Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

«Det sjunde inseglet» και άλλες ιστορίες


Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου ο τίτλος δεν θα σας θυμίζει κάτι. Πρόκειται για μια σουηδική ταινία του 1957, την οποία σκηνοθέτησε ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και είναι γνωστή στη χώρα μας ως η «Έβδομη Σφραγίδα». Λογικά ο ελληνικός τίτλος είναι αρκετά οικείος, ενώ ακόμα κι αν δεν την έχετε δει, κάπου θα έχει πάρει το μάτι σας την εμβληματική σκηνή στην οποία ο Θάνατος παίζει σκάκι με τον Ιππότη. Καλή ταινία σίγουρα, αλλά δεν είναι για όλες τις ώρες και μέρες, μάλλον θα σας φανεί βαριά αν επιχειρήσετε να τη δείτε με ipad στην παραλία.

Βλέποντας πριν λίγους μήνες την Έβδομη Σφραγίδα σε μια προβολή της κινηματογραφικής ομάδας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, συνειδητοποίησα ότι ορισμένες προσωπικότητες μπορούν να αψηφήσουν το χρόνο. Το ρόλο του Ιππότη υποδυόταν μία γνώριμη φιγούρα, ο Μαξ Φον Σίντοφ, ένας ηθοποιός που έχει αφήσει -και παραδόξως εξακολουθεί να αφήνει- το στίγμα του στην ιστορία της έβδομης τέχνης. Την ίδια χρονιά τον είχα δει να παίζει ρόλους σε δύο πρόσφατες, μεγάλες ταινίες, το «Robin Hood» και το «Solomon Kane», δηλαδή τουλάχιστον μισό αιώνα μετά την Έβδομη Σφραγίδα.

Το Robin Hood του Ridley Scott είναι μάλλον πολυδιαφημισμένο για να το περιγράψω, αλλά το Solomon Kane, παρότι αξιοπρεπής επιλογή, πέρασε αρκετά απαρατήρητο ακόμα και από τους οπαδούς του φάνταζυ. Καλή περιπέτεια, εντυπωσιακές μάχες, ευρωπαϊκή μεσαιωνική ατμόσφαιρα, εύστοχο καστ και εξαιρετική μουσική. Ο Solomon Kane είναι ένας θρησκευόμενος, πουριτανός ήρωας του 16ου αιώνα που αποφασίζει να αναμετρηθεί ολοκληρωτικά με το κακό. Αποτελεί κλασικό δημιούργημα του Robert E. Howard, του συγγραφέα που εμπνεύστηκε και τον Κόναν, ο οποίος αυτόν τον καιρό επέστρεψε πάλι στις σκοτεινές αίθουσες για να κάνει επίδειξη των μυών του σε 3d.

Περνώντας την ίδια περίοδο μια κρίση αναζήτησης καλών έργων του φανταστικού (το Χόμπιτ κάνει πρεμιέρα στις 14 Δεκεμβρίου 2012), είδα το «Season of the Witch» με τον άνευρο Nicolas Cage. Αποδείχθηκε σχετικά καλό, αλλά αρκετά κλισέ για να ξεχωρίσει. Με λίγες ώρες διαφορά έπιασα στα χέρια μου το στιβαρό «Black Death», ταινία του 2010 που κινείται ακριβώς στην ίδια θεματολογία (πανούκλα, εκκλησία, δαίμονες κλπ κλπ), αλλά είναι ανώτερη. Στο Black Death πρωταγωνιστεί ένας κλασικός ιππότης της γενιάς μας, ο Sean Bean, που αγαπήθηκε πολύ φέτος στη σειρά Game of Thrones (προφανώς και το έχετε δει). Όμως το Black Death έχει υποπέσει σε ένα σφάλμα. Έχει “δανειστεί” ένα κομμάτι της πλοκής του από μία άλλη, άγνωστη ταινία. Στον κινηματογράφο αυτή η πρακτική δεν είναι εξ ορισμού καταδικαστέα, αλλά είναι πάντα καλό να αναγνωρίζεται όποιος καταφέρνει να κάνει ένα βήμα πέρα από το τετριμμένο. Και έτσι ο κύκλος μας ολοκληρώνεται με μια επιστροφή στη Σκανδιναβία.

Το «Sauna» είναι μια φινλανδική ταινία εποχής του 2008, γυρισμένη με φυσιολογικό budget, ακόμα και για τα δεδομένα της χώρας μας. Καθώς ολοκληρώνεται ένας μακροχρόνιος πόλεμος μεταξύ Σουηδίας και Ρωσίας, δύο αδέρφια, που είναι μέλη μιας ομάδας που χαράζει τα νέα σύνορα προς το βορρά, έρχονται αντιμέτωποι με τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει στο παρελθόν. Άκρως σκοτεινή ατμόσφαιρα, δόσεις μεταφυσικού και κατάληξη ανοιχτή σε ερμηνείες, συνθέτουν μια ταινία μακριά από την τυπική αμερικάνικη αισθητική. Με ατέλειες μεν, άξια προσοχής δε. Το μόνο δυσάρεστο συναίσθημα που αφήνει είναι ότι στη δημιουργία ταινιών είμαστε πολύ (μα πολύ) πίσω, καθώς σε μεγάλο βαθμό περιοριζόμαστε σε τηλεοπτικής λογικής προϊόντα του στιλ «Αγαπημένα Τρίκαλα», «Σεξ θα πει αγάπη» και «Σούλα σ’ αγαπάω».

Δεν υπάρχουν σχόλια: