένεται να ολοκληρώσει αυτή την προσωπική τριλογία του με πανομοιότυπο τρόπο. Πάντως οι παραγωγοί ήδη ετοιμάζονται για να γυρίσουν και την επόμενη ταινία του franchise, ικανοποιημένοι προφανώς από τα μέχρις στιγμής έσοδα». Άντε και του χρόνου, καλά να ‘μαστε.

Λευκή κορδέλα

Υπάρχουν, όμως και επιλογές ποιότητας. Για παράδειγμα η «Λευκή κορδέλα» (φωτ.) από τον Μάικλ Χάνεκε, τον πολυβραβευμένο Γερμανό σκηνοθέτη του εξαιρετικού (και ελαφρώς μυστηριώδους) «Cache» (2005). Σύμφωνα με την υπόθεση της «Λευκής Κορδέλας», το 1913 μια σειρά από παράξενα γεγονότα αναστατώνει την τακτοποιημένη και φαινομενικά ειρηνική καθημερινότητα ενός αγροτικού χωριού της Βόρειας Γερμανίας. Περισσότερα θα μάθουμε στους κινηματογράφους, αφήνει πολλές υποσχέσεις.

Law abiding citizen

Δυστυχώς κάπου εδώ μάλλον τελειώνουν οι επιλογές ποιότητας. Υπάρχει ένα ερωτηματικό στις ταινίες της εβδομάδας, το «Law abiding citizen», δηλαδή στα ελληνικά «Νομοταγής Πολίτης». Πρόκειται για τυπικό χολυγουντιανό κοινωνικό θρίλερ, στο οποίο πρωταγωνιστούν ο Τζέιμι Φοξ και ο Τζεράρντ Μπάτλερ. Στην Αμερική δεν διέπρεψε και φαίνεται ότι κομμένη και ραμμένη για dvd, αλλά αναφέρω και την υπόθεση για να πάρετε μία γεύση: ένας καθημερινός άνθρωπος αποφασίζει να εκδικηθεί το σύστημα γιατί μέσω μιας σειράς συμφωνιών με τη δικαιοσύνη, ο δολοφόνος της οικογένειάς του αφήνεται ελεύθερος. Στόχος του καθημερινού ανθρώπου είναι ο εισαγγελέας που εμπλάκηκε στη συμφωνία. Χωρίς να έχω αναζητήσει περεταίρω στοιχεία πάω στοίχημα ότι ο Φοξ είναι ο εισαγγελέας και ο Μπάτλερ (king Leonidas για όσους τον θυμούνται στις δόξες του) είναι ο «καθημερινός» άνθρωπος. Παρεμπιπτόντως κρίμα που ο τελευταίος πέθανε στους «300», γιατί δεν θα τον δούμε στο sequel (ναι, θα γυριστεί- γιατί όχι;).

District 9

Αλλάζω θέμα. Θυμάστε που σας έλεγα μετά βαΐων και κλάδων για το «District 9» και σας υποσχόμουν μία δυνατή και πρωτότυπη ταινία επιστημονικής φαντασίας. Ε, λοιπόν ακόμα δεν βγήκε στις αίθουσες της χώρα μας κι ας έχουν περάσει αρκετοί μήνες που προβλήθηκε (με επιτυχία) στην Αμερική. Με ξεγέλασαν κι εμένα οι ημερομηνίες που είχαν ανακοινωθεί στο imdb. Μου το επισήμανε ένας αναγνώστης στο blog της στήλης και σας μεταφέρω το σχόλιό του αυτούσιο: «Άκυρο φίλε το District 9 για τις 22/10! Ήθελα πολύ να το δω σε σινεμά αλλά η ημερομηνία εξόδου της ταινίας δεν βρίσκεται πλέον πουθενά! Κάπου εδώ τα παρατάω, αν δεν βγει πριν κυκλοφορήσει αξιοπρεπής κόπια σε τόρρεντ, θα την κατεβάσω από το νετ. Πρέπει να μάθουν οι Έλληνες διανομείς ότι στην εποχή της ευρυζωνικότητας δεν χωράνε τέτοια λάθη προγραμματισμού. Μην απορούν μετά που οι αίθουσες είναι άδειες και τα DVD-άδικα κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο! Για το καλό τους ας καταλάβουν ότι δεν έχουν πια την άνεση να καθυστερούν μήνες ολόκληρους για να βγάλουν στις αίθουσες ταινίες όταν αυτές είναι ήδη διαθέσιμες τζάμπα στο νετ!» No comment, ίσως το δούμε τέλη Νοέμβρη στις αίθουσες.

Ακόμα

Στο κοντινό μέλλον περιμένουμε και ένα ακόμα αστυνομικό-μεταφυσικό (;) θρίλερ, το «Forth Kind» («Στενές επαφές τέταρτου τύπου» θα μπορούσε να μεταφραστεί) με τη Μίλα Γιόβοβιτς. Το έχει σκηνοθετήσει ο Ολατούντε Οσουνσάμι (έτσι λέγεται ο άνθρωπος, μη γελάτε) και βασίζεται σε μια υποτίθεται αληθινή ιστορία για διάφορες ανεξήγητες εξαφανίσεις ανθρώπων σε μια μικρή πόλη στην Αλάσκα. Εννοείται ότι το FBI έχει επιχειρήσει να κουκουλώσει το ζήτημα, δημιουργώντας υποψίες και ερωτηματικά. Ποιος κρύβεται από πίσω; ΑΤΙΑ; Βαμπίρ; Λυκάνθρωποι; Ελ; Αυτή την εβδομάδα βγαίνει στην Αμερική, για εδώ επιδείξτε λίγη ιώβεια υπομονή. Πάντως το έχουν παρακάνει με τις «αληθινές ιστορίες». Το καλύτερο το είχαν σκαρφιστεί οι αδελφοί Κοέν με το «Φάργκο», που στην αρχή έλεγε ότι είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία, χωρίς βέβαια να ισχύει κάτι τέτοιο.

Σχεδόν τέλος για σήμερα. Α, ναι. Για τα πολύ μικρά παιδιά κάπου πήρε το μάτι μου ένα animation με τον ευφάνταστο τίτλο «Ο Μπάρι και οι Ντισκο-Σκώληκες». Η υπόθεση νομίζω δεν χρειάζεται. Τέλος παίζεται και ένα «αποκαλυπτικό» ντοκιμαντέρ για τον Μάικλ Τζάκσον. Όλοι οι τεθλιμμένοι συγγενείς και φίλοι προσπαθούν να βγάλουν λεφτά από το πτώμα του.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

Οκτώβριος 22- Ψυχή Βαθιά

«Ψυχή βαθιά» που ξεχωρίζει

Του Γιάννη Πλιώτα

Ο καιρός χάλασε. Για την ακρίβεια καταστράφηκε ολοσχερώς. Κι έτσι χωρίς λόγο, σκέφτηκα να ξεκινήσω σήμερα με ένα ανέκδοτο. Αν μονομαχήσουν ο Μπάτμαν με τον Σούπερμαν, ποιος θα κερδίσει; Φυσικά ο Τσακ Νόρις. Πάμε παρακάτω.

Τι βλέπουν αυτή την περίοδο στην Αμερική; Περίπου τα παλιά, καλά, κλασικά. Μια οικογενειακή κωμωδία που δεν είναι ούτε για dvd («Couples retreat»), ένα animation («Cloudy with a chance of Meatballs»), μια ταινία με ζόμπι («Zombieland») και μερικές ακόμα απ’ τις οποίες ξεχωρίζει το «Surrogates» με τον Μπρους Γουίλις και το ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ «Capitalism: a love story». Καλές εισπράξεις και θετικές γνώμες έχει αποσπάσει το θρίλερ, με τον εύγλωττο τίτλο «Paranormal Activity» («Παραφυσική δραστηριότητα»). Το σενάριο είναι κλισέ μεν (ένα ζευγάρι μετακομίζει σε ένα καινούργιο σπίτι και αρχίζει να δέχεται επιθέσεις μίας δαιμονικής παρουσίας), ο σκηνοθέτης είναι πρωτοεμφανιζόμενος, αλλά τα σχόλια μιλούν για αξιόλογα τρομακτική ταινία με ανάλογη ατμόσφαιρα, άρα αν είναι το στοιχείο σας, ετοιμαστείτε. Για να το δούμε εδώ πρέπει να κάνουμε υπομονή μέχρι τις 5 Νοεμβρίου.

Πάμε, λοιπόν στις επιλογές που υπάρχουν διαθέσιμες άμεσα κοντά μας. Πρώτα απ’ όλα κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους το «District 9». Εξωγήινοι, γκέτο στη Νότιο Αφρική, δράση και κοινωνικά μηνύματα. Έγραψα αναλυτική κριτική την προηγούμενη εβδομάδα, ελπίζω να το έχουν διαφημίσει και λίγο, θα πρότεινα να μην το χάσετε. Αξίζει για σινεμά, τέσσερα αστέρια στα πέντε για μένα. Είναι ταινία διαφορετική και πρωτότυπη, μια ευχάριστη αλλαγή από το χαλάζι sequels και remakes της εποχής.

Επίσης πρεμιέρα για μια μεγάλη ελληνική παραγωγή, το πολεμικό δράμα «Ψυχή βαθιά» (ο τίτλος προέρχεται από τον αγωνιστικό χαιρετισμό που αντάλλασσαν οι αντάρτες) του δεύτερου πιο σημαντικού μας σκηνοθέτη, Παντελή Βούλγαρη. Αναφέρθηκα ξανά σε αυτή την ταινία, αλλά μιας και είναι απ’ τις ελάχιστες σημαντικές εγχώριες παραγωγές που βλέπουμε, καλύτερα να σταθούμε λίγο παραπάνω. Σίγουρα θα έχετε ακούσει σχετικές συζητήσεις σε δελτία ειδήσεων, εφημερίδες, ραδιόφωνο και μεσημβρινές εκπομπές (aka μεσημεριανάδικα). Η ταινία είναι ένα μεγάλο στοίχημα, καταρχάς εξαιτίας της θεματικής που επέλεξε ο Βούλγαρης και κατά δεύτερον εξαιτίας των τεχνικών απαιτήσεων που έχει μία ταινία του είδους. Εντάξει, όλοι έχουμε δει τη «Μάχη της Κρήτης» με τον Χρήστο Πολίτη και τον Φερνάντο Σάντσο, αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι εκρήξεις και οι πυροβολισμοί δεν ήταν πολύ ρεαλιστικοί. Απ’ ό,τι φαίνεται απ’ τις λίγες σκηνές που έχω δει, η «Ψυχή Βαθιά» στέκεται ψηλά σε αυτόν τον τομέα, είναι το αρτιότερο ελληνικό δείγμα μέχρι σήμερα, χωρίς να σημαίνει ότι θα είναι και «Στρατιώτης Ράιαν».

Για την ελληνική κοινωνία η περίοδος του εμφυλίου πολέμου είναι ταμπού και νομίζω είναι δεδομένο ότι ένα έργο με πολιτικό περιεχόμενο θα προκαλέσει αντιδράσεις. Μπορεί ακόμα και να ξυπνήσει θαμμένα αισθήματα μίσους. Αλλά αυτό είναι ένα ρίσκο και εν μέρει κάτι που επιθυμεί ο σκηνοθέτης, αν και νομίζω ότι δεν θα συμβεί με την «Ψυχή Βαθιά». Σύμφωνα με όσα έχουν γραφτεί, ρίχνει ίδιο βάρος σε αμφότερες τις πλευρές και προσηλώνεται στο να δείξει ότι όταν αφαιρεθούν οι εξωτερικές παρεμβάσεις, θα μείνει ότι Έλληνες σκότωσαν Έλληνες. Οι μεν παραπλανημένοι από εθνικές ηγεσίες και δυτικές δυνάμεις, οι δε παραπλανημένοι από το φάντασμα της ΕΣΣΔ.

Γύρω από τι περιστρέφεται η πλοκή της ταινίας; Ο πόλεμος διανύει τους τελευταίους του μήνες και βρισκόμαστε στην οροσειρά του Γράμμου. Σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, Εθνικοί και Δημοκρατικοί μάχονται μανιασμένα μέχρις εσχάτων. Υπάρχουν δύο αδέρφια, ο Ανέστης (Γιώργος Αγγέλκος) και ο Βλάσης (Χρήστος Καρτέρης), δυο χωριατόπουλα που αναγκαστικά εκτελούν χρέη ανιχνευτών ο πρώτος για τον εθνικό στρατό και ο δεύτερος για τους αντάρτες. Η σύγκρουση δεν αργεί να έρθει.

Το μοτίβο είναι πραγματικό και σίγουρα αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη μιας δυνατής δραματικής ιστορίας. Είναι σαφές ότι ο Βούλγαρης δεν δίνει βάρος στο ιστορικό πλαίσιο, αλλά επιμένει στην πιο ανθρώπινη πλευρά, στην τραγωδία του «αδερφός σκοτώνει αδερφό». Η ταινία έχει διάρκεια δύο ώρες, παίζει σε σημαντικό ρόλο και ο Θανάσης Βέγγος, ενώ τα γυρίσματα έγιναν κοντά στις αληθινές τοποθεσίες. Οι προσδοκίες είναι μεγάλες, μένει να δούμε αν θα επιβεβαιωθούν. Αν σας αρέσει η «Ψυχή Βαθιά» μπορείτε να αναζητήσετε σε dvd και τις άλλες καλές ταινίες του Παντελή Βούλγαρη, όπως το «Προξενιό της Άννας», τα «Πέτρινα Χρόνια», τη «Φανέλα με το νούμερο εννιά», το «Όλα είναι δρόμος» και τις «Νύφες».

Κλείνοντας το μικρό αυτό αφιέρωμα, αντιγράφω μερικά λόγια του ίδιου του σκηνοθέτη από μια συνέντευξη που παραχώρησε στα «Νέα». Όταν ρωτήθηκε αν είναι με τους δημοκρατικούς ή τους εθνικούς απάντησε: «Είμαι με τη μεριά της ανθρώπινης εμπειρίας και του ανθρώπινου πόνου, με τη μεριά της Ιστορίας, όχι των παρατάξεων, των κομμάτων και των ιδεολογιών. Αυτές τις στιγμές καταγράφω στην "Ψυχή βαθιά". Την αγωνία και την Οδύσσεια των ανταρτών που ήξεραν τα βουνά και κάθε χαράδρα στον Γράμμο και στο Βίτσι, αλλά δεν ήξεραν αν θα καταφέρουν να τα διαβούν, αλλά και του στρατιώτη του Εθνικού Στρατού που είχε την υπεροπλία αλλά του ήταν άγνωστη η περιοχή και δεν ήξερε αν θα γυρίσει ζωντανός στο σπίτι του».

Και όταν ρωτήθηκε για το τι έχασε και κέρδισε η Ελλάδα από τον εμφύλιο, απάντησε: «Έχασε για δεκαετίες την επαφή με χιλιάδες Έλληνες που κυνηγήθηκαν, εξορίστηκαν και η χώρα διχάστηκε στα δύο. Έχασε την ευκαιρία να μελετήσει ψύχραιμα την περίοδο αυτή, τα λάθη και τα σωστά. Μόνο μετά τη Μεταπολίτευση του ΄74, άρχισε να ερευνάται σε βάθος αυτή η περίοδος και από τότε, κέρδισε στον τρόπο που άρχισαν οι ειδικοί -ιστορικοί- να κοιτάζουν εκείνα τα χρόνια και ψύχραιμα να αρχίσουν να βγάζουν τα συμπεράσματά τους χωρίς πάθος και μίσος. Κι εγώ επιστρέφω σε εκείνη την περίοδο με αυτή τη ματιά, ψύχραιμος και όσο μπορώ πιο ανθρώπινος και απλός».

Flashforward

Αυτά για τις σκοτεινές αίθουσες. Αν επιθυμείτε να μείνετε μέσα και έχετε δει τη μίνι σειρά μυστηρίου «Lost Room» που πρότεινα την προηγούμενη εβδομάδα, μην ανησυχείτε. Υπάρχει λύση, για κάτι πολύ συναρπαστικό που θα σας κρατήσει κολλημένους στις οθόνες σας. Είναι μια σειρά η οποία παίζεται αυτή την περίοδο στην Αμερική και είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα αρχίσει να ακούγεται και εδώ. Είναι το δυνατό «Flashforward», πρόκειται για υπερ-παραγωγή, πρωταγωνιστεί ο οσκαρικός Τζόσεφ Φάινς (!) και σήμερα προβάλλεται το πέμπτο επεισόδιο (από τα συνολικά είκοσι πέντε). Σύμφωνα με την άκρως μυστηριώδη υπόθεση, την ημέρα που ξεκίνησε να προβάλλεται η σειρά, όλοι οι κάτοικοι της γης λιποθύμησαν για δύο λεπτά και δεκαεφτά δευτερόλεπτα. Κατά τη διάρκεια αυτού του παγκόσμιου black out, όλοι είδαν μία σκηνή από το μέλλον τους, η οποία συνέβαινε ακριβώς έξι μήνες μετά (τον Απρίλιο, που τελειώνει και η σειρά). Μια ομάδα πρακτόρων του FBI αρχίζει να ερευνά το απίστευτο φαινόμενο, που είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων. Εγγυημένο σασπένς.

Και κάτι τελευταίο. Ξέρω ότι δεν είστε πολλοί εκεί έξω. Αλλά η στιγμή πλησιάζει. «Ong Bak 2». Βγαίνει σύντομα στους κινηματογράφους. Το περιμένουμε.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

Οκρώβριος 15- District 9

Εξωγήινοι στο Γιοχάνεσμπουργκ

Του Γιάννη Πλιώτα

Πέρασαν μερικές μέρες ακόμα και ο Οκτώβριος έφτασε στη μέση του. Εδώ στην Πάτρα έχει ζέστη και ο κόσμος πηγαίνει ακόμα για μπάνιο, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Χειμώνας κρύβεται σε μια απ’ τις επόμενες γωνίες και απλά περιμένει την πρώτη ευκαιρία για να επιτεθεί στους ανυποψίαστους συμπολίτες μας.

Αφήνοντας πίσω τον ανούσιο πρόλογο, στα κινηματογραφικά συνεχίζει η επίπεδη, φθινοπωρινή περίοδος, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, αλλά με ορισμένες καλές προοπτικές στον άμεσο ορίζοντα. Τρεις τέσσερις φίλοι μου, που είδαν τον «Αντίχριστο» του Λαρς Φον Τρίερ με απέτρεψαν έντονα από το να τη δω και τη στόλισαν με διάφορα επίθετα που μάλλον δεν μπορώ να τα μεταφέρω εδώ. Το γενικότερο συμπέρασμα είναι ότι δεν αξίζει να χαραμίσετε μια βραδιά σε σινεμά μαζί της, εκτός αν τον τελευταίο καιρό έχουν βγει στην επιφάνεια τα πιο διεστραμμένα ένστικτά σας.

Πάμε τώρα σε μία καλή ταινία που βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες την επόμενη εβδομάδα και λογικά θα ακουστεί αρκετά. Για το «District 9» είχα γράψει και το καλοκαίρι, αλλά μιας και στο διάστημα που μεσολάβησε μου δόθηκε η ευκαιρία να τη δω, μπορώ να αναλύσω περί τίνος πρόκειται και να τη συστήσω σε όσους ενδιαφέρονται. Σίγουρα είναι μια παράξενη ταινία, διαφορετική από αυτό που θα περιμένετε και από αυτά που έχετε δει. Επίσης το αν απευθύνεται σε όλο το κοινό ή σε συγκεκριμένη μερίδα, δεν είναι πολύ ξεκάθαρο, αφήνω το συμπέρασμα σ’ εσάς. Πάμε στην αλλόκοτη υπόθεση, τονίζοντας ότι όσα θα γράψω παρακάτω δεν περιέχουν spoilers για την πλοκή, είναι πληροφορίες που ο θεατής μαθαίνει στα πρώτα πέντε λεπτά της ταινίας.

Κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του ’80, εμφανίστηκε πάνω από το Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής, ένα τεράστιων διαστάσεων εξωγήινο διαστημόπλοιο. Έτσι απλά, χωρίς εξήγηση, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς τίποτα. Μετά τις πρώτες ώρες που επικράτησε χάος, οι άνθρωποι αντιλήφθηκαν ότι το διαστημόπλοιο ήταν ανενεργό και αν υπήρχαν πλάσματα μέσα του, δεν έδιναν κανένα απολύτως σημάδι ζωής. Όταν τελικά κατάφεραν να μπουν οι ειδικές δυνάμεις στο εσωτερικό του, βρήκαν ένα εκατομμύριο εξωγήινους υποσιτισμένους και σε άθλια κατάσταση. Οι εξωγήινοι, που μοιάζουν με διασταύρωση ανθρώπου με έντομο, συμπεριφέρονται άβουλα και φαίνεται ότι λείπει η ηγεσία τους. Οι άνθρωποι αποφασίζουν να τους κατεβάσουν στη Γη και τους περιορίζουν σε ένα γκέτο που ονομάζουν «District 9» (περιοχή 9). Παράλληλα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την τεχνογνωσία τους σε θέματα οπλισμού, χωρίς σημαντικά αποτελέσματα. Καθώς τα χρόνια περνούν, το γκέτο των αγαθών εξωγήινων εξαπλώνεται και γίνεται μία ενόχληση για την κοινωνία του Γιοχάνεσμπουργκ. Ο τρόπος σκέψης τους είναι τόσο διαφορετικός απ’ των ανθρώπων, ώστε συνεχώς δημιουργούνται προβλήματα και διενέξεις μεταξύ τους. Το 2010 οι αρχές αποφασίζουν να μετακινήσουν τους εξωγήινους σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μακριά από την πόλη (το διαστημόπλοιο εξακολουθεί να αιωρείται πάνω απ’ το Γιοχάνεσμπουργκ). Σε έναν όχι ιδιαίτερα έξυπνο και δυναμικό αξιωματούχο ανατίθεται η οργάνωση της επιχείρησης και εκεί ξεκινάει η ιστορία.

Η ταινία έχει απ’ την αρχή έντονα στοιχεία ντοκιμαντέρ και δελτίου ειδήσεων, αλλά όσο περνάει η ώρα μετατρέπεται περισσότερο σε μια κανονική ταινία δράσης. Είναι φανερό ότι οι δημιουργοί μέσω της κατάστασης των εξωγήινων, θέλουν να θίξουν σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα, κυρίως αυτό του ρατσισμού, της μη αποδοχής της διαφορετικότητας. Η Νότιος Αφρική μάλλον επιλέχθηκε εξαιτίας του ένοχου παρελθόντος με το Απαρτχάιντ (θυμίζω ότι έπεσε μόλις το 1994), αλλά η καταγγελία διευρύνεται ώστε να συμπεριλάβει όλες τις κυβερνήσεις και όλους μας. Πέρα από αυτό όμως, μπορώ να διαβεβαιώσω όσους τους ενδιαφέρει περισσότερο η περιπέτεια και οι φαντασμαγορικές εκρήξεις, ότι κάνοντας λίγη υπομονή θα αποζημιωθούν με το παραπάνω.

Η σκηνοθεσία είναι του Νιλ Μπλόμκαμπ, η παραγωγή του Πήτερ Τζάκσον και στην Αμερική όπου προβλήθηκε πριν από λίγο καιρό πέτυχε εισπράξεις της τάξης των 120 εκατομμυρίων δολαρίων. Το «District 9» απέσπασε πολύ καλές κριτικές, ενώ στο imdb.com έχει βαθμολογηθεί με 8,5 στα 10 και βρίσκεται ανάμεσα στις διακόσιες πενήντα καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Για μένα δεν είναι το αριστούργημα της χρονιάς, αφού επισήμανα ορισμένες χτυπητές αδυναμίες στην ανάπτυξη των χαρακτήρων και μένει ανολοκλήρωτη η παρουσίαση της κατάστασης του Γιοχάνεσμπουργκ. Καταλαβαίνω βέβαια ότι αυτό έγινε για να χωρέσει στο δεύτερο μισό της ταινίας ο παράγοντας δράση και τα εντυπωσιακά εφέ. Αλλά το «District 9» είναι κάτι διαφορετικό από όλα όσα έχετε δει και αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία. Πολύ χορταστική ταινία, θα ψυχαγωγηθείτε και θα σας περάσει και ένα δύο μηνύματα. Τέσσερα αστέρια στα πέντε από εμένα, αξίζει τα 8 ευρώ στο σινεμά, είναι αναμφίβολα ταινία για μεγάλη οθόνη.

Υπάρχουν όμως αρκετοί που θα θέλουν να μείνουν στην ηρεμία του σπιτιού τους και να οργανώσουν μια δική τους ειδική κινηματογραφική βραδιά. Ξέρω, έχετε τελειώσει τον 5ο κύκλο του LOST (η έκτη και τελευταία σεζόν ξεκινά τον Ιανουάριο, το πρώτο επεισόδιο έχει τίτλο «LA X») και η αλήθεια είναι ότι λείπει λίγο μυστήριο απ’ την καθημερινότητά σας. Για την περίσταση και για να κρατηθείτε στο ίδιο μήκος κύματος, έχω να σας προτείνω την πολύ δυνατή μίνι σειρά επιστημονικής φαντασίας «Lost Room». Προβλήθηκε το 2006 στο sci-fi channel, αποτελείται από τρία επεισόδια διάρκειας μιάμιση ώρα το καθένα και νομίζω θα σας συνεπάρει. Είναι καλύτερα να μην γνωρίζετε τίποτα για την υπόθεση, πέρα απ’ το ότι είναι μείξη μυστηρίου, επιστημονικής φαντασίας και αστυνομικής περιπέτειας, ενώ αγγίζει και ζητήματα μεταφυσικής και πίστης. Ίσως είναι δύσκολο να βρείτε το «Lost Room» σε videoclub, άρα θα πρέπει να καταφύγετε σε μία από τις κλασικές «ακατανόμαστες» μεθόδους διαμοίρασης αρχείων.

Αυτά από εδώ, ελπίζω να περνάτε καλά εκεί. Για όσους το παρατήρησαν, σήμερα παραλείπω τη στήλη για το βιβλίο, αλλά υπόσχομαι ότι θα επανέλθω δυναμικά την άλλη εβδομάδα. Ως τότε δείτε τουλάχιστον μία καλή ταινία και διαβάστε ένα καλό βιβλίο για να έχουμε κάτι να συζητήσουμε στην επόμενη συνάντησή μας. Δηλαδή να με ακούσετε και εσείς να συμφωνήσετε ή να διαφωνήσετε.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

Οκτώβριος 8- Αντίχριστος/ Το κακό στην εποχή των ηρώων

Από τον Αντίχριστο στο Κακό

Του Γιάννη Πλιώτα

Οι μέρες περνούν, ο κόσμος γυρίζει, όλα αλλάζουν κι όμως τα ίδια μένουν. Σύννεφα διαλύονται στον ορίζοντα και μετά ξαναμαζεύονται για να μας κυνηγήσουν. Επίσης έγιναν κάποιες εκλογές και ο κόσμος συνεχίζει να παίζει ποδόσφαιρο νυχθημερόν. Ας πάμε σε τίποτα κινηματογραφικό.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα για την πολυσυζητημένη ταινία του εκκεντρικού Δανού Λαρς Φον Τρίερ, με τίτλο «Αντίχριστος». Προβλήθηκε στο φεστιβάλ των Καννών και προκάλεσε (κλασικά) σάλο, μάλλον όχι άδικα και ούτε τυχαία. Η υπόθεση δεν προϊδεάζει τους ανυποψίαστους για όσα ακολουθήσουν. Ενας ψυχαναλυτής και η σύζυγός του, οι οποίοι έχουν χάσει πρόσφατα τον μικρό τους γιο, προσπαθούν να ξεπεράσουν τη θλίψη και τα προσωπικά τους τραύματα. Καταφεύγουν στην Εδέμ, μια απομονωμένη καλύβα μέσα στο δάσος, όπου πρέπει πλέον να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλον κι ο καθένας τον εαυτό του.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα ξεφεύγουν μιας και όσοι αντέξετε να τη δείτε μέχρι το τέλος θα παρακολουθήσετε κάθε είδους διαστροφικές, σεξουαλικές ωμότητες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Γουίλεμ Νταφόε και Σαρλότ Γκενσμπούρ. Γενικά ο «Αντίχριστος» έχει πάρει μερικές καλές κριτικές στη Δανία και μερικές πολύ κακές στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ενδεικτικό είναι ότι στις Κάννες κατάφερε να βραβευθεί από την κριτική επιτροπή με ένα «αντιβραβείο», γιατί όπως δήλωσαν σύσσωμα τα μέλη της, πρόκειται για την πιο μισογυνιστική ταινία ενός σκηνοθέτη που δηλώνει ως ο καλύτερος του κόσμου. Για το τέλος κράτησα την κριτική του Χρήστου Μήτση (Αθηνόραμα): «Μ’ ένα ανορθόδοξο ψυχολογικό θρίλερ, ο Λαρς Φον Τρίερ δοκιμάζει να σοκάρει για μία ακόμα φορά. Αμετροεπής, υπερφιλόδοξος και δωρεάν προκλητικός, παρασύρεται από τη βιρτουοζιτέ του σε μια ρηχή ιδεολογικά και απωθητική οπτικά κινηματογραφική φάρσα.» Δεν παίρνω όρκο ότι είναι για τα σκουπίδια, μιας και δεν την έχω δει. Δεν ξεχνάω ότι το «Dogville» του Τρίερ είναι αγαπημένη ταινία, αλλά μάλλον δεν αξίζει να πληρώσετε το 8ευρω.

Στα ενδιαφέροντα που βγαίνουν αυτή την περίοδο είναι το νέο ντοκιμαντέρ του ριζοσπαστικού δημιουργού Μάικλ Μουρ με τίτλο «Capitalism: A love story» («Καπιταλισμός: Μια ιστορία αγάπης»). Ο βραβευμένος με Οσκαρ Μουρ μετά την οπλοφορία, την τρομοκρατία και το σύστημα υγείας και μετά τα πολλά εκατομμύρια εισπράξεων για τα ντοκιμαντέρ του, επιστρέφει με το θέμα ακριβώς που περιμέναμε από αυτόν: την πολύπαθη οικονομία. Ακούμε παντού για την κρίση, απολύσεις, περικοπές και μερικές κακόμοιρες χώρες που φαλίρισαν. Ηρθε η ώρα να προσεγγίσουμε το ζήτημα από μία εναλλακτική σκοπιά. Ο Μουρ με τη γνωστή καταγγελτική του διάθεση θα προσπαθήσει να αφυπνίσει για ακόμα μία φορά τους Αμερικάνους (και όχι μόνο), δείχνοντας ποιοι πραγματικά ευθύνονται. Επίσης θα πάρει ένα άδειο σακί, θα στηθεί έξω από ουρανοξύστες και θα ζητήσει τα χρήματα των πολιτών πίσω. Στη χώρα μας δεν έχει πάρει ακόμα ημερομηνία εξόδου στους κινηματογράφους, αλλά ίσως μπορέσετε να το βρείτε μέσω αλλότριων οδών «διαμοίρασης». Νομίζω ότι ο δημιουργός του δεν θα είχε κανένα πρόβλημα.

Την προηγούμενη εβδομάδα ανέφερα την ηλεκτρονική σελίδα «Αθηνόραμα» στην οποία μπορείτε να ανατρέξετε για πληροφορίες σχετικές με τον κινηματογράφο, σήμερα προτείνω για ενημέρωση και ένα σχετικό ιστολόγιο, το «Movies for the Masses». Στη διεύθυνση mftm.blogspot.com θα βρείτε ανάλυση των κινηματογραφικών ειδήσεων, κριτικές των ταινιών της εβδομάδας και παρουσίαση των τελευταίων trailer, από ανθρώπους που γνωρίζουν πολλά από το χώρο. Δεν χρειάζεται να συμφωνείτε σε όλα μαζί τους, εσείς διαλέγετε τι θα κρατήσετε. Για να πάρετε μία γεύση, αντιγράφω την κριτική τους για την ελληνική ταινία «Το Κακό στην εποχή των ηρώων» (φωτ.), που μόλις έκανε πρεμιέρα.

Αν θυμάστε το «Κακό» είχε βγει το 2005 και ακούστηκε αρκετά ως η πρώτη ελληνική ταινία με ζόμπι. Ηταν cult παραγωγή, στα όρια του c-movie, αλλά αυτή τη φορά οι δημιουργοί επιστρέφουν με παχυλό budget και έχοντας αναβαθμιστεί σε όλα τα επίπεδα. Σύμφωνα με τη λίγο ασαφή υπόθεση, «τρεις μέρες πριν, μια αρχαία δύναμη μετέτρεψε τους Αθηναίους σε ζόμπι, όμως δεν ήταν η πρώτη φορά. Πριν 2800 χρόνια η κατάσταση ήταν η ίδια. Τότε, το Κακό νικήθηκε. Θα μπορέσουν οι ήρωές μας να κάνουν το ίδιο και σήμερα;» Η σκηνοθεσία και το σενάριο είναι του Γιώργου Νούσια, ενώ παίζουν διάφοροι γνωστοί Ελληνες και ανάμεσά τους ο b-μουβάς Billy Zane (ο κακός του Τιτανικού).

Σύμφωνα λοιπόν με την αναλυτική κριτική του Movies for the Masses «Ανοίγοντας με μια δυναμική σεκάνς, ο Γιώργος Νούσιας, ο Πέτρος Νούσιας κι ο Κλαούντιο Μπολίβαρ (ισότιμοι δημιουργοί του Κακού ΙΙ, όπως θυμίζει με κάθε ευκαιρία ο πρώτος) καταφέρνουν μέσα σε λίγα λεπτά και να σε εντυπωσιάσουν και να σε προϊδεάσουν για τα προβλήματα που θα ακολουθήσουν. Για ταινία με δεδομένο πιεστικό χρονοδιάγραμμα, ασυνήθιστο για τους ανθρώπους που είχαν αναστατώσει κοινό και κριτικούς πριν καμιά πενταετία με το Κακό (2005), με δυναμωμένο budget που τους άνοιγε περισσότερες ορέξεις για μεγαλύτερες σκοτούρες απ’ αυτές που τους βοηθούσε να αντιμετωπίσουν και με περιορισμένο προηγούμενο εντός των συνόρων μας για να ‘χουν κάπου να ανατρέξουν και να υπολογίσουν, το Κακό στην Εποχή των Ηρώων κάνει όλα αυτά που υπόσχεται, προσφέροντας με διάθεση ανοιχτοχέρη, καφρίλικο χιούμορ της ποικιλίας του απενοχοποιημένου, προσωπικές εκδοχές αγαπημένων εφετζίδικων εικόνων και μερικές προχωρημένες για τα (ελληνικά) μέτρα μας συλλήψεις, στη διαχείριση των ψηφιακών εφέ, που και θα ζόρισαν ευπρόσδεκτα το post-production της Graal και θα δικαιολογούσαν και μια αντίστοιχη κατηγορία στα τοπικά βραβεία, αν υπήρχε από πουθενά ανταγωνισμός. Εχοντας αποκτήσει την τελική της μορφή, μόλις μερικά 24ωρα πριν την πρώτη της προβολή (σύμφωνα με παραδοχή του Γιώργου Νούσια) και δεδομένου του αδύναμου σεναρίου με τις ελλείψεις στα πεδία του δράματος και του σασπένς (σε σημείο που η αποσπασματική ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας να παίζει ρόλο φιμωμένου πρωταγωνιστή) και την απωθητική τάση για επαναληπτικότητα τόσο στην πλοκή όσο και στο χιούμορ, η ταινία θα είχε ωφεληθεί τα μέγιστα από μερικές βδομάδες ακόμα στο μοντάζ, για να τριμαριστεί η σποραδική χαλαρότητα και να τονιστούν οι κάπως φλατ εξάρσεις. Αν πέσεις και στη λάθος αίθουσα, μπορεί ακόμα και να σοκαριστείς απ’ την αφοπλιστική αδυναμία της στον ήχο, με την εγκληματική αμέλεια σε ορισμένες σκηνές δράσης που μοιάζουν σχεδόν αμιξάριστες (η μονομαχία στην ταράτσα, για παράδειγμα) και τη γενικότερη ανεπάρκεια στην ηχοληψία των διαλόγων, να κάνουν τις ερμηνείες ν’ ακούγονται πιο φάλτσες απ’ όσο επιτρέπουν οι φιλοδοξίες τεχνικού επιπέδου της ταινίας. Ωστόσο, μέσα στην ταινία αυτή που βγαίνει στις αίθουσες, υπάρχει μια πολύ καλύτερη, με χαβαλετζίδικη διάθεση, θαρραλέα οπτική και σκηνοθετική ευχέρεια, στις εκρήξεις της, αποστομωτική, που δε θα ‘ταν άσχημο εν τέλει να τη δεις να σου ’ρχεται σε DVD, αρκεί, φαντάζομαι, η ανταπόκρισή σου στα ταμεία να ‘ναι κι αυτή κάπως ενθαρρυντική.»

Αυτά τα χορταστικά και αιματηρά για την ώρα. Μην ξεχνάτε ότι παλαιότερα άρθρα, καθώς και προτάσεις για dvd μπορείτε πάντα να αναζητείται στο ομώνυμο ιστολόγιο της στήλης και συγκεκριμένα στη διεύθυνση john-pliotas.blogspot.com.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

Οκτώβριος 1- The Orphan

Ελληνικό box office και προσεχώς…

Του Γιάννη Πλιώτα

Είμαστε ένα βήμα πριν τις εκλογές. Κάποιους από εσάς θα σας ενδιαφέρουν, κάποιους όχι, κάποιοι θα ‘ναι αναποφάσιστοι και κάποιοι κατασταλαγμένοι. Πολλοί (το ξέρω από προσωπική εμπειρία) θα ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον, αλλά όπως λέει κι ο Μοντεχρήστο στον «Ισοβίτη», χρειάζονται πέντε με έξι φορές. Οχι για να πραγματοποιηθεί το όνειρό σας. Για να πάψετε να ελπίζετε.

Θυμίζω ότι από τις 2 έως τις 10 Οκτωβρίου, στην Πάτρα γίνεται το 11ο Διεθνές Πανόραμα Ανεξάρτητων Δημιουργών Ταινιών με πάνω από διακόσιες συμμετοχές από εξήντα δύο χώρες. Αν θέλετε να πάρετε μία γεύση από ένα διαφορετικό είδος κινηματογράφου, παντελώς ανεπιτήδευτο, καλώς να ορίσετε. Οι προβολές είναι με ελεύθερη είσοδο στον κινηματογράφο Ιντεάλ και την Τετάρτη 6 του μηνός θα είμαι και εγώ κάπου εκεί καθώς συμμετέχω με τη δραματική ταινία μικρού μήκους «Κατάψυχος».

Στο ελληνικό box office (γιατί υπάρχει και αυτό), οι ταινίες που ξεχώρισαν το τριήμερο από 17 έως 20 Σεπτεμβρίου έχουν ως εξής: Πρώτη θέση για το «Up» (φωτ.) της pixar με 22.000 εισιτήρια, το κλασικό πλέον animation, για το οποίο δεν υπάρχει λόγος να μην το έχετε δει ακόμα. Αφηγείται τις τρελές περιπέτειες ενός μουρτζούφλη γέρου που αποφασίζει να κρεμάσει σε μπαλόνια το σπίτι του και να απογειωθεί προς το άγνωστο. Με πιτσιρίκια ή χωρίς, αξίζει. Δεύτερη θέση για τα στρατιωτάκια «G. I. Joe: Rise of Cobra» με 17.000 και τρίτη για το ξαναζεσταμένο θρίλερ «The Final Destination». Συνολικά ο Χάρυ Πότερ όπως είναι αναμενόμενο έχει κυριαρχήσει αυτή την περίοδο έχοντας κόψει πάνω από 300.000 εισιτήρια και αφήνοντας πολλές υποσχέσεις για την έβδομη και τελευταία ταινία (σε δύο μέρη, του χρόνου κοντά μας). Αν θέλετε να ενημερώνεστε τακτικά για το ποιες ταινίες έλκουν περισσότερο την προσοχή του κοινού, μπορείτε να βρείτε τα στοιχεία στη σελίδα απ’ το «Αθηνόραμα», αν και θα σας απέτρεπα απ’ το να δίνετε πολύ βάση στις κριτικές τους, σχεδόν πάντα διαφωνώ. (Aρα αν διαφωνείτε με τις δικές μου προτάσεις, μπορείτε κάλλιστα να απευθύνεστε εκεί για γνώμη, ορίστε και η διεύθυνσή τους: www.athinorama.gr/cinema - κακίες δεν κρατάμε)

Τι υπάρχει στους κινηματογράφους αυτή την περίοδο: αν σας έλειψε το κλασικό θρίλερ με ένα παράξενο και μονόχνοτο παιδάκι, που συμπεριφέρεται σαν να είναι δαιμονισμένο και μία μέρα ξυπνούν όλοι στο σπίτι και ανακαλύπτουν (συνήθως με τον άσχημο τρόπο) ότι όντως είναι δαιμονισμένο, υπάρχει το «The Orphan». Δεν ξέρω ακριβώς την υπόθεση, αλλά και μόνο από τη σκιαχτική αφίσα μπορείτε να καταλάβετε τι περίπου παίζει. Eχει ακουστεί αρκετά, έχει πάρει και ανάμεικτες κριτικές για ταινία του είδος, άρα γιατί όχι; Πάντως αν θέλετε να κάνετε σίγουρη επιλογή τρόμου, καλύτερα να προτιμήσετε σε dvd το ανατριχιαστικό ισπανικό θρίλερ «Rec»- μη διαβάσετε τίποτα για την υπόθεσή του, απλά δείτε το (σύντομα στις οθόνες μας και το sequel του).

Τέλος με μια ματιά στο άμεσο μέλλον. Πέντε χρόνια μετά τις επιτυχημένες «Νύφες» του, ο σπουδαίος σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης επιστρέφει με την καινούργια του ταινία, το «Ψυχή βαθιά». Τρία δικά του έργα συγκαταλέγονται στα αγαπημένα μου, τα «Πέτρινα Χρόνια» (1985), η «Φανέλα με το νούμερο 9» (1988) και το «Oλα είναι δρόμος» (1998). Στο «Ψυχή βαθιά» ο σκηνοθέτης επιχειρεί να ανασυνθέσει μία σκοτεινή περίοδο της ελληνικής σύγχρονης ιστορίας, τις τελευταίες μέρες του εμφυλίου πολέμου. Ενώ ο υπόλοιπος κόσμος προσπαθούσε να συνέλθει από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εμείς αποφασίσαμε να συνεχίσουμε να πολεμάμε, ώστε να βεβαιωθούμε ότι όσα λίγα είχαν απομείνει όρθια, θα καταστρέφονταν. Το θέμα είναι από «επικίνδυνο» έως «ταμπού» και όταν μια ταινία καταπιάνεται με πολιτική, έχει εξασφαλισμένες αντιδράσεις ένθεν κακείθεν. Θόρυβος θα γίνει. Περιμένουμε ένα πολεμικό δράμα, του οποίου η πλοκή θα επικεντρωθεί γύρω από δύο αμούστακα αδέρφια που βρίσκονται αντιμέτωπα στις πρώτες γραμμές. Η παραγωγή είναι ακριβή, προβλέπω ότι θα είναι καλή ταινία, αλλά θα μπορέσουμε να βγάλουμε πιο συγκεκριμένα συμπεράσματα από τις 22 Οκτωβρίου που κάνει έξοδο στους κινηματογράφους. Σας γράφω από τώρα ώστε να το έχετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας, νομίζω αξίζει να ενισχύσουμε τις ποιοτικές παραγωγές, γιατί σε λίγα χρόνια τα μόνα ελληνικά που θα φτάνουν στις αίθουσες θα είναι τα «Σούλα έλα ξανά» και «Σούλα μ’ ακούς». Αν επιλέξετε να μείνετε σπίτι και θέλετε να δείτε κάτι άλλο από μεγάλο Ελληνα σκηνοθέτη, θα πρότεινα ανεπιφύλακτα την περσινή ταινία του Αγγελόπουλου, τη «Σκόνη του Χρόνου» με τον Μπρούνο Γκανζ και τον Γουίλιαμ Νταφόε. Μια πολύ καλή δραματική ταινία.

Α, είδα και το φετινό «Star Trek» του Αμπραμς τις προάλλες. Πολύ καλό ήταν, θύμιζε και λίγο «Star Wars», αν σας έχει λείψει μια στιβαρή ταινία επιστημονικής φαντασίας και δράσης, ανεβάστε το στις πρώτες θέσεις της λίστας σας. Αυτά και όχι άλλα, από τη δυτική πύλη της Ελλάδας (aka Πάτρα). Θυμηθείτε να μην πιείτε το Σάββατο, ώστε να προσέλθετε νηφάλιοι στις κάλπες.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

Σεπτέμβριος 24- Surrogates/ Solomon Kane

Πλούσιο κινηματογραφικό φθινόπωρο

Του Γιάννη Πλιώτα

Μία ακόμα εβδομάδα πιο κοντά στον Οκτώβριο και πολλές κινηματογραφικές επιλογές απλώνονται μπροστά μας. Μην περιμένετε να πετύχετε την Καζαμπλάνκα στην αίθουσα κανενός multiplex, αλλά όλο και κάτι θα βρεθεί που να σας αρέσει. «Διαφθορά στη Νέα Ορλεάνη» (δραματική, remake παλιότερης ταινίας), «Up» (animation της pixar, πρώτη επιλογή εξακολουθεί), «G. I. Joe» (πολύ εφέ, αλλά αν σας έλειψαν τα κουκλάκια, γιατί όχι;), «Η αγάπη θέλει το χρόνο της» («Love Happens» ο αγγλικός τίτλος, κομεντί).

Αν πάντως περάσατε από Αθήνα θα είχατε την ευκαιρία να δείτε πλούσιο υλικό στις Νύχτες Πρεμιέρας 2009, που ολοκληρώθηκαν χθες με ταινίες που διακρίθηκαν σε σημαντικά φεστιβάλ του εξωτερικού. Ξεχώρισαν οι συμμετοχές από Αλμοδοβάρ και Ανγκ Λι. Σε περίπτωση που τα φεστιβάλ γενικότερα, συγκαταλέγονται στα ενδιαφέροντά σας, ξεκινάει την επόμενη εβδομάδα ένα πολύ αξιόλογο στην Πάτρα. Πρόκειται για το 11ο Διεθνές Πανόραμα Ανεξάρτητων Δημιουργών, που διεξάγεται στις αίθουσες του κινηματογράφου Ιντεάλ από τις 2 έως τις 10 Οκτωβρίου. Θα έχετε την ευκαιρία να δείτε 232 ταινίες και ντοκιμαντέρ μικρού και μεγάλου μήκους, από 62 χώρες. Μια πανδαισία εικόνας, που αν είστε στην Πάτρα στριμώξτε την κάπου στο πρόγραμμά σας, εγγυημένα αξίζει. Ολες οι προβολές φυσικά είναι χωρίς εισιτήριο, το πρόγραμμα και αναλυτικές λεπτομέρειες για το φεστιβάλ μπορείτε να τα δείτε στη σελίδα του φεστιβάλ www.independent.gr.

Αυτά είδαμε και θα δούμε εμείς. Τι βλέπουν αυτή την περίοδο στην Αμερική; Πολλά και παράξενα. Πρώτη θέση την προηγούμενη εβδομάδα στο box office είχε το «I can do bad all by myself», μια αδιάφορη ταινία, αδιάφορων συντελεστών, που έχει βαθμολογία 1,9 στα 10 στο imdb. Δεν νομίζω να τη φέρουν στους κινηματογράφους εδώ, αλλά καλού κακού κρατήστε το όνομα για να μην την πατήσετε νοικιάζοντας dvd. Στην τρίτη θέση το μέτριο κατά τη γνώμη μου «Inglorious Basterds» του Ταραντίνο έχοντας μαζέψει 100 εκατομμύρια δολάρια, όσα δηλαδή και το πολύ ενδιαφέρον «District 9» (θέση 9).

Συμπτωματικά στη δεύτερη θέση βρίσκεται ένα άλλο «εννιά», το animation «9» για το οποίο έγραψα αναλυτικά την προηγούμενη εβδομάδα. Από τις 9 του μηνός παίζεται και στις δικές μας αίθουσες, όσοι πιστοί τιμήστε το, έχοντας κατά νου τη μικρή του διάρκεια (79 λεπτά). Η σκηνοθεσία είναι του Σέιν Ακερ και στην παραγωγή έχει μπλεχτεί ο Τιμ Μπάρτον. Πολλή φαντασία με φόντο ένα ζοφερό, εσχατολογικό σκηνικό και πολλές γνωστές φωνές πίσω απ’ τους ψηφιακούς πρωταγωνιστές. Υπενθυμίζω ότι δεν είναι ένα έργο για πολύ μικρά παιδάκια, λόγω ορισμών σκηνών βίας που περιλαμβάνει. Αν δεν χωράει στα άμεσα σχέδιά σας, μπορείτε να αναζητήσετε στο youtube τη βραβευμένη μικρού μήκους ταινία στην οποία έχει βασιστεί.

Σε ταινίες που αναμένουμε με ανυπομονησία, υπάρχουν δύο ακόμα φαντασίας, που θα κινήσουν έντονα το ενδιαφέρον μας. Πρώτη μία μεγάλη αμερικανική παραγωγή με πρωταγωνιστή τον σκληρό Μπρους Γουίλις. Ονομάζεται «Surrogates» (στη φωτ.) και είναι θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Εχει βασιστεί σ’ ένα κόμικ και η ιδέα θυμίζει έντονα την «ολική Επαναφορά», το «Μάτριξ», αλλά και το ιαπωνικό anime «Ghost in the sell» (απ’ όπου είχαν ξεπατικωθεί διάφορες σκηνές του «Μάτριξ»). Μπορεί να αναρωτιέστε για το αν κάνει ο Μπρους για έναν τέτοιο ρόλο, αλλά μην ξεχνάτε ότι έγινε πολύ δημοφιλής στο νεανικό κοινό με ταινίες όπως το «Πέμπτο Στοιχείο» του Λυκ Μπεσόν και τους «12 Πιθήκους» του εκκεντρικού Τέρι Γκίλιαμ (απ’ τον οποίο σύντομα περιμένουμε νέα ταινία, με τη συμμετοχή και του Χιθ Λέτζερ). Στο «Surrogates» όλοι οι άνθρωποι με τις ευλογίες της κυβέρνησης, έχουν αποσυρθεί στα σπίτια τους και συνδέονται μέσω ενός ηλεκτρονικού συστήματος με ένα ρομπότ-άβαταρ (το surrogate). Στο ρομπότ μπορούν να δώσουν οποιαδήποτε μορφή και ιδιότητα επιθυμούν και ουσιαστικά ζούνε μέσω αυτού. Τα ρομπότ βγαίνουν από το σπίτι στη θέση των ανθρώπων, κάνουν βόλτες, πίνουν ποτά, κάνουν καμάκι, παίζουν football κ.λπ. Ολα καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση (περίπου) με τους ανθρώπους που τα έχουν αγοράσει και οι οποίοι αισθάνονται τα πάντα. Ομως όπως γίνεται κάθε φορά που η καημένη η ανθρωπότητα νομίζει ότι έχει δημιουργήσει μια ουτοπία, έρχεται ένας ανόητος-ψυχοπαθής να τα… διαλύσει όλα. Κάποιος αρχίζει να δολοφονεί ανθρώπους συνδεδεμένους με τα ρομπότ και το μυστήριο αναλαμβάνει να εξιχνιάσει ο πράκτορας του FBI Γουίλις. Είναι, όμως σχεδόν βέβαιο ότι θα ανακαλύψει πολλά περισσότερα απ’ όσα αρχικά περίμενε. Μια συνωμοσία υπάρχει πίσω απ’ όλα αυτά. Πρεμιέρα 5 Νοεμβρίου στη χώρα μας και ως τότε θα έχουμε πάρει γεύση απ’ την υποδοχή που συνάντησε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το trailer αφήνει πολλές υποσχέσεις, ενώ το tagline ρωτάει «πώς είναι δυνατόν να σώσεις την ανθρωπότητα αν το μόνο αληθινό πράγμα στον κόσμο είσαι εσύ;».

Πάμε παρακάτω σε μία γαλλο-τσεχική μεγάλης εμβέλειας παραγωγή, το «Solomon Kane». Κάποτε ζούσε ένας συγγραφέας, ο Ρον Χάουαρντ (1906-1936), που όχι μόνο άνοιξε λογοτεχνικούς δρόμους, αλλά ουσιαστικά έβαλε τα θεμέλια για το λογοτεχνικό είδος «sword and sorcery»- ξέρετε σπαθιά, μάγοι, ξωτικά, βάρβαροι πολεμιστές, όλα αυτά τα ωραία. Η απήχηση του έργου του συγκρίνεται μόνο με αυτό του Τόλκιν, ενώ ο πιο διάσημος ήρωας του ήταν ο Κόναν. Δημιούργησε, όμως και πολλούς ακόμα χαρακτήρες, ανάμεσά τους ο Solomon Kane, ένας πουριτανός του 16ου αιώνα, που γυρίζει στον κόσμο με κανέναν άλλο σκοπό παρά να εξολοθρεύσει το κακό- μια δύσκολη δουλειά οπωσδήποτε. Αυτόν τον ήρωα επέλεξαν να κάνουν ταινία, μιας και έχει όλες τις προϋποθέσεις να γίνει επιτυχία. Το trailer που κυκλοφόρησε είναι εντυπωσιακό, δείχνει ότι οι δημιουργοί έχουν υιοθετήσει ένα αμάλγαμα αισθητικής από «Van Helsing» και «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» και αφήνει υποσχέσεις για κάτι καλό. Πρεμιέρα στην Ευρώπη αρχίζει να κάνει στις 31 Δεκεμβρίου.

Αν πάλι όσα έγραψα για τον Χάουαρντ σας ξύπνησαν μνήμες για τον παλιό, καλό, κλασικό «Κόναν», τότε έχετε δύο επιλογές. Πρώτη και εύκολη: να δείτε ξανά τις δύο ταινίες με τον Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ. «Κόναν ο Βάρβαρος» (1982) και «Κόναν ο Καταστροφέας» (1984). Είδα σχετικά πρόσφατα την πρώτη και την απόλαυσα. Δεύτερη επιλογή: Να περιμένετε ως το 2011 (προλαβαίνετε, ο κόσμος είναι στάνταρ ότι δεν θα καταστραφεί πριν τα τέλη του 2012). Εκείνη τη χρονιά θα βγει στις αίθουσες η νέα ταινία του «Κόναν». Οπως είπαμε, το Χόλυγουντ δεν θα αφήσει τίποτα χωρίς remake. Ελπίζω μόνο να μην κάνουν και τον «Μπάτσο του Μπέβερλυ Χιλς».

(Φυσικά αστειεύομαι. Ηδη έχει ανακοινωθεί νέα ταινία με τον «Μπάτσο του Μπέβερλυ Χιλς». Αυτό έλειπε

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

Σεπτέμβριος 17- Ο δρόμος/ 9

Τι καλό (δηλαδή μέτριο) περιμένουμε από το Χόλυγουντ

Του Γιάννη Πλιώτα

Πλησιάζουμε ολοταχώς στα μέσα Σεπτεμβρίου και ως συνήθως αυτές οι εβδομάδες συνιστούν μια περίοδο κινηματογραφικής νηνεμίας. Μας έρχονται από Αμερική όσα θερινά block busters δεν πρόλαβαν να προβληθούν στη χώρα μας και μερικές ταινίες όχι πρώτης γραμμής, αλλά με αμυδρά οικείους τίτλους ή συντελεστές. Τουλάχιστον με αυτή τη διαφορά φάσης, για τα περισσότερα θα έχετε ακούσει θετικές ή αρνητικές γνώμες από όσους «φίλους» σας υποπίπτουν στην αμαρτία του παράνομου download. Αν πάντως το ζήτημα σας ενδιαφέρει στην ουσία του, μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στη συνέντευξη ενός αμερικάνου συγγραφέα (Scott Sigler) που φιλοξενώ σήμερα στη βιβλιοκριτική στήλη. Η συζήτηση που κάνουμε έχει ενδιαφέρον.

Τι καλό (δηλαδή μέτριο) περιμένουμε λοιπόν μέσα στον επόμενο μήνα από το Χόλυγουντ; Ξεκινάμε με το «The Final Destination», δηλαδή στα ελληνικά ένα ακόμα «Βλέπω το θάνατό σου». Αν θυμάστε είναι η κλασική σειρά νεανικών θρίλερ, όπου ένας από την παρέα έβλεπε οράματα για το πώς θα πεθάνουν όλοι και τελευταία στιγμή προειδοποιούσε τους φίλους του για να τη γλυτώσουν. Ομως ο Χάρος δεν χάνει τόσο εύκολα όσο νομίζουν τα αμερικανάκια και αρχίζει να σχεδιάζει τους πιο εξωφρενικούς τρόπους για να ρίξει αμόνια στα κεφάλια κακόμοιρων. Πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα στη χώρα μας και 5,5 στα 10 βαθμολογία στο imdb.com. Αν σας έχουν λείψει αυτά τα ωραία με τους τεμαχισμούς και τις κονιορτοποιήσεις, αυτή είναι η ταινία για σας, όπως και το «Halloween II» που σκηνοθετεί ξανά ο εκκεντρικός Ρομπ Ζόμπι και για κάποιον σατανικό λόγο έχει επίσης βαθμολογία 5,5 στα 10. Πάντως με λίγη υπομονή το πρόγραμμά σας προβλέπεται φορτωμένο, μιας και έρχεται σύντομα και το «Saw VI», στο οποίο ένας θεός ξέρει τι ακόμα έχουν να δείξουν.

In other news περιμένουμε το επιστημονικής φαντασίας «District 9» σε παραγωγή Πίτερ Τζάκσον και σκηνοθεσία Νιλ Μπλόμκαμπ, που έχει αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Εχει να κάνει με ένα γκέτο φιλοξενίας εξωγήινων (!) που έχει δημιουργηθεί στην Αφρική και τα προβλήματα που συνεπάγονται από αυτό. Προφανώς στο «District 9» οι εξωγήινοι δεν είναι οι κλασικοί overpowered τύποι που πατώντας ένα κουμπί διαλύουν τα πάντα (αλλά στο τέλος χάνουν επειδή ο πρόεδρος των ΗΠΑ μπαίνει σε ένα F 16 και καταρρίπτει το τεράστιο mothership τους). Ενα κυβερνητικό στέλεχος τους συμπαραστέκεται και φτάνουν σε βαθμολογία 8,6 στα 10, αλλά εδώ θα τους δούμε από 22 Οκτωβρίου. Το επόμενο project του Πίτερ Τζάκσον που περιμένουμε με ανυπομονησία, είναι η συνεργασία του με Στίβεν Σπίλμπεργκ στη μεταφορά του Τεν Τεν.

Σε όσους θέλουν να θυμηθούν τα παιδικά τους παιχνίδια απευθύνεται το «G.I. Joe: The rise of Cobra», μια μεγάλη παραγωγή που επιχειρεί να ανοίξει το δρόμο για ένα ακόμα δημοφιλές franchise. Μέτριες κριτικές, αρκετά εισιτήρια. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη ο φασαριόζος Στίβεν Σόμερς, εμπνευστής της «Μούμιας» με τον Μπρένταν Φρέιζερ και δημιουργός του εντυπωσιακού, πλην απλοϊκού «Βαν Χέλσινγκ». Αν και εσείς παίζατε με τους G.I. Joe και θέλετε να τους δείτε ζωντανούς, έρχονται στις οθόνες μας την άλλη εβδομάδα. Παίζει η Σιένα Μίλερ και φυσικά ο σκληρός Ντένις Κουέιντ στο ρόλο του Στρατηγού Χοκ. Σχέση με παιχνίδια έχει και το φουτουριστικό «Gamer», στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Τζεράρντ Μπάτλερ και βλέπω ότι το διαφημίζουν πολύ στην τηλεόραση. Κατά πάσα πιθανότατα δεν πρόκειται για κάτι σπουδαίο και όπως φαίνεται από το trailer, απευθύνεται σε πολύ νεανικό κοινό. Το tagline της ταινίας είναι ότι «στο κοντινό μέλλον δεν ζεις για να παίζεις, αλλά παίζεις για να ζεις». Πολύ φιλοσοφημένο για να το αναλύσω, το συμπέρασμα δικό σας. Το σκηνοθετικό δίδυμο του «Gamer» έχει ξανασυνεργαστεί για να μας δώσει το «Crank» με τον Τζέισον Στάθαμ και το «Crank 2» επίσης με τον Τζέισον Στάθαμ.

Δεν χρειάζεται κανείς να έχει ιδιαίτερες γνώσεις κινηματογράφου για να παρατηρήσει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ταινιών που παράγονται αυτή τη στιγμή απ’ τη βαριά αμερικάνικη κινηματογραφική βιομηχανία, είναι sequels γνωστών τίτλων. Η σχετική ασφάλεια που προσφέρουν και η τραγική έλλειψη πρωτότυπων ιδεών, έχουν κάνει τους πάντες να στραφούν προς τα εκεί. Δεν λέω, αγαπημένη ταινία το «Dark Knight» και περιμένουμε με ανυπομονησία τους «Πειρατές της Καραϊβικής 4», αλλά δεν είναι δυνατόν όλες οι ταινίες να βασίζονται σε ξαναζεσταμένο υλικό. Σε αυτή την καταιγίδα έλλειψης πρωτοτυπίας ίσως μια αχτίδα ελπίδας μπορούν να προσφέρουν ανεξάρτητες εταιρείες παραγωγής και οι ευρωπαίοι σκηνοθέτες.

Ενα καλό παράδειγμα είναι το «9». Αγγλόφωνο animation (δεν είναι της βασίλισσας pixar), που προβάλλεται αυτή την εβδομάδα στη χώρα μας, αλλά υποθέτω θα δυσκολευτείτε εκτός Αθηνών να το πετύχετε. Παράξενο σχέδιο και ένα σενάριο στημένο σε post apocalyptic (μετά την καταστροφή) σκηνικό. Ακούγονται και οι φωνές των Κρίστοφερ Πλάμερ και της Τζένιφερ Κόνελι. Η διάρκειά του είναι κάπως μικρή (79 λεπτά) και νομίζω δεν απευθύνεται σε πιτσιρίκια, μιας και δεν του λείπουν χρώματα βίας.

Αυτή την εποχή γίνεται και το φημισμένο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βενετίας, που σύμφωνα με δήλωση του φετινού προέδρου του Ανγκ Λι, είναι το καλύτερο φεστιβάλ στον κόσμο. Πολύ καλές εντυπώσεις άφησε η (επίσης) post-apocalyptic ταινία «The Road» (φωτ.) με πρωταγωνιστή τον Βίγκο Μόρτενσεν. Η ιστορία βασίζεται στο ομώνυμο πασίγνωστο βιβλίο του Κόρμακ Μακάρθυ (2007 βραβείο Πούλιτζερ, κυκλοφορεί στα ελληνικά από εκδ. Καστανιώτη), ο οποίος είχε γράψει και το βιβλίο «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους». Σε έναν κόσμο που έχει ολοκληρωτικά καταστραφεί από πυρηνικά (δεν είμαι σίγουρος για αυτό, αλλά τέλος πάντως η καταστροφή είναι σαρωτική), ένας πατέρας με το γιο του διανύουν ερημικές εκτάσεις προκειμένου να σωθούν όχι μόνο από το αφιλόξενο περιβάλλον, αλλά και από τους υπόλοιπους ανθρώπους που έχουν μετατραπεί σε θηρία για να επιβιώσουν. Το «The road» έχει καλό καστ μιας και εκτός από τον Μόρτενσεν παίζουν οι Σαρλίζ Θέρον, Γκάι Πιρς και Ρόμπερτ Ντυβάλ. Επίσημη ημερομηνία πάντως για πρεμιέρα στην Ελλάδα δεν έχει ανακοινωθεί. Αν θυμάστε και από άρθρα μου πέρσι, οι ταινίες μαζικής καταστροφής θα έχουν την τιμητική τους αυτή τη χρονιά, γεγονός που αποδίδεται στον τρόμο των θεατών για την οικονομική κρίση. Σύντομα θα υποδεχθούμε το εσχατολογικό «2012», ενώ στις αρχές του 2010 κάτι που σεναριακά ακούγεται καλό, το «Book of Eli» με τον Ντένζελ Ουάσινγκτον.

Αρκετά προτρέξαμε, όμως και νομίζω αρκετά σας βομβάρδισα με πληροφορίες. Ραντεβού σε μία εβδομάδα. Ως τότε, καλές προβολές.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

Σεπτέμβριος 3- Άδωξοι Μπάσταρδη/ Hangover

Οι καλοκαιρινές διακοπές είναι εποχή που κατ’ εξοχήν προσφέρεται για ψυχαγωγικές δραστηριότητες, όπως η θέαση πολλών (και συχνά) ανάλαφρων ταινιών. Επίσης για σερφ, μακροβούτια, ψαροντούφεκο (πάντα με ψαροντουφεκοστολή κατά το γνωστό ανέκδοτο), ρακέτες, μπιτς-βόλευ, μπιτσόμπαρο κλπ κλπ

Στην πρώτη μας συνάντηση για την τρέχουσα σεζόν, θα γράψω κυρίως για δύο ταινίες που είδα στις διακοπές και θα παραλείψω τις λεπτομέρειες απ’ όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητές μου. Είναι λοιπόν μία που μου άρεσε πολύ και μία που δεν μου άρεσε. Και αφού γράψω γι’ αυτές, θα πάρουμε μια γεύση από μερικές που δεν έχω δει ακόμα, αλλά υποψιάζομαι ότι αξίζει να τραβήξουν την προσοχή μας.

Πρώτα έχουμε ουσιαστικά τη μεγαλύτερη έκπληξη του φετινού καλοκαιριού, την κωμωδία «Hangover». Παρ’ ότι κινείται σε κλασικούς αμερικανικούς ρυθμούς, παρ’ ότι οι καταστάσεις δεν διεκδικούν όσκαρ πρωτοτυπίας και παρ’ ότι το στόρυ θα σας ακουστεί στα όρια του κοινότυπου, το «Hangover» είναι μία πολύ καλή κωμωδία, υποδειγματικά φτιαγμένη. Χωρίς να καταφεύγει σε αηδίες με το κιλό και ηλίθιες σεξιστικές σκηνές, προσφέρει μιάμιση ώρα γέλιου και ίσως ακόμα περισσότερο, όταν πολλά περιστατικά θα επιστρέφουν στο μυαλό σας. Τρεις φίλοι και ένας παρείσακτος (ως odd man ο Ζακ Γαλιφιανάκης) πριν ο ένας τους παντρευτεί, αποφασίζουν να πάνε για ένα αξέχαστο bachelor party στο μυθικό Λας Βέγκας. Ξυπνούν το επόμενο πρωινό με απίστευτο hangover (προφανώς), για να διαπιστώσουν ότι ο γαμπρός έχει εξαφανιστεί και ότι δεν θυμούνται απολύτως τίποτα από τα εξωφρενικά που έχουν συμβεί. Καθώς οι ώρες περνούν και αυτοί απεγνωσμένα ψάχνουν το φίλο τους, ξετυλίγεται ένα απίστευτο κουβάρι περιστατικών που περιλαμβάνει κλεμμένα περιπολικά, τζόγο, τραυματισμούς, ξεδοντιάσματα, απαγωγές, καταδιώξεις, τίγρεις, τον Μάικ Τάισον και ένα στρώμα καρφωμένο στο κεφάλι ενός ρωμαϊκού αγάλματος. Η επιτυχία στην Αμερική δεν ήταν τυχαία, μιας και κατάφερε πολύ γρήγορα να διαδοθεί στόμα με στόμα και να μαζέψει το ιλιγγιώδες (σήμερα έχω μία ροπή προς τις τετριμμένες εκφράσεις ομολογώ) ποσό των 268 εκατομμυρίων δολαρίων, μόνο στην Αμερική. Η βαθμολογία του δε, είναι 8,1 στα 10 στο imdb. Δεν είναι τόσο έξυπνο όσο ο «Μεγάλος Λεμπόφσκι», αλλά αξίζει να τη δείτε αν έχετε καιρό να απολαύσετε μία γνήσια κωμωδία.

Η δεύτερη ταινία έχει διαφημιστεί πολύ και έχω ακούσει ακόμα και πολύ καλές απόψεις από φίλους που την είδαν, αλλά εμένα δεν μου άρεσε και θα εξηγήσω αναλυτικά το γιατί. Πρόκειται για το «Άδωξοι Μπάσταρδη» («Inglourious Basterds» ο εξίσου ανορθόγραφος αγγλικός τίτλος), την καινούργια δημιουργία του Κουεντίν Ταραντίνο, με διάφορους πρωταγωνιστές και ανάμεσά τους και ο Μπράντ Πιτ (δεν παίζει πάρα πολύ πάντως). Είναι ένα υβρίδιο ανάμεσα σε γουέστερν και πολεμική ταινία, με λίγες ξεκαρδιστικές στιγμές και κατά τη γνώμη μου σαφή δραματικό προσανατολισμό. Από την αρχή λοιπόν, αφού το είδος της ήταν τόσο μπερδεμένο, με δυσκόλεψε ως προς την οπτική γωνία απ’ όπου θα έπρεπε να την παρακολουθήσω. Σύντομα τα πράγματα έγιναν χειρότερα, εξ’ αιτίας της ηθικής που πρότεινε ο σκηνοθέτης. Εντάξει, ωραίες οι καφρίλες και οι σπλατεριές του (κατά τη γνώμη μου υπερεκτιμημένου) Ταραντίνο και πολύ cool, αλλά δεν θέλω να πληρώσω 8 ευρώ για να δω σε μια τεράστια οθόνη να λιώνουν το κεφάλι ενός πολύ αξιοπρεπούς και γενναίου αιχμαλώτου πολέμου με μπαστούνι του μπέιζμπολ. Και ακόμα περισσότερο όταν αυτό δεν το κάνουν οι στερεότυπα διαβολικοί ναζί, αλλά το κάνει ένας αμερικάνος στρατιώτης, δηλαδή ένας που ανήκει στους good guys. Γενικά νομίζω έχει και ένα μικρό πρόβλημα στο ρυθμό, ενώ δεν με έπεισαν καθόλου τα σκηνικά, τα κοστούμια και όσα άπτονταν των ιστορικών στοιχείων που θέλησε ο σκηνοθέτης να προσθέσει. Καλή ερμηνεία απ’ τον Μπραντ Πιτ και φυσικά εξαιρετικός στο ρόλο του ο πολυπράγμων Γερμανός ηθοποιός (και αξιωματικός των ες-ες στην ταινία) Κρίστοφερ Βαλτζ, που με άνεση κλέβει την παράσταση. Νομίζω έγραψα αρκετά αρνητικά, αλλά αυτή απλά είναι η άποψή μου. Αν θέλετε να σχηματίσετε σφαιρικότερη άποψη, μπορείτε να διαβάσετε και την κριτική του έγκυρου Παναγιώτη Τιμογιαννάκη, στην παρακάτω διεύθυνση: http://www.yupi.gr/cinema/c11938/%CE%86dwxoi_Mpastardh.html. Αντιγράφω μόνο ένα μικρό απόσπασμα: «Το έργο που έκα¬νε είναι μια πανέξυπνη -κυριολεκτικά πανέξυπνη- και άλλο τόσο ευρηματική παρωδία πάνω στα φιλμ περί Β' Παγκο¬σμίου Πολέμου και περί ναζισμού και αντίστασης που έχουν παράγει ο αμε¬ρικανικός, ο γαλλικός αλλά και ο γερ¬μανικός κινηματογράφος - ο τελευταί¬ος από την άλλη πλευρά, εννοείται! Και πάνω σε αυτή τη σινεφίλ αλλά και κα¬νιβαλίστικη ειρωνική διάθεση έχουμε ένα σενάριο πανέξυπνο, με πολλή πλο¬κή αλλά και άφθονο γέλιο.» Το «Άδωξοι Μπάσταρδη» πυροβόλησε μέχρι στιγμής 38 εκατομμύρια δολάρια, μέτρια προς καλή επίδοση, αν λάβουμε υπ’ όψιν και την αδρή διαφημιστική προβολή του.

Αυτά για δύο ταινίες που ακούστηκαν πολύ το τελευταίο διάστημα. Αν θέλετε κάτι διαφορετικό υπάρχουν λύσεις, πάντα υπάρχουν. Προφανώς η ταινία της εβδομάδας είναι ο έκτος Χάρυ Πότερ, ο «Ημίαιμος Πρίγκιπας». Σίγουρα πρόκειται για ώριμη και αξιόλογη ταινία, περισσότερα θα έχω να γράψω όταν τη δω. Πάντως λογικά αξίζει να τη δουν φίλοι του νεαρού Μάγου, αλλά και όλοι οι πιστοί του φάνταζυ. Αν τώρα πιστεύετε ότι ο χειμώνας είναι ante portas και συνεπώς πρέπει να εναρμονιστείτε με την επερχόμενη αλλαγή κλίματος, υπάρχει μία δραματική ταινία που ίσως σας ταιριάσει. Το «Πέντε Λεπτά πριν τον Παράδεισο» είναι μια δραματική, κοινωνική ταινία με τον Λίαμ Νίσον και θέμα την Ιρλανδία. Ένας πιτσιρικάς καθολικός, ο Τζο, γίνεται μάρτυρας της δολο¬φονίας του αδελφού του από αντίπαλη συμμορία προτεσταντών. Εκτελεστής είναι ένας έφηβος, ο Άλιστερ. Έπειτα από 33 χρόνια, ο εκτελεστής και το ψυχολογικό θύμα θα ξανασυναντηθούν με αφορμή μια τηλεοπτική εκπομπή.

Αυτά για την ώρα. Καλό υπόλοιπο φθινοπωροκαλόκαιρο.

Αύγουστος 19- Άδοξοι Μπάσταρδη

Αφήσαμε πίσω το δεκαπενταύγουστο και οι περισσότεροι επιστρέψαμε στις εστίες μας από τις σύντομες διακοπές. Ακόμα δεν έχουμε μπει στους σταθερούς εβδομαδιαίους ρυθμούς για τις δύο στήλες, άρα σήμερα θα κάνω μια σύντομη αναφορά στην κορυφή του αμερικανικού box office, αλλά και στην ταινία που έχει διαφημιστεί περισσότερο τις τελευταίες μέρες, το «Inglourious Basterds» του Κουεντίν Ταραντίνο.

Στην Αμερική, κάπως καταλάγιασε η έντονη κινηματογραφική θερινή σεζόν και μειώθηκαν τα εισιτήρια που κόβουν οι ταινίες. Στην κορυφή για αυτή την εβδομάδα είναι το "District 9", μία ταινία επιστημονικής φαντασίας για την οποία είχα γράψει και παλιότερα. Είναι σε παραγωγή Πήτερ Τζάκσον (σκηνοθέτης του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών) και έχει να κάνει με εξωγήινους, οι οποίοι ζούνε περιορισμένοι σε ένα γκέτο στη Γη. Γενικά είναι αρκετά παράξενο ως σύλληψη, αλλά έχει πάρει καλές κριτικές και έχει μαζέψει 35 εκατομμύρια δολάρια κατά την πρώτη εβδομάδα προβολής του. Ο σκηνοθέτης Νιλ Μπλόμκαμπ δεν έχει κάνει κάτι άλλο αξιόλογο και για να κρίνουμε ιδίοις όμμασι θα πρέπει να κάνουμε υπομονή μέχρι τις 22 Οκτωβρίου, οπότε και κάνει πρεμιέρα στη χώρα μας.

Στη δεύτερη θέση είναι η κινηματογραφική μεταφορά των "GI Joe", οι οποίοι θέλουν να εκμεταλλευτούν τη συνταγή επιτυχίας των Transformers και ανακατεύουν ένα δημοφιλές παιχνίδι περασμένων χρόνων με την τελευταία λέξη των ειδικών εφέ. Το αποτέλεσμα που προέκυψε δεν ενθουσίασε (6,1 στα 10 η βαθμολογία στο imdb.com), αλλά κατάφερε να μαζέψει συνολικά 100 εκατομμύρια δολάρια στις τρεις τέσσερις εβδομάδες που προβάλλεται. Αν οι διαθέσεις σας κινούνται σε αυτό το μήκος κύματος θα συνιστούσα ή να νοικιάσετε τα ρομπότ που μεταμορφώνονται σε αμάξια ή να δείτε το πολύ πιο ενδιαφέρων "District 9".

Στην τρίτη θέση με μικρότερες εισπράξεις είναι το "Time traveler's wife", μία ταινία με πρωτότυπη θέμα. Είναι ένα ρομαντικό δράμα για τη ζωή ενός βιβλιοθηκάριου ο οποίος έχει ένα μοναδικό γονίδιο που τον αναγκάζει να κάνει άλματα στο χρόνο. Ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Σβέντκε (έχει κάνει το μέτριο "Σχέδιο Πτήσης" με την Τζόντι Φόστερ) εστιάζει στις επιπτώσεις που έχουν τα ταξίδια στο χρόνο στο γάμο του πρωταγωνιστή, τον οποίο υποδύεται ο πολύ καλός Έρικ Μπάνα. Το επόμενο χρονικό διάστημα στο Χόλυγουντ θα αναπτυχθεί μία τάση "ανακατέματος της τράπουλας", μιας και υπάρχει μεγάλη έλλειψη πρωτόπυπου υλικού. Δηλαδή τα μεγάλα στούντιο θα αναμιγνύουν θέματα όπως το ρομαντικό δράμα και η επιστημονική φαντασία, προκειμένου να προκύψει κάτι καινούργιο και φρέσκο.

Τέλος κλείνω με το "Inglourious Basterds" ή όπως έξυπνα μεταφράστηκε στα ελληνικά: "Άδοξοι Μπάσταρδη". Είναι μία ταινία που επιβεβαιώνει την NPN Theory (περισσότερα εδώ), πρώτη φορά προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών, όπου συνάντησε σχετικά μέτρια υποδοχή, ενώ γενικά πάνω από τον μέσο όρο κινούνται οι κριτικές που έχει δεχτεί. Το θέμα όπως είχα γράψει και παλιότερα είναι μάλλον αδιάφορο, αφού ο Ταραντίνο (που έχει γράψει και το σενάριο), σκέφτηκε να στείλει μία ομάδα καλών Αμερικάνων στην κατεχόμενη από τους Ναζί Γαλλία, για να πάρουν τα σκάλπ από κακούς Γερμανούς. Παίζει ο Μπράντ Πιτ και πιθανότατα αξίζει να τη δείτε, γιατί ακόμα κι αν έχετε βαρεθεί τις cool, αυτάρεσκες ατάκες του Ταραντίνο, εδώ θα τις δείτε σε ολότελα διαφορετικό setting.

Αυτά για την ώρα. Καλά να περάσετε στις μέρες άδειας που σας μένουν, ραντεβού σε περίπου μία εβδομάδα!

Ιούλιος 21- Harry Potter and the half blood Prince

Καλημέρα, από τη θερινή νάρκη των Ιωαννίνων.

Συνεχίζοντας τις αναρτήσεις σφηνάκια, σήμερα θα γράψω λίγα λόγια για το μεγάλο θέμα της κινηματογραφικής επικαιρότητας, τη νέα (έκτη κατά σειρά) ταινία με ήρωα τον δημοφιλή χαρακτήρα που δημιούργησε η Ρόουλινγκ, το νεαρό μάγο Χάρυ Πότερ.
Πρεμιέρα λοιπόν στους κινηματογράφους σε Αμερική και Αγγλία και μάλιστα τόσο επιτυχημένη που συνέτριψε διάφορα ρεκόρ, όπως άλλωστε αναμενόταν. Ο κινηματογράφος πέθανε όταν βγήκε η τηλεόραση, ο κινηματογράφος πέθανε όταν βγήκαν οι βιντεοκασέτες, ο κινηματογράφος πέθανε όταν βγήκαν τα dvd και σίγουρα ο κινηματογράφος πέθανε όταν ξεκίνησαν τα παράνομα downloads, πάντως η αλήθεια είναι ότι ο κινηματογράφος ζει και η συγκεκριμένη ταινία έκανε εισπράξεις (κρατηθείτε) 158 εκατομμυρίων δολαρίων μέσα σε μία εβδομάδα μόνο στην Αμερική.
Οι πρώτες γνώμες των φαν είναι ενθουσιώδεις, αλλά θα περιμένουμε να καταλαγιάσει λίγο η σκόνη της εντυπωσιακής αυτής πρεμιέρας για να δούμε με τι πραγματικά έχουμε να κάνουμε. Κατά πάσα πιθανότητα ο "Χάρυ Πότερ και ο Ημίαιμος Πρίγκιπας" (νομίζω έτσι είναι η μετάφραση) θα είναι μια πολύ καλή ταινία, αν σας άρεσαν βέβαια οι προηγούμενες, φτιαγμένη για να ικανοποιήσει την πλειοψηφία του κοινού. Το καστ είναι το κλασικό επιτυχημένο, ενώ στην καρέκλα του σκηνοθέτη είναι ο David Yates, που είχε αναλάβει και την προηγούμενη ταινία του franchise. Η ταινία κάνει πρεμιέρα την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου στη χώρα μας, γιατί εδώ κάνουμε διακοπές διαρκείας, δεν είμαστε σαν τα χαζοαμερικανάκια που συνεχίζουν τις δουλειές τους κανονικά ακόμα και το καλοκαίρι.
Μιας και το Χόλυγουντ είναι μπροστά σε ζητήματα οργάνωσης, η συνέχεια του Χάρυ Πότερ γυρίζεται αυτή την περίοδο και μάλιστα πρόκειται για το έβδομο και τελευταίο βιβλίο της σειράς (μετά είναι ένα ζήτημα, μιας και είναι δύσκολο να αφήσουν ένα όνομα με τόσο μεγάλη δυναμική). Θα βγει στις αίθουσες το 2010 και θα χωρίζεται σε δύο μέρη (για να πληρώσουμε διπλό εισιτήριο, ίσως). Σκηνοθέτης και εκεί ο Yates.
Αυτά για την ώρα. Αν είστε Πάτρα ή θα βρεθείτε μέχρι το τέλος του μηνός σας έχω και μια πολύ καλή κινηματογραφική πρόταση. Υπάρχει ένα μπαράκι στο Ρίο, το οποίο λέγεται Camino Real και κάνει δωρεάν προβολές κλασικών ταινιών. Είδα τις προάλλες εκεί το πολύ καλό "La strada" του Φελίνι με τον Άντονι Κουίν. Οι προβολές ξεκινούν στις 22 15 και ο χώρος είναι πολύ όμορφος. Το αναλυτικό πρόγραμμα, μαζί με τις συνόψεις των ταινιών, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Για παράδειγμα οι προβολές των επόμενων ημερών περιλαμβάνουν τις εξής:

Λολίτα-Lolita(Stanley Kubrick-1962)
Ερωτική Επιθυμία-In the Mood for Love(Kar Wai Wong-2000)
O Νευρικός Εραστής-Annie Hall(Woody Allen-1977)

Ιούλιος 16- Searching for Bobby Fischer

Νέα κινηματογραφική εβδομάδα, αλλά μέχρι το τέλος Αυγούστου περνάμε σε περίοδο άτυπων διακοπών και έτσι τα άρθρα στο ιστολόγιο θα εμφανίζονται σε μικρότερη μορφή, θα μοιάζουν περισσότερο με σινε-σφηνάκια.

Για σήμερα έχω να προτείνω μια αρκετά καλή ταινία για dvd, την οποία είδα πρόσφατα. Μπορεί με μια πρώτη ματιά να φαίνεται ταινία ειδικού ενδιαφέροντος, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα κρατήσει συντροφιά σε κάθε θεατή, που έχει διάθεση να ξοδέψει 110 λεπτά για να ψυχαγωγηθεί χωρίς ειδικά εφέ και περιττούς εντυπωσιασμούς.
Πρόκειται για τη "ζεστή", οικογενειακή ταινία "Searching for Bobby Fischer" του 1993, η οποία έχει ως κεντρικό θέμα το σκάκι και ειδικότερα το πως ένα εξάχρονο παιδί (και μελλοντικός πρωταθλητής) αρχίζει να παίζει επαγγελματικά υπό την παρότρυνση του πατέρα του. Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία και έχει να κάνει όχι με τη θρυλική ζωή του διασημότερου Αμερικάνου σκακιστή όλων των εποχών (Bobby Fischer), αλλά με τη ζωή του μικρού Josh Waitzkin, που εκείνη την εποχή ήταν 16 ετών και θεωρούνταν ο αξιότερος διάδοχός του.
Ο εξάχρονος Josh ξεκινάει να παίζει σκάκι σε ένα πάρκο με άστεγους (ανάμεσά τους και ο Λόρενς Φίσμπερν) και σύντομα διαφαίνεται το εκπληκτικό του ταλέντο, που αναλαμβάνει να καλλιεργήσει ο διάσημος δάσκαλος Bruce Pandolfini, τον οποίο υποδύεται εξαιρετικά ο Μπέν Κίνγκσλει. Μετά τις πρώτες επιτυχίες, όμως στους ώμους του αρχίζει και σωρεύεται τρομακτική πίεση αποκλειστικά για νίκες και ουσιαστικά ξεχνάει ότι είναι απλά ένα παιδί που πρέπει να ζήσει όσα ζούνε οι συνομήλικοί του. Όλη η ζωή του ουσιαστικά μετατρέπεται σε ένα τουρνουά.
Μέχρι το τέλος θα θελήσει να τα παρατήσει, γιατί όπως λέει χαρακτηριστικά "δεν θέλει να είναι ο καλύτερος, γιατί ο καλύτερος δεν μπορεί να χάσει ποτέ". Τελικά ο άλλοτε πιεστικός πατέρας του θα αντιληφθεί το σφάλμα του και θα προσπαθήσει να βρει μία χρυσή τομή ανάμεσα στον πρωταθλητισμό και την παιδική ηλικία του γιου του. Λίγες μέρες πριν τους μεγάλους τελικούς, εγκαταλείπουν την εξουθενωτική προπόνηση και πηγαίνουν για ψάρεμα και ξεκούραση.
Είναι μια συγκινητική ταινία, βλέπεται πολύ ευχάριστα χωρίς να χρειάζεται να έχετε γνώσεις για το σκάκι, αλλά αν παίζετε τότε νομίζω θα σας αρέσει ακόμα περισσότερο, μιας και είναι η μοναδική μεγάλη παραγωγή πάνω σε αυτό το θέμα. Έχει βασιστεί, δε, στο ομώνυμο βιβλίο που έγραψε ο πατέρας του Josh. Το "Searching for Bobby Fischer" ήταν υποψήφιο για όσκαρ καλύτερης φωτογραφίας, στο imdb.com έχει βαθμολογία 7,5 στα 10, ενώ έχει μεγάλο ενδιαφέρον να διαβάσετε περισσότερα για τη μετέπειτα εξέλιξη του Josh Waitzkin, ο οποίος εδώ και χρόνια έχει εγκαταλείψει το επαγγελματικό παίξιμο και είναι η φωνή του δημοφιλούς παιχνιδιού εκμάθησης Chess Master.
Περισσότερα για την άκρως ενδιαφέρουσα ζωή του Bobby Fischer μπορείτε να μάθετε εδώ,
και περισσότερα για τον Josh εδώ.

Ιούλιος 9- Public Enemies

Γκάνγκστερ, αυθόρμητα κορίτσια και άλλα… απαγορευμένα

Του Γιάννη Πλιώτα

Νέα κινηματογραφική εβδομάδα, και εδώ στην Πάτρα όλα κυλούν με ηρεμία τάξη και ασφάλεια. Για βουτιές πολύς χρόνος δεν υπάρχει, τηλεόραση δεν έχω για να ξέρω αν παίζει κάτι καλό, τα βιβλία είναι καλά για την παραλία και το τρένο, αλλά για το βράδυ, όταν πέφτει ο ήλιος και η φύση ησυχάζει, όταν επιτέλους υπάρχουν βάσιμες ελπίδες για ένα δροσερό αεράκι που απροειδοποίητα θα καταφτάσει ταξιδεύοντας από μια μακρινή θάλασσα, ο εγκέφαλος αναζητάει κάτι διαφορετικό για να ξεκουραστεί ή αν είναι αρκετά ξεκούραστος και γαλήνιος, κάτι που θα του δώσει τροφή για σκέψη. Και αυτό μπορεί κάλλιστα να είναι μια ταινία. Ανασκουμπωθείτε, ψάξτε το πρόγραμμα του κοντινότερου (κλιματιζόμενου) Cineplex ή του συνοικιακού θερινού σινεμά (μπορείτε και να καπνίσετε, πού το πάτε αυτό;), μελετήστε προσεκτικά τις διάφορες εναλλακτικές λύσεις και προγραμματίστε κατάλληλα την έξοδό σας. Επίσης δεν είναι άσχημη ιδέα να νοικιάσετε κάτι αγαπημένο από το video club της γειτονιάς, να οχυρωθείτε στη βεράντα του σπιτιού με φαγητό, μπύρα, ac και (ποτέ μην το υποτιμάτε) φιδάκι για τα κουνούπια, τα οποία διψάνε για ανοιχτές οθόνες.

Αν λοιπόν συμφωνείτε με όλα τα παραπάνω και ουσιαστικά η επιλογή της ταινίας είναι το μοναδικό που σας προβληματίζει, ας ρίξουμε μία ματιά σε όσα παίζονται αυτή την εβδομάδα για να στρέψουμε την προσοχή μας εκεί που αξίζει περισσότερο. Και ίσως να πάρουμε μια ιδέα για το τι πρέπει να αποφύγουμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυλαία λοιπόν!

Public enemies
Πρώτη και καλύτερη μία ταινία στην οποία έχουμε αναφερθεί ξανά. Ο ποιοτικός σκηνοθέτης ταινιών δράσης Μάικλ Μαν («Collateral», «Ali», «Insider», «Heat» και το αριστούργημα «Τελευταίος των Μοϊκανών»), επιστρέφει τρία χρόνια μετά την όχι και τόσο επιτυχημένη μεταφορά των «Σκληρών του Μαϊάμι», με μία ταινία που έχει όλα τα φόντα να πρωταγωνιστήσει το φετινό καλοκαίρι. Το νέο του γκανγκστερικό δημιούργημα ονομάζεται «Public enemies» και καλείστε να μην το μπερδέψετε με το γαλλικό «Public enemy», που ακούστηκε πολύ φέτος με τον Βενσάν Κασέλ (και έχουν και παρόμοια θεματολογία). Η ταινία του Μαν έχει ηχηρό καστ αποτελούμενο από τον Τζόνι Ντεπ, τον Κρίστιαν Μπέιλ και τη γαλλίδα Μαριόν Κοτιγιάρντ, που είχε κερδίσει Οσκαρ το 2007 για την ερμηνεία της στη βιογραφία της Εντίθ Πιάφ, «Ζωή σαν τριαντάφυλλο». Σύμφωνα με την υπόθεση στο Σικάγο (προφανώς) του 1933 ο Τζόνι Ντίλιγκερ είναι ένας διαβόητος ληστής τραπεζών (Τζ. Ντεπ) και το νεοσύστατο FBI θέτει ως απόλυτη προτεραιότητα τη σύλληψή του. Την αποστολή αναλαμβάνει ο φιλόδοξος πράκτορας Μέλβιν Πέρβις (Κρ. Μπέιλ) και ξεκινάει ένα ανθρωποκυνηγητό, που σύντομα αποκτά μεγάλη δημοσιότητα, τυλίγοντας με αίγλη το όνομα του Ντίλιγκερ. Στην ταινία υπάρχει άφθονη δράση, ασταμάτητες ριπές πολυβόλων, πολύ στυλ με καπέλα και παλτά, ενώ σε πολλές σκηνές είναι εμφανής η ξεχωριστή ψηφιακή ματιά του Μαν, ο οποίος να σημειώσω ότι στο παρελθόν ήταν υποψήφιος ανάμεσα σε άλλα βραβεία και για τέσσερα Οσκαρ. Πολύ σημαντικό γεγονός ότι το «Public Enemies» βασίζεται σε αληθινή ιστορία και αυτή τη στιγμή στο imdb έχει βαθμολογία 8,2 στα 10, ενώ και στο Αθηνόραμα αυτής της εβδομάδας ο (πολύ αυστηρός) κριτικός Χρήστος Μήτσης του δίνει τρία αστέρια στα πέντε.

Το κορίτσι από το Μονακό
Το γαλλικό σινεμά συνεχίζει να μας προμηθεύει με έργα σχετικά καλά και ένα τέτοιο είναι το «Κορίτσι από το Μονακό», μια καλοκαιρινή, διασκεδαστική, γλυκόπικρη κομεντί. Είναι παραγωγής 2008, σκηνοθετεί η Αν Φοντέν και περιγράφει το πώς ο σοβαρός δικηγόρος Μπερτράν, που συμμετέχει σε μια σπουδαία δίκη στο Μονακό, γνωρίζει ένα πανέμορφο, νέο, αυθόρμητο κορίτσι την Οντρέ και παρασύρεται σε τρέλες που δεν είχε ποτέ φανταστεί. Ακούγεται κλισέ (και πιθανότατα είναι), αλλά κάπου επιχειρούν να παρεισφρήσουν και στοιχεία θρίλερ. Αν δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε, γιατί όχι;

Ο πρωτάρης
Γενικά δεν υπάρχουν πολλές ακόμα καλές ή έστω ενδιαφέρουσες επιλογές προς τέρψιν σας, εκτός κι αν είστε φαν των επανεκδόσεων, μιας και αυτές φοριούνται πολύ από τους διανομείς στην Ελλάδα αυτή την περίοδο. Από κλασικές στους κινηματογράφους μπορείτε να δείτε τον «Πρωτάρη» του 1967 με τον Ντάστιν Χόφμαν, που έχοντας μόλις αποφοιτήσει απ’ το κολέγιο τα φτιάχνει με μια γοητευτική σαραντάρα (και ακολούθως ερωτεύεται την κόρη της).

Το αλάτι της γης
Υποθέτοντας ότι θα το έχετε δει, επίσης προβάλλεται και μία σχετικά άγνωστη ταινία, το ασπρόμαυρο «Αλάτι της γης» του 1954. Η ταινία παρακολουθεί τους εργάτες σε ένα ορυχείο στο Νέο Μεξικό, οι οποίοι εξαναγκάζονται απ’ τις αφόρητες συνθήκες να κατέβουν σε απεργία, ερχόμενοι σε σύγκρουση με το τοπικό (και εθνικό) κατεστημένο. Η προβολή του φιλμ είχε απαγορευτεί στη «φιλελεύθερη» Αμερική και στο imdb έχει 7,7 στα 10. Πάντως θα το σύστηνα μόνο σε όσους θέλουν πραγματικά να προβληματιστούν και δεν πιστεύω ότι η ραστώνη του Ιουλίου ενδείκνυται για κάτι τέτοιο.

Εποχή των παγετώνων 3
Σε πιο ανάλαφρες λύσεις υπάρχει ακόμα το αρκετά καλό animation της συνήθους υπόπτου εταιρείας pixar, το «Ice Age 3: Dawn of the dinosaurs» ή αλλιώς στα ελληνικά «Εποχή των παγετώνων 3: Η αυγή των δεινοσαύρων». Η ταινία προσφέρει εγγυημένη ψυχαγωγία για μικρούς και μεγάλους, κάτι που θα το ξέρετε ήδη όσοι έχει δει μία από τις δύο προηγούμενες ταινίες «Ice Age». Ειδικά αν έχετε πιτσιρίκια αυτή μάλλον θα πρέπει να είναι η πρώτη σας επιλογή, μιας και το φανταστικό «Up» αργεί ακόμα να έρθει στην Ελλάδα (πρεμιέρα στις 27 Αυγούστου).

Αυτά για την ώρα. Cu around!

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Στη φωτογραφία: Public enemies
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ιούλιος 2- Proposal/ Up/ Hangover

Οι ταινίες που σπάνε ταμεία στην Αμερική

Του Γιάννη Πλιώτα

Και ξαφνικά μπήκε ο Ιούλιος! Δεν ξέρω αν εσείς ήσασταν προετοιμασμένοι, αλλά για μένα ήταν πολύ ξαφνικό, σχεδόν ένα χτύπημα κάτω απ’ τη μέση. Ακόμα βέβαια μπορούμε να υποστηρίζουμε ότι είμαστε στην αρχή του καλοκαιριού, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι μέρες άρχισαν κιόλας να μικραίνουν, άρα και να λιγοστεύει ο καιρός που απομένει μέχρι τις διακοπές. Υποθέτοντας ότι δεν έχετε πάει ακόμα (και ότι κάπου θα πάτε), μάλλον προλαβαίνετε να δείτε μερικές ακόμα ταινίες, για να σας κρατήσουν οι εικόνες τους συντροφιά μέχρι τη μεγάλη απόδραση. Ή ακόμα να πάρετε ιδέες για το τι θα δείτε στον εξωτικό προορισμό σας (προφανώς θα κανονίσετε να πάτε κάπου με θερινό σινεμά, έτσι;).

Ας ρίξουμε λοιπόν μία ματιά σε όσα παίζονται στις αίθουσες γύρω μας ή θα παιχτούν σύντομα, και λέγοντας σύντομα εννοώ σε ένα άλφα βάθος χρόνου. Για να πάρουμε λοιπόν αυτή την πρόγευση, θα χρησιμοποιήσω ως μπούσουλα το αμερικάνικο box office, δηλαδή τη λίστα με τις ταινίες που έκοψαν τα περισσότερα εισιτήρια την εβδομάδα που μας πέρασε στην από εκεί μεριά του Ατλαντικού. Συνήθως στις μεγάλες παραγωγές οι πρεμιέρες εκεί συντονίζονται με τις πρεμιέρες εδώ, αλλά λόγω θέρους οι διανομείς μας περνούν μία διαφορά φάσης.

Proposal
Πρώτη και καλύτερη ήταν η ρομαντική κομεντί «Proposal» με την default ηθοποιό χαριτωμένων ρόλων εργαζόμενης γυναίκας Σάντρα Μπούλοκ. Η Μπούλοκ πάντως παρά τις τυποποιημένες τα τελευταία χρόνια επιλογές της, έχει σταθερό κοινό που επιβραβεύει την αδιαφιλονίκητα γοητευτική αμηχανία της και έχει κάνει πολλές εμπορικές επιτυχίες όπως το συμπαθητικό «Μις με το ζόρι» και το καλό «Δυο εβδομάδες προθεσμία». Τώρα στο «Proposal» (που έχει κάνει πρεμιέρα και στην Ελλάδα) υποδύεται την Καναδέζα, στρυφνή εργασιομανή διευθύντρια, η οποία προκειμένου να μην απελαθεί από την Αμερική, αποφασίζει να κάνει λευκό γάμο με έναν απ’ τους υφιστάμενούς της, ο οποίος τυχαίνει να είναι νέος, φέτες και ωραίος. Θα μπορούσε να είναι σενάριο ξεπατικωμένο από ταινία του Σακελάριου, πάντως έκοψε 35 εκατομμύρια δολάρια με το καλημέρα και έπιασε βαθμολογία 7,3 στα 10 στο imdb.com. Σκηνοθέτης είναι η Αν Φλέτσερ, η οποία έχει κάνει ακόμα το «27 dresses» και το «Step Up» και άρα καταλαβαίνει καλύτερα το γυναικείο κοινό. Πάντως έχετε κατά νου τα στοιχεία που προανέφερα, ούτως ώστε αν σας τραβήξει το κορίτσι σας να δείτε το «Proposal» να κερδίσετε πόντους στην εκτίμησή της δείχνοντας ενδιαφέρον.

Hangover
Στη δεύτερη θέση φιγουράρει το «Hangover», μεγάλη έκπληξη του καλοκαιριού, μιας και οι συντελεστές είναι άγνωστοι και το σενάριο ακούγεται λίγο (ή και πολύ) κλισέ. Πρόκειται για μια κωμωδία που διαδραματίζεται στο Λας Βέγκας, όταν τρεις άνδρες χάνουν τον τέταρτο φίλο τους κατά τη διάρκεια ενός ξέφρενου πάρτυ. Το ζήτημα είναι ότι ο φίλος τους είναι προγραμματισμένο να παντρευτεί σε λίγες ώρες και έτσι ξεκινάει ένα περιπετειώδες οδοιπορικό παρεξηγήσεων, φαρσών, κυνηγητών, ευτράπελων κ.λπ. κ.λπ. Στην Αμερική άρεσε πάρα πολύ και κατάφερε να συγκεντρώσει το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 153 εκατομμυρίων δολαρίων όσο καιρό προβάλλεται. Πρεμιέρα στην Ελλάδα κάνει την επόμενη εβδομάδα και αν σας άρεσε το «Knocked Up» μάλλον αυτή είναι η ταινία σας.

Up
Στην τρίτη θέση του box office είναι η καινούργια ταινία της Pixar (σε αγαστή συνεργασία με τη Disney), το «Up», το οποίο παίζεται για αρκετές εβδομάδες και ήδη έχει συγκεντρώσει μόνο στις ΗΠΑ το ιλιγγιώδες ποσό των 230 εκατομμυρίων δολαρίων. Πρόκειται για μία ακόμα άκρως επιτυχημένη ταινία του στούντιο που έχει δώσει τα τελευταία χρόνια αριστουργηματικά animations, όπως το «Ψάχνοντας το Νέμο», «Ice Age», «Monsters Inc.» το «Wall-E» και άλλα πολλά, που μπορούν να συνεχίζονται για μια ολόκληρη παράγραφο. Με άνεση, λοιπόν, κατέκτησε το κοινό και αυτό το πολύχρωμο φιλμ, το οποίο αφηγείται την ιστορία ενός γκρινιάρη γέρου, που αποφασίζει για να ξεφύγει απ’ τη μίζερη ρουτίνα της καθημερινότητας στη μεγαλούπολη, να βάλει χιλιάδες μπαλόνια στη στέγη του σπιτιού του και να απογειωθεί. Πρόκειται εγγυημένα για καλή διασκέδαση, 8,8 βαθμολογία στο imdb.com και το απίθανο 97% μετά από 194 γνώμες κριτικών στο rottentomatoes.com. Το μόνο αρνητικό, όμως είναι ότι για να το δείτε στις μεγάλες αίθουσες στη χώρα μας, θα πρέπει να κάνετε υπομονή ως τις 27 Αυγούστου.

Year One
Στην τέταρτη θέση είναι η κωμωδία «Year One» στην οποία πρωταγωνιστεί ο εξαιρετικά δημοφιλής και πολυσχιδής καλλιτέχνης Τζακ Μπλακ. Η ταινία μοιάζει με παρωδία της προ διετίας ταινίας του Ρόναλντ Εμεριχ «10.000 π.Χ.». Στο trailer υπάρχουν πολλά πετυχημένα αστεία, αλλά γενικά η ταινία συνάντησε χλιαρή σχετικά υποδοχή απ’ το κοινό. Θα την πρότεινα περισσότερο για τους φαν του θεοπάλαβου ηθοποιού, αλλά αν έχετε καιρό να δείτε κάτι αστείο, γιατί όχι; Βέβαια θα χρειαστεί να περιμένετε λίγο, εδώ έρχεται στις 3 Σεπτεμβρίου, μαζί με τα πρωτοβρόχια. Μέχρι τότε θα έχουμε δει και τη συνολική της πορεία για να κρίνουμε πιο αντικειμενικά.

Taking of Pelham 1 2 3
Στην πέμπτη θέση υπάρχει η ταινία καταιγιστικής δράσης του Τόνυ Σκοτ, το «Taking of Pelham 1 2 3», μια ταινία για την οποία έγραψα και πριν από εβδομάδες. Ο Τζον Τραβόλτα υποδύεται έναν σχετικά ψυχοπαθή τρομοκράτη, που καταλαμβάνει έναν συρμό μετρό. Τις διαπραγματεύσεις αναλαμβάνει «τυχαία» ο κλασικός διαπραγματευτής Ντέντζελ Ουάσινγκτον. Συνολικά δεν έχει ακριβώς «σπάσει» τα ταμεία (44 εκατομμύρια σε τρεις εβδομάδες), αλλά σίγουρα θα βγάλει τα λεφτά της και θα ψυχαγωγήσει αξιοπρεπώς όσους την τιμήσουν. Είναι remake παλιότερης ταινίας, έχει βαθμολογία 7,1 στα 10 και πρεμιέρα κάνει στην Ελλάδα στις 23 Ιουλίου.

Και οι συνήθεις ύποπτοι
Στις θέσεις 6, 7 και 10 συναντούμε κολημένα τα παλιά, καλά, γνωστά blockbuster φαντασίας, «Night at the museum: Battle of the Smithsonian», «Star Trek» και «Terminator Salvation» αντίστοιχα, που άπαντα έχουν σπάσει προ πολλού το φράγμα των 150 εκατομμύριων εισπράξεων. Είναι συνήθεις ύποπτοι τον τελευταίο καιρό, αλλά αν τα έχετε δει ή δεν έχετε όρεξη να τα δείτε, υπάρχει η εγγυημένη λύση πασπαρτού: νοικιάζετε το καθηλωτικό «Dark Knight» του Κρίστοφερ Νόλαν και χάνεστε στον ατμοσφαιρικό κόσμο της Γκόθαμ Σίτι.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Στη φωτογραφία: Proposal
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~