Κρίση; Ευτυχώς υπάρχουν και χειρότερα
Του Γιάννη Πλιώτα
Καλημέρα και από εδώ. Σκεφτόμουν ότι είναι κρίμα που χάσαμε για μια μέρα την πρωταπριλιά, αλλά ίσως και όχι, γιατί φέτος δεν είχα καθόλου καλές ιδέες για ψέματα. Πάμε λοιπόν κατ’ ευθείαν στο κυρίως θέμα. Φαίνεται ότι κάπως έχει καταλαγιάσει η φουρτούνα των Οσκαρ και εν αναμονή διάφορων block busters που θα επιτεθούν στις μεγάλες οθόνες αρχής γενομένης από το Μάιο, φαίνεται ότι επικρατεί μια σχετική νηνεμία στα κινηματογραφικά δεδομένα.
Αυτό εύκολα μπορεί να το συμπεράνει ο τακτικός θεατής ρίχνοντας μια βιαστική ματιά στις ταινίες που πάνω-κάτω παίζονται αυτόν τον καιρό: «Slumdog Millionaire» (εντάξει το έχουν δει μέχρι κι οι πέτρες), το ελληνικό «Σούλα Ελα Ξανά» (ούτε γι’ αστείο – χίλιες φορές καλύτερα να νοικιάσετε το αξιοπρεπέστατο «Mama Mia»), «The International» (καλό καστ, καλός σκηνοθέτης, ενδιαφέρουσα υπόθεση, αλλά πέρασε απαρατήρητο και όχι τυχαία) και τα κλασικά animations «Bolt» και «Μαδαγασκάρη 2» μεταγλωττισμένα για όσους έχουν πιτσιρίκια, που δεν τα έχουν βαρεθεί ακόμα.Παρ’ όλη την περιρρέουσα υποτονικότητα, υπάρχουν κάνα-δυο ταινίες που μπορεί να ταράξουν τα νερά, στοχεύοντας μέσω ακραίων καταστάσεων στη δημιουργία έντονων συναισθημάτων.
Θα αναφερθούμε σε δύο θρίλερ, είδος που μαντεύω ότι όσο περνάει ο καιρός θα ανθίζει όλο και περισσότερο. Σύμφωνα με την εξήγηση που έχω σκαρφιστεί, έχουμε περάσει σε μια περίοδο παρατεταμένης ανασφάλειας. Αρχικά ήταν η επαπειλούμενη περιβαλλοντολογική καταστροφή, η οποία ακολουθήθηκε απ’ την κλιμακούμενη, χιλιοειπωμένη παγκόσμια οικονομική κρίση. Ο συνδυασμός τους αναμφίβολα έχει σκορπίσει ρίγη ανατριχίλας σε όλους μας, σαν άλλος Κρίστοφερ Λι στο ρόλο του δράκουλα. Είναι προφανές ότι οι περισσότεροι θα αναζητήσουν κάτι πιο μεγαλειωδώς καταστροφικό, για να νιώσουν μέσω του απόλυτου φόβου τους, ότι υπάρχουν και χειρότερα και σε ένα βαθμό να αυτοπαρηγορηθούν. Αρα θα στρέφονται όλο και συχνότερα προς ταινίες τρόμου και ειδικά σε μεγαλεπήβολες, εσχατολογικές παραγωγές που προβάλουν την απειλή της ολοκληρωτικής, σαρωτικής καταστροφής του κόσμου. Ποιος θα κάτσει να σκοτιστεί με τα δάνεια, αν μετά το 2012 θα έρθει το τέλος των πάντων; (σημειώστε παρακαλώ την ημερομηνία για μελλοντική αναφορά)
«Σκοτεινός Κώδικας»
Στις εσχατολογικές ταινίες τρόμου ανήκει το «The Knowing» ή αλλιώς «Σκοτεινός Κώδικας», η νέα ταινία του οραματιστή σκηνοθέτη Αλεξ Πρόγιας (με σημαντικές ταινίες στο βιογραφικό του όπως το cult «Κοράκι», το εξαιρετικό «Dark City» και το αμφιλεγόμενο «I robot»), ο οποίος και σε αυτό το έργο του, παραμένει πιστός ακόλουθος της επιστημονικής φαντασίας. Στον «Σκοτεινό Κώδικα» πρωταγωνιστεί ο Νίκολας Κέιτζ και μη βιαστείτε να κουνήσετε συγκαταβατικά το κεφάλι σας, όπως όλοι σχεδόν οι φίλοι μου, που τους την πρότεινα. Νομίζω στον συμπαθή ηθοποιό ταιριάζουν μια χαρά ρόλοι σαν αυτόν που υποδύεται εδώ, δηλαδή της σύγχρονης αστικής Κασσάνδρας, που προφητεύει την επικείμενη καταστροφή του κόσμου. Δεν χρειάζεται να συγκρατήσετε πολλά από το γραμμικό σενάριο. Ο Κέιτζ είναι ορθολογιστής καθηγητής στο MIT και εξαιτίας του θανάτου της γυναίκας του, έχει χάσει κλασικά την πίστη του. Στα χέρια του γιου του, περιέρχεται μια ακατανόητη, φαινομενικά τυχαία, ακολουθία αριθμών, που έχει γραφτεί πριν από μισό αιώνα. Οπως δεν αργεί να αποδειχθεί, στη μυστηριώδη ακολουθία περιέχονται οι ακριβείς ημερομηνίες όλων των καταστροφών που έπληξαν την ανθρωπότητα τα τελευταία πενήντα χρόνια. Για να γίνει ακόμα πιο αγωνιώδης η υπόθεση, οι αριθμοί ολοκληρώνονται υποδεικνύοντας τρεις φοβερές καταστροφές, που δεν έχουν ακόμα επαληθευθεί. Δεν χρειάζεται να είστε προφήτες για να αντιληφθείτε το χάος που επακολουθεί.
Η ταινία ανά διαστήματα κορυφώνεται, οι σκηνές είναι άπλετα διανθισμένες με σεναριακές και σκηνοθετικές εμπνεύσεις, ενώ μεγάλο βάρος έχει δοθεί και στα εντυπωσιακά ειδικά εφέ. Νομίζω υπηρετεί σωστά το είδος της και δεν καμώνεται ότι είναι κάτι πέρα από μια ευχάριστα δυσάρεστη δίωρη ψυχαγωγία. Δεν είναι αριστούργημα και δεν λείπουν οι αδυναμίες, με κυριότερες την επιφανειακή σκιαγράφηση όλων των δευτερευόντων χαρακτήρων και την ημιτελή ανάπτυξη ορισμένων ιδεών. Συνολικά, όμως είναι καλή, αξίζει τρεισήμισι αστέρια στα πέντε και είναι ιδανική επιλογή αν σας έχει λείψει μια καταστροφή του κόσμου.
«Ασε το κακό να μπει»
Ανήκοντας στο ίδιο είδος, αλλά κινούμενο σε πολύ διαφορετικό μήκος κύματος είναι το πολύ δυνατό «Lat den ratte komma in» («Let the right one in», η αγγλική απόδοση του τίτλου και «Ασε το κακό να μπει» η ελληνική), που είναι ανεξάρτητη, περσινή παραγωγή και έρχεται από τη Σουηδία, αφού ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο αποσπώντας 42 βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ. Ξεκινάει με την ιστορία ενός εσωστρεφούς αγοριού, του Οσκαρ, ο οποίος σχεδιάζει να πάρει εκδίκηση από τους αυταρχικούς συμμαθητές του, με τη βοήθεια της Ελι, ενός αλλόκοτου κοριτσιού. Οπου και να έχει προβληθεί έχει ενθουσιάσει κοινό και κριτικούς (εντάξει κλισέ έκφραση, αλλά όντως το έχει κάνει), και δεν είναι τυχαίο το ότι αυτή τη στιγμή βρίσκεται με βαθμολογία 8,2 στα 10, μέσα στη λίστα με τις διακόσιες καλύτερες ταινίες όλων των εποχών στο imdb.com, ενώ στο rottentomatoes.com έχει αγγίξει το τέλειο, με 97% θετικές κριτικές. Αυτά, όμως για την ώρα, ραντεβού την επόμενη εβδομάδα με αναφορές στις πιο αναμενόμενες ταινίες των επόμενων μηνών, δηλαδή της περιόδου που στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού χαρακτηρίζουν εύστοχα ως «summer action season». Ως τότε να κλείνετε καλά τις πόρτες το βράδυ και να φροντίζετε να μην εξέχει απ’ το πάπλωμα σας ούτε εκατοστό ακάλυπτου δέρματος. Διάφορα πλάσματα και πράγματα μπορεί να συρθούν απ’ τις σκιές.
* Ο Γιάννης Πλιώτας όταν γράφει κάθεται πάντα σε καρέκλα σκηνοθέτη
~~~Στη φωτογραφία: The Knowing~~~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου