Οκτώβριος 25- Η κοιλάδα του Ηλά

Μπαράζ νέων προβολών στις αίθουσες της πόλης μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλες οι νέες ταινίες αξίζουν ίσο μερίδιο της προσοχής μας. Όπως και να έχει εξακολουθεί να ξεχωρίζει η μεταφορά του βιβλίου του Δημήτρη Σιατόπουλου «Ελ Γκρέκο, ο Ζωγράφος του Θεού» σε σκηνοθεσία Γιάννη Σμαραγδή. Τα σχόλια όσων είχαν την τύχη να την δουν ήταν τουλάχιστον εγκωμιαστικά και σίγουρα έχουμε να κάνουμε με μία πολύ καλή ταινία, που και λόγω του ιδιαίτερου θέματος θα έχει μεγάλη απήχηση στο κινηματογραφόφιλο κοινό της χώρας μας. Η ταινία εστιάζει στην πολυτάραχη περίοδο της ζωής του ασυμβίβαστου ζωγράφου, όπου έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο την ανελέητη Ιερά Εξέταση, αλλά και τα μοιραία πάθη της ζωής τους. Πρωταγωνιστεί ο Βρετανός Nick Asdon, ο οποίος εμφανισιακά τουλάχιστον φαίνεται να είναι φτιαγμένος για τον ρόλο, ενώ πλαισιώνεται και από μία πλειάδα γνωστών Ελλήνων ηθοποιών. Μουσική από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και θα έχει σχετικό ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε την πορεία της σε αίθουσες χωρών όπως της Ισπανίας και της Ιταλίας. Στις πρώτες τέσσερις μέρες προβολής της στις αίθουσες Αθήνας-Θεσσαλονίκης έκοψε 141.000 εισιτήρια.

Επιστρέφοντας σε όλα τα υπόλοιπα ξεκινάμε με την «Κοιλάδα του Ηλά», μία από τις πολλές αμερικανικές παραγωγές της περιόδου, που έχουν σαν κεντρικό θέμα τον πόλεμο του Ιράκ και υψώνουν φωνές διαμαρτυρίας ενάντια στις επιλογές της κυβέρνησης Μπους. Το έχει σκηνοθετήσει ο ικανότατος Paul Haggis του «Crash» και παίζουν ο Tommy Lee Jones, η Susan Saradon και η Charlize Theron. Σύμφωνα με την υπόθεση ένας αστυνομικός ψάχνει την αλήθεια πίσω από τον αινιγματικό θάνατο του γιου του, που μόλις είχε επιστρέψει με την μονάδα του απ’ τον πόλεμο. Δεν φαίνεται να παίρνει ικανοποιητικές εξηγήσεις, υπάρχουν πασιφανείς ενδείξεις που μιλούν για συγκάλυψη και έτσι αποφασίζει να καταφύγει σε ακραίες μεθόδους προκειμένου να μάθει την αλήθεια. Πρόκειται περισσότερο για δράμα, παρά για ψυχολογικό θρίλερ ή αστυνομική περιπέτεια και δανείζεται τον τίτλο από την Βίβλο, μιας και στην ομώνυμη κοιλάδα ο Δαυίδ μονομάχησε με τον Γολιάθ.

Πάμε τώρα σε ένα είδος που γνωρίζει άνθιση τον τελευταίο καιρό, αλλά δυστυχώς το φέρνουν στις οθόνες μας παραγωγές που επικεντρώνονται στο θέαμα και όχι στην ουσία. Μία ακόμα φανταστική περιπέτεια είναι το «Stardust», στην οποία ένας νεαρός άνδρας υπόσχεται στην αγαπημένη του ότι θα της φέρει ένα αστέρι που πέφτει απ’ τον ουρανό. Για να το καταφέρει αυτό θα πρέπει να ταξιδέψει στο μαγικό βασίλειο. Αναμφισβήτητα είναι καλύτερο από το «The Seeker: The Dark is Rising» που έκανε πρεμιέρα την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά έχω την εντύπωση ότι εξακολουθεί να υποτιμά το εύρος ηλικιών του κοινού του fantasy. Σε ίδιο ύφος αναμένεται ως το τέλος του χρόνου το «Αστέρι του Βορρά», ενώ έπεται και η συνέχεια των «Χρονικών της Νάρνια».

Επίσης πρεμιέρα έχουμε και για το «The Nanny Diaries» στο οποίο πρωταγωνιστεί η Σκάρλετ Γιόχανσον και είναι κωμωδία που θυμίζει στην απόδοση των χαρακτήρων το πνεύμα του «Ο Διάβολος φοράει Prada». Μία απόφοιτος πανεπιστημίου, προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζην, πηγαίνει να εργαστεί ως νανά στο σπίτι μίας πλούσιας οικογένειας στη Νέα Υόρκη. Δεν πιστεύω ότι το σενάριο θα μπορούσε να είναι περισσότερο κλισέ από αυτό (εκτός ίσως αν τελικά παντρευτεί και το αφεντικό της), αλλά θα υπάρχουν και αστείες σκηνές που θα σας αποζημιώσουν, ειδικά αν είστε οπαδοί των ρομαντικών ταινιών.

Σε animation έχουμε ακόμα μία ταινία με πιγκουΐνους, το «Surf’s Up», που βαδίζει στα χνάρια του υπερεπιτυχημένου «Happy Feet». Γιατί να πάτε να δείτε ακόμα μία ταινία με πιγκουΐνους; Ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Υποτίθεται ότι οι πιγκουΐνοι θα προκαλέσουν γέλιο στην προσπάθειά τους να κάνουν σερφ, αλλά εγώ δεν θα βασιζόμουν σε αυτό.

Σε dvd νοικιάστε χωρίς δεύτερη σκέψη τις «Ζωές των Άλλων» και απολαύστε τις πραγματικά εμπνευσμένες τακτικές παρακολούθησης της Ανατολικογερμανικής Στάζι. Ανάμεσα στις τρεις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που μας πέρασε, θα σας αφήσει μία στυφή γεύση στο στόμα και θα βγάλετε πολύτιμα συμπεράσματα και για το παρελθόν και για το μέλλον. Συγκλονιστικός ο άτεγκτος «HGW» στον ρόλο του, αφήνει τουλάχιστον μία νότα αισιοδοξίας στο τέλος για την επικράτηση της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου.