Transformers, δύο γλυκόπικρες ιστορίες και μια απίστευτη θεωρία
Φτάνουμε σχεδόν στην κορύφωση της κινηματογραφικής summer action season, και κάνει πρεμιέρα στη χώρα μας αυτή την εβδομάδα ίσως η ηχηρότερη ταινία του καλοκαιριού, με μεγαλύτερες φιλοδοξίες και από το «Star Trek» και από το «Terminator Salvation». Οπως θα σας έχουν υπενθυμίσει τα αλλεπάλληλα διαφημιστικά στην τηλεόραση, από χθες μπορείτε να χορτάσετε θέαμα στη νέα δημιουργία του μετρ των εκκωφαντικών υπερεκρήξεων Μάικλ Μπέι, το sequel της προ διετίας άκρως επιτυχημένης ταινίας «Transformers», με γενικό τίτλο «Revenge of the fallen». Η πρώτη ταινία ήταν πολύ καλή σε όλους τους αμιγώς ψυχαγωγικούς τομείς και προφανώς δεν απευθυνόταν μόνο σε όσους έπαιζαν μικροί με τα συμπαθή ρομπότ, που μετατρέπονταν σε μπουλντόζες, περιπολικά, ασθενοφόρα και τούμπαλιν. Οι προσδοκίες για τη νέα ταινία είναι πολύ υψηλές και σίγουρα συστήνεται στους φίλους της δράσης και των ειδικών εφέ· στο trailer φαίνεται ότι τα 200 (τουλάχιστον) εκατομμύρια του προϋπολογισμού έχουν κατά κύριο λόγο ξοδευτεί σε αυτόν τον τομέα και το αποτέλεσμα συνιστά τον ορισμό του eye-candy. Στο τιμόνι της παραγωγής είναι πάλι ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και πρωταγωνιστούν ο γκαφατζής Σία Λε Μπουφ και η από μόνη της εκρηκτική και ταχύτατα ανερχόμενη Μέγκαν Φοξ. Αρα όσοι πιστοί προσέλθετε να κλείστε τώρα τα εισιτήριά σας, για να απολαύσετε τόνους τσαλακωμένης λαμαρίνας στην τιτανομαχία μεταξύ Μέγκατρον (the bad guy) και Όπτιμους Πράιμ (the good guy).
Σίγουρα θα παίζονται και άλλες ωραίες ταινίες στους κινηματογράφους, αλλά θα κάνω ένα διάλειμμα απ’ την επικαιρότητα για να γράψω για δύο ξεχωριστές ταινίες, που έτυχε να δω αυτές τις μέρες. Είναι φιλμ σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος με τις φαντεζί υπερπαραγωγές του Χόλυγουντ, αλλά είναι πολύ αξιόλογες και αξίζουν την προσοχή κάθε συνειδητοποιημένου κινηματογραφόφιλου. Οχι, μην τρομάζετε, δεν είναι τίποτα ακατανόητες ψαγμενιές. Είναι απλές, αληθινές και γήινες ιστορίες, από αυτές που αφήνουν γλυκόπικρη γεύση στο στόμα και αναμνήσεις για καιρό.
Gadjo Dilo
Σε κάθε ανθρώπινη ψυχή κρύβεται ένας τσιγγάνος, όπως υποστηρίζει το μότο της τρελής αυτής ταινίας. Το «Gadjo Dilo» σημαίνει «Τρελός άνθρωπος» και είναι μια ρουμανο-γαλλική παραγωγή του 2007. Ενας νεαρός Γάλλος αφήνει πίσω του για λίγο τον δυτικό πολιτισμό και ξεκινάει πεζή ένα οδοιπορικό σε τσιγγάνικα χωριά της Ρουμανίας, προκειμένου να βρει τη Νόρα Λούκα, την αγαπημένη τραγουδίστρια του μακαρίτη πατέρα του. Με μόνο οδηγό μερικές σπάνιες ηχογραφήσεις σε κασέτα, καταλήγει στο κονάκι του Ισιντόρ, ενός ανέμελου γερο-τσιγγάνου βιολιστή, που ζει σε ένταση κάθε χαρούμενη και θλιμμένη στιγμή της ζωής του. Αν και δεν μιλούν την ίδια γλώσσα και αν και προέρχονται από δύο διαφορετικούς κόσμους, οι δύο άνδρες συνδέονται με μια δυνατή φιλία και για λίγες εβδομάδες μοιράζονται τα πάντα. Η ταινία ισορροπεί ανάμεσα στη μυθοπλασία και το λαογραφικό ντοκιμαντέρ και σκοπεύει να σας παρασύρει σε ένα σύμπαν γεμάτο χρώματα και μουσικές.
In search of a midnight kiss
Η δεύτερη πολύ καλή ταινία, έπεσε στα χέρια μου μετά από σύσταση φίλων και ήταν το «In search of a midnight kiss», μια αμερικανική ανεξάρτητη παραγωγή επίσης του 2007. Για την ακρίβεια είναι μία ασπρόμαυρη ταινία με παντελώς άγνωστους συντελεστές, φτιαγμένη με ελάχιστα μέσα και budget κοντά στο μηδέν. Παρ’ όλα αυτά γρήγορα έγινε γνωστή σε σινεφίλ κύκλους και τελικά βρήκε διανομή σε πολλές χώρες, όπου το κοινό αποκεντρωμένων αιθουσών το υποδέχτηκε με δυνατά χειροκροτήματα. Είναι μια σύγχρονη ιστορία ανθρώπινων σχέσεων, που διαδραματίζεται μερικές ώρες πριν την αλλαγή του χρόνου στο Λος Αντζελες. Ο Γουίλσον είναι loser, άφραγκος, μίζερος και μόνος, αλλά έχει την τύχη να συναντήσει μέσω ενός site γνωριμιών την Βικ, μία αλλόκοτη κοπέλα, η οποία έχει μόλις χωρίσει. Στις λίγες ώρες που περνούν μαζί κάνουν βόλτες, ανεβαίνουν στη σκηνή ενός θεάτρου, φωτογραφίζουν χαμένα παπούτσια, τρώνε σε ένα ιταλικό εστιατόριο, συζητούν για προφυλακτικά, σώζουν απ’ τη φωτιά μερικά κάδρα και τελικά καταλήγουν να περάσουν την αλλαγή του χρόνου κολλημένοι μαζί με άλλους συμπολίτες τους στην κίνηση. Μέχρι το επόμενο πρωί αγαπιούνται και χωρίζουν, αλλά ίσως ήταν μια από τις καλύτερες μέρες της ζωής τους και θα τη θυμούνται για πάντα. Το «In search of a midnight kiss» μοιράζεται πολλά κοινά στοιχεία με τη φιλοσοφία του κλασικού «Before Sunrise», μα το έξυπνο σενάριο και η πολύ φρέσκια σκηνοθετική ματιά της δίνουν κάτι ανεκτίμητα ιδιαίτερο.
NPN
Ας πάμε και σε κάτι πιο αστείο. Την προηγούμενη εβδομάδα, κλείνοντας σας είχα υποσχεθεί ότι θα εξηγούσα γιατί ορισμένες πασίγνωστες ταινίες, που αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι διαφέρουν στα πάντα, στην πραγματικότητα ο λόγος που έγιναν επιτυχίες είναι κοινός. Για παράδειγμα ποιος θα φανταζόταν ότι οι «Πειρατές της Καραϊβικής» και ο «Πόλεμος των Αστρων» στηρίχτηκαν στην ίδια θεμελιώδη αρχή για να προσελκύσουν το κοινό στα ταμεία; Σήμερα έρχομαι να σας αποκαλύψω ότι η ευφάνταστη εξήγηση βρίσκεται στην NPN theory. Σύμφωνα λοιπόν με τη θεωρία NPN, μία ταινία γίνεται αυτόματα πολύ πιο διασκεδαστική, αν περιλαμβάνει ένα (ή και περισσότερα) από τα παρακάτω τρία στοιχεία: Νίντζα, Πειρατές ή Ναζί.
Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα και βαθιά μέσα σας, μόλις το συνειδητοποιήσατε κι εσείς. Σε όλους αρέσει να βλέπουν περιστρεφόμενους Νίντζα που πηδούν απ’ τις στέγες και σκοτώνουν με μια γροθιά στο στήθος τους εχθρούς τους, ανέμελους πειρατές που σκάβουν για χαμένους θησαυρούς και κάνουν ρεσάλτο σε κακόμοιρα μπάρκα, και τέλος βλοσυρούς ναζί που ως μόνο σκοπό της ζωής τους έχουν βάλει να καταστρέψουν τον κόσμο (ανακαλύπτοντας ξεχασμένες τεχνολογίες των αρχαίων). Γενικά οι ταινίες του Τζορτζ Λούκας και του Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι τα καλύτερα παραδείγματα. Ο «Πόλεμος των Αστρων» κατάφερε να γίνει μια απ’ τις δημοφιλέστερες ταινίες όλων των εποχών, χτίζοντας πάνω στην ΝΡΝ: είχε νίντζα (τους Τζεντάι), ναζί (η αδίστακτη αυτοκρατορία- μέχρι και οι στολές τους ίδιες με των SS ήταν) και φυσικά έναν πειρατή (τον λαθρέμπορο Χαν Σόλο). Το ίδιο ισχύει και για τον Ιντιάνα Τζόουνς. Σταματήστε για ένα δευτερόλεπτο την ανάγνωση και αναλογιστείτε: θα ήταν το ίδιο επιτυχημένη ταινία αν δεν κυνηγούσαν τον Χάρισον Φορντ οι μισητοί εχθροί του, οι ναζί; Και τέλος ο Τζακ Σπάροου, θα ήταν το ίδιο επιτυχημένος ήρωας, αν ο Τζόνι Ντεπ υποδυόταν τον καπετάνιο μιας ψαρότρατας; Ειλικρινά δεν το νομίζω.
Μην αναρωτιέστε πλέον γιατί το παρκούρ είναι της μόδας (θυμηθείτε: πήδημα από στέγες – σήμα κατατεθέν των νίντζα), γιατί οι ληστές τραίνων στις ταινίες του Τζον Γουέιν ήταν τόσο ελκυστικοί (τι άλλο ήταν εκτός από πειρατές;) και γιατί ο Κώστας Καρράς αγαπήθηκε τόσο πολύ στο «Υπολοχαγός Νατάσα». Τέλος είναι αποδεδειγμένο ότι εκτός από τον κινηματογράφο η θεωρία NPN βρίσκει εφαρμογή και σε άλλες μορφές τέχνης, όπως τα βιβλία, τη μουσική και τα κόμικ. Περισσότερα για αυτή τη διασκεδαστική θεωρία μπορείτε να δείτε στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα στη διεύθυνση vimeo.com/927451, όπου υπάρχει και το σχετικό δεκάλεπτο ντοκιμαντέρ.
Πάνω κάτω αυτά συμβαίνουν και αυτά παίζονται, ενώ διανύουμε τις τελευταίες μέρες του Ιουνίου. Ραντεβού την επόμενη εβδομάδα!
Του Γιάννη Πλιώτα
Φτάνουμε σχεδόν στην κορύφωση της κινηματογραφικής summer action season, και κάνει πρεμιέρα στη χώρα μας αυτή την εβδομάδα ίσως η ηχηρότερη ταινία του καλοκαιριού, με μεγαλύτερες φιλοδοξίες και από το «Star Trek» και από το «Terminator Salvation». Οπως θα σας έχουν υπενθυμίσει τα αλλεπάλληλα διαφημιστικά στην τηλεόραση, από χθες μπορείτε να χορτάσετε θέαμα στη νέα δημιουργία του μετρ των εκκωφαντικών υπερεκρήξεων Μάικλ Μπέι, το sequel της προ διετίας άκρως επιτυχημένης ταινίας «Transformers», με γενικό τίτλο «Revenge of the fallen». Η πρώτη ταινία ήταν πολύ καλή σε όλους τους αμιγώς ψυχαγωγικούς τομείς και προφανώς δεν απευθυνόταν μόνο σε όσους έπαιζαν μικροί με τα συμπαθή ρομπότ, που μετατρέπονταν σε μπουλντόζες, περιπολικά, ασθενοφόρα και τούμπαλιν. Οι προσδοκίες για τη νέα ταινία είναι πολύ υψηλές και σίγουρα συστήνεται στους φίλους της δράσης και των ειδικών εφέ· στο trailer φαίνεται ότι τα 200 (τουλάχιστον) εκατομμύρια του προϋπολογισμού έχουν κατά κύριο λόγο ξοδευτεί σε αυτόν τον τομέα και το αποτέλεσμα συνιστά τον ορισμό του eye-candy. Στο τιμόνι της παραγωγής είναι πάλι ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και πρωταγωνιστούν ο γκαφατζής Σία Λε Μπουφ και η από μόνη της εκρηκτική και ταχύτατα ανερχόμενη Μέγκαν Φοξ. Αρα όσοι πιστοί προσέλθετε να κλείστε τώρα τα εισιτήριά σας, για να απολαύσετε τόνους τσαλακωμένης λαμαρίνας στην τιτανομαχία μεταξύ Μέγκατρον (the bad guy) και Όπτιμους Πράιμ (the good guy).Σίγουρα θα παίζονται και άλλες ωραίες ταινίες στους κινηματογράφους, αλλά θα κάνω ένα διάλειμμα απ’ την επικαιρότητα για να γράψω για δύο ξεχωριστές ταινίες, που έτυχε να δω αυτές τις μέρες. Είναι φιλμ σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος με τις φαντεζί υπερπαραγωγές του Χόλυγουντ, αλλά είναι πολύ αξιόλογες και αξίζουν την προσοχή κάθε συνειδητοποιημένου κινηματογραφόφιλου. Οχι, μην τρομάζετε, δεν είναι τίποτα ακατανόητες ψαγμενιές. Είναι απλές, αληθινές και γήινες ιστορίες, από αυτές που αφήνουν γλυκόπικρη γεύση στο στόμα και αναμνήσεις για καιρό.
Gadjo Dilo
Σε κάθε ανθρώπινη ψυχή κρύβεται ένας τσιγγάνος, όπως υποστηρίζει το μότο της τρελής αυτής ταινίας. Το «Gadjo Dilo» σημαίνει «Τρελός άνθρωπος» και είναι μια ρουμανο-γαλλική παραγωγή του 2007. Ενας νεαρός Γάλλος αφήνει πίσω του για λίγο τον δυτικό πολιτισμό και ξεκινάει πεζή ένα οδοιπορικό σε τσιγγάνικα χωριά της Ρουμανίας, προκειμένου να βρει τη Νόρα Λούκα, την αγαπημένη τραγουδίστρια του μακαρίτη πατέρα του. Με μόνο οδηγό μερικές σπάνιες ηχογραφήσεις σε κασέτα, καταλήγει στο κονάκι του Ισιντόρ, ενός ανέμελου γερο-τσιγγάνου βιολιστή, που ζει σε ένταση κάθε χαρούμενη και θλιμμένη στιγμή της ζωής του. Αν και δεν μιλούν την ίδια γλώσσα και αν και προέρχονται από δύο διαφορετικούς κόσμους, οι δύο άνδρες συνδέονται με μια δυνατή φιλία και για λίγες εβδομάδες μοιράζονται τα πάντα. Η ταινία ισορροπεί ανάμεσα στη μυθοπλασία και το λαογραφικό ντοκιμαντέρ και σκοπεύει να σας παρασύρει σε ένα σύμπαν γεμάτο χρώματα και μουσικές.
In search of a midnight kiss
Η δεύτερη πολύ καλή ταινία, έπεσε στα χέρια μου μετά από σύσταση φίλων και ήταν το «In search of a midnight kiss», μια αμερικανική ανεξάρτητη παραγωγή επίσης του 2007. Για την ακρίβεια είναι μία ασπρόμαυρη ταινία με παντελώς άγνωστους συντελεστές, φτιαγμένη με ελάχιστα μέσα και budget κοντά στο μηδέν. Παρ’ όλα αυτά γρήγορα έγινε γνωστή σε σινεφίλ κύκλους και τελικά βρήκε διανομή σε πολλές χώρες, όπου το κοινό αποκεντρωμένων αιθουσών το υποδέχτηκε με δυνατά χειροκροτήματα. Είναι μια σύγχρονη ιστορία ανθρώπινων σχέσεων, που διαδραματίζεται μερικές ώρες πριν την αλλαγή του χρόνου στο Λος Αντζελες. Ο Γουίλσον είναι loser, άφραγκος, μίζερος και μόνος, αλλά έχει την τύχη να συναντήσει μέσω ενός site γνωριμιών την Βικ, μία αλλόκοτη κοπέλα, η οποία έχει μόλις χωρίσει. Στις λίγες ώρες που περνούν μαζί κάνουν βόλτες, ανεβαίνουν στη σκηνή ενός θεάτρου, φωτογραφίζουν χαμένα παπούτσια, τρώνε σε ένα ιταλικό εστιατόριο, συζητούν για προφυλακτικά, σώζουν απ’ τη φωτιά μερικά κάδρα και τελικά καταλήγουν να περάσουν την αλλαγή του χρόνου κολλημένοι μαζί με άλλους συμπολίτες τους στην κίνηση. Μέχρι το επόμενο πρωί αγαπιούνται και χωρίζουν, αλλά ίσως ήταν μια από τις καλύτερες μέρες της ζωής τους και θα τη θυμούνται για πάντα. Το «In search of a midnight kiss» μοιράζεται πολλά κοινά στοιχεία με τη φιλοσοφία του κλασικού «Before Sunrise», μα το έξυπνο σενάριο και η πολύ φρέσκια σκηνοθετική ματιά της δίνουν κάτι ανεκτίμητα ιδιαίτερο.
NPN
Ας πάμε και σε κάτι πιο αστείο. Την προηγούμενη εβδομάδα, κλείνοντας σας είχα υποσχεθεί ότι θα εξηγούσα γιατί ορισμένες πασίγνωστες ταινίες, που αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι διαφέρουν στα πάντα, στην πραγματικότητα ο λόγος που έγιναν επιτυχίες είναι κοινός. Για παράδειγμα ποιος θα φανταζόταν ότι οι «Πειρατές της Καραϊβικής» και ο «Πόλεμος των Αστρων» στηρίχτηκαν στην ίδια θεμελιώδη αρχή για να προσελκύσουν το κοινό στα ταμεία; Σήμερα έρχομαι να σας αποκαλύψω ότι η ευφάνταστη εξήγηση βρίσκεται στην NPN theory. Σύμφωνα λοιπόν με τη θεωρία NPN, μία ταινία γίνεται αυτόματα πολύ πιο διασκεδαστική, αν περιλαμβάνει ένα (ή και περισσότερα) από τα παρακάτω τρία στοιχεία: Νίντζα, Πειρατές ή Ναζί.
Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα και βαθιά μέσα σας, μόλις το συνειδητοποιήσατε κι εσείς. Σε όλους αρέσει να βλέπουν περιστρεφόμενους Νίντζα που πηδούν απ’ τις στέγες και σκοτώνουν με μια γροθιά στο στήθος τους εχθρούς τους, ανέμελους πειρατές που σκάβουν για χαμένους θησαυρούς και κάνουν ρεσάλτο σε κακόμοιρα μπάρκα, και τέλος βλοσυρούς ναζί που ως μόνο σκοπό της ζωής τους έχουν βάλει να καταστρέψουν τον κόσμο (ανακαλύπτοντας ξεχασμένες τεχνολογίες των αρχαίων). Γενικά οι ταινίες του Τζορτζ Λούκας και του Στίβεν Σπίλμπεργκ είναι τα καλύτερα παραδείγματα. Ο «Πόλεμος των Αστρων» κατάφερε να γίνει μια απ’ τις δημοφιλέστερες ταινίες όλων των εποχών, χτίζοντας πάνω στην ΝΡΝ: είχε νίντζα (τους Τζεντάι), ναζί (η αδίστακτη αυτοκρατορία- μέχρι και οι στολές τους ίδιες με των SS ήταν) και φυσικά έναν πειρατή (τον λαθρέμπορο Χαν Σόλο). Το ίδιο ισχύει και για τον Ιντιάνα Τζόουνς. Σταματήστε για ένα δευτερόλεπτο την ανάγνωση και αναλογιστείτε: θα ήταν το ίδιο επιτυχημένη ταινία αν δεν κυνηγούσαν τον Χάρισον Φορντ οι μισητοί εχθροί του, οι ναζί; Και τέλος ο Τζακ Σπάροου, θα ήταν το ίδιο επιτυχημένος ήρωας, αν ο Τζόνι Ντεπ υποδυόταν τον καπετάνιο μιας ψαρότρατας; Ειλικρινά δεν το νομίζω.
Μην αναρωτιέστε πλέον γιατί το παρκούρ είναι της μόδας (θυμηθείτε: πήδημα από στέγες – σήμα κατατεθέν των νίντζα), γιατί οι ληστές τραίνων στις ταινίες του Τζον Γουέιν ήταν τόσο ελκυστικοί (τι άλλο ήταν εκτός από πειρατές;) και γιατί ο Κώστας Καρράς αγαπήθηκε τόσο πολύ στο «Υπολοχαγός Νατάσα». Τέλος είναι αποδεδειγμένο ότι εκτός από τον κινηματογράφο η θεωρία NPN βρίσκει εφαρμογή και σε άλλες μορφές τέχνης, όπως τα βιβλία, τη μουσική και τα κόμικ. Περισσότερα για αυτή τη διασκεδαστική θεωρία μπορείτε να δείτε στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα στη διεύθυνση vimeo.com/927451, όπου υπάρχει και το σχετικό δεκάλεπτο ντοκιμαντέρ.
Πάνω κάτω αυτά συμβαίνουν και αυτά παίζονται, ενώ διανύουμε τις τελευταίες μέρες του Ιουνίου. Ραντεβού την επόμενη εβδομάδα!
* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου