Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Spartacus: Blood and Sand

Spartacus: Blood and Sand ****


Γράφοντας αυτή την ανάρτηση βλέπω τη Βραζιλία με την Ακτή Ελεφαντοστού. Και μόλις ο Λουίς Φαμπιάνο πέτυχε ένα μαγικό γκολ (με λίγη βοήθεια απ’ τα χέρια, αλλά τα έχουμε ξαναδεί αυτά). Αυτές τις μέρες είδαμε και το τρίτο trailer από το πολυαναμενόμενο «Inception» του Κρίστοφερ Νόλαν, που εκτίναξε τις προσδοκίες μας στα ύψη. Στοιχηματίζω ότι θα είναι η ταινία του καλοκαιριού (τέλη Ιουλίου κάνει πρεμιέρα), όμως στην Ελλάδα λογικά θα αργήσει.

Σήμερα σκέφτηκα να αφήσω λίγο τον κινηματογράφο και η αιτία είναι το «Spartacus: Blood and Sand». Πάνω κάτω αυτά που λέει ο τίτλος και τέσσερα αστέρια για μία πολύ πετυχημένη τηλεοπτική σειρά, που τελευταία ακούγεται αρκετά και στη χώρα μας- να ‘ναι καλά οι καταρρακτώδεις βροχές του ίντερνετ. Το μόνο ίσως που λείπει από τον υπότιτλο είναι το «sex», ένα από τα κύρια συστατικά της συνταγής όπως θα δούμε παρακάτω.

Η σειρά αναπλάθει το μύθο του ιστορικού προσώπου Σπάρτακου, ενός μονομάχου που κατά τον πρώτο αιώνα π.Χ. ηγήθηκε μίας μεγάλης εξέγερσης σκλάβων στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Η πρώτη σεζόν αποτελείται από 13 επεισόδια και προβλήθηκε από τον Ιανουάριο στο αμερικανικό συνδρομητικό κανάλι Starz.

Στις ΗΠΑ δείχνουν ξεκάθαρα ότι τους αρέσει ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός και μετά την αναγέννηση του είδους πριν λίγα χρόνια με τον "Μονομάχο" του Ρίντλευ Σκοτ, είχαμε έναν καταιγισμό από μεγάλες παραγωγές που ασχολήθηκαν με ελληνική μυθολογία. Η "Τιτανομαχία" κινήθηκε σε καλά επίπεδα φέτος, ο «Πέρσι Τζάκσον και η κλοπή της αστραπής» προωθήθηκε πολύ, η «Τροία» ήταν η «Τροία», ενώ οι "300" έκλεψαν τις εντυπώσεις. Τότε το πολύ καλό μάρκετινγκ, η έξυπνη χρήση του blue screen και ένας σκηνοθέτης με εμπνεύσεις (δημιούργησε αργότερα και το εξαιρετικό «Watchmen») παρέδωσαν μία ταινία που απέσπασε εκτός από ενθουσιώδη υποδοχή του κοινού και καλές κριτικές. Υποσημείωση: αναμένουμε μέσα στο 2011 το sequel που μάλλον θα ονομάζεται «Ξέρξης» (όπως και το αντίστοιχο sequel του κόμικ, γραμμένο πάλι από τον Φρανκ Μίλερ). Ως τότε λοιπόν, αφού το «Lost» τελείωσε και το «Fast Forward» αποδείχθηκε αμερικανιά, έχουμε να ασχοληθούμε με κάτι εντυπωσιακό και αρχαιοπρεπές στα χνάρια του «Rome».










Δεν σύγκρινα παραπάνω τυχαία τους "Τριακόσιους" με το "Spartacus" μιας και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη κινηματογραφική τριβή για να συνειδητοποιήσεις πόσο επηρεασμένη είναι η σειρά από την αισθητική της ταινίας του Σνάιντερ. Άλλωστε μού πρότειναν τη σειρά χρησιμοποιώντας και αυτό το επιχείρημα και με αυτό το δόλωμα είδα μέσα σε λίγες μέρες όλα τα επεισόδια, παρασυρμένος από τις εξελίξεις.

Οφείλω να ομολογήσω ότι παραγωγοί, συντελεστές και σκηνοθέτες των δεκατριών επεισοδίων προέρχονται κατά κύριο λόγο από τη «Ζήνα» και τον «Ηρακλή», αλλά αυτό μην σας τρομάζει. Η ίδια η Lucy Lawless συγκαταλέγεται στους πρωταγωνιστές και ο Ιόλαος έχει πάρει θέση πίσω απ’ την κάμερα, παρ’ όλα αυτά το αποτέλεσμα είναι αξιόλογο.

Ο πρωταγωνιστής Andy Whitfield είναι κατάλληλος για τον κτηνώδη ρόλο, ενώ και όλοι όσοι τον πλαισιώνουν ανεβάζουν το υποκριτικό επίπεδο της σειράς, όπως ο John Hannah που υποδύεται τον Μπατιάτους. Οι δημιουργοί έχοντας στη διάθεσή τους το πλεονέκτημα του χρόνου, σφυρηλάτησαν μια αλυσίδα χαρακτήρων που σταδιακά αποκτούν βάθος και δένουν αρμονικά με το φόντο. Πρέπει να τονίσω ότι το πρώτο επεισόδιο της σειράς στηρίζεται σε αδύναμο και απλοϊκά σχηματικό σενάριο, αλλά τα προβλήματα σύντομα ξεπερνιούνται. Αξίζει να επιμείνετε.

Όλοι οι διάλογοι είναι πολύ προσεγμένοι σε σημείο που να μοιάζουν βγαλμένοι από βιβλίο (αν και μερικές φορές θα τους προτιμούσα λίγο ελαφρύτερους, δεν χρειάζεται όλοι οι μονομάχοι να μιλάνε σαν φιλόσοφοι ή ποιητές). Τα κουβάρια των δολοπλοκιών είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της σειράς και σε αρκετά επεισόδια θα συμβούν ανατροπές που θα σας εκπλήξουν. Μουσική και κοστούμια σε καλό επίπεδο, όσο για τα σκηνικά όρεξη να έχετε για εικόνες από blue screen (πετυχημένη η αισθητική τους).










Αν είστε της παλιάς σχολής και αναπολείτε την ταινία του Κιούμπρικ για τον Σπάρτακο ή το «Μπεν Χουρ», καλύτερα να τα διώξετε από το μυαλό σας πατώντας το play. Βρισκόμαστε στο 2010 και η ιστορία δικαιούται να ειπωθεί ξανά, με περισσότερα εφέ, περισσότερο θράσος, περισσότερους μύες και φλερτάροντας με την ωμή βία. Ας μην κρυβόμαστε, θα παρακολουθήσετε πολλές σκηνές σπλάτερ.

Υπάρχουν ελάχιστα ιστορικά στοιχεία για τη ζωή του Θρακιώτη Σπάρτακου πριν την εξέγερση. Μια λεπτομέρεια είναι ότι στην πραγματικότητα το «Σπάρτακος» δεν είναι το κανονικό του όνομα, είναι αυτό που αποκτά στην αρένα μετά τα πρώτα κατορθώματά του. Η σειρά έχει ένα στρώμα ιστορικότητας, αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω πόσο παχύ ήταν. Στο σχετικό άρθρο της Wikipedia αναφέρει τις ιστορικές ανακρίβειες (εστιάζονται περισσότερο στην κοινωνική θέση των γυναικών), αλλά προσωπικά η αναπαράσταση της εποχής με ικανοποίησε πλήρως. Κάπως έτσι πρέπει να ζούσαν στην αρχαία Ρώμη και μου άρεσε που αξιώματα και εκφράσεις λέγονταν στα λατινικά.

Σύμφωνα με την υπόθεση ο Σπάρτακος είναι ένας φύλαρχος από τη Θράκη, υποτελείς στους Ρωμαίους. Πηγαίνει σε μια εκστρατεία μαζί τους, αλλά όλα πάνε στραβά και καταλήγει καταδικασμένος σε θάνατο. Αυτό δεν είναι το χειρότερο, γιατί οι Ρωμαίοι κάνουν την αγαπημένη γυναίκα του σκλάβα. Όπως και εσείς θα χάνατε την ψυχραιμία σας, έτσι και ο Σπάρτακος αρχίζει να σκοτώνει κόσμο και κοσμάκη προκειμένου να την ξανακρατήσει στην αγκαλιά του. Δεν είναι όμως σπαρμένος με ροδοπέταλα ο δρόμος, καθώς πολλοί διαβόητοι τύποι με τρομακτικά παρατσούκλια θέλουν να του ξεριζώσουν το κεφάλι. Πίσω από τον πυρήνα της πλοκής όμως, ξεχωρίζουν οι συγκρούσεις χαρακτήρων και οι ακόρεστες φιλοδοξίες τους.

Συνολικά η ατμόσφαιρα στο «Spartacus» κυμαίνεται από οργιαστική έως νοσηρή, δεν υπάρχουν πολλά φτιασιδώματα και σίγουρα δεν είναι ένα θέαμα που απευθύνεται σε παιδιά ή ανθρώπους που απεχθάνονται τη βία και τη βρομιά.










Το τελείωμα της πρώτης σεζόν φέρνει αναμονή για την εξέλιξη της ιστορίας. Ο παλιός Σπάρτακος και η σκωτσέζικη εκδοχή του (βλ. «Braveheart»), είχαν έναν προσανατολισμό ενάντια στη φεουδαρχία και σύγκρουσης με κάθε μορφή κυριαρχίας ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο. Θα ήθελα πολύ να δω τη σειρά να μεταμορφώνεται από ένα οπτικό πανηγύρι σε κάτι παραπάνω από απλή ψυχαγωγία. Αυτό βέβαια είναι στοίχημα μεγάλο, που σε μεγάλο βαθμό θα εξαρτηθεί και από το μέγεθος της παραγωγής. Οι μεγάλοι στρατοί απαιτούν και πολλά λεφτά, είτε τους φτιάχνεις στην πραγματικότητα, είτε τους αναπαριστάς στη μικρή οθόνη.

Τα γυρίσματα της δεύτερης σεζόν καθυστέρησαν εξαιτίας μιας σοβαρής ασθένειας του Whitfield (τελικά φαίνεται ότι ξεπεράστηκε). Για την ώρα ανακοινώθηκε ένα prequel έξι επεισοδίων το οποίο θα αφηγείται την ιστορία του Μπατιάτους και της γυναίκας του Λουγκρητίας, δύο ηρώων που στην πρώτη σεζόν κινούν τα νήματα.

Συγκερασμός σεξ, βίας, άμμου και αίματος είναι το σήμα κατατεθέν της σειράς. Ακόμα κι αν δεν είστε φαν της χλαμύδας και των σκληρών μονομαχιών, ίσως το «Spartacus: Blood and Sand» καταφέρει να σας αλλάξει γνώμη.


Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Prince of Persia

Δυστυχώς δεν είχα πολύ χρόνο για κινηματογράφο τις τελευταίες δύο εβδομάδες, αλλά είδα μερικές ταινίες σε dvd, όπως βέβαια και απανωτά τα τελευταία επεισόδια του Lost. Στη σημερινή ανάρτηση θα μιλήσουμε λίγο για το "Prince Of Persia" και δύο φιλμ που μπορείτε να εχμ... νοικιάσετε, έχοντας κατά νου ότι η καλοκαιρινή περίοδος χαρακτηρίζεται από ξαφνικές καταρρακτώδεις βροχές*. Δυστυχώς, αυτή την περίοδο είχαμε και άσχημα νέα για τους σινεφίλ, μιας και ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο εγκατέλειψε το project των δύο ταινιών "Χόμπιτ" εξαιτίας καθυστερήσεων.

Prince of Persia

Δυστυχώς δεν πρόλαβα ακόμα να το δω, αν και από το trailer μού δημιούργησε πολύ καλές εντυπώσεις για ταινία του είδους. Επίσης άκουσα πολλές γνώμες φίλων οι οποίοι την είδαν και ενθουσιάστηκαν, άρα ριψοκινδυνεύω και σας την προτείνω. Εύκολο μαντεύω ότι θα αρέσει ειδικά σε όσους είναι φαν των action video games και των "Πειρατών της Καραϊβικής". Άλλωστε οι "Πειρατές" και το "Prince of Persia" είναι και οι δύο τέκνα ενός απ' τους εμπορικότερους παραγωγού του Χόλυγουντ, του Τζέρυ Μπρουκχάιμερ ("National Treasure", "Black Hawk Down", "Pearl Harbour", "Gone in sixty seconds", "Armageddon", "Con Air", "The Rock").
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο, πολύ δημοφιλές παιχνίδι για κονσόλες, όπου ο ήρωας ταξιδεύει στη μακρινή Περσία περασμένων εποχών για να σκοτώσει κακούς, να κερδίσει την όμορφη πριγκίπισσα και να ανακαλύψει χαμένα τεχνουργήματα. Και η αλήθεια είναι ότι η πλοκή της ταινίας περιστρέφεται γύρω από ένα εγχειρίδιο του οποίου ο κάτοχος έχει τη δυνατότητα να αλλοιώνει το πέρασμα του χρόνου. Συνολικά η ταινία θα είναι μία μείξη του παιχνιδιού, του "Assasin's Creed" (ένα παρόμοιας αισθητικής παιχνίδι) και των "Πειρατών της Καραϊβικής", χωρίς να λείψουν και δόσεις "Τιτανομαχίας". Δράση, χιούμορ, ξέφρενα κυνηγητά, σπαθιά, μαγεία και στο ρόλο του πρωταγωνιστή ο Τζίλενχαλ, ένας ηθοποιός που δεν γεμίζει εύκολα το μάτι.
Πώς πήγε στα ταμεία στην Αμερική; Ομολογώ ότι με τόση προβολή που είχε προηγηθεί, περίμενα κάτι καλύτερο. Όπως αποδείχθηκε, είχε την ατυχία να πέσει μαζί με ένα ακόμα sequel του Shrek (το "Forever After", θα έλεγα να το μποϋκοτάρετε μπας και σταματήσουν να βγάζουν συνέχειες), ενώ πολλοί εξακολουθούν να πηγαίνουν στο "Iron Man 2" και στο "Robin Hood" (παράλληλα έκανε πρεμιέρα και το "Sex and the City 2", αλλά σίγουρα αυτή η ταινία δεν απευθύνεται στην ίδια μερίδα του κοινού). Ως αποτέλεσμα και μέσα στη φουρτούνα της summer action season, την πρώτη εβδομάδα στους κινηματογράφους της Αμερικής το "Prince of Persia" κατέλαβε τη δεύτερη θέση του box-office με εισπράξεις 37 εκατομμυρίων δολαρίων. Όχι άσχημα, αλλά όχι και εντυπωσιακά (πάντως πήγε ελάχιστα καλύτερα από τις περιπέτειες της Κάρυ και των φιλενάδων της).

Book of Eli **

Δεν στάθηκε στο ύψος των προσδκοκιών μου αυτή η ταινία. Η κεντρική ιδέα, οι πρωταγωνιστές, η προσεγμένη φωτογραφία, όλα προοιώνιζαν ότι θα βλέπαμε ένα post-apocalyptic (μετά την καταστροφή - εσχατολογικό) φιλμ, που θα στηριζόταν μεν στη δράση, αλλά θα εμβάθυνε στα ζητήματα που είχε αποφασίσει να θίξει. Τελικά ο σκηνοθέτης (ή οι παραγωγοί) αποφάσισαν να κάνουν ένα ακόμα μέτριο action-packed έργο, μία κόπια του Μαντ Μαξ, που θα έκανε μεν μεγάλη επιτυχία το '90, σήμερα όμως φαντάζει φτωχό και επίπεδο.
Ένας μετα-προφήτης διασχίζει την Αμερική ακολουθώντας οράματα. Στο σακίδιό του κρύβει ένα μοναδικό βιβλίο που μπορεί να φέρει και την καταστροφή και τη λύτρωση. Όπως καταλαβαίνετε υπάρχουν κι άλλοι που το θέλουν και θα κάνουν τα πάντα για να το αποκτήσουν, χωρίς να λογαριάζουν ότι ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος Ντέντζελ Ουάσινγκτον δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί που κουβαλάει μαζί του.
Τι μας έμεινε λοιπόν πέρα από τις cool σφαγές; Ο γερο-Ντέντζελ ήταν καλός στο ρόλο του ασκητή προφήτη και επίσης καλός στις σκηνές μονομαχιών. Η γκρίζα, υπερεκτεθειμμένη στο φως εικόνα ήταν επίσης αξιοσημείωτη και κάπου εδώ σταματάνε τα καλά νέα. Το σενάριο κάπου έχασε τον προσανατολισμό του (για να μεταβληθεί τελικά σε αμερικανιά), οι κακοί ήταν καρικατούρες (ακόμα και ο Γκάρι Όλντμαν), κάπου βάλανε και ένα μοντέλο ελαφρώς ενδεδυμένο για να δούνε την ταινία και τα δεκαπεντάχρονα, μουσική δεν θυμάμαι καν αν είχε, τα κοστούμια και τα σκηνικά θύμιζαν αντίγραφα από παιχνίδια στον υπολογιστή (βλέπε "Fallout").
Συμπερασματικά: αν θέλετε να δείτε μία περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, τότε το "Book of Eli" θα σας προσφέρει δύο ευχάριστες ώρες. Για οτιδήποτε άλλο μάλλον θα σας απογοητεύσει ή τουλάχιστον θα σας αφήσει πεινασμένους. Σε περίπτωση που ψάχνετε κάτι βαθύτερο σε παρόμοιο σκηνικό, αναζητήστε το "The Road" με τον Βίγκο Μόρτενσεν.

New Moon **1/2

Άργησα να το δω, αλλά μόλις το έκανα αναθερμάνθηκε το ενδιαφέρον μου για τη σειρά των βιβλίων της Stephenie Meyer και διάβασα μέσα σε λίγες μέρες και την "Έκλειψη" (είχα μείνει εδώ και αρκετούς μήνες στα δύο πρώτα βιβλία).
Έχοντας διαβάσει τη "Νέα Σελήνη" ήξερα ότι η υπόθεση θα ήταν βαρύδι για τον καινούργιο σκηνοθέτη και νομίζω δεν έπεσα έξω. Στο βιβλίο δεν γίνονται πολλά πράγματα, ο ευγενικός , τέλειος βρικόλακας Έντουαρτ έχει μικρό ρόλο, η Μπέλα επαναλαμβάνεται σε ατέρμονες αναζητήσεις, ενώ κάθε ίχνος περιπέτειας ουσιαστικά απουσιάζει.
Πάντως, παρ' ότι θεωρώ τη "Νέα Σελήνη" το πιο αδύναμο βιβλίο της σειράς, ο Κρις Βέιτζ έκανε φιλότιμες προσπάθειες, είδα πολλά όμορφα πλάνα στην ταινία που έδεναν αρμονικά με την αξιόλογη μουσική του ελληνικής καταγωγής Άλεξ Ντεπλά (είχε κάνει πρόσφατα και το καλό soundtrack του "Αόρατου Συγγραφέα". Συνολικά αξίζει να τη δείτε, έστω και διεκπεραιωτικά, και υπόσχομαι θα περάσει ευχάριστα η ώρα, αλλά χωρίς να σας αφήσει κάτι.
Τι έχουμε να περιμένουμε από το franchise που δημιούργησε δικό του cult, το ισχυρότερο μάλιστα μετά τα βιβλία του Χάρυ Πότερ; Ένα δυναμικό come back με την "Έκλειψη" που βγαίνει στις 30 Ιουνίου στους κινηματογράφους της χώρας μας. Ο σκηνοθέτης πάλι άλλαξε (λάθος των παραγωγών κατά τη γνώμη μου, αν όντως αυτοί ευθύνονται), αλλά τουλάχιστον αυτή η ταινία έχει να υποστηριχθεί από ένα κατά πολύ ανώτερο βιβλίο. Νομίζω θα είναι μία από τις επιτυχίες του καλοκαιριού και με λίγη υπομονή θα δούμε μια αξιοπρεπή κατάληξη της τετραλογίας σε ενάμιση χρόνο (18 Νοεμβρίου 2011 κάνει πρεμιέρα η "Χαραυγή").

Αυτά για την ώρα. Ελπίζω να μην στγκαταλέγεστε στους απογοητευμένους απ' το τέλος του Lost. Μετά από έξι χρόνια τελείωσε η -μέχρι στιγμής- καλύτερη σειρά της τηλεόρασης (κοντά της τοποθετώ μόνο το αστυνομικό "The Wire", αν και δύσκολα συγκρίνονται μιας και ανήκουν σε εντελώς διαφορετικό είδος). Φυσικά ήταν αδύνατον να ικανοποιήσει όλους τους φανατικούς φίλους της, ειδικά όταν και η τελευταία σεζόν κρατήθηκε σε υψηλό επίπεδο. Τελικά οι δημιουργοί αποφάσισαν να ρίξουν περισσότερο βάρος στους χαρακτήρες και όχι στο μυστήριο του νησιού και για μένα έπραξαν ορθά. Το "Lost" έκανε μεγάλη επιτυχία σε όλο τον κόσμο εξαιτίας όχι μόνο της "αινιγματικής" εξέλιξης, αλλά και των επιτυχημένων χαρακτήρων του. Οπωσδήποτε κι εγώ θα ήθελα μερικές εξηγήσεις παραπάνω, αλλά είναι καλύτερα ορισμένα ζητήματα να μην υπεραναλύονται, ώστε ο καθένας να μπορεί να φτιάξει μία διαφορετική εκδοχή στο μυαλό του, ανάλογα με όσα πήρε από τη σειρά. εννοείται, δεν θα γράψω κάτι σχετικά με την υπόθεση. Αν ανήκετε σε όλους αυτούς που δεν έχουν δει ούτε ένα επεισόδιο Lost, ξεχάστε τη δικαιολογία "πού να βλέπω τώρα έξι σεζόν". Θα το δείτε γιατί αξίζει και θα σας χαρίσει πολλές όμορφες στιγμές.
Αξίζει να τονίσω και ότι μπορείτε πολύ εύκολα να βρείτε τα 131 επεισόδια της σειράς, μιας και το κανάλι που την προβάλει στην Αμερική, το ABC τα διαθέτει όλα δωρεάν στο site του.

Με την παραπάνω τηλεοπτική παρένθεση, κλείνω για σήμερα Πέμπτη. Στην επόμενη συνάντησή μας θα κάνω κριτική στον "Κυνόδοντα", μία εξαιρετική ελληνική ταινία. Και εκτός από αυτό σκοπεύω να αναλύσω με αυστηρότητα και μία γκρίζα υπόθεση που τη συνοδεύει.

*torrential rains για τους αγγλομαθείς