Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Pillars of the Earth


Πέρασε αρκετός καιρός από την προηγούμενη ανάρτηση, αλλά ήταν αναπόφευκτο μιας και έχω ρίξει σχεδόν όλο το βάρος στις βορειοδυτικές εκδόσεις. Δεν είδα πολλά φρέσκα πράγματα, αλλά ορισμένα μπορεί να φανούν ενδιαφέροντα, ειδικά η ιστορική, μίνι σειρά που προτείνω. Πριν προχωρήσω όμως στις ταινίες που πέρασαν από τον υπολογιστή μου, ενημερώνω και εδώ για μια πολύ αξιόλογη προοπτική, αν είστε κάτοικοι Πατρών.

Ο γνωστός σκηνοθέτης Παναγιώτης Φαφούτης (δείτε τη μικρού μήκους βραβευμένη του ταινία Γκόγκος για μια πρόγευση) θα παραδώσει σεμινάρια σκηνοθεσίας. Αν θυμάμαι καλά είναι για τρεις ώρες την εβδομάδα και θα διαρκέσουν ένα τρίμηνο. Για όποιον τον ενδιαφέρει η δουλειά πίσω από τις κάμερες, είναι μία εξαιρετική ευκαιρία, να μάθουν πολλά και διάφορα από έναν σκηνοθέτη που έχει στο ενεργητικό του και δύο μεγάλου μήκους ταινίες. Τα μαθήματα θα γίνονται κάθε Παρασκευή στις 7 μ.μ. Αναζητήστε λεπτομέρειες στο 6975067064 και στην ομάδα πολιτισμού "Σπινθήρας" στο facebook.
Ώρα να αλλάξουμε ήπειρο και κλίμα και ας ξεκινήσουμε με μια παρωδία. Δύσκολα βγαίνουν καλές, αλλά το Hot Rod του 2007 καταφέρνει να χαρίσει κάμποσο γέλιο, κυρίως χάρη στη χημεία των πρωταγωνιστών του, οι οποίοι είναι γνωστοί κωμικοί στην Αμερική.

Hot Rod ***

Τρελή και παλαβή παρωδία ταινιών στις οποίες ο ήρωας έχει προβλήματα κοινωνικής προσαρμογής, αλλά κατακτά την κορυφή ξεκινώντας -ως συνήθως- από τον πάτο. Όπως βλέπετε και στη φωτογραφία, ο κεντρικός χαρακτήρας Rod Kimble είναι αποφασισμένος να γίνει διάσημος πραγματοποιώντας υπεράνθρωπα κατορθώματα με τη μηχανή του. Ουσιαστικά όμως είναι ένας πολύ ερασιτέχνης stuntman, τον οποίο οι συμπολίτες του τον κοροϊδεύουν. Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα της απογοήτευσης, αλλά προκειμένου να βοηθήσει τον πατριό του αποφασίζει να κάνει μία επίδειξη που θα ζήλευε ακόμα κι ο Evil Knievel.

Ξεκάθαρα ταινία για μεγάλη παρέα, που έχει βάλει στο πρόγραμμα να διασκεδάσει με γκριμάτσες, ξεκάρφωτες ατάκες και ντροπιαστικές στιγμές των πρωταγωνιστών. Παρ' όλα αυτά το "Hot Rod" αποφεύγει τα χονδροειδή αστεία του στυλ American Pie και βρίσκει έναν έξυπνο τρόπο να ξεφτιλίσει διάφορες σοβαρές ταινίες και ταυτόχρονα στο τέλος να γίνει όσο συναισθηματικά φορτισμένη χρειάζεται. Νομίζω δεν θα σας απογοητεύσει καθόλου, ενώ τους πρωταγωνιστές μπορείτε να τους γνωρίστε και στο πολύ αστείο βίντεο κλιπ Jizz in my pants (δώστε προσοχή στο στίχο).

(500) Days of Summer ***

Άλλη μία συναισθηματική ταινία για την οποία θα έχετε ακούσει να μιλάνε και κατά πάσα πιθανότητα αυτός που θα την έχει δει και θα σας την προτείνει θα είναι κορίτσι. Μην στραβομουτσουνιάζετε μερικοί.

Ο τίτλος κάνει λογοπαίγνιο με το καλοκαίρι, αλλά και το όνομα της κοπέλας που ερωτεύεται σφοδρά ο πρωταγωνιστής, η οποία ονομάζεται... Σάμερ. Η ταινία αφηγείται μία περίοδο πεντακοσίων μερών της σχέσης τους και θα τη βρείτε χαριτωμένη, δροσερή και πρωτότυπη. Αν είστε σε διάθεση για love, έχετε ερωτευτεί ή μόλις έχετε χωρίσει, τότε οι «500 μέρες με τη Σάμερ», θα πρέπει να είναι ψηλά στις επιλογές σας. Σκεφτείτε το ως μία μίξη του Αμελί και του High Fidelity. Αν όμως οι «Expendables» είναι για σας απλά και ξεκάθαρα η καλύτερη φετινή ταινία, τότε καλύτερα ξεχάστε το. Ίσως είναι ώρα για λίγο good old rambo (ένα πολύ πετυχημένο διάγραμμα- επικεντρωθείτε στην τελευταία γραμμή).

Ήρθε η ώρα για να κλείσουμε με κάτι που πλησιάζει το σπουδαίο.

Pillars of Earth ***1/2

Τον τελευταίο καιρό είναι όλο και πιο δύσκολο να βρεις μια αξιοπρεπή σειρά να παρακολουθήσεις. Φέτος σκέφτηκα να ξεκινήσω το «Event», μία σειρά μυστηρίου, δράσης, συνωμοσιών και επιστημονικής φαντασίας, αλλά τελικά την παράτησα στο τέταρτο επεισόδιο άκρως απογοητευμένος, όπως και πέρσι με το Fast Forward. Έτσι πέρα από το Southpark (μόλις ολοκληρώθηκε) και το αναγεννημένο Futurama, είχα μείνει χωρίς εναλλακτική λύση, ώσπου ο έμπειρος φίλος Τίτο πρότεινε το «Pillars of the Earth» και με βόλεψε για οχτώ ώρες ευχάριστης ψυχαγωγίας.

Πρόκειται για μια ιστορική μίνι σειρά, η οποία αποτελείται από οχτώ επεισόδια και προβλήθηκε φέτος το καλοκαίρι στην Αμερική. Το Pillars of the Earth βασίζεται στο ομώνυμο δημοφιλές μυθιστόρημα του Ken Follett (1989) και είναι παραγωγή των Ρίντλευ και Τόνι Σκοτ. Το βιβλίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία, έδωσε έμπνευση για ένα πολύ καλό επιτραπέζιο παιχνίδι και φέτος είχε την τύχη να μεταφερθεί και στη μικρή οθόνη, υπό ιδανικές συνθήκες. Η παρουσία του Ρίντλευ Σκοτ στην παραγωγή, αποτελούσε εγγύηση ότι η εποχή θα αναπαρασταθεί με ακρίβεια και μεγαλοπρέπεια, μιας και ο πολύπειρος σκηνοθέτης έχει καταπιαστεί στο παρελθόν με τη μεσαιωνική Ευρώπη και έχει παραγάγει αξιόλογα αποτελέσματα, με το πρόσφατο Ρομπέν των Δασών και κυρίως με το Βασίλειο των Ουρανών.

Στις 976 σελίδες του μυθιστορήματος (και κατ' επέκταση στη σειρά), παρελαύνουν πάθη, δολοπλοκίες, προδοσίες, πίστη, μονομαχίες, μάγισσες, όλα αυτά με φόντο τους σφοδρούς πολέμους της διαδοχής για τον αγγλικό θρόνο τον 12ο αιώνα- μια εποχή που ονομάστηκε Αναρχία. Παράλληλα στη φανταστική πόλη του Kingsbridge, πιστοί και μοναχοί επιχειρούν να αναγείρουν έναν καθεδρικό ναό.

Η σειρά απευθύνεται σε όλους τους θεατές, μεγάλο ατού το εύστοχο κάστινγκ (ανάμεσά τους και μερικές διασημότητες όπως ο Ντόναλντ Σάδερλαντ), όπως και η άψογη εκτέλεση παραγωγής (η σειρά γυρίστηκε στην Ουγγαρία). Ακόμα κι αν η ιστορία δεν είναι το φόρτε σας, αξίζει να δοκιμάσετε τους Στυλοβάτες της Γης, πιστεύω θα σας κρατήσει στη μαγεία τους. Σημειώστε ότι υπάρχουν και πολλοί καλοί ελληνικοί υπότιτλοι*.

*εννοώ σε περίπτωση που έχετε αγοράσει τα dvd της σειράς και θέλετε να τα δείτε με τους δικούς σας υπότιτλους

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

The Road / Zombieland

Μέρες εκλογών και βρίσκομαι στην Αρκαδία για να ψηφίσω όσο γράφω αυτές τις γραμμές. Για να είμαι ακριβής βρισκόμουν Γορτυνία στην αρχή της ανάρτησης, αλλά την ολοκληρώνω από Πάτρα, λίγο πριν κλείσουν οι κάλπες. Ευτυχώς έχει βρεθεί ένας γείτονας με ξεκλείδωτο μόντεμ και μπορούμε κι εμείς οι οδοιπορούντες να κάνουμε τη δουλειά μας σαν άνθρωποι. Εκτός όμως από τους ετεροδημότες, υπάρχουν και άλλοι που διασχίζουν βουνά, δάση, πεδιάδες και λαγκάδια, και όχι για ευχάριστους λόγους. Παρουσιάζω δύο "παράλληλες" ταινίες σήμερα, οι οποίες έχουν μεν τον ίδιο σκελετό, αλλά έχουν περιτυλιχθεί με εντελώς διαφορετικά υλικά και κάθε μία τα καταφέρνει πολύ καλά στο είδος της.

The Road *** 1/2

Είχα αναφερθεί φευγαλέα σε αυτό στην προηγούμενη ανάρτηση για το επίσης road movie επιστημονικής φαντασίας, το Monsters. Ο Δρόμος στηρίζεται σε πασίγνωστο βιβλίο του Κόρμακ Μακ Κάρθυ (Αμερικάνος συγγραφέας, είχε γράψει και το «Καμιά πατρίδα για μελλοθάνατους») και είναι ένα post apocalyptic δράμα και παράλληλα μία κλασική ταινία περιπλάνησης. Ο Μακ Κάρθυ τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ για το συγκέκριμένο μυθιστόρημα και τα έργα του κυκλοφορούν στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Σύμφωνα με την υπόθεση, ένας άνδρας και ο γιος του πασχίζουν να συντηρηθούν σε έναν κόσμο που αργοσβήνει. Μια βιβλική καταστροφή έχει σαρώσει τον πλανήτη και οι λιγοστοί επιζήσαντες δεν έχουν ονόματα, έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν έχουν μέλλον και απλώς συνεχίζουν τη μάταιη προσπάθειά τους, προς μια ασαφή χαραμάδα ελπίδας ή, πιθανότερα, το θάνατο. Ξεκάθαρα χαμηλών τόνων έργο, αλλά με υποβλητική μουσική επένδυση, ταιριαστή γκρίζα, καταθλιπτική ατμόσφαιρα και μία ακόμα πολύ δυνατή ερμηνεία από τον Βίγκο Μόρτενσεν- όσοι διαβάζετε τακτικά το ιστολόγιο, θα θυμάστε ότι είναι από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς. Όπως καταλαβαίνετε, από το The Road απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά η δράση, η καταστροφή που συνέβη δεν μας απασχολεί παρά μόνο στο βαθμό των επιπτώσεων, ο σκηνοθέτης Τζον Χίλκοτ μένει πιστός στο μυθιστόρημα και επικεντρώνεται στους ανθρώπους και την κατάρρευση του συστήματος κοινωνικών αξιών.
Δεν απευθύνεται σε όσους περιμένουν να δουν εκρήξεις, πυροβολισμούς, λιμούς και καταποντισμούς, ούτε σε αυτούς που θέλουν να δουν το Fallout σε ταινία Χόλυγουντ. Για να καλύψει αυτές τις ανάγκες, υπάρχει κάτι άλλο που μπορείτε να δείτε όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω. Το Zombieland.

Υποσημείωση: είδα μόλις πριν λίγες μέρες το «Καμιά πατρίδα για μελλοθάνατους» των αδερφών Κοέν. Παρά τις τόσες διακρίσεις και τα τέσσερα όσκαρ, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, ενώ σε ορισμένα σημεία μού έδωσε την εντύπωση ότι προσπαθεί να γίνει επιτηδευμένα βαθυστόχαστη, κάτι που ίσως οφείλεται και στις δυσκολίες της μεταφοράς της δύσκολης γραφής του Μακ Κάρθυ. Τυπική κοψιά Κοέν, που έχει αποδοθεί πολύ καλύτερα στο Φάργκο ή στο Μόνο Αίμα, την πρώτη τους ταινία πίσω στο 1984. Παρ' όλα αυτά αξίζει να δείτε το Καμιά Πατρίδα για τον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα που υποδύεται ο Μπαρδέμ.

Υποσημείωση 2: Πρόσφατα ο Ζανγκ Γιμού των πολλές φεστιβαλικών βραβείων, αλλά και του Ήρωα, είχε την έμπνευση να διασκευάσει το Μόνο Αίμα και να μεταφέρει την πλοκή στην Κίνα, αλλά το τελικό αποτέλεσμα μάλλον δεν τον δικαίωσε. Τέλη Σεπτεμβρίου έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα, αλλά πέρασε εντελώς απαρατήρητο και αυτό το 5,8 στα 10 σε ελάχιστες ψήφους στο imdb, χτυπάει άσχημα.

Zombieland ***

Να, μια ταινία έκπληξη, από αυτές που τις περιμένεις να κινηθούν κάτω από το μέτριο, αλλά τελικά καταφέρνουν να σε κερδίσουν. Διατηρούσα πολλές επιφυλάξεις πριν δω το Zombieland, όχι γιατί δεν μού αρέσει το θέμα, αλλά γιατί οι Αμερικάνοι σπανίως καταφέρνουν να κρατήσουν τις ισορροπίες στις «καφρίλες», που καταλήγουν γελοία σπλάτερ χωρίς προσανατολισμό. Όμως έπειτα από την παρότρυνση του φίλου Ιάσονα πάτησα το play και αποζημιώθηκα με μιάμιση ώρα πραγματικής ψυχαγωγίας.
Τι έχει συμβεί; Τα ζόμπι για ακόμα μία φορά έχουν κατακλύσει την Αμερική. Επιτίθενται, σκοτώνουν, κυνηγούν, μολύνουν, εξαπλώνονται. Υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι ακόμα δεν έχουν γίνει ζόμπι. Αυτοί είναι λίγοι και το μόνο που τους έχει μείνει να κάνουν, είναι να τρέξουν. Και βασικά αυτό κάνουν: τρέχουν. Αυτή είναι όλη κι όλη η ιστορία, δεν έχει βαθυστόχαστους διαλόγους, κανείς δεν ξέρει από πού εμφανίστηκαν τα ζόμπι και κανείς δεν ψάχνει τις αιτίες των πραγμάτων. Απλώς συμβαίνουν και οι ήρωες καλούνται να τα αντιμετωπίσουν με στωικότητα, cool ατάκες και χρήση κάθε είδους νύσσοντα και τέμνοντα αντικείμενα.
Παρ’ ότι στηρίζεται σε μια από τις πιο κλασικές συνταγές όλων των εποχών, η χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών είναι εξαιρετική και σίγουρα ένα από τα δυνατά σημεία της ταινίας. Στο ρόλο του geek Κολόμπους ο οποίος ακολουθεί μια μακρά λίστα με κανόνες επιβίωσης είναι ο Jesse Eisenberg, που φέτος έγινε πολύ γνωστός από το "Social Network" του Φίντσερ. Στο ρόλο του μάτσο Ταλαχάσι ο Woody Harrelson, που είχε δώσει ρέστα ως δυσλεκτικός υπερήρωας Defendor. Παρατηρήστε -και αυτό είναι ένα ακόμα στοιχείο που συνδέει τις δύο ταινίες- ότι όπως και στο The Road, οι πρωταγωνιστές δεν έχουν κανονικά ονόματα, εδώ χρησιμοποιούν τα ονόματα των προορισμών τους για να απευθύνονται ο ένας στον άλλον. Πράγματι, αν έχει καταστραφεί ο κόσμος, τι διαφορά έχει αν σε λένε τάδε ή δείνα;
Σε γενικές γραμμές το Zombieland, μάλλον απευθύνεται περισσότερο σε αγόρια παρά σε κορίτσια, αλλά δεν είναι τυπική αμερικάνικη καφρίλα και σίγουρα έχει πολλές στιγμές που θα διασκεδάσει κάθε θεατή. 7,8 στα 10 στο imdb και 73 στα 100 στο metacritic, οι βαθμολογίες του.

Υποσημείωση: Το Social Network, ακόμα δεν μού έχει κεντρίσει αρκετά την περιέργεια για να το δω. Ο Φίντσερ έχει κάνει ορισμένες πολύ καλές ταινίες, αλλά και μερικές βαρετές (είπε κανείς Μπέντζαμιν Μπάτον;). Μια ταινία για τον ιδρυτή του facebook (και ειδικά από ανθρώπους που φαντάζομαι δεν έχουν ιδιαίτερα στενή σχέση με το ζήτημα) έχει πράγματι λόγω ύπαρξης ή μοναδικό στόχο έχει να αλιεύσει ανυποψίαστους θεατές; Σας παραπέμπω στην κριτική από το movies for the masses, το οποίο φιλοδώρησε την ταινία με ένα αστέρι στα πέντε. "O Fincher φανερά έψαχνε στα γυρίσματα μια φυσική δραματικότητα στιλ Zodiac, αλλά φανερότερα δεν είχε ούτε τους χώρους ούτε το δράμα".

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Monsters

Όπως ίσως γνωρίζουν όσοι διαβάζουν και τη σελίδα για άλλες σελίδες, αυτό τον καιρό έχω επιταχύνει τις διαδικασίες για τη δημιουργία ενός δικού μου εκδοτικού οίκου με έδρα τα Γιάννενα. Καταλαβαίνετε ότι τρέχουν παράλληλα πολλές δουλειές που πρέπει να γίνουν, παρ' όλα αυτά πάντα υπάρχει χρόνος για αξιόλογες ταινίες (ή μη).

Monsters ***1/2

Καλή βαθμολογία για ένα road movie επιστημονικής φαντασίας και για ορισμένες κατηγορίες θεατών μπορεί να αγγίξει ακόμα και το τέσσερα στα πέντε. Πάμε πρώτα στα γενικά. Είναι μία ταινία σε ύφος ντοκιμαντέρ και διαπραγματεύεται εξωγήινους. Από αυτά τα δύο και μόνο, καταλαβαίνετε ότι ακολουθεί τα χνάρια της περσινής έκπληξης «District 9», που έθιγε με έναν αλλόκοτο τρόπο το ρατσισμό, έκοψε πολλά εισιτήρια και κατάφερε να φτάσει ακόμα και στις υποψηφιότητες για καλύτερη ταινία της χρονιάς. Το φετινό «Monsters» δεν έχει παραγωγό τον Πήτερ Τζάκσον και δεν νομίζω να φτάσει τόσο μακριά, αλλά δεν παύει να είναι μία από τις πιο ευχάριστες και πρωτότυπες παρουσίες της σεζόν.
Σε μερικά χρόνια από σήμερα, η Nasa ανακαλύπτει ίχνη εξωγήινης ζωής και αποφασίζει να τα μεταφέρει στη γη. Κατά την επιστροφή του το διαστημικό σκάφος καταπέφτει στο Μεξικό και οι εξωγήινες μορφές ζωής διαφεύγουν, μεταλλάσονται και εξαπλώνονται, μολύνοντας μια τεράστια έκταση. Έκτοτε, ολόκληρη η χώρα εκκενώνεται και δημιουργείται μια νεκρή και άκρως επικίνδυνη ζώνη, μεταξύ κεντρικής Αμερικής και ΗΠΑ. Η Αμερικανίδα κόρη ενός εκδότη εγκλωβίζεται νότια της ζώνης και ένας φωτογράφος, υπάλληλος του πατέρα της, αναλαμβάνει να τη συνοδέψει προς κάποια ασφαλή δίοδο για το βορρά. Δυστυχώς τα σχέδια τους αποδεικνύονται μάταια.
Ουσιαστικά η κάμερα ακολουθεί κατά πόδας το οδοιπορικό των δύο ανθρώπων, καθώς ανακαλύπτουν πράγματα που αγνοούσαν για τη νεκρή ζώνη και τους εξωγήινους, αλλά και για τις ίδιες τις ζωές τους. Ο σκηνοθέτης Gareth Edwards επιχειρεί μέσω αυτού του επικίνδυνου ταξιδιού να θίξει ζητήματα που ξεκινούν από τα τραύματα των ανθρώπινων σχέσεων και καταλήγουν στις προβληματικές δομές της κοινωνίας, τον απομονωτισμό και την μη αποδοχή της διαφορετικότητας. Τελικά οι δύο πρωταγωνιστές, Whitney Able και Scoot McNairy (ζευγάρι στην πραγματικότητα), ταξιδεύουν μέσα στους εαυτούς τους.
Ξεκαθαρίζω ότι στο Monsters τα πρόσωπα υπερισχύουν της δράσης, η κάθαρση έρχεται σε αργούς ρυθμούς, οι τόνοι παραμένουν χαμηλοί. Αλλά αν σας αρέσουν οι κοινωνικές και κατά βάση μελαγχολικές ταινίες (πχ σαν το The Road), τότε αξίζει να δοκιμάσετε την τύχη σας απέναντι στα τέρατα. Η ταινία έχει προβληθεί σε διάφορα φεστιβάλ (και στην Αθήνα προχθές), στην Αμερική κάνει πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει λάβει ημερομήνια προβολής στις αίθουσες της χώρας μας. Ελπίζω να ακουστεί αρκετά και να τη φέρουν και απ' τα μέρη μας.
Ως κατακλείδα υπάρχει και κάτι άλλο, που ειδικά όσους ασχολούνται λίγο περισσότερο με τον κινηματογράφο, θα τους καταπλήξει. Το budget της ταινίας είναι μόλις 15.000 $ (!), νούμερο που προκαλεί σοκ. Όλα τα γυρίσματα έγιναν σε φυσικές τοποθεσίες, ο εξοπλισμός ήταν ημιεπαγγελματικός, δεν χρησιμοποιήθηκαν φωτισμοί, το συνεργείο ήταν μόνο δύο άτομα, όπως δύο μόνο είναι και οι ηθοποιοί (τον McNairy τον είχα ξεχωρίσει παλιότερα και στο επίσης εξαιρετικό low budget In Search of a Midnight Kiss). Φυσικά στο Monsters έγινε μεγάλη post-production επεξεργασία και προσθήκη ειδικών εφέ, για τα οποία όμως ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε προγράμματα στα οποία έχει πρόσβαση ο καθένας (adobe premiere).


The Imaginarium of doctor Parnassus *

Διαφημίστηκε πολύ, πώς να μην άλλωστε, μιας και ήταν η τελευταία ταινία στην οποία πρωταγωνιστούσε ο ταλαντούχος Χιθ Λέτζερ. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων όμως επήλθε ο θάνατός του και έτσι σκηνοθέτης και παραγωγοί αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε ορισμένα τεχνάσματα προκειμένου να την ολοκληρώσουν. Κάλεσαν τρεις γνωστούς ηθοποιούς να υποδυθούν ένα απόσπασμα του ρόλου του ή μάλλον την παράδοξη μεταμόρφωσή του μέσα στο μυαλό του Δόκτορος Παρνάσους. Το φίδι ανέλαβαν να βγάλουν απ' την τρύπα δύο πρωτοκλασσάτα ονόματα: Τζόνι Ντεπ, Τζουντ Λο, και ο μπιμουβάς Κόλιν Φάρελ.
Άσχετα από το σενάριο ή την αναπάντεχη αναποδιά που βρήκε για ακόμα μια φορά τον Τέρι Γκίλιαμ, εδώ ανοίγει για μένα η κλασική συζήτηση για τους υπερεκτιμημένους σκηνοθέτες. Σε αυτούς συγκαταλέγω και τον Τέρι Γκίλιαμ (οι υπόλοιποι της λίστας μου είναι ο Ταραντίνο, ο Λιντς και ο Μπάρτον, αλλά θα τους πιάσω κάποια άλλη στιγμή), ως αποτέλεσμα της ανικανότητάς του να παράγει κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Tideland, Αδερφοί Γκριμ και ειδικά το κιτς Brazil (σόρυ Μίνω, ξέρω ότι είναι η αγαπημένη σου) συνηγορούν σε αυτό, και για μόνο ελαφρυντικό τού αναγνωρίζω τους 12 Πίθηκους, μια ταινία όμως που έχει βασιστεί σε μεγάλο βαθμό σε μια παλιά γαλλική ταινία μικρού μήκους (το La jetee, ένα παράξενο φιλμ που αποτελείται μόνο από φωτογραφίες).
Ποια ήταν η κεντρική ιδέα στο Imaginarium; Ότι ο Δόκτωρ Παρνάσους είναι ένας μύστης που ζει χίλια χρόνια και γυρίζει τον κόσμο με το παλαβό τσίρκο δρόμου που έχει δημιουργήσει. Προσφέρει μία παράδοξη ψυχαγωγία στους θεατές του (ταξίδι μέσα στο μυαλό του) και παράλληλα βάζει στοιχήματα με το διάβολο, τον οποίο υποδύεται εντελώς καρικατουρίστικα ο Tom Waits. Με εξαίρεση τη φίλη Ανδριανή, δεν άκουσα κανέναν άλλο από τους φίλους μου να αναφέρεται με κολακευτικά σχόλια για το Imaginarium και όταν τελείωσε η ταινία μόνο αρνητικά συναισθήματα μου είχε αφήσει, μαζί με μια υποσημείωση να σκεφτώ πολύ καλά πριν δω την επόμενη ταινία του σκηνοθέτη. Άλλωστε από την προηγούμενη, τους αφελείς και επίπεδους «Αδερφούς Γκριμ», δεν είχα αποκομίσει τις καλύτερες εντυπώσεις.
Δεν ξέρω αν απ’ την αρχή το σενάριο της ταινίας ήταν αυτό που είδαμε, ή αν άλλαξε λόγω του θανάτου του πρωταγωνιστή. Πάντως εκεί που κατέληξε ήταν μία αφήγηση δίχως συνοχή και νόημα, που κάλλιστα θα μπορούσε να συνεχίζεται στον ίδιο φλύαρο ρυθμό για ώρες. Μα δεν είχε τίποτα θετικό το Imaginarium; Ας πούμε ότι ο Ντεπ ήταν πολύ καλός στο να παριστάνει τον Λέτζερ και ότι ο ευφάνταστος τίτλος ακούγεται αρκετά μυστηριώδης για να τραβήξει "ψαγμένους" θεατές. Όλα τα υπόλοιπα αποδείχθηκαν λίγα, αν και είμαι σίγουρος ότι πολλοί υποστηρικτές του σκηνοθέτη πιστεύουν το αντίθετο. Στο imdb το Imaginarium έχει βαθμολογία 7,1 στα 10 και στο rottentomatoes 64%.

Πάνω-κάτω αυτά. Βλέπω και μια μίνι-σειρά οχτώ επεισοδίων, το Pillars of Earth αυτό τον καιρό, αλλά θα γράψω αναλυτικά σε επόμενη ανάρτηση για να το προτείνω σε όσους τους ενδιαφέρει η μεσαιωνική ίντριγκα. Υποθέτω όσοι είστε φαν του Southpark θα έχετε ξεκινήσει τα νέα επεισόδια και θα είδατε το επεισόδιο με την πολύ καλή παρωδία του Inception. Περιμένουμε με αγωνία αυτή την Τετάρτη την επιστροφή του θρυλικού υπερ-ήρωα Coon : )
Καλό βράδυ και μην ξεχνάτε να επισκέπτεστε τη στήλη και στο Salata.tv

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

The last airbender

Μέρες περνούν και μέρες έρχονται. Πάμε για αρχή σε μία ταινία που θα κάνει πρεμιέρα σε τρεις εβδομάδες στη χώρα μας, αλλά δυστυχώς δεν είναι πρόταση παρακολούθησης, αλλά πρόταση προς αποφυγή. Η δεύτερη ταινία απευθύνεται αρκετά και σε δημιουργούς, ενώ η τελευταία είναι πιο σκοτεινή.

