Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Robin Hood


Καλησπέρα. Αυτές τις μέρες ολοκληρώνεται και το φεστιβάλ στις Κάννες, όμως θα αργήσουμε να δούμε κάποια από τις ταινίες που διαγωνίζονται εκεί και άρα αναβάλουμε το θέμα για τις καλένδες. Σήμερα θα παρουσιάσω τις δύο τελευταίες ταινίες που είδα και είναι δημιουργήματα σκηνοθετών που σέβομαι απεριόριστα. Όπως αποδείχθηκε η μία ήταν καλύτερη από την άλλη, αλλά κάπως έτσι συμβαίνει πάντα στη ζωή.

Robin Hood **1/2


Εντάξει, ομολογώ ότι οι προσδοκίες μου για τη συγκεκριμένη ταινία ήταν υπερβολικά υψηλές. Το δίδυμο Ρίντλεϋ Σκοτ και Ράσελ Κρόου έχουν δώσει δύο εκπληκτικές (για μένα) ταινίες εποχής, τις οποίες έχω τοποθετήσει στη λίστα με τις 20 αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών. Πρόκειται φυσικά για τον "Μονομάχο" και την extended εκδοχή του... (αρκετοί θα διαφωνήσουν εδώ) "Βασιλείου των Ουρανών". Επίσης στις γενικότερα αγαπημένες μου ταινίες κατατάσσω και τα εξής έργα του ίδιου σκηνοθέτη: "American Gangster", "Body of lies", "1492, Conquest of Paradise", "Black Hawk Down", "Blade Runner", "Άλιεν", η λίστα είναι ατελείωτη, κανείς δεν αμφιβάλει για τις μαγικές ικανότητες του Σερ Ρίντλεϋ Σκοτ.
Το πολυδιαφημισμένο "Robin Hood" παρότι δεν ανταποκρίθηκε στον υπέρμετρο ενθουσιασμό μου, σίγουρα δεν είναι μια ταινία που θα περάσει εντελώς απαρατήρητη. Απλώς μετά από τόση προβολή (μέχρι και το φεστιβάλ Καννών άνοιξε εκτός συναγωνισμού) και λαμβάνοντας υπόψιν το λαμπρό επιτελείο που βρέθηκε μπροστά και πίσω από τις κάμερες, όταν βγήκα από τον κινηματογράφο μία στυφή γεύση είχε απομείνει στο στόμα μου: δυστυχώς ήξερα ότι μπορούσαν να έχουν συνθέσει κάτι πολύ ανώτερο. Αυτό από την πλευρά μου. Οι υπόλοιποι της παρέας, μάλλον είχαν δυσανασχετήσει για τα 9 ευρώ που έδωσαν και αναπόλησαν το άκρως εντυπωσιακό trailer του "Prince of Persia" που είχαμε δει πριν ξεκινήσει η ταινία. Ας εξετάσω όμως λίγο αναλυτικότερα τον Ρομπέν των "Δασών"(;) ώστε να σας δώσω να καταλάβετε ποια σημεία μου άρεσαν και ποια βρήκα αδιάφορα ή και ανούσια.
Συνολικά, ως περιπέτεια με πολλές μάχες, καλπασμούς, ξίφη, τόξα, αποβάσεις (είχε ακόμα και από αυτές), φωτιές, σπαθιές, πανοπλίες, καταπιεστές βασιλιάδες, καταπέλτες κλπ η ταινία ήταν πλήρης. Και κάστρα είδαμε να εκπορθούνται και καυτό λάδι να πέφτει στο κεφάλι δύσμοιρων και πανούργους συνωμότες να θέλουν να δολοφονήσουν τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο και βέλη να εκτοξεύονται προς κάθε κατεύθυνση. Από αυτά χορτάσαμε και ήταν και τεχνικά άψογα, μόνο τα φωτόσπαθα έλειπαν και αυτά μάλλον θα ήταν υπερβολή. Αλλά όλα αυτά μαζί δεν είναι αρκετά για να φτιάξουν μια καλή ταινία, όχι όταν είμαστε στο 2010.
Κατ' αρχάς, αν και εμένα δεν με πείραξε ο πυρήνας της ιστορίας, είμαι σίγουρος ότι πολλούς θα τους ξένισε. Αυτό που θα δείτε δεν έχει καμία σχέση με τον κλασικό μύθο του καλού κλέφτη - υπερασπιστή των φτωχών που έχετε στο κεφάλι σας. Θα μπορούσε κάλλιστα η ταινία να λέγεται "Απόβαση στη Βρετανία" ή "Magna Carta" ή "Η ιστορία ενός οποιουδήποτε ιππότη". Όταν επέστρεψα από τον κινηματογράφο, η μητέρα μου (φαν της ταινίας του '91 με τον Κόστνερ) με ρώτησε αν παρουσιάζεται ο κακός Σερίφης του Νότιγχαμ όπως σε εκείνη την ταινία. Αναγκάστηκα να απαντήσω ότι ο Σερίφης εμφανίζεται για ενάμιση λεπτό (και αν).
Με ενόχλησε ότι ενώ η ταινία ονομαζόταν "Robin Hood", η κεντρική πλοκή σχετιζόταν με τον Βασιλιά Ιωάννη και την εισβολή των Φράγκων στην Αγγλία. Και κάπου εκεί ανάμεσα σε όλα αυτά, μπλεκόταν και ο Ράσελ Κρόου, που έκανε μεν επίδειξη των θαυμαστών ικανοτήτων του στην τοξοβολία, αλλά δεν με έπεισε σε κανένα σημείο ότι έχει μπει βαθιά στο πετσί του ρόλου. Νομίζω σε αυτό συνετέλεσε σημαντικά ότι δεν είχε στοιβαρό ρόλο στην κεντρική υπόθεση. Ουσιαστικά ήταν ένας τυχαίος πολεμιστής, έρμαιο των περιστάσεων.
Από την πλευρά της η Κέιτ Μπλάνσετ ήταν καλή στο ρόλο της Μάριον, αλλά υπήρχαν ορισμένες στιγμές που προσπαθούσε να μιμηθεί το χιούμορ της Κίρα Νάιτλι στους Πειρατές της Καραϊβικής. Σε αυτή την ταινία ξεκάθαρα δεν χωρούσαν σκέρτσα και νάζια. Επίσης ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να κατέβει και αυτή να πολεμήσει στη μάχη, σαν άλλη σιδερόφραχτη Έγουεν από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.
Ο Μαξ φον Σίντοφ ήταν εξαιρετικός, το ίδιο και ο πραγματικά κακός της υπόθεσης ο Μαρκ Στρονγκ. Τον έχω δει τελευταία να κάνει τον κακό στο "Σέρλοκ Χολμς" και στο "Kick Ass", αξίζει να τυποποιηθεί σε τέτοιους ρόλους. Είναι πολύ κακός. Σε αντίθεση με τον Βασιλιά Ιωάννη που ενώ είχε όλα τα φόντα να εξελιχθεί σε μεγάλο κακό, ήταν ορισμένες στιγμές που τον έπιανε η καλωσύνη και πήγαινε να πολεμήσει στο πλευρό των καλών.
Νομίζω ότι οι μεταπτώσεις στις προθέσεις των χαρακτήρων, τα ασθενή κίνητρά τους, καθώς και η ευρύτητα των γεγονότων που προσπάθησε να καλύψει το σενάριο ήταν οι κυριότερες αδυναμίες της ταινίας.
Μουσική, κουστούμια και φωτογραφία πάντως ήταν σε υψηλό επίπεδο, όπως υπέροχα σχδιασμένοι ήταν και οι τίτλοι τέλους. Αλλά καταλαβαίνετε ότι αν υπάρχει χώρος στα θετικά της ταινίας για τους τίτλους τέλους, τότε κάτι δεν πάει καλά. Συνολικά, θεωρώ ότι το "Robin Hood" είναι μια ταινία που αξίζει να δείτε στον κινηματογράφο, αλλά που δεν θα κρατηθεί για ιδιαίτερα μεγάλο διάστημα στη μνήμη σας.

Wrestler ****

Περσινή ταινία, συνιστά μία άριστη πρόταση για dvd, που κερδίζει με άνεση τέσσερα αστέρια. Διάβασα την κριτική του Newsweek που έλεγε: "Παρακολουθήστε την ανάσταση του Μίκυ Ρουρκ μέσα στο συγκινητικό έργο του Αρανόφσκι". Αυτό νομίζω συνοψίζει και την ουσία του "Παλαιστή", χωρίς να πιστεύω ότι ο Ρουρκ φέρνει τα πάνω κάτω στην υποκριτική. με την ερμηνεία του. Τον εαυτό του παίζει και για αυτό είναι τόσο αληθινός. Στο "Wrester" μην περιμένετε δραματικές εξάρσεις σαν αυτές που είχε το "Requiem for a dream", ή τη μυστικιστική ατμόσφαιρα του "Fountain". Εδώ η μουσική περνάει σε ρόλο κομπάρσου και θα παρακολουθήσετε μία ανθρώπινη ταινία χαμηλών τόνων, την ιστορία ενός σάπιου εσωτερικά ανθρώπου που ξέρει μόνο να παίρνει μέρος σε αγώνες κατς. Κάποτε ήταν διάσημος σε όλη τη χώρα, πλέον κουβαλάει κούτες σ' ένα συνοικιακό σούπερ-μάρκετ. Μια αληθινή και συνηθισμένη ιστορία, που δεν γίνεται σε κανένα σημείο μελό και υποστηρίζεται από τις πολύ καλές ερμηνείες τόσο του Μίκυ Ρουρκ, όσο και της Μαρίσα Τομέι (αμφότεροι υποψήφιοι για όσκαρ ερμηνείας). Δείτε το.

Είχα σκοπό να συμπεριλάβω και τον "Κυνόδοντα" στη σημερινή ανάρτηση, αλλά θα τον αφήσω για την επόμενη φορά, νομίζω αξίζει μία ξεχωριστή αναφορά. Ο ελληνικός κινηματογράφος φώναξε ότι συνεχίζει να αναπνέει.
Κλείνω με είδηση της τελευταίας στιγμής. Η τέταρτη ταινία των "Πειρατών της Καραϊβικής' θα γυριστεί εξ ολοκλήρου σε 3-d και θα την έχουμε στις οθόνες μας σε έναν ακριβώς χρόνο από τώρα. Ονομάζεται "On stranger tides", πρωταγωνιστούν Ντεπ, Ρας και Πενέλοπε Κρουθ και σκηνοθετεί ο ειδικός στα μιούζικαλ Ρομπ Μάρσαλ.
Όσο για το ποια θα είναι η επόμενη ταινία που θα δω κινηματογράφο; Μάλλον το "Prince of Persia". Ο Μπρουκχάιμερ ξέρει τι να δώσει στο κοινό.

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Kick-Ass


Kick-Ass ***

Ήταν μια ταινία-έκπληξη. Ανέμενα ότι θα έβλεπα ένα οπτικοποιημένο κόμικ με υπερ-ήρωες, αλλά το trailer με έχει προετοιμάσει για κάτι που θα έκλινε πολύ περισσότερο προς την παρωδία. Τελικά οι περισσότερες αστείες σκηνές ήταν στο trailer και ο σκηνοθέτης Μάθιου Βον επέλεξε να κρατήσει παράξενες ισορροπίες μεταξύ σοβαρού και αστείου. Το χαρακτηριστικότερο ήταν ότι φλέρταρε πολύ με τη βία, σε βαθμό που πιστεύω θα ενοχλήσει ορισμένους. Ειδικά στις σκηνές που οι ταραντινικοί σφαγιασμοί εκτελούνται από ένα δεκάχρονο, γλυκύτατο κοριτσάκι.
Σύμφωνα με την υπόθεση, ένας απόλυτα συνηθισμένος μαθητής σχολείου, αποφασίζει να φορέσει μία αλλόκοτη στολή δύτη και να υποδυθεί τον σούπερ-ήρωα Kick-Ass, που βοηθάει τους συνανθρώπους του στην πόλη. Γιατί το κάνει; Πρώτα απ' όλα γιατί έχει αναπτυγμένη μία αίσθηση καθήκοντος και αλτρουισμού. Κατά δεύτερον για να βελτιώσει την ανύπαρκτη σεξουαλική του ζωή. Η προσπάθειά του αποκτά με τη βοήθεια του ίντερνετ διαστάσεις φαινομένου και σύντομα ο έλεγχος ξεφεύγει από τα χέρια του Dave.
Έντονα χρώματα, ενδιαφέρουσες φάτσες στο καστ (μαζί με τον Νίκολας Γκέιτζ), καλές σκηνές μονομαχιών, εντονότατη κόμικ αισθητική, σκιαγράφηση ενός ήρωα που θυσιάζεται για το ευρύτερο καλό (και για χάρη της αίγλης), συνολικά ένα αξιόλογο αποτέλεσμα. Φυσικά η ταινία απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικες και κυρίως στο κοινό των multiplex που σε λίγες μέρες θα ενθουσιαστούν με την επιστροφή του Iron Man (μάζεψε μερικά ψιλά το πρώτο τριήμερο προβολής του*). Πάντως είδα το "Kick-Ass" στον κινηματογράφο και καθόλου δεν μετάνοιωσα για τα 9 ευρώ, διασκέδασα στο πνεύμα του tagline: Shut up. Kick ass. Στα αμερικανικά ταμεία πήγε καλά, στο imdb που παραδοσιακά πριμοδοτεί τις ταινίες του είδους έχει βαθμολογία 8,3 στα 10, ενώ στο rottentomatoes το ποσοστό των θετικών κριτικών φτάνει το 76%.

*133 εκατομμύρια δολάρια...

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Αόρατος Συγγραφέας


Μεσολάβησε αρκετός καιρός από την προηγούμενη συνάντησή μας. Ο καιρός άλλαξε για τα καλά, εδώ στην Πάτρα ξεκίνησαν τα μπάνια και η χώρα χρεοκόπησε, αλλά με άλλο όνομα. Όταν δύο καλοί φίλοι βρίσκονται μετά από εβδομάδες, θέλουν να πούνε ο ένας στον άλλον για όλες τις ταινίες που είδαν, είτε ήταν καλές είτε ήταν κακές. Και μιας και εγώ είμαι ο οικοδεσπότης στην κινηματογραφική στήλη της Μπρίζας, επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με τα δικά μου. Εντάξει, δεν είναι φοβερές επιλογές, αλλά τουλάχιστον ελπίζω αρκετοί να είδατε το «Κορίτσι με το τατουάζ», που είχα προτείνει στο προηγούμενο φύλλο.

Τιτανομαχία ***

Αν είναι να την έχετε δει λογικά θα το έχετε πράξει ήδη και αν δεν ήταν να τη δείτε, δύσκολα θα σας πείσω με την κριτική μου. Πρόκειται για ένα έργο, που ήταν ακριβώς όσο θορυβώδες αποτυπωνόταν στα trailer και τις διαφημίσεις. Απευθυνόταν στο ευρύ κοινό των Cineplex, που θέλει για δύο ώρες να ξεχαστεί απ’ την καθημερινότητα βλέποντας σπαθιά, Θεούς, δαίμονες, τριήρεις να καταποντίζονται, δεσποσύνες να απάγονται, βουνά να χωρίζουν στη μέση και γιγαντιαίους, κακούς σκορπιούς να προσπαθούν με μανία να καρφώσουν τους πρωταγωνιστές. Μπορείτε να την κατηγορήσετε για ρηχή επιλογή, αλλά συνολικά ήταν μια ευχάριστη ταινία.

Ο σκηνοθέτης δεν έχει τόση σημασία, στα συν το cast που περιλάμβανε σε δεύτερους ρόλους πολύ καλούς ηθοποιούς, καθώς και η μουσική που αν και δεν ήταν στα επίπεδα ενός Χανς Ζίμερ, υπηρετούσε αξιοπρεπώς το αποτέλεσμα (μ’ αρέσει πολύ αυτή η κλισέ φράση). Θα σας πρότεινα, όμως να μην πέσετε στην παγίδα του 3-d όπως έπεσα κι εγώ ως άβουλο θύμα του marketing. Δυστυχώς στα Γιάννενα που την είδα η ταινία προβαλλόταν αποκλειστικά σε αίθουσες με 3-d και έτσι υποχρεώθηκα στην καταβολή 12ευρου, παρ’ ότι ελάχιστες σκηνές στην ταινία ήταν γυρισμένες για 3-d προβολή. Ειλικρινά βρήκα ελάχιστη διαφορά με γυαλιά ή χωρίς και είναι ένα σχόλιο που ακούστηκε αρκετά.

Αόρατος Συγγραφέας *** ½

Ο Ρόμαν Πολάνσκι δεν τα πάει και πολύ καλά τελευταία. Βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό στην Ελβετία και υπάρχει μία συζήτηση γύρω απ’ την υπόθεσή του, δηλαδή το αν θα εκδοθεί στις ΗΠΑ, όπως διακαώς επιθυμούν οι τελευταίες. Εναντίον του 76χρονου σκηνοθέτη, εδώ και πολλά χρόνια εκκρεμούν κατηγορίες για το βιασμό μίας ανήλικης και απ’ ότι φαίνεται αυτή τη φορά δύσκολα θα τη γλυτώσει. Παρ’ όλα αυτά η καλλιτεχνική του πορεία συνεχίζει και η τελευταία του ταινία τιμήθηκε με την Αργυρή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου. Όχι άδικα, θα προσθέσω.

Ο «Αόρατος Συγγραφέας» είναι μία ταινία βραδύκαυστου μυστηρίου και έχει να κάνει με την ιστορία ενός πρώην πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας (Πιρς Μπρόσναν), ο οποίος αποφασίζει να αποσυρθεί σε ένα απομονωμένο νησί και να γράψει τα «καυτά» απομνημονεύματά του. Για το σκοπό αυτό προσλαμβάνει έναν αόρατο συγγραφέα, δηλαδή έναν επαγγελματία συγγραφέα που θα δώσει αξιοπρεπή εμφάνιση στο κείμενο. Όλα βαίνουν καλώς, όμως λίγο πριν την ολοκλήρωση του βιβλίου ο αόρατος συγγραφέας αυτοκτονεί. Στη θέση του προσλαμβάνεται εσπευσμένα ένας άλλος συγγραφέας (Γιούαν Μακ Γκρέγκορ), που δεν αργεί να διαπιστώσει ότι η υπόθεση των απομνημονευμάτων δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται.

Καλό το πρωταγωνιστικό δίδυμο (ειδικά ο Μπρόσναν είχε να επιδείξει τις υποκριτικές του ικανότητες από τον «Ράφτη του Παναμά»), καλό το σενάριο (βασισμένο σε βιβλίο του Ρόμπερτ Χάρις) και πολύ καλή η μουσική επένδυση του ελληνικής καταγωγής Αλεξάντερ Ντεπλάτ. Ο «Αόρατος Συγγραφέας» απευθύνεται σε όλους, είναι ένα καλό πολιτικό θρίλερ με καθηλωτική ατμόσφαιρα. Νομίζω δεν θα σας απογοητεύσει και είναι σαφώς καλύτερο από το «Φράντικ», μία αντίστοιχη προσπάθεια του Πολάνσκι.

Δεκατέσσερις Λεπίδες *

Ούτε δεκατρείς, ούτε δεκαπέντε. Μία από τις ταινίες που τα τελευταία χρόνια παράγουν με το τσουβάλι οι Κινέζοι. Σπατάλη ειδικών εφέ, αρκετές εντυπωσιακές σκηνές μονομαχιών και κυνηγητό από τη μια άκρη της Κίνας ως την άλλη, για μια ταινία χωρίς πολλές αξιώσεις. Ο σκηνοθέτης μάλλον άφησε τον ενθουσιασμό του να τον παρασύρει λίγο περισσότερο απ’ όσο έπρεπε και το αποτέλεσμα ήταν ένας συμπαθητικός αχταρμάς. Ειδικά προς το τέλος αποφάσισε να το κάνει γουέστερν και να βάλει ένα έφιππο τάγμα πολεμιστών με καραμπίνες, να καταδιώξουν τον άμοιρο πρωταγωνιστή που τα μόνα όπλα του είναι δεκατέσσερις λεπίδες (φυσικά το τάγμα έχασε για πάντα- μην το κάνουμε θέμα).

Κομφούκιος *½

Ακόμα μία πρόσφατη ταινία εγκεκριμένη από το επίσημο καθεστώς της Κίνας, που αποφάσισε να επενδύσει σε αρχαίες αξίες του λαού, ποιος ξέρει σε τι είδους προπαγάνδα αποβλέποντας. Πρωταγωνιστεί ο γνωστός Τσόου Γιουν Φατ (Τίγρης και Δράκος, Πειρατές της Καραϊβικής), αλλά ενώ σε ορισμένα σημεία το φιλμ προσπαθεί, συνολικά δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τη μετριότητα. Αν δεν έχετε τίποτα άλλο να κάνετε, τότε μπορείτε να τη δείτε στον υπολογιστή σας και να περάσει λίγη ώρα, αλλά δεν αξίζει να πληρώσετε ούτε σεντ. Αν θέλετε να δείτε ωμό ξύλο δείτε τις δεκατέσσερις λεπίδες, αν θέλετε να απολαύσετε τον συμπαθή Γιουν Φατ δείτε τον Τίγρη και Δράκο και αν θέλετε να μάθετε για τον Κομφούκιο ανοίξτε τη Wikipedia. Άρα η ταινία δεν εξυπηρετεί κάτι το ιδιαίτερο.

Πάνω κάτω αυτά είδα τις προηγούμενες μέρες, πέρα από όλα τα επεισόδια της τωρινής σεζόν Southpark και επεισόδια Lost. Αν θέλετε κι εσείς να πείτε τη γνώμη σας για τις ταινίες που είδατε πρόσφατα, είναι εύκολο. Δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε το ιστολόγιο της στήλης στο http://john-pliotas.blogspot.com/. Γενικά ακονίστε τις διαθέσεις σας γιατί έρχονται «Iron Man 2» και η πολυαναμενόμενη εκδοχή του Ρομπέν των Δασών με τον Ράσελ Κρόου.