Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2007

Δεκέμβριος 13- Mist

Χθες -δηλαδή τη Δευτέρα για μένα- ήμασταν με κινηματογραφικούς φίλους στο αγαπημένο μας café και διαφωνούσαμε για το αν το «Signs» του Σιάμαλαν (σκηνοθέτης της Έκτης Αίσθησης) είναι καλή ταινία ή όχι. Είναι απ’ τις ταινίες που υπερασπίζομαι με πάθος, όχι μόνο για τις πολύ τρομακτικές σκηνές που υποστηρίζουν το είδος στο οποίο την έχουν κατατάξει (θρίλερ επιστημονικής φαντασίας), αλλά και για τους πολύ όμορφους και ταιριαστούς κύκλους που έχει χαράξει γύρω από τους δεσμούς μίας οικογένειας. Ακόμα κι αν αυτοί μοιάζουν να έχουν διαρρηχθεί οριστικά, ακόμα κι αν χρειάζεται να δράσει ένα σημαντικό, εξωτερικό γεγονός ως καταλύτης, η αγάπη μεταξύ των μελών δεν σβήνει ποτέ και θα επικρατήσει σπάζοντας την επιφανειακή σκουριά της απέχθειας. Δεν ήθελα να ακουστώ τόσο βαρύγδουπος, οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν κατατάξει την ταινία στην κατηγορία «χάνεις δύο ώρες απ’ τη ζωή σου» και η αλήθεια είναι ότι κανείς μας δεν μετακινήθηκε ούτε χιλιοστό από την θέση του. Τελικά μεγάλος κερδισμένος ήταν ο διάλογος και αφού θάψαμε οριστικά την διχόνοια ρίξαμε μια ματιά στις ταινίες της επόμενης εβδομάδας, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζει μία που ανέμενα με αγωνία για να δω και μία που ανέμενα με αγωνία για να μη δω.
Ξεκινάμε με την πρώτη επιλογή και το «Mist», που είναι βασισμένο σε ένα ακόμα βιβλίο του Στίβεν Κινγκ, που καθώς φαίνεται γράφει ένα στην καθισιά. Η «Ομίχλη», όμως δεν είναι απαράδεκτη σαν τις περισσότερες κινηματογραφικές μεταφορές του συγγραφέα και το έχει σκηνοθετήσει ο ταλαντούχος Φρανκ Νταραμπόντ, που έχει στο ενεργητικό του το «Πράσινο Μίλι» και το «Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ». Το «Mist» είναι ένα ατμοσφαιρικό, κλειστοφοβικό θρίλερ, remake παλιότερης ταινίας και έχει να κάνει με μία μυστηριώδη ομίχλη που καταπίνει μία μικρή πόλη. Οι κάτοικοι βρίσκουν καταφύγιο σε ένα σούπερ-μάρκετ, αλλά σιγά-σιγά ο φόβος για το άγνωστο τους μεταλλάσει. Πρεμιέρα έκανε στην Αμερική στις 24 Νοεμβρίου, πήγε πολύ καλά στα ταμεία και έφτασε βαθμολογία 7,9 στο imdb. Αν δεν σας έπεισα ρίξτε και μια ματιά στο trailer, στο http://www.youtube.com/watch?v=EP-MHO_M6ik.
Χωρίς πολλές τύψεις καλό θα ήταν να αγνοήσετε την «Τελευταία Λεγεώνα», που για κάποιον ανεξήγητο λόγο αποφάσισε να βαδίσει στα χνάρια του «Βασιλιά Αρθούρου». Ο σκηνοθέτης με προϋπηρεσία στην Ζήνα (όχι την Πέγκυ), φτιάχνει έναν αχταρμά από μύθους και χρίζει τον Collin Firth Ρωμαίο στρατηγό καταπατώντας κάθε έννοια λόγικης. Κάπου έχει κι ένα μικρό παιδάκι που θέλει να γίνει Αυτοκράτορας και το επαναλαμβάνει εκνευριστικά άχρωμα σε κάθε σκηνή, ενώ στον Ben Kingsley μάλλον του έλειπαν λεφτά και κάνει τον Μέρλιν. Μόνο αν θέλετε να γελάσετε ή αν το «Scorpion King» συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πέντε καλύτερες ταινίες που έχετε δει.
Πρεμιέρα και για ένα b-movie, το animation «Bee-Movie», με τίτλο-λογοπαίγνιο και την βαριά υπογραφή της Dreamworks. Παλιότερα η εταιρεία είχε προσπαθήσει να μιμηθεί το κλασικό ύφος των ταινιών της Disney, τώρα αλλάζοντας πλεύση ασπάζεται πιστά τις τεχνικές των στούντιο της Pixar. Πολλές χαρούμενες μελισσούλες ζουζουνίζουν και ο κεντρικός ήρωας ανακαλύπτει ότι οι άνθρωποι τρώνε μέλι. Αψυχολόγητα αποφασίζει να τους μηνύσει.
Με τρία αστέρια στα πέντε συνεχίζεται η «Elizabeth» με την Cate Blanchett, ενώ μια και το έφερε η κουβέντα, η ηθοποιός βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις για να πάρει μέρος και στο prequel του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», ίσως σε μία από τις πιο αναμενόμενες ταινίες όλων των εποχών το «Hobbit». Το περιμένουμε το 2009 βέβαια και τα ευχάριστα νέα είναι ότι άλλαξε και ο σκηνοθέτης του project, με την New Line Cinemas, να παραδέχεται πλέον ότι προσπαθεί να πείσει τον Πήτερ Τζάκσον να το αναλάβει.
Το τέλος του μήνα κρύβει και μία ανέλπιστη έκπληξη για τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του splatter. Όπως αποδεικνύεται δεν μας έχουν ξεχάσει και για ακόμη φορά θα εισβάλουν απ' τις οθόνες μας τα τέρατα του «Alien vs Predator». O αγώνας για την επιβίωση θα περάσει σε άλλο επίπεδο, ενώ το tagline της ταινίας μας απειλεί ότι «αυτά τα Χριστούγεννα δεν θα υπάρξει Ειρήνη για τη Γη». Υποθέτω ότι αν πάει καλά εισπρακτικώς δεν θα υπάρξει ειρήνη ούτε τα άλλα Χριστούγεννα.
Για παρατηρήσεις, προτάσεις ή οτιδήποτε άλλο μπορείτε να στείλετε στο ipliotas@upnet.gr, ενώ παλαιότερα θέματα της στήλης που περιλαμβάνουν και προτάσεις για dvd μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα της εφημερίδας ή και στο ιστολόγιο που διατηρώ στο http://john-pliotas.blogspot.com/.

Δεκέμβριος 6- Elizabeth: The Golden Age

Κατέφτασε ο Δεκέμβριος και δυστυχώς η απεργία που έχουν κηρύξει οι σεναριογράφοι στην Αμερική συνεχίζεται, επηρεάζοντας όχι μόνο τις ταινίες που βρίσκονται στο στάδιο της παραγωγής, αλλά και τις τηλεοπτικές σειρές στις οποίες ένα μεγάλο μέρος του κοινού της χώρας μας δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στο πολύ ενημερωμένο άρθρο της wikipedia στο http://en.wikipedia.org/wiki/2007_Writers_Guild_of_America_strike, έχοντας κατά νου ότι η προηγούμενη απεργία των σεναριογράφων το 1988 διήρκησε 22 εβδομάδες! Κατά τα άλλα μέχρι τις γιορτές έρχονται ταινίες με Αϊ-Βασίληδες, λαμπιόνια, γκυ, κάλαντα, ρωμαϊκές λεγεώνες, ζόμπι, εξωγήινους και γκάνγκστερ, επειδή όμως είμαστε ακόμα στην αρχή του μήνα, όλα αυτά θα πρέπει να μείνουν λίγο στην άκρη και να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στις τρεις ταινίες που κάνουν πρεμιέρα στην πόλη μας.
Ξεκινάμε λοιπόν δυναμικά τις νέες προβολές με την αυτού μεγαλειότητα της Ελισάβετ. Ήρθε λοιπόν και στη πόλη μας το sequel της ταινίας εποχής «Elizabeth» με πρωταγωνίστρια και πάλι την Cate Blanchett, που όπως φαίνεται είναι κομμένη και ραμμένη για τον ρόλο. Η επιλογή μετά από τόσα χρόνια να γυριστεί και δεύτερο μέρος της επιτυχημένης ταινίας του 1998 (είχε προταθεί για εφτά όσκαρ τότε), προφανώς έχει τις ρίζες της στη γενικότερη τάση του holywood, προς την σχετικά εξασφαλισμένη οικονομική επιτυχία των sequel και των remake. Παρόλα αυτά το «Elizabeth: The Golden Age» δεν μοιάζει καθόλου για αρπαχτή, κόστισε δύο φορές περισσότερα λεφτά από την πρώτη ταινία και σφραγίζεται ξανά από την καθηλωτική ερμηνεία της Blanchet. Η τελευταία πλέον ακούγεται πολύ έντονα για διπλή υποψηφιότητα όσκαρ Α’ και Β’ γυναικείου ρόλου, για την ενσάρκωση της Βασίλισσας Ελισάβετ και του Μπομπ Ντύλαν στο φεστιβαλικό “I am not there”. Παρότι παίζουν πολλοί ηθοποιοί που εμφανίστηκαν και στην πρώτη ταινία, φοβάμαι ότι οι φανατικοί οπαδοί του cult θα απογοητευτούν, μιας και οι παραγωγοί δεν θέλησαν να χρησιμοποιήσουν ξανά τον Ερίκ Καντονά στον ρόλο του Γάλλου πρέσβη.
Το «Enchanted» έχει όλα τα χαρακτηριστικά των κλασικών ταινιών της Disney. Σύμφωνα με την ιστορία μία κακιά βασίλισσα εξορίζει την πανέμορφη πριγκίπισσα Ζιζέλ από τον κόσμο των παραμυθιών, στην σύγχρονη Νέα Υόρκη. Παρ’ ότι ακούγεται κάπως τετριμμένο, στην Αμερική πήγε κόσμος να το δει και μάλιστα στο imdb έχει συγκεντρώσει βαθμολογία 8,2. Συνδυάζει στοιχεία παραμυθιού με μία ρομαντική ιστορία και χρησιμοποιεί ένα έξυπνο εύρημα στην αλλαγή της εικόνας ανάμεσα στο φανταστικό και την πραγματικότητα.
Ακολουθεί η νέα ταινία του Περράκη, ο οποίος μετά την ανεπανάληπτη εισπρακτική επιτυχία του «Λούφα και Παραλλαγή» επιστρέφει με την «Ψυχραιμία» η οποία υποτίθεται ότι είναι μια δραματική κωμωδία με αισιόδοξο, λυτρωτικό τέλος. Αν θα είναι καλή; Ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Η ιστορία πάντως παρακολουθεί τις παράλληλες, ιστορίες και τις κοινές τύχες μερικών πολύ διαφορετικών νέων κατά τη διάρκεια ενός καλοκαιρινού εικοσιτετράωρου, από της φυλακής τα σίδερα στους κυλιόμενους διαδρόμους του Ελευθέριος Βενιζέλος κι από τις παραλίες του Σαρωνικού ως τα βοσκοτόπια του Ψηλορείτη.
Ανάμεσα στα υπόλοιπα επιπλέει η μεταφορά του πασίγνωστου βιβλίου του Gabriel Garcia Marquez «Έρωτας στα χρόνια της Χολέρας» με τον Javier Bardem. Στα τέλη του 19ου αιώνα ξεκινά ένα ερωτικό τρίγωνο που θα διαρκέσει σχεδόν πενήντα χρόνια. Ο κεντρικός χαρακτήρας Florentino Ariza, διαβάζει ερωτική ποίηση και λογοτεχνία και υποστηρίζει ότι το να υποφέρεις για την ανεκπλήρωτη αγάπη είναι ένα είδος ευγένειας. Η υποδοχή που της επιφυλάχθηκε ήταν χλιαρή, αλλά υποθέτω ότι είναι καλύτερο απ’ το «Λέοντες αντί Αμνών» του Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Επίσης καλές λύσεις αν δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε και σας έχει λείψει το πιστολίδι είναι το «Hitman» και το «Shoot ‘em Up». Σίγουρα ο Κλάιβ Όουεν φορούσε ωτοασπίδες σε όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων, αλλιώς θα πρέπει να έχει κουφαθεί με τόσους πυροβολισμούς που πέφτουν στο δεύτερο.
Πρόταση για dvd έχω κάνει και στις «σελίδες για άλλες σελίδες» και σε παρόμοιο ύφος θα επιλέξω αυτή την εβδομάδα την «Αγέλαστο Πέτρα» του Φίλιππου Κουτσάφτη. Είναι ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ με θέμα την Ελευσίνα, την οποία παρακολουθεί σε ένα διάστημα δεκατριών χρόνων, καταγράφοντας τη μέσα από τα μάτια απλών ανθρώπων. Η ταινία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2001, ενώ και η υποδοχή που της επιφύλαξε το κοινό ήταν θερμή, διατηρώντας την στις αίθουσες επί δεκαεφτά συνεχείς εβδομάδες προβολής.

Νοέμβριος 29- Έρωτας στα χρόνια της Χολέρας

Οι γνωστοί μου που ανέβηκαν στην Θεσσαλονίκη για το κινηματογραφικό φεστιβάλ φυσικά δεν είχαν φροντίσει να κλείσουν εισιτήρια κι έτσι δεν είδαν τίποτα, αλλά τουλάχιστον πέρασαν καλά και στο τέλος όλοι γελάσαμε πάνω απ’ το ίδιο τραπέζι με ζεστές κούπες καφέ και ιστορίες απ’ το ταξίδι τους. Μετά είχαμε την φαεινή ιδέα να οργανώσουμε ένα άτυπο κινηματογραφικό φεστιβάλ σε ένα σπίτι, με ταινίες που θα πρότεινε ο καθένας. Είδαμε λοιπόν τον «Πολίτη Κέιν» για να δείξουμε ένα άλφα επίπεδο, τα «Πορφυρά ποτάμια» που έχουν μία από τις καλύτερες ατμόσφαιρες μυστηρίου, τη «Συμμορία των δεκατριών» την οποία την κατέταξα ανάμεσα στις πέντε χειρότερες ταινίες που έχω δει ποτέ και τέλος το παρανοϊκό c-movie «Καράτε-Τυφλή Φυγή» στο οποίο θα αναφερθώ εκτενέστερα άλλη φορά.

Στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του πραγματικού φεστιβάλ τώρα, το βραβείο πήγε στη ταινία «Ώριμο Στάχυ» του Κινέζου σκηνοθέτη Τσάι Σανκτζούν. Στο «Ώριμο Στάχυ» ο πρωταγωνιστής επιστρέφει στο χωριό του μετά από πέντε χρόνια και ανακαλύπτει ότι όλοι τον θεωρούν νεκρό. Ο Αργυρός Αλέξανδρος απονεμήθηκε στο εκρηκτικό «PVC-1» του Σπύρου Σταθόπουλου το οποίο είναι γυρισμένο σε μονόπλανο (!), δηλαδή όλη η ταινία γυρισμένη απ’ την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς να σταματάει να τραβάει η κάμερα. Τέλος το βραβείο σκηνοθεσίας πήγε στον Βέικο Εουνπού για την ταινία «Φθινοπωρινός Κύκλος».

Πίσω στα Γιάννενα και στις τέσσερις ταινίες που κάνουν πρεμιέρα στην πόλη μας αυτή την εβδομάδα, απ’ τις οποίες ξεχωρίζει η μεταφορά του πασίγνωστου βιβλίου του Gabriel Garcia Marquez «Έρωτας στα χρόνια της Χολέρας». Πρωταγωνιστεί ο Javier Bardem («Η θάλασσα μέσα μου») και όπως όλα δείχνουν έχουμε να κάνουμε με μία από τις καλύτερες δραματικές ταινίες της χρονιάς. Στα τέλη του 19ου αιώνα ξεκινά ένα ερωτικό τρίγωνο που θα διαρκέσει σχεδόν πενήντα χρόνια. Ο κεντρικός χαρακτήρας Florentino Ariza υποφέρει απ’ την αγάπη, όπως άλλωστε κι οι περισσότεροι ήρωες του Marquez. Διαβάζει ερωτική ποίηση και λογοτεχνία και υποστηρίζει ότι το να υποφέρεις για την ανεκπλήρωτη αγάπη είναι ένα είδος ευγένειας. Αρνητικό το ότι οι παραγωγοί απέκτησαν διά της δικαστικής οδού τα δικαιώματα του βιβλίου, αλλά υποστηρίζουν ότι σεβάστηκαν απόλυτα το πνεύμα του. Αναμένεται να ακουστεί την βραδιά των όσκαρ.

Το «Λέοντες αντί Αμνών» σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Ρέντφορντ προωθήθηκε αρκετά στη χώρα μας και είναι ένα ακόμα φιλμ εκ των έσω, που καταγγέλλει την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Ενώ δύο πεζοναύτες στο Αφγανιστάν κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους, ένας φανατικός γερουσιαστής (ο Τομ Κρουζ) κομπάζει σε μία ασυμβίβαστη δημοσιογράφο (Μέριλ Στριπ) για μία νέα στρατιωτική στρατηγική που ακολουθεί η χώρα. Η ταινία σε ένα μεγάλο της μέρος αποτελείται απ’ την ανταλλαγή επιχειρημάτων μεταξύ τους και προφανώς έχει αποχρώσεις ντοκυμανταίρ για να πείσει ακόμα περισσότερο τον θεατή, ενώ και ο ίδιος ο Ρέντφορντ υποδύεται έναν καθηγητή.

Οι επόμενες δύο ταινίες δεν κρύβονται πίσω από απ’ το δάχτυλό τους και δεν καμουφλάρουν με ψαγμένα πλάνα και φιλοσοφημένες ατάκες τον καταιγισμό πυροβολισμών που τις συνοδεύουν. Πρώτος είναι ο «Hitman», δανεικός ήρωας από παιχνίδι στο playstation. Όπως και στο παιχνίδι, ο σκληρός πρωταγωνιστής αναλαμβάνει συχνά συμβόλαια δολοφονιών, όμως σε αυτή του την περιπέτεια μπλέκει σε μία πολιτική συνωμοσία και προσπαθεί να ξεφύγει από την ιντερπόλ και (μαντέψτε) τους Ρώσους. Κυνηγητό στην Ανατολική Ευρώπη (έχει φτηνά γυρίσματα εκεί), αμάξια που στην δεύτερη σφαίρα που θα δεχτούν για κάποιο μυστηριώδη λόγο ανατινάζονται και η απαραίτητη πινελιά σαρκασμού με μία σκηνή που παίζουν το ομώνυμο παιχνίδι. Δεν είναι απίθανο να δούμε του χρόνου και το sequel. Σε ίδιο μήκος κύματος αλλά προφανώς λιγότερο καρικατούρα κι ένα σκαλί παραπάνω είναι ο Κλάιβ Όουεν στο «Shoot’ em Up». Κατά τη διάρκεια μίας συμπλοκής ένας μυστηριώδης άνδρας ο οποίος ονομάζεται Mr Smith βοηθάει μία γυναίκα να γεννήσει (όχι όποια κι όποια, την Μπελούτσι) και μετά αναλαμβάνει να προστατέψει το νεογέννητο από έναν στρατό ενόπλων που θέλει να το σκοτώσει. Να τους έχει στείλει ο Ηρώδης; Ποιος ξέρει; Πάντως αν σας άρεσε ο Όουεν στο «Sin City», υποθέτω θα σας αρέσει κι εδώ.

Τέλος, εκτός από διάφορα παιδικά animation με καρχαρίες, ποντίκια και σέρφερ πιγκουΐνους, εξακολουθούν να προβάλλονται και οι επικές περιπέτειες του «Beowulf», η ταινία του Ζεμέκις που στην Αμερική πήγε αρκετά καλά στα ταμεία, ενώ και στο imdb τσίμπησε ένα συμπαθητικό και ολοστρόγγυλο εφτά. Αν έχετε 3-D γυαλιά μην τα ξεχάσετε σπίτι.

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Νοέμβριος 22- Persepolis

Ολοκληρώθηκε το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το οποίο μου έδωσε την εντύπωση ότι ήταν περισσότερο «Φεστιβάλ» και λιγότερο «Κινηματογραφικό». Σας επίσημος προσκεκλημένος παραβρέθηκε και ο σταρ Τζον Μάλκοβιτς, που νομίζω αδικήθηκε κατάφορα τη χρονιά που δεν πήρε το όσκαρ για την ταινία «Being John Malcovic». Φαντάζεστε την βραδιά της απονομής ο εκφωνητής να έλεγε: «And the Oscar goes to John Malcovic, for… Being John Malcovic». Όταν ετοίμαζα το άρθρο ήταν πολύ νωρίς για να ξέρω τους νικητές των κατηγοριών, αλλά ελπίζω η ταινία που θα ξεχωρίσει να διαγράψει και αξιόλογη πορεία και αφού σβήσουν τα φώτα των εκδηλώσεων.

Στις προβολές που γίνονται στη πόλη μας δεν υπάρχουν σημαντικές αλλαγές, καθώς μόλις μία ταινία κάνει πρεμιέρα, το επικό παραμύθι «Beowulf». Υποθέτω ότι δεν απευθύνεται σε πολύ μικρές ηλικίες και έρχεται μόλις δύο χρόνια μετά την σκανδιναβική εκδοχή του, που σε κάποιο videoclub θα το έχει πάρει το μάτι σας. Για εκείνο το φιλμ, που είχε γυριστεί με γνωστούς ηθοποιούς αλλά σχετικά χαμηλό budget, είχα μαζέψει αντιφατικές γνώμες απ’ όσους γνωστούς μου το είχαν δει και φαίνεται ότι η φετινή ταινία θα είναι ένα είδος ρεβάνς για τον μυθικό ήρωα από την Ισλανδία. Τώρα είναι μεγαλύτερη παραγωγή, την ανέλαβαν Αμερικάνοι και συγκεκριμένα στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθεται αναπαυτικά ο Robert Zemeckis, ο οποίος επιχειρεί μία απόδοση του παραμυθιού χρησιμοποιώντας παρόμοια τεχνική με το «Polar Express». Αν θυμάστε σε εκείνο έπαιζε ο Τομ Χανκς και ουσιαστικά ήταν μία μίξη animation και πραγματικότητας, η οποία είχε φτιαχτεί με τέτοια τεχνική ώστε οι μορφές των ηθοποιών να μοιάζουν εξαιρετικά αληθινές. Σύμφωνα με το ομώνυμο επικό ποίημα, ο Νορμανδός λαϊκός ήρωας Beowulf αντιμετώπισε ένα πανίσχυρο και αιμοδιψές Τρολ για να απαλλάξει την χώρα του από την τυραννία. Λογικά θα το σκοτώσει ή θα το δέσει χειροπόδαρα, ενώ –και εδώ είμαι σίγουρος ότι ίσως αναπτερώσω το ενδιαφέρον σας για το φιλμ- κάπου συναντά και την Αντζελίνα Τζολί ψηφιακά γυμνή. Αν τα animation κατατάσσονται στις πρώτες επιλογές σας, τότε δεν έχετε παρά να κάνετε λίγη υπομονή, μιας και περίπου σε τρεις εβδομάδες θα έρθει το «Bee-Movie», με τίτλο-λογοπαίγνιο, πολλές διάσημες φωνές και την υπογραφή της Dreamworks. Φυσικά ασπάζεται πιστά τις τεχνικές της Pixar και θα προσπαθήσει να μιμηθεί το πετυχημένο (και πολυφορεμένο) ύφος των ταινιών της. Στο bee-movie θα δείτε πολλές χαρούμενες μέλισσες να ζουζουνίζουν και τον πρωταγωνιστή να αποφασίζει να μηνήσει τους ανθρώπους επειδή τρώνε μέλι.

Στην πρώτη γραμμή των ταινιών που συνεχίζουν να προβάλλονται είναι το «Προσοχή, Πόθος» (Lust, Caution) του Ανγκ Λι με το οποίο κέρδισε ξανά τον Χρυσό Λέοντα στο φετινό Φεστιβάλ Βενετίας. Κατασκοπευτικό θρίλερ που διαδραματίζεται στην Σανγκάι την εποχή της κατοχής της απ’ τους Ιάπωνες και έχει και μια «πολυσυζητημένη» ερωτική σκηνή. Χωρίς να ταράξει τα νερά και με θέμα την ενδοοικογενειακή σύγκρουση μεταξύ ενός αστυνομικού κι ενός μαφιόζου το θρίλερ “We own the night”με δυνατό καστ από Joaquin Phoenix, Mark Wahlberg, Robert Duvall και Eva Mendes.

Για τα μικρά παιδιά υπάρχει ο “Ήρωας του Βυθού” (Shark Bait) με μαφιόζους μεγαλοκαρχαρίες (κυριολεκτικά) και για όσους δεν βαριούνται τον Ben Stiller το «HeartBreak Kid». Για το τελευταίο δεν θα αντισταθώ να ξαναγράψω το σχόλιο που κάποιος αγανακτισμένος σινεφίλ έγραψε στο imdb: “Jesus, don't go to this movie”.

Παρατηρώντας το πρόγραμμα Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου των δύο multiplex εδώ στην Πάτρα που είμαι, σημείωσα ότι δεν έχει προγραμματιστεί κάποια προβολή της ταινίας «Persepolis» και μιας και δεν ξέρω αν θα έρθει σύντομα και στην πόλη μας, θα πω δύο λόγια γιατί νομίζω ότι αξίζει. Το πολιτικοποιημένο «Persepolis» απευθύνεται σε ειδικό κοινό και πρόκειται για μεταφορά ενός δυστοπικού κόμικ, το οποίο με την ευκαιρία της προβολής διατίθεται πλέον και στα ελληνικά βιβλιοπωλεία. Είναι γαλλική παραγωγή, βραβεύτηκε στις Κάννες, καταθέτει ξεκάθαρη καταγγελία ενάντια στο ιρανικό καθεστώς και είναι τόσο μουντόχρωμο, που θυμίζει σοβιετικά κινούμενα σχέδια. Πρωταγωνιστεί ένα μικρό κοριτσάκι, που προσπαθεί σε ένα τόσο καταπιεστικό περιβάλλον να κάνει τη δική του επανάσταση. Ανάγλυφη απεικόνιση των περιορισμένων δικαιωμάτων των γυναικών στο Ιράν, αλλά και πινελιές χιούμορ. Χαρακτηριστικό της απήχησης που είχε στη Γαλλία, το ότι ήταν η επίσημη υποψηφιότητα της χώρας για όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας για την χρονιά που μας πέρασε, αφήνοντας έξω το «Ζωή σαν τριαντάφυλλο» με τη ζωή της Εντίθ Πιάφ, που είχε σαρώσει και εισπρακτικά και καλλιτεχνικά.

Νοέμβριος 15- Waking Life

Οι πρεμιέρες των ταινιών αυτής της εβδομάδας κόβουν τον κινηματογραφικό Νοέμβριο ακριβώς στη μέση, καθώς οι θερμοκρασίες βουτάνε ακόμα χαμηλότερα και ο βαρύς Χειμώνας χτυπάει με αξιώσεις την οντισιόν για τον πρωταγωνιστή των επόμενων τριών μηνών.

Σε περίπτωση που επιλέξετε τους κινηματογράφους Odeon στο Παραλίμνιο για την βραδινή σας έξοδο, μπροστά σας θα ανοιχθεί ένα μπουκέτο επιλογών για όλες τις διαθέσεις. Πρώτα απ' όλα υπάρχει το “Lust, Caution” του Ανγκ Λι με το οποίο κέρδισε ξανά τον Χρυσό Λέοντα στο φετινό Φεστιβάλ Βενετίας. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, σίγουρα είναι ένα πολύ καλό κατασκοπευτικό θρίλερ που διαδραματίζεται στην Σανγκάι την εποχή του Β' Π.Π. Από κοντά ακολουθεί το αστυνομικό θρίλερ “We own the night”με τους Joaquin Phoenix, Mark Wahlberg, Robert Duvall και την Eva Mendes. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν μεγάλη εμπειρία μιας και στο παρελθόν έχουν υποδυθεί αστυνομικούς-μαφιόζους-διεθφαρμένους δικαστικούς και οι κριτικές μιλούν για μία ταινία πάνω απ' τον μέσο όρο. Δεν νομίζω να σας απογοητεύσει.

Από animation υπάρχει το “Shark Bait” το οποίο έχει μεταφραστεί στα ελληνικά ως ο “Ήρωας του Βυθού” και απευθύνεται αποκλειστικά στις μικρότερες ηλικίες. Έχει τους κλασικούς καρχαρίες-καρμπόν της Pixar οι οποίοι απ' ότι φαίνεται έχουν αναλάβει εργολαβία την μαφία του βυθού. Μόνο αν έχετε μικρά παιδιά ή αν έχετε βαρεθεί ακόμα και το lifeless μηχάνημα που πιάνει κουκλάκια με τον γάντζο. Τέλος πρεμιέρα κάνει και το “HeartBreak Kid” με τον Ben Stiller, που προσπαθεί φιλότιμα να μιμηθεί τις αντιπαθητικές γκριμάτσες του Τζιμ Κάρευ. Δεν την έχω δει, απλά παραθέτω το σχόλιο που έχει κάνει κάποιος στο imdb: “Jesus, don't go to this movie”. Προφανώς υπάρχουν σοβαροί λόγοι.

Ίσως λοιπόν η καλύτερη λύση να είναι και πάλι το κοινωνικό θρίλερ «Επικίνδυνες Υποσχέσεις» του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ με τον μεταμορφωμένο Βίγκο Μόρτενσεν, την λιτά εκθαμβωτική Ναόμι Γουότς και τον ορισμό της εγκληματικής φυσιογνωμίας Βενσάν Κασέλ. Η ρωσική μαφία λυμαίνεται το Λονδίνο και κάτω από τον επιφανειακό καθωσπρεπισμό αναπτύσσεται μία κοινωνία με τους δικούς της νόμους και τους δικούς της κώδικες. Βία, πάθη και δρόμοι χωρίς επιστροφή σε ένα από τα καλύτερα φιλμ της χρονιάς.

Αν παρόλα αυτά το τσουχτερό κρύο σας αναγκάσει να μείνετε σπίτι κουκουλωμένοι σε κουβέρτες, τότε η πρόταση για dvd είναι κομμένη και ραμμένη για να σας κάνει να σκεφτείτε το νόημα της ζωής. Το «Waking Life» είναι μία ιδιάζουσα περίπτωση και φυσικά δεν είναι η κατάλληλη ταινία για να δείτε με μεγάλη παρέα, πίτσες και μπύρες. Έχει γυριστεί με μη συμβατική τεχνική και οι μορφές των πρωταγωνιστών έχουν μετατραπεί υπό μία έννοια σε animation.

Χρώματα, σχήματα, γραμμές, πλαίσια και η προοπτική όλων αυτών μπλέκονται πέρα από κανόνες και τύπους, σαν να είναι μέρος ενός αφαιρετικού σχεδίου που ο ζωγράφος αποτυπώνει βιαστικά στο χαρτί την ώρα που το βλέπουμε. Όπως καταλαβαίνετε είναι δύσκολο να περιγραφεί, αλλά δεν είναι καθόλου κουραστικό και είναι μία ευχάριστη αλλαγή στην τετριμμένη εικόνα που συναντούμε συνέχεια μπροστά μας. Το αποτέλεσμα σαγηνεύει το μάτι, όμως ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Richard Linklater δεν περιορίζεται σε αυτό. Από την αρχή κάνει φανερές τις προθέσεις του, ότι το «Waking Life» είναι μία ταινία αφύπνισης του πνεύματος. Θέλει να «πει» κάποια πράγματα, να φιλοσοφήσει πάνω σε δύσκολους ορισμούς και να προκαλέσει τον θεατή να τον ακολουθήσει στον γρήγορο ρυθμό με τον οποίο εναλλάσσονται οι σκηνές. Ο πρωταγωνιστής ταξιδεύει, συναντά πρόσωπα από απλούς ανθρώπους μέχρι τους σπουδαιότερους επιστήμονες του κόσμου και συζητούν. Την πιο φιλοσοφημένη άποψη, όμως την ακούει από έναν τύπο που έχει μετατρέψει το αμάξι του σε βάρκα, φορά καπέλο καπετάνιου και υποστηρίζει ότι «σε όλους στην αρχή της ζωής μας, μας έχουν δοθεί μερικοί μαρκαδόροι. Δεν έχει σημασία αν έχουμε πάρει μόνο έναν κόκκινου χρώματος ή είκοσι τέσσερις με είκοσι τέσσερα διαφορετικά χρώματα. Σημασία έχει τι θα ζωγραφίσουμε με αυτούς στη ζωή.»

Εξαιρετική σύλληψη, βγήκε στους κινηματογράφους το 2001 και υποστηρίζεται από ένα καλό καστ ηθοποιών, ανάμεσά τους και ο Ίθαν Χόκ. Αξίζει να το αναζητήσετε και αν το δείτε σίγουρα θα συμφωνήσετε με το tagline της ταινίας: «thought provoking».