The last airbender *

Παραδέχομαι ότι ήταν λάθος που το είδα, λάθος που έγινε συνειδητά. Είχα διαβάσει τα χειρότερα και σίγουρα δεν βοήθησε το 4,4 στα 10 που έχει στο imdb, ούτε το ισοπεδωτικό 6% (!) που έχει στο rotten tomatoes. Αλλά μέχρι σήμερα έχω δει όλες τις ταινίες του Ινδού Σιάμαλαν και τον εμπιστεύομαι σχεδόν τυφλά ως σκηνοθέτη (ή τέλος πάντων, τον εμπιστευόμουν).
Εντάξει, κάποτε έπεσε στην παγίδα της «Έκτης Αίσθησης», μιας ταινίας που άφησε ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία του κινηματογράφου. Από εκεί και πέρα προσπάθησε να κάνει μερικές ακόμα ταινίες που έπρεπε οπωσδήποτε να ολοκληρώνονται με εκπληκτικές ανατροπές. Έμεινα στους οπαδούς του, παρά την ακατάπαυστη προσπάθεια του marketing σε κάθε ταινία του να παραπλανήσει το κοινό ότι επρόκειτο να δει ένα ακόμα «συγκλονιστικό θρίλερ» ή κάτι παρόμοιο. Ο «Άφθαρτος» μού άρεσε. Μπρους Γουίλις πάλι σε φόρμα, ωραία ιστορία, όλα καλά. Ο «Οιωνός» μού άρεσε πάρα πολύ, αν θυμάμαι καλά την είδα τρεις φορές στον κινηματογράφο και πολλές σε dvd. Το «Σκοτεινό Χωριό» είχε να αφηγηθεί μια δυνατή ιστορία αγάπης. Άρα δεν κρατάω κακία του Σιάμαλαν. Επίσης και το «Lady in the water» και το «Happening» δεν ήταν του πεταμού. Στο «Last Airbender» όμως έπιασε πάτο.
Δεν ξέρω γιατί αποφάσισε να σκηνοθετήσει ένα φάνταζυ, που μάλλον ως είδος είναι δύστροπο και δεν ταιριάζει σε όλους τους σκηνοθέτες. Για παράδειγμα ο Πήτερ Τζάκσον ήταν γεννημένος για να γυρίζει ταινίες φαντασίας (και απ’ ό,τι φαίνεται έχουμε μια ευχάριστη εξέλιξη στην πολύπαθη ιστορία του Χόμπιτ, τελικά μάλλον θα το σκηνοθετήσει).
Γιατί έπιασε πάτο; Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον τελευταίο Airbender, μια ταινία που στηρίζεται σε ένα δημοφιλές στην Αμερική παιδικό πρόγραμμα (Avatar: The Last Airbender), το οποίο προβλήθηκε σε τρεις σεζόν από το 2005 έως το 2008. Προφανώς οι παραγωγοί της ταινίας προσδοκούσαν ότι θα προχωρούσαν και σε τρεις ταινίες, αλλά τελικά πιστεύω ότι δεν θα τα καταφέρουν. Η πρώτη ταινία κόστισε 150 εκατομμύρια και στην Αμερική έκανε εισπράξεις 130 εκατομμυρίων, που δεν είναι λίγα, αλλά δεν είναι και ικανοποιητικά για το μέγεθος του ονόματος του franchise. Με μια γρήγορη ματιά δεν βλέπω κάποιο άμεσο σχέδιο για την επόμενη ταινία και αυτό καθιστά ακόμα προβληματικότερη την παρακολούθηση της πρώτης. Η ταινία ξεκάθαρα ξεκινάει με τον υπότιτλο «βιβλίο πρώτο» και η ιστορία στο τέλος μένει ανολοκλήρωτη. Άρα με αυτό κατά νου, γιατί να δώσετε 9 ευρώ για να δείτε κάτι που μένει πολύ στην αρχή;
Αυτά όμως δεν είναι τα χειρότερα.
Ο μύθος του airbender είναι αρκετά καλός, έχει βάθος και χαρακτηριστικά κλασικού παραμυθιού. Αλλά ο Σιάμαλαν κάπου στην αρχή έχασε το νόημα και σε συνδυασμό με την απλοϊκά γραμμική εξέλιξη της πλοκής, ο θεατής δεν φτάνει σε κανέναν προορισμό, ούτε αποκομίζει κάτι. Επιπλέον η επιλογή των δύο πρωταγωνιστών απογοητεύει. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα ποτέ τον πρωταγωνιστή του «Slumdog Millionaire» να παίξει σε οποιαδήποτε άλλη σοβαρή ταινία και μάλλον είχα δίκιο. Η τοποθέτησή του στο ρόλο του κύριου «κακού» της ταινίας μόνο γέλιο προκαλούσε, ενώ και σε κανένα σημείο δεν έπεισε ο μικρός Νόα Ρίνγκερ ότι μπορεί να σηκώσει στους ώμους του κάτι τόσο επικό. Επίσης -κάτι που τεχνηέντως θα σας αποκρύψουν trailer και marketing-, η ταινία δεν απευθύνεται σε θεατές άνω των δεκατεσσάρων ετών και ίσως ανεβάζω και υπερβολικά τον ηλικιακό πήχη. Μπορεί για έναν οχτάχρονο, η ταινία να παρουσιάζει ένα άλφα ενδιαφέρον, αλλά για εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές σίγουρα δεν κάνει.
Στη χώρα μας κάνει πρεμιέρα στις 28 Οκτωβρίου. Χμ. Με το χέρι στην καρδιά θα πρότεινα να κάνετε ζάπινγκ στα κανάλια μετά τις 21:00 μέχρι να πετύχετε το έπος του 1970 «Μάχη της Κρήτης» με τον Κώστα Πολίτη να υποδύεται τον ηρωικό, φερέλπι εύελπι Νικηφόρο Καλλέργη.

Frozen River **1/2

Αυτό το φιλμ είναι ένα καλό παράδειγμα για το πού μπορεί να φτάσει μια ανεξάρτητη προσπάθεια. Είναι μία low budget ταινία η οποία αναπάντεχα το 2008 προτάθηκε για δύο όσκαρ- καλύτερου σεναρίου και καλύτερου α’ γυναικείου ρόλου. Δεν θεωρώ ότι άξιζε απόλυτα να τα κερδίσει, αλλά η όλη υλοποίηση του έργου αποτελεί ένα διδακτικό μέσο ειδικά για φιλόδοξους κι επίμονους δημιουργούς, όπως η σκηνοθέτης - σεναριογράφος Κάρτνι Χαντ.
Το «Παγωμένο ποτάμι» έχει ως θέμα την Οδύσσεια των λαθρομεταναστών, σε συνδυασμό με τη διαφορετικότητα των αυτόχθονων Ινδιάνων και την αδιαφορία / άγνοια του μέσου Αμερικάνου. Σύμφωνα με τη βραδύκαυστη υπόθεση, σε μία μικρή πόλη συνοριακή πόλη των ΗΠΑ στο βορρά, μία γυναίκα με οικονομικά προβλήματα προσπαθεί να συντηρήσει με κάθε τρόπο την οικογένειά της.
Ίσως σε ορισμένα σημεία σας ενοχλήσουν οι μέτριες ερμηνείες των δεύτερων ρόλων, τα λιτά σκηνικά και η περιορισμένων δυνατοτήτων παραγωγή, αλλά αν ακολουθήσετε τους ήρωες στο ριψοκίνδυνο πέρασμα πάνω από το παγωμένο ποτάμι, κάτι θα κερδίσετε. Στην επόμενη ανάρτηση θα γράψω και για καινούργια ταινία-έκπληξη, η οποία μπορεί να αποδειχθεί εξίσου διδακτική, το road movie επιστημονικής φαντασίας, "Monsters".

Solomon Kane ***

Αυτό απευθύνεται κυρίως στους φίλους του φάνταζυ. Αν δεν σας αρέσουν τα σπαθιά, οι μαγείες, οι δαίμονες και οι κατάρες καλύτερα να το αποφύγετε. Αν όμως ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι στις αγαπημένες σας ταινίες, τότε εδώ θα βρείτε κάτι που σας ταιριάζει γάντι. Ο Solomon Kane δεν είναι ένας απλός ήρωας, υπάρχει μια μεγάλη ιστορία πίσω του, μια ιστορία δεκαετιών. Το 1928 ο σπουδαίος Robert Howard (πατέρας και του Κόναν) δημιούργησε έναν πουριτανό ήρωα ο οποίος ζει στα τέλη του 16ου αιώνα και έχει ως μόνο σκοπό να εξαφανίσει το κακό από τον κόσμο- όχι το ευκολότερο πράγμα. Ο Solomon είναι ένας σκοτεινός, ανεξιχνίαστος χαρακτήρας, μία Νέμεσις, μία μηχανή του πολέμου που δεν θα θέλατε να συναντήσετε στο δρόμο σας.
Στην υπόθεση τώρα της ταινίας (που προορίζεται για πρώτο μέρος τριλογίας), ο Solomon Kane είναι ένας άνθρωπος που έχει διαπράξει διάφορα ανοσιουργήματα στη ζωή του και αναζητά εξιλέωση. Παράλληλα τον κυνηγάει ο ίδιος ο Διάβολος. Ο σκληρός, πρωταγωνιστής James Purefoy είναι πολύ καλός, ενώ ξεχωρίζει και η ατμοσφαιρική μουσική επένδυση του Γερμανού Klaus Badelt (έντυσε και τους πρώτους Πειρατές της Καραϊβικής).
Η ταινία είναι ευρωπαϊκή παραγωγή, κόστισε 45 εκατομμύρια δολάρια και γενικά γνώρισε θετική υποδοχή από κοινό και κριτικούς (83% στο rotten tomatoes). Αν είστε σε διάθεση για μια καλή, σκοτεινή περιπέτεια, πιστεύω ότι το Solomon Kane θα σας προσφέρει 104 λεπτά τίμιας, επικής ψυχαγωγίας.

edit: Στη λίστα με τους συνδέσμους πρόσθες και το Metacritic. Φαίνεται να έχει αρκετά αξιόπιστες βαθμολογίες ταινιών.

edit 2: Στο salata.tv μπορείτε να διαβάσετε την κριτική για το Solomon Kane, σε πιο εκτεταμένη μορφή και με επισήμανση μιας παράξενης σύμπτωσης για έναν ιππότη που αψηφά το χρόνο.

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Expendables / El secreto de sus ojos / Cell 211

Κρύο αρκετό και πολλές μέρες συνεχόμενης βροχής εδώ στα βορειοδυτικά. Συνεπώς οι συνθήκες ευνοούν τις εξόδους στον καναπέ του σαλονιού και στο dvd player μία καλή ταινία. Σε συνέχεια του ξεσκονίσματος της ταινιοθήκης και της συμπλήρωσης κενών, είδα μερικές ακόμα ταινίες τον τελευταίο καιρό όχι πολύ πρόσφατες αρκετά αρκετά γνωστές.

