Ιούνιος 18- Έρωτας αλά ελληνικά

Ζήσε το μύθο σου στα… θερινά

Του Γιάννη Πλιώτα

Περάσαμε πλέον στο δεύτερο μισό του Ιουνίου, ο οποίος μας επιτίθεται ύπουλα τις τελευταίες μέρες με αλλεπάλληλα κύματα ζέστης. Ο λίβας που καίει τα σπαρτά σαρώνει και κάθε είδους διάθεση για πνευματικές και χειρωνακτικές διεργασίες εξίσου, αφήνοντας στο προσκήνιο μόνο τις επιλογές για σχεδιασμό διακοπών και εξόδων στις κοντινές παραλίες (ο συνδυασμός των δύο παραπάνω θεωρείται ότι αγγίζει την υπερβολή, αλλά τον επικροτούμε).

Φυσικά τις υπόλοιπες ώρες βρίσκουμε καταφύγιο στην ψυχρή αγκαλιά των κλιματιστικών (αγαπημένες συσκευές), που χωρίς αυτά απλά θα παρέλυαν τα πάντα στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του θερινού τριμήνου (όχι ότι αυτό δεν γίνεται σε μεγάλο βαθμό ούτως ή άλλως). Και έρχομαι τώρα να καταθέσω τον εύλογο προβληματισμό μου, επηρεασμένος ίσως και από τον τέταρτο Εξολοθρευτή που δίνει μάχες αυτή την περίοδο στους κινηματογράφους όλης της επικράτειας: Μήπως δεν πρέπει να φοβόμαστε ως ανθρώπινο είδος την εξέλιξη των ευφυών μηχανών, αλλά πρέπει να αναλύσουμε μεθοδικά και τις συμπεριφορές των κλιματιστικών; Τα κατά τα άλλα εξόχως συμπαθή, λευκά, ραβδωτά, ορθογώνια, ευάερα κατασκευάσματα, μήπως στο μέλλον συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της επίδρασής τους στους πληθυσμούς των θερμών χωρών και αποφασίσουν να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους, όπως έκανε το πρόγραμμα Skynet; (στον «Εξολοθρευτή», μην ξεχνιόμαστε) Ξέρω ότι είναι ανόητη η εικόνα του Κρίστιαν Μπέιλ να ανατινάζει στρατιές από Inverter, αλλά απλά σταματήστε για λίγο και αναλογιστείτε την εξάρτησή μας από την τεχνητή δροσούλα (εσύ αναγνώστη που κάνεις διακοπές στο Ντουμπάι αναλογίσου το δέκα φορές περισσότερο, μαζί με την ύβρη του χιονοδρομικού κέντρου στο μέσο της ερήμου).

Πατώντας βιαστικά το next chapter στο μενού της στήλης, θα ρίξουμε μια ματιά στις περισσότερες ταινίες που προβάλλονται αυτή την εβδομάδα σε έναν κλιματιζόμενο κινηματογράφο κάπου κοντά μας ή σε ένα θερινό σινεμά για τους θαρραλέους, ρομαντικούς ψυχρόαιμους. Και ας ξεκινήσουμε με άρωμα ελληνικών διακοπών, ώστε να εναρμονιστούμε με το κλίμα.

Ερωτας αλά Ελληνικά
Τη Νία Βαρντάλος όλοι τη θυμόμαστε από το πολύ πετυχημένο «Γάμος αλά Ελληνικά», που έκανε εντυπωσιακή πορεία στα αμερικανικά ταμεία και υπενθύμισε ότι το ελληνικό στοιχείο εξακολουθεί να προκαλεί ενδιαφέρον. Τώρα η ηθοποιός επιστρέφει με τη «ζωή της σε ερείπια» στην ταινία «Ερωτας αλά Ελληνικά» (ο αγγλικός τίτλος «My life in Ruins» κάνει λογοπαίγνιο με τα αρχαιολογικά αξιοθέατα). Εχει στο πλευρό της κάποιον Ρίτσαρντ Ντρέυφους και το «δικό μας» παιδί, τον Αλέξη Γεωργούλη, που μάλλον τον μίσησαν οι φροντιστές της ταινίας και τον ανάγκασαν να φοράει ένα απαίσιο ‘80s μαλλί βιντεοκασέτας. Η ταινία προβλέπεται συμπαθητική, όχι το στυλ που θα επέλεγα να δω εγώ, αλλά λίγο tzaziki, souvlaki, filotimo και greek kamaki ποτέ δεν έβλαψε (την προβολή της Ελλάδας ως τουριστικό αξιοθέατο). Μικρό άνοιγμα στην Αμερική (3 εκατομμύρια δολάρια στο πρώτο τριήμερο προβολής) και μέτριες κριτικές, συνηγορούν τελεσίδικα ότι αποκλείεται να κάνει επιτυχία. Αν δεν έχετε πειστεί ακόμα ότι έχουμε ωραία μέρη, μπορείτε να τη δείτε, αλλιώς προτιμήστε -γιατί όχι;- σε dvd το μιούζικαλ «Μάμα Μία».

Το τελευταίο σπίτι στα αριστερά
Πέρα από τις κλασικές υπερπαραγωγές σαν το «Illuminati» που παίζεται και θα παίζεται και θα παίζεται (οι παραγωγοί κολυμπάνε στα 410 εκατομμύρια των έως σήμερα εισπράξεων), υπάρχει μία ακόμα ταινία «χόλυγουντ» με ελληνικό άρωμα, το θρίλερ «Το τελευταίο σπίτι στα αριστερά», που σκηνοθέτησε ο Ντένης Ηλιάδης. Είναι remake παλιότερης ταινίας, έχει αφήσει γενικά καλές εντυπώσεις και σύμφωνα με την υπόθεση «...δύο γυναίκες απάγονται από τον ψυχοπαθή, δραπέτη Κρουγκ (όχι, όχι Κρούγκερ, κι εγώ μπερδεύτηκα) και τη συμμορία του. Δυστυχώς όμως γι’ αυτές, οι απαγωγείς αναζητούν καταφύγιο στο μόνο σπίτι που θα ήσαν ασφαλείς. Οταν οι οικογένειά τους θα πληροφορηθεί την τραγική ιστορία, θα κάνει τους ξένους να καταριούνται τη μέρα που μπήκαν στο τελευταίο σπίτι στα αριστερά». Δεν ξέρω αν βγάλατε νόημα από την περίληψη που μόλις διαβάσατε, εγώ κανένα, αλλά την παραθέτω για εκείνους που έχουν φαντασία και θέλουν να συμπληρώσουν τα κενά μόνοι τους.

Coraline, Σπίτι στην ομίχλη
Υπάρχει ακόμα ένα animation, το «Coraline, Σπίτι στην ομίχλη», που είναι του σκηνοθέτη του πασίγνωστου «Εφιάλτη των Χριστουγέννων», του Χένρι Σέλικ. Αφηγείται την ιστορία ενός εντεκάχρονου κοριτσιού, το οποίο μετακομίζει μαζί με τους κλασικά πολυάσχολους γονείς της σε ένα καινούργιο σπίτι. Ο μόνος φίλος που αποκτά είναι ένα αινιγματικό αγόρι, ενώ οι ιδιόρρυθμοι γείτονες δίνουν μια γλυκόπικρη νότα στη μοναξιά της. Σ’ ένα δωμάτιο, όμως, του νέου σπιτιού της Coraline, υπάρχει μία μυστική πόρτα, που δεν πρέπει να ανοίξει κανείς. Ολοι ξέρουμε ότι το περίεργο (και πιθανώς δίχως τρόπους) κοριτσάκι θα ανοίξει την πόρτα και θα βρεθεί σε έναν άλλο κόσμο, που μοιάζει με τον δικό της, αλλά είναι διαφορετικός. Το σεναριακό μοτίβο ακούγεται κάπως τετριμμένο γιατί χρησιμοποιείται χωρίς υπερβολή εδώ και χιλιάδες χρόνια, αλλά ίσως η ταινία έχει κάτι να πει.

Σε παρόμοιο μήκος κύματος πάντως, θα πρότεινα ανεπιφύλακτα την εξαιρετική «Γέφυρα για την Τεραμπίθια», ένα σπουδαίο σύγχρονο παραμύθι για μικρούς και μεγάλους.

Πληγές του Φθινοπώρου
Επίσης υπάρχει μία ταινία που ανήκει σε ειδική κατηγορία και κακώς δεν την έχω προτείνει τις προηγούμενες εβδομάδες. Είναι ένα πολύ αξιόλογο φιλμ από την Τουρκία, για το οποίο σίγουρα θα έχετε ακούσει να γίνεται λόγος. Πρόκειται για τις «Πληγές του Φθινοπώρου» («Guz Sancisi») του Τομρίς Γκιριτλίογλου, που μετά τη μεγάλη (και ίσως απρόσμενη λόγω θέματος) επιτυχία που γνώρισε στη γείτονα, έκανε πρεμιέρα και στην από εδώ μεριά του Αιγαίου. Περιγράφει μία μαύρη σελίδα της ιστορίας μας, τα Σεπτεμβριανά του 1955, όταν εξαπολύθηκε ένα πογκρόμ διώξεων εναντίον Ελλήνων και των περιουσιών τους στην Κωνσταντινούπολη, με αφορμή μια επίθεση-προβοκάτσια ενάντια στο σπίτι που είχε γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη ο Κεμάλ. Υπάρχει και έντονο το στοιχείο του έρωτα, ενώ έκπληξη αποτέλεσε η ρεαλιστική περιγραφή των γεγονότων και μάλιστα από την πλευρά των «κακών». Το ότι πλήθη συνέρευσαν στους κινηματογράφους της Τουρκίας να δουν τις «Πληγές του Φθινοπώρου», χαρακτηρίστηκε ως σιωπηλή συγνώμη προς τα θύματα των βιαιοτήτων, αλλά πέρα από το ιστορικό πλαίσιο της και τον συναισθηματικό φορτισμό του θέματος, είναι αντικειμενικά μια πάρα πολύ καλή ταινία. Το σενάριο έχει βασιστεί στο ομώνυμο βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λιβάνη, ενώ αν σας ενδιαφέρει το θέμα θα πρότεινα να διαβάσετε και το παλιότερο «Θαύμα», του Λεωνίδα Κουμάκη (εκδ. One).

Κάπου εδώ φτάνουμε στο τέλος, γιατί δεν υπάρχουν πολλά περισσότερα να δείτε, εκτός αν σας κάνει κλικ, η ταινία με τίτλο «Ξενοδοχείο για σκύλους» (θα πρότεινα το sequel της να ονομαστεί «Ξενοδοχείο για σκύλους χωρίς ψύλλους»). Ραντεβού την επόμενη εβδομάδα που ανάμεσα σε άλλα θα ρίξουμε φως σε μια κινηματογραφική θεωρία, που παρότι είναι ακόμα ευρέως άγνωστη, ο αντίκτυπός της είναι μεγάλος. Αν αναρωτηθήκατε ποτέ, γιατί ταινίες όπως «Οι πειρατές της Καραϊβικής», «Ιντιάνα Τζόουνς» και «Πόλεμος των Αστρων» έκαναν τόσο μεγάλη επιτυχία και διαχρονικά έχουν τόσους πολλούς πιστούς οπαδούς, η απάντηση θα σας εκπλήξει (και θα σας διασκεδάσει ελπίζω). Over and out.

* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Στη φωτογραφία: Ερωτας αλά Ελληνικά

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~