Salt

Salt *

Για την κατασκοπευτική περιπέτεια «Salt» στην οποία πρωταγωνιστεί η Αντζελίνα Τζολί, η επίσημη προγραμματισμένη πρεμιέρα για τη χώρα μας είναι η 16η Σεπτεμβρίου, αλλά προτρέχω για να σας προειδοποιήσω. Μην αναρωτιέστε πότε πρόλαβα να δω την ταινία. Ας πούμε ότι την είδα σε ένα από τα πρόσφατα ταξίδια μου στην Αμερική (όπου παίχτηκε στα μέσα Ιουλίου) ή ότι ταξίδεψα στο χρόνο. Σε κάθε περίπτωση το σημαντικό είναι το προφητικό μήνυμα που σας μεταφέρω: μην δείτε το «Salt».

Είχα αρκετό καιρό να δω τόσο κακή ταινία, κατάφερε να ρίξει ακόμα και τον πολύ χαμηλό πήχη του «2012». Σε γενικές γραμμές το «Salt» είναι αμερικανιά στα χειρότερά της, που μπορεί είκοσι πέντε χρόνια πριν να μπορούσε να σταθεί, αλλά το 2010 όλες ανεξαιρέτως οι κεντρικές ιδέες του σεναρίου είναι για γέλια (ή κλάματα). Συγχωρέστε με, αλλά αν και είμαι εντελώς αντίθετος στο να αποκαλύπτω την υπόθεση μιας ταινίας, σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση για να σας προφυλάξω. Παρ’ όλα αυτά αν έχετε υποστεί μια μικρή πλύση εγκεφάλου από το marketing της ταινίας, θέλετε να δείτε τη σταρ Αντζελίνα Τζολί να λάμπει στη μεγάλη οθόνη και νομίζετε ότι το «Salt» είναι μια ταινία δράσης που θα σας προσφέρει έντονες συγκινήσεις και θα σας εκπλήξει με τις αλλεπάλληλες ανατροπές της, τότε καλύτερα να πηδήξετε κατευθείαν στην τελευταία παράγραφο. Οι υπόλοιποι καθίστε κάπου αναπαυτικά.

Σύμφωνα με το “μυστηριώδες” σενάριο, κάποιοι απομονωμένοι και ξεχασμένοι στο χρόνο πράκτορες της πάλαι ποτέ KGB, αποφασίζουν να ενεργοποιήσουν ένα αραχνιασμένο σχέδιο δράσης καταστροφής των ΗΠΑ, το οποίο χρονολογείται από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου (αν θυμάστε οι παλιότεροι). Το σχέδιο περιλαμβάνει δολοφονία του προέδρου της Ρωσίας από μια εν υπνώση μυστική πράκτορα της KGB, ακολουθεί η δολοφονία του προέδρου των ΗΠΑ (εννοείται- όλοι θέλουν να σκοτώσουν τον πρόεδρο) και το κερασάκι στην τούρτα είναι η επίθεση με πυρηνικά όπλα ενάντια στη Μέκκα, για να τσαντιστούν όσο δεν πάει οι κακοί Μουσουλμάνοι. Όλα αυτά γίνονται κατά τη διάρκεια ξέφρενων κυνηγητών με αυτοκίνητα, καμιόνια, βυτιοφόρα, τρένα, μοτοσακό, ελικόπτερα και την Αντζελίνα Τζολί να αποδεικνύεται πιο φονική απ’ όλους τους Expendables μαζί. Ακόμα κι όταν τη συλλαμβάνουν και την επιτηρούν δεκάδες άνδρες των swat, εκείνη συνεχίζει να εξοντώνει τους εχθρούς της εναλλάξ στο όνομα της Αμερικής, στο όνομα της Ρωσίας και στο όνομα της Γερμανίας.

Δυστυχώς τα άσχημα νέα για τους ανυποψίαστους θεατές ξεκινούν από το πρώτο πεντάλεπτο. Σκεφτείτε το εξής: έχετε χωμένη στα άδυτα της CIA μία υπερ-μυστική πράκτορα, η οποία παράλληλα ζει μια κανονική ζωή με τον άνδρα της. Θέλετε να την ειδοποιήσετε ότι ξεκινάει το υπερ-μυστικό σχέδιο Χ (δεν αστειεύομαι, έτσι ονομάζεται το σχέδιο στην ταινία) και ότι πρέπει να δολοφονήσει τον πρόεδρο της Ρωσίας. Τι κάνετε;

Α. Την παίρνετε τηλέφωνο και της το λέτε.

Β. Βάζετε τον εγκέφαλο του σχεδίου Χ, να υποκριθεί ότι είναι πράκτορας της KGB που έχει καρκίνο και θέλει να αυτομολήσει στην Αμερική, έτσι ώστε να τον συλλάβει η CIA και να τον οδηγήσει σε κάτι υπόγεια, όπου θα τον ανακρίνει από σατανική σύμπτωση η συγκεκριμένη πράκτορας (με το ανόητο όνομα Αλάτι). Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης και ενώ τον ακούνε ακόμα δέκα πράκτορες, ο εγκέφαλος αφηγείται στη Salt όλη την ιστορία με τους μυστικούς Ρώσους πράκτορες που έχουν καταλάβει θέσεις στην ιεραρχία των ΗΠΑ και της λέει ότι πρέπει να σκοτώσει τον πρόεδρο για να ξεκινήσει το σχέδιο Χ. Έτσι μετά από αυτή την ανοησία, οι δυνάμεις ασφαλείας των ΗΠΑ πρέπει να συλλάβουν τον εγκέφαλο και την Αλάτι (τους οποίους ήδη τους έχουν σε ένα υπόγειο περιορισμένους). Τελικά ο Ρώσος υπερεθνικιστής εγκέφαλος είναι βλάκας (συγχωρέστε μου τον χαρακτηρισμό). Αφού κατάφερε για δεκαετίες να κρατήσει κρυφούς τους πράκτορες, λίγες μέρες πριν γίνει το χτύπημα, αποφάσισε να το ανακοινώσει στη CIA, το FBI, την NSA, το CSI, τη WWF, το WWW, όλους. Επίσης είναι βλάκας γιατί θέλει να σκοτώσει τον Μεντβέντεφ και όχι τον Πούτιν.

Από εκεί και πέρα ξεκινάει ένα κουραστικό και βαρετό, ανελέητο κυνηγητό, με πυροβολισμούς, απιθανότητες, συγκρούσεις, εκτοξεύσεις, απογειώσεις, καταποντισμούς και ασταμάτητη κλωτσοπατινάδα. Για μιάμιση ώρα ο θεατής βασανίζεται από δήθεν αποκαλύψεις και ανατροπές που θα εκπλήξουν είτε μαθητές τρίτης δημοτικού, είτε όποιον έχει δει μόνο ταινίες με τον Μίμη Φωτόπουλο σε όλη του τη ζωή. Η λιπόσαρκη Τζολί δεν πείθει σε κανένα σημείο της ταινίας, το δε υπόλοιπο καστ δίνει ρεσιτάλ ανιαρής διεκπεραίωσης. Φαίνεται ότι είχαν ξεκινήσει να κάνουν μία τυπική καλοκαιρινή ταινία δράσης, με συνταγή ‘90s, αλλά κάπου στη μέση αποφάσισαν να το κάνουν λίγο πιο "ψαγμένο" κατασκοπευτικό θρίλερ. Για μένα το «Salt» απέτυχε πλήρως (ή πέτυχε στο να προσφέρει μιάμιση ώρα ψυχαγωγίας μηδενικής σκέψης) και ίσως δεν αξίζει καν το ένα αστέρι που του έδωσα (σημειώνω, η βαθμολογία του στο imdb είναι στο 6,6 στα 10, δηλαδή όχι πολύ χαμηλά, άρα σε κάποιους άρεσε). Πάντως ακόμα και αν το σενάριο είναι το τελευταίο που σας απασχολεί σε ένα έργο, καλύτερο θα ήταν να δείτε το Σταλόνε και την παρέα του στους Expendables (εκεί δεν υποκρίνονται- λένε θα ρίξουμε ξύλο και ρίχνουν ξύλο), να νοικιάσετε το εξαιρετικό στο είδος του "Taken" με τον Λίαμ Νίσον ή να περιμένετε να βάλει το Star Κυριακή βράδυ το «Swordfish» με τον Τζάκμαν και τον Τραβόλτα.