Νοέμβριος 22- Persepolis

Ολοκληρώθηκε το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το οποίο μου έδωσε την εντύπωση ότι ήταν περισσότερο «Φεστιβάλ» και λιγότερο «Κινηματογραφικό». Σας επίσημος προσκεκλημένος παραβρέθηκε και ο σταρ Τζον Μάλκοβιτς, που νομίζω αδικήθηκε κατάφορα τη χρονιά που δεν πήρε το όσκαρ για την ταινία «Being John Malcovic». Φαντάζεστε την βραδιά της απονομής ο εκφωνητής να έλεγε: «And the Oscar goes to John Malcovic, for… Being John Malcovic». Όταν ετοίμαζα το άρθρο ήταν πολύ νωρίς για να ξέρω τους νικητές των κατηγοριών, αλλά ελπίζω η ταινία που θα ξεχωρίσει να διαγράψει και αξιόλογη πορεία και αφού σβήσουν τα φώτα των εκδηλώσεων.

Στις προβολές που γίνονται στη πόλη μας δεν υπάρχουν σημαντικές αλλαγές, καθώς μόλις μία ταινία κάνει πρεμιέρα, το επικό παραμύθι «Beowulf». Υποθέτω ότι δεν απευθύνεται σε πολύ μικρές ηλικίες και έρχεται μόλις δύο χρόνια μετά την σκανδιναβική εκδοχή του, που σε κάποιο videoclub θα το έχει πάρει το μάτι σας. Για εκείνο το φιλμ, που είχε γυριστεί με γνωστούς ηθοποιούς αλλά σχετικά χαμηλό budget, είχα μαζέψει αντιφατικές γνώμες απ’ όσους γνωστούς μου το είχαν δει και φαίνεται ότι η φετινή ταινία θα είναι ένα είδος ρεβάνς για τον μυθικό ήρωα από την Ισλανδία. Τώρα είναι μεγαλύτερη παραγωγή, την ανέλαβαν Αμερικάνοι και συγκεκριμένα στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθεται αναπαυτικά ο Robert Zemeckis, ο οποίος επιχειρεί μία απόδοση του παραμυθιού χρησιμοποιώντας παρόμοια τεχνική με το «Polar Express». Αν θυμάστε σε εκείνο έπαιζε ο Τομ Χανκς και ουσιαστικά ήταν μία μίξη animation και πραγματικότητας, η οποία είχε φτιαχτεί με τέτοια τεχνική ώστε οι μορφές των ηθοποιών να μοιάζουν εξαιρετικά αληθινές. Σύμφωνα με το ομώνυμο επικό ποίημα, ο Νορμανδός λαϊκός ήρωας Beowulf αντιμετώπισε ένα πανίσχυρο και αιμοδιψές Τρολ για να απαλλάξει την χώρα του από την τυραννία. Λογικά θα το σκοτώσει ή θα το δέσει χειροπόδαρα, ενώ –και εδώ είμαι σίγουρος ότι ίσως αναπτερώσω το ενδιαφέρον σας για το φιλμ- κάπου συναντά και την Αντζελίνα Τζολί ψηφιακά γυμνή. Αν τα animation κατατάσσονται στις πρώτες επιλογές σας, τότε δεν έχετε παρά να κάνετε λίγη υπομονή, μιας και περίπου σε τρεις εβδομάδες θα έρθει το «Bee-Movie», με τίτλο-λογοπαίγνιο, πολλές διάσημες φωνές και την υπογραφή της Dreamworks. Φυσικά ασπάζεται πιστά τις τεχνικές της Pixar και θα προσπαθήσει να μιμηθεί το πετυχημένο (και πολυφορεμένο) ύφος των ταινιών της. Στο bee-movie θα δείτε πολλές χαρούμενες μέλισσες να ζουζουνίζουν και τον πρωταγωνιστή να αποφασίζει να μηνήσει τους ανθρώπους επειδή τρώνε μέλι.

Στην πρώτη γραμμή των ταινιών που συνεχίζουν να προβάλλονται είναι το «Προσοχή, Πόθος» (Lust, Caution) του Ανγκ Λι με το οποίο κέρδισε ξανά τον Χρυσό Λέοντα στο φετινό Φεστιβάλ Βενετίας. Κατασκοπευτικό θρίλερ που διαδραματίζεται στην Σανγκάι την εποχή της κατοχής της απ’ τους Ιάπωνες και έχει και μια «πολυσυζητημένη» ερωτική σκηνή. Χωρίς να ταράξει τα νερά και με θέμα την ενδοοικογενειακή σύγκρουση μεταξύ ενός αστυνομικού κι ενός μαφιόζου το θρίλερ “We own the night”με δυνατό καστ από Joaquin Phoenix, Mark Wahlberg, Robert Duvall και Eva Mendes.

Για τα μικρά παιδιά υπάρχει ο “Ήρωας του Βυθού” (Shark Bait) με μαφιόζους μεγαλοκαρχαρίες (κυριολεκτικά) και για όσους δεν βαριούνται τον Ben Stiller το «HeartBreak Kid». Για το τελευταίο δεν θα αντισταθώ να ξαναγράψω το σχόλιο που κάποιος αγανακτισμένος σινεφίλ έγραψε στο imdb: “Jesus, don't go to this movie”.

Παρατηρώντας το πρόγραμμα Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου των δύο multiplex εδώ στην Πάτρα που είμαι, σημείωσα ότι δεν έχει προγραμματιστεί κάποια προβολή της ταινίας «Persepolis» και μιας και δεν ξέρω αν θα έρθει σύντομα και στην πόλη μας, θα πω δύο λόγια γιατί νομίζω ότι αξίζει. Το πολιτικοποιημένο «Persepolis» απευθύνεται σε ειδικό κοινό και πρόκειται για μεταφορά ενός δυστοπικού κόμικ, το οποίο με την ευκαιρία της προβολής διατίθεται πλέον και στα ελληνικά βιβλιοπωλεία. Είναι γαλλική παραγωγή, βραβεύτηκε στις Κάννες, καταθέτει ξεκάθαρη καταγγελία ενάντια στο ιρανικό καθεστώς και είναι τόσο μουντόχρωμο, που θυμίζει σοβιετικά κινούμενα σχέδια. Πρωταγωνιστεί ένα μικρό κοριτσάκι, που προσπαθεί σε ένα τόσο καταπιεστικό περιβάλλον να κάνει τη δική του επανάσταση. Ανάγλυφη απεικόνιση των περιορισμένων δικαιωμάτων των γυναικών στο Ιράν, αλλά και πινελιές χιούμορ. Χαρακτηριστικό της απήχησης που είχε στη Γαλλία, το ότι ήταν η επίσημη υποψηφιότητα της χώρας για όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας για την χρονιά που μας πέρασε, αφήνοντας έξω το «Ζωή σαν τριαντάφυλλο» με τη ζωή της Εντίθ Πιάφ, που είχε σαρώσει και εισπρακτικά και καλλιτεχνικά.