Τέσσερις ταινίες για κινηματογραφικές βραδιές
Καλημέρα. Δεν βλέπω τη χώρα να προλαβαίνει το 2012. Σύντομα θα πούμε και καληνύχτα.
Πάμε σε τέσσερις ταινίες που είδα τις δεκαπέντε μέρες που μας πέρασαν, για να πάρετε ιδέες για τις δικές σας κινηματογραφικές βραδιές.
Hurt Locker ****
Η ταινία (φωτ.) άργησε να ακουστεί στη χώρα μας και παρ’ ότι υποψήφια για πλειάδα Όσκαρ, οι περισσότεροι την αγνοούσαν μέχρι πριν λίγες μέρες. Έχει να κάνει με τον πόλεμο στο Ιράκ και είναι η πρώτη ταινία με αυτό το θέμα, που καταφέρνει να φτάσει σε τόσο υψηλά ποιοτικά επίπεδα. Παρ’ ότι το θέμα του συγκεκριμένου αιματηρού πολέμου είναι ευαίσθητο και χωρά συζητήσεις επί συζητήσεων, η ταινία επιλέγει να απεικονίσει καθημερινά γεγονότα, όπως τα ζούνε οι απλοί στρατιώτες. Η ιστορία έχει να κάνει αυστηρά με τα άτομα ως μονάδες και δεν αγγίζει καθόλου ιδεολογίες ή πολιτική. Παρακολουθούμε τη ρουτίνα μιας ομάδας πυροτεχνουργών, που καθημερινά καλούνται να φέρουν σε πέρας θανατηφόρες αποστολές. Η Βαγδάτη είναι μια επικίνδυνη και διαλυμένη πόλη, ουσιαστικά ένα εχθρικό περιβάλλον για τους Αμερικάνους, οι οποίοι ελέγχουν στενά πολιορκούμενους θύλακες (σε αυτό το κομμάτι, ίσως φέρει αμυδρά στο νου σας το «Black Hawk Down»). Ο επικεφαλής πυροτεχνουργός είναι ένας μοναχικός καουμπόι που δεν τον νοιάζουν και πολλά πράγματα στη ζωή του, συμπεριλαμβανομένης και αυτής. Η σκηνοθέτρια Κάθριν Μπίγκελοου (ναι, σίγουρα το έχετε ακούσει το κουτσομπολιό, είναι η πρώην του Κάμερον μπλα μπλα) καταφέρνει να χτίσει μέσω της αργής δράσης μια πολύ έντονη ατμόσφαιρα, που έχει να κάνει φυσικά με την αγωνιώδη απενεργοποίηση των βομβών.
Το κεντρικό καστ αποτελείται από άγνωστους ηθοποιούς (πρωταγωνιστεί ο Τζέρεμι Ρένερ), αλλά θα δείτε σε σύντομες εμφανίσεις ηθοποιούς σαν τον Ραλφ Φάινς ή την Κέιτ από το Lost. Δεν θεωρώ το «Hurt Locker» αριστούργημα και δεν το βρήκα ανώτερο από τη «Λευκή Κορδέλα» του Χάνεκε (ίσως η καλύτερη ταινία που είδα μέσα στο 2010). Η ιστορία της ήταν αρκετά απλή και ορισμένους ίσως τους ξενίσει το επίπεδο τέλος. Αναμφίβολα, όμως είναι μία ταινία χαρακτήρων, που πρέπει να δείτε για να διαπιστώσετε ότι η Αμερική παράγει και εναλλακτικές ταινίες. Έχει βαθμολογία 8 στα 10 στο imdb.com, έπειτα από τις ψήφους 48 χιλιάδων χρηστών, ενώ πήρε και όλα τα BAFTA.
Σέρλοκ Χολμς ***
Από τις τέσσερις σημερινές ταινίες, αυτή φυσικά ακούστηκε περισσότερο στη χώρα μας και ακόμα παίζεται στους κινηματογράφους. Ο Βρετανός Γκάι Ρίτσι, σκηνοθέτης της «Αρπαχτής» και των «Δύο καπνισμένων καννών» (και του μέτριου «RocknRolla») πήρε ένα αρκετά μεγάλο budget και του παράγγειλαν να γυρίσει μία σύγχρονη εκδοχή του Σέρλοκ Χολμς. Αυτός αποφάσισε να διανθίσει τις περιπέτειες του ντετέκτιβ με αρκετό ξύλο (ο χαρακτήρας του Κόναν Ντόιλ ήταν άλλωστε πυγμάχος), πιστολίδι, εκρήξεις σε αργή κίνηση, κυνηγητά και δόσεις υπερφυσικού, αλά «Illuminati». Για να πετύχει καλύτερο αποτέλεσμα πήρε τον πολύ καλό Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ για να υποδυθεί έναν μισότρελο Σέρλοκ Χολμς και τον πολύ καλό Τζουν Λο για να υποδυθεί έναν ανερμάτιστο Γουότσον. Το αποτέλεσμα είναι ένα μείγμα εκρηκτικό και σίγουρα γοητευτικό για το μάτι. Σύμφωνα με το σενάριο, ο ορθολογιστής, φλεγματικός και υπερπαρατηρητικός Σέρλοκ καλείται να διαλευκάνει μία παράξενη περίπτωση πολιτικής συνωμοσίας, η οποία φαίνεται ότι έχει ενορχηστρωθεί από έναν άνθρωπο με δαιμονικές δυνάμεις.
Σε γενικές γραμμές ο Ρίτσι δεν τα πήγε άσχημα- το αντίθετο. Η ταινία είναι καλή, σίγουρα είναι αντάξια του εισιτηρίου και αφήνει υποσχέσεις για ένα ακόμα καλύτερο sequel (το 2011). Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι ένα πολύ δυνατό χαρτί, το ίδιο και η τσιτάτη σκηνοθετική ματιά του Ρίτσι, που παραδόξως την προσάρμοσε τέλεια στην εποχή της Βικτωριανής Αγγλίας. Επίσης σημαντικό προσόν και η μουσική του αγαπημένου Χανς Ζίμερ, που χάνει από τη συνηθισμένη επικότητά της για να δώσει βάρος στην εκκεντρική προσωπικότητα του Σέρλοκ. Η ταινία υστερεί σε δύο τομείς κατά τη γνώμη μου. Παρ’ ότι είναι πλούσια παραγωγή, σε ορισμένες σκηνές δεν καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Τα ειδικά εφέ κυρίως στα πλάνα που δείχνουν πανοραμικές απόψεις του Λονδίνου, χωλαίνουν. Αλλά πέρα από τα τεχνικά, σημαντικότερο είναι νομίζω τα προβλήματα στο σενάριο, που πολλές φορές καταφεύγει σε εύκολα κλισέ. Δεν θα γράψω παραπάνω για να μη σας χαλάσω το τέλος, όμως πολλές φορές η ταινία μου έδωσε την εντύπωση ότι προσπαθούσε να μιμηθεί την πολυπλοκότητα των ιστοριών του Νόλαν (βλ. «Prestige»). Πάντως να το δείτε. Στο imdb έχει 7,6 στα 10, σε 59 χιλιάδες ψήφους.
Un Prophet ****
Γαλλικό, υποψήφιο για Όσκαρ και αν θυμάμαι καλά είχε πάρει τον περσινό Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, ανάμεσα σε πολλές άλλες φεστιβαλικές διακρίσεις. Σε Γαλλία και Αγγλία πήγε πολύ καλά εισπρακτικά και όχι άδικα: είναι μια πολύ καλή ταινία. Έχουμε μια διαφορετική εικόνα των φυλακών και εννοώ διαφορετική από αυτή που δίνουν συνήθως οι αμερικάνικες ταινίες. Ένας νεαρός Αραβο-Γάλλος προωθείται από ένα σωφρονιστικό ίδρυμα ανηλίκων σε μία φυλακή, όπου μεταξύ άλλων κρατούνται και πολλοί επικίνδυνοι Κορσικανοί εγκληματίες. Χωρίς να έχει επιλογή μπλέκει στο κύκλωμά τους και τον εκβιάζουν να διαπράξει μια δολοφονία για λογαριασμό τους.
Ο «Προφήτης» θέλει λίγη υπομονή, αλλά στο σύνολο είναι μια ταινία για όλο το κοινό (εκτός από παιδιά, μην πάτε κάνα πιτσιρίκι να τη δει, θα αποκτήσει ψυχολογικά προβλήματα). Ειδικά στο ότι είναι πιο εύκολα προσεγγίσιμη απ’ το κοινό των multiplex, την κάνει να υπερτερεί σε σχέση με ταινίες που τα περασμένα χρόνια είχαν βραβευτεί στις Κάννες («Ανάμεσα στους τοίχους», «4 μήνες, 3 εβδομάδες, 2 μέρες»- πολύ καλές ταινίες βέβαια και οι δύο, αλλά ειδικού βάρους).
Έχει 8,2 στο imdb και αν τη δείτε και σας αρέσει, ρίξτε μια ματιά και στο «Felon». Τελικά η μόνη άσχημη γεύση που μου έμεινε μετά τους τίτλους τέλους του «Un Prophet», είναι επειδή αναρωτιέμαι για το αν θα μπορέσει ποτέ και μια ελληνική ταινία να πλησιάσει το επίπεδο της. Το budget της σίγουρα δεν είναι τεράστιο, ο σκηνοθέτης Ζακ Οντιάρντ δεν είναι κινηματογραφική ευφυΐα κι ούτε το σενάριο συνταρακτικό. Εμείς γιατί όχι;
Και φυσικά η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Εμείς όχι, γιατί εμείς «I love Karditsa». Πάμε παρακάτω.
Law Abiding Citizen *
Η τελευταία ταινία για την οποία γράφω δεν μου άρεσε. Ακούστηκε αρκετά, παίζει και ο Τζεράρντ Μπάτλερ (σε ρόλο, όμως που ελάχιστα του ταιριάζει) και σκηνοθετεί ο Γκάρυ Γκρέι. Είναι ένα μείγμα δικαστικού δράματος και αλλεπάλληλων mastermind εγκληματικών ενεργειών, που πραγματοποιεί ένας έγκλειστος σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Κάπου πάει να κάνει και μια καταγγελία για το δικαστικό σύστημα των Η.Π.Α., αλλά κι αυτό το αφήνει παντελώς ανολοκλήρωτο. Το σενάριο είχε ελάχιστες καλές εκλάμψεις και σε πολλά σημεία με άφησε με στόμα ανοιχτό εξαιτίας της απλοϊκότητάς του. Επιπλέον η σκηνοθεσία και το μοντάζ νομίζω αποτύγχαναν σε πολλά σημεία. Συνολικά ήταν μια μέτρια περιπέτεια, από αυτές που χαρακτηρίζουμε κλασικές αμερικανιές. Ίσως αν την είχα δει στα μέσα της δεκαετίας του ’90 να μου είχε κάνει εντύπωση, αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και η δράση έχει οριοθετηθεί σε εντελώς διαφορετική πλαίσια. Αν διψάτε για κλισέ ρίξτε του μια ματιά, αλλά δεν νομίζω ότι αξίζει. Στη θέση του προτιμήστε να νοικιάσετε (γκουχ, γκουχ) το πολύ καλό «Taken» με τον Λίαμ Νίσον, το «Casino Royal» ή οποιοδήποτε από τα «Bourne».
Αυτά τα λίγα για σήμερα. Έχω μαζέψει πολλές γνώμες φίλων ότι το «Shutter Island» («Νησί των Καταραμένων» ο αναιμικός ελληνικός τίτλος, που παραπέμπει σε πειρατές της Καραϊβικής) είναι εξαιρετικό. Σίγουρα η επόμενη ταινία που θα δω.
Καλημέρα. Δεν βλέπω τη χώρα να προλαβαίνει το 2012. Σύντομα θα πούμε και καληνύχτα.
Πάμε σε τέσσερις ταινίες που είδα τις δεκαπέντε μέρες που μας πέρασαν, για να πάρετε ιδέες για τις δικές σας κινηματογραφικές βραδιές.
Hurt Locker ****
Η ταινία (φωτ.) άργησε να ακουστεί στη χώρα μας και παρ’ ότι υποψήφια για πλειάδα Όσκαρ, οι περισσότεροι την αγνοούσαν μέχρι πριν λίγες μέρες. Έχει να κάνει με τον πόλεμο στο Ιράκ και είναι η πρώτη ταινία με αυτό το θέμα, που καταφέρνει να φτάσει σε τόσο υψηλά ποιοτικά επίπεδα. Παρ’ ότι το θέμα του συγκεκριμένου αιματηρού πολέμου είναι ευαίσθητο και χωρά συζητήσεις επί συζητήσεων, η ταινία επιλέγει να απεικονίσει καθημερινά γεγονότα, όπως τα ζούνε οι απλοί στρατιώτες. Η ιστορία έχει να κάνει αυστηρά με τα άτομα ως μονάδες και δεν αγγίζει καθόλου ιδεολογίες ή πολιτική. Παρακολουθούμε τη ρουτίνα μιας ομάδας πυροτεχνουργών, που καθημερινά καλούνται να φέρουν σε πέρας θανατηφόρες αποστολές. Η Βαγδάτη είναι μια επικίνδυνη και διαλυμένη πόλη, ουσιαστικά ένα εχθρικό περιβάλλον για τους Αμερικάνους, οι οποίοι ελέγχουν στενά πολιορκούμενους θύλακες (σε αυτό το κομμάτι, ίσως φέρει αμυδρά στο νου σας το «Black Hawk Down»). Ο επικεφαλής πυροτεχνουργός είναι ένας μοναχικός καουμπόι που δεν τον νοιάζουν και πολλά πράγματα στη ζωή του, συμπεριλαμβανομένης και αυτής. Η σκηνοθέτρια Κάθριν Μπίγκελοου (ναι, σίγουρα το έχετε ακούσει το κουτσομπολιό, είναι η πρώην του Κάμερον μπλα μπλα) καταφέρνει να χτίσει μέσω της αργής δράσης μια πολύ έντονη ατμόσφαιρα, που έχει να κάνει φυσικά με την αγωνιώδη απενεργοποίηση των βομβών.
Το κεντρικό καστ αποτελείται από άγνωστους ηθοποιούς (πρωταγωνιστεί ο Τζέρεμι Ρένερ), αλλά θα δείτε σε σύντομες εμφανίσεις ηθοποιούς σαν τον Ραλφ Φάινς ή την Κέιτ από το Lost. Δεν θεωρώ το «Hurt Locker» αριστούργημα και δεν το βρήκα ανώτερο από τη «Λευκή Κορδέλα» του Χάνεκε (ίσως η καλύτερη ταινία που είδα μέσα στο 2010). Η ιστορία της ήταν αρκετά απλή και ορισμένους ίσως τους ξενίσει το επίπεδο τέλος. Αναμφίβολα, όμως είναι μία ταινία χαρακτήρων, που πρέπει να δείτε για να διαπιστώσετε ότι η Αμερική παράγει και εναλλακτικές ταινίες. Έχει βαθμολογία 8 στα 10 στο imdb.com, έπειτα από τις ψήφους 48 χιλιάδων χρηστών, ενώ πήρε και όλα τα BAFTA.
Σέρλοκ Χολμς ***
Από τις τέσσερις σημερινές ταινίες, αυτή φυσικά ακούστηκε περισσότερο στη χώρα μας και ακόμα παίζεται στους κινηματογράφους. Ο Βρετανός Γκάι Ρίτσι, σκηνοθέτης της «Αρπαχτής» και των «Δύο καπνισμένων καννών» (και του μέτριου «RocknRolla») πήρε ένα αρκετά μεγάλο budget και του παράγγειλαν να γυρίσει μία σύγχρονη εκδοχή του Σέρλοκ Χολμς. Αυτός αποφάσισε να διανθίσει τις περιπέτειες του ντετέκτιβ με αρκετό ξύλο (ο χαρακτήρας του Κόναν Ντόιλ ήταν άλλωστε πυγμάχος), πιστολίδι, εκρήξεις σε αργή κίνηση, κυνηγητά και δόσεις υπερφυσικού, αλά «Illuminati». Για να πετύχει καλύτερο αποτέλεσμα πήρε τον πολύ καλό Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ για να υποδυθεί έναν μισότρελο Σέρλοκ Χολμς και τον πολύ καλό Τζουν Λο για να υποδυθεί έναν ανερμάτιστο Γουότσον. Το αποτέλεσμα είναι ένα μείγμα εκρηκτικό και σίγουρα γοητευτικό για το μάτι. Σύμφωνα με το σενάριο, ο ορθολογιστής, φλεγματικός και υπερπαρατηρητικός Σέρλοκ καλείται να διαλευκάνει μία παράξενη περίπτωση πολιτικής συνωμοσίας, η οποία φαίνεται ότι έχει ενορχηστρωθεί από έναν άνθρωπο με δαιμονικές δυνάμεις.
Σε γενικές γραμμές ο Ρίτσι δεν τα πήγε άσχημα- το αντίθετο. Η ταινία είναι καλή, σίγουρα είναι αντάξια του εισιτηρίου και αφήνει υποσχέσεις για ένα ακόμα καλύτερο sequel (το 2011). Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι ένα πολύ δυνατό χαρτί, το ίδιο και η τσιτάτη σκηνοθετική ματιά του Ρίτσι, που παραδόξως την προσάρμοσε τέλεια στην εποχή της Βικτωριανής Αγγλίας. Επίσης σημαντικό προσόν και η μουσική του αγαπημένου Χανς Ζίμερ, που χάνει από τη συνηθισμένη επικότητά της για να δώσει βάρος στην εκκεντρική προσωπικότητα του Σέρλοκ. Η ταινία υστερεί σε δύο τομείς κατά τη γνώμη μου. Παρ’ ότι είναι πλούσια παραγωγή, σε ορισμένες σκηνές δεν καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Τα ειδικά εφέ κυρίως στα πλάνα που δείχνουν πανοραμικές απόψεις του Λονδίνου, χωλαίνουν. Αλλά πέρα από τα τεχνικά, σημαντικότερο είναι νομίζω τα προβλήματα στο σενάριο, που πολλές φορές καταφεύγει σε εύκολα κλισέ. Δεν θα γράψω παραπάνω για να μη σας χαλάσω το τέλος, όμως πολλές φορές η ταινία μου έδωσε την εντύπωση ότι προσπαθούσε να μιμηθεί την πολυπλοκότητα των ιστοριών του Νόλαν (βλ. «Prestige»). Πάντως να το δείτε. Στο imdb έχει 7,6 στα 10, σε 59 χιλιάδες ψήφους.
Un Prophet ****
Γαλλικό, υποψήφιο για Όσκαρ και αν θυμάμαι καλά είχε πάρει τον περσινό Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, ανάμεσα σε πολλές άλλες φεστιβαλικές διακρίσεις. Σε Γαλλία και Αγγλία πήγε πολύ καλά εισπρακτικά και όχι άδικα: είναι μια πολύ καλή ταινία. Έχουμε μια διαφορετική εικόνα των φυλακών και εννοώ διαφορετική από αυτή που δίνουν συνήθως οι αμερικάνικες ταινίες. Ένας νεαρός Αραβο-Γάλλος προωθείται από ένα σωφρονιστικό ίδρυμα ανηλίκων σε μία φυλακή, όπου μεταξύ άλλων κρατούνται και πολλοί επικίνδυνοι Κορσικανοί εγκληματίες. Χωρίς να έχει επιλογή μπλέκει στο κύκλωμά τους και τον εκβιάζουν να διαπράξει μια δολοφονία για λογαριασμό τους.
Ο «Προφήτης» θέλει λίγη υπομονή, αλλά στο σύνολο είναι μια ταινία για όλο το κοινό (εκτός από παιδιά, μην πάτε κάνα πιτσιρίκι να τη δει, θα αποκτήσει ψυχολογικά προβλήματα). Ειδικά στο ότι είναι πιο εύκολα προσεγγίσιμη απ’ το κοινό των multiplex, την κάνει να υπερτερεί σε σχέση με ταινίες που τα περασμένα χρόνια είχαν βραβευτεί στις Κάννες («Ανάμεσα στους τοίχους», «4 μήνες, 3 εβδομάδες, 2 μέρες»- πολύ καλές ταινίες βέβαια και οι δύο, αλλά ειδικού βάρους).
Έχει 8,2 στο imdb και αν τη δείτε και σας αρέσει, ρίξτε μια ματιά και στο «Felon». Τελικά η μόνη άσχημη γεύση που μου έμεινε μετά τους τίτλους τέλους του «Un Prophet», είναι επειδή αναρωτιέμαι για το αν θα μπορέσει ποτέ και μια ελληνική ταινία να πλησιάσει το επίπεδο της. Το budget της σίγουρα δεν είναι τεράστιο, ο σκηνοθέτης Ζακ Οντιάρντ δεν είναι κινηματογραφική ευφυΐα κι ούτε το σενάριο συνταρακτικό. Εμείς γιατί όχι;
Και φυσικά η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Εμείς όχι, γιατί εμείς «I love Karditsa». Πάμε παρακάτω.
Law Abiding Citizen *
Η τελευταία ταινία για την οποία γράφω δεν μου άρεσε. Ακούστηκε αρκετά, παίζει και ο Τζεράρντ Μπάτλερ (σε ρόλο, όμως που ελάχιστα του ταιριάζει) και σκηνοθετεί ο Γκάρυ Γκρέι. Είναι ένα μείγμα δικαστικού δράματος και αλλεπάλληλων mastermind εγκληματικών ενεργειών, που πραγματοποιεί ένας έγκλειστος σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Κάπου πάει να κάνει και μια καταγγελία για το δικαστικό σύστημα των Η.Π.Α., αλλά κι αυτό το αφήνει παντελώς ανολοκλήρωτο. Το σενάριο είχε ελάχιστες καλές εκλάμψεις και σε πολλά σημεία με άφησε με στόμα ανοιχτό εξαιτίας της απλοϊκότητάς του. Επιπλέον η σκηνοθεσία και το μοντάζ νομίζω αποτύγχαναν σε πολλά σημεία. Συνολικά ήταν μια μέτρια περιπέτεια, από αυτές που χαρακτηρίζουμε κλασικές αμερικανιές. Ίσως αν την είχα δει στα μέσα της δεκαετίας του ’90 να μου είχε κάνει εντύπωση, αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και η δράση έχει οριοθετηθεί σε εντελώς διαφορετική πλαίσια. Αν διψάτε για κλισέ ρίξτε του μια ματιά, αλλά δεν νομίζω ότι αξίζει. Στη θέση του προτιμήστε να νοικιάσετε (γκουχ, γκουχ) το πολύ καλό «Taken» με τον Λίαμ Νίσον, το «Casino Royal» ή οποιοδήποτε από τα «Bourne».
Αυτά τα λίγα για σήμερα. Έχω μαζέψει πολλές γνώμες φίλων ότι το «Shutter Island» («Νησί των Καταραμένων» ο αναιμικός ελληνικός τίτλος, που παραπέμπει σε πειρατές της Καραϊβικής) είναι εξαιρετικό. Σίγουρα η επόμενη ταινία που θα δω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου