Spartacus: Blood and Sand

Spartacus: Blood and Sand ****

Γράφοντας αυτή την ανάρτηση βλέπω τη Βραζιλία με την Ακτή Ελεφαντοστού. Και μόλις ο Λουίς Φαμπιάνο πέτυχε ένα μαγικό γκολ (με λίγη βοήθεια απ’ τα χέρια, αλλά τα έχουμε ξαναδεί αυτά). Αυτές τις μέρες είδαμε και το τρίτο trailer από το πολυαναμενόμενο «Inception» του Κρίστοφερ Νόλαν, που εκτίναξε τις προσδοκίες μας στα ύψη. Στοιχηματίζω ότι θα είναι η ταινία του καλοκαιριού (τέλη Ιουλίου κάνει πρεμιέρα), όμως στην Ελλάδα λογικά θα αργήσει.

Σήμερα σκέφτηκα να αφήσω λίγο τον κινηματογράφο και η αιτία είναι το «Spartacus: Blood and Sand». Πάνω κάτω αυτά που λέει ο τίτλος και τέσσερα αστέρια για μία πολύ πετυχημένη τηλεοπτική σειρά, που τελευταία ακούγεται αρκετά και στη χώρα μας- να ‘ναι καλά οι καταρρακτώδεις βροχές του ίντερνετ. Το μόνο ίσως που λείπει από τον υπότιτλο είναι το «sex», ένα από τα κύρια συστατικά της συνταγής όπως θα δούμε παρακάτω.

Η σειρά αναπλάθει το μύθο του ιστορικού προσώπου Σπάρτακου, ενός μονομάχου που κατά τον πρώτο αιώνα π.Χ. ηγήθηκε μίας μεγάλης εξέγερσης σκλάβων στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Η πρώτη σεζόν αποτελείται από 13 επεισόδια και προβλήθηκε από τον Ιανουάριο στο αμερικανικό συνδρομητικό κανάλι Starz.

Στις ΗΠΑ δείχνουν ξεκάθαρα ότι τους αρέσει ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός και μετά την αναγέννηση του είδους πριν λίγα χρόνια με τον "Μονομάχο" του Ρίντλευ Σκοτ, είχαμε έναν καταιγισμό από μεγάλες παραγωγές που ασχολήθηκαν με ελληνική μυθολογία. Η "Τιτανομαχία" κινήθηκε σε καλά επίπεδα φέτος, ο «Πέρσι Τζάκσον και η κλοπή της αστραπής» προωθήθηκε πολύ, η «Τροία» ήταν η «Τροία», ενώ οι "300" έκλεψαν τις εντυπώσεις. Τότε το πολύ καλό μάρκετινγκ, η έξυπνη χρήση του blue screen και ένας σκηνοθέτης με εμπνεύσεις (δημιούργησε αργότερα και το εξαιρετικό «Watchmen») παρέδωσαν μία ταινία που απέσπασε εκτός από ενθουσιώδη υποδοχή του κοινού και καλές κριτικές. Υποσημείωση: αναμένουμε μέσα στο 2011 το sequel που μάλλον θα ονομάζεται «Ξέρξης» (όπως και το αντίστοιχο sequel του κόμικ, γραμμένο πάλι από τον Φρανκ Μίλερ). Ως τότε λοιπόν, αφού το «Lost» τελείωσε και το «Fast Forward» αποδείχθηκε αμερικανιά, έχουμε να ασχοληθούμε με κάτι εντυπωσιακό και αρχαιοπρεπές στα χνάρια του «Rome».

Δεν σύγκρινα παραπάνω τυχαία τους "Τριακόσιους" με το "Spartacus" μιας και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη κινηματογραφική τριβή για να συνειδητοποιήσεις πόσο επηρεασμένη είναι η σειρά από την αισθητική της ταινίας του Σνάιντερ. Άλλωστε μού πρότειναν τη σειρά χρησιμοποιώντας και αυτό το επιχείρημα και με αυτό το δόλωμα είδα μέσα σε λίγες μέρες όλα τα επεισόδια, παρασυρμένος από τις εξελίξεις.

Οφείλω να ομολογήσω ότι παραγωγοί, συντελεστές και σκηνοθέτες των δεκατριών επεισοδίων προέρχονται κατά κύριο λόγο από τη «Ζήνα» και τον «Ηρακλή», αλλά αυτό μην σας τρομάζει. Η ίδια η Lucy Lawless συγκαταλέγεται στους πρωταγωνιστές και ο Ιόλαος έχει πάρει θέση πίσω απ’ την κάμερα, παρ’ όλα αυτά το αποτέλεσμα είναι αξιόλογο.

Ο πρωταγωνιστής Andy Whitfield είναι κατάλληλος για τον κτηνώδη ρόλο, ενώ και όλοι όσοι τον πλαισιώνουν ανεβάζουν το υποκριτικό επίπεδο της σειράς, όπως ο John Hannah που υποδύεται τον Μπατιάτους. Οι δημιουργοί έχοντας στη διάθεσή τους το πλεονέκτημα του χρόνου, σφυρηλάτησαν μια αλυσίδα χαρακτήρων που σταδιακά αποκτούν βάθος και δένουν αρμονικά με το φόντο. Πρέπει να τονίσω ότι το πρώτο επεισόδιο της σειράς στηρίζεται σε αδύναμο και απλοϊκά σχηματικό σενάριο, αλλά τα προβλήματα σύντομα ξεπερνιούνται. Αξίζει να επιμείνετε.

Όλοι οι διάλογοι είναι πολύ προσεγμένοι σε σημείο που να μοιάζουν βγαλμένοι από βιβλίο (αν και μερικές φορές θα τους προτιμούσα λίγο ελαφρύτερους, δεν χρειάζεται όλοι οι μονομάχοι να μιλάνε σαν φιλόσοφοι ή ποιητές). Τα κουβάρια των δολοπλοκιών είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της σειράς και σε αρκετά επεισόδια θα συμβούν ανατροπές που θα σας εκπλήξουν. Μουσική και κοστούμια σε καλό επίπεδο, όσο για τα σκηνικά όρεξη να έχετε για εικόνες από blue screen (πετυχημένη η αισθητική τους).

Αν είστε της παλιάς σχολής και αναπολείτε την ταινία του Κιούμπρικ για τον Σπάρτακο ή το «Μπεν Χουρ», καλύτερα να τα διώξετε από το μυαλό σας πατώντας το play. Βρισκόμαστε στο 2010 και η ιστορία δικαιούται να ειπωθεί ξανά, με περισσότερα εφέ, περισσότερο θράσος, περισσότερους μύες και φλερτάροντας με την ωμή βία. Ας μην κρυβόμαστε, θα παρακολουθήσετε πολλές σκηνές σπλάτερ.

Υπάρχουν ελάχιστα ιστορικά στοιχεία για τη ζωή του Θρακιώτη Σπάρτακου πριν την εξέγερση. Μια λεπτομέρεια είναι ότι στην πραγματικότητα το «Σπάρτακος» δεν είναι το κανονικό του όνομα, είναι αυτό που αποκτά στην αρένα μετά τα πρώτα κατορθώματά του. Η σειρά έχει ένα στρώμα ιστορικότητας, αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω πόσο παχύ ήταν. Στο σχετικό άρθρο της Wikipedia αναφέρει τις ιστορικές ανακρίβειες (εστιάζονται περισσότερο στην κοινωνική θέση των γυναικών), αλλά προσωπικά η αναπαράσταση της εποχής με ικανοποίησε πλήρως. Κάπως έτσι πρέπει να ζούσαν στην αρχαία Ρώμη και μου άρεσε που αξιώματα και εκφράσεις λέγονταν στα λατινικά.

Σύμφωνα με την υπόθεση ο Σπάρτακος είναι ένας φύλαρχος από τη Θράκη, υποτελείς στους Ρωμαίους. Πηγαίνει σε μια εκστρατεία μαζί τους, αλλά όλα πάνε στραβά και καταλήγει καταδικασμένος σε θάνατο. Αυτό δεν είναι το χειρότερο, γιατί οι Ρωμαίοι κάνουν την αγαπημένη γυναίκα του σκλάβα. Όπως και εσείς θα χάνατε την ψυχραιμία σας, έτσι και ο Σπάρτακος αρχίζει να σκοτώνει κόσμο και κοσμάκη προκειμένου να την ξανακρατήσει στην αγκαλιά του. Δεν είναι όμως σπαρμένος με ροδοπέταλα ο δρόμος, καθώς πολλοί διαβόητοι τύποι με τρομακτικά παρατσούκλια θέλουν να του ξεριζώσουν το κεφάλι. Πίσω από τον πυρήνα της πλοκής όμως, ξεχωρίζουν οι συγκρούσεις χαρακτήρων και οι ακόρεστες φιλοδοξίες τους.

Συνολικά η ατμόσφαιρα στο «Spartacus» κυμαίνεται από οργιαστική έως νοσηρή, δεν υπάρχουν πολλά φτιασιδώματα και σίγουρα δεν είναι ένα θέαμα που απευθύνεται σε παιδιά ή ανθρώπους που απεχθάνονται τη βία και τη βρομιά.

Το τελείωμα της πρώτης σεζόν φέρνει αναμονή για την εξέλιξη της ιστορίας. Ο παλιός Σπάρτακος και η σκωτσέζικη εκδοχή του (βλ. «Braveheart»), είχαν έναν προσανατολισμό ενάντια στη φεουδαρχία και σύγκρουσης με κάθε μορφή κυριαρχίας ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο. Θα ήθελα πολύ να δω τη σειρά να μεταμορφώνεται από ένα οπτικό πανηγύρι σε κάτι παραπάνω από απλή ψυχαγωγία. Αυτό βέβαια είναι στοίχημα μεγάλο, που σε μεγάλο βαθμό θα εξαρτηθεί και από το μέγεθος της παραγωγής. Οι μεγάλοι στρατοί απαιτούν και πολλά λεφτά, είτε τους φτιάχνεις στην πραγματικότητα, είτε τους αναπαριστάς στη μικρή οθόνη.

Τα γυρίσματα της δεύτερης σεζόν καθυστέρησαν εξαιτίας μιας σοβαρής ασθένειας του Whitfield (τελικά φαίνεται ότι ξεπεράστηκε). Για την ώρα ανακοινώθηκε ένα prequel έξι επεισοδίων το οποίο θα αφηγείται την ιστορία του Μπατιάτους και της γυναίκας του Λουγκρητίας, δύο ηρώων που στην πρώτη σεζόν κινούν τα νήματα.

Συγκερασμός σεξ, βίας, άμμου και αίματος είναι το σήμα κατατεθέν της σειράς. Ακόμα κι αν δεν είστε φαν της χλαμύδας και των σκληρών μονομαχιών, ίσως το «Spartacus: Blood and Sand» καταφέρει να σας αλλάξει γνώμη.