Μάιος 3- Stalker

Η αλήθεια είναι πως στην αρχή ξεκίνησε σαν φήμη, αλλά τελικά το φαινόμενο έλαβε τέτοιες διαστάσεις, που πλέον συναντάμε όλους και περισσότερους ανθρώπους να έχουν το βλέμμα τους στραμμένο. Αυτή την εβδομάδα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα και ταυτόχρονα ανοίγει έστω και άτυπα την φετινή θερινή σεζόν, η δεύτερη συνέχεια του «Spiderman», που υπόσχεται σκοτεινότερη ατμόσφαιρα και εσωτερική πάλη συναισθημάτων, μιας και ο μεγαλύτερος εχθρός του, δεν θα είναι άλλος από τον ίδιο του τον εαυτό.

Σίγουρα, όμως η μεγαλύτερη μάχη δεν θα γίνει μέσα του, όπως διαφημίζει το trailer, αλλά στα ταμεία των κινηματογράφων. Λαμβάνοντας υπόψη πως το Spiderman 2 ξέφυγε απ’ τον άγραφο κανόνα των sequel και ήταν καλύτερη ταινία από την πρώτη και δεδομένου της επένδυσης που έχει γίνει πάνω στον μύθο του, οι προβλέψεις μιλάνε για ένα εντυπωσιακό άνοιγμα της τάξης των 100 εκατομμυρίων δολαρίων στην Αμερική και για μια ταινία που θα έχει ως βάση τα τρία αστέρια στα πέντε και προοπτικές για να φτάσει ακόμα ψηλότερα.
Όσον αφορά τις υπόλοιπες ταινίες που θα προβληθούν στην πόλη μας, ετοιμαστείτε για μια κινηματογραφική καταιγίδα που θα πλημμυρίσει τις αίθουσες τις αμέσως επόμενες εβδομάδες.
Σε όσους αρέσουν οι ταινίες βιβλικής αποκάλυψης σαν τα «Πορφυρά Ποτάμια 2» και το «Τέλος του Κόσμου» υπάρχουν οι «Δέκα Πληγές» με την Χίλαρι Σουάνκ, που κλέβει ενδιαφέρουσες ιδέες από την Παλαιά Διαθήκη, αλλά αποτυγχάνει να κλιμακώσει και καταφεύγει σε ένα απογοητευτικό φινάλε. Σε ανάλογο κοινό απευθύνεται και το «Αίμα και Σοκολάτα», που ακολουθεί τα χνάρια του «Underworld» σε ότι αφορά λυκανθρώπους, αστική ατμόσφαιρα, φωτογραφία και ερμηνείες.
Σε κάτι διαφορετικό υπάρχει το «Βαμμένο Πέπλο», που αφηγείται μια δραματική ιστορία όπου ο ανθρωπιστής-ακτιβιστής Έντουαρτ Νόρτον, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα προσπαθεί να δώσει ένα μάθημα ζωής στην κακομαθημένη σύζυγό του, Ναόμι Γουότς. Σε ανάλογους ρυθμούς κινούνται οι βιογραφικές «Λαίδη Τσάτερλι» και «Μολιέρος».
Τέλος μία ακόμα ταινία τρόμου καταφτάνει με περγαμηνές από την Άπω Ανατολή και η μεταλλαγμένη αμφίβια σαύρα που πρωταγωνιστεί, απειλεί να αρπάξει οτιδήποτε βρεθεί στο πέρασμά της. Ο «Επισκέπτης», έγινε τεράστια εισπρακτική επιτυχία στη Νότιο Κορέα, ενώ απέσπασε και πολλές βραβεύσεις για το εικαστικό αποτέλεσμά του στο σύνολο. Είναι σίγουρα αναπάντεχο για μια ταινία του είδους του και αν και η Κυριακή του Θωμά πέρασε, θα πρέπει να το δούμε με τα ίδια μας τα μάτια για να πιστέψουμε πως είναι όντως το «καλύτερο θρίλερ της τελευταίας δεκαετίας», όπως διαφημίζεται.
Αν παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν σας φαίνεται αρκετά ελκυστικό, μπορείτε να καταφύγετε στην εύκολη λύση του dvd. Ο Μελ Γκίμπσον όταν αποφάσισε να περάσει πίσω από την κάμερα, είχε στο μυαλό του να κάνει ταινίες όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικές. Αυτό είναι ολοφάνερο και σε όλη την φιλοσοφία που διαπνέει την τελευταία του δημιουργία, το πολυσυζητημένο «Apocalypto». Χαρακτηριστικό είναι πως σε όλη την ταινία ακούγεται μόνο η γλώσσα των Μάγια και οι ηθοποιοί έχουν σαπισμένα δόντια. Γενικά το αποτέλεσμα αν και είναι πλούσιο σε ωμότητες, δεν παύει να είναι ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα ικανό να χορτάσει το νου και το μάτι. Η περίοδος των Μάγια καλύπτεται από ένα πέπλο μυστηρίου και ο Γκίμπσον καταφέρνει να δώσει ίσως την ακριβότερη ιστορική εικόνα που έχουμε για τον πολιτισμό τους, μέσα από μία ταινία που παραμένει μια συναρπαστική περιπέτεια δράσης.
Μιλώντας, όμως για εικόνα ήρθε στο μυαλό μου και μια ταινία που δεν υστερεί καθόλου σε αυτόν τον τομέα, αλλά παράλληλα δημιουργεί τόσους πολύπλοκους προβληματισμούς στον θεατή, που θα είναι σχεδόν αδύνατο να αντισταθεί στον πειρασμό να την ξαναδεί.
Η ταινία του Ταρκόφσκυ που σας προτείνω είναι το «Stalker», ρωσική ταινία επιστημονικής φαντασίας στα τέλη του ‘70, διάρκειας σχεδόν τριών ωρών και φυσικά απευθύνεται στον πολύ υπομονετικό θεατή, που θα επιχειρήσει μία δεύτερη «ανάγνωση» σε όσα δει. Αν δεν έχετε τρομάξει και ακόμα διαβάζετε, αρκεί να μάθετε πως η ταινία διαπραγματεύεται την ιστορία μίας απαγορευμένης περιοχής, της «Ζώνης», όπου έχουν κάνει την εμφάνισή τους ανεξήγητα φαινόμενα.
Ο «Stalker» είναι ένας ασήμαντος και μικρός άνθρωπος, που αναλαμβάνει μέσα από χίλιους θανάσιμους, μα ανομολόγητους, κινδύνους να οδηγήσει όσους πραγματικά το επιθυμούν σε ένα δωμάτιο στη «Ζώνη», όπου οι βαθύτερες επιθυμίες του καθενός πραγματοποιούνται. Μην περιμένετε ανατροπές, δράση, εκρήξεις και ανελέητα κυνηγητά από alien και predators. Το «Stalker» δεν έχει τίποτα από όλα αυτά. Ο φόβος είναι ονομαστικός και δεν δικαιολογείται ποτέ, οι φονικές παγίδες που καλούνται οι πρωταγωνιστές να αποφύγουν άφαντες, η ξανθιά με το μπικίνι λείπει απ’ την αποστολή, όπως και ο καλοκάγαθος μαύρος που τους συνοδεύει για να πεθάνει άδικα λίγο πριν τον τελικό στόχο.
Ο Ταρκόφσκυ φιλοδοξεί να αποζημιώσει τον υπομονετικό –επαναλαμβάνω- θεατή με την βαθιά φιλοσοφημένη δομή της ταινίες του και τις ποικίλες ιδέες που ενδεχομένως θα κάνει να φυτρώσουν στο μυαλό του.