Σήμερα που κρατάτε στα χέρια σας την Epirus Press, φτάνουμε στην κορύφωση της κινηματογραφικής χρονιάς, μιας και ανακοινώνονται οι υποψηφιότητες για τα Όσκαρ, γεγονός που θα τροφοδοτήσει τη θεματολογία μας για το προσεχές χρονικό διάστημα. Χωρίς να έχω δει πολλές απ’ τις ταινίες που ήδη ακούγονται για φαβορί, νομίζω ότι καμία δεν θα καταφέρει να «σαρώσει» στις σημαντικές κατηγορίες, δηλαδή καμία ταινία μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να ξεχωρίσει μέχρι στιγμής.
Παρ' όλα αυτά σε ορισμένες κατηγορίες υπάρχουν ξεκάθαρα φαβορί, όπως στης καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας που δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να χάσει το αντιπολεμικό, ισραηλινό «Βαλς με τον Μπασίρ» ή και στην κατηγορία καλύτερου animation που το «Wall-E» παίζει χωρίς αντίπαλο και ίσως τιμηθεί με υποψηφιότητα ακόμα και στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας. Μεγάλο φαβορί βέβαια και ο παρανοϊκός Τζόκερ-Χιθ Λέτζερ για όσκαρ Β' ανδρικού ρόλου, αλλά από εκεί και πέρα το τοπίο είναι σχετικά θολό. Όπως έχει διαφανεί, η μυστηριώδης «Μυστηριώδης υπόθεση του Μπέντζαμιν Μπάτον» του Ντέιβιντ Φίντσερ με τον Μπραντ Πιτ και την Κέιτ Μπλάνσετ, απλά άφησε καλές εντυπώσεις, αλλά όχι κάτι παραπάνω, ενώ και από το «Revolutionary Road» του Σαμ Μέντεζ με το κλασικό πρωταγωνιστικό δίδυμο Κέιτ Γουίνσλετ και Λεονάρντο Ντι Κάπριο, φαίνεται κάτι να λείπει. Η ταινία των συνήθων υπόπτων Κοέν, άλλους ενθουσίασε και άλλους απογοήτευσε
Υπάρχει βέβαια και ο κατά πολλούς σπουδαιότερος σκηνοθέτης αυτή τη στιγμή, ο Κλιντ Ίστγουντ που έκανε πρεμιέρα στις αίθουσες πάλι με δύο ταινίες, οι οποίες έχουν αποσπάσει την προτίμηση κοινού και κριτικών. Ο γερο-Κλιντ φαίνεται να διανύει μία ακόμα νεότητα της καριέρας του και εκτός από το “Changeling” (“Ανταλλαγή”) με την Αντζελίνα Τζολί, έφτιαξε φέτος και το “Gran Torino”, που έχει βαθμολογία 8,6 στα 10 στο imdb.com και αφηγείται την ιστορία ενός στρυφνού γερο-γκρινιάρη που αποφασίζει να δώσει ένα καλό μάθημα στο παιδί ενός μετανάστη γείτονά του. Πρωταγωνιστεί ο ίδιος του και δεν θα είναι καθόλου απίθανο να πάρει και το χρυσό αγαλματίδιο.
Υπάρχει βέβαια και η νέα ταινία του Ντάνυ Μπόιλ (“Trainspotting” και “28 Ημέρες μετά”), το δυνατό “Slumdog Millionaire”, που απέσπασε και τις σημαντικότερες χρυσές σφαίρες, πριν λίγες μέρες. Έχει να κάνει με την ιστορία ενός άστεγου και ορφανού παιδιού, που ζει σε εξαθλίωση στη Βομβάη της Ινδίας και καταφέρνει να φτάσει μέχρι την τελευταία ερώτηση του παγκοσμίως δημοφιλούς τηλεπαιχνιδιού “Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος”. Μέσα σε μία νύχτα η μορφή του παίρνει διαστάσεις εθνικού ήρωα, αφού ενσαρκώνει το ουτοπικό όνειρο του μέσου Ινδού που καταφέρνει να βγει απ' την αφάνεια και να πλουτίσει. Όμως ο κυνικός παρουσιαστής του παιχνιδιού, υποψιάζεται ότι ο μικρός έχει στήσει κάποια απάτη προκειμένου να κερδίσει και ακριβώς εκεί ξεκινάει η ταινία. Άλλωστε πώς θα μπορούσε ένα παιδί από τις παραγκουπόλεις να γνωρίζει όλες τις δύσκολες απαντήσεις, τις οποίες δεν κατέχουν δικηγόροι, γιατροί και καθηγητές;
Πρόκειται για μία πάρα πολύ καλή ταινία, με υποδειγματική αφήγηση, καλό καστ και σαγηνευτική θα έλεγα απεικόνιση της σύγχρονης, φτωχικής Ινδίας, όσο κι αν αυτό ακούγεται οξύμωρο. Ταυτόχρονα, όμως με ενόχλησαν κάπως ορισμένες αναληθοφάνειες πάνω στους κανόνες του τηλεπαιχνιδιού και ορισμένες αδικαιολόγητες κατά τη γνώμη μου μεταβολές στους χαρακτήρες τους. Δεν πρόκειται για αριστούργημα και γι' αυτό δύσκολα θα κολυμπήσει και στα όσκαρ, αλλά είναι σίγουρα μια ταινία με τέσσερα αστέρια στα πέντε και δεν θα βγουν πάρα πολλές ισάξιές της φέτος. Άνετα ξεχωρίζει και η έθνικ μουσική επένδυσή της, με κομμάτια που θα αφήσουν τις μελωδίες τους για μέρες στο μυαλό σας.
Από αυτές που θα ακουστούν τη βραδιά της απονομής των Όσκαρ, στις αίθουσες της πόλης μας μπορείτε να αναζητήσετε σίγουρα την “Ανταλλαγή” που ανέφερα και παραπάνω και έχει να κάνει με μια παράξενη υπόθεση ανταλλαγής παιδιών κατά τη διάρκεια της γέννας και ορισμένα μυστικά που κρύβονται πίσω της. Επίσης την κοινωνική ταινία του Σαμ Μέντεζ “Revolutionary Road”, αν σας ενδιαφέρουν οι αργοί αφηγηματικοί ρυθμοί και οι ενδοοικογενειακές διενέξεις ενός ζευγαριού στα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Φυσικά υπάρχει και ο “Yes man” Τζιμ Κάρει, που μάλλον καταβάλει μεγάλες προσπάθειες για να ανακαλύπτει τετριμμένα σενάρια στα οποία θα μπορεί να κάνει γκριμάτσες. Εδώ υπόσχεται στον εαυτό του να λέει για έναν ολόκληρο χρόνο μόνο “ναι” και όπως φαντάζεστε αυτό τον οδηγεί σε μία σειρά “αστείων”, πλην αναπόφευκτων καταστάσεων. Εμένα μου θυμίζει έντονα εκείνο που αναγκαζόταν να λέει μόνο αλήθειες (“Liar, liar”), που είχα δει στον κινηματογράφο και ακόμα κλαίω τα λεφτά μου. Δεν ξέρω μπορεί αυτό να είναι και καλό για τους φαν του ηθοποιού. Οι υπόλοιποι θα πρότεινα να το αποφύγετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου