Δεκέμβριος 6- Elizabeth: The Golden Age

Κατέφτασε ο Δεκέμβριος και δυστυχώς η απεργία που έχουν κηρύξει οι σεναριογράφοι στην Αμερική συνεχίζεται, επηρεάζοντας όχι μόνο τις ταινίες που βρίσκονται στο στάδιο της παραγωγής, αλλά και τις τηλεοπτικές σειρές στις οποίες ένα μεγάλο μέρος του κοινού της χώρας μας δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στο πολύ ενημερωμένο άρθρο της wikipedia στο http://en.wikipedia.org/wiki/2007_Writers_Guild_of_America_strike, έχοντας κατά νου ότι η προηγούμενη απεργία των σεναριογράφων το 1988 διήρκησε 22 εβδομάδες! Κατά τα άλλα μέχρι τις γιορτές έρχονται ταινίες με Αϊ-Βασίληδες, λαμπιόνια, γκυ, κάλαντα, ρωμαϊκές λεγεώνες, ζόμπι, εξωγήινους και γκάνγκστερ, επειδή όμως είμαστε ακόμα στην αρχή του μήνα, όλα αυτά θα πρέπει να μείνουν λίγο στην άκρη και να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στις τρεις ταινίες που κάνουν πρεμιέρα στην πόλη μας.
Ξεκινάμε λοιπόν δυναμικά τις νέες προβολές με την αυτού μεγαλειότητα της Ελισάβετ. Ήρθε λοιπόν και στη πόλη μας το sequel της ταινίας εποχής «Elizabeth» με πρωταγωνίστρια και πάλι την Cate Blanchett, που όπως φαίνεται είναι κομμένη και ραμμένη για τον ρόλο. Η επιλογή μετά από τόσα χρόνια να γυριστεί και δεύτερο μέρος της επιτυχημένης ταινίας του 1998 (είχε προταθεί για εφτά όσκαρ τότε), προφανώς έχει τις ρίζες της στη γενικότερη τάση του holywood, προς την σχετικά εξασφαλισμένη οικονομική επιτυχία των sequel και των remake. Παρόλα αυτά το «Elizabeth: The Golden Age» δεν μοιάζει καθόλου για αρπαχτή, κόστισε δύο φορές περισσότερα λεφτά από την πρώτη ταινία και σφραγίζεται ξανά από την καθηλωτική ερμηνεία της Blanchet. Η τελευταία πλέον ακούγεται πολύ έντονα για διπλή υποψηφιότητα όσκαρ Α’ και Β’ γυναικείου ρόλου, για την ενσάρκωση της Βασίλισσας Ελισάβετ και του Μπομπ Ντύλαν στο φεστιβαλικό “I am not there”. Παρότι παίζουν πολλοί ηθοποιοί που εμφανίστηκαν και στην πρώτη ταινία, φοβάμαι ότι οι φανατικοί οπαδοί του cult θα απογοητευτούν, μιας και οι παραγωγοί δεν θέλησαν να χρησιμοποιήσουν ξανά τον Ερίκ Καντονά στον ρόλο του Γάλλου πρέσβη.
Το «Enchanted» έχει όλα τα χαρακτηριστικά των κλασικών ταινιών της Disney. Σύμφωνα με την ιστορία μία κακιά βασίλισσα εξορίζει την πανέμορφη πριγκίπισσα Ζιζέλ από τον κόσμο των παραμυθιών, στην σύγχρονη Νέα Υόρκη. Παρ’ ότι ακούγεται κάπως τετριμμένο, στην Αμερική πήγε κόσμος να το δει και μάλιστα στο imdb έχει συγκεντρώσει βαθμολογία 8,2. Συνδυάζει στοιχεία παραμυθιού με μία ρομαντική ιστορία και χρησιμοποιεί ένα έξυπνο εύρημα στην αλλαγή της εικόνας ανάμεσα στο φανταστικό και την πραγματικότητα.
Ακολουθεί η νέα ταινία του Περράκη, ο οποίος μετά την ανεπανάληπτη εισπρακτική επιτυχία του «Λούφα και Παραλλαγή» επιστρέφει με την «Ψυχραιμία» η οποία υποτίθεται ότι είναι μια δραματική κωμωδία με αισιόδοξο, λυτρωτικό τέλος. Αν θα είναι καλή; Ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Η ιστορία πάντως παρακολουθεί τις παράλληλες, ιστορίες και τις κοινές τύχες μερικών πολύ διαφορετικών νέων κατά τη διάρκεια ενός καλοκαιρινού εικοσιτετράωρου, από της φυλακής τα σίδερα στους κυλιόμενους διαδρόμους του Ελευθέριος Βενιζέλος κι από τις παραλίες του Σαρωνικού ως τα βοσκοτόπια του Ψηλορείτη.
Ανάμεσα στα υπόλοιπα επιπλέει η μεταφορά του πασίγνωστου βιβλίου του Gabriel Garcia Marquez «Έρωτας στα χρόνια της Χολέρας» με τον Javier Bardem. Στα τέλη του 19ου αιώνα ξεκινά ένα ερωτικό τρίγωνο που θα διαρκέσει σχεδόν πενήντα χρόνια. Ο κεντρικός χαρακτήρας Florentino Ariza, διαβάζει ερωτική ποίηση και λογοτεχνία και υποστηρίζει ότι το να υποφέρεις για την ανεκπλήρωτη αγάπη είναι ένα είδος ευγένειας. Η υποδοχή που της επιφυλάχθηκε ήταν χλιαρή, αλλά υποθέτω ότι είναι καλύτερο απ’ το «Λέοντες αντί Αμνών» του Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Επίσης καλές λύσεις αν δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε και σας έχει λείψει το πιστολίδι είναι το «Hitman» και το «Shoot ‘em Up». Σίγουρα ο Κλάιβ Όουεν φορούσε ωτοασπίδες σε όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων, αλλιώς θα πρέπει να έχει κουφαθεί με τόσους πυροβολισμούς που πέφτουν στο δεύτερο.
Πρόταση για dvd έχω κάνει και στις «σελίδες για άλλες σελίδες» και σε παρόμοιο ύφος θα επιλέξω αυτή την εβδομάδα την «Αγέλαστο Πέτρα» του Φίλιππου Κουτσάφτη. Είναι ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ με θέμα την Ελευσίνα, την οποία παρακολουθεί σε ένα διάστημα δεκατριών χρόνων, καταγράφοντας τη μέσα από τα μάτια απλών ανθρώπων. Η ταινία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2001, ενώ και η υποδοχή που της επιφύλαξε το κοινό ήταν θερμή, διατηρώντας την στις αίθουσες επί δεκαεφτά συνεχείς εβδομάδες προβολής.