Επίσης αν έχετε να διαθέσετε δύο λεπτά (ακριβώς), μπορείτε να δείτε την πιο πρόσφατη προσπάθεια μικρού μήκους που κάναμε ως random artwork. Η σκηνοθεσία είναι δικιά μου και του Έραστου Κρεμμύδα και θα ταξιδέψει στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ Θερμαϊκού. Πάμε τώρα στο τι να δείτε και τι να μην δείτε.

Expendables **

Ο Σταλόνε ποτέ δεν ησυχάζει και καλά κάνει. Αυτή τη φορά κάλεσε φίλους και γνωστούς για να δημιουργήσουν ένα all star game με κλασικούς ήρωες δράσης από το '80 και το '90. Ρουρκ, Τζετ Λι, Τζέισον Στάθαμ και ο Ρώσος από το Ρόκυ είναι οι κύριοι χαρακτήρες, ενώ σε cameo εμφανίσεις βλέπουμε και Μπρους Γουίλις, Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ. Δυστυχώς τη συγκεκριμένη ταινία την περίμενα καλύτερη, αλλά τελικά δεν πέρασε τη βάση. Στην πραγματικότητα τα δύο αστέρια μάλλον το βάζω χαριστικά, έτσι για χάρη των παλιών και των πρωταγωνιστών.
Πατώντας το play στους Expendables γνωρίζεις ότι θα δεις πιστολίδι, εκρήξεις, τρελές καταδιώξεις και πυροβολισμούς- προφανώς δεν περιμένεις την Καζαμπλάνκα. Ως εδώ καλά.
Σύμφωνα με το σενάριο οι Expendables (Αναλλώσιμοι) είναι μια ομάδα μισθοφόρων που θα πάνε σε ένα νησί της Καραϊβικής για να ανατινάξουν τα πάντα και να σκοτώσουν τον πολύ evil δικτάτορα. Επίσης να γλυτώσουν την πολύ καλή -πλην ατίθαση- κόρη του δικτάτορα, η οποία όλως τυχαίως είναι πανέμορφη. Όντως οι expendables εκστρατεύουν με πολυβόλα και μαχαίρια και όντως εξαϋλώνουν το στρατό των κακών. Και ως εδώ, όλα καλά και αναμενόμενα.
Όμως στην πλειονότητα των σκηνών τα εφέ ήταν πολύ μέτρια, οι πρωταγωνιστές δεν φάνηκε να δένουν ιδιαίτερα μεταξύ τους και οι διάλογοι όχι τόσο cool όσο θα ήθελαν να είναι. Το μόνο σχετικά αστείο ήταν ότι στις σκηνές που μοιράζονταν ο Στάθαμ με τον Λούγκρεν (ο Ρώσος), ο Στάθαμ φαινόταν να δίνει οσκαρική ερμηνεία. (ίσως θα έπρεπε να θεσπιστεί ένα τέτοιο βραβείο, για καλή ηθοποιία σε σχέση με συμπρωταγωνιστή).
Σε γενικές γραμμές αν θέλετε πραγματική δράση, τότε καλύτερα να δοκιμάσετε το τελευταίο Ράμπο του 2008, όπου ο Σταλόνε τα πήγε πολύ καλύτερα σε όλους τους τομείς και κυρίως σκηνοθετικά. Στα θετικά πιστώνεται η παρουσία του Μίκυ Ρουρκ (παίζει με κεκτημένη ταχύτητα απ’ το Wrestler) και ότι οι Αναλώσιμοι δεν προσποιούνται ότι είναι σοβαρή ταινία, όπως το ανεκδιήγητο «Salt» με την Τζολί. Είναι ταινία χαβαλέ και αν τη δείτε μόνο για αυτό, ίσως αξίζει, απλώς μην περιμένετε πάρα πολλά. Σημειώνω ότι από πολλούς έχω ακούσει ότι το επίσης πρόσφατο και σε ίδιο στυλ «A-Team» ήταν καλύτερο. Γενικά στην Αμερική πήγε πολύ καλά σε εισπράξεις (και έχει βαθμολογία 7,0 στα 10 στο imdb), άλλωστε είχε δημιουργηθεί μεγάλο hype με την παρουσία τόσων ονομάτων δράσης. Φοβάμαι όμως ότι το μεγαλύτερο μέρος της ουσίας αναλώθηκε εκεί.

2012 *1/2

Την είδα πριν λίγο καιρό και απλώς τη συμπεριλαμβάνω στη σημερινή ανάρτηση για να γλυτώσω όσους τυχόν δεν την έχουν δει ακόμα. Διαφημίστηκε πολύ, έκοψε και πολλά εισιτήρια, αλλά δεν παύει να είναι μία ατελείωτη επίδειξη εφέ και τίποτα παραπάνω. Χαρακτηριστικά κακό κάστινγκ, κάκιστο σενάριο γεμάτο απιθανότητες, τα πιο κλισέ των κλισέ, όλα ένα μάτσο χάλια. Κάπου ανέφερε στην υπόθεση κάτι για τους Μάγιας, κάπου ανέφερε κάτι για έργα τέχνης, αλλά μετά το ξέχασε και μας έδειξε για ακόμα μια φορά το μαύρο Πρόεδρο των ΗΠΑ να αποδεικνύεται ηρωικότερος των περιστάσεων.
Ο Ρόναλντ Έμεριχ είναι επίπεδος σκηνοθέτης που αδυνατεί να προχωρήσει λίγο παραπέρα από την πομπώδη καταστροφολογία. Το «2012» μοιάζει με κακέκτυπο του «The day after tomorrow», το οποίο μου είχε αρέσει πολύ περισσότερο. Μάλλον οι παραγωγοί βιάστηκαν για να προλάβουν να είναι η πρώτη ταινία με θέμα το υποτιθέμενο τέλος του κόσμου το 2012.
Δεν νομίζω ότι αξίζει να δείτε αυτή την ταινία για κάποιο λόγο, εκτός απ’ το να γελάσετε με τις συμπαντικές συμπτώσεις και με το γεγονός ότι επί δύο ώρες όλα γίνονται στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Άνετα το 2012 διεκδικεί τον τίτλο του ορισμού της αμερικανιάς και νομίζω έχει διαγραφεί ήδη από τις μνήμες όσων την είδαν. Βρίσκω το 5,9 που έχει στο imdb και το 39% στο rotten tomatoes, υπερβολικά.

Cell 211 **

Όχι, δεν είναι η ταινία με την Τζένιφερ Λόπεζ. Το «Κελί 211» ήταν μια καλή ευρωπαϊκή ταινία, αλλά ομολογώ ότι σύμφωνα με όσα θετικά είχα ακούσει την περίμενα και αυτή αρκετά καλύτερη. Η ταινία έχει δράση και αγωνία, αλλά σε αρκετά σημεία το σενάριο παίρνει τροπές ανεξέλεγκτες, αφήνοντας υπερμεγέθεις τρύπες όχι μόνο στην υπόθεση, αλλά και στα κίνητρα των χαρακτήρων.
Κατά τη διάρκεια μιας εξέγερσης σε πτέρυγα βαρυποινιτών, στο εσωτερικό της φυλακής εγλκωβίζεται και ένας νεοδιορισμένος σοφρωνιστικός υπάλληλος. Προκειμένου να γλυτώσει από το μένος των φυλακισμένων προσποιείται ότι είναι και αυτός "συνάδελφος," που μόλις μετακόμισε στο κελί 211. Δεν είναι καθόλου άσχημο ως υπόθεση, αλλά παράλληλα ο σκηνοθέτης Daniel Monzon είχε να χειριστεί καταστάσεις ομηρίας, διαδηλώσεις, πολιτικό σπασπένς, τρομοκρατία, διαφθορά, βία, ψυχολογία μάζας, πολλά και δύσκολα.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι Ισπανοί έδειξαν ότι... σχεδόν μπορούν να χειριστούν μία ταινία τέτοιου μεγέθους και τόσων επιπέδων. Αν σας αρέσουν οι εξεγέρσεις στις φυλακές δείτε την, αλλά αν θέλετε απλώς να δείτε μια καλή ταινία καλύτερα να προτιμήσετε το αμερικανικό κοινωνικό δράμα «Felon», που χωρίς να είναι καμιά υπερπαραγωγή, υπερτερεί του Κελιού 211.
Μην ξεχνάτε βέβαια ότι για το θέμα των φυλακών σε συνδυασμό με βραδυφλεγή δράση, οφείλετε να δείτε το γαλλικό «Ο Προφήτης» που πέρσι ήταν υποψήφιο για όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Κάτι που μας φέρνει και στην επόμενη ταινία, αυτήν που απέσπασε το όσκαρ ξενόγλωσσης.

El secreto de sus ojos ***1/2

Συμπαραγωγή Αργεντινής και Ισπανίας, ένα δυνατό δικαστικό - αστυνομικό δράμα, που ξεκινά ως μια αναδρομή στο παρελθόν και καταλήγει να μεταφέρει τη δράση στο παρόν. Το «Μυστικό στα μάτια τους» διερευνά μια ξεχασμένη υπόθεση δολοφονίας που άργησε να εξιχνιαστεί, και αφού εξιχνιάστηκε προκάλεσε ανεξίτηλα τραύματα σε όσους είχαν σχετιστεί μαζί της. Παράλληλα οι πρωταγωνιστές ανοικοδομούν σχέσεις που είχαν καταστραφεί πριν από δυόμιση δεκαετίες.
Ο εξαιρετικός Ρικάρντο Νταρίν (θα τον θυμάστε από τις «Εννιά Βασίλισσες») σηκώνει στους ώμους του ένα μεγάλο μέρος της ταινίας και σε συνδυασμό με το πολύ καλό σενάριο, παραδίδουν ένα έργο που αξίζει να τιμήσετε. Το επίπεδο της παραγωγής εντυπωσιακό, βάζει τα γυαλιά σε ταινίες που ξοδεύουν δεκάδες εκατομμύρια προκειμένου να παράξουν μέτρια αποτελέσματα. Η ταινία βγάζει συναίσθημα, έχει και μυστήριο, έχει πικρό χιούμορ, ανακατεύει σε σωστές δόσεις κάθε είδους ερεθίσματα.
Η μόνη μου ένσταση είναι ότι μετά τους τίτλους τέλους έμεινα με την εντύπωση ότι άξιζε περισσότερο το όσκαρ ή το γαλλικό «Προφήτης» ή το γερμανικό έπος του Χάνεκε «Λευκή Κορδέλα». Όμως όπως συνήθως συμβαίνει με την αμερικανική ακαδημία και τις παραξενιές της, προτίμησαν να αναδείξουν και να προτείνουν μία σχετικά άγνωστη ταινία, παρά να δώσουν το όσκαρ σε κάποιο από τα σίγουρα χαρτιά, τα οποία είχαν ακουστεί και περισσότερο. Δεν θα με εκπλήξει αν το "Secreto" γίνει σύντομα remake στο Χόλυγουντ- έχει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται.

Notebook ***

Το αισθηματικό δράμα "Notebook" του Νικ Κασαβέτη από το 2004, θα το έχετε ακούσει. Είναι η ιστορία αγάπης δύο νέων από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, οι οποίοι γνωρίζονται λίγο πριν το ξέσπασμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Ίσως η πιο παλιά και χιλιοειπωμένη ιστορία στον κόσμο, αλλά έχει και σημασία ο τρόπος που θα την αφηγηθείς. Στο γλυκόπικρο «notebook» όλα κυλάνε όμορφα, χωρίς φιοριτούρες και χωρίς περιττές εξάρσεις. Νομίζω θα σας αρέσει και σίγουρα κάποια φίλη σας σάς έχει πει ότι συγκαταλέγεται στις πέντε αγαπημένες της ταινίες.
Ακαδημαϊκή σκηνοθέσια (θα φέρει στο μυαλό σας ταινίες όπως ο «Κύκλος των χαμένων ποιητών» και το «Φόρεστ Γκάμπ»), αλλά καλύτερα το Notebook, παρά ο Μπέντζαμιν Μπάτον που δεν τελείωνε ποτέ… Πρωταγωνιστούν ο Ryan Gosling (έπαιξε και στο Half Nelson) και η Rachel McAdams. Γενικά καλή ταινία και έχει βαθμολογία 7,8 στα 10 στο imdb.

Αν τώρα δεν σας ικανοποίησε τίποτα απ' όλα αυτά, προτείνω να ανατρέξετε στην προηγούμενη ανάρτηση μου και να αναζητήστε οπωσδήποτε το ρηξικέλευθο Sherlock, στην άψογη μίνι σειρά του bbc.

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Vampires Suck / Sherlock / Monsters

Ο καιρός αλλάζει. Στις 16 του μηνός κάνει πρεμιέρα στη χώρα μας η αφελής περιπέτεια "Salt" με την Αντζελίνα Τζολί και αν χάσατε την προειδοποίησή μου μπορείτε να τη διαβάσετε και στο Salata.Tv

Σε κινηματογραφικά νέα και για τους ερασιτέχνες δημιουργούς, υπάρχει το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους του Δήμου Θερμαϊκού. Πέρσι είχα πάρει μέρος με την "ελαφρά σύσπαση του προσώπου" (την οποία είχα σκηνοθετήσει με τον Έραστο Κρεμμύδα), και φέτος έχουμε στα σκαριά κάτι ακόμα, έτσι ώστε να δικαιολογείται κάπως και ο τίτλος του ιστολογίου. Στο Φεστιβάλ γίνονται δεκτές ταινίες που έχουν διάρκεια μέχρι δύο λεπτά και η προθεσμία υποβολής για όσους τους ενδιαφέρει η χρονική πρόκληση λήγει στις 30 Σεπτεμβρίου. Πάμε παρακάτω.

Με την αλλαγή του καιρού είδα διάφορες ταινίες, άλλες καλές και άλλες κακές. Θα σχολιάσω τρεις σήμερα και θα προτείνω και μια μίνι τηλεοπτική σειρά.

Eclipse (2010) **1/2

Θα μπορούσα να είχα δώσει και τρία αστέρια, η "Έκλειψη" είναι ανάμεσα στις καλές που είδα. Σαφής βελτίωση σε σχέση με το «New Moon», αν και είμαι σίγουρος ότι εξακολουθούν να βλέπουν τη σειρά των ταινιών μόνο οι πολυπληθείς φανατικοί θαυμαστές του franchise (ίσως και λίγοι που αγαπούν να το μισούν). Άρα μάλλον δεν έχει και μεγάλο νόημα, να προχωρήσω σε κριτική και να γράψω για την υπόθεση. Όσοι είναι να τη δουν, θα τη δουν και θα περάσουν καλά. Η βελτίωση οφείλεται σε μεγάλο ποσοστό στο ότι το τρίτο βιβλίο της Μέγιερ είναι πολύ καλύτερο απ’ το άνευρο δεύτερο. Στα πολύ δυνατά σημεία της ταινίας και πάλι η ατμοσφαιρική μουσική, την οποία αυτή τη φορά ανέλαβε ο πολυβραβευμένος Howard Shore.
Πλέον οι φανς έχουν να περιμένουν την ολοκλήρωση της τετραλογίας με τη «Χαραυγή» η οποία έρχεται σε δύο μέρη, αλλά θα χρειαστεί υπομονή, μιας και το πρώτο μέρος κάνει πρεμιέρα στις 18 Νοεμβρίου 2011 (όμως για τους λάτρεις του φανταστικού, ακριβώς έναν χρόνο νωρίτερα έρχεται στις αίθουσες σε 3d το πρώτο μέρος της τελευταίας ταινίας με τον Χάρυ Πότερ, οι «Κλήροι του θανάτου»). Της Χαραυγής θα προηγηθεί το «The Host», ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας που είναι μεταφορά από το ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephenie Meyer.

Vampires Suck (2010) *1/2

Παρωδία της σειράς ταινιών «Twilight», η οποία έρχεται από την κλασική ομάδα που έχει δώσει μερικές από τις ομολογουμένως χειρότερες ταινίες των τελευταίων ετών («Disaster Movie», «Epic Movie», «Meet the Spartans» κλπ). Το Vampires Suck είχε ορισμένες εκλάμψεις γέλιου και καταβάλει φιλότιμη προσπάθεια για να αναπαραστήσει πιστά πολλές απ’ τις πρωτότυπες σκηνές. Κατά τα υπόλοιπα αναλλώνεται σε χοντροκομμένα αστεία, ενώ είναι χαρακτηριστική η παντελής έλλειψη σεναρίου. Όταν παλιότερα έφτιαχναν παρωδίες όπως τις "Τρελές Σφαίρες", οι δημιουργοί έμπαιναν στον κόπο να φτιάξουν και χαρακτήρες που έβγαζαν γέλιο μέσω της γελοιότητάς τους.
Η ταινία απευθύνεται αποκλειστικά σε όσους έχουν δει το «Twilight» και θέλουν να "γελάσουν" με τα απίθανα παθήματα της Μπέλα. Φυσικά για κανένα λόγο μη δείτε αυτή την ταινία στον κινηματογράφο, θα κλαίτε γοερά τα λεφτά σας, που ξοδεύτηκαν για 80 (!) λεπτά πολύ μέτριας ψυχαγωγίας. Φαίνεται υπάρχουν ακόμα κάποιοι παραγωγοί που πιστεύουν ότι αξίζει να δώσεις τα ίδια χρήματα για τη μία σχεδόν ώρα του «Vampires Suck» και για το «Inception». Στο imdb έχει βαθμολογία 3,3 στα 10 και κάνει πρεμιέρα στη χώρα μας στις 7 Οκτωβρίου. Μην με ρωτήσετε γιατί. Δεν έχω ιδέα.

Notes on a scandal (2006) ****

Περιλαμβάνω και το παλιότερο «Notes on a Scandal» στην ανάρτηση, ώστε να έχετε τουλάχιστον μία πάρα πολύ καλή ταινία για να δείτε. Το «Ημερολόγιο ενός σκανδάλου»,είναι ένα κοινωνικό δράμα που αφηγείται μία ένοχη ιστορία σε ένα δημόσιο σχολείο του Λονδίνου. Το λάθος μίας καθηγήτριας, γίνεται η ευκαιρία για την υποτιθέμενη καλύτερή της φίλη. Ρεσιτάλ σκηνοθεσίας από τον Ρίτσαρντ Έιρ, επίδειξη υποκριτικών ικανοτήτων από την Κέιτ Μπλάνσετ και την Τζούντι Ντεντς, και όλα αυτά υπό την υποβλητική μουσική του Φίλιπ Γκλας.
Ένα αριστούργημα σκιαγράφησης χαρακτήρων, για μια ταινία που έπρεπε να έχει ακουστεί περισσότερο από τις τέσσερις υποψηφιότητες για όσκαρ που είχε αποσπάσει. Είναι τόσο αξιοθαύμαστος ο τρόπος που έχει αποτυπωθεί στην οθόνη η διαρκής πάλη μεταξύ των δύο ηρωίδων, που κάνει το έργο διδακτικό εργαλείο για όποιον κατασκευάζει ήρωες. Το "Notes on a Scandal" αποτελεί μεταφορά μυθιστορήματος της Zoe Heller.


Άρα δεν μένει τίποτα αν δεν σας αρέσει το σύμπαν των βαμπίρ και δεν είστε σε διάθεση για κοινωνικά δράματα; Όχι, υπάρχει κάτι. Έχω να προτείνω μία περιπετειώδη μίνι σειρά, η οποία προβλήθηκε φέτος τον Αύγουστο στο BBC. Το βρετανικό κανάλι έχει μακρά παράδοση σε αξιόλογες σειρές και αυτή τη φορά παραδίδει στο κοινό μία ακόμα πολύ προσεγμένη σειρά, την ίδια περίοδο που αν θυμάμαι η ελληνική τηλεόραση πλημμυρίζει με επαναλήψεις. Η σειρά ονομάζεται "Sherlock" και όπως καταλαβαίνετε αφηγείται ιστορίες του διασημότερου ντετέκτιβ όλων των Βρετανών. Λογικά θα εγείρετε ενστάσεις. Σέρλοκ Χολμς έχουμε δει πολλές φορές, είδαμε πρόσφατα και την εκδοχή του Γκάι Ρίτσι και θα δούμε και του χρόνου το σίκουελ της, πάλι με Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και κατά πάσα πιθανότητα τον Ντάνειλ Ντέι Λιούις στο ρόλο του καθηγητή Μοριάρτυ. Στη σειρά, όμως του BBC η δράση μεταφέρεται στον 21ο αιώνα. Για φανταστείτε: ο Σέρλοκ να ψάχνει στο google, να ακούει μουσική από ipod και να διασταυρώνει δείγματα dna. Συναρπαστική σειρά, τρία επεισόδια διάρκειας μιάμισης ώρας, πολύ θετικές κριτικές, μυστήριο και δράση.

Περίπου αυτά για την ώρα. Είδα και ένα trailer που μου άρεσε πολύ, είναι από τo post apocalyptic road movie "Monsters", που βγαίνει σε λίγες εβδομάδες. Ναι, δεν έχει και τον πιο πρωτότυπο τίτλο, αλλά φαίνεται σαν να είναι μία ελεύθερη διασκευή (ή αντιγραφή;) του "Stalker" του Ταρκόφσκι. Μπορεί να είναι τραβηγμένο απ' τα μαλλιά το συμπεράσμά μου, αλλά αυτό μού κίνησε έτσι κι αλλιώς την περιέργεια.

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Inception

Inception ****1/2

Δεν θυμάμαι αν έχω βάλει σε άλλη ταινία τόσο υψηλή βαθμολογία· σίγουρα όχι τον τελευταίο καιρό. Σε κάθε περίπτωση το πολυαναμενόμενο -και όπως αποδείχθηκε- άρτιο φιλμ του Κρίστοφερ Νόλαν, το αξίζει στο έπακρο. Μετά το «Memento», ο νεαρός σκηνοθέτης (μόλις σαραντάχρονος σήμερα) ακολούθησε ανοδική πορεία και παρέδωσε στο κοινό ταινίες πέρα από κάθε προσδοκία. Κατ’ αρχάς του αποδίδεται το κατόρθωμα ότι αναβίωσε ενάντια σε κάθε πιθανότητα το ξεβγαλμένο franchise του Batman. Από έναν ανυπόληπτο τίτλο γελοίας αισθητικής (ο Σβαρτζενέγκερ και η Ούμα Θέρμαν δεν έπαιζαν στο ανεκδιήγητο «Batman and Robin»;), ο Νόλαν εμβάπτισε τον τιμωρό του Γκόθαμ στην κολυμπήθρα της ποιοτικής περιπέτειας και κατάφερε να παραδώσει μια ταινία της δυναμικής και του βάθους του Σκοτεινού Ιππότη. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά και το tagline “it’s not who I am underneath but what I do that defines me”. Για πρώτη φορά ένας ήρωας κόμικ κερδίζει όσκαρ ερμηνείας (Τζόκερ) και ενδεικτικά αναφέρω ότι στο imdb η ταινία έχει σήμερα βαθμολογία 8,9 στα 10 έπειτα από 460.000 (!) ψήφους θεατών και θεωρείται η 11η καλύτερη ταινία όλων των εποχών. Ναι, αναγνωρίζω ότι οι βαθμολογίες στο imdb δεν είναι πάντα ο ενδεδειγμένος τρόπος για να βγάλουμε συμπεράσματα, αλλά θα συμφωνήσετε ότι είναι μία κατακόρυφη βελτίωση σε σχέση με το ντροπιαστικό 3,5 στα 10 του «Batman and Robin» (αν το πετύχετε στο Star καμιά Κυριακή απόγευμα, αλλάξτε γρήγορα κανάλι). Και ανάμεσα στο Batman Begins και στο Dark Knight, ο Νόλαν δημιούργησε ένα ακόμα φιλμ-σταθμό, το μαγικό έργο εποχής και εξαπάτησης, το «Prestige». Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τους αριθμούς και το παρελθόν και ας επικεντρωθούμε στην ουσία. Γιατί ο Κρίστοφερ Νόλαν έχει επιστρέψει με ένα ακόμα λαβυρινθώδες φιλμ, που ανεβάζει -αν είναι δυνατόν- περισσότερο τον πήχη.

Ξεκινάμε με τα βασικά. Η σφραγίδα της πολυπλοκότητας των σεναρίων του Νόλαν, είναι ευδιάκριτη και στο «Inception» (ως Εμφύτευση Ιδέας ή Απαρχή θα μπορούσε να αποδοθεί στα ελληνικά ο όρος). Για την υπόθεση δεν θα δώσω πολλές νύξεις, είναι καλύτερα να ξέρετε λίγα και να ανακαλύπτετε την αλήθεια μαζί με τους ήρωες. Το κυριότερο εφόδιο σας είναι η γνώση ότι στον κόσμο έχει αναπτυχθεί μία τεχνολογία, η οποία επιτρέπει σε ορισμένους ριψοκίνδυνους ειδικούς να εισέλθουν στα όνειρα των ανθρώπων. Όπως αντιλαμβάνεστε με την καταβύθιση στο υποσυνείδητο, ανοίγονται νέοι, ανεξερεύνητοι ορίζοντες, τους οποίους ορισμένοι σπεύδουν να εκμεταλλευτούν με παράνομο τρόπο. Τα πάντα ξεκινούν ως μία συνηθισμένη περίπτωση βιομηχανικής κατασκοπείας και καταλήγουν σε έναν δυσεπίλυτο και πολυεπίπεδο γρίφο. Άραγε θα καταφέρει η σύγχρονη Αριάδνη να οδηγήσει με ασφάλεια το Θησέα έξω από τον λαβύρινθο των ονείρων;

Τι ζητάτε από μία ταινία; Δράση; Εφέ; Ατμόσφαιρα; Φαντασία; Σασπένς; Συναίσθημα; Μυστήριο; Τροφή για σκέψη; Το «Inception» μπορεί να σας προσφέρει όλα αυτά, σε συνδυασμό με τις πειστικότατες ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών και την υποβλητική μουσική επένδυση του σημαντικού συνθέτη Χανς Ζίμερ. Φυσικά ξεχωρίζει ο Ντι Κάπριο σε μία ακόμα έξοχη εγκεφαλική ερμηνεία (συναντούμε πολλά νήματα που τη συνδέουν με την αντίστοιχη στο «Shutter Island»), και τον ακολουθούν επάξια η Μαριόν Κοτιγιάρντ, η Έλεν Πέιτζ, ο Κεν Γουατανάμπε, ο Τζόζεφ Λέβιτ, ο Τομ Χάρντυ και ο Σίλιαν Μέρφυ (δυστυχώς ο Μάικλ Κέιν δεν εμφανίζεται παρά ελάχιστα). Μέχρι σήμερα θα έχετε ακούσει πολλά για το “χαοτικό” σενάριο, αλλά μπορώ να σας εγγυηθώ ότι αυτό δεν πρέπει να είναι αποτρεπτικός παράγοντας. Όπως έγραψε και ο Τιμογιαννάκης στην κριτική του, απλώς βυθιστείτε στο κάθισμά σας και αφήστε το να σας παρασύρει. Εξάλλου δεν θεωρώ το «Inception» ιδιαίτερα μπερδεμένη ταινία, το κύριο storyline είναι αρκετά ευθύ και ξεκάθαρο. Το τέλος είναι όντως διφορούμενο, αν και νομίζω ότι αυτή είναι η πρόθεση του σκηνοθέτη, ώστε να συμπληρώσετε όπως εσείς θέλετε τις τελευταίες λεπτομέρειες της εικόνας (όπως κάνετε και με τα όνειρά σας).

Μόνα μειονεκτήματα μπορώ να φανταστώ την ασταμάτητη δράση για όποιον νιώθει ενοχές αν η ταινία δεν κυλάει εκνευριστικά αργά και ότι ο τελικός κόσμος του τεχνητού ονείρου έχει αισθητική αμιγώς χολυγουντιανή (με την καλή έννοια), μιας και είμαι σίγουρος ότι κάποιοι θα τον ήθελαν περισσότερο σουρεαλιστικό ή εξπρεσιονιστικό ή τιμπαρτονικό.

Θα ολοκληρώσω τους ύμνους προς το «Inception» και την αγιογραφία του Νόλαν, δηλώνοντας ότι για μένα συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους σύγχρονους σκηνοθέτες, μαζί με τον Κλιντ Ίστγουντ, τον Ρίντλευ Σκοτ (ξέχασα ήδη τον Ρομπέν των Δασών) και τον Αρανόφσκι. Τι περιμένουμε στο άμεσο μέλλον από τη μπαγκέτα του; Το τρίτο μέρος του «Batman» σε δύο χρόνια (ελπίζω και τελευταίο, ώστε να μην τυποποιηθεί και να έχει χρόνο να κάνει κι άλλες σπουδαίες, πρωτότυπες ταινίες). Διανύουμε μια κινηματογραφική εποχή που κυριαρχούν τα sequels, τα remakes και οι κοινότοπες μεταφορές χάρτινων ηρώων. Ο Νόλαν αποδεικνύει ότι μπορεί να γράψει δικούς του κανόνες και να εφεύρει κινηματογραφική μαγεία από το κενό. Γνωρίζω ότι δεν είναι καλό να εξυψώνεις τόσο πολύ τις προσδοκίες κάποιου για ένα έργο, αλλά αν δεν δείτε στον κινηματογράφο το «Inception», την καλύτερη ταινία της χρονιάς, τότε τι απομένει να δείτε; Υπενθυμίζω για τους φίλους των αριθμών ότι στο imdb έχει αυτή τη στιγμή βαθμολογία 9,1 στα 10 σε 168 χιλιάδες ψήφους, γεγονός που την κατατάσσει ως τέταρτη καλύτερη ταινία όλων των εποχών. Πιθανότατα υπερβολικό, αλλά έτσι κι αλλιώς για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης θα πρέπει να περιμένουμε μερικά χρόνια, να καταλαγιάσει ο θόρυβος.

Στα υπόλοιπα νέα και σχετικά με το τι να περιμένουμε τη νέα σεζόν (πέρα από το «Salt», που ήδη το έχω συστήσει προς αποφυγή), κυκλοφόρησε το trailer του "Μαύρου Κύκνου", της καινούργιας ταινίας του Ντάρεν Αρανόφσκι. Είναι ένα θρίλερ στο οποίο πρωταγωνιστεί μια χορεύτρια και όπως πάντα τη μουσική υπογράφει ο Κλιντ Μάνσελ. Αναμένουμε κάτι πολύ καλό, αλλά κάνει πρεμιέρα την πρώτη Δεκεμβρίου. Θα παίζουμε χιονοπόλεμο τότε, άρα θα χρειαστεί μόνο λίγη υπομονή.

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Salt


Salt *

Για την κατασκοπευτική περιπέτεια «Salt» στην οποία πρωταγωνιστεί η Αντζελίνα Τζολί, η επίσημη προγραμματισμένη πρεμιέρα για τη χώρα μας είναι η 16η Σεπτεμβρίου, αλλά προτρέχω για να σας προειδοποιήσω. Μην αναρωτιέστε πότε πρόλαβα να δω την ταινία. Ας πούμε ότι την είδα σε ένα από τα πρόσφατα ταξίδια μου στην Αμερική (όπου παίχτηκε στα μέσα Ιουλίου) ή ότι ταξίδεψα στο χρόνο. Σε κάθε περίπτωση το σημαντικό είναι το προφητικό μήνυμα που σας μεταφέρω: μην δείτε το «Salt».

Είχα αρκετό καιρό να δω τόσο κακή ταινία, κατάφερε να ρίξει ακόμα και τον πολύ χαμηλό πήχη του «2012». Σε γενικές γραμμές το «Salt» είναι αμερικανιά στα χειρότερά της, που μπορεί είκοσι πέντε χρόνια πριν να μπορούσε να σταθεί, αλλά το 2010 όλες ανεξαιρέτως οι κεντρικές ιδέες του σεναρίου είναι για γέλια (ή κλάματα). Συγχωρέστε με, αλλά αν και είμαι εντελώς αντίθετος στο να αποκαλύπτω την υπόθεση μιας ταινίας, σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση για να σας προφυλάξω. Παρ’ όλα αυτά αν έχετε υποστεί μια μικρή πλύση εγκεφάλου από το marketing της ταινίας, θέλετε να δείτε τη σταρ Αντζελίνα Τζολί να λάμπει στη μεγάλη οθόνη και νομίζετε ότι το «Salt» είναι μια ταινία δράσης που θα σας προσφέρει έντονες συγκινήσεις και θα σας εκπλήξει με τις αλλεπάλληλες ανατροπές της, τότε καλύτερα να πηδήξετε κατευθείαν στην τελευταία παράγραφο. Οι υπόλοιποι καθίστε κάπου αναπαυτικά.

Σύμφωνα με το “μυστηριώδες” σενάριο, κάποιοι απομονωμένοι και ξεχασμένοι στο χρόνο πράκτορες της πάλαι ποτέ KGB, αποφασίζουν να ενεργοποιήσουν ένα αραχνιασμένο σχέδιο δράσης καταστροφής των ΗΠΑ, το οποίο χρονολογείται από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου (αν θυμάστε οι παλιότεροι). Το σχέδιο περιλαμβάνει δολοφονία του προέδρου της Ρωσίας από μια εν υπνώση μυστική πράκτορα της KGB, ακολουθεί η δολοφονία του προέδρου των ΗΠΑ (εννοείται- όλοι θέλουν να σκοτώσουν τον πρόεδρο) και το κερασάκι στην τούρτα είναι η επίθεση με πυρηνικά όπλα ενάντια στη Μέκκα, για να τσαντιστούν όσο δεν πάει οι κακοί Μουσουλμάνοι. Όλα αυτά γίνονται κατά τη διάρκεια ξέφρενων κυνηγητών με αυτοκίνητα, καμιόνια, βυτιοφόρα, τρένα, μοτοσακό, ελικόπτερα και την Αντζελίνα Τζολί να αποδεικνύεται πιο φονική απ’ όλους τους Expendables μαζί. Ακόμα κι όταν τη συλλαμβάνουν και την επιτηρούν δεκάδες άνδρες των swat, εκείνη συνεχίζει να εξοντώνει τους εχθρούς της εναλλάξ στο όνομα της Αμερικής, στο όνομα της Ρωσίας και στο όνομα της Γερμανίας.

Δυστυχώς τα άσχημα νέα για τους ανυποψίαστους θεατές ξεκινούν από το πρώτο πεντάλεπτο. Σκεφτείτε το εξής: έχετε χωμένη στα άδυτα της CIA μία υπερ-μυστική πράκτορα, η οποία παράλληλα ζει μια κανονική ζωή με τον άνδρα της. Θέλετε να την ειδοποιήσετε ότι ξεκινάει το υπερ-μυστικό σχέδιο Χ (δεν αστειεύομαι, έτσι ονομάζεται το σχέδιο στην ταινία) και ότι πρέπει να δολοφονήσει τον πρόεδρο της Ρωσίας. Τι κάνετε;

Α. Την παίρνετε τηλέφωνο και της το λέτε.

Β. Βάζετε τον εγκέφαλο του σχεδίου Χ, να υποκριθεί ότι είναι πράκτορας της KGB που έχει καρκίνο και θέλει να αυτομολήσει στην Αμερική, έτσι ώστε να τον συλλάβει η CIA και να τον οδηγήσει σε κάτι υπόγεια, όπου θα τον ανακρίνει από σατανική σύμπτωση η συγκεκριμένη πράκτορας (με το ανόητο όνομα Αλάτι). Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης και ενώ τον ακούνε ακόμα δέκα πράκτορες, ο εγκέφαλος αφηγείται στη Salt όλη την ιστορία με τους μυστικούς Ρώσους πράκτορες που έχουν καταλάβει θέσεις στην ιεραρχία των ΗΠΑ και της λέει ότι πρέπει να σκοτώσει τον πρόεδρο για να ξεκινήσει το σχέδιο Χ. Έτσι μετά από αυτή την ανοησία, οι δυνάμεις ασφαλείας των ΗΠΑ πρέπει να συλλάβουν τον εγκέφαλο και την Αλάτι (τους οποίους ήδη τους έχουν σε ένα υπόγειο περιορισμένους). Τελικά ο Ρώσος υπερεθνικιστής εγκέφαλος είναι βλάκας (συγχωρέστε μου τον χαρακτηρισμό). Αφού κατάφερε για δεκαετίες να κρατήσει κρυφούς τους πράκτορες, λίγες μέρες πριν γίνει το χτύπημα, αποφάσισε να το ανακοινώσει στη CIA, το FBI, την NSA, το CSI, τη WWF, το WWW, όλους. Επίσης είναι βλάκας γιατί θέλει να σκοτώσει τον Μεντβέντεφ και όχι τον Πούτιν.

Από εκεί και πέρα ξεκινάει ένα κουραστικό και βαρετό, ανελέητο κυνηγητό, με πυροβολισμούς, απιθανότητες, συγκρούσεις, εκτοξεύσεις, απογειώσεις, καταποντισμούς και ασταμάτητη κλωτσοπατινάδα. Για μιάμιση ώρα ο θεατής βασανίζεται από δήθεν αποκαλύψεις και ανατροπές που θα εκπλήξουν είτε μαθητές τρίτης δημοτικού, είτε όποιον έχει δει μόνο ταινίες με τον Μίμη Φωτόπουλο σε όλη του τη ζωή. Η λιπόσαρκη Τζολί δεν πείθει σε κανένα σημείο της ταινίας, το δε υπόλοιπο καστ δίνει ρεσιτάλ ανιαρής διεκπεραίωσης. Φαίνεται ότι είχαν ξεκινήσει να κάνουν μία τυπική καλοκαιρινή ταινία δράσης, με συνταγή ‘90s, αλλά κάπου στη μέση αποφάσισαν να το κάνουν λίγο πιο "ψαγμένο" κατασκοπευτικό θρίλερ. Για μένα το «Salt» απέτυχε πλήρως (ή πέτυχε στο να προσφέρει μιάμιση ώρα ψυχαγωγίας μηδενικής σκέψης) και ίσως δεν αξίζει καν το ένα αστέρι που του έδωσα (σημειώνω, η βαθμολογία του στο imdb είναι στο 6,6 στα 10, δηλαδή όχι πολύ χαμηλά, άρα σε κάποιους άρεσε). Πάντως ακόμα και αν το σενάριο είναι το τελευταίο που σας απασχολεί σε ένα έργο, καλύτερο θα ήταν να δείτε το Σταλόνε και την παρέα του στους Expendables (εκεί δεν υποκρίνονται- λένε θα ρίξουμε ξύλο και ρίχνουν ξύλο), να νοικιάσετε το εξαιρετικό στο είδος του "Taken" με τον Λίαμ Νίσον ή να περιμένετε να βάλει το Star Κυριακή βράδυ το «Swordfish» με τον Τζάκμαν και τον Τραβόλτα.