Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Οκτώβριος 22- Ψυχή Βαθιά

«Ψυχή βαθιά» που ξεχωρίζει

Του Γιάννη Πλιώτα

Ο καιρός χάλασε. Για την ακρίβεια καταστράφηκε ολοσχερώς. Κι έτσι χωρίς λόγο, σκέφτηκα να ξεκινήσω σήμερα με ένα ανέκδοτο. Αν μονομαχήσουν ο Μπάτμαν με τον Σούπερμαν, ποιος θα κερδίσει; Φυσικά ο Τσακ Νόρις. Πάμε παρακάτω.


Τι βλέπουν αυτή την περίοδο στην Αμερική; Περίπου τα παλιά, καλά, κλασικά. Μια οικογενειακή κωμωδία που δεν είναι ούτε για dvd («Couples retreat»), ένα animation («Cloudy with a chance of Meatballs»), μια ταινία με ζόμπι («Zombieland») και μερικές ακόμα απ’ τις οποίες ξεχωρίζει το «Surrogates» με τον Μπρους Γουίλις και το ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ «Capitalism: a love story». Καλές εισπράξεις και θετικές γνώμες έχει αποσπάσει το θρίλερ, με τον εύγλωττο τίτλο «Paranormal Activity» («Παραφυσική δραστηριότητα»). Το σενάριο είναι κλισέ μεν (ένα ζευγάρι μετακομίζει σε ένα καινούργιο σπίτι και αρχίζει να δέχεται επιθέσεις μίας δαιμονικής παρουσίας), ο σκηνοθέτης είναι πρωτοεμφανιζόμενος, αλλά τα σχόλια μιλούν για αξιόλογα τρομακτική ταινία με ανάλογη ατμόσφαιρα, άρα αν είναι το στοιχείο σας, ετοιμαστείτε. Για να το δούμε εδώ πρέπει να κάνουμε υπομονή μέχρι τις 5 Νοεμβρίου.


Πάμε, λοιπόν στις επιλογές που υπάρχουν διαθέσιμες άμεσα κοντά μας. Πρώτα απ’ όλα κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους το «District 9». Εξωγήινοι, γκέτο στη Νότιο Αφρική, δράση και κοινωνικά μηνύματα. Έγραψα αναλυτική κριτική την προηγούμενη εβδομάδα, ελπίζω να το έχουν διαφημίσει και λίγο, θα πρότεινα να μην το χάσετε. Αξίζει για σινεμά, τέσσερα αστέρια στα πέντε για μένα. Είναι ταινία διαφορετική και πρωτότυπη, μια ευχάριστη αλλαγή από το χαλάζι sequels και remakes της εποχής.


Επίσης πρεμιέρα για μια μεγάλη ελληνική παραγωγή, το πολεμικό δράμα «Ψυχή βαθιά» (ο τίτλος προέρχεται από τον αγωνιστικό χαιρετισμό που αντάλλασσαν οι αντάρτες) του δεύτερου πιο σημαντικού μας σκηνοθέτη, Παντελή Βούλγαρη. Αναφέρθηκα ξανά σε αυτή την ταινία, αλλά μιας και είναι απ’ τις ελάχιστες σημαντικές εγχώριες παραγωγές που βλέπουμε, καλύτερα να σταθούμε λίγο παραπάνω. Σίγουρα θα έχετε ακούσει σχετικές συζητήσεις σε δελτία ειδήσεων, εφημερίδες, ραδιόφωνο και μεσημβρινές εκπομπές (aka μεσημεριανάδικα). Η ταινία είναι ένα μεγάλο στοίχημα, καταρχάς εξαιτίας της θεματικής που επέλεξε ο Βούλγαρης και κατά δεύτερον εξαιτίας των τεχνικών απαιτήσεων που έχει μία ταινία του είδους. Εντάξει, όλοι έχουμε δει τη «Μάχη της Κρήτης» με τον Χρήστο Πολίτη και τον Φερνάντο Σάντσο, αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι εκρήξεις και οι πυροβολισμοί δεν ήταν πολύ ρεαλιστικοί. Απ’ ό,τι φαίνεται απ’ τις λίγες σκηνές που έχω δει, η «Ψυχή Βαθιά» στέκεται ψηλά σε αυτόν τον τομέα, είναι το αρτιότερο ελληνικό δείγμα μέχρι σήμερα, χωρίς να σημαίνει ότι θα είναι και «Στρατιώτης Ράιαν».


Για την ελληνική κοινωνία η περίοδος του εμφυλίου πολέμου είναι ταμπού και νομίζω είναι δεδομένο ότι ένα έργο με πολιτικό περιεχόμενο θα προκαλέσει αντιδράσεις. Μπορεί ακόμα και να ξυπνήσει θαμμένα αισθήματα μίσους. Αλλά αυτό είναι ένα ρίσκο και εν μέρει κάτι που επιθυμεί ο σκηνοθέτης, αν και νομίζω ότι δεν θα συμβεί με την «Ψυχή Βαθιά». Σύμφωνα με όσα έχουν γραφτεί, ρίχνει ίδιο βάρος σε αμφότερες τις πλευρές και προσηλώνεται στο να δείξει ότι όταν αφαιρεθούν οι εξωτερικές παρεμβάσεις, θα μείνει ότι Έλληνες σκότωσαν Έλληνες. Οι μεν παραπλανημένοι από εθνικές ηγεσίες και δυτικές δυνάμεις, οι δε παραπλανημένοι από το φάντασμα της ΕΣΣΔ.


Γύρω από τι περιστρέφεται η πλοκή της ταινίας; Ο πόλεμος διανύει τους τελευταίους του μήνες και βρισκόμαστε στην οροσειρά του Γράμμου. Σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, Εθνικοί και Δημοκρατικοί μάχονται μανιασμένα μέχρις εσχάτων. Υπάρχουν δύο αδέρφια, ο Ανέστης (Γιώργος Αγγέλκος) και ο Βλάσης (Χρήστος Καρτέρης), δυο χωριατόπουλα που αναγκαστικά εκτελούν χρέη ανιχνευτών ο πρώτος για τον εθνικό στρατό και ο δεύτερος για τους αντάρτες. Η σύγκρουση δεν αργεί να έρθει.


Το μοτίβο είναι πραγματικό και σίγουρα αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη μιας δυνατής δραματικής ιστορίας. Είναι σαφές ότι ο Βούλγαρης δεν δίνει βάρος στο ιστορικό πλαίσιο, αλλά επιμένει στην πιο ανθρώπινη πλευρά, στην τραγωδία του «αδερφός σκοτώνει αδερφό». Η ταινία έχει διάρκεια δύο ώρες, παίζει σε σημαντικό ρόλο και ο Θανάσης Βέγγος, ενώ τα γυρίσματα έγιναν κοντά στις αληθινές τοποθεσίες. Οι προσδοκίες είναι μεγάλες, μένει να δούμε αν θα επιβεβαιωθούν. Αν σας αρέσει η «Ψυχή Βαθιά» μπορείτε να αναζητήσετε σε dvd και τις άλλες καλές ταινίες του Παντελή Βούλγαρη, όπως το «Προξενιό της Άννας», τα «Πέτρινα Χρόνια», τη «Φανέλα με το νούμερο εννιά», το «Όλα είναι δρόμος» και τις «Νύφες».


Κλείνοντας το μικρό αυτό αφιέρωμα, αντιγράφω μερικά λόγια του ίδιου του σκηνοθέτη από μια συνέντευξη που παραχώρησε στα «Νέα». Όταν ρωτήθηκε αν είναι με τους δημοκρατικούς ή τους εθνικούς απάντησε: «Είμαι με τη μεριά της ανθρώπινης εμπειρίας και του ανθρώπινου πόνου, με τη μεριά της Ιστορίας, όχι των παρατάξεων, των κομμάτων και των ιδεολογιών. Αυτές τις στιγμές καταγράφω στην "Ψυχή βαθιά". Την αγωνία και την Οδύσσεια των ανταρτών που ήξεραν τα βουνά και κάθε χαράδρα στον Γράμμο και στο Βίτσι, αλλά δεν ήξεραν αν θα καταφέρουν να τα διαβούν, αλλά και του στρατιώτη του Εθνικού Στρατού που είχε την υπεροπλία αλλά του ήταν άγνωστη η περιοχή και δεν ήξερε αν θα γυρίσει ζωντανός στο σπίτι του».


Και όταν ρωτήθηκε για το τι έχασε και κέρδισε η Ελλάδα από τον εμφύλιο, απάντησε: «Έχασε για δεκαετίες την επαφή με χιλιάδες Έλληνες που κυνηγήθηκαν, εξορίστηκαν και η χώρα διχάστηκε στα δύο. Έχασε την ευκαιρία να μελετήσει ψύχραιμα την περίοδο αυτή, τα λάθη και τα σωστά. Μόνο μετά τη Μεταπολίτευση του ΄74, άρχισε να ερευνάται σε βάθος αυτή η περίοδος και από τότε, κέρδισε στον τρόπο που άρχισαν οι ειδικοί -ιστορικοί- να κοιτάζουν εκείνα τα χρόνια και ψύχραιμα να αρχίσουν να βγάζουν τα συμπεράσματά τους χωρίς πάθος και μίσος. Κι εγώ επιστρέφω σε εκείνη την περίοδο με αυτή τη ματιά, ψύχραιμος και όσο μπορώ πιο ανθρώπινος και απλός».

Flashforward


Αυτά για τις σκοτεινές αίθουσες. Αν επιθυμείτε να μείνετε μέσα και έχετε δει τη μίνι σειρά μυστηρίου «Lost Room» που πρότεινα την προηγούμενη εβδομάδα, μην ανησυχείτε. Υπάρχει λύση, για κάτι πολύ συναρπαστικό που θα σας κρατήσει κολλημένους στις οθόνες σας. Είναι μια σειρά η οποία παίζεται αυτή την περίοδο στην Αμερική και είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα αρχίσει να ακούγεται και εδώ. Είναι το δυνατό «Flashforward», πρόκειται για υπερ-παραγωγή, πρωταγωνιστεί ο οσκαρικός Τζόσεφ Φάινς (!) και σήμερα προβάλλεται το πέμπτο επεισόδιο (από τα συνολικά είκοσι πέντε). Σύμφωνα με την άκρως μυστηριώδη υπόθεση, την ημέρα που ξεκίνησε να προβάλλεται η σειρά, όλοι οι κάτοικοι της γης λιποθύμησαν για δύο λεπτά και δεκαεφτά δευτερόλεπτα. Κατά τη διάρκεια αυτού του παγκόσμιου black out, όλοι είδαν μία σκηνή από το μέλλον τους, η οποία συνέβαινε ακριβώς έξι μήνες μετά (τον Απρίλιο, που τελειώνει και η σειρά). Μια ομάδα πρακτόρων του FBI αρχίζει να ερευνά το απίστευτο φαινόμενο, που είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων. Εγγυημένο σασπένς.


Και κάτι τελευταίο. Ξέρω ότι δεν είστε πολλοί εκεί έξω. Αλλά η στιγμή πλησιάζει. «Ong Bak 2». Βγαίνει σύντομα στους κινηματογράφους. Το περιμένουμε.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Οκρώβριος 15- District 9

Εξωγήινοι στο Γιοχάνεσμπουργκ

Του Γιάννη Πλιώτα

Πέρασαν μερικές μέρες ακόμα και ο Οκτώβριος έφτασε στη μέση του. Εδώ στην Πάτρα έχει ζέστη και ο κόσμος πηγαίνει ακόμα για μπάνιο, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Χειμώνας κρύβεται σε μια απ’ τις επόμενες γωνίες και απλά περιμένει την πρώτη ευκαιρία για να επιτεθεί στους ανυποψίαστους συμπολίτες μας.


Αφήνοντας πίσω τον ανούσιο πρόλογο, στα κινηματογραφικά συνεχίζει η επίπεδη, φθινοπωρινή περίοδος, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, αλλά με ορισμένες καλές προοπτικές στον άμεσο ορίζοντα. Τρεις τέσσερις φίλοι μου, που είδαν τον «Αντίχριστο» του Λαρς Φον Τρίερ με απέτρεψαν έντονα από το να τη δω και τη στόλισαν με διάφορα επίθετα που μάλλον δεν μπορώ να τα μεταφέρω εδώ. Το γενικότερο συμπέρασμα είναι ότι δεν αξίζει να χαραμίσετε μια βραδιά σε σινεμά μαζί της, εκτός αν τον τελευταίο καιρό έχουν βγει στην επιφάνεια τα πιο διεστραμμένα ένστικτά σας.


Πάμε τώρα σε μία καλή ταινία που βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες την επόμενη εβδομάδα και λογικά θα ακουστεί αρκετά. Για το «District 9» είχα γράψει και το καλοκαίρι, αλλά μιας και στο διάστημα που μεσολάβησε μου δόθηκε η ευκαιρία να τη δω, μπορώ να αναλύσω περί τίνος πρόκειται και να τη συστήσω σε όσους ενδιαφέρονται. Σίγουρα είναι μια παράξενη ταινία, διαφορετική από αυτό που θα περιμένετε και από αυτά που έχετε δει. Επίσης το αν απευθύνεται σε όλο το κοινό ή σε συγκεκριμένη μερίδα, δεν είναι πολύ ξεκάθαρο, αφήνω το συμπέρασμα σ’ εσάς. Πάμε στην αλλόκοτη υπόθεση, τονίζοντας ότι όσα θα γράψω παρακάτω δεν περιέχουν spoilers για την πλοκή, είναι πληροφορίες που ο θεατής μαθαίνει στα πρώτα πέντε λεπτά της ταινίας.


Κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του ’80, εμφανίστηκε πάνω από το Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής, ένα τεράστιων διαστάσεων εξωγήινο διαστημόπλοιο. Έτσι απλά, χωρίς εξήγηση, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς τίποτα. Μετά τις πρώτες ώρες που επικράτησε χάος, οι άνθρωποι αντιλήφθηκαν ότι το διαστημόπλοιο ήταν ανενεργό και αν υπήρχαν πλάσματα μέσα του, δεν έδιναν κανένα απολύτως σημάδι ζωής. Όταν τελικά κατάφεραν να μπουν οι ειδικές δυνάμεις στο εσωτερικό του, βρήκαν ένα εκατομμύριο εξωγήινους υποσιτισμένους και σε άθλια κατάσταση. Οι εξωγήινοι, που μοιάζουν με διασταύρωση ανθρώπου με έντομο, συμπεριφέρονται άβουλα και φαίνεται ότι λείπει η ηγεσία τους. Οι άνθρωποι αποφασίζουν να τους κατεβάσουν στη Γη και τους περιορίζουν σε ένα γκέτο που ονομάζουν «District 9» (περιοχή 9). Παράλληλα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την τεχνογνωσία τους σε θέματα οπλισμού, χωρίς σημαντικά αποτελέσματα. Καθώς τα χρόνια περνούν, το γκέτο των αγαθών εξωγήινων εξαπλώνεται και γίνεται μία ενόχληση για την κοινωνία του Γιοχάνεσμπουργκ. Ο τρόπος σκέψης τους είναι τόσο διαφορετικός απ’ των ανθρώπων, ώστε συνεχώς δημιουργούνται προβλήματα και διενέξεις μεταξύ τους. Το 2010 οι αρχές αποφασίζουν να μετακινήσουν τους εξωγήινους σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μακριά από την πόλη (το διαστημόπλοιο εξακολουθεί να αιωρείται πάνω απ’ το Γιοχάνεσμπουργκ). Σε έναν όχι ιδιαίτερα έξυπνο και δυναμικό αξιωματούχο ανατίθεται η οργάνωση της επιχείρησης και εκεί ξεκινάει η ιστορία.


Η ταινία έχει απ’ την αρχή έντονα στοιχεία ντοκιμαντέρ και δελτίου ειδήσεων, αλλά όσο περνάει η ώρα μετατρέπεται περισσότερο σε μια κανονική ταινία δράσης. Είναι φανερό ότι οι δημιουργοί μέσω της κατάστασης των εξωγήινων, θέλουν να θίξουν σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα, κυρίως αυτό του ρατσισμού, της μη αποδοχής της διαφορετικότητας. Η Νότιος Αφρική μάλλον επιλέχθηκε εξαιτίας του ένοχου παρελθόντος με το Απαρτχάιντ (θυμίζω ότι έπεσε μόλις το 1994), αλλά η καταγγελία διευρύνεται ώστε να συμπεριλάβει όλες τις κυβερνήσεις και όλους μας. Πέρα από αυτό όμως, μπορώ να διαβεβαιώσω όσους τους ενδιαφέρει περισσότερο η περιπέτεια και οι φαντασμαγορικές εκρήξεις, ότι κάνοντας λίγη υπομονή θα αποζημιωθούν με το παραπάνω.


Η σκηνοθεσία είναι του Νιλ Μπλόμκαμπ, η παραγωγή του Πήτερ Τζάκσον και στην Αμερική όπου προβλήθηκε πριν από λίγο καιρό πέτυχε εισπράξεις της τάξης των 120 εκατομμυρίων δολαρίων. Το «District 9» απέσπασε πολύ καλές κριτικές, ενώ στο imdb.com έχει βαθμολογηθεί με 8,5 στα 10 και βρίσκεται ανάμεσα στις διακόσιες πενήντα καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Για μένα δεν είναι το αριστούργημα της χρονιάς, αφού επισήμανα ορισμένες χτυπητές αδυναμίες στην ανάπτυξη των χαρακτήρων και μένει ανολοκλήρωτη η παρουσίαση της κατάστασης του Γιοχάνεσμπουργκ. Καταλαβαίνω βέβαια ότι αυτό έγινε για να χωρέσει στο δεύτερο μισό της ταινίας ο παράγοντας δράση και τα εντυπωσιακά εφέ. Αλλά το «District 9» είναι κάτι διαφορετικό από όλα όσα έχετε δει και αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία. Πολύ χορταστική ταινία, θα ψυχαγωγηθείτε και θα σας περάσει και ένα δύο μηνύματα. Τέσσερα αστέρια στα πέντε από εμένα, αξίζει τα 8 ευρώ στο σινεμά, είναι αναμφίβολα ταινία για μεγάλη οθόνη.


Υπάρχουν όμως αρκετοί που θα θέλουν να μείνουν στην ηρεμία του σπιτιού τους και να οργανώσουν μια δική τους ειδική κινηματογραφική βραδιά. Ξέρω, έχετε τελειώσει τον 5ο κύκλο του LOST (η έκτη και τελευταία σεζόν ξεκινά τον Ιανουάριο, το πρώτο επεισόδιο έχει τίτλο «LA X») και η αλήθεια είναι ότι λείπει λίγο μυστήριο απ’ την καθημερινότητά σας. Για την περίσταση και για να κρατηθείτε στο ίδιο μήκος κύματος, έχω να σας προτείνω την πολύ δυνατή μίνι σειρά επιστημονικής φαντασίας «Lost Room». Προβλήθηκε το 2006 στο sci-fi channel, αποτελείται από τρία επεισόδια διάρκειας μιάμιση ώρα το καθένα και νομίζω θα σας συνεπάρει. Είναι καλύτερα να μην γνωρίζετε τίποτα για την υπόθεση, πέρα απ’ το ότι είναι μείξη μυστηρίου, επιστημονικής φαντασίας και αστυνομικής περιπέτειας, ενώ αγγίζει και ζητήματα μεταφυσικής και πίστης. Ίσως είναι δύσκολο να βρείτε το «Lost Room» σε videoclub, άρα θα πρέπει να καταφύγετε σε μία από τις κλασικές «ακατανόμαστες» μεθόδους διαμοίρασης αρχείων.


Αυτά από εδώ, ελπίζω να περνάτε καλά εκεί. Για όσους το παρατήρησαν, σήμερα παραλείπω τη στήλη για το βιβλίο, αλλά υπόσχομαι ότι θα επανέλθω δυναμικά την άλλη εβδομάδα. Ως τότε δείτε τουλάχιστον μία καλή ταινία και διαβάστε ένα καλό βιβλίο για να έχουμε κάτι να συζητήσουμε στην επόμενη συνάντησή μας. Δηλαδή να με ακούσετε και εσείς να συμφωνήσετε ή να διαφωνήσετε.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Οκτώβριος 8- Αντίχριστος/ Το κακό στην εποχή των ηρώων

Από τον Αντίχριστο στο Κακό

Του Γιάννη Πλιώτα

Οι μέρες περνούν, ο κόσμος γυρίζει, όλα αλλάζουν κι όμως τα ίδια μένουν. Σύννεφα διαλύονται στον ορίζοντα και μετά ξαναμαζεύονται για να μας κυνηγήσουν. Επίσης έγιναν κάποιες εκλογές και ο κόσμος συνεχίζει να παίζει ποδόσφαιρο νυχθημερόν. Ας πάμε σε τίποτα κινηματογραφικό.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα για την πολυσυζητημένη ταινία του εκκεντρικού Δανού Λαρς Φον Τρίερ, με τίτλο «Αντίχριστος». Προβλήθηκε στο φεστιβάλ των Καννών και προκάλεσε (κλασικά) σάλο, μάλλον όχι άδικα και ούτε τυχαία. Η υπόθεση δεν προϊδεάζει τους ανυποψίαστους για όσα ακολουθήσουν. Ενας ψυχαναλυτής και η σύζυγός του, οι οποίοι έχουν χάσει πρόσφατα τον μικρό τους γιο, προσπαθούν να ξεπεράσουν τη θλίψη και τα προσωπικά τους τραύματα. Καταφεύγουν στην Εδέμ, μια απομονωμένη καλύβα μέσα στο δάσος, όπου πρέπει πλέον να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλον κι ο καθένας τον εαυτό του.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα ξεφεύγουν μιας και όσοι αντέξετε να τη δείτε μέχρι το τέλος θα παρακολουθήσετε κάθε είδους διαστροφικές, σεξουαλικές ωμότητες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Γουίλεμ Νταφόε και Σαρλότ Γκενσμπούρ. Γενικά ο «Αντίχριστος» έχει πάρει μερικές καλές κριτικές στη Δανία και μερικές πολύ κακές στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ενδεικτικό είναι ότι στις Κάννες κατάφερε να βραβευθεί από την κριτική επιτροπή με ένα «αντιβραβείο», γιατί όπως δήλωσαν σύσσωμα τα μέλη της, πρόκειται για την πιο μισογυνιστική ταινία ενός σκηνοθέτη που δηλώνει ως ο καλύτερος του κόσμου. Για το τέλος κράτησα την κριτική του Χρήστου Μήτση (Αθηνόραμα): «Μ’ ένα ανορθόδοξο ψυχολογικό θρίλερ, ο Λαρς Φον Τρίερ δοκιμάζει να σοκάρει για μία ακόμα φορά. Αμετροεπής, υπερφιλόδοξος και δωρεάν προκλητικός, παρασύρεται από τη βιρτουοζιτέ του σε μια ρηχή ιδεολογικά και απωθητική οπτικά κινηματογραφική φάρσα.» Δεν παίρνω όρκο ότι είναι για τα σκουπίδια, μιας και δεν την έχω δει. Δεν ξεχνάω ότι το «Dogville» του Τρίερ είναι αγαπημένη ταινία, αλλά μάλλον δεν αξίζει να πληρώσετε το 8ευρω.

Στα ενδιαφέροντα που βγαίνουν αυτή την περίοδο είναι το νέο ντοκιμαντέρ του ριζοσπαστικού δημιουργού Μάικλ Μουρ με τίτλο «Capitalism: A love story» («Καπιταλισμός: Μια ιστορία αγάπης»). Ο βραβευμένος με Οσκαρ Μουρ μετά την οπλοφορία, την τρομοκρατία και το σύστημα υγείας και μετά τα πολλά εκατομμύρια εισπράξεων για τα ντοκιμαντέρ του, επιστρέφει με το θέμα ακριβώς που περιμέναμε από αυτόν: την πολύπαθη οικονομία. Ακούμε παντού για την κρίση, απολύσεις, περικοπές και μερικές κακόμοιρες χώρες που φαλίρισαν. Ηρθε η ώρα να προσεγγίσουμε το ζήτημα από μία εναλλακτική σκοπιά. Ο Μουρ με τη γνωστή καταγγελτική του διάθεση θα προσπαθήσει να αφυπνίσει για ακόμα μία φορά τους Αμερικάνους (και όχι μόνο), δείχνοντας ποιοι πραγματικά ευθύνονται. Επίσης θα πάρει ένα άδειο σακί, θα στηθεί έξω από ουρανοξύστες και θα ζητήσει τα χρήματα των πολιτών πίσω. Στη χώρα μας δεν έχει πάρει ακόμα ημερομηνία εξόδου στους κινηματογράφους, αλλά ίσως μπορέσετε να το βρείτε μέσω αλλότριων οδών «διαμοίρασης». Νομίζω ότι ο δημιουργός του δεν θα είχε κανένα πρόβλημα.

Την προηγούμενη εβδομάδα ανέφερα την ηλεκτρονική σελίδα «Αθηνόραμα» στην οποία μπορείτε να ανατρέξετε για πληροφορίες σχετικές με τον κινηματογράφο, σήμερα προτείνω για ενημέρωση και ένα σχετικό ιστολόγιο, το «Movies for the Masses». Στη διεύθυνση mftm.blogspot.com θα βρείτε ανάλυση των κινηματογραφικών ειδήσεων, κριτικές των ταινιών της εβδομάδας και παρουσίαση των τελευταίων trailer, από ανθρώπους που γνωρίζουν πολλά από το χώρο. Δεν χρειάζεται να συμφωνείτε σε όλα μαζί τους, εσείς διαλέγετε τι θα κρατήσετε. Για να πάρετε μία γεύση, αντιγράφω την κριτική τους για την ελληνική ταινία «Το Κακό στην εποχή των ηρώων» (φωτ.), που μόλις έκανε πρεμιέρα.

Αν θυμάστε το «Κακό» είχε βγει το 2005 και ακούστηκε αρκετά ως η πρώτη ελληνική ταινία με ζόμπι. Ηταν cult παραγωγή, στα όρια του c-movie, αλλά αυτή τη φορά οι δημιουργοί επιστρέφουν με παχυλό budget και έχοντας αναβαθμιστεί σε όλα τα επίπεδα. Σύμφωνα με τη λίγο ασαφή υπόθεση, «τρεις μέρες πριν, μια αρχαία δύναμη μετέτρεψε τους Αθηναίους σε ζόμπι, όμως δεν ήταν η πρώτη φορά. Πριν 2800 χρόνια η κατάσταση ήταν η ίδια. Τότε, το Κακό νικήθηκε. Θα μπορέσουν οι ήρωές μας να κάνουν το ίδιο και σήμερα;» Η σκηνοθεσία και το σενάριο είναι του Γιώργου Νούσια, ενώ παίζουν διάφοροι γνωστοί Ελληνες και ανάμεσά τους ο b-μουβάς Billy Zane (ο κακός του Τιτανικού).

Σύμφωνα λοιπόν με την αναλυτική κριτική του Movies for the Masses «Ανοίγοντας με μια δυναμική σεκάνς, ο Γιώργος Νούσιας, ο Πέτρος Νούσιας κι ο Κλαούντιο Μπολίβαρ (ισότιμοι δημιουργοί του Κακού ΙΙ, όπως θυμίζει με κάθε ευκαιρία ο πρώτος) καταφέρνουν μέσα σε λίγα λεπτά και να σε εντυπωσιάσουν και να σε προϊδεάσουν για τα προβλήματα που θα ακολουθήσουν. Για ταινία με δεδομένο πιεστικό χρονοδιάγραμμα, ασυνήθιστο για τους ανθρώπους που είχαν αναστατώσει κοινό και κριτικούς πριν καμιά πενταετία με το Κακό (2005), με δυναμωμένο budget που τους άνοιγε περισσότερες ορέξεις για μεγαλύτερες σκοτούρες απ’ αυτές που τους βοηθούσε να αντιμετωπίσουν και με περιορισμένο προηγούμενο εντός των συνόρων μας για να ‘χουν κάπου να ανατρέξουν και να υπολογίσουν, το Κακό στην Εποχή των Ηρώων κάνει όλα αυτά που υπόσχεται, προσφέροντας με διάθεση ανοιχτοχέρη, καφρίλικο χιούμορ της ποικιλίας του απενοχοποιημένου, προσωπικές εκδοχές αγαπημένων εφετζίδικων εικόνων και μερικές προχωρημένες για τα (ελληνικά) μέτρα μας συλλήψεις, στη διαχείριση των ψηφιακών εφέ, που και θα ζόρισαν ευπρόσδεκτα το post-production της Graal και θα δικαιολογούσαν και μια αντίστοιχη κατηγορία στα τοπικά βραβεία, αν υπήρχε από πουθενά ανταγωνισμός. Εχοντας αποκτήσει την τελική της μορφή, μόλις μερικά 24ωρα πριν την πρώτη της προβολή (σύμφωνα με παραδοχή του Γιώργου Νούσια) και δεδομένου του αδύναμου σεναρίου με τις ελλείψεις στα πεδία του δράματος και του σασπένς (σε σημείο που η αποσπασματική ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας να παίζει ρόλο φιμωμένου πρωταγωνιστή) και την απωθητική τάση για επαναληπτικότητα τόσο στην πλοκή όσο και στο χιούμορ, η ταινία θα είχε ωφεληθεί τα μέγιστα από μερικές βδομάδες ακόμα στο μοντάζ, για να τριμαριστεί η σποραδική χαλαρότητα και να τονιστούν οι κάπως φλατ εξάρσεις. Αν πέσεις και στη λάθος αίθουσα, μπορεί ακόμα και να σοκαριστείς απ’ την αφοπλιστική αδυναμία της στον ήχο, με την εγκληματική αμέλεια σε ορισμένες σκηνές δράσης που μοιάζουν σχεδόν αμιξάριστες (η μονομαχία στην ταράτσα, για παράδειγμα) και τη γενικότερη ανεπάρκεια στην ηχοληψία των διαλόγων, να κάνουν τις ερμηνείες ν’ ακούγονται πιο φάλτσες απ’ όσο επιτρέπουν οι φιλοδοξίες τεχνικού επιπέδου της ταινίας. Ωστόσο, μέσα στην ταινία αυτή που βγαίνει στις αίθουσες, υπάρχει μια πολύ καλύτερη, με χαβαλετζίδικη διάθεση, θαρραλέα οπτική και σκηνοθετική ευχέρεια, στις εκρήξεις της, αποστομωτική, που δε θα ‘ταν άσχημο εν τέλει να τη δεις να σου ’ρχεται σε DVD, αρκεί, φαντάζομαι, η ανταπόκρισή σου στα ταμεία να ‘ναι κι αυτή κάπως ενθαρρυντική.»

Αυτά τα χορταστικά και αιματηρά για την ώρα. Μην ξεχνάτε ότι παλαιότερα άρθρα, καθώς και προτάσεις για dvd μπορείτε πάντα να αναζητείται στο ομώνυμο ιστολόγιο της στήλης και συγκεκριμένα στη διεύθυνση john-pliotas.blogspot.com.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Οκτώβριος 1- The Orphan

Ελληνικό box office και προσεχώς…

Του Γιάννη Πλιώτα

Είμαστε ένα βήμα πριν τις εκλογές. Κάποιους από εσάς θα σας ενδιαφέρουν, κάποιους όχι, κάποιοι θα ‘ναι αναποφάσιστοι και κάποιοι κατασταλαγμένοι. Πολλοί (το ξέρω από προσωπική εμπειρία) θα ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον, αλλά όπως λέει κι ο Μοντεχρήστο στον «Ισοβίτη», χρειάζονται πέντε με έξι φορές. Οχι για να πραγματοποιηθεί το όνειρό σας. Για να πάψετε να ελπίζετε.


Θυμίζω ότι από τις 2 έως τις 10 Οκτωβρίου, στην Πάτρα γίνεται το 11ο Διεθνές Πανόραμα Ανεξάρτητων Δημιουργών Ταινιών με πάνω από διακόσιες συμμετοχές από εξήντα δύο χώρες. Αν θέλετε να πάρετε μία γεύση από ένα διαφορετικό είδος κινηματογράφου, παντελώς ανεπιτήδευτο, καλώς να ορίσετε. Οι προβολές είναι με ελεύθερη είσοδο στον κινηματογράφο Ιντεάλ και την Τετάρτη 6 του μηνός θα είμαι και εγώ κάπου εκεί καθώς συμμετέχω με τη δραματική ταινία μικρού μήκους «Κατάψυχος».


Στο ελληνικό box office (γιατί υπάρχει και αυτό), οι ταινίες που ξεχώρισαν το τριήμερο από 17 έως 20 Σεπτεμβρίου έχουν ως εξής: Πρώτη θέση για το «Up» (φωτ.) της pixar με 22.000 εισιτήρια, το κλασικό πλέον animation, για το οποίο δεν υπάρχει λόγος να μην το έχετε δει ακόμα. Αφηγείται τις τρελές περιπέτειες ενός μουρτζούφλη γέρου που αποφασίζει να κρεμάσει σε μπαλόνια το σπίτι του και να απογειωθεί προς το άγνωστο. Με πιτσιρίκια ή χωρίς, αξίζει. Δεύτερη θέση για τα στρατιωτάκια «G. I. Joe: Rise of Cobra» με 17.000 και τρίτη για το ξαναζεσταμένο θρίλερ «The Final Destination». Συνολικά ο Χάρυ Πότερ όπως είναι αναμενόμενο έχει κυριαρχήσει αυτή την περίοδο έχοντας κόψει πάνω από 300.000 εισιτήρια και αφήνοντας πολλές υποσχέσεις για την έβδομη και τελευταία ταινία (σε δύο μέρη, του χρόνου κοντά μας). Αν θέλετε να ενημερώνεστε τακτικά για το ποιες ταινίες έλκουν περισσότερο την προσοχή του κοινού, μπορείτε να βρείτε τα στοιχεία στη σελίδα απ’ το «Αθηνόραμα», αν και θα σας απέτρεπα απ’ το να δίνετε πολύ βάση στις κριτικές τους, σχεδόν πάντα διαφωνώ. (Aρα αν διαφωνείτε με τις δικές μου προτάσεις, μπορείτε κάλλιστα να απευθύνεστε εκεί για γνώμη, ορίστε και η διεύθυνσή τους: www.athinorama.gr/cinema - κακίες δεν κρατάμε)


Τι υπάρχει στους κινηματογράφους αυτή την περίοδο: αν σας έλειψε το κλασικό θρίλερ με ένα παράξενο και μονόχνοτο παιδάκι, που συμπεριφέρεται σαν να είναι δαιμονισμένο και μία μέρα ξυπνούν όλοι στο σπίτι και ανακαλύπτουν (συνήθως με τον άσχημο τρόπο) ότι όντως είναι δαιμονισμένο, υπάρχει το «The Orphan». Δεν ξέρω ακριβώς την υπόθεση, αλλά και μόνο από τη σκιαχτική αφίσα μπορείτε να καταλάβετε τι περίπου παίζει. Eχει ακουστεί αρκετά, έχει πάρει και ανάμεικτες κριτικές για ταινία του είδος, άρα γιατί όχι; Πάντως αν θέλετε να κάνετε σίγουρη επιλογή τρόμου, καλύτερα να προτιμήσετε σε dvd το ανατριχιαστικό ισπανικό θρίλερ «Rec»- μη διαβάσετε τίποτα για την υπόθεσή του, απλά δείτε το (σύντομα στις οθόνες μας και το sequel του).


Τέλος με μια ματιά στο άμεσο μέλλον. Πέντε χρόνια μετά τις επιτυχημένες «Νύφες» του, ο σπουδαίος σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης επιστρέφει με την καινούργια του ταινία, το «Ψυχή βαθιά». Τρία δικά του έργα συγκαταλέγονται στα αγαπημένα μου, τα «Πέτρινα Χρόνια» (1985), η «Φανέλα με το νούμερο 9» (1988) και το «Oλα είναι δρόμος» (1998). Στο «Ψυχή βαθιά» ο σκηνοθέτης επιχειρεί να ανασυνθέσει μία σκοτεινή περίοδο της ελληνικής σύγχρονης ιστορίας, τις τελευταίες μέρες του εμφυλίου πολέμου. Ενώ ο υπόλοιπος κόσμος προσπαθούσε να συνέλθει από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εμείς αποφασίσαμε να συνεχίσουμε να πολεμάμε, ώστε να βεβαιωθούμε ότι όσα λίγα είχαν απομείνει όρθια, θα καταστρέφονταν. Το θέμα είναι από «επικίνδυνο» έως «ταμπού» και όταν μια ταινία καταπιάνεται με πολιτική, έχει εξασφαλισμένες αντιδράσεις ένθεν κακείθεν. Θόρυβος θα γίνει. Περιμένουμε ένα πολεμικό δράμα, του οποίου η πλοκή θα επικεντρωθεί γύρω από δύο αμούστακα αδέρφια που βρίσκονται αντιμέτωπα στις πρώτες γραμμές. Η παραγωγή είναι ακριβή, προβλέπω ότι θα είναι καλή ταινία, αλλά θα μπορέσουμε να βγάλουμε πιο συγκεκριμένα συμπεράσματα από τις 22 Οκτωβρίου που κάνει έξοδο στους κινηματογράφους. Σας γράφω από τώρα ώστε να το έχετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας, νομίζω αξίζει να ενισχύσουμε τις ποιοτικές παραγωγές, γιατί σε λίγα χρόνια τα μόνα ελληνικά που θα φτάνουν στις αίθουσες θα είναι τα «Σούλα έλα ξανά» και «Σούλα μ’ ακούς». Αν επιλέξετε να μείνετε σπίτι και θέλετε να δείτε κάτι άλλο από μεγάλο Ελληνα σκηνοθέτη, θα πρότεινα ανεπιφύλακτα την περσινή ταινία του Αγγελόπουλου, τη «Σκόνη του Χρόνου» με τον Μπρούνο Γκανζ και τον Γουίλιαμ Νταφόε. Μια πολύ καλή δραματική ταινία.


Α, είδα και το φετινό «Star Trek» του Αμπραμς τις προάλλες. Πολύ καλό ήταν, θύμιζε και λίγο «Star Wars», αν σας έχει λείψει μια στιβαρή ταινία επιστημονικής φαντασίας και δράσης, ανεβάστε το στις πρώτες θέσεις της λίστας σας. Αυτά και όχι άλλα, από τη δυτική πύλη της Ελλάδας (aka Πάτρα). Θυμηθείτε να μην πιείτε το Σάββατο, ώστε να προσέλθετε νηφάλιοι στις κάλπες.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη