Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Νοέμβριος 27- Body of Lies


Οι μέρες συνεχίζουν να μικραίνουν και μαζί τους η θερμοκρασία να πέφτει ακόμα περισσότερο, με αποτέλεσμα το χιονόνερο να μας επισκέπτεται όλο και πιο συχνά, την ίδια ώρα που οι εορταστικοί στολισμοί στους δρόμους αυξάνονται με γεωμετρικούς ρυθμούς. Το ασφαλές συμπέρασμα είναι ότι ο χειμώνας σκορπίζει παντού το παγωμένο του χνώτο και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τον φιλοξενήσουμε στην πόλη μας για τους επόμενους τρεις μακρόσυρτους, νωχελικούς μήνες. Το χειρότερο που κουβαλάει μαζί του είναι οι κάθε λογής αρρώστιες, αλλά σαν αντάλλαγμα φέρνει τις διακοπές των Χριστουγέννων και όσον αφορά το θέμα μας, πολλές καλές ταινίες οι οποίες αναμένεται να κονταροχτυπηθούν τον Φεβρουάριο στην αρένα των όσκαρ. (αρχίζω και εθίζομαι σε αυτές τις εκφράσεις κλισέ, είμαι σίγουρος ότι κάτι παρόμοιο είχα γράψει και πέρσι)

Σε ό,τι αφορά λοιπόν τις προβολές στην πόλη μας, την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε μία σημαντική πρεμιέρα, το «Body of Lies» ή στα ελληνικά «Η Πλεκτάνη», η τελευταία ταινία του βραβευμένου σκηνοθέτη Ρίντλεϋ Σκοτ, ο οποίος όχι μόνο έχει στο ενεργητικό του σπουδαίες ταινίες, αλλά με το πέρασμα των χρόνων δεν έχει μείνει στάσιμος, βελτιώνοντας συνέχεια το στυλ και την ικανότητά του και δοκιμάζοντας τον εαυτό του σε πολλά, διαφορετικά είδη. Από το «Blade Runner» και ένα δυστοπικό μέλλον όπου ήταν σχεδόν αδύνατο να διαχωριστούν οι ρέπλικες ανθρώπων απ’ τους ανθρώπους, πήγε στον συγκλονιστικό «Μονομάχο» με τον οποίο σάρωσε τα όσκαρ, ανέδειξε έναν αστέρα πρώτου μεγέθους (Ράσελ Κρόου) και αναβίωσε ένα ολόκληρο κινηματογραφικό είδος που είχε ξεχαστεί. Χωρίς να επαναλαμβάνεται γύρισε ένα ιστορικό έπος για τις σταυροφορίες (το «Kingdom of Heaven» στην extended του εκδοχή είναι μία από τις αρτιότερες και αξιολογότερες ταινίες εποχής που έχουν γυριστεί τα τελευταία είκοσι χρόνια), με το «Black hawk Down» απέδειξε ότι μπορεί να καταπιαστεί με μία πολύ νωπή, στα όρια του ατιμωτικού ήττα για τους Αμερικάνους (Σομαλία, αιματηρή εισβολή στη Μογκαντίσου) και να κερδίσει κοινό και κριτικούς σε όλον τον κόσμο χωρίς να πολιτικολογήσει υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς και χωρίς να κάνει το έργο του φορέα προπαγάνδας, ενώ πέρσι επέστρεψε με μία ακόμα μεγάλη επιτυχία, το δυνατό «American Gangster» και ασχολήθηκε με το εμπόριο ναρκωτικών στη χώρα του κατά τη δεκαετία του ’70 (φτιάχνοντας ξανά μια ταινία η οποία απευθυνόταν σε όλους τους θεατές παγκοσμίως).

Με όλες αυτές λοιπόν τις διαπιστεύσεις στην πλάτη του, με σεναριογράφο τον βραβευμένο για όσκαρ σεναριογράφο του «Πληροφοριοδότη» και με πρωταγωνιστικό δίδυμο τον Ράσελ Κρόου και τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, η «Πλεκτάνη» είναι εκ των πραγμάτων «καταδικασμένη» να γίνει μία ακόμα επιτυχία στο μακρύ βιογραφικό του Ρίντλεϋ Σκοτ. Το σκηνικό μεταφέρεται στην ταραγμένη Μέση Ανατολή, όπου οι πράκτορες της CIA αλωνίζουν, πολλές φορές χωρίς να ξέρουν και οι ίδιοι σε ποια σκοτεινά κέντρα οφείλουν την υποταγή τους και τίνος πραγματικά τις εντολές εκτελούν. Δεν χρειάζεται να σας αποκαλύψω περισσότερα για την πλοκή, πέρα απ’ το ότι ο Ντι Κάπριο βρίσκεται στον τόπο των γεγονότων και η καθημερινή του τριβή με το ζήτημα έχει απορροφήσει όλη του την προσοχή, ενώ ο προϊστάμενός του Ράσελ Κρόου διευθύνει επιχειρήσεις από την άλλη άκρη της γης μέσω δορυφορικού τηλεφώνου, χωρίς ουσιαστικά να έχει βρεθεί ποτέ στην πρώτη γραμμή των επιχειρήσεων.

Γενικά έχουμε να κάνουμε με μία μίξη αφενός αμιγώς πολιτικού θρίλερ, σκοτεινού ως προς τα αληθινά κίνητρα των ηρώων και επιτηδευμένα μπλεγμένου ως προς τη διαμόρφωση της πλοκής (νομίζω το «Syriana» είναι το καλύτερο παράδειγμα) και αφετέρου κατασκοπευτικής περιπέτειας με δράση, συνωμοσίες, επιθέσεις τρομοκρατών και αναζήτηση εγκληματικών εγκεφάλων (ένθεν κακείθεν). Δεν είναι δηλαδή μια ταινία, που θα την δείτε μόνο για την στυλιζαρισμένη δράση σαν τον James Bond, μιας, αλλά μια ταινίας στην οποία ο σκηνοθέτης θέλει να προβληματίσει τον θεατή με ζητήματα πολιτικής και ηθικής. Θέτει πάνω απ’ όλα το καίριο και δυστυχώς πάντα επίκαιρο ερώτημα του ποιος είναι ο τρομοκράτης και αν τελικά υπάρχει η δυνατότητα να ζήσουν ειρηνικά μαζί στους Αγίους Τόπους ο Χριστιανός με τον Μουσουλμάνο. Δηλαδή επιστρέφει το πλέγμα προβληματισμού πάνω στο οποίο είχε δομηθεί και το «Kingdom of Heaven». Νομίζω αξίζει να τη δείτε όχι μόνο για την περιπέτεια, αλλά και για την ουσία κάτω από την επιφάνεια, το νόημα μέσα στο γυαλιστερό περιτύλιγμα.

Αν έχετε στο πρόγραμμά σας και δεύτερη κινηματογραφική έξοδο για αυτή την εβδομάδα, τότε μην χάσετε την ευκαιρία να δείτε το πολιτικό θρίλερ/ περιπέτεια «Το Σύνδρομο Μπάαντερ-Μάινχοφ» για το οποίο είχα γράψει και παλιότερα και ασχολείται με τη δράση της διαβόητης τρομοκρατικής οργάνωσης RAF στη Γερμανία κατά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70.

Δεν υπάρχουν σχόλια: