Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Δεκέμβριος 25- Bank Bang


Τρίγωνα κάλαντα παντού, τσουχτερό κρύο να τα συνοδεύει και πολλές επιλογές για τις εξόδους σας αυτή την περίοδο. Σε περίπτωση που έχετε διάθεση κάπου να στριμώξετε και μία επίσκεψη στους κινηματογράφους Odeon στο Παραλίμνιο, έχουμε και λέμε:
Από την προηγούμενη εβδομάδα υπάρχει μία ακόμα ελληνική κωμωδία, το “Bang Bank» με ληστείες τραπεζών όπως υποδηλώνει και ο τίτλος. Όπως έχετε αντιληφθεί, οι Έλληνες παραγωγοί προσανατολίζονται αυστηρά στην κωμωδία και όλες οι υπόλοιπες ταινίες της εγχώριας παραγωγής δεν έχουν καμία σχεδόν πιθανότητα να αποκτήσουν διανομή σε ευρύ δίκτυο αιθουσών. Μόνη εξαίρεση αν μια δραματική κερδίσει το βραβείο στη Θεσσαλονίκη, ακουστεί λίγο στα δελτία ειδήσεων, κερδίζοντας έτσι δημοσιότητα που μπορεί να εξαργυρώσει έστω και κατά το ελάχιστο. Είχα βρεθεί τις προάλλες σε μια σχετική συζήτηση με τον Στέλιο Χαραλαμπόπουλο, τον πολυβραβευμένο δημιουργό των ντοκιμαντέρ για τον Γιάννη Μόραλη και Γιώργο Σεφέρη. Πριν λίγο καιρό κέρδισε το βραβείο καλύτερου Ντοκιμαντέρ στη Θεσσαλονίκη με τη «Νύχτα που ο Φερνάντο Πεσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη» και ενώ πριν κανένας διανομέας δεν είχε δείξει το παραμικρό ενδιαφέρον, αμέσως μετά τη βράβευση τον προσέγγισαν τέσσερις. Όπως και να έχει η κωμωδία απ’ ότι φαίνεται ακόμα πουλάει και η μονότονη κατάσταση δεν αναμένεται να αλλάξει σύντομα. Το συγκεκριμένο πάντως σύμφωνα με την κριτική του Τιμογιαννάκη είναι πολύ καλό, δεν θυμίζει σε τίποτα τηλεόραση (πολύ θετικό αυτό) και άρα δεν έχω κανένα λόγο να μην σας το προτείνω. Σκηνοθετεί ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, το σενάριο έχει γράψει ο δημοφιλής κωμικός Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, ενώ υποδύεται και τον πρωταγωνιστικό ρόλο πλαισιωμένος από (αρχίστε να μετράτε): τον Κώστα Βουτσά, το Μιχάλη Ιατρόπουλο, τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση, το Δημήτρη Μαυρόπουλο, την Τζένη Μπότση, την Ελένη Ράντου, τον Γιάννη Τσιμιτσέλη, τον Ορφέα Αυγουστίδη και διάφορους άλλους. Όπως αντιλαμβάνεστε το καστ είναι πλούσιο και σε περίπτωση που για εσάς η ψυχαγωγία αυτές τις μέρες περιλαμβάνει οπωσδήποτε γέλιο, προτιμήστε το «Bang bank» έναντι ξένων, τυποποιημένων παραγωγών όπως το «Χριστούγεννα στα τέσσερα».
Αν δεν έχετε πειστεί ακόμα, πάρτε μία γεύση και από την υπόθεση: Δύο αδέρφια, ο Μιχάλης και ο Νώντας, δουλεύουν σε γραφείο κηδειών και προσπαθούν να πιάσουν την καλή (όπως άλλωστε όλοι οι Έλληνες). Όμως, ο Νώντας έχει μπλεξίματα με την ελληνική μαφία και πρέπει να συγκεντρώσει άμεσα ένα, διόλου ευκαταφρόνητο, ποσό (πάντα κάτι πάει στραβά). Έτσι, προτείνει στον Μιχάλη να αρχίσουν να ληστεύουν τράπεζες (γιατί όχι;). Όμως, για κακή τους τύχη, ο αρχηγός της αστυνομίας, προκειμένου να αντιμετωπίσει τη ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας έχει αρχίσει να τοποθετεί μυστικούς αστυνομικούς στα υποκαταστήματα όλων των τραπεζών (αυτό ακούγεται λίγο Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή), κάνοντας τη ζωή των δύο αδερφών ακόμα δυσκολότερη. Η κατάσταση ξεφεύγει εκτός ελέγχου όταν ο Μιχάλης γνωρίζει τον έρωτα της ζωής του στο πρόσωπο μία τραπεζικής υπάλληλου με ιδιαίτερα «γραφική» οικογενειακή ζωή.
Στα υπόλοιπα υπάρχει ένα fantasy, το «City of Ember», του οποίου ο ποιητικός, μυστηριώδης τίτλος χάνεται στη μετάφραση για να αποδοθεί τετριμμένα ως «Απόδραση από τη χαμένη πόλη». Έχει συγκεντρώσει 6,8 στα 10 στο imdb.com και 51% θετικές γνώμες στην αξιόπιστη σελίδα κριτικών Rotten Tomatoes. Σύμφωνα με την πλοκή η πόλη Ember εξελίσσεται εδώ και γενιές σε έναν φανταστικό, υπόγειο κόσμο με λαμπερά, μαγευτικά φώτα. Έχει χτιστεί σαν καταφύγιο για την ανθρωπότητα και αντλεί ενέργεια από έναν τεράστιο αντιδραστήρα, ο οποίος όμως είναι προορισμένος να αντέξει μόνο για διακόσια χρόνια. Καθώς αυτός ο χρόνος πλησιάζει στο τέλος του, η πόλη σιγά σιγά βυθίζεται στο ανατριχιαστικό σκοτάδι. Πρωταγωνιστούν ο Μπιλ Μάρεϋ και ο Τιμ Ρόμπινς, ενώ η σκηνοθεσία είναι του άπειρου Γκιλ Κέναν.
Θα υπάρχει ακόμα και το «Όταν η γη σταματήσει» στις αίθουσες, αν η διάθεσή σας κλίνει προς την επιστημονική φαντασία και τον προβληματισμό για το μέλλον του είδους μας. Φαίνεται, όμως ότι η συγκεκριμένη ταινία με τον Κιάνου Ριβς δεν επιβεβαίωσε τις υψηλές προσδοκίες του κοινού, αποσπώντας 5,8 στο imdb και μόλις 20% στο Rotten Tomatoes. Δεν πειράζει. Ίσως όταν το ξανακάνουν remake να τα πάνε καλύτερα.
Ευτυχισμένες Γιορτές!

Δεκέμβριος 18- The Curious Case of Benjamin Button


Εκτός από τροχιά Χριστουγέννων έχουμε μπει και σε τροχιά βραβείων και την αρχή όπως κάθε χρόνο κάνουν οι χρυσές σφαίρες, των οποίων οι υποψηφιότητες ανακοινώθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα. Τις χρυσές σφαίρες απονέμουν κάθε χρόνο οι ανταποκριτές εντύπων από όλο τον κόσμο οι οποίοι είναι απεσταλμένοι στο Χόλυγουντ και παραδοσιακά θεωρούνται προάγγελοι των όσκαρ, αν και λίγες φορές οι αποφάσεις τους ταυτίζονται με αυτές των μελών της αμερικανικής ακαδημίας κινηματογράφου. Πολλές λεπτομέρειες μπορείτε να αναζητήσετε στην επίσημη ιστοσελίδα, το http://www.goldenglobes.org/, ενώ εγώ θα αναφερθώ επιγραμματικά στις ταινίες που απέσπασαν τις περισσότερες υποψηφιότητες, δηλαδή στις εξής τρεις:

The Curious Case of Benjamin Button

Αυτή η ταινία κάνει πρεμιέρα την ημέρα των Χριστουγέννων στην Αμερική και έχει προκαλέσει την περιέργεια κοινού και κριτικών. Στα ελληνικά μεταφράζεται ως “Η μυστηριώδης υπόθεση του Μπέντζαμιν Μπάτον” και έχει να κάνει με την παράδοξη υπόθεση του ομώνυμου χαρακτήρα ο οποίος γερνάει αντίστροφα. Γεννιέται δηλαδή ηλικιωμένος και όσο περνάνε τα χρόνια το σώμα του ανακτά ζωντάνια και ευεξία μέχρι τη στιγμή που θα πεθάνει ως νεογνό. Απέσπασε πέντε υποψηφιότητες και ανάμεσά τους τις σημαντικότερες όπως για καλύτερη ταινία, καλύτερη σκηνοθεσία ο Ντέιβιντ Φίντσερ (τεράστια προϋπηρεσία με ταινίες όπως “Seven”, Fight Club” και πιο πρόσφατα το “Zodiac”) και καλύτερου ανδρικού ρόλου για τον πολύ καλό ηθοποιό Μπραντ Πιτ. Μάλλον αξίζει να την περιμένουμε, όπως φαίνεται κι απ' το “μυστηριώδες” trailer.

Revolutionary Road

Πολλές υποψηφιότητες και για αυτή την ταινία του Σαμ Μέντες (“American Beauty” και “Road to perdition” ξεχωρίζουν απ' το βιογραφικό του), της οποίας το trailer αφήνει αρκετές υποσχέσεις για ταινία του είδους της. Πρόκειται για ένα κοινωνικό δράμα που διαδραματίζεται στην Αμερική της δεκαετίας του '50 και αφηγείται την ιστορία ενός ζευγαριού που προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ των προσωπικών του προβλημάτων και το μεγάλωμα των δύο παιδιών του. Δυνατό πρωταγωνιστικό δίδυμο από Λεονάρντο Ντι Κάπριο και Κέιτ Γουίνσλετ που βρίσκονται ξανά μετά τον Τιτανικό. Πιθανότατα χαμηλών τόνων, αλλά κοντά και σε αρκετές υποψηφιότητες για τα όσκαρ.

Frost/Nixon

Αυτό πιθανότατα μας ενδιαφέρει λιγότερο από τα δύο προηγούμενα ως κοινό, μιας και έχει κεντρικό θέμα τα όσα ακολούθησαν το σκάνδαλο του Watergate στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα στην Αμερική και οδήγησαν στην παραίτηση του προέδρου Νίξον το 1974. Σκηνοθεσία από τον ακαδημαϊκό Ρον Χάουρντ, που σύντομα έρχεται στις οθόνες μας και με το περιπετειώδες prequel του “Κώδικα Ντα Βίντσι”, το “Angels and Demons” (δηλαδή “Illuminati” όπως θα είναι ο ...ελληνικός τίτλος). Τώρα για το Frost/Nixon δεν θα έλεγα ότι ακούγεται και πολύ ενδιαφέρον, μιας και αν θέλετε να μάθετε τα γεγονότα της περιόδου υπάρχει και η επιλογή της wikipedia.

Τέλος ο Χιθ Λέτζερ απέσπασε μετά θάνατον την πολυαναμενόμενη υποψηφιότητα για την ερμηνεία του στο “Dark Knight” και ελπίζω να φτάσει και μέχρι την κατάκτηση του χρυσού αγαλματιδίου γιατί πραγματικά το άξιζε.

Αν δεν έχετε υπομονή μέχρι να βγουν στους κινηματογράφους όλες αυτές οι αστραφτερές ταινίες, τότε έχω μία πρόταση για dvd την οποία αξίζει να σημειώσετε ως την καταλληλότερη επιλογή για την περίοδο των εορτών για όλες τις ηλικίες. Πρόκειται για το φετινό animation επιστημονικής φαντασίας της pixar, το “Wall-E”, για το οποίο τολμώ να πω ότι ήταν μια από τις καλύτερες ταινίες που είδα τους τελευταίους μήνες. Στο post-apocalyptic σκηνικό της ταινίας, ένα ρομπότ, ο wall-e, επί 700 χρόνια είναι ο μοναδικός κάτοικος του πλανήτη, εκτελώντας κάθε μέρα τη βαρετή λειτουργία για την οποία είναι προγραμματισμένος. Μία μέρα θα συμβεί κάτι αδιανόητο, θα συναντηθεί με δύο νέες, άγνωστες μορφές ζωής και τότε θα ξεκινήσει μια περιπέτεια που θα τον οδηγήσει στα πέρατα του γαλαξία. Ακόμα κι αν δεν είστε οπαδοί του animation, αυτή η ταινία θα σας μαγέψει, θα σας συναρπάσει, θα σας συγκινήσει και θα σας συνεπάρει μαζί της για ένα ταξίδι όχι απλά στο μέλλον, αλλά και στην αναζήτηση της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους. Πρακτικά κανένα ψεγάδι, συγκλονιστική δραματουργία, 8,7 στα 10 στο imdb.com όπου έχει ψηφιστεί ως η 34η καλύτερη ταινία όλων των εποχών, φυσικά πέντε αστέρια στα πέντε από εμένα και ελπίζω αυτή η ταινία να φτάσει μέχρι τις υποψηφιότητες για καλύτερη ταινία στα όσκαρ. Όσο υπάρχουν δημιουργοί όπως ο σκηνοθέτης Andrew Stanton (έχει κάνει το επίσης εξαίσιο “Finding Nemo”) ο κινηματογράφος θα συνεχίσει να εξελίσσεται ως τέχνη πάντα προς το καλύτερο.

Δεκέμβριος 11- Australia


Όπως θα έχετε ήδη καταλάβει ζούμε σε μία χώρα όπου έχει καταπατηθεί η παραμικρή έννοια λογικής. Δεν ξέρω πως έχει καλύψει ο Βασίλης στο editorial το θέμα με τις ταραχές που έχουν ξεσπάσει, αλλά από τη δική μου σκοπιά είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου της Πλήρης  στοίχισηκοινωνικής αυθαιρεσίας μέσα στο οποίο έχουν μεγαλώσει οι γενιές στη χώρα μας τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια. Η υπερβολή είναι πλέον κύριο γνώρισμα του Έλληνα. Αυτά τα λίγα από εμένα για ένα ζήτημα χωρίς αρχή και τέλος. Ελπίζω τουλάχιστον την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές να έχει ομαλοποιηθεί η κατάσταση και να μην έχει χρειαστεί να βγουν τα άρματα στους δρόμους.
Αφήνοντας πίσω αυτόν τον τρόμο και την παράνοια ας περάσουμε σε μερικές από τις ταινίες που προβάλλονται στην πόλη μας και προσφέρονται για τις βραδινές σας εξόδους. Πρώτα απ' όλα υπάρχει το remake της κλασικής ταινίας επιστημονικής φαντασίας του 1951 “The day the earth stood still” (“Όταν η Γη σταματήσει). Είναι ένα remake που ήδη έχει δημιουργήσει hype όχι μόνο στους φανατικούς οπαδούς της ε-φ, αλλά και στο νεανικό κοινό των multiplex, το οποίο αναμένεται να εκτιμήσει ιδιαίτερα τα ειδικά εφέ που έχουν ενδύσει τον υπαρξιακό προβληματισμό του σεναρίου. Η πρωτότυπη εκδοχή βγήκε στις αίθουσες το 1951 και όχι μόνο έγινε πασίγνωστη, αλλά κατάφερε να δημιουργήσει μία ολόκληρη κουλτούρα πάνω στη μυθολογία της. Η ταινία έχει κεντρικό θέμα της επίσκεψη εξωγήινων και όπως αντιλαμβάνεστε, ειδικά εκείνη την εποχή, ήταν ένα θέμα που φοριόταν πολύ. Η τότε ταινία θεωρήθηκε κλασική από κριτικούς και κοινό, σίγουρα έχετε δει τις χαρακτηριστικές ρετρό αφίσες της, ενώ ακόμα και σήμερα φιγουράρει στη λίστα με τις 250 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών του imdb, της μεγαλύτερης online κινηματογραφικής βάσης δεδομένων του πλανήτη. Τι περίπου συμβαίνει σύμφωνα με την πλοκή; Ένας εξωγήινος με αδιανόητες υπερδυνάμεις εμφανίζεται στη γη και με ήρεμο τόνο λέει στους ανθρώπους ότι έχουν δύο επιλογές. Ή θα μάθουν να ζουν σε αρμονία μεταξύ τους και με τον πλανήτη ή πολύ απλά η γη θα καταστραφεί από τη φυλή του. Στην τωρινή εκδοχή, στο ρόλο του απαθούς και ψυχρού εξωγήινου τοποθετήθηκε πολύ έξυπνα ο Κιάνου Ριβς, ενώ στο πλάι του θα είναι η πολύ καλή ηθοποιός και βραβευμένη με όσκαρ Τζένιφερ Κόνελι. Ένας ακόμα μικρός λόγος για να τη δείτε, είναι ότι πριν από αυτή την ταινία θα προβάλλεται κατά πάσα πιθανότητα το trailer μίας άλλης πολυαναμενόμενης ταινίας, του “Wolverine” με τον Χιου Τζακμαν.
Ο οποίος Χιου Τζακμαν πρωταγωνιστεί επίσης αυτόν τον καιρό στο δράμα εποχής “Australia” μαζί με την Νικόλ Κίντμαν, μία ταινία η οποία αναφέρεται στη συμμετοχή της χώρας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είμαι σίγουρος, όμως αν έχει κάνει πρεμιέρα στην πόλη μας, ρίξτε για να είστε σίγουροι μια ματιά στο πρόγραμμα. Γενικά έχει πάρει καλές κριτικές, ενώ σκηνοθετεί ο Μπαζ Λιούρμαν, που έχει στο ενεργητικό του “λυρικές” ταινίες όπως το “Ρωμαίος+Ιουλιέτα” και το “Μουλέν Ρουζ”.
Στα υπόλοιπα υπάρχει η νέα ταινία του Γκάι Ρίτσι, το “Rocknrolla” που φιλοδοξεί να βαδίσει στα χνάρια της “Αρπαχτής” και των “Δύο καπνισμένων κανών”. Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να ξέρετε περίπου τι περιλαμβάνει. Λονδίνο, όπλα, θανάσιμες ατάκες, τσάντες με εκατομμύρια λίρες, ναρκωτικά (εννοείται, σιγά μην δεν έχει) και κόσμος που κάνει τα πάντα προκειμένου να πιάσει την καλή. Δεν την έχω δει, έχει βαθμολογία 7,5 στα 10 στο imdb και 58% στο Rotten Tomatoes. Πιθανότατα θα αξίζει να τη δείτε μιας και είμαι σίγουρος ότι ο παλιόφιλος King Leonidas (Τζεράρντ Μπάτλερ στον πρωταγωνιστικό ρόλο) μπορεί να βγάλει γέλιο με γκριμάτσες και φωνές.
Υπάρχει ακόμα η ταινία με τον ευφυέστατο (δεν) τίτλο “Χριστούγεννα στα Τέσσερα” (“Four Christmases, sic, στα αγγλικά) που τις δύο προηγούμενες εβδομάδες ήταν στην κορυφή του αμερικανικού box office και έχει επιτύχει συνολικά εισπράξεις της τάξεως των 70 εκατομμυρίων δολαρίων. Κλασική χαζοκωμωδία με τον Βινς Βον και τη Ριζ Γουίδερσπουν, οι οποίοι είναι αμφότεροι καλοί ηθοποιοί, αλλά έχουν βάλει σκοπό να τυποποιηθούν σε επίπεδους ρόλους. Σύμφωνα με την υπόθεση ένα ζευγάρι αγωνίζεται να επισκεφτεί τη μέρα των Χριστουγέννων και τους τέσσερις γονείς του, που είναι χωρισμένοι και ζουν σε τέσσερα σπίτια στις τέσσερις άκρες της πόλης και πάει λέγοντας.
Αυτά για την ώρα. Θα τα πούμε την άλλη εβδομάδα. Ένα βήμα πιο κοντά στις γιορτές.

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Δεκέμβριος 4- Zeitgeist


Διάφορες ταινίες στις κινηματογραφικές αίθουσες του Odeon στο Παραλίμνιο και ανάμεσά τους ξεχωρίζει η πολιτικοποιημένη δράση στην «Πλεκτάνη» του Ρίντλευ Σκοτ και αν δεν έχει κατέβει ακόμα η απενοχοποιημένη, ασταμάτητη δράση του Bond στο δεύτερο μέρος της άτυπης τριλογίας ταινιών με τον Ντάνιελ Κραιγκ, «Quantum of Solace». Υπάρχει φυσικά η περίπτωση να έχετε δει τα δύο παραπάνω να διψάτε ακόμα για περιπέτεια και να μην μπορείτε να νοικιάσετε το «Τέλος του κόσμου» με τον Σβαρτζενέγκερ είτε γιατί το video στο σπίτι σας έχει χαλάσει, είτε γιατί κάποιος ρετρό τύπος σας έχει προλάβει. Υπάρχει η λύση του «Bangkok Dangerous» με τον Νίκολας Γκέιτζ να υποδύεται έναν ψυχρό εκτελεστή, στην αμερικανική εκδοχή ενός κινέζικου αστυνομικού φιλμ. Παρ’ ότι συμπαθώ τον Γκέιτζ και τους σκηνοθέτες αδερφούς Πάνγκ (εμπνευστές ενός απ' τα πιο τρομακτικά ασιατικά θρίλερ, του “The Eye”) οφείλω να ομολογήσω ότι ακούστηκαν άσχημα λόγια από κοινό και κριτικούς, εξ’ ου και η πολύ χαμηλή βαθμολογία στο imdb.com (5,4 στα 10).

Σε ακριβώς αντίθετο μήκος κύματος και σε ήρεμους ρυθμούς, σαν αυτούς που μας έχει συνηθίσει ο Ρίτσαρντ Γκιρ τα τελευταία χρόνια, παίζονται ακόμα αν δεν κάνω λάθος οι «Νύχτες στη Ροδάνθη». Πρόκειται για μία καλή, αισθηματική ταινία χαμηλών τόνων και όπως αποδείχθηκε ο Γκιρ έχει το δικό του πιστό κοινό που επιβραβεύει κάθε έργο του. Αν δεν το προλάβατε και θέλετε να περάσετε μια ήσυχη, ζεστή κινηματογραφική βραδιά, τυλιγμένοι με μία κουβέρτα και με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι τότε κάντε λίγο υπομονή μέχρι να βγει σε dvd.

Στον αντίποδα από όλα, αυτά υπάρχει επίσης και η πολυδιαφημισμένη ελληνική ταινία «Ο Ηλίας του 16ου» το οποίο είναι remake της παλιάς κωμωδίας του 1958. Οι Έλληνες παραγωγοί φαίνεται να ακολουθούν το παράδειγμα των Αμερικάνων ομόλογών τους και να προστρέχουν σε δοκιμασμένες λύσεις του παρελθόντος, προκειμένου να αναζητήσουν την επιτυχία. Φυσικά οι μεγάλες εταιρείες ρίχνουν όλο το βάρος τους στην κωμωδία θεωρώντας ότι έτσι η επένδυσή τους είναι πιο εξασφαλισμένη. Και εδώ έρχεται ένα σημαντικό ερώτημα για το αν μπορούν σήμερα οι δημιουργοί να γυρίσουν ταινίες και να κρατήσουν έστω και λίγη από την ατμόσφαιρα του πρωτοτύπου. Αν, όμως μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο και αφού το κοινό έχει μεγαλώσει με τέτοιου είδους ταινίες και τις αγαπάει, τότε γιατί δεν γυρίζουν ανάλογες πρωτότυπες ταινίες; Δεν έχω δει την ταινία, αλλά ακόμα κι απ’ το trailer το αποτέλεσμα έμοιαζε απογοητευτικό. Μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά αν σας είχε αρέσει η παλιά ταινία με το αμίμητο δίδυμο Χατζηχρήστου-Βέγγου, τότε αυτή δεν νομίζω να μπει ποτέ στην καρδιά σας. Και όσο για το νεανικό κοινό μου φαίνεται δύσκολο να δείξει ενδιαφέρον για ένα θέμα, που ανεξάρτητα με το πως σερβίρεται σε επίπεδο marketing, μοιάζει παρωχημένο. Ένας τοκογλύφος που έχει ένα καφενείο και μαζεύει κοσμήματα και δυο μικροαπατεώνες αποφασίζουν να τον κλέψουν, ο ένας μεταμφιεσμένος σε αστυνομικό μπλέκει σε μία άσχετη υπόθεση και καταλήγει στο τμήμα και ο Πανάγος κάθε τρεις και λίγο εισβάλει από τις δίφυλλες πόρτες για να σώσει την υπόληψη της φτωχής πλην τίμιας, συμπαθητικής εξαδέλφης του και πάει λέγοντας; Μπα. Καλύτερα να περιμένετε να δείτε την ασπρόμαυρη, αθάνατη εκδοχή στην τηλεόραση. Σε περίπτωση πάντως που κάνει μεγάλη επιτυχία, τότε θα περιμένουμε κύμα από νέες-παλιές ταινίες στις μεγάλες οθόνες. Μην σας φανεί παράξενο να δείτε Παπακαλιάτη στο ρόλο του Νίκου Κούρκουλου στο «Κοινωνία ώρα μηδέν» να φωνάζει: «Τα ρολόγια σταμάτησαν. Τα καζάνια πάνε να σπάσουν. Τι κάνετε μωρέ; Όχι άλλο κάρβουνο. Όχι-άλλο-κάρβουνο!» (αν θυμάμαι καλά και δεν είναι από το «Ορατότης μηδέν».

Μιλώντας για το θέμα των remake, ένα ακόμα ετοιμάζεται αυτόν τον καιρό (ανάμεσα σε δεκάδες) στο Χόλυγουντ, το πάλαι ποτέ δημοφιλές τη δεκαετία του ’80 «Karate Kid». Στη νέα εκδοχή το ρόλο του μαθητευόμενου καρατέκα Ντάνιελ θα έχει κατά πάσα πιθανότητα ο γιος του Γουίλ Σμιθ, ο οποίος έπαιζε στο πλευρό του πατέρα του και στο «Κυνήγι της Ευτυχίας». Το ποιος θα υποδύεται τον δάσκαλο Μιγιάγκι νομίζω δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα ξανακουστούν οι ιστορικές ατάκες «Wax on, wax off», «Paint up, paint down» «Breath in, breath out» κλπ Περιμένουμε λοιπόν το τελικό αποτέλεσμα και ως τότε θα ακούμε στο mp3 player το κομμάτι ορόσημο των τίτλων «You are the best around».

Θα τα πούμε την επόμενη εβδομάδα και αν έχω χώρο θα σας παρουσιάσω μία αμφιλεγόμενη ταινία η οποία κυκλοφόρησε το 2007 (και φέτος το sequel της) μόνο μέσω internet και έχει γίνει θέμα συζήτησης για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο. Το ντοκιμαντέρ «Zeitgeist».

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Νοέμβριος 27- Body of Lies


Οι μέρες συνεχίζουν να μικραίνουν και μαζί τους η θερμοκρασία να πέφτει ακόμα περισσότερο, με αποτέλεσμα το χιονόνερο να μας επισκέπτεται όλο και πιο συχνά, την ίδια ώρα που οι εορταστικοί στολισμοί στους δρόμους αυξάνονται με γεωμετρικούς ρυθμούς. Το ασφαλές συμπέρασμα είναι ότι ο χειμώνας σκορπίζει παντού το παγωμένο του χνώτο και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τον φιλοξενήσουμε στην πόλη μας για τους επόμενους τρεις μακρόσυρτους, νωχελικούς μήνες. Το χειρότερο που κουβαλάει μαζί του είναι οι κάθε λογής αρρώστιες, αλλά σαν αντάλλαγμα φέρνει τις διακοπές των Χριστουγέννων και όσον αφορά το θέμα μας, πολλές καλές ταινίες οι οποίες αναμένεται να κονταροχτυπηθούν τον Φεβρουάριο στην αρένα των όσκαρ. (αρχίζω και εθίζομαι σε αυτές τις εκφράσεις κλισέ, είμαι σίγουρος ότι κάτι παρόμοιο είχα γράψει και πέρσι)

Σε ό,τι αφορά λοιπόν τις προβολές στην πόλη μας, την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε μία σημαντική πρεμιέρα, το «Body of Lies» ή στα ελληνικά «Η Πλεκτάνη», η τελευταία ταινία του βραβευμένου σκηνοθέτη Ρίντλεϋ Σκοτ, ο οποίος όχι μόνο έχει στο ενεργητικό του σπουδαίες ταινίες, αλλά με το πέρασμα των χρόνων δεν έχει μείνει στάσιμος, βελτιώνοντας συνέχεια το στυλ και την ικανότητά του και δοκιμάζοντας τον εαυτό του σε πολλά, διαφορετικά είδη. Από το «Blade Runner» και ένα δυστοπικό μέλλον όπου ήταν σχεδόν αδύνατο να διαχωριστούν οι ρέπλικες ανθρώπων απ’ τους ανθρώπους, πήγε στον συγκλονιστικό «Μονομάχο» με τον οποίο σάρωσε τα όσκαρ, ανέδειξε έναν αστέρα πρώτου μεγέθους (Ράσελ Κρόου) και αναβίωσε ένα ολόκληρο κινηματογραφικό είδος που είχε ξεχαστεί. Χωρίς να επαναλαμβάνεται γύρισε ένα ιστορικό έπος για τις σταυροφορίες (το «Kingdom of Heaven» στην extended του εκδοχή είναι μία από τις αρτιότερες και αξιολογότερες ταινίες εποχής που έχουν γυριστεί τα τελευταία είκοσι χρόνια), με το «Black hawk Down» απέδειξε ότι μπορεί να καταπιαστεί με μία πολύ νωπή, στα όρια του ατιμωτικού ήττα για τους Αμερικάνους (Σομαλία, αιματηρή εισβολή στη Μογκαντίσου) και να κερδίσει κοινό και κριτικούς σε όλον τον κόσμο χωρίς να πολιτικολογήσει υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς και χωρίς να κάνει το έργο του φορέα προπαγάνδας, ενώ πέρσι επέστρεψε με μία ακόμα μεγάλη επιτυχία, το δυνατό «American Gangster» και ασχολήθηκε με το εμπόριο ναρκωτικών στη χώρα του κατά τη δεκαετία του ’70 (φτιάχνοντας ξανά μια ταινία η οποία απευθυνόταν σε όλους τους θεατές παγκοσμίως).

Με όλες αυτές λοιπόν τις διαπιστεύσεις στην πλάτη του, με σεναριογράφο τον βραβευμένο για όσκαρ σεναριογράφο του «Πληροφοριοδότη» και με πρωταγωνιστικό δίδυμο τον Ράσελ Κρόου και τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, η «Πλεκτάνη» είναι εκ των πραγμάτων «καταδικασμένη» να γίνει μία ακόμα επιτυχία στο μακρύ βιογραφικό του Ρίντλεϋ Σκοτ. Το σκηνικό μεταφέρεται στην ταραγμένη Μέση Ανατολή, όπου οι πράκτορες της CIA αλωνίζουν, πολλές φορές χωρίς να ξέρουν και οι ίδιοι σε ποια σκοτεινά κέντρα οφείλουν την υποταγή τους και τίνος πραγματικά τις εντολές εκτελούν. Δεν χρειάζεται να σας αποκαλύψω περισσότερα για την πλοκή, πέρα απ’ το ότι ο Ντι Κάπριο βρίσκεται στον τόπο των γεγονότων και η καθημερινή του τριβή με το ζήτημα έχει απορροφήσει όλη του την προσοχή, ενώ ο προϊστάμενός του Ράσελ Κρόου διευθύνει επιχειρήσεις από την άλλη άκρη της γης μέσω δορυφορικού τηλεφώνου, χωρίς ουσιαστικά να έχει βρεθεί ποτέ στην πρώτη γραμμή των επιχειρήσεων.

Γενικά έχουμε να κάνουμε με μία μίξη αφενός αμιγώς πολιτικού θρίλερ, σκοτεινού ως προς τα αληθινά κίνητρα των ηρώων και επιτηδευμένα μπλεγμένου ως προς τη διαμόρφωση της πλοκής (νομίζω το «Syriana» είναι το καλύτερο παράδειγμα) και αφετέρου κατασκοπευτικής περιπέτειας με δράση, συνωμοσίες, επιθέσεις τρομοκρατών και αναζήτηση εγκληματικών εγκεφάλων (ένθεν κακείθεν). Δεν είναι δηλαδή μια ταινία, που θα την δείτε μόνο για την στυλιζαρισμένη δράση σαν τον James Bond, μιας, αλλά μια ταινίας στην οποία ο σκηνοθέτης θέλει να προβληματίσει τον θεατή με ζητήματα πολιτικής και ηθικής. Θέτει πάνω απ’ όλα το καίριο και δυστυχώς πάντα επίκαιρο ερώτημα του ποιος είναι ο τρομοκράτης και αν τελικά υπάρχει η δυνατότητα να ζήσουν ειρηνικά μαζί στους Αγίους Τόπους ο Χριστιανός με τον Μουσουλμάνο. Δηλαδή επιστρέφει το πλέγμα προβληματισμού πάνω στο οποίο είχε δομηθεί και το «Kingdom of Heaven». Νομίζω αξίζει να τη δείτε όχι μόνο για την περιπέτεια, αλλά και για την ουσία κάτω από την επιφάνεια, το νόημα μέσα στο γυαλιστερό περιτύλιγμα.

Αν έχετε στο πρόγραμμά σας και δεύτερη κινηματογραφική έξοδο για αυτή την εβδομάδα, τότε μην χάσετε την ευκαιρία να δείτε το πολιτικό θρίλερ/ περιπέτεια «Το Σύνδρομο Μπάαντερ-Μάινχοφ» για το οποίο είχα γράψει και παλιότερα και ασχολείται με τη δράση της διαβόητης τρομοκρατικής οργάνωσης RAF στη Γερμανία κατά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70.

Νοέμβριος 20- Ο Παλαιστής


Το εγχώριο κινηματογραφικό ενδιαφέρον εστιάζεται σαφέστατα στο 49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου το οποίο άνοιξε τις πύλες του στη Θεσσαλονίκη. Πολλές και ενδιαφέρουσες παραγωγές συνωστίζονται στο διαγωνιστικό τμήμα, ενώ ξεχωρίζει φυσικά η ταινία με την οποία άνοιξε το φεστιβάλ, ο «Παλαιστής» του Ντάρεν Αρανόφσκυ με πρωταγωνιστή τον Μίκυ Ρουρκ. Θα έχετε ακούσει να κάνουν λόγο για τη μεγάλη επιστροφή του «ασυμβίβαστου» πρωταγωνιστή, αλλά αυτά είναι κλασικά τεχνάσματα του Χόλυγουντ με τα οποία οι παραγωγοί προσπαθούν να προωθήσουν το προϊόν τους σε μερίδα του κοινού που συνηθίζει να φοράει αυτοβούλως την ταμπέλα του «εναλλακτικού». Εγώ μια χαρά come back θυμάμαι πάλι με τον Μίκι Ρούρκ πριν από τρία-τέσσερα χρόνια με το «Sin City». Πέρα, όμως από αυτό ο «Παλαιστής» αναμφίβολα είναι μια πολύ αξιόλογη ταινία, κέρδισε με χαρακτηριστική άνεση τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και φυσικά εγγύηση για το υψηλό επίπεδό του, είναι πρώτα απ’ όλα ο σκηνοθέτης. Θυμόμαστε ότι έχει στο ενεργητικό του ταινίες όπως το «π», το «Requiem for a dream» και το πιο πρόσφατο «Fountain».

Στο διεθνές διαγωνιστικό συμμετέχουν14 ξένες ταινίες νέων σκηνοθετών, ανάμεσά τους δύο ελληνικές, οι Τρεις Στιγμές του Πέτρου Σεβαστίκογλου και το Without του Αλέξανδρου Αβρανά. Οι παράλληλες εκδηλώσεις, τα αφιερώματα, οι εκθέσεις, τα ειδικά προγράμματα, οι προβολές, τα μεγάλα ονόματα της σύγχρονης κινηματογραφικής σκηνής, που θα βραβευθούν για τη συμβολή τους στην 7η Τέχνη έχουν έλξει το ενδιαφέρον πολλών επισκεπτών.

Στο Φεστιβάλ θα παραβρεθεί ο Τακέσι Κιτάνο, ο Όλιβερ Στόουν με τη νέα ταινία του W (με θέμα την προεδρία του Τζορτζ Μπους- δεν πήγε καλά στην Αμερική), ο βραβευμένος με Όσκαρ καλύτερης μουσικής εξαιρετικός Αργεντινός συνθέτης Γκουστάβο Σανταολάγια (Brokeback Mountain και Babel), ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης Βάλτερ Σάλες (Κεντρικός Σταθμός, Ημερολόγιο Μοτοσικλέτας), οι πολυβραβευμένοι Βέλγοι σκηνοθέτες Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν (Ροζέτα) και φυσικά ο Γουίλεμ Νταφόε, πρωταγωνιστής της νέας ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου Η σκόνη του χρόνου, η οποία θα προβληθεί το Σάββατο 22 Νοεμβρίου σε avant premiere, ως ειδική προβολή του ελληνικού τμήμτος, εκτός διαγωνισμού. Το Φεστιβάλ τιμά τον Μάνο Ζαχαρία, ενώ διοργανώνει αφιέρωμα στο σινεμά της Μέσης Ανατολής. Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ θα ολοκληρωθεί στις 23 Νοεμβρίου, ενώ στις 24 θα δοθούν τα βραβεία Άρα ακόμα προλαβαίνετε να κάνετε μια βόλτα στη Θεσσαλονίκη και παράλληλα να παρακολουθήσετε τις εκδηλώσεις, ενώ για περισσότερες πληροφορίες μπορείτα να απευθυνθείτε και στο http://www.filmfestival.gr/

Αφήνοντας πίσω το Φεστιβάλ και ρίχνοντας μια ματιά στις ταινίες που ήδη προβάλονται στην πόλη μας μπορούμε να ξεχωρίσουμε ορισμένες καλές προτάσεις για τη βραδινή σας κινηματογραφική έξοδο. Πιο συγκεκριμένα πρώτη σταθερά στην προτίμησή μας, παραμένει η δεδομένη λύση που ακούει στο στοιβαρό όνομα του James Bond στο «Quantum of Solace». Η 22η ταινία με ήρωα τον Βρετανό πράκτορα πέτυχε συγκλονιστικό άνοιγμα τριημέρου 70 εκατομμυρίων δολαρίων στην Αμερική (μεγαλύτερο άνοιγμα όλων των εποχών για ταινία Bond) και παράλληλα έκανε αντίστοιχο ρεκόρ εισπράξεων στην Αγγλία. Πρέπει να προετοιμαστείτε για μια ταινία καθαρά δράσης, στην οποία με κίνητρο την εκδίκηση ο Ντάνιελ Κραιγκ καταδιώκει και εξουδετερώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Ανελέητα κυνηγητά με κάθε είδους μεταφορικό μέσο (εκτός ίσως από διαστημικό λεωφορείο), παρανοϊκοί δικτάτορες, μονομαχίες σώμα με σώμα, μοιραίες γυναίκες και καυστικές ατάκες. Πολύ καλή όπως πάντα στο ρόλο της Μ, η Τζούντι Ντεντς, της οποίας ο ρόλος είναι αισθητά μεγαλύτερος σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες. Δεν φτάνει το επίπεδο του «Casino Royal», αλλά είναι σίγουρα μια ταινία που θα απολαύσετε αν είστε φαν της σειράς. Τελικά όπως φαίνεται είναι το δεύτερο μέρος τριλογίας, μιας και ο Bond αφήνει πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς με την εγκληματική εταιρία την οποία αντιμετωπίζει (και ευθυνόταν για το θάνατο της αγαπημένης του στο Casino Royal).

Δεύτερη ταινία στο αμερικανικό box office αυτή την εβδομάδα είναι το sequel του έξυπνου animation «Madagascar», το οποίο έχει υπότιτλο με λογοπαίγνιο: «Escape 2 Africa» και αναμένεται να τραβήξει στις αίθουσες μικρούς και μεγάλους. Καλές εισπράξεις στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, το ίδιο λαμπερό καστ, 7,4 στα 10 βαθμολογία στο imdb.com, αλλά εδώ θα βγει στις αίθουσες λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων, άρα χρειάζεται λίγη υπομονή μέχρι να απολαύσετε τη μεγάλη απόδραση των ζώων.

Νοέμβριος 13- The day the earth stood still


Καθώς ο χειμώνας καταφτάνει με την παγωμένη ανάσα του, αργά αλλά σταθερά θερμαίνεται το κινηματογραφικό τοπίο με όλο και καλύτερες ταινίες να κάνουν πρεμιέρα. Αν διψάτε για ασταμάτητη δράση η λύση για σας είναι φυσικά ο Bond, ενώ αν θέλετε τροφή για σκέψη ανεβάστε στη λίστα με τις προτεραιότητές σας το γερμανικό “Die Welle”, που αξίζει τέσσερα αστέρια στα πέντε. Εγώ πάντως θα σας προσκαλέσω σε ένα μικρό άλμα στο μέλλον, για να δούμε μερικές σημαντικές παραγωγές που θα φτάσουν μέσα στους επόμενους μήνες στη χώρα μας.


The tale of Despereaux


Ξεκινάμε με ένα animation που μάλλον φιλοδοξεί να βαδίσει στα βήματα του Σρεκ. Είναι εποχής, είναι παραμύθι και το καστ των γνωστών ηθοποιών που δανείζουν τις φωνές του θα καταλάμβανε τη μισή σελίδα αν αποφάσιζα να τους απαριθμήσω. Τρεις αταίριαστοι χαρακτήρες, θα δουν τα πεπρωμένα τους να διασταυρώνονται προς τέρψιν των θεατών και για χάρη της πριγκίπισσας ενός κάστρου. Πρωταγωνιστούν ένα συμπαθές ποντίκι που προτιμάει να διαβάζει τα βιβλία παρά να τα τρώει, ένας αρουραίος που θέλει να φύγει από το μπουντρούμι στο οποίο έχει περάσει τη ζωή του και μία ταπεινή υπηρέτρια. Το “Tales of Desperaux” δεν είναι της pixar, βασίζεται σε μυθιστόρημα, έχει ευρωπαϊκό χρώμα στην παραγωγή και σκηνοθέτης είναι ο έμπειρος του είδους Robert Stevenhagen.


The Spirit


Αυτή η ταινία θα είναι αναμφίβολα ένα από τα μεγάλα ερωτηματικά της περιόδου των διακοπών των Χριστουγέννων. Πρόκειται για μία ακόμα μεταφορά κόμικ, ενός σκοτεινού κόμικ δράσης με πρωταγωνιστή έναν νεαρό και ιδεαλιστή αστυνομικό, ο οποίος σκοτώνεται νωρίς πάνω στο καθήκον και επιστρέφει απ' τους νεκρούς (γιατί όχι;) προκειμένου να πολεμήσει τις δυνάμεις του απόλυτου κακού που έχουν απλώσει τα δίχτυα τους στην φανταστική, παρηκμασμένη Central City. Παίζουν η Σκάρλετ Γιόχανσον, ο Σάμιουελ Τζάκσον, η Έβα Μέντεζ και ο Γκάμπριελ Μάχτ στον ομώνυμο ρόλο. Οι γενικές γραμμές του σεναρίου θυμίζουν ένα μείγμα “Ρόμποκοπ” και “Sin City”, κάτι που είναι αναμενόμενο αν παρατηρήσουμε ότι σκηνοθέτης είναι ο διάσημος συγγραφέας κόμικ Φρανκ Μίλερ. Θυμίζω για τους ξεχασιάρηδες ότι έχει γίνει πασίγνωστος από τη σειρά “Sin City” και από τους Τριακόσιους. Επίσης είχε γράψει τα σενάρια από τα “Ρόμποκοπ” 2 & 3, των οποίων ελπίζω να έχουν καταστραφεί όλες οι κόπιες ώστε να μην μπορεί κανείς να τα ξαναδεί. Μιας και αναφέρθηκε το “Sin City” και όπως έχετε καταλάβει κοιτάμε πολύ μπροστά, σημειώστε ότι αναμένουμε το 2010 και το 2011 τα δύο sequel της πρώτης ταινίας.


The day the earth stood still


Να ένα remake που ήδη έχει δημιουργήσει hype στους οπαδούς της επιστημονικής φαντασίας και όχι μόνο. Η πρωτότυπη εκδοχή βγήκε στις αίθουσες το 1951 και όχι μόνο έγινε πασίγνωστη, αλλά κατάφερε να δημιουργήσει μία σχετική κουλτούρα πίσω της. Η ταινία έχει κεντρικό θέμα της επίσκεψη εξωγήινων και όπως αντιλαμβάνεστε, ειδικά εκείνη την εποχή, ήταν ένα θέμα που φοριόταν πολύ. Η τότε ταινία θεωρήθηκε κλασική, σίγουρα έχετε δει τις χαρακτηριστικές ρετρό αφίσες της και ακόμα και σήμερα βρίσκεται στη λίστα με τις 250 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών του imdb, της μεγαλύτερης online κινηματογραφικής βάσης δεδομένων του πλανήτη. Τι συμβαίνει στην ταινία; Ένας εξωγήινος με υπερδυνάμεις εμφανίζεται στη γη και με ήρεμο τόνο λέει στους ανθρώπους ότι έχουν δύο επιλογές. Ή θα μάθουν να ζουν σε αρμονία μεταξύ τους και με τον πλανήτη ή πολύ απλά η γη θα καταστραφεί από τη φυλή του. Στην φετινή εκδοχή, στο ρόλο του απαθούς και ψυχρού εξωγήινου τοποθετήθηκε πολύ έξυπνα ο Κιάνου Ριβς, ενώ στο πλάι του θα είναι η πολύ καλή ηθοποιός Τζένιφερ Κόνελι. Ένας ακόμα λόγος για να τη δείτε είναι ότι πριν από αυτή την ταινία θα προβάλλεται κατά πάσα πιθανότητα το trailer μίας άλλης πολυαναμενόμενης ταινίας, του “Wolverine” με τον Χιου Τζακμαν.

Νοέμβριος 5- Quantum of Solace


Δεν ξέρω πως είναι ο καιρός εκεί στο Βορρά, αλλά εδώ στο Νότο που είμαι αυτές τις μέρες (Αθήνα και μετά Τρίπολη) κάνει ζέστη. Πραγματική ζέστη δηλαδή που μας αναγκάζει να κυκλοφορούμε με κοντομάνικα και να καταριόμαστε την υπερθέρμανση του πλανήτη. (και τον Αλ Γκορ που την ανακάλυψε)

Στα αμιγώς κινηματογραφικά προφανώς μία πρεμιέρα ξεχωρίζει, αυτή της 22ης ταινίας με πρωταγωνιστή τον φλεγματικό Βρετανό κατάσκοπο James Bond και τίτλο αυτή τη φορά το σίγουρα εντυπωσιακό “Quantum of Solace”. Όπως όλοι καταλάβαμε από την προηγούμενη ταινία με πρωταγωνιστή τον Daniel Craig, η σειρά ταινιών άλλαξε άρδην προσανατολισμό και ξέφυγε από το τυποποιημένο ψυχροπολεμικό στυλ και από το άνευ λόγου και αιτίας φόρτωμα με τεχνολογικά gadgets. Αλήθεια είχαμε βαρεθεί να βλέπουμε ένα ρολόι να βράζει αυγά, να εκτοξέυει οξύ, να κάνει ηλεκτροσόκ, να χρησιμοποιείται σαν αναπνευστική συσκευή κοκ. Υπάρχει αν θυμάστε και το κλασικό ανέκδοτο, όπου ο James είναι σε ένα μπαρ και παίζει με το ρολόι του. Μία εντυπωσιακή γυναίκα κάθεται δίπλα του και με αφελές ύφος ρωτάει: “Γιατί ασχολείσαι συνέχεια με το ρολόι σου;” Ο James αδιάφορα της λέει ότι δεν είναι απλό ρολόι, αλλά κάνει και άλλα πράγματα. Η κοπέλα τσιμπάει και ρωτάει τι. Ο James απαντάει: “Μου δείχνει ότι δεν φοράς εσώρουχα.” Η κοπέλα διαμαρτύρεται και λέει ότι φοράει. Τότε ο James χτυπάει λίγο το ρολόι και λέει: “Γαμώτο, πάλι δείχνει μία ώρα μπροστά.”

Αφήνοντας τα ανέκδοτα, είμαι σίγουρος ότι σε όλους άρεσε το Casino Royal και η αναβάπτιση της σειράς ώστε να διώξει από πάνω της ένα στρώμα σκουριάς που είχε πιάσει και να αναδειχθεί ακόμα και για την εποχή μας η πλέον αξιόπιστη ταινία στον τομέα περιπέτειας και δράσης. Ο εξαιρετικός Craig ακολουθεί τα δικά του χνάρια, είναι brutal, δεν είναι ο πιο ευγενικός άνθρωπος στον κόσμο, εξουσιάζεται από τα πάθη του και οι γυναίκες που εμφανίζονται στη ζωή του δεν παίζουν διακοσμητικό ρόλο. Στο “Quantum of Solace” ο Bond αναζητά απεγνωσμένα εκδίκηση από τη σκοτεινή εγκληματική εταιρεία η οποία ευθύνεται για το θάνατο της αγαπημένης του Eva Green. Παράλληλα θα μπλεχτεί σε μια παράξενη υπόθεση εξαγοράς των αποθεμάτων νερού μιας ολόκληρης χώρας.

Για την αρτιότητα του εγχειρήματος σαφέστατα μας προϊδεάζουν οι συντελεστές. Σκηνοθέτης είναι ο καλλιτέχνης Marc Forster, που έχει δώσει κινηματογραφικά διαμάντια όπως το “Stranger than Fiction”, το “Kite Runner” και φυσικά το “Finding Neverland”, ενώ το σενάριο ο Paul Haggis που έχει στο ενεργητικό του εκτός από δύο όσκαρ, πάρα πολλές επιτυχημένες ταινίες. Ενεδεικτικά αναφέρω “Letters from Iwo Jima”, “Στην κοιλάδα του Ηλά”, “Οι σημαίες των προγόνων μας” και “Crash”. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα επιτεύγματα του prequel “Casino Royal” (8 στα 10 στο Imdb.com, 98% στο Rotten Tomatoes και αμέτρητα εισιτήρια σε όλο τον κόσμο) συνηγορούν στο να ανεβάσουμε πολύ τις προσδοκίες μας, οι οποίες είμαι πεποισμένος ότι θα επαληθευθούν στο ακέραιο. Νομίζω αν πρόκειται την εβδομάδα που ακολουθεί να πάτε σε μία ταινία στον κινηματογράφο, τότε αναμφισβήτητα αυτή πρέπει να είναι το “Quantum of Solace”.

Αν τώρα θα πάτε και σε περισσότερες οι επιλογές προέρχονται σαφέστατα από την Ευρώπη, με δύο ταινίες πολιτικού περιεχομένου. Προφανώς έχετε ακούσει για αμφότερες. Πρώτα απ' όλα είναι τα “Γόμορρα”, μια μεταφορά του ομώνυμου πολύκροτου μυθιστορήματος που έχει να κάνει με τη μαφία και τις μεθόδους της στην Ιταλία. Όμως ο συγγραφέας προχώρησε σε μία εκ των έσω έρευνα, αποφασίζοντας στο βιβλίο του να κατονομάσει τα μεγάλα κεφάλια και να στιγματίσει τη συμπεριφορά μιας κοινωνίας στο Νότο που εθελοτυφλεί. Σαν αποτέλεσμα είχε φυσικά να επικηρυχθεί από τη Μαφία και το βιβλίο του να γίνει παγκόσμιο best seller.

Η άλλη είναι το “Σύνδρομο Μπάαντερ-Μάινχοφ” και αφηγείται την πορεία της διαβόητης γερμανικής τρομοκρατικής ομάδας RAF, της οποίας η δράση κορυφώθηκε τη δεκαετία του εβδομήντα. Μεγάλη παραγωγή, εισπρακτική επιτυχία στη Γερμανία και έχει όλα τα φόντα να υποδεχθεί θερμά από το κοινό πολλών χωρών. Περισσότερο περιπέτεια παρά πολιτική ψηλάφιση των γεγονότων της ταραγμένης εκείνης περιόδου και είμαι σίγουρος ότι σε ένα τέτοιο λεπτό ζήτημα μια ταινία σίγουρα θα έχει να αντιμετωπίσει επικρίσεις από κάθε πλευρά. Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για μια πολύ καλή ταινία.

Αν δεν σας αρέσει καμία από τις παραπάνω επιλογές τότε προτείνω να βγείτε μια βόλτα στα Φθινοπωρινά Γιάννενα για να χαζέψτε το χρόνο που περνάει δίπλα σας και σιγά σιγά κυλάει ώσπου βυθίζεται στη λήθη της λίμνης. Ή αυτό ή νοικιάστε το Ράμπο, Πρώτο Αίμα.

Οκτώβριος 30- The Fall


Αφήσαμε πίσω μας και την εθνική εορτή και είμαι σίγουρος ότι από τις τηλεοράσεις σας παρέλασαν πολλές επικοϊστορικές παραγωγές του ελληνικού κινηματογράφου που απεικόνιζαν με γλαφυρό τρόπο τη μάχη της Κρήτης, τη μάχη στο οχυρό Ρούπελ, τον Βέγγο να κατατροπώνει φρατέλους και άλλα τέτοια ωραία.

Εγώ γράφω σχετικά νωρίς αυτό το άρθρο και έτσι είναι δύσκολο να ξέρω όλες τις αλλαγές στις ταινίες που θα παίζονται στους κινηματογράφους της πόλης. Άρα ή θα εξασκήσω τις μαντικές μου ικανότητες ή θα ασχοληθώ με ζητήματα όχι της άμεσης επικαιρότητας. Για παράδειγμα μπορώ να σας προτείνω ταινίες για dvd, κάτι που έχω καιρό να κάνω. Θα σας βοηθήσω λοιπόν, γιατί προκειμένου να οργανώσετε μία πιο προσωπική κινηματογραφική βραδιά θα χρειαστείτε εκτός από φίλους και φαγώσιμα, μερικές ιδέες. Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια ότι οι επιλογές μου σας ταιριάζουν, αλλά σε κάθε περίπτωση θεωρείστε τες σαν γενικές κατευθύνσεις, όπως έλεγε και ο καπετάνιος Τζακ Σπάροου στους «Πειρατές της Καραϊβικής».

Μιας και μόλις αναφέρθηκε πάντως, καλό θα ήταν να ενημερώσω τους πιστούς οπαδούς της σειράς ταινιών που αναβίωσε με απρόσμενη επιτυχία το σχετικό κινηματογραφικό είδος, ότι ο Τζόνι Ντεπ υπέγραψε αυτές τις μέρες συμβόλαιο για την τέταρτη ταινία με πειρατές, στην οποία κατά πάσα πιθανότητα θα αναζητεί την πηγή της ζωής («Fountain of youth» ένας πιθανός τίτλος) προκειμένου να μείνει πάντα νέος. Όπως είχε διαφανεί και από την τελευταία (κρυμμένη μετά τους τίτλους) σκηνή του «Στην άκρη του Κόσμου», στην τέταρτη ταινία δεν θα πρωταγωνιστούν ο Ορλάντο Μπλουμ και η Κίρα Νάιτλι οι οποίοι απέκτησαν ένα μικρό αγοράκι και είναι καταδικασμένοι να συναντιούνται μία φορά το χρόνο λόγω της κατάρας του Ιπτάμενου Ολλανδού. Όλα αυτά μπορεί να μην τα θυμάστε ή να μην σας πολυενδιαφέρουν αν δεν ήσασταν μεγάλοι φαν των «Πειρατών της Καραϊβικής», σίγουρα, όμως θα σας κάνει εντύπωση η αμοιβή του Τζον Ντεπ, ο οποίος προκειμένου να υποδυθεί ξανά τον καπετάνιο Τζακ Σπάροου θα γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος ηθοποιός στην ιστορία του κινηματογράφου, εισπράττοντας την ανεπανάληπτη αμοιβή των 50 εκατομμυρίων δολαρίων (!). Υποθέτω σκέφτεστε αυτό που σκέφτηκα κι εγώ: Αυτά είναι λεφτά. Το σίγουρο είναι ότι ο μεγαλύτερος παραγωγός του Χόλυγουντ, Τζέρι Μπρουκχάιμερ θα φροντίσει η ταινία να κάνει πάταγο και ελπίζω να αλλάξει σκηνοθέτη προκειμένου να ανανεώσει το franchise.

Μετά από αυτή τη μικρή (περίπου) παρένθεση ας επιστρέψω στη δική μου καρέκλα του σκηνοθέτη για να προτείνω ταινίες για dvd. Η πρώτη είναι γνωστή, αλλά την ξαναφέρνω στην επιφάνεια σε περίπτωση που την έχετε υποτιμήσει όπως είχα κάνει εγώ. Είναι το «Black Hawk Down» του (αγαπημένου μου) Ρίντλευ Σκοτ και αφηγείται δραματοποιημένα τα αληθινά γεγονότα που οδήγησαν στα μέσα της δεκαετίας του ’90 σε μία άνευ προηγουμένου αποτυχημένη επέμβαση των αμερικανικών πολεμικών δυνάμεων στην πρωτεύουσα της Σομαλίας, το Μογκαντίσου. Σε όλη την ταινία υπάρχει η μουσική υπόκρουση ασταμάτητων κροταλισμών πυροβόλων όπλων (πολύ αληθοφανείς- πήρε άλλωστε και τα δύο σχετικά όσκαρ) και με ελάχιστη (έως μηδαμινή) προπαγάνδα ο σκηνοθέτης επιχειρεί να καταγράψει τις συγκλονιστικές ώρες των οδομαχιών χρησιμοποιώντας την οπτική γωνία απλών πεζοναυτών.

Σε κάτι με λιγότερη δράση, έχω να προτείνω το «The Fall», αμερικανική ταινία του 2006 που ξεκινάει σε ένα νοσοκομείο κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’20 και καταλήγει σε μία μυθική αναζήτηση πέντε ηρώων. Είναι λίγο δύσκολο να περιγράψω την υπόθεση χωρίς να φανερώσω πολλά για το πού το πάει ο σκηνοθέτης, αλλά σας εγγυώμαι ότι αν απολαύσατε το «Big Fish» του Τιμ Μπάρτον, αυτό εδώ θα σας αρέσει το ίδιο, αν όχι παραπάνω. Μέσα από ένα, κατά κάποιον τρόπο, διαδραστικό παραμύθι ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας εκπληκτικές εικόνες που θα ταίριαζαν σε αριστουργηματικούς πίνακες ζωγραφικής και παρακολουθούμε την προσπάθεια του κεντρικού ήρωα, του Μασκοφόρου Εκδικητή, να αποτινάξει από τον κόσμο την τυραννία ενός διαβολικού ηγεμόνα. Σπουδαίο οπτικοακουστικό υπερθέαμα, τέλεια φωτογραφία και πλάνα που σπάνια συναντάμε σε ταινίες.

Αν δεν σας καλύπτουν αυτές οι δύο επιλογές, τότε ίσως να μελετήσετε το ενδεχόμενο του να πάτε στο «Max Payne» αν παίζεται ακόμα ή στο εξίσου περιπετειώδες «Eagle Eye» που η αρχή του θυμίζει έντονα Μάτριξ και πρωταγωνιστεί ο νεαρός Σία Λε Μπεφ, τον οποίο ο Σπίλμπεργκ απεγνωσμένα προσπαθεί να αναδείξει σε αστέρα πρώτου μεγέθους.

Οκτώβριος 23- Max Payne


Στην κινηματογραφική εβδομάδα που ανοίγει σήμερα υπάρχουν διάφορες ενδιαφέρουσες επιλογές, αλλά θα προτιμήσω να αφιερώσω τη στήλη στην ανάλυση μίας από αυτές, χωρίς να σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και η καλύτερη. Σίγουρα όμως έχει ενδιαφέρον.

Πάμε λοιπόν σε μια ταινία η οποία έχει ακουστεί πολύ και που κατά τη γνώμη μου αξίζει την προσοχή από τους περισσότερους θεατές. Είναι η αστυνομική περιπέτεια “Max Payne” η οποία έκανε πρεμιέρα την προηγούμενη εβδομάδα και έχει για πρωταγωνιστή τον υποψήφιο για όσκαρ και πολύ καλό ηθοποιό Μαρκ Γουόλμπεργκ (υποψήφιος στον “Πληροφοριοδότη” επίσης για ρόλο αστυνομικού, αλλά θα τον θυμάστε και από τα “Shooter” και “The Happening”).

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η ταινία ανήκει σε ένα σχετικά πρόσφατο “ρεύμα” που έχει δημιουργηθεί στο Χόλυγουντ και αφορά τη μεταφορά δημοφιλών παιχνιδιών για υπολογιστή (και παιχνιδομηχανές) στη μεγάλη οθόνη. Γιατί έχει δημιουργηθεί αυτό το ρεύμα; Ίσως γιατί εσχάτως παρατηρείται ένδεια πρωτότυπων ιδεών (αμέτρητα sequels και remakes), ίσως γιατί ζήλεψαν την επιτυχία των κόμικ, ίσως γιατί υπάρχει προετοιμασμένο φανατικό κοινό, άρα ελαχιστοποιείται το ρίσκο. Ίσως, όμως και γιατί ο κινηματογράφος εξ' ορισμού οφείλει να ανανεώνεται και να μην παραμένει τόσο στατικός όσο οι κλασικές τέχνες.

Όπως ήταν αναμενόμενο, πάνω στο ότι η ταινία ήταν μεταφορά από videogame στηρίχτηκε ένα ένα μέρος της διαφημιστικής καμπάνιας, αλλά σίγουρα όχι όλη. Γιατί οι παραγωγοί είχαν στα χέρια τους έναν αναμφισβήτητα αξιόλογο πρωταγωνιστή και ο σκηνοθέτης που διάλεξαν ήταν αποφασισμένος όχι απλά να δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα, αλλά και να κάνει μια καλλιτεχνική δήλωση μέσα από το έργο του. Αυτό σε αντίθεση με όσους είναι προκατειλημμένοι και αρνούνται κατηγορηματικά ότι μία ταινία αμιγώς δράσης και που έχει επιπλέον καταγωγή από videogame, δεν αφήνει περιθώρια ή και δεν έχει καν το δικαίωμα για κάτι ανάλογο.

Σε αυτή τη δύσκολη προσπάθεια του σκηνοθέτη Τζον Μουρ (“Behind enemy lines”, “Omen” και “Η τελευταία πτήση του Φοίνικα”), σύμμαχος ήταν ο κεντρικός χαρακτήρας, ο ντετέκτιβ Max Payne, ο οποίος μετά τη βίαιη δολοφονία της οικογένειάς του έχει γίνει κλειστός, απόμακρος, μονόχνοτος και πεσιμιστής. Κάθε μέρα για χρόνια παλεύει με δαίμονες μέσα του και κατηγορεί τους πάντες -μαζί και τον εαυτό του- για την απώλειά του. Το μόνο συναίσθημα που νοηματοδοτεί τη ζωή του είναι η δίψα για εκδίκηση, την οποία είναι αποφασισμένος να αναζητήσει απελπισμένα και με κάθε τίμημα. Ο Max Payne ακολουθεί ένα μοναχικό μονοπάτι στα όρια της παρανομίας προσπαθώντας να ξεδιαλύνει ένα σκοτεινό μυστήριο που διανθίζεται με ναρκωτικά, συνωμοσίες, διαφθορά και αρχαίοι μύθοι των Βίκινγκ.

Δεν έγραψα όλα τα παραπάνω για να υποστηρίξω ότι η ταινία είναι αριστούργημα. Η αλήθεια είναι ότι υστερεί αδικαιολόγητα στον τομέα του σεναρίου, το οποίο ακροβατεί ανάμεσα στο απλοϊκό και το κλισέ. Αλλά το “Max Payne” έχει αρετές και στο σύνολό της νομίζω ότι είναι μια εξαιρετική λύση για ένα ψυχαγωγικό βράδυ. Πολλά εμπνευσμένα πλάνα από τον σκηνοθέτη, ατμόσφαιρα στα όρια του φιλμ νουάρ, τέλεια μουσική επένδυση και (όπως διάβασα και κάπου αλλού) ηλεκτρισμένη ερμηνεία από τον πειστικότατο Γουόλμπεργκ. Επίσης, όπως μου είπαν γνωστοί μου, νομίζω δεν θα απογοητεύσει και όσους έχουν ασχοληθεί με το παιχνίδι. Τρία αστέρια στα πέντε και αν πηγαίνετε σε δεκαπέντε ταινίες κάθε χρόνο στον κινηματογράφο, τότε αξίζει να χωρέσετε το “Max Payne” στο πρόγραμμά σας.

Στα υπόλοιπα πρεμιέρα κάνει και η νέα ταινία του συγγραφικού διδύμου Ρέππα-Παπαθανασίου, με τίτλο “Αυστηρώς Κατάλληλο”. Επιστροφή μετά τα ρετρό πλέον “Safe Sex” και το “Κλάμα βγήκε απ' τον παράδεισο” με πρωταγωνιστές τους συνήθεις υπόπτους και κεντρική ιδέα που ακούγεται καλή. Ένας σκηνοθέτης θέλει να γυρίσει μία πολύ κουλτουριάρικη ταινία εποχής, αλλά επειδή κανείς παραγωγός δεν δέχεται να αναλάβει το υψηλό κόστος, αναγκάζεται να πέσει στα χέρια ενός αμφιλεγόμενου τύπου (και πρώην βασιλιά του πορνό το '70) που βάζει λεφτά προκειμένου να γυρίσει παράλληλα στα ίδια σκηνικά μία ερωτική ταινία.

Ή θα είναι καλή ή μία από τα ίδια. Για να δούμε.

Οκτώβριος 16- Vicky Christina Barcelona


Άρχισε να κάνει κρύο εκεί ε; Εδώ στην Πάτρα όχι και τόσο, ακόμα με κοντομάνικα τη βγάζουμε. Τουλάχιστον ανάμεσα σε όλα αυτά ο ΠΑΣ άρχισε να κερδίζει εκτός έδρας.

Για δέκα μέρες υπήρχε το 10ο Πανόραμα Ανεξάρτητων Ταινιών, όπου είχαμε την ευκαιρία να δούμε μερικές καλές, αλλά και πολλές μέτριες ταινίες. Ξεχώρισα τη βοσνιακή μικρού μήκους «In the name of the Son» και αν την πετύχετε πουθενά δείτε την. Πάμε τώρα στην κινηματογραφική επικαιρότητα της πόλης, για να ρίξουμε μια ματιά στις ταινίες που παίζονται στα Cineplex ODEON και που ίσως κινήσουν το ενδιαφέρον σας για τις εξόδους σας.

Είχαμε την προηγούμενη εβδομάδα δύο σημαντικές πρεμιέρες για διαφορετικούς, όμως λόγους η κάθε μία. Η πρώτη αφορά μια ταινία καθαρά ψυχαγωγίας, που απευθύνεται σε όσους τους έχουν λείψει τα ειδικά εφέ, οι εκρήξεις, οι μάχες με φανταστικούς στρατούς και πάει λέγοντας. Πρόκειται για την τρίτη ταινία της «Μούμιας», η οποία έχει τίτλο «Η αυτοκρατορία του Δράκου». Όπως είχα γράψει και παλιότερα η δράση μεταφέρεται από την Αίγυπτο στην Κίνα σε μια προσπάθεια να ανανεωθεί το franchise και δίπλα στον Μπρένταν Φρέιζερ προστίθονται οι συνήθεις ύποπτοι Τζετ Λι και Μισέλ Γέο. Στην υπόθεση ανακατεύονται οι περίφημοι θαμμένοι στρατιώτες του αυτοκράτορα από τερακότα και όπως υποψιάζεστε η αποστολή του συμπαθούς αρχαιολόγου Ρικ Ο’ Κόνελ δεν θα είναι καθόλου εύκολη. Στη δεύτερη ταινία είχα κοιμηθεί κάπου στη μέση αν θυμάμαι καλά και σε αυτή δεν σκηνοθετεί καν ο Σόμερς, άρα σε συνδυασμό με το 5,2 στα 10 στο imdb και το μεγαλοπρεπέστατο 13% στο Rotten Tomatoes, μην περιμένετε κανένα αριστούργημα. Ίσως αξίζει μόνο για να σπάσετε πλάκα με τις απιθανότητες και τα τριάρια, αλλά και πάλι καλύτερα να νοικιάσετε τα ανυπέρβλητα (σε αυτόν τον τομέα) «Scorpion King» ή «Doomsday».

Η άλλη ταινία, όμως είναι πολύ σημαντική και προέρχεται από αγαπημένο σκηνοθέτη. Πρόκειται για το «Vicky Christina Barcelona» του Γούντυ Άλεν, που τα τελευταία χρόνια έχει μετακομίσει καλλιτεχνικά με μεγάλη (νομίζω) επιτυχία σε σπουδαίες πόλεις της Ευρώπης. Μετά λοιπόν τα εξαιρετικά «Match Point» (σημειώστε το προς ενοικίαση αν θέλετε κοινωνική-δραματική ταινία) και το «Scoop» (τέλεια κωμωδία), επιστρέφει ξανά σε πολύ υψηλό επίπεδο με μία καλλιτεχνική-ανθρώπινη ταινία. Σύμφωνα με το tagline της ταινίας «Η ζωή είναι το υπέρτατο έργο τέχνης» και σύμφωνα με την υπόθεση δύο φίλες που κάνουν διακοπές ερωτεύονται τον ίδιο μοναχικό και ευαίσθητο ζωγράφο, ανυποψίαστες για την επιστροφή της εκρηκτικής πρώην γυναίκας του. Θα ακολουθήσει ερωτικό τρίγωνο, ξεμαλλιάσματα και ανταλλαγές νευρικών ατάκων. Για το καστ κάτι θα έχει πάρει το αυτί σας, μιας και αποτελείται από Χαβιέ Μπαρδέμ, Σκάρλετ Γιόχανσον και την κλασικότερη Ισπανίδα των τελευταίων χρόνων Πενέλοπε Κρουζ. Δείτε το.

Υπάρχουν ακόμα μια δυο ταινίες που αξίζουν την προσοχή μας. Μία είναι το «Brideshead Revisited» το οποίο μεταφράστηκε στα ελληνικά ως «Επιστροφή στο Μπραϊντσχεντ» (τι άλλο;). Είναι μεταφορά ενός δημοφιλούς στο εξωτερικό μυθιστορήματος το οποίο διαδραματίζεται στην προπολεμική Βρετανία και έχει να κάνει με έναν απαγορευμένο έρωτα και την απώλεια της αθωότητας των πρωταγωνιστών. Δεν είναι πρωτοκλασάτη κι ούτε θα παίξει στα όσκαρ, αλλά αν ντρέπεστε να ξανανοικιάσετε στο video club το «Περηφάνεια και Προκατάληψη» ή το «Atonement», τότε δεν είναι καθόλου άσχημη λύση. Ο σκηνοθέτης έχει ασχοληθεί κυρίως με τηλεοπτικές παραγωγές, αλλά δεν πρέπει να τα κατάφερε και άσχημα εδώ.

Το τέταρτο φιλμ είναι το «Μέσα από τον καθρέφτη» ή στα αγγλικα «Mirrors». Είναι remake μιας παλιότερης ταινίας τρόμου και από μακριά φαίνεται ότι δεν είναι της προκοπής. Σύμφωνα με το σενάριο ένας πρώην αστυνομικός με διάφορα μετα-τραυματικά σύνδρομα και η οικογένειά του, γίνονται στόχος μιας σατανικής δύναμης η οποία χρησιμοποιεί καθρέφτες για να μπαινοβγαίνει στο σπίτι τους και να τους κυνηγάει. Και οι δικές μου ερωτήσεις είναι: Α. Γιατί δεν ξεφορτώνονται τους καθρέφτες; Β. Η σατανική δύναμη μπορεί να χρησιμοποιήσει και καθρέφτες αυτοκινήτων;

Δυστυχώς το συναρπαστικό-μαγευτικό animation «Wall-E» παίζεται μόνο μεταγλωττισμένο και μόνο νωρίς το απόγευμα. Αν, όμως έχετε πιτσιρίκια που ακόμα δεν το έχουν δει, τότε αξίζει να βρείτε χρόνο και να το βάλετε στο πρόγραμμά σας.