Δεκέμβριος 4- Zeitgeist

Διάφορες ταινίες στις κινηματογραφικές αίθουσες του Odeon στο Παραλίμνιο και ανάμεσά τους ξεχωρίζει η πολιτικοποιημένη δράση στην «Πλεκτάνη» του Ρίντλευ Σκοτ και αν δεν έχει κατέβει ακόμα η απενοχοποιημένη, ασταμάτητη δράση του Bond στο δεύτερο μέρος της άτυπης τριλογίας ταινιών με τον Ντάνιελ Κραιγκ, «Quantum of Solace». Υπάρχει φυσικά η περίπτωση να έχετε δει τα δύο παραπάνω να διψάτε ακόμα για περιπέτεια και να μην μπορείτε να νοικιάσετε το «Τέλος του κόσμου» με τον Σβαρτζενέγκερ είτε γιατί το video στο σπίτι σας έχει χαλάσει, είτε γιατί κάποιος ρετρό τύπος σας έχει προλάβει. Υπάρχει η λύση του «Bangkok Dangerous» με τον Νίκολας Γκέιτζ να υποδύεται έναν ψυχρό εκτελεστή, στην αμερικανική εκδοχή ενός κινέζικου αστυνομικού φιλμ. Παρ’ ότι συμπαθώ τον Γκέιτζ και τους σκηνοθέτες αδερφούς Πάνγκ (εμπνευστές ενός απ' τα πιο τρομακτικά ασιατικά θρίλερ, του “The Eye”) οφείλω να ομολογήσω ότι ακούστηκαν άσχημα λόγια από κοινό και κριτικούς, εξ’ ου και η πολύ χαμηλή βαθμολογία στο imdb.com (5,4 στα 10).

Σε ακριβώς αντίθετο μήκος κύματος και σε ήρεμους ρυθμούς, σαν αυτούς που μας έχει συνηθίσει ο Ρίτσαρντ Γκιρ τα τελευταία χρόνια, παίζονται ακόμα αν δεν κάνω λάθος οι «Νύχτες στη Ροδάνθη». Πρόκειται για μία καλή, αισθηματική ταινία χαμηλών τόνων και όπως αποδείχθηκε ο Γκιρ έχει το δικό του πιστό κοινό που επιβραβεύει κάθε έργο του. Αν δεν το προλάβατε και θέλετε να περάσετε μια ήσυχη, ζεστή κινηματογραφική βραδιά, τυλιγμένοι με μία κουβέρτα και με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι τότε κάντε λίγο υπομονή μέχρι να βγει σε dvd.

Στον αντίποδα από όλα, αυτά υπάρχει επίσης και η πολυδιαφημισμένη ελληνική ταινία «Ο Ηλίας του 16^ου» το οποίο είναι remake της παλιάς κωμωδίας του 1958. Οι Έλληνες παραγωγοί φαίνεται να ακολουθούν το παράδειγμα των Αμερικάνων ομόλογών τους και να προστρέχουν σε δοκιμασμένες λύσεις του παρελθόντος, προκειμένου να αναζητήσουν την επιτυχία. Φυσικά οι μεγάλες εταιρείες ρίχνουν όλο το βάρος τους στην κωμωδία θεωρώντας ότι έτσι η επένδυσή τους είναι πιο εξασφαλισμένη. Και εδώ έρχεται ένα σημαντικό ερώτημα για το αν μπορούν σήμερα οι δημιουργοί να γυρίσουν ταινίες και να κρατήσουν έστω και λίγη από την ατμόσφαιρα του πρωτοτύπου. Αν, όμως μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο και αφού το κοινό έχει μεγαλώσει με τέτοιου είδους ταινίες και τις αγαπάει, τότε γιατί δεν γυρίζουν ανάλογες πρωτότυπες ταινίες; Δεν έχω δει την ταινία, αλλά ακόμα κι απ’ το trailer το αποτέλεσμα έμοιαζε απογοητευτικό. Μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά αν σας είχε αρέσει η παλιά ταινία με το αμίμητο δίδυμο Χατζηχρήστου-Βέγγου, τότε αυτή δεν νομίζω να μπει ποτέ στην καρδιά σας. Και όσο για το νεανικό κοινό μου φαίνεται δύσκολο να δείξει ενδιαφέρον για ένα θέμα, που ανεξάρτητα με το πως σερβίρεται σε επίπεδο marketing, μοιάζει παρωχημένο. Ένας τοκογλύφος που έχει ένα καφενείο και μαζεύει κοσμήματα και δυο μικροαπατεώνες αποφασίζουν να τον κλέψουν, ο ένας μεταμφιεσμένος σε αστυνομικό μπλέκει σε μία άσχετη υπόθεση και καταλήγει στο τμήμα και ο Πανάγος κάθε τρεις και λίγο εισβάλει από τις δίφυλλες πόρτες για να σώσει την υπόληψη της φτωχής πλην τίμιας, συμπαθητικής εξαδέλφης του και πάει λέγοντας; Μπα. Καλύτερα να περιμένετε να δείτε την ασπρόμαυρη, αθάνατη εκδοχή στην τηλεόραση. Σε περίπτωση πάντως που κάνει μεγάλη επιτυχία, τότε θα περιμένουμε κύμα από νέες-παλιές ταινίες στις μεγάλες οθόνες. Μην σας φανεί παράξενο να δείτε Παπακαλιάτη στο ρόλο του Νίκου Κούρκουλου στο «Κοινωνία ώρα μηδέν» να φωνάζει: «Τα ρολόγια σταμάτησαν. Τα καζάνια πάνε να σπάσουν. Τι κάνετε μωρέ; Όχι άλλο κάρβουνο. Όχι-άλλο-κάρβουνο!» (αν θυμάμαι καλά και δεν είναι από το «Ορατότης μηδέν».

Μιλώντας για το θέμα των remake, ένα ακόμα ετοιμάζεται αυτόν τον καιρό (ανάμεσα σε δεκάδες) στο Χόλυγουντ, το πάλαι ποτέ δημοφιλές τη δεκαετία του ’80 «Karate Kid». Στη νέα εκδοχή το ρόλο του μαθητευόμενου καρατέκα Ντάνιελ θα έχει κατά πάσα πιθανότητα ο γιος του Γουίλ Σμιθ, ο οποίος έπαιζε στο πλευρό του πατέρα του και στο «Κυνήγι της Ευτυχίας». Το ποιος θα υποδύεται τον δάσκαλο Μιγιάγκι νομίζω δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα ξανακουστούν οι ιστορικές ατάκες «Wax on, wax off», «Paint up, paint down» «Breath in, breath out» κλπ Περιμένουμε λοιπόν το τελικό αποτέλεσμα και ως τότε θα ακούμε στο mp3 player το κομμάτι ορόσημο των τίτλων «You are the best around».

Θα τα πούμε την επόμενη εβδομάδα και αν έχω χώρο θα σας παρουσιάσω μία αμφιλεγόμενη ταινία η οποία κυκλοφόρησε το 2007 (και φέτος το sequel της) μόνο μέσω internet και έχει γίνει θέμα συζήτησης για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο. Το ντοκιμαντέρ «Zeitgeist».