Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008

Ιανουάριος 24- John Rambo

Τέλη Ιανουαρίου και σήμερα ανοίγει μία κινηματογραφική εβδομάδα, από αυτές που περνούν στην ιστορία. Είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά την εισβολή του στο Αφγανιστάν και τα συντροφικά γλέντια με τους φίλους Ταλιμπάν, ο Τζον Ράμπο επιστρέφει για μία τελευταία μάχη. Ο πάντα πολιτικά επίκαιρος Συλβέστερ Σταλόνε φοράει την κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά του και αναλαμβάνει για ακόμα μία φορά την παραγωγή, τη σκηνοθεσία, το σενάριο και φυσικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Σαν ασύμμετρη απειλή επιτίθεται στη Μιανμάρ (η Βιρμανία τέλος πάντων) χωρίς να κραδαίνει πολυβόλα, αλλά με ένα αντιεροπορικό που μαζεύει στο δρόμο. Οτιδήποτε μπαίνει στο πεδίο βολής του και μοιάζει με βιετκόνγκ εξολοθρεύεται εν ριπή οφθαλμού και όπως φαντάζεστε το μακελειό που ακολουθεί είναι άνευ προηγουμένου. Όλα αυτά γιατί προσπαθεί να σώσει μια ομάδα ιδεαλιστών, κακομαθημένων συμπατριωτών του, που έχουν πιαστεί αιχμάλωτοι. Στο trailer υπάρχει μια υπόνοια ότι στο τέλος θυσιάζεται, αλλά όπως λέει και το tagline της ταινίας: «Heroes Never DieThey just reload

Πρεμιέρα και για το δράμα εποχής «Atonement», που είναι η ιστορία μίας παραδοσιακής οικογένειας, που διαγράφει ομόκεντρους κύκλους γύρω απ’ τις διαπροσωπικές σχέσεις των μελών της. Είναι βασισμένο στο διάσημο στη Βρετανία, ομώνυμο μυθιστόρημα του Ian McEwan και ξεκινάει όταν ένας 13χρονος ευγενικής καταγωγής κατηγορεί το φίλο της μεγάλης του αδερφής για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε ποτέ. Οι συνέπειες αυτής της πράξης κυνηγούν τους χαρακτήρες, οι ζωές των οποίων ξεδιπλώνονται μπροστά μας με φόντο το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Αν η συγχώρεση είναι αμφίδρομα λυτρωτική και αν με πρόσχημα τον πόνο που αισθανθήκαμε δικαιούμαστε να την αρνηθούμε, σας αφήνω να το αναρωτηθείτε καθώς θα πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Πρωταγωνιστεί φυσικά η εξαίσια Κίρα Νάιτλι που επιβεβαιώνει την αρμονική της συνεργασία με το σκηνοθέτη του «Περηφάνια και Προκατάληψη» Τζο Ράιτ. Πήρε τη χρυσή σφαίρα καλύτερης δραματικής ταινίας και τα προγνωστικά μιλάνε για ένα από τα φαβορί των Όσκαρ.

Σημαντική ταινία θεωρώ το «Into the Wild» για το οποίο δεν έχω ξαναγράψει και σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. Η κατεύθυνση που έχει επιλέξει ο Sean Penn και η σύγκρουσή του με το κατεστημένο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τον οδηγούν σε αυτή την ταινία σε μία συμβολική «μεγάλη πορεία» προς την Αλάσκα. Ο Πεν σκηνοθέτησε το 2007 το «Into the Wild» και ακολουθεί τη μοναχική διαδρομή ενός απόφοιτου πανεπιστημίου, ο οποίος σε μία κρίση ταυτότητας εγκαταλείπει το λαμπρά διαγραφόμενο μέλλον του, χαρίζει την περιουσία του και αποφασίζει να κάνει ωτοστόπ μέχρι την Αλάσκα. Στο δρόμο συναντά ένα μωσαϊκό ανθρώπινων χαρακτήρων, απ’ τους οποίους καλείται να πάρει ψηφίδες για να συνθέσει τον δικό του. Ουσιαστικά είναι μία κραυγή αγωνίας της γενιάς του ipod, για την οποία η επιτυχημένη καριέρα είναι αυτοσκοπός και τα μέσα για να την πετύχουν η ιδιοτέλεια και ο αριβισμός. Ο ήρωας της ταινίας συνειδητοποιεί την ματαιότητα όλων αυτών και αποφασίζει να ξεκινήσει την αναζήτηση του πραγματικού νοήματος της ζωής. Τα πρώτα σχόλια είναι θετικά και μένει να δούμε την αποδοχή που θα έχει στο κοινό που ουσιαστικά κατακρίνει.

Για το τέλος θα πάρω σαν αφορμή το δελτίο τύπου της Rosebud για την επίσημη πρεμιέρα της ταινίας «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες», η οποία έγινε την προηγούμενη Πέμπτη. Παρευρέθηκαν αστέρια του παγκόσμιου σινεμά, διάσημα μοντέλα, δημοσιογράφοι, φίλοι του Μεγάρου Μουσικής αλλά και πλήθος επωνύμων. Πρόκειται για την τρίτη κινηματογραφική μεταφορά των τρελών Γαλατών, όπου ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ (Ζεράρ Ντεπαρντιέ), λαμβάνουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες, προκειμένου να βοηθήσουν έναν φίλο τους να διεκδικήσει το κορίτσι των ονείρων του, την πριγκίπισσα της Ελλάδος. Όπως καταλάβατε όσοι έχετε έστω δει έστω και από μακριά το κόμιξ, οι δημιουργοί της ταινίας κράτησαν από την πρωτότυπη ιστορία μόνο τον τίτλο και στα υπόλοιπα αποφάσισαν να αφήσουν τη φαντασία τους να οργιάσει. Εννοείται ότι κάπου έχουν χώσει και τη Σκλεναρίκοβα, ενώ παίζει και ο Σουμάχερ (δεν κάνω πλάκα) και διάφοροι άλλοι. Από το trailer και τη γενικότερη αίσθηση που αποπνέουν όλα τα παραπάνω, φοβάμαι ότι στο imdb θα πλησιάσει τη βαθμολογία του πρώτου Αστερίξ, δηλαδή το 5,2.

Στα υπόλοιπα υπάρχει το ελληνικό «Γαμήλιο Πάρτυ» που έκοψε 76.000 εισιτήρια το πρώτο τετραήμερο προβολής του, το δυνατό ισπανικό θρίλερ «Ορφανοτροφείο» με τέσσερα αστέρια στα πέντε και το «Επιθυμίες στο παρά πέντε» με Τζακ Νίκολσον και Μόργκαν Φρίμαν, που την προηγούμενη εβδομάδα κυριάρχησε στο αμερικανικό box office.

Ιανουάριος 17- Michael Clayton

Έλαβε τέλος και η σεμνή τελετή απονομής των χρυσών σφαιρών, που κάθε άλλο παρά τελετή ήταν. Χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες τα βραβεία ανακοινώθηκαν στους δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια μίας κοινότυπης συνέντευξης τύπου, που διήρκησε περίπου μισή ώρα. Θυμίζω ότι η προγραμματισμένη, πολυτελής τελετή είχε ακυρωθεί εξαιτίας του μποϋκοτάζ που είχαν κηρύξει οι Αμερικάνοι ηθοποιοί, ως ένδειξη συμπαράστασης στους σεναριογράφους, που συνεχίζουν τη μαραθώνια απεργία τους. Εντάξει να τα πάρουν τα λεφτά τους, αλλά έχουν αρχίσει να γίνονται εκνευριστικοί. Στο σημαντικότερο κομμάτι τώρα, τα βραβεία μοιράστηκαν σε πολλούς και διάφορους, μάλλον για να μείνουν όσο το δυνατόν περισσότεροι ευχαριστημένοι. Το σχετικό κλίμα είχε διαμορφωθεί με την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων, στις οποίες για τις κατηγορίες καλύτερης ταινίας υπήρχαν εφτά και όχι πέντε ταινίες όπως συνηθίζεται. Όπως θα διαπιστώσετε και παρακάτω καμία ταινία δεν κατάφερε να κατακτήσει πάνω από δύο βραβεία.

Ως καλύτερη δραματική ταινία ψηφίστηκε το «Atonement», που στηρίζεται στην εξαιρετική σκηνοθεσία του Joe Wright («Περηφάνια και Προκατάληψη») και στην υπέροχη ερμηνεία της Keira Knightley. Η τελευταία δυστυχώς δεν κέρδισε τη χρυσή σφαίρα καλύτερης δραματικής γυναικείας ερμηνείας, μιας και στη θέση της βραβεύτηκε για κάποιον ανεξήγητο λόγο η Julie Christie για την ταινία «Away from her». Όσο αναμενόμενο ήταν το βραβείο για το «Atonement», άλλο τόσο ήταν και το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου για τον Daniel Day-Lewis, που δύσκολα θα χάσει και το αντίστοιχο αγαλματίδιο. Καλύτερη κωμωδία ή μιούζικαλ ψηφίστηκε το «Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street», η νέα συνεργασία του Tim Burton με τον Johnny Depp. Ο τελευταίος πήρε και το βραβείο καλύτερης ερμηνείας σε κωμωδία ή μιούζικαλ, αλλά νομίζω το στυλ αμφότερων έχει πολυφορεθεί μετά τον «Ψαλιδοχέρι», το «Chocolate Factory» και το «Corpse Bride». Συνολικά οι δυο τους έχουν συνεργαστεί σε ούτε λίγο, ούτε πολύ έξι ταινίες.

Από ένα βραβείο κέρδισαν επάξια η Marion Cotillard, υποδυόμενη την Εντίθ Πιάφ στη «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο», η Cate Blanchett υποδυόμενη τον Μπομπ Ντίλαν στο «I am not there» και ο Ισπανός Javier Bardem για την ταινία των αδερφών Κοέν «No country for old Men». Τις μεγαλύτερες εκπλήξεις τις είχαμε στις κατηγορίες σκηνοθεσίας και ξενόγλωσσης ταινίας, όπου κέρδισε η βιογραφική γαλλική ταινία «Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα». Ο σκηνοθέτης Julian Schnabel κατατρόπωσε όλα τα τρανταχτά ονόματα (Burton, Coen, Ridley Scott , Joe Wright) καθώς και ταινίες που συζητήθηκαν πολύ (4 Months, 3 Weeks and 2 Days, Lust-Caution, Persepolis). Τέλος στην κατηγορία των animations δεν υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός και ο «Ρατατούης» απλά έκοψε το νήμα πριν το «Bee Movie» και τους «Simpsons».

Σε όσα προβάλλονται ακόμα στην πόλη μας, δεν θα πρέπει να αφήσετε να δραπετεύσει ο American Gangster, που πρόκειται για μια απ’ τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο εξαιρετικά αληθοφανής τρόπος που ο Ridley Scott έχει ζωντανέψει τη Νέα Υόρκη του 1970. Το φιλμ με τον Τζόρτζ Κλούνεϊ «Michael Clayton» είναι καλό πολιτικό θρίλερ, αλλά αν δεν έχετε δει το «Goodnight and Good Luck» και το «Syrianna», τότε καλύτερα να αναζητήσετε αυτά στις προθήκες των video club. Αν σας έχουν λείψει οι επικές ταινίες, σκεφτείτε και το «Dungeon Siege» («Πολιορκία») με τον Τζέισον Στάθαμ να μοιράζει απλόχερα σπαθιές δεξιά κι αριστερά, σφάζοντας ορκ που μοιάζουν με τα ορκ του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», περνώντας από πόλεις που μοιάζουν με τις πόλεις του «Άρχοντα» και διασχίζοντας βουνά που μοιάζουν με τα βουνά του «Άρχοντα». Μαζί με τα εφέ κόστισε 60 εκατομμύρια, αλλά έκανε άνοιγμα στην Αμερική για μόλις 3. Τι να πεις;

Συνεχίζει δυναμικά και ο Nicolas Cage στα ίχνη ενός ακόμα χαμένου θησαυρού και συγκεκριμένα ψάχνοντας ένα απόκρυφο βιβλίο, το οποίο περιέχει τα μεγαλύτερα μυστικά στην ιστορία της Αμερικής. Σίγουρα θα το είδαν πολλοί, αλλά ίσως κουράσει η επανάληψη καταστάσεων από την πρώτη ταινία. Στην Αμερική ο Cage ανακάλυψε 190 εκατομμύρια δολάρια σε τέσσερις εβδομάδες, όσα δηλαδή και το animation «Alvin and the Chipmunks». Μεγάλος νικητής πάντως στις γιορτές αναδείχθηκε ο Γουιλ Σμιθ στον «Ζωντανό Θρύλο», που πέτυχε εισπράξεις της τάξεως των 240 εκατομμυρίων, παρ’ ότι συγκέντρωσε επικρίσεις από όσους είχαν διαβάσει προηγουμένως το βιβλίο του Richard Matheson. Το 2010 έρχεται και το sequel. Ως τότε υπομονή.

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008

Ιανουάριος 10- Dungeon Siege

Το 2008 μπήκε πλέον για τα καλά και μαζί του μπήκε στην τελική ευθεία η, σημαντική για τα κινηματογραφικά δρώμενα, βραδιά της απονομής των Όσκαρ. Όπως κάθε χρόνο θα προηγηθούν οι Χρυσές Σφαίρες, που είναι τα βραβεία των ανταποκριτών ξένου τύπου στο Χόλυγουντ. Η απεργία, όμως της ένωσης σεναριογράφων συνεχίζεται και οι ηθοποιοί σαν ένδειξη συμπαράστασης ανακοίνωσαν ότι θα απέχουν από την απονομή, που γίνεται αυτό το σαββατοκύριακο. Άδειο θα είναι λοιπόν το κόκκινο χαλί. Περισσότερα για τις Χρυσές Σφαίρες, καθώς και την αναλυτική λίστα με τις φετινές υποψηφιότητες μπορείτε να αναζητήσετε στον διαδικτυακό τους τόπο στο http://www.goldenglobes.org.

Πριν λίγες μέρες δόθηκαν και τα βραβεία της Εθνικής Ένωσης Κριτικών της Αμερικής στα οποία κυριάρχησε η δραματική ταινία «There Will Be Blood» με πρωταγωνιστή τον αξιολογότερο σύγχρονο ηθοποιό Ντάνιελ Ντέι Λούις. Κέρδισε τα βραβεία καλύτερης ταινίας, ανδρικής ερμηνείας και σκηνοθεσίας, ενώ ο πρωταγωνιστής έχει ήδη στις αποσκευές του τα βραβεία ανδρικής ερμηνείας των ενώσεων κριτικών Νέας Υόρκης και Λος Αντζελες, καθώς και μία υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα. Ο Ντάνιελ Ντέι Λούις υποδύεται έναν μεγιστάνα του πετρελαίου στα τέλη του 19ου αιώνα και ο ρόλος του θυμίζει λίγο τον χασάπη απ’ τις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης».

Περνάμε τώρα σε αυτά που προβάλλονται στην πόλη μας και κάνουμε ποδαρικό τη νέα χρονιά με τέσσερις ταινίες που απευθύνονται σε εντελώς διαφορετικό κοινό η μία από την άλλη. Ξεκινάμε με τον Τζόρτζ Κλούνεϊ, που συνεχίζει να επιλέγει απαιτητικούς ρόλους σε δύστροπα φιλμ (παίρνει άφεση αμαρτιών για την ανεκδιήγητη «Συμμορία των δεκατριών»). Επίκεντρο ο πολιτικός προβληματισμός στο «Michael Clayton» και μία διερεύνηση των αντιδράσεων των χαρακτήρων υπό το πρίσμα (ή τη σήψη αν προτιμάτε) της διαφθοράς. Ίσως χαρίσει στον πρωταγωνιστή μία ακόμα υποψηφιότητα για Όσκαρ, αλλά εννοείται ότι αν ψάχνατε πιστολίδι, γρήγορα αμάξια και παρκούρ προσπεράστε την χωρίς πολλές τύψεις. Κανένας, όμως λόγος ανησυχίας. Για εσάς είναι επόμενη ταινία που κάνει πρεμιέρα: «Alien vs Predator 2». Δεν έχω ιδέα τι έγινε στην πρώτη ταινία και πάω στοίχημα ότι κι όσοι την είδατε δεν θυμάστε. Αρκεί, όμως να ρίξετε μια ματιά στο trailer για να καταλάβετε τι πρόκειται να ακολουθήσει: Οι «εξωγήινοι» καταφτάνουν στον πλανήτη μας για να πολεμήσουν με τους «κυνηγούς». Δεν θα έχει τους τόνους τσαλακωμένης λαμαρίνας των «Transformers» και σίγουρα δεν θα είναι τόσο σοβαρή παραγωγή, όμως θα σας αποζημιώσουν τα ανεξέλεγκτα ξεκοιλιάσματα και οι ασταμάτητοι πυροβολισμοί. Αν αναρωτιέστε τη στάση κρατούμε εμείς ως άνθρωποι δεν θα έλεγα αυστηρά ουδέτερη. Η πολυμήχανη κυβέρνηση των ΗΠΑ στέλνει ως απάντηση μερικές καραβιές πεζοναύτες με τανκ και ελικόπτερα για να πάρουν μέρος στον πανικό. Θα μπορούσε να κατηγορηθεί και για πολεμοκαπηλεία.

Το «P.S. I love you» έχει μια συγκινητική ιστορία, την Χίλαρυ Σουάνκ και τον Τζεράλντ Μπάτλερ (ο παλιόφιλος, φωνακλάς king Leonaidas για όσους τον ξέχασαν), αλλά κάπου χωλαίνει ως σύνολο. Πάντως δεν είναι κακή επιλογή για όσους θέλουν να περάσουν μία ήσυχη βραδιά. Τέλος υπάρχει και μία περιπέτεια φαντασίας, που προσπαθεί να κατεβάσει τον πήχη ακόμα πιο χαμηλά (αν είναι δυνατόν) από εκεί που τον έθεσε η «Τελευταία Λεγεώνα». Είναι η ταινία με το επικότατο όνομα: «IN THE NAME OF THE KING:A DUNGEON SIEGE TALE», που στα ελληνικά μάλλον βαρέθηκαν να τον μεταφράσουν ολόκληρο και το είπαν απλά: «Πολιορκία». Το άσχημο δεν είναι ούτε ότι έχει πάρει 4,0 στο imdb (στα δέκα ε;), ούτε ότι ο πρωταγωνιστής ξεκινά να εκδικηθεί αυτούς που απήγαγαν τη γυναίκα του και σκότωσαν τον γιο του (δεν θυμάμαι αν είναι με αυτή τη σειρά- δεν έχει σημασία νομίζω ή τουλάχιστον δεν έχει για τον Στίβεν Σιγκάλ όταν βρίσκεται σε παρόμοιες καταστάσεις). Τα πάντα ξεκινούν απ’ το ότι έχουν επιλέξει για ήρωα σε περιπέτεια φαντασίας με άλογα, καταπέλτες και μάγους τον Τζέισον Στάθαμ, με θητεία σε «Transporter», «Crank», «Αρπαχτή», «Δυο καπνισμένες κάνες» κλπ κλπ. Ήταν απίστευτος σε εκείνος τους ρόλους, αλλά δεν του πηγαίνει καθόλου να κραδαίνει τόξα και σπαθιά. Δώστε του ανθρώπου ένα ούζι και χώρο για να μοιράσει κλωτσιές δεξιά κι αριστερά. Τι να κάνει μες στην πανοπλία;

Συνεχίζονται και το «Στα ίχνη του χαμένου Θησαυρού» με τον λοχαγό Κορέλι σε νέες απίστευτες περιπέτειες, ο «American Gangster» του Ρίντλεϋ Σκοτ με τέσσερα αστέρια στα πέντε και το «I am Legend» με τον Γουίλ Σμιθ σε μεγάλη φόρμα να κυνηγά με τον σκύλο του βαμπίρ, όπως οι Βρετανοί κυνηγάνε αλεπούδες.

Ιανουάριος 3- Rewind

Καλή χρονιά σε όλους κι ευτυχισμένο το 2008, νομίζω πριν λίγο το πήρε το μάτι μου στο σπίτι, θα μπήκε από κανά παράθυρο όταν δεν πρόσεχε κανένας.

Σκέφτηκα στην σημερινή στήλη να κάνω μία ανασκόπηση της χρονιάς που αφήσαμε πίσω και να αναφέρω τις δέκα ταινίες που κατά τη γνώμη μου ξεχώρισαν. Δεν ξέρω αν σε κάποιες από αυτές καθρεφτίζονται και οι δικές σας επιλογές, όμως πιστεύω ότι και οι δέκα αξίζουν την προσοχή σας και άρα αποτελούν μία πολύ καλή λύση για τις ενοικιάσεις dvd* που σκοπεύετε να πραγματοποιήσετε αυτές τις μέρες. Έχουμε και λέμε λοιπόν με τυχαία σειρά:

1) Fountain (Η πηγή της ζωής), του Αρανόφσκυ. Σπουδαίο υπαρξιακό δράμα, που πέρασε σχετικά απαρατήρητο, όμως με το πέρασμα του χρόνου όλο και περισσότεροι θα το ανακαλύψουν. Συνοδεύεται από το καλύτερο soundtrack που έχει γραφτεί ποτέ για ταινία, διά χειρός Clint Mansell.

2) Das Leben Der Anderen (Οι ζωές των άλλων). Όσα και να γράψω δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα, μιας και οι λέξεις ωχριούν μπροστά στις ασύλληπτες εμπνεύσεις των τεχνικών παρακολούθησης της ανατολικογερμανικής Στάζι.

3) Eastern Promises (Επικίνδυνες υποσχέσεις) του Κρόνεμπεργκ που αποσπά ρεσιτάλ ηθοποιίας από Μόρτενσεν, Κασέλ και Γουότς. Με μουσική υπόκρουση πένθιμων βιολιών και με πινέλο κακοακονισμένα ξυράφια βουτηγμένα σε αίμα, ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί τον αμείλικτο κόσμο της ρωσικής μαφίας του Λονδίνου.

4) 4 Luni, 3 Saptamani si 2 zile (4 εβδομάδες, 3 μέρες και 2 ώρες) που παρακολουθεί τη συγκλονιστική προσπάθεια μίας γυναίκας να βοηθήσει μία φίλη της να προχωρήσει σε παράνομη έκτρωση κατά τη δεκαετία του ’80 στη Ρουμανία. Αν δεν αντέχετε τα πολύ δραματικά καλύτερα να μην το δείτε.

5) El Labirento Del Fauno (Ο λαβύρινθος του Πάνα) του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο. Εξαιρετικό παραμύθι με πολιτικές προεκτάσεις και απίστευτους συνδυασμούς χρωμάτων και αλληγοριών. Ο σκηνοθέτης βέβαια ετοιμάζει τώρα το Hellboy 2, αλλά είναι μία αμαρτία που μπορούμε να του συγχωρήσουμε.

6) Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Στην άκρη του Κόσμου, για το οποίο πολλοί δεν θα συμφωνήσουν, αλλά όπως και να το κάνουμε ήταν η καλύτερη ψυχαγωγική ταινία της χρονιάς, που είχε τον Τζόνι Ντεπ να κεντάει (όχι κυριολεκτικά), επική μουσική, ασύλληπτα ειδικά εφέ και φυσικά πολλούς πειρατές.

7) The Prestige του πολυτάλαντου και πολυμήχανου Κρίστοφερ Νόλαν. Πρεμιέρα έκανε στο τέλος του 2006, αλλά οι περισσότεροι το είδαν αφού άλλαξε ο χρόνος και αφού βγήκε σε dvd, μιας και ήταν μια ταινία που η ποιότητά της διαδόθηκε στόμα με στόμα σε δεύτερο χρόνο.

Επίσης υπάρχουν οι ταινίες που θα μας απασχολήσουν το προσεχές χρονικό διάστημα και κυρίως αυτές που θέλουν να ακούσουν επανειλημμένα το όνομά τους τη βραδιά απονομής των Όσκαρ. Υπάρχει αίμα στο 8) There Will Be Blood με πρωταγωνιστή ίσως τον καλύτερο σύγχρονο ηθοποιό, τον Daniel Day-Lewis, στο 9) η δραματική ταινία εποχής Atonement με την Κίρα Νάιτλι να συνεργάζεται ξανά με τον σκηνοθέτη του «Περηφάνια και Προκατάληψη» και ελπίζοντας αυτή τη φορά να πάρει το αγαλματίδιο και στο 10) το No Country for Old Men των αδερφών Κοέν.

Καθώς φτάνω προς το τέλος συνειδητοποιώ ότι τελικά έχω ξεχάσει πάρα πολλές. Τουλάχιστον πήρατε μια ιδέα.

* Δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με τη θεματολογία της στήλης, όμως πριν λίγο είδα αυτό το έκτακτο δελτίο καιρού του BBC για καταρρακτώδεις βροχές που πλήττουν την Βρετανία και σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να ενημερωθείτε. Το παραθέτω αυτολεξεί: Britons could only stare at the sky in bewilderment today as the country was shrouded in black skies and drenched in torrential rain.. In some parts of the UK, up to an inch of rain fell in an hour. According to Meteogroup, the rain swept up through France and is pivoting over the Midlands, meaning large parts of southern and central England and Wales have experienced constant downpours. The torrential rain will move on Scotland and Northern Ireland over the weekend. "Within this main torrential rain band there are embedded thunder storms that are enhancing the already very heavy rain," said forecaster Helen Rossington.

Δεκέμβριος 27- I am Legend

Η ανυπομονησία είναι μεγάλη, μιας και το sequel του επιτυχημένου 2007 αναμένεται να κάνει πολύ σύντομα πρεμιέρα στις οθόνες μας. Το 2008 πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες υπερπαραγωγές των τελευταίων χρόνων και δίκαια θα συγκεντρώσει το ενδιαφέρον όλων μας.

Στα υπόλοιπα έχουμε πρεμιέρα στη μέσα της εβδομάδας για το «I am Legend» με τον δημοφιλή Γουίλ Σμίθ. Το hype που είχε δημιουργηθεί από μεγάλες διαδικτυακές κοινότητες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού επιβεβαιώθηκε σε όλο του το μεγαλείο, στέλνοντας την ταινία στην πρώτη θέση των εισπράξεων την πρώτη εβδομάδα προβολής της και μάλιστα με το ποσό-ρεκόρ των 103 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Γουίλ Σμίθ είναι ο «Ζωντανός Θρύλος» και εξαιτίας ενός ιού μένει (απ’ όσο ξέρει) ο μοναδικός άνθρωπος στη γη. Για να μην είναι, όμως όπως ο Τομ Χανκς στον «Ναυαγό» μόνος του σ’ όλη την ταινία και οι θεατές βαρεθούν, υπάρχουν και ορδές από ζόμπι που αρχίζουν να τον κυνηγούν κάθε βράδυ. Ο Σμιθ ψάχνει να βρει θεραπεία στηριζόμενος στη δική του ανοσία και δίνει την ευκαιρία στο σκηνοθέτη να γυρίσει όμορφα πλάνα στην ερημωμένη Νέα Υόρκη. Θέμα ανατριχιαστικό και αν καταφέρει να φτιάξει την ατμόσφαιρα του «28 μέρες μετά» θα έχει κερδίσει το στοίχημα. Πρώτη επιλογή για διασκέδαση στις γιορτές, αλλά θυμηθείτε ότι κάνει πρεμιέρα ανήμερα των Χριστουγέννων.

Συνεχίζεται το αστέρι του Βορρά», που στηρίζεται στην διάσημη τριλογία βιβλίων του Philip Pullman «His dark materials» και στην οποία πρωταγωνιστούν Kidman, Craig και η μικρή Dakota Blue Richards. Πολλά έχουν ακουστεί και δεν ξέρω πόσα εισιτήρια κατάφερε να κόψει στη χώρα μας την εβδομάδα που μας πέρασε, πάντως παρ’ όλη τη διαφήμιση και τη μαζική προώθηση την οποία είχε στην Αμερική, δεν κατάφερε να κάνει καλό άνοιγμα. Η ταινία έχει λίγο από Νάρνια, λίγο από Χάρυ Πότερ και ελάχιστα από Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και μέσα στις δύο πρώτες εβδομάδες προβολής κατάφερε να συγκεντρώσει μόλις 44 εκατομμύρια δολάρια και λέω «μόλις» γιατί είναι μία παραγωγή που κόστισε τουλάχιστον 180 εκατομμύρια και πάνω στην οποία η New Line Cinema είχε επενδύσει πάρα πολλά. Οι λόγοι για αυτή την παταγώδη αποτυχία είναι πολλοί και ίσως πρέπει να ξεκινήσουμε από τις σφοδρές αντιδράσεις που συνάντησε η ταινία στην Αμερική από πλήθος χριστιανικών οργανώσεων. Θεωρώντας ότι η τριλογία του Pulman επιτίθεται στην εκκλησία και προβάλει την αθεία, εξαπέλυσαν μύδρους εναντίον της, επηρεάζοντας το σε μεγάλο ποσοστό πουριτανικό και φανατικά θρησκευόμενο κοινό. Ανάλογες ανακοινώσεις εξέδωσε και η καθολική εκκλησία, θεωρώντας ότι απειλείται από ένα φανταστικό παραμύθι. Σαν αποτέλεσμα οι οικογένειες δεν πήγαν στην ταινία και απ’ ότι φαίνεται δεν θα γυριστεί δεύτερο μέρος.

Φυσικά εξακολουθεί να προβάλλεται η καθηλωτική ταινία του Φρανκ Νταραμπόντ «Mist», που είναι βασισμένη σε ένα από τα καλά βιβλία του Στίβεν Κινγκ. Η ταινία πάντως έχει διαφορετικό τέλος από το βιβλίο, το οποίο το έχει εγκρίνει και ο συγγραφέας. Καταπληκτική ταινία, αλλά φροντίστε να μην βγάλετε εισιτήρια κοντά σε μεγάλη παρέα. Ειδικά αν είναι οι κλασικοί, απαράδεκτοι φασαριόζοι που μαζεύονται σε θρίλερ για να γελάσουν, σας εγγυώμαι ότι θα σας βγάλουν απ’ τα ρούχα σας. Τεσσεράμισι αστέρια στα πέντε, λοιπόν για την «Ομίχλη».

Ο «American Gangster» του Ridley Scott, έχει στήσει το δίκτυο παρανομίας του και στα Γιάννενα με Russell Crowe και Dengel Washington να βάζουν σοβαρές υποψηφιότητες για υποψηφιότητες για όσκαρ. Ένας cool αρχιμαφιόζος, στις αρχές της δεκαετίας του ’70 χτίζει μία πανίσχυρη αυτοκρατορία, διακινώντας ηρωίνη μέσα στα φέρετρα των στρατιωτών από το Βιετνάμ. Πολύ δυνατό.

Αν η διάθεσή σας είναι λίγο πιο παιδική έχετε να διαλέξετε ανάμεσα σε διάφορα animation που περιλαμβάνουν καρχαρίες, μέλισσες και άλλα χαρούμενα ζωάκια. Αν έχετε δει το «Bee Movie» τότε η αμέσως επόμενη επιλογή είναι τα χαριτωμένα σκιουράκια στο «Alvin and the Chipmunks», τα οποία στην Αμερική εκτός από πολλά βελανίδια μάζεψαν ούτε λίγα, ούτε πολύ, 50 εκατομμύρια δολάρια μέσα σε μία μόλις εβδομάδα.

Την επόμενη φορά που θα διαβάζετε τη στήλη, θα έχετε αλλάξει και ημερολόγιο. Καλές γιορτές κι ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος!

Δεκέμβριος 20- Golden Compass

Τελευταίο άρθρο πριν τα Χριστούγεννα, τα οποία ελπίζω να είναι χιονισμένα και να μας βρουν όλους γεμάτους χαρά και μαζί με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Όσοι θα βρίσκεστε σε διακοπές, σίγουρα θα έχετε και άφθονο ελεύθερο χρόνο, άρα και ψηλά στη λίστα με τις προτιμήσεις σας θα βρίσκονται και οι κινηματογραφικές ταινίες. Για να ρίξουμε λοιπόν μια ματιά σε αυτά που θα παίζονται.

Σημαντική πρεμιέρα είναι το «Golden Compass», ή όπως έχει μεταφραστεί στα ελληνικά: «Η τριλογία του κόσμου: Το αστέρι του Βορρά». Είναι πολυαναμενόμενη ταινία, που στηρίζεται στην διάσημη τριλογία βιβλίων του Philip Pullman «His dark materials», που εκδόθηκε το 1995 και κατάφερε να κερδίσει την ίδια χρονιά το λογετεχνικό βραβείο Carnegie. Στην ταινία πρωταγωνιστούν η Nicole Kidman και o Daniel Craig, ξανά μαζί μετά την απαρατήρητη “Εισβολή” καθώς και η δεκατριάχρονη Dakota Blue Richards, που κέρδισε τον ρόλο επικρατώντας σε επική audition ανάμεσα σε δέκα χιλιάδες (!) συνομίληκές της. Φοβάμαι ότι οι εταιρείες παραγωγής έχουν υποτιμήσει το εύρος των ηλικιών στο οποίο απευθύνονται οι ταινίες με φανταστικό περιεχόμενο και αρκούνται στο να βρουν ένα βιβλίο με ένα μικρό κοριτσάκι ή αγοράκι, που ανακαλύπτει ότι διαθέτει υπερφυσικές ικανότητες ή ένα μοναδικό στον κόσμο, πανίσχυρο αντικείμενο. Το στοίχημα που βάζει το «Golden Compass» είναι μεγάλο. Η New Line Cinema, επένδυσε πάνω από 150 εκατομμύρια δολάρια στο project και όπως μπορείτε να διαπιστώσετε κι από το trailer ακόμα, θα το προωθήσει ως τον νέο «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Αν σας αρέσει τότε κάντε λίγο υπομονή μέχρι τον Μάιο για τη συνέχεια της «Νάρνια».

Πρώτη επιλογή για μένα εξακολουθεί να είναι η καθηλωτική ταινία του Φρανκ Νταραμπόντ «Mist», που είναι βασισμένο σε ένα ακόμα βιβλίο του Στίβεν Κινγκ Μόλις επέστρεψα από τον κινηματογράφο συνειδητοποίησα πόσο πολύ ήθελα να την ξαναδώ. Ομολογώ ότι είμαι αρνητικά προκατειλημμένος με τις μεταφορές βιβλίων του Στίβεν Κινγκ και ξεχωρίζω μόνο το "Πράσινο Μίλι" και το "Ρίτα Χέιγουορθ: Τελευταία Έξοδος" (και τη "Λάμψη"). Αυτές οι δύο ταινίες είναι του Νταραμπόντ, που αυτή τη φορά αλλάζει λίγο τη γραμμή του και αποφασίζει να ασχοληθεί με πιο "ωμά" πράγματα. Η «Ομίχλη» είναι ένα ατμοσφαιρικό, κλειστοφοβικό θρίλερ και έχει να κάνει με μία μυστηριώδη ομίχλη που καταπίνει μία μικρή πόλη. Η ταινία είναι πολύ-πολύ καλή και δεν επικεντρώνεται τόσο στον τρόμο, όσο στις αντιδράσεις των ανθρώπων σε απελπισμένες καταστάσεις. Τελικά ίσως να μην είμαστε όσο πολιτισμένοι πιστεύουμε. Όπως σχολιάζει κι ένας απ' τους πρωταγωνιστές: «η αληθινή φύση του ανθρώπου φαίνεται όταν σταματούν να λειτουργούν οι μηχανές και το 911 δεν το σηκώνει». Η τελευταία σκηνή, έχει συγκλονιστική μουσική υπόκρουση και νομίζω θα σας μείνει αξέχαστη. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι στο Αθηνόραμα είχε βαθμολογία 2,5/5 η οποία είναι καλή για θρίλερ, αλλά δεν συγκρίνεται με την βαθμολογία και τα σχόλια του Δανίκα. Της έβαλε 10 (!) παρακαλώ και έγραψε ότι είναι η καλύτερη ταινία τρόμου που έχει δει ποτέ. Δεν ξέρω αν πρέπει να συμφωνήσω, αλλά τώρα που το σκέφτομαι είναι όντως η καλύτερη ταινία τρόμου που έχω δει ποτέ. Νομίζω ότι αξίζει να πάτε να τη δείτε και τεσσεράμισι αστέρια στα πέντε είναι η δική μου ετυμηγορία.

Ένα από τα μεγαλύτερα ερωτηματικό πριν προβληθεί ήταν το «American Gangster» του Ridley Scott, στο οποίο χρησιμοποιεί τον αγαπημένο του ηθοποιό Russell Crowe για να πλαισιώσει τον πολύπειρο Dengel Washington. Εκ πρώτης όψεως το στήσιμο θυμίζει «Πληροφοριοδότη» και «Λος Άντζελες Εμπιστευτικό», αλλά αν καταφέρει να αντέξει στη σύγκριση τότε ίσως διεκδικήσει μερίδιο απ’ την πίτα των όσκαρ. Η υπόθεση έχει να κάνει με έναν αρχιεγκληματία, που στις αρχές της δεκαετίας του ’70 έχτισε μία αυτοκρατορία, διακινώντας ηρωίνη μέσα απ’ τα φέρετρα των νεκρών στρατιωτών από το Βιετνάμ. Φυσικά ένας αδιάφθορος ντετέκτιβ τον σταματάει και τον αναγκάζει να συνεργαστεί μαζί του προκειμένου να εξαρθρώσει όλο το δίκτυο των αξιωματούχων που συνδέονται με το συνδικάτο. Τελικά απέσπασε εκθειαστικά σχόλια, τρεις υποψηφιότητες για τις χρυσές σφαίρες, ενώ από τις αρχές Νοεμβρίου που προβάλλεται στην Αμερική μάζεψε πάνω από 120 εκατομμύρια δολάρια, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο. Διαγράφοντας το ατόπημα του Dengel με το ανεκδιήγητο «Déjà vu», τη συστήνω ανεπιφύλακτα, αλλά θυμηθείτε ότι στη πόλη μας κάνει πρεμιέρα ανήμερα των Χριστουγέννων.