Μέρες εκλογών και βρίσκομαι στην Αρκαδία για να ψηφίσω όσο γράφω αυτές τις γραμμές. Για να είμαι ακριβής βρισκόμουν Γορτυνία στην αρχή της ανάρτησης, αλλά την ολοκληρώνω από Πάτρα, λίγο πριν κλείσουν οι κάλπες. Ευτυχώς έχει βρεθεί ένας γείτονας με ξεκλείδωτο μόντεμ και μπορούμε κι εμείς οι οδοιπορούντες να κάνουμε τη δουλειά μας σαν άνθρωποι. Εκτός όμως από τους ετεροδημότες, υπάρχουν και άλλοι που διασχίζουν βουνά, δάση, πεδιάδες και λαγκάδια, και όχι για ευχάριστους λόγους. Παρουσιάζω δύο "παράλληλες" ταινίες σήμερα, οι οποίες έχουν μεν τον ίδιο σκελετό, αλλά έχουν περιτυλιχθεί με εντελώς διαφορετικά υλικά και κάθε μία τα καταφέρνει πολύ καλά στο είδος της.
The Road *** 1/2
Είχα αναφερθεί φευγαλέα σε αυτό στην προηγούμενη ανάρτηση για το επίσης road movie επιστημονικής φαντασίας, το Monsters. Ο Δρόμος στηρίζεται σε πασίγνωστο βιβλίο του Κόρμακ Μακ Κάρθυ (Αμερικάνος συγγραφέας, είχε γράψει και το «Καμιά πατρίδα για μελλοθάνατους») και είναι ένα post apocalyptic δράμα και παράλληλα μία κλασική ταινία περιπλάνησης. Ο Μακ Κάρθυ τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ για το συγκέκριμένο μυθιστόρημα και τα έργα του κυκλοφορούν στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Σύμφωνα με την υπόθεση, ένας άνδρας και ο γιος του πασχίζουν να συντηρηθούν σε έναν κόσμο που αργοσβήνει. Μια βιβλική καταστροφή έχει σαρώσει τον πλανήτη και οι λιγοστοί επιζήσαντες δεν έχουν ονόματα, έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν έχουν μέλλον και απλώς συνεχίζουν τη μάταιη προσπάθειά τους, προς μια ασαφή χαραμάδα ελπίδας ή, πιθανότερα, το θάνατο. Ξεκάθαρα χαμηλών τόνων έργο, αλλά με υποβλητική μουσική επένδυση, ταιριαστή γκρίζα, καταθλιπτική ατμόσφαιρα και μία ακόμα πολύ δυνατή ερμηνεία από τον Βίγκο Μόρτενσεν- όσοι διαβάζετε τακτικά το ιστολόγιο, θα θυμάστε ότι είναι από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς. Όπως καταλαβαίνετε, από το The Road απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά η δράση, η καταστροφή που συνέβη δεν μας απασχολεί παρά μόνο στο βαθμό των επιπτώσεων, ο σκηνοθέτης Τζον Χίλκοτ μένει πιστός στο μυθιστόρημα και επικεντρώνεται στους ανθρώπους και την κατάρρευση του συστήματος κοινωνικών αξιών.
Δεν απευθύνεται σε όσους περιμένουν να δουν εκρήξεις, πυροβολισμούς, λιμούς και καταποντισμούς, ούτε σε αυτούς που θέλουν να δουν το Fallout σε ταινία Χόλυγουντ. Για να καλύψει αυτές τις ανάγκες, υπάρχει κάτι άλλο που μπορείτε να δείτε όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω. Το Zombieland.
Υποσημείωση: είδα μόλις πριν λίγες μέρες το «Καμιά πατρίδα για μελλοθάνατους» των αδερφών Κοέν. Παρά τις τόσες διακρίσεις και τα τέσσερα όσκαρ, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, ενώ σε ορισμένα σημεία μού έδωσε την εντύπωση ότι προσπαθεί να γίνει επιτηδευμένα βαθυστόχαστη, κάτι που ίσως οφείλεται και στις δυσκολίες της μεταφοράς της δύσκολης γραφής του Μακ Κάρθυ. Τυπική κοψιά Κοέν, που έχει αποδοθεί πολύ καλύτερα στο Φάργκο ή στο Μόνο Αίμα, την πρώτη τους ταινία πίσω στο 1984. Παρ' όλα αυτά αξίζει να δείτε το Καμιά Πατρίδα για τον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα που υποδύεται ο Μπαρδέμ.
Υποσημείωση 2: Πρόσφατα ο Ζανγκ Γιμού των πολλές φεστιβαλικών βραβείων, αλλά και του Ήρωα, είχε την έμπνευση να διασκευάσει το Μόνο Αίμα και να μεταφέρει την πλοκή στην Κίνα, αλλά το τελικό αποτέλεσμα μάλλον δεν τον δικαίωσε. Τέλη Σεπτεμβρίου έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα, αλλά πέρασε εντελώς απαρατήρητο και αυτό το 5,8 στα 10 σε ελάχιστες ψήφους στο imdb, χτυπάει άσχημα.
Zombieland ***
Να, μια ταινία έκπληξη, από αυτές που τις περιμένεις να κινηθούν κάτω από το μέτριο, αλλά τελικά καταφέρνουν να σε κερδίσουν. Διατηρούσα πολλές επιφυλάξεις πριν δω το Zombieland, όχι γιατί δεν μού αρέσει το θέμα, αλλά γιατί οι Αμερικάνοι σπανίως καταφέρνουν να κρατήσουν τις ισορροπίες στις «καφρίλες», που καταλήγουν γελοία σπλάτερ χωρίς προσανατολισμό. Όμως έπειτα από την παρότρυνση του φίλου Ιάσονα πάτησα το play και αποζημιώθηκα με μιάμιση ώρα πραγματικής ψυχαγωγίας.
Τι έχει συμβεί; Τα ζόμπι για ακόμα μία φορά έχουν κατακλύσει την Αμερική. Επιτίθενται, σκοτώνουν, κυνηγούν, μολύνουν, εξαπλώνονται. Υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι ακόμα δεν έχουν γίνει ζόμπι. Αυτοί είναι λίγοι και το μόνο που τους έχει μείνει να κάνουν, είναι να τρέξουν. Και βασικά αυτό κάνουν: τρέχουν. Αυτή είναι όλη κι όλη η ιστορία, δεν έχει βαθυστόχαστους διαλόγους, κανείς δεν ξέρει από πού εμφανίστηκαν τα ζόμπι και κανείς δεν ψάχνει τις αιτίες των πραγμάτων. Απλώς συμβαίνουν και οι ήρωες καλούνται να τα αντιμετωπίσουν με στωικότητα, cool ατάκες και χρήση κάθε είδους νύσσοντα και τέμνοντα αντικείμενα.
Παρ’ ότι στηρίζεται σε μια από τις πιο κλασικές συνταγές όλων των εποχών, η χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών είναι εξαιρετική και σίγουρα ένα από τα δυνατά σημεία της ταινίας. Στο ρόλο του geek Κολόμπους ο οποίος ακολουθεί μια μακρά λίστα με κανόνες επιβίωσης είναι ο Jesse Eisenberg, που φέτος έγινε πολύ γνωστός από το "Social Network" του Φίντσερ. Στο ρόλο του μάτσο Ταλαχάσι ο Woody Harrelson, που είχε δώσει ρέστα ως δυσλεκτικός υπερήρωας Defendor. Παρατηρήστε -και αυτό είναι ένα ακόμα στοιχείο που συνδέει τις δύο ταινίες- ότι όπως και στο The Road, οι πρωταγωνιστές δεν έχουν κανονικά ονόματα, εδώ χρησιμοποιούν τα ονόματα των προορισμών τους για να απευθύνονται ο ένας στον άλλον. Πράγματι, αν έχει καταστραφεί ο κόσμος, τι διαφορά έχει αν σε λένε τάδε ή δείνα;
Σε γενικές γραμμές το Zombieland, μάλλον απευθύνεται περισσότερο σε αγόρια παρά σε κορίτσια, αλλά δεν είναι τυπική αμερικάνικη καφρίλα και σίγουρα έχει πολλές στιγμές που θα διασκεδάσει κάθε θεατή. 7,8 στα 10 στο imdb και 73 στα 100 στο metacritic, οι βαθμολογίες του.
Υποσημείωση: Το Social Network, ακόμα δεν μού έχει κεντρίσει αρκετά την περιέργεια για να το δω. Ο Φίντσερ έχει κάνει ορισμένες πολύ καλές ταινίες, αλλά και μερικές βαρετές (είπε κανείς Μπέντζαμιν Μπάτον;). Μια ταινία για τον ιδρυτή του facebook (και ειδικά από ανθρώπους που φαντάζομαι δεν έχουν ιδιαίτερα στενή σχέση με το ζήτημα) έχει πράγματι λόγω ύπαρξης ή μοναδικό στόχο έχει να αλιεύσει ανυποψίαστους θεατές; Σας παραπέμπω στην κριτική από το movies for the masses, το οποίο φιλοδώρησε την ταινία με ένα αστέρι στα πέντε. "O Fincher φανερά έψαχνε στα γυρίσματα μια φυσική δραματικότητα στιλ Zodiac, αλλά φανερότερα δεν είχε ούτε τους χώρους ούτε το δράμα".
The Road *** 1/2 Είχα αναφερθεί φευγαλέα σε αυτό στην προηγούμενη ανάρτηση για το επίσης road movie επιστημονικής φαντασίας, το Monsters. Ο Δρόμος στηρίζεται σε πασίγνωστο βιβλίο του Κόρμακ Μακ Κάρθυ (Αμερικάνος συγγραφέας, είχε γράψει και το «Καμιά πατρίδα για μελλοθάνατους») και είναι ένα post apocalyptic δράμα και παράλληλα μία κλασική ταινία περιπλάνησης. Ο Μακ Κάρθυ τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ για το συγκέκριμένο μυθιστόρημα και τα έργα του κυκλοφορούν στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Σύμφωνα με την υπόθεση, ένας άνδρας και ο γιος του πασχίζουν να συντηρηθούν σε έναν κόσμο που αργοσβήνει. Μια βιβλική καταστροφή έχει σαρώσει τον πλανήτη και οι λιγοστοί επιζήσαντες δεν έχουν ονόματα, έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν έχουν μέλλον και απλώς συνεχίζουν τη μάταιη προσπάθειά τους, προς μια ασαφή χαραμάδα ελπίδας ή, πιθανότερα, το θάνατο. Ξεκάθαρα χαμηλών τόνων έργο, αλλά με υποβλητική μουσική επένδυση, ταιριαστή γκρίζα, καταθλιπτική ατμόσφαιρα και μία ακόμα πολύ δυνατή ερμηνεία από τον Βίγκο Μόρτενσεν- όσοι διαβάζετε τακτικά το ιστολόγιο, θα θυμάστε ότι είναι από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς. Όπως καταλαβαίνετε, από το The Road απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά η δράση, η καταστροφή που συνέβη δεν μας απασχολεί παρά μόνο στο βαθμό των επιπτώσεων, ο σκηνοθέτης Τζον Χίλκοτ μένει πιστός στο μυθιστόρημα και επικεντρώνεται στους ανθρώπους και την κατάρρευση του συστήματος κοινωνικών αξιών.
Δεν απευθύνεται σε όσους περιμένουν να δουν εκρήξεις, πυροβολισμούς, λιμούς και καταποντισμούς, ούτε σε αυτούς που θέλουν να δουν το Fallout σε ταινία Χόλυγουντ. Για να καλύψει αυτές τις ανάγκες, υπάρχει κάτι άλλο που μπορείτε να δείτε όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω. Το Zombieland.
Υποσημείωση: είδα μόλις πριν λίγες μέρες το «Καμιά πατρίδα για μελλοθάνατους» των αδερφών Κοέν. Παρά τις τόσες διακρίσεις και τα τέσσερα όσκαρ, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, ενώ σε ορισμένα σημεία μού έδωσε την εντύπωση ότι προσπαθεί να γίνει επιτηδευμένα βαθυστόχαστη, κάτι που ίσως οφείλεται και στις δυσκολίες της μεταφοράς της δύσκολης γραφής του Μακ Κάρθυ. Τυπική κοψιά Κοέν, που έχει αποδοθεί πολύ καλύτερα στο Φάργκο ή στο Μόνο Αίμα, την πρώτη τους ταινία πίσω στο 1984. Παρ' όλα αυτά αξίζει να δείτε το Καμιά Πατρίδα για τον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα που υποδύεται ο Μπαρδέμ.
Υποσημείωση 2: Πρόσφατα ο Ζανγκ Γιμού των πολλές φεστιβαλικών βραβείων, αλλά και του Ήρωα, είχε την έμπνευση να διασκευάσει το Μόνο Αίμα και να μεταφέρει την πλοκή στην Κίνα, αλλά το τελικό αποτέλεσμα μάλλον δεν τον δικαίωσε. Τέλη Σεπτεμβρίου έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα, αλλά πέρασε εντελώς απαρατήρητο και αυτό το 5,8 στα 10 σε ελάχιστες ψήφους στο imdb, χτυπάει άσχημα.
Zombieland *** Να, μια ταινία έκπληξη, από αυτές που τις περιμένεις να κινηθούν κάτω από το μέτριο, αλλά τελικά καταφέρνουν να σε κερδίσουν. Διατηρούσα πολλές επιφυλάξεις πριν δω το Zombieland, όχι γιατί δεν μού αρέσει το θέμα, αλλά γιατί οι Αμερικάνοι σπανίως καταφέρνουν να κρατήσουν τις ισορροπίες στις «καφρίλες», που καταλήγουν γελοία σπλάτερ χωρίς προσανατολισμό. Όμως έπειτα από την παρότρυνση του φίλου Ιάσονα πάτησα το play και αποζημιώθηκα με μιάμιση ώρα πραγματικής ψυχαγωγίας.
Τι έχει συμβεί; Τα ζόμπι για ακόμα μία φορά έχουν κατακλύσει την Αμερική. Επιτίθενται, σκοτώνουν, κυνηγούν, μολύνουν, εξαπλώνονται. Υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι ακόμα δεν έχουν γίνει ζόμπι. Αυτοί είναι λίγοι και το μόνο που τους έχει μείνει να κάνουν, είναι να τρέξουν. Και βασικά αυτό κάνουν: τρέχουν. Αυτή είναι όλη κι όλη η ιστορία, δεν έχει βαθυστόχαστους διαλόγους, κανείς δεν ξέρει από πού εμφανίστηκαν τα ζόμπι και κανείς δεν ψάχνει τις αιτίες των πραγμάτων. Απλώς συμβαίνουν και οι ήρωες καλούνται να τα αντιμετωπίσουν με στωικότητα, cool ατάκες και χρήση κάθε είδους νύσσοντα και τέμνοντα αντικείμενα.
Παρ’ ότι στηρίζεται σε μια από τις πιο κλασικές συνταγές όλων των εποχών, η χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών είναι εξαιρετική και σίγουρα ένα από τα δυνατά σημεία της ταινίας. Στο ρόλο του geek Κολόμπους ο οποίος ακολουθεί μια μακρά λίστα με κανόνες επιβίωσης είναι ο Jesse Eisenberg, που φέτος έγινε πολύ γνωστός από το "Social Network" του Φίντσερ. Στο ρόλο του μάτσο Ταλαχάσι ο Woody Harrelson, που είχε δώσει ρέστα ως δυσλεκτικός υπερήρωας Defendor. Παρατηρήστε -και αυτό είναι ένα ακόμα στοιχείο που συνδέει τις δύο ταινίες- ότι όπως και στο The Road, οι πρωταγωνιστές δεν έχουν κανονικά ονόματα, εδώ χρησιμοποιούν τα ονόματα των προορισμών τους για να απευθύνονται ο ένας στον άλλον. Πράγματι, αν έχει καταστραφεί ο κόσμος, τι διαφορά έχει αν σε λένε τάδε ή δείνα;
Σε γενικές γραμμές το Zombieland, μάλλον απευθύνεται περισσότερο σε αγόρια παρά σε κορίτσια, αλλά δεν είναι τυπική αμερικάνικη καφρίλα και σίγουρα έχει πολλές στιγμές που θα διασκεδάσει κάθε θεατή. 7,8 στα 10 στο imdb και 73 στα 100 στο metacritic, οι βαθμολογίες του.
Υποσημείωση: Το Social Network, ακόμα δεν μού έχει κεντρίσει αρκετά την περιέργεια για να το δω. Ο Φίντσερ έχει κάνει ορισμένες πολύ καλές ταινίες, αλλά και μερικές βαρετές (είπε κανείς Μπέντζαμιν Μπάτον;). Μια ταινία για τον ιδρυτή του facebook (και ειδικά από ανθρώπους που φαντάζομαι δεν έχουν ιδιαίτερα στενή σχέση με το ζήτημα) έχει πράγματι λόγω ύπαρξης ή μοναδικό στόχο έχει να αλιεύσει ανυποψίαστους θεατές; Σας παραπέμπω στην κριτική από το movies for the masses, το οποίο φιλοδώρησε την ταινία με ένα αστέρι στα πέντε. "O Fincher φανερά έψαχνε στα γυρίσματα μια φυσική δραματικότητα στιλ Zodiac, αλλά φανερότερα δεν είχε ούτε τους χώρους ούτε το δράμα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου