Και μετά από πολύ καιρό, επιτέλους έβρεξε. Μπορεί εκεί στα Γιάννενα να είχατε και μερικές βροχές στο πρόγραμμά σας, αλλά εδώ Πάτρα, πρέπει να είμαστε είτε πολύ τυχεροί, είτε πολύ άτυχοι για να μας θυμηθούν τα σύννεφα. Ευτυχώς ακόμα δεν έχει κάνει πολύ ζέστη, αλλά είμαι σίγουρος ότι το μέλλον ύπουλα μας επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις. Σαν αντίδραση, λοιπόν στην επίθεση του καλοκαιριού έψαξα μια ταινία που να αρχίζει τουλάχιστον κάπως δροσερά.
Για αυτόν το λόγο ανέσυρα απ’ τις εφεδρείες πριν λίγες μέρες το «Arizona Dream» του Εμίρ Κουστουρίτσα, το οποίο ξεκινάει στην Αλάσκα, σε μια απέραντη παγωμένη πεδιάδα, με ιγκλού και άλλα τέτοια ανεπίκαιρα. Όσοι βέβαια την έχουν δει, γνωρίζουν ότι σύντομα η δράση μεταφέρεται σε κάτι αμερικάνικες, άνυδρες στέπες με κλασικούς θάμνους να περνούν κυλώντας απ’ την οθόνη, όμως αυτό είναι άλλη ιστορία. Αναρωτιόμουν ποια είναι τα κατάλληλα συστατικά που χρειάζεται κάποιος για να φτιάξει μια καλή ταινία. Στην εποχή της η συγκεκριμένη είχε θεωρηθεί αριστούργημα, σήμερα όμως; Κάποιος που δεν την έχει μέσα του σαν βίωμα, πόσο ψηλά θα την τοποθετήσει; Γενικά καλή ταινία, με διάφορα σουρεαλιστικά, παύλα συμβολικά σημεία, τα οποία καταλαβαίνω ότι θα κουράσουν όποιον δεν έχει καλή διάθεση και υπομονή. Διαρκεί πολύ, αλλά το τέλος αποζημιώνει. Νομίζω δηλαδή, γιατί δύσκολα θα της έβαζα πάνω από εφτάμιση στα δέκα, θεωρώντας σαφώς καλύτερες κατοπινές, πολιτικοποιημένες δουλειές του σκηνοθέτη, όπως το «Ο μπαμπάς λείπει ταξίδι για δουλειές» και το εξαίσιο «Underground» (όχι το Underworld με τους βρικόλακες και τους λυκανθρώπους).
Επιστρέφοντας στο ερώτημα για τα συστατικά, υποθέτω ότι γενικότερα μία δημιουργία δεν είναι πιθανό/ εφικτό να αρέσει σε όλους, αλλά μια καλή ιστορία για παράδειγμα είναι φυσιολογικό να αρέσει στους περισσότερους (με εξαίρεση τους προκατειλημμένους ε;). Η σκηνοθεσία; Τι σας λέει; Χρειάζεται να έχεις εμπειρία για να την κρίνεις ή η άποψή σου αντικατοπτρίζεται στο αν γενικότερα σας άρεσε η ταινία ή όχι; Άλλωστε ο σκηνοθέτης δεν είναι υπεύθυνος συνολικά για το αποτέλεσμα;
Μιλώντας παλιότερα με το φίλο μου τον Ιάσονα, καταλήξαμε ότι ένα από τα σημαντικότερα –υποκειμενικά φυσικά- κριτήρια είναι η μουσική μιας ταινίας. Ειδικά, δε, για εμάς τους δύο, φτάνει να μετρήσει έως και 50%. Στο «Arizona Dream», όταν ακούστηκε για πρώτη φορά το «In the death car» του Μπρέγκοβιτς, ένα από το πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια στην ιστορία του κινηματογράφου, η διάθεσή μου ανέβηκε κατακόρυφα και η ταινία, έστω και ασυνείδητα κέρδισε πόντους μέσα μου. Θα την ξαναέβλεπα ευχαρίστως, μόνο και μόνο για να ακούσω πάλι το τραγούδι.
Ξεκινώντας, λοιπόν από αυτό και αφού έχω παραδεχτεί ότι για μένα η μουσική είναι ένα από τα πλέον ουσιαστικά χαρακτηριστικά μιας ταινίας, θα γράψω για ένα soundtracks που πιστεύω όχι απλά ότι αξίζει να το ακούσετε, αλλά και ότι προσέδωσε καλλιτεχνικό όγκο στην ταινία που χρησιμοποιήθηκε. Νομίζω το έχω αναφέρει και παλιότερα: είναι μια απ’ τις αγαπημένες μου μουσικές, το soundtrack από το περσινό «Fountain», που είχε σκηνοθετήσει ο Ντάρεν Αρονόφσκι. Συνθέτης είναι ο Κλιντ Μάνσελ, που συστήθηκε στο ευρύ κοινό με το μάλλον γνωστότερο μουσικό θέμα στην ιστορία του κινηματογράφου, αυτό που είχε γράψει για το «Requiem for a dream». Αν τώρα είστε και εσείς στους οπαδούς της ταινίας, αναζητήστε το ομώνυμο εξαιρετικό graphic novel, το οποίο εκδόθηκε το 2005 για να τη συνοδεύσει και δίνει ακόμα περισσότερες διαστάσεις στα μηνύματα που περνάει. Το υπογράφει ο βραβευμένος εικονογράφος Κεντ Γουίλιαμς μαζί με το σκηνοθέτη και το διάβασα πρόσφατα μαζί με το αντίστοιχο graphic novel του Φρανκ Μίλερ, πάνω στο οποίο είχαν βασιστεί οι τριακόσιοι και τα συστήνω αμφότερα ανεπιφύλακτα. Βέβαια, το «300» θα μπορέσετε να το βρείτε σχεδόν σε όλα τα βιβλιοπωλεία, ενώ για το «Fountain», μάλλον θα πρέπει να καταφύγετε σε παραγγελία μέσω internet (ή να περιμένετε για τυχόν καταρρακτώδεις βροχές* μέσα στις επόμενες εβδομάδες).
Δεν μένει πολύς χώρος για άλλες προτάσεις. Θερινοί κινηματογράφοι δε ξέρω αν έχουν ανοίξει εκεί, αλλά αν ναι να τους τιμήσετε, ακόμα και χωρίς να ξέρετε τι ταινία πρόκειται να δείτε. Εναλλακτικά σε όσους προτιμούν κάτι λιγότερο πεσιμιστικό σε εικόνα και μελωδία από το «Fountain» και για όσους προτιμούν το μπαλκόνι τους σπιτιού τους, θα έλεγα να διαλέξουν σε dvd κάτι ανάμεσα σε «High Fidelity» και «Χαμένοι στη Μετάφραση».
Ή ξεχάστε όλα τα παραπάνω και νοικιάστε το lost σε τελική ανάλυση.
*torrential rains στα αγγλικά, για τους φιλομαθείς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου