Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Το κορίτσι με το τατουάζ

Ταινίες για… σπίτι

Του Γιάννη Πλιώτα


Μετά τα βραβεία, έχει έρθει η ώρα για μια μικρή αποχή από τις μεγάλες αίθουσες. Να πάρουμε μερικές ανάσες μέχρι να ξεκινήσει το Μάιο η θερινή κινηματογραφική περίοδος, κατά την οποία αναμένουμε καταιγισμό blockbuster και σίκουελ. Όσες ταινίες είδα τις δύο τελευταίες εβδομάδες ήταν λίγο πιο παλιές και σε αυτές σας καλώ να ψάξετε να βρείτε την ταινία που σας ταιριάζει. Ξεκινάω με κάτι εξαιρετικό.

Το κορίτσι με το τατουάζ **** ½
Σκηνοθεσία: Niels Arden Oplev (2009)

Ναι, δεν μετράτε λάθος τα αστέρια δίπλα στον τίτλο. Είναι σχεδόν πέντε και νομίζω η συγκεκριμένη ταινία τα αξίζει. Προέρχεται από τη Σουηδία («Män som hatar kvinnor» ο πρωτότυπος τίτλος) και είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας «Millennium». Τον τίτλο θα τον έχετε ακουστά, η τριλογία των ταινιών είναι μεταφορά της πολύ γνωστής τριλογίας βιβλίου του Στιγκ Λάρσον, που πρόσφατα κυκλοφόρησε και στη χώρα μας (τα δύο πρώτα μέρη και σύντομα το τρίτο από τις εκδόσεις Ψυχογιός). Ο Στιγκ Λάρσον ήταν ένας δημοσιογράφος, που λίγο καιρό αφότου παρέδωσε στον εκδότη του μία τριλογία βιβλίων, πέθανε. Με την κυκλοφορία των βιβλίων του στη Σουηδία το αστέρι του εκτινάχθηκε και σύντομα τα έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες, αποσπώντας εγκωμιαστικές κριτικές. Μπορώ να προσθέσω ότι όσοι φίλοι μου έχουν διαβάσει τα βιβλία, ενθουσιάστηκαν.
Στη Σουηδία (αντίθετα με ό,τι θα συνέβαινε στη χώρα μας) έσπευσαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός και μετέφεραν τα βιβλία στον κινηματογράφο, και μάλιστα με εξίσου μεγάλη επιτυχία. Ειλικρινά το «Κορίτσι με το τατουάζ» είναι από τις καλύτερες αστυνομικές ταινίες μυστηρίου, που έχω δει τον τελευταίο καιρό, σας συστήνω ανεπιφύλακτα να την αναζητήσετε με κάθε τρόπο. Η ατμόσφαιρα που χτίζει ο σκηνοθέτης είναι υποβλητική, οι ερμηνείες πολύ δυνατές και από την αρχή της υπόθεσης θα έχετε παρασυρθεί κι εσείς στο παιχνίδι του να βρείτε ποιος το έκανε. Κλασικό whodunit, και με ανυπομονησία να περιμένω να δω τις δύο επόμενες ταινίες (αν και οι κριτικές λένε ότι βρίσκονται ένα σκαλί χαμηλότερα).
Σύμφωνα με την υπόθεση, ένας δημοσιογράφος-ερευνητής που έχει κατηγορηθεί για συκοφαντική δυσφήμηση από έναν επιχειρηματικό κολοσσό, αποφασίζει να παραιτηθεί από το περιοδικό όπου δούλευε (το Millennium) και να ασχοληθεί με μία παράξενη υπόθεση δολοφονίας, η οποία συνέβη πριν από σαράντα χρόνια. Δεν γνωρίζει, όμως ότι μία αλλόκοτη, αντικοινωνική κοπέλα παρακολουθεί τις κινήσεις του και αρχίζει μίας έρευνα μέσα στην έρευνά του.
Μία ακόμα πολύ καλή ταινία από τη Σουηδία, μετά το «Άσε το κακό να μπει». Το μόνο στενάχωρο είναι ότι ποτέ στην Ελλάδα δεν θα γυρίσουμε τέτοιου επιπέδου ταινίες. Μέσα στο 2011 αναμένεται να βγει στους κινηματογράφους και το αγγλόφωνο remake της ταινίας, γιατί στην Αμερική βαριούνται να διαβάζουν υπότιτλους και θέλουν οπωσδήποτε να χαλάνε την ατμόσφαιρα στις ταινίες βάζοντας καταιγιστικά εφέ και εκρήξεις, ώστε να αρέσει σε όλα τα δεκαπεντάχρονα.

Orphan ** ½
Σκηνοθεσία: Jaume Collet-Serra (2009)

Είχα υψηλότερες προσδοκίες για αυτό το θρίλερ, αλλά τελικά δεν κατάφερε να με κρατήσει μέχρι το τέλος. Έχει ορισμένα δυνατά σημεία, η κεντρική σεναριακή ιδέα είναι καλή, οι πρωταγωνιστές παίζουν πολύ καλά, αλλά στο σύνολο κάτι δεν πάει καλά με τη συνταγή. Ενώ στην αρχή χτίζεται μια στέρεα υπόθεση και αργότερα προσφέρει έξυπνες εικόνες και εναλλαγές άβολων συναισθημάτων, νομίζω ότι σε ορισμένα σημεία έχουν ξεφύγει μερικά πολύ τετριμμένα κλισέ, δηλαδή ενοχλητικές «αμερικανιές». Το «Orphan» δεν είναι ιδιαιτέρως τρομακτική ταινία και ειδικά μέχρι τη μέση βλέπεται σαν μια ωραία κοινωνική ταινία. Πρωταγωνιστεί η Βέρα Φερμίγκα που φέτος ήταν υποψήφια για όσκαρ για το «Up in the air» και πραγματικά η ερμηνεία της είναι το ισχυρότερο χαρτί του «Orphan». Στην υπόθεση, ένα ζευγάρι αποφασίζει να υιοθετήσει ένα ορφανό κοριτσάκι και προσπαθεί να το εντάξει στην οικογένεια, όπου ήδη υπάρχουν δύο παιδιά. Προφανώς το κοριτσάκι αποδεικνύεται λίγο περισσότερο σατανικό απ’ ό,τι περίμεναν.

Hairspray ***
Σκηνοθεσία: Adam Shankman (2007)

Το 1962 στη Βαλτιμόρη είναι η εποχή του χορού, της τηλεόρασης, των αστραφτερών χτενισμάτων και των φυλετικών διαχωρισμών. Αρκετά κλασική η ιστορία του «Hairspray», αλλά έχει αποδοθεί όμορφα· το «Hairspray» είναι ένα μιούζικαλ για όλες τις ηλικίες, αλλά τονίζω ότι είναι μιούζικαλ. Αν δηλαδή εκνευρίζεστε μόλις κάποιος αρχίζει να τραγουδάει στην ταινία, τότε δεν είναι για σας. Στην ταινία τραγουδάνε, χορεύουν και τραγουδάνε και χορεύουν και ξανατραγουδάνε και ξαναχορεύουν. Σε γενικές γραμμές βλέπεται πολύ ευχάριστα, ο Τζον Τραβόλτα είναι απολαυστικός στο ρόλο της μεσόκοπης νοικοκυράς, έχοντας στο πλάι του τον Κρίστοφερ Γουόκεν, τη Μισέλ Φάιφερ και την Κουίν Λατίφα. Η αναπαράσταση της εποχής είναι θεατρινίστικη και νομίζω αυτό ήταν και το ζητούμενο του σκηνοθέτη. Αν λοιπόν είστε σε διάθεση να χορέψετε στους ρυθμούς του πρώιμου ροκ εν ρολ και να ψεκάσετε τα μαλλιά σας με ατελείωτο σπρέι, τότε πατήστε το play!

Festen ***
(1998)

Η συγκεκριμένη ταινία είναι αρκετά παράξενη και ελπίζω να μας μην σας ξεγελάσει η βαθμολογία της, καλύτερα να διαβάστε προσεκτικά τα παρακάτω. Προέρχεται από Δανία, είχε ακουστεί αρκετά στον καιρό της και ανήκει στο περίφημο Δόγμα 95, που εισήγαγαν ο Λαρς Φον Τρίερ και μερικοί ακόμα σκηνοθέτες της γενιάς του. Οι ταινίες που ανήκουν στο Δόγμα χαρακτηρίζονται από στοιχεία σαν τα ακόλουθα: πρέπει να χρησιμοποιούνται φυσικές τοποθεσίες, να μην υπάρχει μουσική, ειδικά εφέ εικόνας ή ήχου, φωτισμοί, η κάμερα να μην είναι σταθερή, να μην υπάρχει υπογραφή σκηνοθέτη κλπ. Το «Festen» ακολουθεί πιστά τις επιταγές του Δόγματος, γεγονός που κάνει την εικόνα της να θυμίζει ερασιτεχνική παραγωγή.
Μια οικογένεια της υψηλής κοινωνίας συγκεντρώνεται σε ένα ξενοδοχείο-έπαυλη προκειμένου να γιορτάσει τα εξηκοστά γενέθλια του πατέρα. Όμως κατά τη διάρκεια του δείπνου βγαίνουν στην επιφάνεια μυστικά και τα παιδιά της οικογένειας αποφασίζουν να λύσουν μεταξύ τους λογαριασμούς, οι οποίοι εκκρεμούν από πολλά χρόνια.
Η ταινία είναι καλή, αλλά η νατουραλιστική κινηματογράφησή της, σε συνδυασμό με το χαμηλών τόνων σενάριο (που σε ορισμένες στιγμές αγγίζει το σουρεαλιστικό), με κάνει να την προτείνω ή σε όσους έχουν περιέργεια να δουν κάτι εντελώς έξω από τις συνηθισμένες φόρμες ή σε όσους ασχολούνται με το πρακτικό και δημιουργικό κομμάτι του κινηματογράφου, ώστε να πάρουν ιδέες.

Yip Man ** ½
Σκηνοθεσία: Wilson Yip (2008)

Βάζω στοίχημα ότι σας έχει λείψει μια ταινία με γνήσιες κινέζικες γροθιές και κλωτσιές. Η συγκεκριμένη που προτείνω έρχεται εν μέρει να καλύψει το κενό. Αφηγείται την αληθινή ιστορία του Yip ενός ευκατάστατου εισοδηματία, που το μόνο που έκανε στη ζωή του ήταν να εξασκείται στο κουνγκ-φου. Πρόκειται για μια αποσπασματική βιογραφία του Yip, ο οποίος αργότερα έγινε δάσκαλος και του Μπρους Λι (σε περίοδο που δεν καλύπτει χρονικά η ταινία). Στηρίζεται σε μαρτυρίες και ιστορικά γεγονότα και εκτείνεται σε πέντε ταραγμένα χρόνια κατά τη δεκαετία του τριάντα. Το «Yip Man» είναι προϊόν Κίνας και ως εκ τούτου πρέπει να είστε προετοιμασμένοι για τις συνηθισμένες υπερβολές σε εκφράσεις και κινήσεις.
Οι σκηνές των μονομαχιών είναι πολύ καλές, αλλά λίγες μιας και το φιλμ επικεντρώνεται στην προσωπικότητα του Yip και στον πόλεμο μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας (λίγο πριν ξεσπάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος στην Ευρώπη). Κατά τη γνώμη μου, σε αυτό ακριβώς τον τομέα αποτυγχάνει σκηνοθετικά. Παρ’ ότι ένα μεγάλο κομμάτι της ταινίας αναλώνεται στο να απεικονίσει τα επακόλουθα της ιαπωνικής εισβολής, το κάνει με πολύ επιφανειακό και καρικατουρίστικο τρόπο, ενώ σε κανένα σημείο δεν πείθει η αναπαράσταση της εποχής. Αν σας ενδιαφέρει η συγκεκριμένη ιστορική περίοδος, προτείνω να ανατρέξετε στην περσινή, ασπρόμαυρη ταινία «City of light and death», που έχει να κάνει με τη μεγαλύτερη σφαγή αμάχων κατά τη διάρκεια του Β’ Π.Π., δηλαδή για γεγονότα λίγο πολύ άγνωστα για εμάς. Πάντως το «Yip Man» δεν είναι άσχημη ταινία και αν παραβλέψετε τις ατέλειές του, δεν θα μετανιώσετε για την ώρα που ξοδέψατε. Αλλά πιστεύω στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, θα ευχαριστηθείτε πολύ περισσότερο το «Fearless» με τον Τζετ Λι.

Αυτά για την ώρα. Είδα επίσης και τον «Ρατατούη» ένα μεσημέρι, αλλά δεν μου άρεσε τόσο όσο άλλα καρτούν της pixar. Θα έλεγα να προτιμήστε το «Wall-E» ή το «Up». Επίσης είδα και το «Brazil» του Τέρι Γκίλιαμ και ακόμα αναρωτιέμαι τι σκεφτόταν όταν το γύρισε. Δυστυχώς δεν πρόλαβα ακόμα να δω το «Shutter Island». Κάπως πρέπει να εφεύρω λίγο χρόνο.




* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

2 σχόλια:

Nalia είπε...

ειδα χθες το κοριτσι με το τατουαζ. μετανιωσα που δεν το διαβασα πρωτα. μου αρεσε παρα πολυ κ δεν το περιμενα

Γιάννης Πλιώτας είπε...

Μια εξαιρετική ταινία. Ίσως η καλύτερη που έχω δει φέτος. Θέλω να δω και τις δύο άλλες που ολοκληρώνουν την τριλογία, αν και δεν έχω ακούσει πολύ ενθαρρυντικά σχόλια. Και πρέπει να διαβάσω τα βιβλία. Κάπως πρέπει να εφεύρω λίγο χρόνο.