Στην κινηματογραφική εβδομάδα που ανοίγει σήμερα υπάρχουν διάφορες ενδιαφέρουσες επιλογές, αλλά θα προτιμήσω να αφιερώσω τη στήλη στην ανάλυση μίας από αυτές, χωρίς να σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και η καλύτερη. Σίγουρα όμως έχει ενδιαφέρον.
Πάμε λοιπόν σε μια ταινία η οποία έχει ακουστεί πολύ και που κατά τη γνώμη μου αξίζει την προσοχή από τους περισσότερους θεατές. Είναι η αστυνομική περιπέτεια “Max Payne” η οποία έκανε πρεμιέρα την προηγούμενη εβδομάδα και έχει για πρωταγωνιστή τον υποψήφιο για όσκαρ και πολύ καλό ηθοποιό Μαρκ Γουόλμπεργκ (υποψήφιος στον “Πληροφοριοδότη” επίσης για ρόλο αστυνομικού, αλλά θα τον θυμάστε και από τα “Shooter” και “The Happening”).
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η ταινία ανήκει σε ένα σχετικά πρόσφατο “ρεύμα” που έχει δημιουργηθεί στο Χόλυγουντ και αφορά τη μεταφορά δημοφιλών παιχνιδιών για υπολογιστή (και παιχνιδομηχανές) στη μεγάλη οθόνη. Γιατί έχει δημιουργηθεί αυτό το ρεύμα; Ίσως γιατί εσχάτως παρατηρείται ένδεια πρωτότυπων ιδεών (αμέτρητα sequels και remakes), ίσως γιατί ζήλεψαν την επιτυχία των κόμικ, ίσως γιατί υπάρχει προετοιμασμένο φανατικό κοινό, άρα ελαχιστοποιείται το ρίσκο. Ίσως, όμως και γιατί ο κινηματογράφος εξ' ορισμού οφείλει να ανανεώνεται και να μην παραμένει τόσο στατικός όσο οι κλασικές τέχνες.
Όπως ήταν αναμενόμενο, πάνω στο ότι η ταινία ήταν μεταφορά από videogame στηρίχτηκε ένα ένα μέρος της διαφημιστικής καμπάνιας, αλλά σίγουρα όχι όλη. Γιατί οι παραγωγοί είχαν στα χέρια τους έναν αναμφισβήτητα αξιόλογο πρωταγωνιστή και ο σκηνοθέτης που διάλεξαν ήταν αποφασισμένος όχι απλά να δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα, αλλά και να κάνει μια καλλιτεχνική δήλωση μέσα από το έργο του. Αυτό σε αντίθεση με όσους είναι προκατειλημμένοι και αρνούνται κατηγορηματικά ότι μία ταινία αμιγώς δράσης και που έχει επιπλέον καταγωγή από videogame, δεν αφήνει περιθώρια ή και δεν έχει καν το δικαίωμα για κάτι ανάλογο.
Σε αυτή τη δύσκολη προσπάθεια του σκηνοθέτη Τζον Μουρ (“Behind enemy lines”, “Omen” και “Η τελευταία πτήση του Φοίνικα”), σύμμαχος ήταν ο κεντρικός χαρακτήρας, ο ντετέκτιβ Max Payne, ο οποίος μετά τη βίαιη δολοφονία της οικογένειάς του έχει γίνει κλειστός, απόμακρος, μονόχνοτος και πεσιμιστής. Κάθε μέρα για χρόνια παλεύει με δαίμονες μέσα του και κατηγορεί τους πάντες -μαζί και τον εαυτό του- για την απώλειά του. Το μόνο συναίσθημα που νοηματοδοτεί τη ζωή του είναι η δίψα για εκδίκηση, την οποία είναι αποφασισμένος να αναζητήσει απελπισμένα και με κάθε τίμημα. Ο Max Payne ακολουθεί ένα μοναχικό μονοπάτι στα όρια της παρανομίας προσπαθώντας να ξεδιαλύνει ένα σκοτεινό μυστήριο που διανθίζεται με ναρκωτικά, συνωμοσίες, διαφθορά και αρχαίοι μύθοι των Βίκινγκ.
Δεν έγραψα όλα τα παραπάνω για να υποστηρίξω ότι η ταινία είναι αριστούργημα. Η αλήθεια είναι ότι υστερεί αδικαιολόγητα στον τομέα του σεναρίου, το οποίο ακροβατεί ανάμεσα στο απλοϊκό και το κλισέ. Αλλά το “Max Payne” έχει αρετές και στο σύνολό της νομίζω ότι είναι μια εξαιρετική λύση για ένα ψυχαγωγικό βράδυ. Πολλά εμπνευσμένα πλάνα από τον σκηνοθέτη, ατμόσφαιρα στα όρια του φιλμ νουάρ, τέλεια μουσική επένδυση και (όπως διάβασα και κάπου αλλού) ηλεκτρισμένη ερμηνεία από τον πειστικότατο Γουόλμπεργκ. Επίσης, όπως μου είπαν γνωστοί μου, νομίζω δεν θα απογοητεύσει και όσους έχουν ασχοληθεί με το παιχνίδι. Τρία αστέρια στα πέντε και αν πηγαίνετε σε δεκαπέντε ταινίες κάθε χρόνο στον κινηματογράφο, τότε αξίζει να χωρέσετε το “Max Payne” στο πρόγραμμά σας.
Στα υπόλοιπα πρεμιέρα κάνει και η νέα ταινία του συγγραφικού διδύμου Ρέππα-Παπαθανασίου, με τίτλο “Αυστηρώς Κατάλληλο”. Επιστροφή μετά τα ρετρό πλέον “Safe Sex” και το “Κλάμα βγήκε απ' τον παράδεισο” με πρωταγωνιστές τους συνήθεις υπόπτους και κεντρική ιδέα που ακούγεται καλή. Ένας σκηνοθέτης θέλει να γυρίσει μία πολύ κουλτουριάρικη ταινία εποχής, αλλά επειδή κανείς παραγωγός δεν δέχεται να αναλάβει το υψηλό κόστος, αναγκάζεται να πέσει στα χέρια ενός αμφιλεγόμενου τύπου (και πρώην βασιλιά του πορνό το '70) που βάζει λεφτά προκειμένου να γυρίσει παράλληλα στα ίδια σκηνικά μία ερωτική ταινία.
Ή θα είναι καλή ή μία από τα ίδια. Για να δούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου