Νοέμβριος 15- Waking Life

Οι πρεμιέρες των ταινιών αυτής της εβδομάδας κόβουν τον κινηματογραφικό Νοέμβριο ακριβώς στη μέση, καθώς οι θερμοκρασίες βουτάνε ακόμα χαμηλότερα και ο βαρύς Χειμώνας χτυπάει με αξιώσεις την οντισιόν για τον πρωταγωνιστή των επόμενων τριών μηνών.

Σε περίπτωση που επιλέξετε τους κινηματογράφους Odeon στο Παραλίμνιο για την βραδινή σας έξοδο, μπροστά σας θα ανοιχθεί ένα μπουκέτο επιλογών για όλες τις διαθέσεις. Πρώτα απ' όλα υπάρχει το “Lust, Caution” του Ανγκ Λι με το οποίο κέρδισε ξανά τον Χρυσό Λέοντα στο φετινό Φεστιβάλ Βενετίας. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, σίγουρα είναι ένα πολύ καλό κατασκοπευτικό θρίλερ που διαδραματίζεται στην Σανγκάι την εποχή του Β' Π.Π. Από κοντά ακολουθεί το αστυνομικό θρίλερ “We own the night”με τους Joaquin Phoenix, Mark Wahlberg, Robert Duvall και την Eva Mendes. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν μεγάλη εμπειρία μιας και στο παρελθόν έχουν υποδυθεί αστυνομικούς-μαφιόζους-διεθφαρμένους δικαστικούς και οι κριτικές μιλούν για μία ταινία πάνω απ' τον μέσο όρο. Δεν νομίζω να σας απογοητεύσει.

Από animation υπάρχει το “Shark Bait” το οποίο έχει μεταφραστεί στα ελληνικά ως ο “Ήρωας του Βυθού” και απευθύνεται αποκλειστικά στις μικρότερες ηλικίες. Έχει τους κλασικούς καρχαρίες-καρμπόν της Pixar οι οποίοι απ' ότι φαίνεται έχουν αναλάβει εργολαβία την μαφία του βυθού. Μόνο αν έχετε μικρά παιδιά ή αν έχετε βαρεθεί ακόμα και το lifeless μηχάνημα που πιάνει κουκλάκια με τον γάντζο. Τέλος πρεμιέρα κάνει και το “HeartBreak Kid” με τον Ben Stiller, που προσπαθεί φιλότιμα να μιμηθεί τις αντιπαθητικές γκριμάτσες του Τζιμ Κάρευ. Δεν την έχω δει, απλά παραθέτω το σχόλιο που έχει κάνει κάποιος στο imdb: “Jesus, don't go to this movie”. Προφανώς υπάρχουν σοβαροί λόγοι.

Ίσως λοιπόν η καλύτερη λύση να είναι και πάλι το κοινωνικό θρίλερ «Επικίνδυνες Υποσχέσεις» του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ με τον μεταμορφωμένο Βίγκο Μόρτενσεν, την λιτά εκθαμβωτική Ναόμι Γουότς και τον ορισμό της εγκληματικής φυσιογνωμίας Βενσάν Κασέλ. Η ρωσική μαφία λυμαίνεται το Λονδίνο και κάτω από τον επιφανειακό καθωσπρεπισμό αναπτύσσεται μία κοινωνία με τους δικούς της νόμους και τους δικούς της κώδικες. Βία, πάθη και δρόμοι χωρίς επιστροφή σε ένα από τα καλύτερα φιλμ της χρονιάς.

Αν παρόλα αυτά το τσουχτερό κρύο σας αναγκάσει να μείνετε σπίτι κουκουλωμένοι σε κουβέρτες, τότε η πρόταση για dvd είναι κομμένη και ραμμένη για να σας κάνει να σκεφτείτε το νόημα της ζωής. Το «Waking Life» είναι μία ιδιάζουσα περίπτωση και φυσικά δεν είναι η κατάλληλη ταινία για να δείτε με μεγάλη παρέα, πίτσες και μπύρες. Έχει γυριστεί με μη συμβατική τεχνική και οι μορφές των πρωταγωνιστών έχουν μετατραπεί υπό μία έννοια σε animation.

Χρώματα, σχήματα, γραμμές, πλαίσια και η προοπτική όλων αυτών μπλέκονται πέρα από κανόνες και τύπους, σαν να είναι μέρος ενός αφαιρετικού σχεδίου που ο ζωγράφος αποτυπώνει βιαστικά στο χαρτί την ώρα που το βλέπουμε. Όπως καταλαβαίνετε είναι δύσκολο να περιγραφεί, αλλά δεν είναι καθόλου κουραστικό και είναι μία ευχάριστη αλλαγή στην τετριμμένη εικόνα που συναντούμε συνέχεια μπροστά μας. Το αποτέλεσμα σαγηνεύει το μάτι, όμως ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Richard Linklater δεν περιορίζεται σε αυτό. Από την αρχή κάνει φανερές τις προθέσεις του, ότι το «Waking Life» είναι μία ταινία αφύπνισης του πνεύματος. Θέλει να «πει» κάποια πράγματα, να φιλοσοφήσει πάνω σε δύσκολους ορισμούς και να προκαλέσει τον θεατή να τον ακολουθήσει στον γρήγορο ρυθμό με τον οποίο εναλλάσσονται οι σκηνές. Ο πρωταγωνιστής ταξιδεύει, συναντά πρόσωπα από απλούς ανθρώπους μέχρι τους σπουδαιότερους επιστήμονες του κόσμου και συζητούν. Την πιο φιλοσοφημένη άποψη, όμως την ακούει από έναν τύπο που έχει μετατρέψει το αμάξι του σε βάρκα, φορά καπέλο καπετάνιου και υποστηρίζει ότι «σε όλους στην αρχή της ζωής μας, μας έχουν δοθεί μερικοί μαρκαδόροι. Δεν έχει σημασία αν έχουμε πάρει μόνο έναν κόκκινου χρώματος ή είκοσι τέσσερις με είκοσι τέσσερα διαφορετικά χρώματα. Σημασία έχει τι θα ζωγραφίσουμε με αυτούς στη ζωή.»

Εξαιρετική σύλληψη, βγήκε στους κινηματογράφους το 2001 και υποστηρίζεται από ένα καλό καστ ηθοποιών, ανάμεσά τους και ο Ίθαν Χόκ. Αξίζει να το αναζητήσετε και αν το δείτε σίγουρα θα συμφωνήσετε με το tagline της ταινίας: «thought provoking».