Πάει το Πάσχα, να ‘ταν κι άλλο. Σουβλίσαμε, φάγαμε τσουρέκια, κουλούρια κλπ Πρωτομαγιά σήμερα, είμαι σίγουρος ότι έχετε βγει για να πλέξετε στεφάνια και γιατί όχι να σουβλίσετε λίγο ακόμα. Ελπίζω να περάσατε καλά τις γιορτές, εγώ μια χαρά, βγήκα για πολλούς καφέδες, μια χαρά είστε εδώ από τιμές. Διάβασα λίγο το «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» και άκουσα πολύ το «Τάδε έφη Θώδη».
Όχι, όχι αστείο ήταν τα δύο τελευταία, αν και πριν από λίγο καιρό ανακάλυψα ότι η Θώδη είναι η θεία ενός φίλου μου στην Πάτρα και φυσικά έχει φάει το δούλεμα της ζωής του. Δημήτρης Βίλλης, αν τον πετύχετε πουθενά, ρωτήστε τον και τι κάνει η θεία.
Στις πρεμιέρες δεν είχαμε και σπουδαία πράγματα κατά τη διάρκεια των διακοπών, μιας και όπως είπε και ο Τιμογιαννάκης, ποιος θα πάει κινηματογράφο πασχαλιάτικα; Υποθέτω λίγοι, αλλά όλο και κάτι θα είδατε σε dvd (rip). Εγώ χθες πέτυχα στην t.v και είδα για μία ακόμα φορά την πρώτη ταινία των «Πειρατών της Καραϊβικής», απολαμβάνοντας φυσικά τις απίθανες ατάκες του Τζακ Σπάροου («But why the rum is gone?» και «Sorry darling, it would never have worked between us»). Πριν λίγες μέρες ξαναείδα και τη «Μπλε» του Κισλόφσκι, η οποία δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά σίγουρα ήταν πάνω απ’ το μέτριο. Νομίζω σας ανέφερα για το «Batman Begins» και συμπληρώστε το παζλ με καμιά τριανταριά επεισόδια πρώτης και δεύτερης σεζόν του Lost, το οποίο ακόμα δεν έχει καταφέρει να με εθίσει.
Πάμε και στις ταινίες που παίζονται στην πόλη μας, ξεκινώντας με το «Mr. Magorium’s Wonder Emporium» ή στα ελληνικά «Το μαγαζί των Θαυμάτων». Το έχει σκηνοθετήσει ο τριαντάρης Zach Helm, ο οποίος κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο καθοδηγώντας τη Νάταλι Πόρτμαν και τον Ντάστιν Χόφμαν. Με τι έχουμε να κάνουμε εδώ; Η Μόλυ Μαχόνυ είναι η αμήχανη και ανασφαλής manager του «Mr. Magorium's Wonder Emporium» το οποίο είναι το πιο παράξενο, πιο φανατστικό και πιο απίθανο κατάστημα παιχνιδιών στον κόσμο. (σας θυμίζει μήπως κάτι;) Αλλά μόλις ο εκκεντρικός ιδιοκτήτης κύριος Μαγκόριουμ της κληροδοτεί το κατάστημα, μία σκοτεινή και ανατριχιαστική αλλαγή αρχίζει να παρασέρνει το κάποτε ξεχωριστό Emporium. Ξέχασα να αναφέρω ότι ο Ντάστιν Χόφμαν είναι 243 ετών αν θυμάμαι καλά. Θα μου πείτε εσείς: «Καλά και γιατί ζει ακόμα;» Και θα σας απαντήσω: «Δεν έχω ιδέα». Σύμφωνα πάντως με το tagline της ταινίας, «πρέπει να το δείτε για να το πιστέψετε», αλλά εγώ θα προσθέσω ότι «πρέπει να το δείτε πρώτα, για να το δείτε και να το πιστέψετε». 6,2 βαθμολογία στο imdb και όχι καλή πορεία στα αμερικανικά ταμεία (όπου το «21» συνεχίζει να τινάζει τη μπάνκα). Ίσως απευθύνεται σε μικρότερες ηλικίες, ίσως εγώ έχω ρηχά γούστα που βρήκα και το «Charlie and the Chocolate factor» μία χλιαρή μετριότητα. Η ετυμηγορία μου δεν αλλάζει: αν κινήστε σε αυτό το μήκος κύματος, καλύτερα να νοικιάστε το «Stardust» ή το «Enchanted».
Αν δεν έχετε πραγματικά κάτι να κάνετε και θέλετε να σπαταλήσετε χρόνο, μπορείτε και να ανατρέξετε στο http://john-pliotas.blogspot.com/, για παλιότερα θέματα της στήλης. Μια άλλη καλή λύση είναι να αναζητήσετε ένα μηχάνημα με κουκλάκια, να χαλάσετε ένα πεντάευρω σε κέρματα και να προσπαθήσετε να εξασκήσετε τις γαντζοικανότητές σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου